Wstęp
Polityka społeczna, jako celowe dążenie do osiągnięcia postępu społecznego i coraz pełniejszego zaspokajania potrzeb człowieka, realizowana jest na róż-nych poziomach – od międzynarodowego, którego przykładem może być polity-ka spójności Unii Europejskiej, poprzez krajowy, z dominującą rolą administra-cji państwowej/rządowej, do regionalnego i lokalnego, na których wiodącymi podmiotami są samorządy terytorialne odpowiednich szczebli. Działania podej-mowane na każdym z poziomów są ważne, ale od uznania decentralizacji i sub-sydiarności za jedne z podstawowych zasad obowiązujących w demokratycz-nych systemach polityczdemokratycz-nych wzrosło znaczenie działań podejmowademokratycz-nych przez społeczności i władze lokalne1. Wynika to stąd, że właśnie na tym poziomie (zwłaszcza gmin) zaspokajane są najważniejsze potrzeby mieszkańców, w tym zbiorowe, wywierające wpływ na poziom ich życia. Dostarczanie podstawo-wych usług komunalnych, wykonywanie zadań edukacyjnych, zapewnienie do-stępu do kultury, upowszechnianie sportu i rekreacji, pomoc społeczna to tylko niektóre z szerokiego katalogu działań gmin składające się jednocześnie na sze-roko rozumianą politykę społeczną.
Polityka społeczna oddziałuje na ogół społeczeństwa, ale ze względu na je-go zróżnicowaną strukturę możemy w niej wyodrębnić zespoły działań czy też polityk szczegółowych, których adresatem są określone grupy społeczne. Kryte-ria ich wyodrębnienia mogą być różne (na przykład status na rynku pracy, po-ziom zamożności, stan zdrowia). W ostatnim czasie wzrasta znaczenie kryterium wieku; zachodzące w Polsce, jak również w Europie procesy demograficzne powodują istotne zmiany w strukturze wiekowej społeczeństwa. Ujemny przy-rost naturalny w połączeniu ze wzprzy-rostem średniej długości życia i w konsekwen-cji starzeniem się ludności stawia przed polityką społeczną nowe wyzwania. Jak
1 Nie zmienia to faktu, że w polskiej polityce społecznej główne miejsce przypada państwu.
[...] Państwo realizuje funkcje socjalne i nikt nie może go zwolnić z tego obszaru aktywności, zob.
J. Auleytner, Polska polityka społeczna. Ciągłość i zmiany, Warszawa 2004, s. 114.
wskazują prognozy demograficzne dla Polski, trend ten będzie się utrzymywał w dłuższym okresie2, wobec czego polityka społeczna uprawiana na każdym poziomie powinna uwzględniać te okoliczności.
Grupą społeczną, od której w niedalekiej przyszłości będzie zależało kształ-towanie sfery społecznej i gospodarczej, jest młodzież. Stąd też polityka spo-łeczna skierowana do tej grupy nabiera szczególnego znaczenia, i to zarówno na poziomie międzynarodowym, krajowym3, jak i lokalnym. W artykule dokonano analizy przyjętych w Polsce rozwiązań instytucjonalno-prawnych umożliwiają-cych samorządom gminnym podejmowanie działań skierowanych do młodzieży, jak również zakresu i sposobów korzystania z tych regulacji przez władze lokal-ne w wybranych obszarach (edukacji i oświaty, kultury oraz partycypacji spo-łecznej). Problematyka ta jest istotna z kilku powodów. Przede wszystkim nale-ży mieć na uwadze, że lokalne środowisko powinno zapewnić młodzienale-ży moż-liwości wszechstronnego rozwoju. Tutaj ma miejsce istotna część socjalizacji młodego pokolenia. Na poziomie lokalnym młodzież zdobywa swoją podsta-wową wiedzę, od której często zależą jej przyszłe możliwości edukacyjne.
