Pełzanie pod zmiennym naprężeniem

Testy pełzania uwzględniające zmianę naprężenia składały się z trzech następujących po sobie etapów: pełzania pierwotnego; zmiany naprężenia; pełzania wtórnego. Pełzanie

pierwotne polegało na obciążeniu próbki do wartości F1 i wytrzymaniu jej przez okres 1h

w temperaturze T. Następnie w drugim etapie dochodziło do zmiany naprężenia z σ1 do σ2

z jedną z siedmiu zaproponowanych w rozdziale 6.1 prędkości VΔFd. Zmiana naprężenia

realizowana była poprzez zmianę obciążenia badanego drutu z siły F1 do F2. W trzecim etapie

(pełzanie wtórne) pełzanie kontynuowane jest pod stałym naprężeniem σ2 i stałą temperaturą

T. Temperatura we wszystkich przypadkach i przez cały okres trwania testów była stała i wynosiła 20°C.

Na rys. 9.31 - 9.32 przedstawiono wykresy zbiorowe reprezentujące testy pełzania

uwzględniające spadek obciążenia z poziomu 1000N (39%Rm) do 900N (35%Rm) drutów bez

OC. Zastosowane prędkości odciążania wynosiły: 0,5; 0,7; 1; 2; 2,5N/min oraz prędkość skokową. W celu dokładniejszej analizy tak przeprowadzonych testów pełzania, uzyskane wyniki przedstawiono w układzie podwójnie logarytmicznym odkształcenia pełzania w funkcji czasu (rys. 9.31) oraz na rys. 9.32 już w układzie podstawowym, ale o zawężonej osi czasu do 10h, co znacznie ułatwia obserwację zachowania reologicznego materiału w trakcie jego odciążania. Analogicznie jak powyżej, rys. 9.33 i 9.34 ukazują wyniki z testów pełzania drutów

bez OC, które zostały odciążone z tymi samymi prędkościami, ale z poziomu 39%Rm do

31%Rm (800N). Dodatkowo na rys. 9.31 - 9.34 zamieszczono schematy odciążania badanych

drutów, a także krzywe przerywane reprezentujące proces pełzania w stałych warunkach temperatury i naprężenia w jakich zachodziło pełzanie pierwotne oraz wtórne bez historii reologicznej materiału. Krzywe te zbudowano w oparciu o uogólnioną funkcję pełzania dla tego materiału wyznaczoną w podrozdziale 9.2.

133 Rys. 9.31. Krzywe pełzania drutów (bez OC) w funkcji czasu w zależności od prędkości

odciążania badanego drutu. Test pełzania realizowany w temperaturze 20°C i pod

obciążeniem 39%Rm (1000N), natomiast po 1h została zainicjowana jego redukcja do 35%Rm

(900N)

Rys. 9.32. Krzywe pełzania drutów (bez OC) w funkcji czasu w zależności od prędkości odciążania badanego drutu. Test pełzania realizowany w temperaturze 20°C i pod

obciążeniem 39%Rm (1000N), natomiast po 1h została zainicjowana jego redukcja do 35%Rm

134 Rys. 9.33. Krzywe pełzania drutów (bez OC) w funkcji czasu w zależności od prędkości

odciążania badanego drutu. Test pełzania realizowany w temperaturze 20°C i pod

obciążeniem 39%Rm (1000N), natomiast po 1h została zainicjowana jego redukcja do 31%Rm

(800N)

Rys. 9.34. Krzywe pełzania drutów (bez OC) w funkcji czasu w zależności od prędkości odciążania badanego drutu. Test pełzania realizowany w temperaturze 20°C i pod

obciążeniem 39%Rm (1000N), natomiast po 1h została zainicjowana jego redukcja do 31%Rm

(800N)

Analiza krzywych pełzania, które zostały przedstawione na rys. 9.31 - 9.34 potwierdza, iż zarówno prędkość odciążania jak i wielkość gradientu obciążenia wpływa na aktywność reologiczną oraz wielkość odkształcenia pełzania badanych drutów ze stopu AlMgSi.

