OBOWIĄZUJĄCE PRAWODAWSTWO

Działanie wspólnotowe w tej dziedzinie mogłoby obejmować przyjęcie obowiązujących środków legislacyjnych. Obowiązujące prawodawstwo wymusiłoby

porównywalny, przejrzysty i możliwy do wyegzekwowania podstawowy poziom ochrony przed zagrożeniem wynikającym z narażenia na działanie ETS we wszystkich państwach członkowskich.

Z jednej strony, proces legislacyjny zapewnia formalne konsultacje i szczegółowe negocjacje z udziałem wszystkich stron, co może sprawić, że polityka z tego wynikająca będzie miała solidniejsze podstawy. Z drugiej strony, ścieżka legislacyjna prawdopodobnie jest stosunkowo długa, a końcowy wynik może być trudny do przewidzenia.

Precyzyjna podstawa prawna tego prawodawstwa może być tylko określona w momencie, gdy będą ustalone dokładne definicje charakteru i zakresu instrumentu, a wybór ten będzie musiał wziąć pod uwagę wyniki konsultacji publicznych.

Na tym etapie można już wymienić kilka opcji, bez uszczerbku dla wyniku konsultacji publicznych. – Nowelizacja istniejących dyrektyw opartych na dyrektywie ramowej w sprawie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w miejscu pracy 89/391/EWG. Opcja ta mogłaby obejmować w szczególności, rozszerzenie zakresu dyrektywy w sprawie czynników rakotwórczych i mutagenów nr 2004/37 (aby uwzględniała ETS) i/lub zaostrzenie wymagań dotyczących ochrony pracowników przed działaniem dymu tytoniowego w dyrektywie nr 89/654/EWG w sprawie minimalnych wymogów bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w miejscu pracy.

– Chociaż nie ma to bezpośredniego związku z ochroną przed wdychaniem dymu wtórnego, opcją godną rozważenia byłaby zmiana dyrektywy w sprawie substancji niebezpiecznych (67/548/EWG ⁹¹), połączona z uznaniem ETS za czynnik rakotwórczy. Dzięki temu ETS automatycznie wszedłby w zakres dyrektywy w sprawie czynników rakotwórczych i mutagenów.

Zakres dwóch pierwszych opcji ograniczałby się do środowiska miejsca pracy.

Miałyby one zastosowanie albo we wszystkich miejscach pracy albo w niektórych rodzajach miejsc pracy i musiałyby zapewnić, że pracownicy narażeni na działanie ETS w niebezpiecznym stopniu, byliby uwzględnieni w sposób właściwy.

Wreszcie, przyjęcie instrumentu legislacyjnego przewidzianego w Traktacie, nie wykluczałoby przyjęcia przez Wspólnotę środków pobocznych, które nie miałyby mocy wiążącej, a które mogłyby przyczynić się do osiągnięcia ogólnego celu, jakim jest ochrona przed działaniem ETS we wszystkich sektorach.

VI. UWAGI KOŃCOWE

Biorąc pod uwagę jednoznaczne dowody naukowe świadczące o szkodliwości powodowanej przez wdychanie dymu wtórnego oraz mając na uwadze wpływ polityk dotyczących czystego powietrza wewnątrz pomieszczeń na ogólne zmniejszenie użycia tytoniu, Komisja uważa, że polityka mająca najszerszy zakres przyniosłaby największą korzyść dla zdrowia publicznego populacji. Stworzyłaby także równe szanse dla wszystkich podmiotów. Kilka przykładów ukazujących udane efekty kompleksowej polityki antyniktotynowej, która obecnie obowiązuje na świecie, dowodzi, że ta opcja jest wykonalna i możliwa do wyegzekwowania.

Otwartą kwestią pozostaje poziom zaangażowania się UE w propagowanie prawodawstwa dotyczącego ograniczenia zdrowotnych następstw palenia tytoniu i ma on związek z aktualnym rozwojem wypadków w państwach członkowskich zważywszy, że niektóre z nich ostatnio postanowiły podjąć działania zakazujące palenia w przestrzeni publicznej.

Komisja apeluje do wszystkich instytucji UE, państw członkowskich i wszystkich zainteresowanych obywateli, partii i organizacji, o przedkładanie opinii na temat zagadnień podniesionych w niniejszej Zielonej Księdze. W szczególności Komisję interesują poglądy interesariuszy w następujących kwestiach:

Pytania

(1) Który z dwóch sposobów podejścia proponowanych w sekcji IV byłby bardziej wskazany w kontekście inicjatywy antynikotynowej: całkowity zakaz palenia z minimalnymi wyjątkami ze względów humanitarnych czy zakaz z wyłączeniami przyznawanymi wybranym kategoriom miejsc? Należy wskazać powód (powody) dokonanego wyboru.