W środowisku rodzinnym i jego najbliższym otoczeniu kształtują się jej postawy życiowe. Wszystko to przesądza o tym, że działania władz samorządów gmin mają duże znaczenie dla przyszłości młodzieży. Należy przy tym uwzględnić nie tylko indywidualne skutki tych działań, ale i szersze, wywierające wpływ na lokalne zasoby i potencjały rozwojowe, związane nieodłącznie z kapitałem ludzkim i społecznym4. Z tego punktu widzenia za pomocą właściwie ukierun-kowanych przedsięwzięć w różnych obszarach samorządowej aktywności, skła-dających się w efekcie końcowym na szeroko rozumianą politykę społeczną, w tym adresowaną do młodzieży, władze lokalne mogą ułatwić rozwój i trwanie jednostki terytorialnej. Brak takiej polityki może przyczynić się do emigracji młodego pokolenia, kurczenia się zasobów endogennych, stagnacji i narastania różnorakich problemów gospodarczych i społecznych. Oczywiście byłoby
2 Prognoza ludności Polski na lata 2008−2035, Główny Urząd Statystyczny, http://www.stat.gov.pl/cps/rde/xbcr/gus/L_prognoza_ludnosci_Pl_2008-2035.pdf [27.03.2014].
3 Na poziomie Unii Europejskiej kierunki polityki wobec młodzieży na lata 2010−2018 okre-ślono w strategii Inwestowanie w młodzież i mobilizowanie jej do działania. Komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komi-tetu Regionów − Inwestowanie w młodzież i mobilizowanie jej do działania: strategia UE na rzecz młodzieży − Odnowiona otwarta metoda koordynacji na potrzeby wyzwań i możliwości stojących przed młodzieżą, COM(2009) 200 wersja ostateczna. W Polsce do roku 2012 obowiązywała Stra-tegia państwa dla młodzieży na lata 2003−2012, http://bip.bialystok.uw.gov.pl/Show_Item.as- px?ID=1005 [29.03.2014]. Obecnie w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej opracowywany jest kolejny dokument strategiczny pod roboczą nazwą Rządowy program na rzecz młodzieży.
Aktywna Młodzież, http://www.pozytek.gov.pl/download/files/RDPP/Krajowy_Program_Na _Rzecz_WERSJA_5.pdf [29.03.2014].
4 Zob. T. Markowski, Teoretyczne podstawy rozwoju lokalnego i regionalnego [w:] Gospo-darka regionalna i lokalna pod red. Z. Strzeleckiego, Warszawa 2008, s. 24−26.
dem uzależnianie rozwoju lokalnego wyłącznie od polityki wobec młodzieży5, jednak nie można uznać tego czynnika za mało istotny.
Jako punkt wyjścia analizy przyjęto tezę, że w Polsce istnieją rozwiązania prawne i instytucjonalne, które bądź zobowiązują samorządy terytorialne (w tym gminy) do określonych działań na rzecz młodzieży, bądź stwarzają możliwości, w ramach których władze lokalne mogą podejmować własne inicjatywy. Ak-tywność samorządów gminnych koncentruje się jednak na wykonywaniu zadań obowiązkowych, natomiast rzadziej podejmują one inicjatywy świadomie adre-sowane do tej grupy społecznej i uwzględniające jej potrzeby oraz oczekiwania.
Badania przeprowadzono w oparciu o źródła zastane, wykorzystując metody analizy instytucjonalno-prawnej oraz metodę porównawczą. Na potrzeby niniej-szego opracowania przyjęto również, że młodzież to osoby w wieku 13−24 lat.
Konieczność określenia przedziału wiekowego wynika stąd, że dotychczas nie zdefiniowano w sposób jednoznaczny grupy społecznej, jaką jest młodzież. Za-równo w badaniach naukowych koncentrujących się na młodzieży, jak i w doku-mentach będących podstawą działań z zakresu polityki publicznej adresowanej do młodych ludzi na wszystkich szczeblach rządzenia mamy często do czynienia z rozbieżnymi zakresami grup osób zaliczanych do młodzieży6.