135 Dla przypadków reprezentujących spadek obciążenia z 1000N do 900N (rys. 9.31 i 9.32) z prędkościami 0,5 – 1 N/min obserwuje się zmniejszenie aktywności reologicznej drutów podczas procesu odciążania, z czego dla prędkości 0,7 - 1N/min spadek aktywności procesu pełzania trwał ok. 1h, następnie dochodziło do chwilowego zatrzymania pełzania (czas martwy), aż do momentu ustania procesu odciążania (wynosiły one kolejno ok. 0,5h i 1,5h). Po tym czasie proces pełzania zachodził zgodnie z uogólnioną funkcją pełzania dla tego materiału. Kolejny przykład odciążania drutu, ale już z prędkością 2N/min reprezentuje przypadek, w którym dochodzi do zatrzymania procesu pełzania na cały okres, w którym dochodzi do redukcji obciążenia. Zatrzymanie siły na dolnym poziomie (900N) powoduje zainicjowanie procesu pełzania, który kontynuowany jest zgodnie z UFP dla pełzania wtórnego. Duże prędkości redukcji obciążenia (prędkość skokowa oraz 2,5N/min) powodują z kolei cofanie efektów pełzania (zjawisko nawrotu). Ponadto po odciążeniu obserwuje się dążenie do uzyskania wartości odkształcenia pełzania oraz dynamiki pełzania zgodnej z uogólnioną

funkcją pełzania wyznaczonej dla warunków naprężenia 35%Rm i temperatury 20°C.

Większe spadki siły obciążającej badane druty (do 800N) wywołują nieco odmienny efekt w ich aktywności reologicznej (rys. 9.33 – 9.34). Najmniejsze z analizowanych prędkości odciążania (0,5N/min i 0,7N/min) w pierwszej fazie przyczyniają się do zmniejszenia intensywności pełzania trwającego ok. 1h, następnie ustania procesu pełzania na okres ok. 4h i dla prędkości 0,7N/min kontynuowania pełzania zgodnie z uogólnioną funkcją pełzania, natomiast dla prędkości 0,5N/min po czterogodzinnym czasie martwym obserwuje się zjawisko cofania efektów pełzania nawet poniżej wartości wynikających z UFP. Po ustabilizowaniu obciążenia na poziomie 800N wzrasta prędkość pełzania dla tego przypadku, aż do osiągnięcia charakterystyki pełzania zgodnej z UFP. Czas dochodzenia do uogólnionej funkcji pełzania dla przypadku z prędkością odciążania 0,5N/min wyniósł ok. 500h, natomiast dla prędkości 0,7N/min brak jest efektu dochodzenia, gdyż wielkość odkształcenia pełzania po odciążeniu równa jest wartości pełzania wyliczonej na podstawie UFP. Prędkość odciążania równa 1N/min generuje z kolei zmniejszenie intensywności pełzania, a nawet efekt chwilowego cofania odkształcenia pochodzenia reologicznego. Po ustaniu operacji odciążania, krzywa pełzania dąży do wartości odkształcenia zgodnych z uogólnioną funkcją pełzania. Z kolei większe prędkości odciążania: 2N/min, 2,5N/min i skokowa, przyczyniają się do zmniejszania powstałego podczas pełzania pierwotnego odkształcenia, a nawet wystąpienia zjawiska nawrotu. Po ustabilizowaniu obciążenia na poziomie 800N identycznie jak w powyższych przykładach obserwuje się siłę pędną do pełzania zgodnie z charakterystyką UFP. Powstanie zjawiska nawrotu takiego jak w przypadku skokowej zmiany obciążenia jest zjawiskiem korzystnym, gdyż pozwala drutom w długim okresie czasu utrzymywać dużo niższe wartości odkształcenia pochodzenia reologicznego.

