STRESZCZENIE
Zaburzenia ze spektrum autyzmu stanowią obecnie jeden z najpoważniejszych proble-mów zdrowotnych, jak oceniła Organizacja Narodów Zjednoczonych. Z danych ONZ wynika, że w ostatnich dwóch dekadach występowanie autyzmu zwiększyło się aż dziesięciokrotnie. Nie dziwi więc, że coraz częściej sięga się po alternatywne i uzupeł-niające formy terapii osób z ASD w poszukiwaniu pomocy. Terapia tańcem i ruchem na Zachodzie opisywana jest od ponad pięćdziesięciu lat jako jedna z form, które mogą wspomagać terapię osób z autyzmem. Umożliwienie zrozumienia, odzwierciedlenia i rozszerzanie ekspresji pozawerbalnej może nieść pomoc osobom z autyzmem przez wspomaganie socjalizacji i komunikacji, budując świadomość ciała oraz wspomagając deficyty motoryczne.
Słowa kluczowe: terapia tańcem i ruchem, autyzm, zaburzenia ze spektrum autyzmu,
ASD.
Wstęp
Rodziny osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu nieustannie poszukują alternatywnych sposobów wspierania swoich dzieci, aby im pomóc. Jednym z dostępnych sposobów pracy jest terapia tańcem i ruchem, która zyskuje na popularności w ostatnich latach dzięki do-strzeżeniu jej unikalnej zdolności do pracy bezpośrednio na podstawowych deficytach osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Terapia tańcem i ruchem, wykorzystując wachlarz dostępnych metod i technik pracy opierających się na ruchu (tańcu), wykorzystuje je niczym „klucz”, dzięki któremu dostaje się niejako do wewnętrznego świata osób uczestniczących w sesjach terapii tańcem i ruchem i pomaga im zrozumieć zewnętrzny świat i nawiązać kon-takt z otaczającym światem. Jest to szczególnie istotne, biorąc pod uwagę trudności osób w zrozumieniu zachowań i emocji innych ludzi, zwłaszcza gdy osoba jest „zamknięta” w so-bie i unika kontaktu z innymi.
Zeszyty Naukowe Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Witelona w Legnicy ISSN 1896-8333, e-ISSN 2449-9013 --- nr 23 (2) / 2017
Autyzm (ASD)
Autyzm dziecięcy należy do grupy tzw. całościowych zaburzeń neurorozwojowych, do któ-rych zaliczane są również specyficzne trudności szkolne oraz specyficzne zaburzenia roz-woju funkcji ruchowych. Zaburzenia te charakteryzują się brakiem odpowiednich dla wieku umiejętności uwarunkowanych dojrzewaniem mózgu. Zaburzenia w rozwoju dotyczą wielu sfer rozwoju i funkcjonowania dziecka 1. Autyzm dziecięcy jest zaburzeniem o podłożu neu-robiologicznym charakteryzującym się jakościowym zaburzeniem interakcji społecznych i komunikacji oraz występowaniem ograniczonych, stereotypowych wzorców zachowań 2. Autyzm stanowi jeden z istotniejszych problemów wśród chorych, ponieważ wiąże się z za-burzeniami społecznymi, językowymi oraz komunikacją uczuć. Manifestacja zachowań autystycznych jest zróżnicowana. Najczęściej rodzice lub opiekunowie opisują pewną po-wtarzalność, wręcz rytualizm w wykonywanych czynnościach, pojawiają się też trudności w zrozumieniu zachowań i emocji otaczających ich ludzi, a tym samym unikaniu kontak-tu z innymi. Podkreślić warto, że osoby z zachowaniami autystycznymi lepiej rozumieją świat obrazów. Natomiast zasadnicze trudności sprawia im komunikacja słowna. Niezależnie od przyczyny obserwowanych zachowań autystycz nych w postępowaniu w takich przypad-kach pomocne są metody wy korzystywane przez terapeutów osób z autyzmem 3.