Edukacja i oświata
Analizując działania gmin w zakresie edukacji i oświaty, trzeba wziąć pod uwagę, że część z nich należy do ich obowiązkowych zadań własnych. Kwestie dotyczące zakresu realizowanych zadań edukacyjnych reguluje przede wszyst-kim ustawa o systemie oświaty7. Jednostki samorządu terytorialnego (JST) wszystkich szczebli są organami prowadzącymi szkoły. Odpowiadają między innymi za stworzenie sieci publicznych szkół, opracowują wnioski w zakresie utrzymywania szkół i placówek oświatowych oraz zapewniają im lokalowe i materialne warunki realizacji zadań, zatwierdzają projekty arkuszy organiza-cyjnych szkół, wykonują kompetencje w zakresie przygotowywania projektu budżetu w części oświatowej (organ wykonawczy JST) oraz nadzorują jego realizację, kontrolują spełnianie obowiązku szkolnego, współpracują z organami nadzoru pedagogicznego8.
5 Szerzej: A. Miszczuk, Samorząd terytorialny jako stymulator lokalnego i regionalnego rozwoju gospodarczego [w:] Gospodarka samorządu terytorialnego pod red. A. Miszczuka, M. Miszczuk, K. Żuka, Warszawa 2007.
6 A. Gąsior-Niemiec, A. Kołomycew, B. Kotarba, Polityka młodzieżowa. Wymiar krajowy i europejski, Rzeszów 2014, s. 7.
7 DzURP 2004, nr 256, poz. 2572 z późn. zm.
8 K. Przyszczypkowski, Polityka oświatowa samorządów [w:] Polityka oświatowa pod red.
M. Korolewskiej, J. Osieckiej-Chojnackiej, Warszawa 2010, s. 43.
Jeżeli chodzi o działania gmin w zakresie edukacji i oświaty odnoszące się do młodzieży, to dotyczą one przede wszystkim prowadzenia gimnazjów, w mniejszym stopniu szkół ponadgimnazjalnych. Sytuacja taka wynika z przyjętych regulacji prawnych. Generalnie obowiązek prowadzenia gimnazjów należy do gmin, nato-miast szkół ponadgimnazjalnych – do powiatów. Ustawa o systemie oświaty do-puszcza jednak sytuację, w której na podstawie porozumienia pomiędzy zaintereso-wanymi jednostkami samorządu różnych szczebli mogą one być organami prowa-dzącymi szkół, których prowadzenie nie należy do ich zadań własnych. Przyczyny podjęcia takich decyzji przez gminy bywają różne. Może to być po prostu wybór władz, które chcą stworzyć młodzieży lepsze warunki nauki na swoim terenie. Czę-sto jednak przejęcie szkoły ponadgimnazjalnej przez gminę związane jest z zamiarem likwidacji ze względów ekonomicznych istniejącej na terenie gminy szkoły średniej prowadzonej przez powiat. Utrzymanie szkoły (dla obniżenia kosz-tów funkcjonującej często po przejęciu jako zespół szkół) pozwala młodzieży kon-tynuować naukę bez konieczności dojazdów. Nie bez znaczenia jest również za-chowanie miejsc pracy, jak i podniesienie prestiżu gminy, co z kolei wpływa ko-rzystnie na postrzeganie władz lokalnych przez mieszkańców i może mieć pozy-tywne skutki polityczne9. Niezależnie od intencji, które należałoby zbadać indywi-dualnie w każdym przypadku, takie inicjatywy władz gminnych należy ocenić pozy-tywnie w kontekście realizacji zadań oświatowych skierowanych do młodzieży. Jak wynika z danych zawartych w tabeli 1, wśród ponadgimnazjalnych szkół publicz-nych prowadzopublicz-nych przez powiaty i gminy10 średnio co dziesiąta jest prowadzona przez samorząd gminny. Występują w tym względzie również znaczące różnice pomiędzy województwami. Najniższy odsetek szkół ponadgimnazjalnych prowa-dzonych przez gminy występuje w regionie kujawsko-pomorskim (6,6%) i małopol-skim (6,7%), zaś najwyższy w lubumałopol-skim (14,8%) oraz mazowieckim (13,7%).