Jak można zauważyć na podstawie powyższej analizy, każdy spadek odkształcenia pomimo wygenerowania efektów redukcji pełzania, zmniejszenia, zwiększenia czy ustania aktywności reologicznej badanych drutów ze stopu AlMgSi (bez OC) ostatecznie prowadzi do osiągnięcia wartości odkształcenia pełzania zbliżonych do tych wyliczonych na podstawie uogólnionej funkcji pełzania lub widoczny jest trend dążenia do ich uzyskania. Co więcej należy zwrócić uwagę, iż podczas spadków obciążenia pojawia się nieliniowość funkcji odkształcenia, świadcząca o zachodzącym nieustannie procesie pełzania. Im prędkość zmiany obciążenia jest mniejsza tym bardziej dominujący jest proces pełzania, przez co spadki obciążenia będą skutkować zmniejszeniem aktywności reologicznej. W przypadku, gdy wystąpi zatrzymanie procesu pełzania (czas martwy) dochodzi do zrównoważenia stale postępującego odkształcenia pochodzenia reologicznego z odkształceniem sprężystym. Natomiast efekty cofania odkształcenia pełzania należy tłumaczyć tym, iż bardziej dominujący (o większej sile) jest proces odciążania, a zatem odkształcenie sprężyste.

136 Kolejny sposób prezentacji wyników przedstawiony na rys. 9.35 – 9.40 ma na celu ukazać przede wszystkim wpływ wielkości spadku obciążenia realizowanego z daną prędkością na proces pełzania drutów bez OC. Krzywe pełzania oznaczone kolorem niebieskim dotyczą spadku obciążenia z 1000N do 800N, natomiast kolorem czerwonym do 900N. Jak poprzednio, na analizowanych wykresach przedstawiono krzywe reprezentujące pełzanie pierwotne i wtórne wyliczone na podstawie UFP (krzywe przerywane) oraz charakterystyki zmiany obciążenia w czasie trwania testów pełzania.

Rys. 9.35. Krzywe pełzania drutów (bez OC) w funkcji czasu. Test pełzania realizowany

w temperaturze 20°C i pod obciążeniem 39%Rm (1000N), natomiast po 1h została

zainicjowana jego redukcja do 35%Rm (900N) i 31%Rm (800N) z prędkością skokową

Rys. 9.36. Krzywe pełzania drutów (bez OC) w funkcji czasu. Test pełzania realizowany

w temperaturze 20°C i pod obciążeniem 39%Rm (1000N), natomiast po 1h została

137 Rys. 9.37. Krzywe pełzania drutów (bez OC) w funkcji czasu. Test pełzania realizowany

w temperaturze 20°C i pod obciążeniem 39%Rm (1000N), natomiast po 1h została

zainicjowana jego redukcja do 35%Rm (900N) i 31%Rm (800N) z prędkością 2N/min

Rys. 9.38. Krzywe pełzania drutów (bez OC) w funkcji czasu. Test pełzania realizowany

w temperaturze 20°C i pod obciążeniem 39%Rm (1000N), natomiast po 1h została

138 Rys. 9.39. Krzywe pełzania drutów (bez OC) w funkcji czasu. Test pełzania realizowany

w temperaturze 20°C i pod obciążeniem 39%Rm (1000N), natomiast po 1h została

zainicjowana jego redukcja do 35%Rm (900N) i 31%Rm (800N) z prędkością 0,7N/min

Rys. 9.40. Krzywe pełzania drutów (bez OC) w funkcji czasu. Test pełzania realizowany

w temperaturze 20°C i pod obciążeniem 39%Rm (1000N), natomiast po 1h została

zainicjowana jego redukcja do 35%Rm (900N) i 31%Rm (800N) z prędkością 0,5N/min

Charakterystyki pełzania przedstawione na rys. 9.35 oraz 9.36 dotyczące kolejno skokowej prędkości odciążania oraz 2,5N/min ukazują, iż reakcja układu na zmianę obciążenia,

czy to do 35%Rm czy 31%Rm jest taka sama. Różnica występuje jedynie w wielkości

odkształcenia pełzania, bowiem im większy gradient zmiany naprężenia tym obserwuje się większą zmianę odkształcenia pełzania. Zarówno dla prędkości skokowej jak i 2,5N/min

