Makroekonomiczne determinanty rozwoju biogospodarki 1.PKB i wzrost gospodarczy jako uwarunkowania rozwoju biogospodarki
3. Otwartość gospodarki jako stymulanta rozwoju biogospodarki
Koncepcja biogospodarki, nie będąc nowym odkryciem, lecz współczesną koncepcją wykorzystania osiągnięć nauki i postępu technicznego jest w stanie
zapewnić zrównoważoną przyszłość i podnieść dobrobyt w skali krajowej i europejskiej. Globalne wyzwania wymagają globalnych rozwiązań w sferze
produkcji rolnej, ochrony środowiska, organizacji funkcjonowania rynków, dalekosiężnego bezpieczeństwa żywnościowego i innych [Serafin 2014]. Globalny wymiar wyzwań społecznych, z którymi musi zmierzyć się biogospodarka, wymaga współpracy międzynarodowej. Współpraca musi ułatwiać wymianę wiedzy naukowej i najlepszych praktyk w zakresie globalnych kwestii i obszarów politycznych, w szczególności dotyczących bezpieczeństwa żywnościowego, zmian klimatu, środowiska i zasobów, budowania potencjału i handlu [Bartoszczuk 2014]. Ważne dla rozwoju biogospodarki będą badania realizowane w ramach współpracy międzynarodowej, ponieważ międzynarodowe i światowe zasoby funkcjonujące w ekosystemach są zagrożone [Chyłek, Rzepecka 2011].
Rozwój biogospodarki nierozerwalnie powiązany jest z zastosowaniem podejścia innowacyjnego, a także wykreowaniem nowych wzorców efektywnego wykorzystania kapitału ludzkiego. Kluczowym wyzwaniem w wymiarze makroekonomicznym jest wzmocnienie współpracy między nauką, przedsiębiorcami i władzami publicznymi w ramach tak zwanego potrójnego układu (triple helix), którego misją jest budowanie otwartej i ekspansywnej gospodarki. Jego budowa i oddziaływanie skutkować będzie, jak wcześniej
wspomniano, ofertą nowych miejsc pracy, bazującą na wzajemnym zaufaniu i kooperacji uczestników życia gospodarczego. Gospodarka stabilnie rosnąca
dzięki innowacjom i wysokiej efektywności zasobów, zapewni wzrost standardów życia społeczeństwa oraz konkurencyjność przedsiębiorstw działających na arenie międzynarodowej [Chyłek, Rzepecka 2011].
Chcąc uzyskać potwierdzenie tych tez, należy przyjrzeć się wymianie międzynarodowej, gdyż, jednym z podstawowych mierników wskazujących na znaczenie produktów biogospodarki jest udział w handlu zagranicznym
73
[Gołębiewski 2013]. Badane, średnio rozwinięte kraje Unii Europejskiej charakteryzował w analizowanym okresie znaczący wzrost udziału eksportu w PKB – średnioroczna dynamika bliska 4% (por. rys.10 i tab. 9).