Innym wskaźnikiem realizacji zadań oświatowych skierowanych do mło-dzieży, a związanym z prowadzeniem szkół przez samorządy najniższego szcze-bla może być prowadzenie przez gminy szkół artystycznych. To również typy szkół, których utrzymywanie nie należy do zadań własnych gmin. Uruchomienie takiej placówki stwarza jednak uzdolnionej młodzieży możliwości rozwoju i zdobywania umiejętności bez konieczności udawania się do większych ośrod-ków. Oczywiście należy brać pod uwagę faktyczne zapotrzebowanie młodzieży na tego typu kształcenie. W mniejszych jednostkach może ono nie być wystar-czające, jednak w gminach większych, zwłaszcza miejskich, istnienie takich szkół, na przykład muzycznych, wydaje się potrzebne. Jak wynika z danych
9 A. Gąsior-Niemiec, A. Kołomycew, B. Kotarba, Polityka młodzieżowa..., s. 183.
10 Uwzględniono jedynie powiaty ziemskie i gminy z wyłączeniem miast na prawach powia-tu. Wynika to z faktu, że miasta na prawach powiatu to gminy wykonujące również zadania po-wiatu, w związku z czym są automatycznie organami prowadzącymi zarówno dla publicznych gimnazjów, jak i szkół ponadgimnazjalnych.
zamieszczonych w Systemie Informacji Oświatowej, jedynie dwie gminy (z wyłączeniem miast na prawach powiatu) w Polsce prowadzą publiczne szkoły muzyczne. Obie leżą w województwie dolnośląskim (gminy Milicz i Witowice).
Tak uboga reprezentacja świadczy więc o tym, że samorządy tego szczebla prak-tycznie nie podejmują wysiłku zakładania i prowadzenia szkół artystycznych.
Tabela 1. Publiczne szkoły ponadgimnazjalne w Polsce prowadzone przez gminy i powiaty w 2014 roku
Województwo
warmińsko-mazurskie 206 11 5,1
wielkopolskie 371 41 10,0
zachodniopomorskie 171 14 7,6
Polska 3367 367 10,0
* zasadnicze szkoły zawodowe, licea ogólnokształcące, technika, szkoły policealne, z wyłącze-niem szkół specjalnych i szkół dla dorosłych
** z wyłączeniem miast na prawach powiatu
Źró d ło : opracowanie własne na podstawie Systemu Informacji Oświatowej (SIO), Centrum Informatyczne Edukacji, http://www.cie.men.gov.pl/index.php/sio-wykaz-szkol-i-placowek/26-wykaz-wg-wojewodztw.html [31.03.2014].
Na zaangażowanie gmin w wykonywanie zadań oświatowych można rów-nież popatrzeć przez pryzmat ponoszonych wydatków finansowych. Przyjęty w Polsce system finansowania tego obszaru uwzględnia istotne zaangażowanie budżetu państwa, z którego przekazywana jest jednostkom samorządu terytorial-nego subwencja oświatowa, jako część subwencji ogólnej11. W założeniach mia-ła ona pokrywać całość wydatków oświatowych samorządów. Ostatecznie w żad-nym akcie prawżad-nym nie znalazł się przepis, który by to samorządom gwarantował.
11 DzURP 2010, nr 80, poz. 526 z późn. zm.
Ponieważ zadania oświatowe samorządów terytorialnych należą do ich zadań włas- nych, ich współfinansowanie z dochodów własnych gmin jest w myśl prawa rzeczą naturalną12. Odrębną kwestią są poglądy i odczucia przedstawicieli samorządów, którzy wielokrotnie podnoszą, że państwo zbyt dalece ingeruje, poprzez stanowione prawo, w sposób wykonywania zadań oświatowych13, a jednocześnie nie przekazuje środków finansowych, które pozwoliłyby pokryć niezbędne wydatki.
Tabela 2. Udział subwencji oświatowej i dotacji w finansowaniu wydatków oświatowych gmin w 2012 roku
Województwo województwa dolnośląskiego do 84,3% gmin województwa małopolskiego.