139 spadek obciążenia powoduje cofanie efektów pełzania i zjawisko nawrotu, zatem im większy spadek obciążenia tym widoczny jest głębszy nawrót. Odmienny efekt pełzania drutu bez OC podczas odciążania do 900N i 800N zarejestrowano dla prędkości odciążania równej 2N/min (rys.9.37). Dla przypadku z mniejszym gradientem ΔF funkcja pełzania porównywalna jest z założeniami hipotezy starzenia wg Rabotnowa z tą tylko różnicą, iż zamiast wystąpienia nieciągłości na krzywej pełzania podczas odciążania drutu, dochodzi do czasowego zatrzymania aktywności reologicznej badanej próbki, a następnie po osiągnięciu czasu, w którym wg UFP występuje takie odkształcenie pełzania, kontynuowane jest pełzanie zgodnie z uogólnioną funkcją pełzania wtórnego. Z kolei większy spadek obciążenia z prędkością 2N/min całościowo prowadzi do cofnięcia efektów pełzania, poniżej wartość odkształcenia pełzania wynikającego z UFP dla pełzania wtórnego, a następnie nawrotu na tę funkcję. Wyniki dotyczące spadku obciążenia z prędkościami jeszcze wolniejszymi tj. 0,7 – 1N/min, powodują z kolei zmniejszenie aktywności pełzania podczas odciążania (rys. 9.38 i 9.39). Dodatkowo obserwuje się, iż bez względu na wielkość spadku obciążenia krzywe pełzania po odciążeniu

do siły F2, czyli w okresach w których występuje stałe naprężenie i temperatura, pokrywają się

z uogólnioną funkcją pełzania. Kolejna analizowana prędkość odciążania, która równocześnie jest najwolniejszą prędkością spośród rozpatrywanych i wynosiła ona 0,5N/min. Wyniki testu pełzania realizowane z tą prędkością odciążania do 900N i 800N przedstawiono na rys. 9.40. Oba przypadki zmiany obciążenia generalnie przyczyniają się do zmniejszenia intensywności pełzania w porównaniu ze stanem bezpośrednio przed zainicjowaniem procesu odciążania. Co więcej, po ukończeniu odciążania do 900N drut pełznie dalej zgodnie z uogólnioną funkcją pełzania dla temperatury i naprężenia właściwą dla pełzania wtórnego. Z kolei odciążanie drutu do 800N z prędkością 0,5N/min trwa na tyle długo iż, wielkość odkształcenia pełzania po odciążeniu jest niższa od wynikającej z UFP. Obserwując kształt charakterystyki pełzania tego drutu w trakcie odciążania, można by taki efekt tłumaczyć tym, iż w pierwszej fazie odciążania dominujący jest proces pełzania (mechanizm reologiczny) dlatego odkształcenie pełzania rośnie, lecz dynamika procesu pełzania wraz z upływem czasu maleje, a dominujący staje się proces odciążania, przez co widoczny jest efekt cofania odkształcenia pochodzenia reologicznego. Spadek ten nie jest na tyle duży, aby wartość odkształcenia pełzania była niższa od wartości wyjściowej (bezpośrednio przed procesem odciążania), ale z kolei na tyle duża, aby wartość odkształcenia pełzania po odciążeniu była niższa od UFP dla pełzania wtórnego. Pomimo niższej wartości krzywa pełzania dąży do uzyskania wartości właściwych dla uogólnionej funkcji pełzania.

Powyższe przykłady dotyczyły wpływu wielkości oraz prędkości odciążania na proces pełzania drutów bez OC, z kolei poniżej przedstawiono dwa przykłady dotyczące wzrostu obciążenia na zachowanie reologiczne tychże drutów. Wyniki z testów pełzania drutów

dociążanych z 35%Rm (900N) do 39%Rm (1000N) przedstawiono na rys. 9.41. Dociążanie

próbek inicjowano po 1h pełzania pierwotnego i realizowano z trzema prędkościami: skokową; 2N/min i 0,5N/min. Z kolei wyniki przedstawione na rys. 9.42 ukazują proces pełzania, w którym dociążanie próbek realizowane było z prędkością 0,5N/min, natomiast obciążenie

rosło od 31%Rm (800N) i 35%Rm (900N) do 39%Rm (1000N). Analizie poddano jedynie

prędkość 0,5N/min, gdyż jest ona prędkością najbardziej zbliżoną do warunków rzeczywistych, w których pracuje przewód elektroenergetyczny.