Rys. 10. Udział eksportu w PKB (%) w badanych średnio rozwiniętych krajach UE w latach 2001-2015
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
Tabela 9 Dynamika udziału eksportu w PKB (%) w badanych krajach UE w latach 2001-2015 Wyszczególnienie 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 Czechy 92,1 104,2 121,9 108,5 104,8 102,0 95,2 92,7 112,6 107,7 106,9 100,9 107,3 100,6 Dania 99,6 96,7 99,8 108,2 106,5 101,6 104,9 86,8 106,4 106,4 101,3 100,6 99,1 100,0 Finlandia 98,5 95,4 103,5 104,4 107,2 101,9 102,5 80,5 106,6 101,3 100,8 98,2 97,2 97,1 Francja 97,1 94,8 101,2 101,9 103,0 99,6 101,1 88,0 107,9 106,9 102,5 100,4 101,0 103,8 Niemcy 102,2 100,0 108,6 106,5 109,3 104,4 101,2 86,9 111,9 105,9 102,7 98,9 100,4 102,6 Polska 105,9 116,0 102,7 100,9 109,5 101,8 98,2 98,2 107,5 106,3 104,5 104,3 102,6 104,0 Słowacja 99,5 108,2 110,5 105,2 112,4 102,7 96,0 84,5 113,0 111,4 107,6 102,2 98,0 102,1 Węgry 89,5 97,1 105,9 105,2 118,3 105,4 101,8 93,9 110,0 106,0 99,5 101,4 101,5 103,1 Kraje średnio rozwinięte – średnia (Polska, Czechy, Słowacja, Węgry) 96,7 106,4 110,2 105,0 111,3 103,0 97,8 92,3 110,8 107,8 104,6 102,2 102,3 102,5 Kraje wysoko rozwinięte – średnia (Niemcy, Francja, Finlandia, Dania) 99,3 96,7 103,3 105,3 106,5 101,9 102,4 85,5 108,2 105,1 101,8 99,5 99,4 100,9 Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp
74
W ostatnich latach udział eksportu w PKB na Węgrzech przekraczał 80%. Nieco niższy był natomiast w Czechach. Wyraźnie mniejszą rolę eksport odgrywał w Polsce. Jest to jednak standardowa sytuacja, gdyż eksport odgrywa większą rolę w krajach mniejszych, z mniejszym rynkiem wewnętrznym. We wszystkich krajach obserwowano w okresie 2001-2015 znaczący wzrost udziału eksportu, na co wskazują wartości funkcji trendu liniowego i jego dobre dopasowanie. Najlepsze dopasowanie funkcji trendu prostoliniowego widoczne jest w Polsce ze względu na słabsze oddziaływanie kryzysu lat 2008-2009, który nie wpłynął na znaczne obniżenie poziomu eksportu. Jednakże parametr przy x wskazuje, że średnioroczny wzrost udziału eksportu w PKB w badanym okresie w Polsce był relatywnie niski i wynosił średnio 1,4 p.p.
Udział eksportu w PKB w badanych krajach wysoko rozwiniętych Unii Europejskiej charakteryzuje się znacznie większą stabilnością (por. rys. 11 i tab.9). W latach 2001-2008 udział ten wzrastał, w czasie kryzysu ekonomicznego uległ wyraźnemu obniżeniu, by od 2010 roku ulec stabilizacji.
Rys. 11. Udział eksportu w PKB (%) w badanych wysoko rozwiniętych krajach UE w latach 2001-2015
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
75
Najmniejszą rolę w tworzeniu PKB eksport odgrywa we Francji (ok. 30%), dalej w Niemczech i Finlandii (ok. 40%), w Danii około 50%. Trzeba mieć jednak na uwadze znaczne wartości PKB we Francji i Niemczech, co sprawia, że wartość eksportu w tych krajach jest relatywnie duża, a potencjał eksportowy produktów związanych z biogospodarką niewątpliwie wysoki. Ze względu na wyraźnie widoczną stabilizację udziału eksportu w PKB tych państw zrezygnowano z próby dopasowania funkcji trendu.
Dodać należy, że sprawdzono w badanych krajach także dynamikę eksportu
(w ujęciu wartościowym – w tys. euro) wybranych produktów związanych z biogospodarką, jak np. drewno okrągłe (roundwood), także przemysłowe czy
drewno opałowe. Zauważamy, iż o ile pozostaje ona względnie stabilna w stosunku do dwóch pierwszych pozycji w krajach wysoko rozwiniętych, o tyle w średnio rozwiniętych wykazuje wyraźną tendencję rosnącą (poza Węgrami). Największe przyrosty cechują w tym zakresie Polskę oraz Słowację (por. rys. 12). Jeśli idzie o inne produkty, np. związane z produkcją papieru (wood pulp), w badanym okresie notuje się przyrost ich eksportu we wszystkich analizowanych krajach w porównaniu z rokiem 2000. Niemniej, jest on najbardziej spektakularny w przypadku Polski (ponad 5-krotny), a także Słowacji i Węgier (ponad 3-krotny).