W literaturze coraz częściej używanym terminem jest „spektrum zaburzeń autystycznych” (autistic spectrum disorders – ASD). Jest to termin „parasol”, który znaczeniowo w dużym
stopniu pokrywa się z kategorią całościowych zaburzeń rozwoju ( pervasive developmental
disorders – PDD) w klasyfikacji DSM-IV i ICD-10. Posługiwanie się tym terminem
pozwa-la uniknąć wątpliwości diagnostycznych związanych z różnicowaniem autyzmu dziecięcego od innych zaburzeń z kręgu całościowych zaburzeń rozwoju 4. Zaburzenia ze spektrum auty-zmu należą do stosunkowo częstych zaburzeń. Na podstawie przeprowadzonych badań szacu-je się, że współczynniki chorobowości wynoszą 30∕10 000 dla autyzmu klasycznego i aż do 1∕100
dla spektrum zaburzeń autystycznych. Zaburzenia te są 3 – 4 razy częstsze wśród chłopców, z rosnącą przewagą płci męskiej w grupie wysoko funkcjonującej. Wyniki badań epidemiolo-gicznych prowadzonych na przestrzeni lat sugerują, że chorobowość ulega zwiększeniu. 5
Terapia autyzmu (ASD)
Nie ma jednej metody leczenia zaburzeń ze spektrum autyzmu, podobnie jak nie ma dwóch identycznych przypadków ASD, stąd terapia powinna być zindywidualizowana. Terapia
1 G. Jagielska, One są wśród nas. Dziecko z autyzmem i zespołem Aspergera w szkole i przedszkolu.
Informacje dla pedagogów i opiekunów, Ośrodek Rozwoju Edukacji, Warszawa 2010, s. 7.
2 A. Gerhant, M. Olajossy, L. Olajossy-Hilkesberger, Neuroanatomiczne, genetyczne i neurochemiczne
aspekty autyzmu dziecięcego, „Psychiatria Polska” 2013, nr 47(6) s. 1101.
3 Por. J. Wierzba, E. Pilarska, Dorosły z niepełnosprawnością intelektualną w wyniku choroby
uwa-runkowanej genetycznie [w:] Dorośli z niepełnosprawnością intelektualną w labiryntach codzienności. Analiza badań – krytyka podejść – propozycje rozwiązań, red. B. Cytowska, Wydawnictwo Adam
Marszałek, Toruń 2011, s. 343 – 344.
4 A. Gerhant, M. Olajossy, L. Olajossy-Hilkesberger, op. cit., s. 1102.
5 K. Yates, A. Le Couteur, Diagnostyka autyzmu, „Medycyna Praktyczna. Pediatria” 2009, nr 3, s. 80.
97
powinna być rozpoczęta możliwie jak najwcześniej. Najlepszymi terapiami są te, które kon-centrują się na funkcjonowaniu dziecka w społeczeństwie i rodzinie, uczą komunikacji, roz-poznawania intencji innych ludzi. Terapia ma charakter wielodyscyplinarny i powinna obej-mować podejście behawioralne i edukacyjne. Rodzinie należy zapewnić dostęp do informacji oraz wsparcie w formie planu opieki nad rodziną. Identyfikacja mocnych stron dziecka oraz jego problemów powinna umożliwić zastosowanie ukierunkowanych interwencji wobec ro-dziny i dziecka nastawionych na rozwój umiejętności 6. Niezwykle istotne jest, by zastosowa-ne wobec osób z autyzmem oddziaływania były dostosowazastosowa-ne do ich potrzeb i możliwości. Zasada ta odnosi się do wszystkich programów rehabilitacyjnych, lecz w autyzmie znajduje szczególne zastosowanie z uwagi na to, że wskutek braku pełnego współdziałania z osobą poddaną terapii skazani jesteśmy na postępowanie nacechowane znaczną niepewnością. Do-brze prowadzony proces rehabilitacji zawsze charakteryzuje się takimi cechami, jak mody-fikowalność, elastyczne traktowanie zadań i stałe ich dostosowywanie do możliwości oso-by rehabilitowanej, bliska współpraca ze środowiskiem rodzinnym 7. Podejście do zaburzeń ze spektrum autyzmu powinno uwzględniać aspekt psychiczny, jak i fizyczny ASD. Dolegli-wości i nieprawidłoDolegli-wości ze strony umysłu, jak i ciała wpływają bowiem na funkcjonowanie dziecka. W terapii ASD poza głównymi nurtami 8 istnieją metody wspomagające. Do najpo-pularniejszych należą: Integracja Sensoryczna, Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sher-borne, muzykoterapia, dogoterapia. Jedną z coraz popularniejszych form terapii w przebiegu zaburzeń ze spektrum autyzmu jest terapia tańcem i ruchem. Im wcześniej rozpocznie się terapię, im jest ona bardziej wszechstronna, kompleksowa, tym jej efekty mogą być lepsze.
