W poszukiwaniu kronikarskich wzmianek o Lachach uderza częste używanie téj nazwy w> kronikach ruskich- a zupełne o niéj milczenie w kronikarstwie niemieckiem, mającem przecież zwyczajnie najdokładniejsze i najobfitsze wiadomości o stanie Polski pierwotnéj.
Pochodzi to z téj przyczyny, iż Niemcy wieku VIII i na, stępnych, jako obcy, a nawet wręcz przeciwni obyczajom nor- mańskim, nie znali miejscowego znaczenia wyrazu lach, i nie przypominali sobie przeto łachów w Polakach; waregscy zaś R usinijako ziomkowie i spółtowarzysze łachów północnych, doskonale rozumieli tę nazwę i, jako ze swego własnego ję zyka wziętą, najchętniój dawali ją Polakom.
W ruskim tedy Nestorze i kilku z XIII i XIV wieku kronikach polskich natrącają się najcharakterystyczniejsze wzmianki o Lachach polskich, dające nam przekonanie, że:
1) Lachy nie są Słowianami. Mówi wprawdzie Nestor u wstępu, że jedni Słowianie „przezwali się Lachami,“ dru dzy inaczej; lecz z tego nie wypływa bynajmniéj słowiańska rodowość Lachów. Jak bowiem Słowianie wschodni od Wa- rego-Rusów przezwali się późnićj Rusią, tak i Słowianie polscy mogli „przezwanie“ swoje wziąć podobnież od ludu niesłowiańskiego.. Jakoż w wyliczeniu narodów pokolenia Jafetowego odosobnią Nestor wyraźnie Słowian od Lachów, umieszczając jednych i drugich w wcale odległych od siebie miejscach, mianowicie Lachów w sąsiedztwie Litwy i Pru sów. Najwydatniéj atoli objawia się to rozstrzygnięcie w
130 D Z IE Ł A K A R O LA SZAJNOCHY.
szym ustępie Nestora, gdzie powiedziano: „Polanie pocho dzili od Słowian, a Wiatyczanie i Radymicze pochodzili od Lachów.“ Niesłowiańska zaś rodowość Lachów Nestora jest pierwszym warunkiem ich tożsamości z lachami północnymi.
2) Lachy przybywają od morza. Uczy nas tego owa pamiętna wzmianka Nestora: „Lachowie i Prusacy siedzą nad morzem Waregskiem“ t. j. baltyckiem. Dopieroż od tych brzegów bałtyckich rozpostarła się nazwa Lachów na całą Polskę późniejszą. Siedząc zaś pierwotnie u brzegów morskich, siedzieli Lachowie nadwiślańscy temsamem w stro nach tak zwanego Pomorza, przy ujściach Wisły i Odry, a o pierwotnych Pomorzanach czytamy jeszcze u Długosza (I. 31), iż byli właśnie zlewkiem różnych narodów niesło wiańskich, w szczególności północnych, skaudynawskich —
Vandalis, Gothis, Longobardis, Rugis et Gepidis, quos coc ant aliqui Cimbros, quos hodie vocamus Pomeranos. Równie więc ta wzmianka Długosza, jakoteż wyznaczona Lachom przez Nestora siedziba u wybrzeży bałtyckich, pociągająca za sobą wniosek, iż ci nadbrzeżanie przybyli niegdyś od strony morza, t. j. od Skandynawii, są dalszemi skazówkami po winowactwa Lachów polskich i skandynawskich.