Rys. 12. Dynamika eksportu drewna okrągłego i opałowego w badanych średnio rozwiniętych krajach UE w latach 2001-2015 (rok 2000=100)
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
76
Tendencje w zakresie udziału importu w PKB są w przypadku badanych średnio rozwiniętych krajów Unii Europejskiej podobne, co w zakresie eksportu (por. rys. 13). Udział importu w badanych latach systematycznie wzrastał, poza kryzysowym rokiem 2009. Po tym roku nastąpił powrót na ścieżkę wzrostu. Funkcje trendu
liniowego dają zadowalające dopasowania, szczególnie w przypadku Polski i Czech, gdzie spadek udziału importu w 2009 roku był niższy. Największy udział
importu w tworzeniu PKB obserwuje się na Słowacji i na Węgrzech - odpowiednio średnio 79,1 i 73,5%. W Polsce było to średnio 40,2%. Podobnie jak w przypadku eksportu, tak też udział importu w PKB w wysoko rozwiniętych krajach Unii Europejskiej charakteryzuje się większą stabilnością, szczególnie po kryzysie z roku 2009. Ponownie najwyższy jest on w Danii, dalej w Niemczech i Finlandii i na końcu we Francji (por. rys. 14).
Rys. 13. Udział importu w PKB (%) w badanych średnio rozwiniętych krajach UE w latach 2001-2015
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
77
Rys. 14. Udział importu w PKB (%) w badanych wysoko rozwiniętych krajach UE w latach 2001-2015
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
Podobnie jak w przypadku eksportu, prześledzono dynamikę importu (w ujęciu wartościowym – w tys. euro) wybranych produktów związanych z biogospodarką.
Tabela 10. Dynamika udziału importu w PKB (%) w badanych krajach UE w latach 2001-2015 Wyszczególnienie 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 Czechy 92,3 103,9 117,2 106,0 104,2 102,6 95,5 89,7 114,9 107,0 105,8 99,6 107,2 100,8 Dania 101,0 95,4 103,2 109,1 111,5 104,1 104,3 83,8 102,8 108,7 101,5 99,6 98,7 99,8 Finlandia 98,7 102,0 105,2 112,3 107,1 100,5 105,6 82,9 109,0 107,0 102,3 97,1 97,2 96,1 Francja 95,8 96,5 103,3 105,9 104,5 101,4 102,5 87,6 109,4 109,0 101,0 99,3 101,3 101,6 Niemcy 93,7 102,5 105,2 107,6 109,8 101,4 103,0 87,7 112,8 107,5 100,0 99,0 98,7 100,3 Polska 104,5 111,8 102,5 96,7 111,8 105,5 101,9 88,6 110,8 105,7 100,9 98,9 104,1 100,9 Słowacja 98,3 99,1 111,4 107,7 110,9 99,2 98,2 83,4 112,6 110,5 102,2 101,7 98,4 103,6 Węgry 90,9 100,5 105,5 102,2 115,8 103,1 102,1 89,3 108,8 105,3 98,8 100,7 101,6 101,8 Kraje średnio rozwinięte – średnia (Polska, Czechy, Słowacja, Węgry) 96,5 106,4 110,2 105,0 111,3 103,0 97,8 92,3 110,8 107,8 104,6 102,2 102,3 102,5 Kraje wysoko rozwinięte – średnia (Niemcy, Francja, Finlandia, Dania) 99,3 96,7 103,3 105,3 106,5 101,9 102,4 85,5 108,2 105,1 101,8 99,5 99,4 100,9 Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
78
Warto zwrócić uwagę, iż w przypadku drewna okrągłego (roundwood), także przemysłowe pozostaje ona względnie stabilna w stosunku do 2000 r. (jedynie w Czechach import tego towaru wzrósł ponad 3-krotnie). Jeśli idzie o inne produkty, np. związane z produkcją papieru (wood pulp), w badanym okresie notuje się przyrost ich importu przede wszystkim w Polsce (w porównaniu z rokiem 2000 jest on 3-krotny). Może to być związane z koniecznością uzupełnienia potrzeb polskiego przemysłu celulozowo- papierniczego na surowiec z drewna liściastego.22
Analiza korelacji między udziałem importu i eksportu w PKB (por. tab.11) wskazuje na silną, dodatnią zależność między tymi zmiennymi w badanych krajach.