Terapia tańcem i ruchem
Teraptia tańcem i ruchem definiowana jest jako psychoterapeutyczne wykorzystanie ruchu do dalszej emocjonalnej, poznawczej, fizycznej i społecznej integracji jednostki 9. Przy czym terapia tańcem i ruchem bazuje na relacji ruchu i emocji. Teoretyczne podstawy terapii tań-cem i ruchem zostały opracowane pod wpływem klasyków psychoanalizy. Tym samym w tej formie terapii pracuje się na poziomie „tańca”, włączając do terapii koncepcje obrony, oporu, przeniesienia i przeciwprzeniesienia 10.
Terapia tańcem i ruchem jako jedna z subdyscyplin arteterapii jest oddziaływaniem tera-peutycznym, które może uzupełniać i wspomagać proces leczenia lub też może być samo-dzielną metodą leczenia 11. Terapia tańcem i ruchem jest zwana zamiennie choreoterapią,
6 Ibidem, s. 85.
7 T. Gałkowski, E. Pisula, Psychologiczne i genetyczne komponenty charakteryzujące autystyczne
spektrum zaburzeń, „KOSMOS. Problemy Nauk Biologicznych” 2003, tom 52, nr 2 – 3 (259 – 260),
s. 223 – 224.
8 Są to: terapia TEACCH (Treatment and Education of Autistic and Related Communication
Handi-capped Children), Analiza Behawioralna oraz RDI (Relationship Development Intervention).
9 American Dance Therapy Association. What Is Dance/Movement Therapy?, https://adta.org/wp-content/uploads/2015/12/DMT-with-Autism.pdf, dostęp: 29.06.2016 r.
10 A. Rojewska-Nowak, Terapia tańcem i ruchem w psychiatrii (z praktyki klinicznej w
Psychiatrycz-nych Oddziałach Dziennego Pobytu) [w:] Arteterapia i twórczość w przestrzeni psychospołecznej, red.
Stefańska A., Wydawnictwo UAM, Kalisz – Poznań 2015, s. 91–100.
11 Ibidem.
terapią tańcem lub też psychoterapią tańcem i ruchem 12. Terapia tańcem i ruchem znaj-duje zastosowanie w odniesieniu do wielu rozmaitych przypadków. Przy czym w swej „łagodniejszej” formie, czyli wariancie rozwojowym, wykorzystuje się ją podczas pracy w szkołach, domach opieki społecznej, przedszkolach, domach dziecka, więzieniach, do-mach matki z dzieckiem, ludzi starszych itp. Wariant drugi, ściśle terapeutyczny ( psy-choterapeutyczny), znajduje zastosowanie podczas leczenia zaburzeń rozwojowych, de-presji, psychozy, stresu traumatycznego, trudności w uczeniu się, dysfunkcji fizycznych i neurologicznych czy sensorycznych 13. W terapii tańcem i ruchem niezależnie od tradycji, na którą powołują się konkretni terapeuci, obowiązuje zestaw wspólnych wszystkim, fun-damentalnych postulatów:
• Interakcja między ciałem a umysłem sprawia, że zmieniając sposób poruszania jednostki, wpływamy na całe jej funkcjonowanie. Sposób poruszania się człowieka odzwierciedla jego osobowość.
• Relacja terapeutyczna przynajmniej do pewnego stopnia jest niewerbalna, może być więc na przykład utrzymana przez odzwierciedlanie ruchów pacjenta.
• Ruch może pełnić funkcję symboliczną, a jako taki może stanowić przejaw nieświado-mych procesów.