140 Rys. 9.41. Krzywe pełzania drutów (bez OC) w funkcji czasu w zależności od prędkości

dociążania badanego drutu. Test pełzania realizowany w temperaturze 20°C i pod

obciążeniem 35%Rm (900N), natomiast po 1h nastąpił jego wzrost do 39%Rm (1000N)

Rys. 9.42. Krzywe pełzania drutów (bez OC) w funkcji czasu. Test pełzania realizowany

w temperaturze 20°C i pod obciążeniem 31%Rm (800N) oraz 35%Rm (900N), natomiast po 1h

nastąpił jego wzrost do 39%Rm (1000N) z prędkością 0,5N/min

Wzrost obciążenia w każdym z analizowanych przypadków (rys. 9.41 i 9.42) przyczynia się do wzrostu odkształcenia pełzania nawet powyżej wartości wynikających z uogólnionych funkcji pełzania wtórnego. Dodatkowo jak ukazują wyniki przedstawione na rys. 9.41 wzrost prędkości dociążania nie jest funkcją monotoniczną wielkości odkształcenia pełzania oraz czasu dochodzenia krzywej pełzania do uogólnionej funkcji pełzania wtórnego. Bowiem czas

141 dochodzenia do wielkości właściwej dla UFP dla naprężenia i temperatury, w którym zachodzi pełzanie wtórne był najdłuższy dla prędkości dociążania 2N/min i wynosił ok. 400h, mniejszy dla prędkości skokowej, a najmniejszy i najbardziej zbliżony do uogólnionej funkcji pełzania dla prędkości 0,5N/min i wynoszący mniej niż 20h. Co więcej, krzywa pełzania reprezentująca prędkość dociążania równą 0,5N/min nie reaguje zmianą intensywności pełzania przez pierwsze ok. 1,5h, w którym zachodzi zmiana obciążenia. Dopiero w kolejnych 2h obserwuje się jego wzrost. Pozostałe prędkości, które są dużo większe, powodują gwałtowny wzrost odkształcenia pełzania zaraz po zainicjowaniu procesu dociążania drutów. Następnie po upływie ok. 3h krzywe się rozchodzą, ale każda z nich dąży do uzyskania wartości odkształcenia pełzania zgodnych z uogólnioną funkcją pełzania wtórnego. Z kolei, dane na rys. 9.42 przedstawiają, iż wielkość gradientu obciążania nie wpływa znacząco na intensywność pełzania podczas dociążania drutów bez OC z prędkością 0,5N/min. Efekt nadwyżki odkształcenia pełzania w stosunku do UFP dla pełzania wtórnego widoczny jest dopiero po zakończeniu procesu dociążania. Przypadek, w którym gradient obciążenia wynosił 200N skutkował większymi wartościami odkształcenia pełzania oraz dłuższym czasem dochodzenia do wartości zgodnych z UFP pomimo tego, iż drut ten startował z niższego poziomu obciążenia, gdzie można było oczekiwać mniejszej siły pędnej do procesu pełzania. Z drugiej strony drut

musiał „nadrobić” przyrost odkształcenia pełzania, który drut dociążany z poziomu 35%Rm już

osiągnął po 1h pełzania. W efekcie doszło do powstania nadwyżki odkształcenia po

ustabilizowani obciążenia na poziomie 39%Rm, która z czasem zrównała się z wartościami

odkształcenia oraz aktywnością reologiczną właściwą dla UFP pełzania wtórnego.