Tabela 11. Współczynnik korelacji między udziałem importu i eksportu w PKB w badanych krajach UE w latach 2001-2015
Wyszczególnienie Współczynnik korelacji
Czechy 0,99 Dania 0,96 Finlandia 0,45 Francja 0,83 Niemcy 0,98 Polska 0,96 Słowacja 0,98 Węgry 0,98
Kraje średnio rozwinięte – średnia
(Polska, Czechy, Węgry, Słowacja) 0,98
Kraje wysoko rozwinięte – średnia
(Niemcy, Francja, Finlandia, Dania) 0,81
*kolor czerwony oznacza, że wyliczony związek jest statystycznie istotny, p=0,05
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
Generalnie można zaobserwować, że wysokiemu udziałowi eksportu w PKB towarzyszył wysoki udział importu i odwrotnie. Słabsza zależność (nieistotna statystycznie) w tym zakresie występowała jedynie w Finlandii. Uogólniając można stwierdzić, że istnieje pewna specyfika niektórych gospodarek, dla których szczególnie ważny jest poziom wymiany handlowej. Może to być przesłanką dla
22 Według niepublikowanych danych International Paper Polska firma importowała dla Zakładu w Kwidzynie rocznie 550 tys.m3 drewna liściastego, szczególnie brzozowego z Białorusi.
79
rozwoju biogospodarki. Potwierdzeniem może być wartość bilansu handlowego. Należy zauważyć, że w 2013 roku w porównaniu do 2001 roku najmniejsze zmiany zanotowano tylko w Danii (por. tab. 12). W pozostałych krajach wartość bilansu handlowego znacznie się różniła. W grupie państw wyżej rozwiniętych zauważamy, że pomimo zanotowania ujemnej wartości we Francji i Finlandii to średnia wartość bilansu handlowego w badanym okresie wzrosła i była nadal dodatnia.
Tabela 12. Wartość bilansu handlowego badanych krajów UE w 2001 i w 2013 roku (w mln euro) Wyszczególnienie Rok 2001 2013 Czechy -1 088,2 9 500,8 Dania 11 900,0 14 081,7 Finlandia 13 049,0 -222,0 Francja 16 999,0 -40 455,0 Niemcy 41 680,0 167 830,0 Polska -7 780,0 9 454,4 Słowacja -1 905,8 4 550,2 Węgry -607,8 7 849,7
Kraje średnio rozwinięte – średnia
(Polska, Czechy, Węgry, Słowacja) -2845,45 7838,78
Kraje wysoko rozwinięte – średnia
(Niemcy, Francja, Finlandia, Dania) 20907 35308,68
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
Natomiast w grupie państw średnio rozwiniętych w 2013 roku w porównaniu do 2001 roku uzyskano dodatnią wartość bilansu handlowego we wszystkich badanych krajach. Pozwoliło to na uzyskanie także dodatniej średniej wartości bilansu handlowego dla całej grupy. Ta zmiana wskazuje na potencjał i otwartość gospodarek krajów średnio rozwiniętych
Interesująco prezentują się także dane dotyczące udziału bilansu handlowego w PKB (por. tab.13). W 2013 roku ujemne saldo było we Francji i Finlandii. Przy czym we Francji stanowiło ono 2 proc., a na Słowacji 0,1 proc. W Niemczech dodatnie saldo stanowiło w badanym okresie średnio 5,2%, w Danii średnio 4,8% a Finlandii 3,9%. Wyniki wskazują, że kraje starej Unii (poza
80
Francją) uzyskują znaczne przewagi w handlu i to one mają wciąż największą siłę w eksporcie.