• Ruchowe improwizacje pozwalają na eksperymentowanie z nowymi sposobami „bycia” 14. W terapii tańcem i ruchem wykorzystuje się wiele narzędzi opartych na niewerbalnej i ekspresyjnej funkcji komunikacji. Do najczęściej stosowanych należą: odzwierciedlenie, odzwierciedlenie zmodyfikowane, dostrojenie i komunikacja naprzemienna, dzięki którym nawiązujemy dialog 15. Terapia tańcem i ruchem może być stosowana jako terapia grupowa, indywidualna, rodzinna lub par.
Neurony lustrzane i autyzm a hipoteza pękniętego lustra
W literaturze dotyczącej terapii tańcem i ruchem często napotkać można pojęcie neuronów lustrzanych (mirror neurons). Neurony lustrzane są neurofizjologiczną podstawą doświad-czania empatii, umożliwiają emocjonalne dostrojenie się. Mają znaczenie w rozwijaniu umiejętności społecznych, gdyż pozwalają odczytywać emocje i intencje drugiej osoby i od-grywają istotną rolę w uczeniu się przez naśladowanie 16.
12 Istnieje pewna zależność terapeuty, jego kwalifikacji, doświadczenia i praktyki terapeutycznej a stosowanego nazewnictwa.
13 A. Rojewska-Nowak, Terapia tańcem i ruchem a praca teamu terapeutycznego w psychiatrii [w:] Współczesna arteterapia. Aspekty teoretyczno-praktyczne, red. I. Bugajska-Bigos, A. Steliga,
Wydawnictwo Naukowe PWSZ w Nowym Sączu, Nowy Sącz 2015, s. 145 –151; por. A. Rojewska-Nowak, Arteterapia w procesie aktywizacji osób zagrożonych wykluczeniem społecznym, „Socjologia. pl”, Warszawa 2012, s. 40 – 42.
14 A. Rojewska-Nowak, Terapia tańcem i ruchem…, s. 145; za: P. Sieńko, DMT – ruch i taniec w
psy-choterapii, „Nasze Forum” 2005, nr 1– 2, s. 20; za: B. Meekums, Dance Movement Therapy. A Creative Psychotherapeutic Approach, SAGE Publications, London 2002, s. 4.
15 Por. I. Guzek, „Oswoić Olbrzyma”. Zastosowanie ruchu relacyjnego i zabawy w terapii dziecka
z zaburzeniami ze spektrum autyzmu [w:] Psychoterapia tańcem i ruchem. Terapia indywidualna i gru-powa, red. Z. Pędzich, GWP, Sopot 2014, s. 239 – 240.
16 Ibidem., s. 241.
99
Fot. 1. Moment sesji terapii tańcem i ruchem (fot. M. Niezgoda – Fundacja Pomóc Więcej)
Neurony lustrzane odkryli u małp na przełomie lat 80. i 90. włoscy naukowcy Giacomo Rizzolatti i współpracownicy. Odkrycie to dotyczyło grup neuronów ruchowych – zaobser-wowano, że gdy badana małpa wykonuje daną dość złożoną czynność, uaktywnia się pew-na grupa komórek nerwowych, która reaguje także wtedy, gdy małpa obserwuje ten sam ruch wykonywany przez inną małpę. Podobnie funkcjonujące grupy neuronów wykryto tak-że u ludzi. Oznacza to, tak-że interpretacja obserwowanego zachowania odbywa się w mózgu odbiorcy poprzez swoistą symulację. Mózg pozwala odtworzyć automatycznie zachowanie innej osoby, dzięki temu możemy odtworzyć jego zachowanie i uczucia. Neurony lustrzane umożliwiają mentalne odczytywanie i odtwarzanie zachowań innego mózgu. Działanie ta-kiego mechanizmu najlepiej zrozumieć, odwołując się do badań nad reakcjami emocjonal-nymi. Pojawiają się hipotezy, że deficyty w obszarze umiejętności komunikacyjnych osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu – m.in. spontanicznej zdolności do naśladowania i do przekierowywania swojej uwagi na sprawy, które znajdują się w polu uwagi partnera, czy też rozpoznawania i uwzględniania odczuć innych ludzi – związane są z zaburzeniami układów neuronów lustrzanych 17. Istnienie nieprawidłowej aktywności komórek lustrzanych w móz-gu osób autystycznych zakłada hipoteza pękniętego lustra. Komórki lustrzane są odpowie-dzialne za mentalne odwzorowanie czynności ruchowych, emocji oraz doznań sensorycz-nych obserwowasensorycz-nych u insensorycz-nych osób. U ludzi z autyzmem obniżona aktywność tych komórek w rejonie zakrętu czołowego dolnego może wyjaśniać brak umiejętności rozumienia zamia-rów innych osób, w wyspie i przedniej części zakrętu obręczy – trudności w rozumieniu stanów emocjonalnych, a w zakręcie kątowym – zaburzeń językowych. Oberman i wsp., monitorując fale mi w zapisie EEG, dowiedli, że u osób z autyzmem aktywność neuronów