Pozostałą część samorządy sfinansowały z dochodów własnych, obejmujących również udziały w podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT) i prawnych (CIT), przy czym w województwie dolnośląskim udział dochodów gmin w fi-nansowaniu oświaty był prawie dwukrotnie wyższy niż w województwie
12 M. Herbst, J. Herczyński, A. Levitas, Finansowanie oświaty w Polsce – diagnoza, dylema-ty, możliwości, Warszawa 2009, s. 19−21.
13 Dotyczy to zwłaszcza systemu wynagrodzeń, szczegółowo określonego w Karcie Nauczyciela (tekst jedn. DzURP 2006, nr 97, poz. 674 z późn. zm.). Zob. B. Kotarba, Wpływ Karty Nauczyciela na politykę oświatową samorządów terytorialnych, „Wrocławskie Studia Politologiczne” 2013, nr 15.
polskim. Należy wprawdzie uwzględnić poziom zamożności jednostek samorzą-dowych mierzony średnią wielkością dochodów własnych na jednego mieszkań-ca, który lokował gminy województwa dolnośląskiego na pierwszym miejscu w kraju, zaś małopolskiego – na jedenastym14, ale mimo wszystko wysoka skala finansowania nakładów oświatowych ze środków własnych świadczy o zwraca-niu szczególnej uwagi na podejmowane przez gminy działania w tym obszarze – tym bardziej że gminy czterech województw (lubelskiego, podkarpackiego, świętokrzyskiego i podlaskiego)15 osiągnęły jeszcze niższe dochody na jednego mieszkańca, a poniosły wyższe wydatki oświatowe z własnych dochodów.
Wydatki oświatowe gmin uzależnione są od wielu czynników, zwłaszcza od utrzymywanej sieci szkół. Dla dokonania oceny podejścia władz lokalnych do problemów edukacji i oświaty za pomocą wskaźnika ponoszonych nakładów finansowych należałoby przeprowadzić bardzo rozbudowane i uwzględniające w dużym stopniu uwarunkowania panujące w konkretnych gminach badania.
Niemniej analiza zagregowanych danych finansowych ukazująca udział wydat-ków na oświatę w wydatkach ogółem również daje obraz stosunku władz gmin-nych do wykonywania zadań edukacyjgmin-nych i oświatowych.
Tabela 3. Udział wydatków na oświatę w gminach według województw w 2012 roku
Województwo
14 Sprawozdanie z działalności regionalnych izb obrachunkowych i wykonania budżetu przez jednostki samorządu terytorialnego w 2012 roku, Warszawa 2013, s. 218.
15 Tamże.
Niezależnie od przytoczonych wskaźników, które w pewien sposób od-zwierciedlają realizację zadań oświatowych przez gminy w skali województw, należy zwrócić uwagę, że obiektywnym miernikiem skuteczności działań tych samorządów w obszarze edukacji młodzieży są wyniki osiągane przez uczniów z egzaminów gimnazjalnych. Oczywiście nie można zakładać, że szkoły i ich organy prowadzące mają wyłączny wpływ na efekty nauczania. Te zależą rów-nież od wielu innych czynników, między innymi środowiska rodzinnego, indy-widualnych zdolności i motywacji. Niemniej roli szkół i samorządów odpowie-dzialnych za ich funkcjonowanie nie można lekceważyć.
Tabela 4. Średnie wyniki uczniów bez dysfunkcji i uczniów z dysleksją rozwojową w województwach w roku 2013 (w %)
Województwo Język
polski
Historia i wiedza o społeczeństwie
Matematyka Przedmioty przyrodnicze
dolnośląskie 60 57 46 58
kujawsko-pomorskie 61 56 46 57
lubelskie 63 58 48 60
lubuskie 60 56 47 57
łódzkie 63 58 48 60
małopolskie 64 60 51 63
mazowieckie 64 60 51 61
opolskie 60 56 47 58
podkarpackie 63 59 50 62
podlaskie 61 58 49 60
pomorskie 60 56 47 58
śląskie 62 58 47 59
świętokrzyskie 62 57 47 59
warmińsko-mazurskie 59 56 45 57
wielkopolskie 60 57 48 57
zachodniopomorskie 58 55 45 55
Polska 62 58 48 59
Źró d ło : opracowanie własne na podstawie: Osiągnięcia uczniów kończących gimnazjum w 2013 roku. Sprawozdanie z egzaminu gimnazjalnego 2013, http://www.cke.edu.pl/images/files/gim- nazjum/sprawozdanie_2013/2013_Gimnazjum.pdf [1.04.2014].