Tabela 13. Udział bilansu handlowego w PKB (%) w badanych krajach UE w 2001 i 2013 roku Wyszczególnienie Rok Średni udział w latach 2001-2013 2001 2013 Czechy -1,5 6,4 2,4 Dania 6,6 5,7 4,8 Finlandia 9,4 -0,1 3,9 Francja 1,1 -2,0 -1,0 Niemcy 2,0 6,1 5,2 Polska -3,7 2,4 -1,6 Słowacja -8,1 6,3 -1,6 Węgry -1,0 8,0 1,6
Kraje średnio rozwinięte – średnia
(Polska, Czechy, Węgry, Słowacja) -3,58 5,78 0,2
Kraje wysoko rozwinięte – średnia
(Niemcy, Francja, Finlandia, Dania) 4,78 2,43 3,2
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
Gospodarka szczególnie krajów średnio rozwiniętych zmieniła swoją pozycję w międzynarodowym podziale pracy, a integracja z UE doprowadziła do istotnego wzrostu eksportu, jak i zagranicznej wartości dodanej w eksporcie, co wiąże się z importem produktów pośrednich. Zarówno procesy produkcji, jak i handel międzynarodowy realizowany jest w ramach globalnych łańcuchów wartości (GŁW), natomiast podział korzyści w ramach GŁW jest uzależniony od przechwycenia najwartościowszych części, które stanowią początkowe fazy koncepcyjne i produkt finalny. Stosunek krajowej wartości dodanej do produktu krajowego brutto odzwierciedla poziom otwartości gospodarki (Ścigała 2013). W przypadku produktów biogospodarki pochodzących z Polski importochłonność ich eksportu jest mniejsza, co wiąże się z charakterem tych produktów, oraz faktem, że część z nich jest nisko przetworzona. Dane wskazują, jak istotne jest, aby sektory eksportowe przejmowały bardziej wartościowe początkowe i końcowe
81
ogniwa w łańcuchach wartości dodanej oraz łączyły ten proces z rozwijaniem nowych technologii [Kraciuk 2016].
4. Związek realnego kursu walutowego, inflacji i nożyc cen z biogospodarką Mówiąc o czynnikach makroekonomicznych, A. Czyżewski twierdzi, że nie można pominąć kwestii między innymi kursu walutowego, który stanowi punkt odniesienia dla oceny wpływu otoczenia zewnętrznego na krajowy rynek czy warunkach terms of trade [Czyżewski 2009].
Tabela 14. Terms of trade badanych krajów UE w 2001 i 2015 roku.
Wyszczególnienie Rok 2001 2015 Czechy 98,2 100,7 Dania 101,2 99,6 Finlandia 109,0 102,4 Francja 108,2 98,7 Niemcy 103,7 103,1 Polska 100,6 98,6 Słowacja 103,9 99,5 Węgry 101,7 103,6
Kraje średnio rozwinięte – średnia
(Polska, Czechy, Węgry, Słowacja) 101,1 100,6
Kraje wysoko rozwinięte – średnia
(Niemcy, Francja, Finlandia, Dania) 105,53 100,9
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
W grupie krajów wysoko rozwiniętych średni kurs walutowy w ostatniej dekadzie jest niemal stały, natomiast w grupie krajów rozwijających się średnio wzrósł w tym okresie o 4,5%. Na wzrost ten miała wpływ niemalże 20% deprecjacja węgierskiego forinta, 30% wzrost kursu walutowego na Słowacji (wynikający ze zmiany waluty rodzimej na euro), a także niemal 10% wzrost kursu korony w Czechach. Wykorzystując wskaźnik inflacji jako deflator w celu urealnienia kursu walutowego, możemy zauważyć, że sytuacja kształtuje się nieco odmiennie (por. tab.15).
Realny kurs polskiego złotego był najsilniejszy w 2001 roku, najsłabsze waluty były w pozostałych krajach z grupy krajów średnio rozwiniętych (por. tab.
82
16). W 2015 roku umocniła się waluta czeska oraz kurs walutowy w Finlandii i na Słowacji. W stosunku do 2005 roku średni realny kurs walutowy w grupie krajów rozwijających się wzrósł niemal o 10%, a w przypadku krajów rozwiniętych zmniejszył się o ok 2,5%. Najmniejszą deprecjację zanotował polski złoty.