17 Ibidem, s. 241– 242.
lustrzanych w korze przedruchowej jest obniżona. Fale te tłumione są przez wyładowania neuronów ruchowych podczas wykonywania świadomych ruchów ciała oraz wyładowania neuronów lustrzanych podczas obserwowania tych ruchów u innych. U dzieci z autyzmem nie obserwuje się tłumienia fal mi podczas obserwowania ruchów innych osób, co potwier-dza małą aktywność neuronów lustrzanych 18.
Terapia tańcem i ruchem a autyzm
Terapeuci kładą nacisk na potrzebę rozpoczęcia terapii dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu na poziomie rozwoju dziecka (sensomotorycznym), co stwarza warunki do pracy dla terapeutów tańcem i ruchem, którzy wykorzystują ruch jako podstawowy instrument oceny i oddziaływania terapeutycznego 19. Terapia tańcem i ruchem może służyć zarówno jako droga do kontaktu z osobami z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, jak i zapewniać mechanizm do komunikacji z tymi osobami 20. Wedługg Levy i wsp. 21 istotny jest wpływ „tańca” na budzenie świadomości cielesnej dziecka poprzez organizację impulsów i inter-nalizację kontroli. Dziecko bowiem musi zrozumieć własne ciało, zanim poradzi sobie z ze-wnętrznymi wymiarami otoczenia. Założenie to opiera się na teorii, że dziecko nie będzie w stanie robić postępów z poziomu wyższego, zanim nie rozwinie zdolności funkcjonowa-nia na obecnym poziomie. Wedługg Pisuli 22 problemy osób z autyzmem w porozumiewaniu się nie wynikają z braku motywacji do komunikowania się, ale z trudności w zrozumieniu, do czego służy porozumiewanie się i ograniczonych umiejętności w tym zakresie.
Terapeuta tańcem i ruchem koncentruje się na ruchu, który jest podstawą relacji tera-peutycznej. Ekspresyjne, komunikatywne oraz adaptacyjne zachowania są wykorzystywane w formach pracy grupowej, indywidualnych oraz terapii rodzinnej. Terapeuci, świadcząc usługi w celu zrozumienia, odzwierciedlenia i rozszerzanie ekspresji pozawerbalnej, mogą pomóc osobom z autyzmem przez wspomaganie socjalizacji i komunikacji, budując świado-mość ciała oraz wspomagając deficyty motoryczne.
W terapii dzieci autystycznych stosuje się dwa podstawowe wzory interwencji: z jednej strony uzupełnia się deficyty w umiejętnościach motorycznych, a z drugiej wzmacnia i roz-szerza zakres tej części ego, która jest wolna od konfliktów, a która buduje zaufanie w relacji terapeutycznej 23.
18 A. Gerhant, M. Olajossy, L. Olajossy-Hilkesberger, op. cit., s. 1107; za: T. Perkins, M. Stokes, J. McGillivray, R. Bittar, Mirror neuron dysfunction in autism spectrum disorders, “Clin J., Neurosci” 2010, nr 17(10), s. 1239 –1243; L. M. Oberman, E. M. Hubbard, J. P. McCleery, E. L. Altschuler, V. S. Ramachandran, J. A. Pineda, EEG evidence for mirror neuron dysfunction in autism spectrum disorders, “Brain Res. Cogn. Brain Res” 2005, nr 24 (2). s. 190 –198.
19 D. Koziełło, Taniec i psychoterapia, KMK Promotions, Poznań 2002, s. 150.
20 American Dance Therapy Association, Dance/Movement Therapy & Autism, https://adta.org/ wp-content/uploads/2015/12/DMT-with-Autism.pdf, dostęp: 29.06.2016 r.