Porównanie udziałów nakładów finansowych na oświatę w wydatkach ogó-łem oraz średnich wyników uczniów z egzaminu gimnazjalnego prowadzi do wniosku, że często niski udział nakładów na oświatę powiązany jest ze słabszy-mi wynikasłabszy-mi uczniów. W trzech województwach, w których gsłabszy-miny poniosły w 2012 roku najmniejsze wydatki (dolnośląskie, pomorskie, zachodniopomor-skie), osiągnięcia uczniów na egzaminie gimnazjalnym były niższe i lokowały je poniżej średnich wyników w kraju.
Kultura
W działaniach samorządów gminnych na rzecz młodzieży w obszarze kultu-ry ważne są zarówno rozwiązania instytucjonalne, finansowe, jak i wspieranie organizacji pozarządowych zajmujących się działalnością kulturalną. Kwestie instytucjonalne zostały uregulowane w aktach prawnych. W ustawie o samorzą-dzie gminnym powierzono tym jednostkom sprawy „kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabyt-kami”16, natomiast bardziej szczegółowe regulacje dotyczące samorządów tery-torialnych, w tym gmin, znajdują się w ustawach o organizacji i prowadzeniu działalności kulturalnej17 oraz o bibliotekach18. JST organizują działalność kultu-ralną poprzez powoływanie samorządowych instytucji kultury. Ponieważ pro-wadzenie działalności kulturalnej przez samorządy jest ich zadaniem obowiąz-kowym, w każdej jednostce musi funkcjonować przynajmniej jedna tego typu instytucja. Otwarty ustawowy katalog form organizacyjnych, jakie mogą przy-bierać samorządowe instytucje kultury, obejmuje: teatry, opery, operetki, fil-harmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury. Ustawa o bibliotekach publicznych nakłada na samorządy obowiązek utrzymywania co najmniej jednej biblioteki publicznej. Przepis ten powoduje, że ta forma instytucji kultury jest najpowszechniejsza, gdyż funkcjo-nowanie w gminie biblioteki spełnia jednocześnie wymogi ustawy o organizo-waniu i prowadzeniu działalności kulturalnej i o bibliotekach.
Chociaż ustawodawca nałożył na samorządy wszystkich szczebli pewne ob-owiązki w zakresie kultury, to jednak zachowały one jednocześnie duży margi-nes swobody w zakresie wyboru samej formy prowadzenia tej działalności, jej zakresu merytorycznego, jak również ponoszonych nakładów finansowych. Na wybór formy mają wpływ nie tylko czynniki obiektywne, związane na przykład z liczbą ludności i wynikającym stąd zapotrzebowaniem na usługi kulturalne, czy też czynniki finansowe, wyznaczające możliwości sfinansowania określo-nych przedsięwzięć, ale i związane z wartościowaniem kultury przez władze lokalne, gdyż od nich przede wszystkim zależą instytucje kultury. Jeżeli nie doceniają ich znaczenia, a działalność kulturalną sprowadzają do organizacji
„wydarzeń”, ograniczając ją dodatkowo zbytnim limitowaniem środków finan-sowych, wówczas trudno mówić o właściwej realizacji zadań kulturalnych przez samorządy terytorialne19.
16 DzURP 2013, poz. 594 z późn. zm.
17 DzURP 2012, poz. 406.
18 DzURP 2012, poz. 642 z późn. zm.
19 M. Bogacki, K.M. Turosieńka-Durlik, Rola instytucji kultury w społecznościach wiejskich, na przykładzie gminy Mielnik w województwie podlaskim, Mielnik 2011, s. 102−103.