3) Polski kronikarz Bogufał pisze o Lachach: „Lechici nie miewali żadnego króla, ani książęcia, jako bracia i od jednego ojca ród swój wiodący. Lechilae, qui nullum regem seu principem inter se, tamquam fratres et ab uno paire ortum habentes, habere consueoerantp A nieco daléj powtarza taż- sama kronika: „Krakus od swoich braci Lechitów Grac chus inter suos fratres LechitasP Możnaby daleko więcój orzeczeń podobnych przytoczyć z kronik polskich. Słysze liśmy zaś poprzednio o lachach skandynawskich, iż byli braćmi, towarzyszami, przyjaciółmi do zgonu, równymi i spól- nymi sobie we wszystkiem. Prawie też Bogufała słowami opowiada o Normanach francuzkich kronikarz Dudo (Kruse Chr. Northm. 386): „Gdy pierwsze czółna normańskie przy bijały do lądu francuzkiego, zapytali Francuzi gości nad pływających, jak się nazywa pan wasz? Na co Normani: Nie ma żadnego nazwiska, gdyż nie mamy pana żadnego, i jesteśmy sobie równymi.“
LECHICKI POCZĄTEK POLSKI. 131
Po odtrąceniu zwyczajnćj końcówki el, jest to tylko znaną noso wą modulacyą (ob. niżćj Cz.III. Kozdz. VI) naszego Lach (Dług. I. 22 cf. II. 98 „u Węgrów zostało Polakom dawne nazwa nie Lachów“ ), w starożytnćj słowiańszczyznie podobnież Lęch, u pisarzów łacińskich Lingo, ¡Angones (Schwandt. III. 541.) Z przechowanego zaś w Polsce urywku starodawnéj kroniki (Kown. IV. V) dowiadujemy się o tym wyrazie, iż znaczył tyle co wojsko zacięine, rycerstwo, wojownicy naj waleczniejsi. Poloni in linguario hungarico dicuntur Langel, id est milites stipendiarii, militares, pugnatores oplimi. Zi któ- remto objaśnieniem naszego imienia Lachów porównajmy podaną w poprzedniéj części charakterystykę łachów półno cnych, a obaczymy zupełną tożsamość rzeczy. Będąc w je dnym razie towarzyszami dobrowolnie związanój spółki, pod własnym wodzem obranym, bywali lachowie normańscy czę sto towarzyszami znamienitych mocarzów, czyli ich rycer stwem zaciężnem, stipendiarii, albo ze względu na zupełną dobrowolność swéj służby rycerstwem sprzymierzeńczem, foederaii, t. j. właśnie lachami, socii. Przypomnijmy sobie mianowicie wojsko czyli wielkie towarzystwo rycerskie króla Kanuta, będące również takiem rycerstwem zaciężnem, sti pendiarii, o jakiem prawi przytoczony wyżćj urywek kroni karski, i mające nawet w językach łacińskim i narodowym też same nazwy, jakie znajdują się w tym urywku. Nazy wając się bowiem w własnym języku i statucie lach-men czyli z prosta lachami, mają rycerze Kanutowi w Saxonie Grammatyku (str. 99) zastosowane do siebie wyrazy milita res, stipendia, stipendiarii — a Lęch albo Lach, militares, stipendiarii, sąto właśnie wyrazy owego urywku o Pola kach.’
5) Kadłubek na str. 615 mówi: „Leszko znaczy tyle, co chytry. Leszeo id .est Astutas.^ Ponieważ zaś Leszco jest tylko zdrobnieniem imienia [.ech, więc i Lech, Lachy, mu siało u Kadłubka znaczyć tożsamo. Jakoż najdawniejsi prze- rabiacze jego kroniki z wieku XIV (Stenz. I. 2, 39) prawią wyraźnie: „Polacy dlatego nazwani są Lachami, ponieważ wojują raczéj podstępem i chytrością, niż siłą. Lechi autem dicti fuerunt Polonii eo, quod magis deceptionibus et calliditate in bellis utebantur, quam viribusP Takie objaśnienie nazwy