Tabela 15. Nominalny efektywny kurs walutowy (dla 37 partnerów handlowych) w badanych krajach UE w 2001 i 2015 roku (indeks 2005 rok=100)
Wyszczególnienie 2001 2015 Czechy 84,49 109,93 Dania 93,66 100,13 Finlandia 92,34 100,44 Francja 92,56 100,00 Niemcy 91,93 99,62 Polska 106,20 97,02 Słowacja 87,23 130,02 Węgry 92,84 81,08
Kraje średnio rozwinięte – średnia (Polska, Czechy, Węgry, Słowacja) 92,69 104,51
Kraje wysoko rozwinięte – średnia (Niemcy, Francja, Finlandia, Dania) 92,62 100,05
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
Tabela 16. Realny efektywny kurs walutowy (dla 37 partnerów handlowych) w badanych krajach UE w 2001 i 2015 roku (deflator – wskaźnik inflacji, indeks 2005 rok=100) Wyszczególnienie 2001 2015 Czechy 87,59 111,65 Dania 94,31 98,25 Finlandia 96,32 101,09 Francja 93,29 95,62 Niemcy 94,99 95,37 Polska 106,62 99,55 Słowacja 76,79 130,69 Węgry 83,58 96,38
Kraje średnio rozwinięte – średnia (Polska, Czechy, Węgry, Słowacja) 88,65 109,57
Kraje wysoko rozwinięte – średnia (Niemcy, Francja, Finlandia, Dania) 94,73 97,58
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
Korelacja udziału salda wymiany handlowej w PKB i realnego efektywnego kursu walutowego (por. tab. 17.) wskazuje, iż zgodnie z definicją realnego efektywnego kursu walutowego wzrost jego wartości prowadzi do pogorszenia
83
konkurencyjności, a zatem powinien przełożyć się na pogorszenie salda wymiany handlowej.
Tabela 17. Współczynnik korelacji salda wymiany międzynarodowej a PKB w badanych krajach UE w latach 2001-2015
Wyszczególnienie Współczynnik korelacji
Czechy 0,81 Dania -0,52 Finlandia 0,37 Francja -0,16 Niemcy 0,16 Polska -0,36 Słowacja 0,81 Węgry 0,48
Kraje średnio rozwinięte – średnia
(Polska, Czechy, Węgry, Słowacja) 0,43
Kraje wysoko rozwinięte – średnia
(Niemcy, Francja, Finlandia, Dania) -0,04
*kolor czerwony oznacza, że wyliczony związek jest statystycznie istotny, p=0,05
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
Zatem im wyższy kurs, tym niższe powinno być saldo. Tymczasem ujemną korelację obserwuje się zaledwie w trzech krajach, ale nie jest ona istotna statystycznie. Statystycznie istotna natomiast jest ta relacja w Czechach i na Słowacji, jednakże ze znakiem dodatnim. Można więc stwierdzić, że o saldzie wymiany w badanych krajach decydowały inne czynniki. Rola zmian efektywnego
kursu była niewielka. Realny kurs walutowy reaguje bowiem na krótko i średniookresowe zmiany w dynamicznie rozwijających się gałęziach, ale
destabilizuje i osłabia zdolności rozwojowe sektorów o wolniejszym tempie rozwoju np. rolnictwa [Czyżewski 2009]. Można więc wysunąć wniosek, iż stabilne kursy walutowe mogą sprzyjać rozwojowi sektora biogospodarki.