21 D. Koziełło, op. cit., s. 151; za: P. Levy, J. F. Pines, F. Leventhal, Dance and others Expressive Art
Therapies: When Words Are Not Enough, Routlege, New York 1995.
22 I. Guzek, op. cit., s. 241– 242; za: E. Pisula, Autyzm. Przyczyny, symptomy, terapia, Wyd. Har-monia, Gdańsk 2010.
23 Ibidem.
101
Fot. 2. Moment sesji terapii tańcem i ruchem (fot. M. Niezgoda – Fundacja Pomóc Więcej)
Fot. 3. Moment sesji terapii tańcem i ruchem (fot. M. Niezgoda – Fundacja Pomóc Więcej)
Dzięki wykorzystaniu techniki zwanej z języka angielskiego mirroring, a polegającej na od-zwierciedlaniu rytmów ciała, wzorców ruchowych, wokalizacji, terapeuta wspomaga proces tworzenia relacji. Im bardziej uczestnik terapii rozwinie świadomości własnego ciała, tym bar-dziej uświadomi sobie, że są też inni ludzie niż on sam.
Główne cele terapii tańcem i ruchem w pracy z osobami ze spektrum autyzmu to rozpoznawa-nie i reagowarozpoznawa-nie na drugą osobę, zwiększerozpoznawa-nie kontaktu wzrokowego, uczestnictwo we wspólnych doświadczeniach i angażowanie się we wspólne działania, które przełamują izolację, zmniejszając dystans interpersonalny, który jest częścią izolacji społecznej, a także rozwój zaufania. Co istotne, dzięki zwiększeniu świadomości innych osób zbliżamy się do najważniejszego celu, jakim w tej formie terapii jest rozwijanie zaufania i relacji, jaka zachodzi między terapeutą a klientem.
Fot. 4. Moment sesji terapii tańcem i ruchem z wykorzystaniem rekwizytu – elastyczne tkaniny (fot. M. Niezgoda – Fundacja Pomóc Więcej)
Wzrost świadomości „innych” jak i świadomości własnego ciała rozszerza słownictwo ruchu, zwiększając tym samym zdolność do komunikowania swoich potrzeb i pragnień. Ta niewerbalna interakcja oparta jest na zaufaniu i relacji terapeutycznej i może modyfikować zachowania i do-prowadzić do dalszego wyrażania siebie i uzyskania samoświadomości uczestnika 24.
Terapeuta w kontakcie z uczestnikiem na poziomie ruchu od czasu do czasu tłumaczy prostym językiem, co dana osoba robi. Taka werbalizacja eksploracji ruchu jest kolejnym sposobem pozytywnego odzwierciedlenia, prowadząc do poprawy obrazu ciała, jak rów-nież pomaga poznawczo zorganizować i uporządkować swoje doświadczenia. Zwiększona integracja swoich własnych części ciała i świadomości innych poszerza u osób z autyzmem „słownictwo” ruchu, zwiększając tym samym ich zdolność do komunikowania swoich po-trzeb i pragnień. Ruch ten może służyć zarówno jako pomost do nawiązywania kontaktu, jak i zapewnienia sprawnej komunikacji pomiędzy terapeutą i uczestnikiem terapii 25.
24 Por. C. Devereaux, Moving into relationship: Dance/movement therapy with children with autism, [w;] L. Gallo-Lopez, L. C. Rubin, Play-based interventions for children and adolescents with autism
spectrum dosorders, Routledge, New York 2012, s. 333 – 351.
25 American Dance Therapy Association, Dance/Movement Therapy & Autism…
103
Odzwierciedlenie w terapii tańcem i ruchem wpływa na rozwój relacji terapeutycznej z osobą z ASD poprzez analizę sposobów widzenia podejścia.
W terapii osób z autyzmem sprawdzają się techniki, które wykorzystują niewerbalną ana-lizę ruchu, taniec i ruch dla celów oceny i interwencji w rozwoju relacji.
W trakcie sesji terapii tańcem i ruchem z osobami z zaburzeniami ze spektrum autyzmu zazwyczaj wykorzystuje się muzykę oraz różnego rodzaju rekwizyty, które wspomagają bu-dowanie relacji terapeutycznej.