(2) Która z opcji politycznych przedstawionych w sekcji V byłaby bardziej wskazana i właściwsza z punktu widzenia propagowania idei środowisk wolnych od dymu? Jaką formę interwencji UE uważacie Państwo za konieczną dla osiągnięcia celów polityki antynikotynowej?

(3) Czy istnieją jeszcze jakieś dane ilościowe lub jakościowe dotyczące skutków zdrowotnych, społecznych i ekonomicznych wynikających z polityk antynikotynowych, które powinny być wzięte pod uwagę?

(4) Czy macie Państwo jeszcze inne uwagi lub sugestie odnośnie do niniejszej Zielonej Księgi?

(Z tekstu usunięto mało znaczące przypisy i wykaz źródeł, które zainteresowani mogą pozyskać ze stron internetowych UE)

Zbigniew Cendrowski Rekomendacje                            

Kazimierz Denek, Filozofia Życia Wyd. WSPiA Poznań 2012

Z wielką przyjemnością rekomenduję kolejną książkę profesora Kazimierza Denka, której tytuł „Filozofia życia” profesor wywodzi od nieustannego wędrowania przez życie, w której to wędrówce jak mówi „Krajoznawstwo wraz z turystyką stanowią dla mnie swoistą filozofię życia”.

Ma też autor szczególny powód do satysfakcji z tego prezentu jaki sam sobie, a i nam wszystkim, jego wiernym czytelnikom sprawił - bo jak sam pisze „Rok 2012 wyznacza : 80 lat mego życia, 55 lat pracy dydaktyczno-wychowawczej i naukowo - badawczej, oraz 64 lata aktywności krajoznawczo-turystycznej. Gratulujemy.

Chyba nikt więcej, jak profesor Denek, nie zrobił współcześnie więcej dla tego, aby krajoznawstwu i turystyce nadać wysoką rangę w pedagogice i wychowaniu. Ojczyzna, patriotyzm, godność, niezależność, umiłowanie prawdy, służba szkole, - w pisaniu profesora słowa te brzmią naturalnie, prawdziwie. Tak jak zrozumiała jest Jego konstatacja, że „Łzy wzruszenia są tylko wyrazem pełni człowieczeństwa. Dziękujemy Panie Profesorze.

Barbara Woynarowska (red)

Organizacja i realizacja edukacji zdrowotnej w szkole Poradnik dla Dyrektorów szkół podstawowych Wyd. ORE 2012

Kiedy zaczynaliśmy pracę nad podstawą programową z wychowania fizycznego w zespole : W. Przybylski, T. Frołowicz, J.B. Pośpiech, E. Czerska, B. Przysiężna, E. Madejski i Z. Cendrowski, uznaliśmy na wstępie za konieczne, aby wyraziściej wskazać na prozdrowotne zadania wychowania fizycznego, a to implikowało natychmiastowym wnioskiem (zrealizowanym nie bez trudności) o włączenie do prac zespołu Pani profesor Barbary Woynarowskiej. Chwała ówczesnej Pani Minister Edukacji Narodowej, Katarzynie Hall, że wniosek nasz uwzględniła i dzięki Pani Barbarze, że potrafiła bez oporów i z wielkim zaangażowaniem pracę w zespole podjąć. Owocowało to decyzją, że edukacja

zdrowotna, wchodzi do podstawy jako integralna cześć wychowania fizycznego oraz tym, że podstawa programowa została intensywnie wysycona zadaniami z zakresu edukacji zdrowotnej. Uznano też, że to nauczyciele wychowania fizycznego są najlepiej przygotowani do realizowania programu edukacji zdrowotnej. Wydaje się, że nie końca

jeszcze uświadamiamy sobie jak wielki krok został dokonany tymi decyzjami. Trwa obecnie batalia o to, aby zapewnić tym niełatwym zadaniom należyty proces wdrażania. Dziełu temu dobrze służą dwa tomy poradników, których okładki pokazujemy obok, wydane przez Ośrodek Edukacji Narodowej, który najpierw udostępnił na swej witrynie internetowej to wydawnictwo, a następnie (po podzieleniu na tomy dla szkół podstawowych oraz gimnazjów) wydrukował i przekazał bezpłatnie do wszystkich szkół. Poszczególne rozdziały (całość pod redakcja Prof. Woynarowskiej, która też napisała podstawowe rozdziały napisali : Tomasz Frołowicz, Agnieszka Małkowska-Szkutnik, Krzysztof Ostaszewski, Alicja Pacewicz, Maria Sokołowska, Magdalena Szpotowicz, Ligia Tuszyńska, Magdalena Woynarowska-Sołdan)

Jest niewątpliwą i wielką zasługą Pani profesor Barbary Woynarowskiej, że potrafiła w tak szybkim czasie dostarczyć wszystkim zainteresowanym realizacją programu edukacji zdrowotnej, wysokiej klasy poradników dla dyrektorów szkół i nauczycieli.