132 D Z IE Ł A K A R O LA SZAJNOCHY.
Lechów lub Lachów było dotąd niezrozumiałem, a imię Leszco lub Leszek brano za jedno z zepsułem Lestko, i tłu maczono te obie formy starosłowiańskim wyrazem le s f chy- trość, albo germańskim listig. Tymczasem Lechi i Leszko w znaczeniu chitrzy, chytry, aslutns, pochodzą od wyrazu skandynawskiego laega, laga, t. j. lecha lub lacha, (ob. wy- żćj część I), tyle co podstęp, chytrośc, zasadzka. Ztąd lu dzie, stawiący komuś zasadzki, nazywają się w starożytnych prawach germańskich lachinones, insidiarum structores (Ec- card Lex Sal. 40. Wachter Gloss, pod sł. Lage). Jest to więc nową poszlaką północnćj ojczyzny Lachów, a zgadza się wybornie z licznemi świadectwami kronik o Skandynaw- cach. Był to „naród najpodstępniejszy, gens astutissima“ (Depp. str. 372), znany z tego we wszystkich krajach, tąż właśnie podstępnością zwycięzki najpowszeclmićj. Mając tyle różnostronnych odnieść tryumfów, i odnieść je niestosownie szczupłemi siły, nadrabiali Normani nadzwyczajnie zmyślną i częstą sztuką fortelów. Prawie każda wyprawa normań- ska odznaczała się pewnym dowcipnym, a szczęśliwym pod stępem, jak np. pokrajanój w pasy skóry wołowśj (Dep. 45), zmyślonego zgonu i pogrzebu dowódzcy (Dep. 113), rozsia nych po ziemi goździ (Saxo Gr. 48, 52), osłonionych ga- łęźmi czółen (Gheysmer 311, 326), pochwyconego zpod stóp nieprzyjacielskich prochu (Sax. Gr. 34), podwierconych skrycie okrętów (Sax. Gr. 37, 40), poustawianych w szeregi trupów (Sax. Gr. 30), roznoszących pożogę wróblów (Kruse Chr. 445), pokrytych murawą lochów (Bouqu. Ser. X. 155, 188), i t. d. i *t. d. Jeden i tensam fortel powtarzali Nor mani z dziwną zuchwałością po kilka razy, w odległych od siebie krajach i porach. Ów podstęp zmyślonćj śmierci oba- czymy wkrótce w trzech różnych wypadkach powtórzonym- Owa sztuczka z wróblami ponawiała się tak często w do mowych wojnach Normaństwa, że musiano osobnem zastrze gać prawem, aby w źadnem oblężonem mieście nie znacho- dziły się wróble (01. Magn. Hist. 178). W opisach da wnego trybu wojowania Normanów nie obejdzie się nigdy bez osobnych rozdziałów o ich fortelności wojennćj (01. Magn. Hist. 178, 233). Zestawmyż teraz owo objaśnienie nazwy Lechi i Leszko z skandynawskim wyrazem lacha, lecha,
LECHICKI POCZĄTEK POLSKI. 133 podstępność, tudzież z tym podstępnym charakterem wojen normańskich, a nie będziemy mogli nie dojrzeć normań- skiego znamienia w Lachach nad Wisłą.
6) Przypomnijmy wreszcie tylokrotnie roztrząsaną tra- dycyę Bogufała o trzech braciach Lechu, Czechu i Rusie. Powtarzając się u Długosza i wszystkich kronikarzów, zna- chodzi ona jeszcze pewne uboczne potwierdzenie w innym ustępie Długoszowym, donoszącym o chlubieniu się Rusi pochodzeniem także ze szczepu Lecha. Rutheni in annali- bus suis de stirpe principis Lech se esse gloriantur. Przez dłuższe czasy nie wiedzieli sami Rusini, kto był i zkąd przyszedł ich Rus. Dzisiejsze uznanie go Normanem wska zuje, tężsamą ojczyznę jego bratu Lechowi. Co tępi pe wniejszą zdaje się rzeczą, ile że same nazwy Lach i Wa- reg znaczą w grucie tożsamo. W wyrazie lach znaleźliśmy znaczenie towarzysza, a miano Wareg uznano powszechnie skandynawskim wyrazem caering, tyle co sprzymierzeniec, towarzysz, od północnego słowa vaer, war, układ, sojusz, przymierze. Różnią się obie nazwy tylko pewnym wielce pamiętnym dla nas odstępem czasu. O słowie wareg upe wnia najnowszy badacz rzeczy normańskich (Munch ller. Zeii. str. 100), że jest niebardzo dawnego pochodzenia, i nie sięga zapewne nad wiek IX, słowo zaś lach, nadzwy czajnie rozgałęzione w języku skandynawskim, należy do najstarożytni ej szych jego pierwiastków, i znajdując się na najdawniejszych pomnikach starożytności północnćj (Worm Monum. Dan. str. 186, 282), nosi cechę daleko starszą. I z tej więc strony okazuje się polski Lech bratem, i to starszym Warega Rusa.