Z praktyki terapii tańcem i ruchem z dziećmi i młodzieżą z zaburzeniami ze spektrum autyzmu
Od początku mojej praktyki zawodowej w terapii tańcem i ruchem kilkakrotnie pracowałam z osobami z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Po raz pierwszy w roku 2004 w Dziennym Oddziale Psychiatrycznym dla Dzieci i Młodzieży NZOZ Feniks w Gliwicach, gdzie prowa-dziłam regularne sesje grupowe z dziećmi i młodzieżą.
Fot. 5. Moment sesji terapii tańcem i ruchem (fot. M. Niezgoda – Fundacja Pomóc Więcej)
Aktualnie (od 2016 r.) prowadzę cotygodniowe grupowe sesje rozwojowe dzieci i mło-dzieży w Centrum Terapii i Edukacji w Świętochłowicach, realizowane dla Fundacji Pomóc Więcej.
Łącznie w sesjach udział bierze 20 uczestników, którzy zostali podzieleni na 5-osobowe grupy. Uczestnikami sesji są w większości osoby niepełnosprawne z zaburzeniami ze spek-trum autyzmu ( patrz tabela 1).
Tabela 1. Uczestnicy sesji wg podstawowego rozpoznania
Lp Rozpoznanie ( podstawowe) Wiek (w latach)
1 Autyzm dziecięcy 15 2 Autyzm dziecięcy 11 3 Zespół Aspergera 8 4 Autyzm dziecięcy 5 5 Upośledzenie narządu ruchu 5 6 Zespół Aspergera 13 7 Autyzm dziecięcy 10 8 Całościowe zaburzenia rozwojowe 13 9 Całościowe zaburzenia rozwojowe 10 10 Zespół Dawna 5 11 Autyzm dziecięcy 6 12 Autyzm dziecięcy 5 13 Stwardnienie guzowate, epilepsja 10 14 Zespół Aspergera 7 15 Autyzm dziecięcy 10 16 Autyzm dziecięcy 9 17 Autyzm dziecięcy 9 18 Autyzm dziecięcy 10 19 Niepełnosprawność intelektualna 12 20 Autyzm dziecięcy 7 Źródło: opracowanie własne.
Fundacja Pomóc Więcej, z którą współpracuję, realizuje zadanie publiczne miasta Świętochłowice, polegające na organizacji i prowadzeniu działań na jego rzecz w zakresie poprawy jakości życia niepełnosprawnych dzieci i młodzieży w formie programów profi-laktycznych i rehabilitacyjnych. W ramach sesji grupowych, które prowadzę z uczestnika-mi, realizowane są m.in. następujące cele:
• wspomaganie rozwoju psychoruchowego, • poznanie świadomości własnego ciała,
• poznawanie przestrzeni z innymi osobami i nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu, • wspomaganie kreatywności,
• umożliwienie aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym, • pomoc w odczuwaniu własnego ciała,
• uplastycznienie ciała,
• wzmocnienie koordynacji ruchowej, • kształtowanie orientacji przestrzennej.
Sesje terapii tańcem i ruchem najczęściej mają dość podobną strukturę i zawierają się w trzech fazach, tj. rozgrzewka, część zasadnicza (doświadczenia ruchowe) oraz faza za-mykająca sesję, tzn. omówienie doświadczeń ruchowych z uczestnikami sesji.
Większość sesji terapii tańcem i ruchem, które prowadzę dla dzieci, odbywa się przy muzyce. W terapii często używam różnorodnych pomocy, takich jak: koce, maty,
105
różnokolorowe chusty, elastyczne tkaniny, Octaband®, chusty animacyjne, piłki, zabaw-ki – są one istotnym elementem prowadzonych przeze mnie sesji terapii tańcem i ruchem z dziećmi.
Fot. 6. Moment sesji terapii tańcem i ruchem z wykorzystaniem rekwizytu – Octaband® – jest to interaktywne narzędzie pracy, opracowane przez amerykańską terapeutkę tańcem i ruchem Donnę Newman-Bluestein, która stworzyła je z myślą o terapii tańcem i ruchem, ale z czasem znalazło ono dużo szersze zastosowanie, pomaga zarówno w kształtowaniu indywidualności