b) sprawdź teren w odległości 5 i 20 m;
c) dzięki swoim działaniom zapanuj nad terenem;
d) utwórz grupę do prowadzenia obserwacji okrężnej punktu (tzw. VP 360) najbardziej dogodnego do zorga-nizowania zasadzki z użyciem improwizowanego urzą-dzenia wybuchowego;
e) używaj indywidualnego wyposażenia ECM (trzy zestawy);
f) przeprowadź w pierwszej kolejności przeszukanie tej strony drogi, z której spodziewasz się największego za-grożenia – decyzję podejmuje dowódca na podstawie informacji uzyskanych od elementów rozpoznawczych, oceny sytuacji taktycznej oraz własnego doświadczenia.
Żołnierze zaś wykonują następujące zadania:
– żołnierz nr 1 – najbardziej wysunięty do przodu poru-sza się w odległości 50–100 m od drogi, na której podej-rzewamy, że został umieszczony IED. Jego zadaniem jest wykrycie zewnętrznych oznak występowania urządzenia lub min. Wyposażony jest w przenośny zestaw ECM.
Jego zadaniem jest ustawianie sztyftowych oznaczników oznaczających drogę jego przemieszczania się;
– żołnierz nr 2 – tzw. przeszukujący porusza się w odległości 5 m za żołnierzem nr 1. Jego zadaniem jest sprawdzanie, czy droga jest bezpieczna (w jego sektorze sprawdzania), z użyciem wykrywacza metalu typu Vallon. Wyposażony jest w zestaw ECM;
– żołnierz nr 3 – ma do dyspozycji wykrywacz meta-lu typu Vallon oraz wysięgnik, który w przypadku na-potkania określonej infrastruktury terenowej może być dodatkowo montowany na wykrywaczu. Wysięgnik ten służy do sprawdzania miejsc, do których trudno do-trzeć, np. rowów melioracyjnych i różnorodnych cieków wodnych. Celem jego działania jest wykrywanie przede wszystkim przewodów (CWIEDs);
– żołnierz nr 4 – znajduje się z tyłu (za żołnierzem nr 3). Jego zadaniem jest zbieranie sztyftowych oznacz-ników drogi (pozostawia jedynie dwa – na skrajnych krawędziach drogi w miejscu, w którym ją przekroczo-no podczas realizowania procedury VP 360). Wyposa-żony jest w przenośny zestaw ECM;
– dowódca zespołu przeszukującego – wszelkie informacje o podejrzanych obiektach lub zauważonych fot. 3. saPer sPrawdZa tereN w celu potwierdzenia występowania Ied.
FOT. uk MOD
osobach przekazuje dowódcy patrolu, korzystając z sie-ci dowodzenia.
Wysięgnik jest używany tylko wtedy, gdy grunt cie-ku wodnego, kanału lub rowu melioracyjnego nie mo-że być wizualnie sprawdzony. Jest on przenoszony i wykorzystywany tylko przez żołnierza nr 3. Niestety, jego montowanie jest czasochłonne, a pod względem parametrów technicznych nie dorównuje możliwo-ściom wysięgników montowanych na pojazdach (opi-nia brytyjskich żołnierzy). W miejscach, gdzie jest duże ryzyko wystąpienia improwizowanych urządzeń wybuchowych o działaniu mechanicznym z wykorzy-staniem odciągu (CPIED), obowiązuje surowy zakaz używania wysięgnika.
CzynnośCi PotwierdzająCe
W przypadku wykrycia zagrożenia za pomocą wykry-wacza metalu typu Vallon (podwójny lub pojedynczy dźwięk lub rodzaj dźwięku zaprogramowany przez bry-gadowego RESA) rozpoczyna się realizację czynności potwierdzających sygnalizowane niebezpieczeństwo (fot. 3). Po pierwsze, należy się zatrzymać i zaalarmować pozostałych członków zespołu. Do kolejnych czynności przystępuje się na komendę dowódcy zespołu, który podaję ją jedynie po upewnieniu się, że wszyscy członko-wie zespołu przyjęli pozycję leżącą (twarzą do ziemi), jak najdalej od żołnierza, który stwierdził obecność czegoś podejrzanego (żołnierze leżą nogami w kierunku żołnie-rza, który wykrył zagrożenie, i rękami osłaniają głowę).
Teren, na którym przyjmują pozycję leżącą, musi być wcześniej przeszukany (bezpieczny).