7) Oprócz braterstwa między Lechem a Rusem, zdarza się jeszcze inna poszlaka ich spólnego wyjścia z północy. Migracye takie miały być następstwem przeludnienia, i kie rowały się wypadkiem losowania — a też same rysy podań normańskich powtarzają się także w tradycyi o naszych pra ojcach Lechu i Czechu. Porównajmy w tój mierze dosłowne brzmienie dwóch różnych kronik: jednćj zachodniój, o Nor manach — drugićj słowiańskiój, o Lechu i jego braciach. Czytamy tedy w starodawnćj legendzie frankskićj (Dep. 395): tluoniam Danorum tellus insufftciens est, moris est apud, illos,
134 D Z IE Ł A K A R O LA SZAJNOCHY.
ut per singula lustra, multitudo 11071 minima, dictante sorlis eventu, a térra sua exulet, et m alienis terris mansionem sibi quoquo modo ad propria non rever sur a vindicet. Więcńj o tém samem powyżćj str. 101,102. Starodawny zaś ułamek przechowanej w Polsce kroniki Czeskiéj (Kown. 96) pisze o naszych braciach: Slavorum principes plures er ant, qui propter angustam et slrictam habitalionis penuriam sortem
inter se elegerunt, quis eorum ex patria hoc est ex antiqua Croatia recedere deberet. Sorsque ipsa venit super Bohemum seu Czech, Lech Polonum, et Rus Ruthenum... Przypomnijmy nakoniec, iż tacy przymusowi wychodźcy zwali się na pół nocy ut-lachami, czyli przez skrócenie, znowuż lachami.
Nim przeto dalszy ciąg pracy dostarczy nam obficie szczegółów utwierdzających, widzimy już z samego zesta wienia znamion ogólnych, iż nasi starożytni Lachowie—b ę dąc 1) nie-Słowianami 2) przybyszami od morza 3) braćmi, na wzór ślubnych łachów północnych 4) rycerstwem sprzymie- rzeńczem, nakształt lach-manów króla Kanuta 5) fortelnikami trybem lachinonów normańskich 6) wywołańcami zwycza jem ut-hachów skandynawskich 7) braćmi istotnych Norma
nów, Rusów— są podobnież przybyszami z północy.
Nawet trzeci brat Lecha i Rusa, Czech, okazuje takież rysy normańskie. W części poprzedniéj obeznaliśmy się z skandynawskim i starogermańskim wyrazem skoegh, schach, z słowiańska czech, tyle co wygnany z kraju morderca czyli bannita. Dalimilowe zaś podanie o Czechu opowiada: „W serb
skim kraju jest ziemia, która zwie się Chrowacya. W téj ziemi był pewien lech (t. j. właśnie towarzysz, mąż), który nazywał się Czech. Ten się dopuścił morderstwa, i był za to wygnany z kraju“ i t. d. Uderzająca zgodność tego po dania z skandynawską nazwą wygnańca utwierdza się jesz cze bardzićj uwagą Szafarzyka w Starożytnościach (str. 785), iż miano ludowe Czech pisze się w źródłach starosłowiań skich Czech albo Czach. W skandynawskim zaś wyrazie skoegh, jako tćż w starogermańskim schach, schech, odzywa się zarówuo a i e, i będzie w odpowiednim wyrazie słowiań skim brzmiało podobnież czech, albo czach.
Miejscem wyjścia Lecha i Czecha mieni tradycya Chro- wacyę czyli Kroacyę i Serbię, rozumie się starożytną, t. j.
LECHICKI POCZĄTEK POLSKI. 135 Wielką, czyli Białą, przed Karpatami ku morzu bałtyckiemu leżącą (ów powyższy urywek wy darnij przez Kownackiego kroniki Czeskiśj, mówi bardzo znacząco: ex a n t i q u a Croatia), z którój dopiero w przeciągu wieku VII, przez wyjście ludności słowiańskićj z nad Bałtyku za Dunaj po łudniowy, powstała Kroacya i Serbia południowa. O czćm zapomniawszy w czasach późniejszych, pomieszali kronikarze tradycyjną Kroacyg północną z dzisiejszą południową i spro wadzili Lecha z południa.
Wzmianka o wychodźtwie Słowian z północy ku połu dniowi prowadzi nas do oznaczenia epoki przybycia lachow ze Skandynawii do Polski.