O prawidłowościach rozwojowych gospodarki świadczą nie tylko ceny w handlu międzynarodowym, czy poprawa terms of trade, ale także ruch cen pozwalający na swoiste zamykanie się nożyc cenowych. Biorąc pod uwagę fakt, że wraz z rozwojem gospodarczym następują zmiany w konsumpcji i dystrybucji żywności. Wraz ze wzrostem dochodów ludności nie tylko zmniejsza się udział wydatków na żywność w wydatkach ogółem, ale ulega też zmianie struktura
84
popytu. Zwiększa się relatywnie popyt na artykuły bardziej przetworzone, o wyższych walorach użytkowych, które można łatwiej przechowywać, szybko
przygotować do spożycia, a zmniejsza popyt na produkty przygotowywane w sposób tradycyjny. Wzrost zapotrzebowania na produkty spożywcze
odpowiednio przygotowane do konsumpcji wynika z postępu i podziału pracy między różne sfery działalności człowieka [Stańko 2008]. Zapewnienie odpowiednich produktów zaspakajających potrzeby rynku są z jednej strony efektem, a z drugiej strony dalszym wyzwaniem dla rozwoju biotechnologii. Jednakże taka sytuacja ma dla cen produktów rolnych określone konsekwencje. Popyt na produkty rolnicze zgłaszany jest przez przedsiębiorstwa przetwórcze i handlowe, które mogą narzucać swoje warunki co do cen skupu, wymagań jakościowych ilościowych i terminowych. Gospodarka nie może rozwijać się bez wydajnego i nowoczesnego rolnictwa, tak jak i nowoczesne rolnictwo nie może rozwijać się i funkcjonować bez powiazań z działami wytwarzającymi środki produkcji i przetwarzającymi produkty rolnicze [Stańko 2008], które korzystają z dobrodziejstw rozwoju biotechnologii.
W związku z powyższym analizie poddano zmiany cen żywności jako stymulanty rozwoju biogospodarki. W celu określenia nożyc cenowych23
przedstawiono indeksy cen dla konsumenta i producenta z zachowanym podziałem na dwie grupy krajów. Uzyskane dane przedstawiono na rysunkach 15-18.
Zarówno zmiany cen producentów żywności jak i zmiany cen dla ostatecznego klienta na rynkach w krajach zaliczonych do wyżej rozwiniętych charakteryzowały się zdecydowanie mniejszą fluktuacją. Można zauważyć szczególnie dużą stabilność cen osiąganych przez producentów żywności. Ceny dla ostatecznego klienta na przestrzeni ostatniej dekady zmieniały się sinusoidalnie będąc najniższe jako pokłosie kryzysu w 2009 roku i najwyższe w 2013 roku. Od 2014 roku spadają, na co mogło wpłynąć rosyjskie embargo.
23 Nożyce cen rozumiane jako relacje cenowe produktów sprzedawanych przez rolników do produktów nabywanych przez nich.
85
Rys. 15. Indeks zmiany cen producentów żywności w badanych wysoko rozwiniętych krajach UE w latach 2005-2015
M01 – styczeń, M07 – lipiec, notowania półroczne
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
Rys. 16. Indeks zmiany cen żywności w badanych wysoko rozwiniętych krajach UE w latach 2005-2015
M01 – styczeń, M07 – lipiec, notowania półroczne
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
86
Rys. 17. Indeks zmiany cen producentów żywności w badanych średnio rozwiniętych krajach UE w latach 2005-2015
M01 – styczeń, M07 – lipiec, notowania półroczne
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
Rys. 18. Indeks zmiany cen żywności w badanych średnio rozwiniętych krajach UE w latach 2005-2015
M01 – styczeń, M07 – lipiec, notowania półroczne
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
87
Jak już wspomniano, dynamika cen w krajach zaliczonych do grupy średnio rozwiniętych była znacznie większa zarówno w przypadku cen uzyskiwanych przez producentów, jak i dla ostatecznego nabywcy. Ceny żywności po
gwałtownym spadku w okresie kryzysu po 2007 roku wzrosły w 2011 roku, a następnie ustabilizowały się. Można więc wysunąć wniosek, iż mieliśmy do