Kiedy dowódca stwierdzi, że wszyscy żołnierze przyję-li właściwą pozycję, nakazuje żołnierzowi, którego wy-krywacz zareagował dźwiękiem, kontynuowanie potwier-dzania, że zagrożenie jest realne. Żołnierz ten powinien ustalić miejsce, w którym wskazanie przyrządu pomiaro-wego (HRP – Highest Reading Point) jest największe.
Następnie określa położenie krawędzi tego obiektu. Może to zrobić jedną z dwóch metod:
a) Petal Method (metoda płatka) – polega na tym, że żołnierz porusza głowicą wykrywacza metalu typu Vallon ruchami przypominającymi kształt płatka kwiatu (np. stokrotki), czyli od HRP na zewnątrz, obserwując je-go wskazania, których wartość będzie wzrastać lub zmniejszać się. Należy wychwycić maksymalne wychyle-nie przyrządu pomiarowego, które będzie informować o krawędziach podejrzanego przedmiotu;
b) Union Jack Method (metoda promieniście
odcho-dzących strzałek) – polegającą na tym, że żołnierz po-rusza głowicą wykrywacza metalu Vallon ponad podej-rzanym przedmiotem, jakby rysował strzałki promieni-ście odchodzące od niego.
Kiedy krawędzie przedmiotu zostaną określone, żoł-nierz powinien przesunąć głowicę wykrywacza metalu w takie położenie, aby jego przednia krawędź znajdo-wała się w jednej linii z najbliższą krawędzią podejrza-nego obiektu.
Następnie w wyobraźni rysuje linię (równoległą do po-dejrzanego przedmiotu), prowadząc ją przez środek przedniej części głowicy wykrywacza metalu (linia w odległości około 300 mm od przedniej krawędzi podejrzanego przedmiotu). Od wyznaczonego punktu rozpoczyna szczegółowe potwierdzanie obecności nie-bezpiecznego obiektu.
Następnie odgarnia ziemię na głębokość 2–3 cm, a potem ostrożnie przesuwa ją w kierunku podejrzanego przedmiotu. Jeżeli grunt jest miękki, do wykonania tej czynności używa palców lub miękkiego pędzla, tzw. ma-larskiego. Jeśli grunt jest twardy, zasadne jest użycie du-żego, twardszego pędzla (szczotki) lub znacznika z indywidualnego zestawu wydobywania min (PMEK – Personal Mine Extraction Kit).
Podczas przesuwania ziemi należy pamiętać o za-grożeniu, jakie stanowi uruchomienie działania me-chanizmu naciskowego. Jeżeli w pobliżu znajdują się kawałki skał lub kamienie, nie należy ich podnosić pod żadnym pozorem. Trzeba natomiast ostrożnie odsunąć ziemię z boku podejrzanego przedmiotu. Gdy żołnierz zobaczy coś, co uzna za niebezpieczne, przerywa dal-sze czynności i krzyczy: „znalazłem”.
Zaznacza to miejsce, używając ziemi lub korzystając z indywidualnego zestawu wydobywania min (PMEK).
Nie wolno potwierdzać występowania podejrzanej rze-czy bez komendy dowódcy zespołu.
Po potwierdzeniu obecności niebezpiecznego przed-miotu dowódca po kolei wycofuje na bezpieczną odle-głość (wzdłuż przeszukanej drogi) wszystkich członków zespołu przeszukującego. Ostatni będzie żołnierz, który znalazł podejrzany przedmiot. Dalsze działania będzie re-alizował zespół do usuwania materiałów wybuchowych (EOD – Explosive Device Disposal). n
autor jest absolwentem wsOwPanc (1986) i aOn (1995). zawodową służbę wojskową rozpoczął na stanowisku dowódcy plcz w 24 pcz (20 DPanc). następnie służył w 9 pz i 6 BkPanc (12 Dz) – dowodził bcz oraz służył w wydziale szkolenia 12 Dz. Był starszym specjalistą w Oddziale szkolenia szefostwa wojsk Pancernych i zmechanizowanych w DwLąd. w 2010 roku odszedł do rezerwy.
doktrynie NATO stwierdzono, że zgrupowania zadaniowe nie są w stanie samodzielnie rozwiązać kryzysu lub załagodzić konfliktu bez wsparcia instytucji niemilitarnych. Istnieje za-tem potrzeba wspólnego planowania działań i ich prowadzenia z wykorzystaniem standardowych pro-cedur. Pozwalają one zarówno dowódcom i
podle-mjr pil.
mariusz zacharzewski dowództwo eurokorpusu