Obok obowiązkowo utrzymywanych bibliotek publicznych najbardziej po-pularną formą instytucji kultury na poziomie gmin są domy i ośrodki kultury. Na tym szczeblu samorządów w zdecydowanej większości trudno bowiem o poten-cjał do utrzymywania instytucji kultury wysokiej. Ich działalność wymaga za-równo odpowiedniego kręgu odbiorców, jak i dysponowania wystarczającymi środkami organizacyjnymi i finansowymi.
Tabela 5. Wybrane instytucje kultury w województwach (stan na 31.12.2012)
Województwo Liczba
Jeżeli chodzi o biblioteki publiczne, to ich liczba w każdym województwie przekracza co najmniej dwukrotnie liczbę gmin w tym województwie, co po-zwala wysnuć wniosek, że w każdej polskiej gminie funkcjonuje taka instytucja.
Należy jednak zaznaczyć, że liczba bibliotek systematycznie maleje. Na koniec 2012 r. zanotowano w kraju spadek o 108 placówek20. Biblioteki publiczne są istotne dla zaspokojenia potrzeb kulturalnych młodzieży. Wprawdzie liczba czytelników w tej grupie wiekowej maleje, jednak młodzież jest ciągle grupą
jąc zaś kategorie zawodowe, stwierdzono, że dominującą grupę czytelników bibliotek publicznych stanowią uczniowie (37,6%)21.
W działalności bibliotek publicznych, zwłaszcza na rzecz młodzieży, ważną rolę obok pracowni komputerowych z dostępem do szybkiego (szerokopasmo-wego) Internetu, kreowania ciekawych wydarzeń kulturalnych (np. spotkań z literatami) odgrywa atrakcyjność księgozbiorów. Zakupy nowych pozycji mo-gą być jednym z kryteriów oceny stosunku władz samorządowych do promowania czytelnictwa i wspierania funkcjonowania bibliotek. Jest to tym bardziej uzasadnio-ne, że ponad 90% zakupów finansowanych jest ze środków samorządowych.
W 2012 roku wydatki na zakup nowości dla bibliotek wyniosły 73 mln zł, o 13,4%
więcej niż rok wcześniej (prawie 65 mln). Do bibliotek publicznych zakupiono 3 mln książek, w tym 1 mln ze środków pochodzących z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego22 (wzrost o 7,8% w porównaniu z rokiem 2011) 23. Dzia-łania (głównie samorządów gminnych) na rzecz zwiększania zakupu nowości wy-dawniczych należy ocenić pozytywnie, zwłaszcza w kontekście zahamowania w 2012 roku trwającego od 9 lat spadku liczby wypożyczeń w bibliotekach
− w porównaniu z rokiem 2011 wypożyczono lub udostępniono na miejscu o 287 tys. książek więcej. O 0,2% wzrosła liczba zarejestrowanych użytkowników bibliotek (dla porównania − w 2011 r. spadek o 2,1%, w 2010 r. spadek o 2,2%)24.
Odmiennie niż w przypadku bibliotek publicznych wygląda sytuacja domów i ośrodków kultury. Z danych zawartych w tabeli 5 wynika, że w większości woje-wództw liczba tych instytucji kultury jest mniejsza od liczby gmin. Wyjątek stano-wią cztery województwa: małopolskie, opolskie, podkarpackie i śląskie. W jednost-kach, w których nie stworzono ośrodka kultury, sprawami z tego zakresu zajmują
Odmiennie niż w przypadku bibliotek publicznych wygląda sytuacja domów i ośrodków kultury. Z danych zawartych w tabeli 5 wynika, że w większości woje-wództw liczba tych instytucji kultury jest mniejsza od liczby gmin. Wyjątek stano-wią cztery województwa: małopolskie, opolskie, podkarpackie i śląskie. W jednost-kach, w których nie stworzono ośrodka kultury, sprawami z tego zakresu zajmują