czynienia z tak zwaną transmisją zjawisk kryzysowych. Znaczenie tego przekazu do i z krajów na średnim poziomie rozwoju, jest zdaniem A. Wojtyny powiązane z problemem kosztów i korzyści globalizacji finansowej, oraz z możliwością odłączenia się (decupling) przebiegu koniunktury w krajach wysoko i słabiej rozwiniętych [Wojtyna 2010]. Jednakże w obu grupach krajów zauważamy, że mimo różnej wartości, wzrost cen surowców rolniczych jest mniejszy niż wzrost cen detalicznych żywności. O cenach detalicznych żywności w coraz większym stopniu decydują koszty ponoszone w różnych ogniwach łańcucha marketingowego związane z przetwórstwem i dystrybucją produktów. W wyniku takich procesów zmniejsza się udział wartości surowca rolniczego w cenie detalicznej artykułów żywnościowych. Oznacza to także coraz większe znaczenie kosztów pozarolniczych środków produkcji w kształtowaniu cen detalicznych żywności [Stańko 2008]. Ceny produktów sprzedawanych przez rolników rosną wolniej w porównaniu do cen produktów nabywanych przez rolników. Taka tendencja, zdaniem W. Ziętary, jest charakterystyczna dla wszystkich krajów o gospodarce rynkowej [Ziętara 2008]. Jak zauważa A. Grzelak [2013], uzależnienie efektów ekonomicznych w rolnictwie od warunków pogodowych oraz niska elastyczność
produkcji rolnej prowadzi do większej zmienności cen aniżeli produkcji. W konsekwencji, zmiany cen są wyższe w porównaniu do cen dóbr i usług w gospodarce, a reakcje tego sektora na zmiany koniunktury odbywają się głównie
poprzez relacje cenowe produktów sprzedawanych do tych nabywanych przez
rolników. Rozwarcie nożyc cen (pogorszenie relacji cenowych) ma miejsce z reguły w warunkach dekoniunktury, podczas gdy zwarcie w przeciwnej sytuacji.
88
nierównowagi w działach surowcowych jest największe [Mrówczyńska-Kamińska, Czyżewski 2011].
Według J. Dudzińskiego ruch cen można traktować jako syntetyczny wyraz prawidłowości rozwojowych gospodarki i przekształceń koniunkturalnych [Dudziński 2004]. Dlatego też przeanalizowano zmianę cen w badanych krajach na przestrzeni ostatnich 14 lat (por. tab.18) Zauważono, iż ceny w krajach wysoko rozwiniętych charakteryzowały się mniejszą dynamiką i różnorodnością względem siebie (19,1% w Niemczech – 21,16 % w Finlandii). Większa dyspersja zmiany cen cechowała natomiast kraje średnio rozwinięte – w Czechach zmiana cen była zbliżona do krajów wyżej rozwiniętych, gdyż wyniosła ona 22,9%, natomiast na Węgrzech, w badanym okresie, zanotowano niemal dwukrotnie wyższą fluktuację cen.
Tabela 18. Zmiana cen w badanych krajach UE w 2015 w porównaniu do 2001 roku (w %) Wyszczególnienie zmiana Czechy 122,90 Dania 120,70 Finlandia 121,16 Francja 120,38 Niemcy 119,10 Polska 126,20 Słowacja 134,10 Węgry 143,33
Kraje średnio rozwinięte – średnia
(Polska, Czechy, Węgry, Słowacja) 131,63
Kraje wysoko rozwinięte – średnia
(Niemcy, Francja, Finlandia, Dania) 120,34
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Eurostat; www.ec.europa.eu/eurostat (dostęp 26.11.2016)
O możliwości rozwoju w danym kraju świadczy między innymi stabilność rynku, a co za tym idzie stabilność cen. Zmiany poziomu cen nominalnych determinowane są przez dwa czynniki. Jednym z nich jest siła nabywcza (cena) pieniądza, drugim czynnikiem jest koniunktura gospodarcza, która poprzez zmiany relacji popytu i podaży oddziałuje na poziom cen. Zmiany cen są efektem jednoczesnego
89
oddziaływania obu czynników [Dudziński 2004]. Dlatego też można stwierdzić, że
w dużym stopniu konkurencyjność przedsiębiorstw i całych sektorów w gospodarce determinuje polityka makroekonomiczna. Obejmuje ona zarówno
różnorodne dostosowania podażowe, np. wzrost podaży zgodnie z prawem Kinga w warunkach spadku cen rolnych i rozwarcia nożyc cenowych, jak też efekt transferu i retransferu nadwyżki ekonomicznej, w kierunku od producenta do konsumenta i odwrotnym, uwzględniający skutki finansowego wsparcia sektora w warunkach określonej opcji polityki gospodarczej [Czyżewski 2009]. Czynniki