Analizowane do tej pory przypadki dotyczyły pełzania uwzględniającego spadki oraz wzrosty obciążenia drutów ze stopu AlMgSi będących bezpośrednio po procesie ciągnienia i oznaczanych w pracy jako „bez OC”. Poniżej przedstawiono również kilka przykładów reprezentujących wpływ prędkości oraz wielkości odciążania i dociążania wytypowanych wcześniej w pracy drutów typu EHC. W pierwszej kolejności przedstawiono wyniki z pełzania

uwzględniającego pełzanie pierwotne tychże drutów w war. obciążenia 39%Rm (910N)

i temperatury 20°C, następnie redukcji obciążenia z czterema prędkościami: skokową; 2N/min;

1N/min i 0,5N/min do obciążenia 35%Rm (813N) i wytrzymaniu pod tym obciążeniem

i w temperaturze 20°C (pełzanie wtórne). Wyniki z tak przeprowadzonych testów przedstawiono na rys. 9.43 oraz 9.44, z tą tylko różnicą, iż rys. 9.43 uwzględnia skalę podwójnie logarytmiczną odkształcenia pełzania w funkcji czasu, natomiast na rys. 9.44 wyniki przedstawiono w układzie normalnym, lecz o zawężonej osi czasu do 10h w celu ułatwienia analizy reakcji reologicznej drutów EHC podczas ich odciążania. Identycznie jak w poprzednich analizowanych przypadkach na wykresach umieszczono krzywe przerywane reprezentujące wartości odkształcenia pełzania wyliczone na podstawie uogólnionej funkcji pełzania dla tego materiału i stałych warunków temperatury i naprężenia oraz dodatkową oś ukazującą schemat obciążenia badanych drutów.

142 Rys. 9.43. Krzywe pełzania drutów (EHC) w funkcji czasu w zależności od prędkości

odciążania badanego drutu. Test pełzania realizowany w temperaturze 20°C i pod

obciążeniem 39%Rm (910N), natomiast po 1h została zainicjowana jego redukcja do 35%Rm

(813N)

Rys. 9.44. Krzywe pełzania drutów (EHC) w funkcji czasu w zależności od prędkości odciążania badanego drutu. Test pełzania realizowany w temperaturze 20°C i pod

obciążeniem 39%Rm (910N), natomiast po 1h została zainicjowana jego redukcja do 35%Rm

(813N)

Analiza wyników z przeprowadzonych testów pełzania i przedstawionych na rys. 9.43 i 9.44 ukazuje, iż w trakcie spadku obciążenia występuje jedynie zmniejszenie intensywności pełzania, a nie jak w przypadku drutów bez OC odciążanych z dużą prędkością zjawiska cofania

143 efektów pełzania i nawrotu, czy nawet ustania aktywności reologicznej. Pełzanie drutów EHC uwzględniające spadek obciążenia z prędkościami skokową oraz 2N/min, wpływa na zmniejszenie dynamiki pełzania powodując uzyskanie niższych wartości odkształcenia pełzania niż wynikałoby to z uogólnionej funkcji pełzania wtórnego. Z kolei prędkości odciążania 1N/min i 0,5N/min powodują zmniejszenie intensywności pełzania oraz wejście na charakterystykę UFP dla pełzania wtórnego już po okresie ok.30h i kontynuowania pełzania zgodnie nią. Jednak sama reakcja układu objawiająca się zmianą intensywności pełzania dla tych dwóch prędkości widoczna jest dopiero po ukończeniu procesu odciążania.

Na rys. 9.45 przedstawiono również wyniki z testów pełzania drutów EHC, gdzie

obciążenie po 1h zostało zredukowane z 39%Rm (910N) do 35%Rm (813N) i 31%Rm (720N)

z prędkością 0,5N/min. Jak łatwo można zauważyć pełzanie jest bardziej dominujące niż proces odciążania, gdyż nie obserwuje się zmiany kształtu charakterystyki pełzania, a dopiero po ok. 3h odciążania widoczna jest zmiana na krzywej pełzania i obserwacja ta dotyczy obu przypadków. Intensywność pełzania po odciążeniu jest niewielka, a w miarę zbliżania się do krzywej przerywanej reprezentującej uogólnioną funkcję pełzania wtórnego, wzrasta i osiąga prędkość oraz wielkość pełzania zgodnie z tą krzywą.

Rys. 9.45. Krzywe pełzania drutów (EHC) w funkcji czasu. Test pełzania realizowany

w temperaturze 20°C i pod obciążeniem 39%Rm (910N), natomiast po 1h została

zainicjowana jego redukcja do 35%Rm (813N) i 31%Rm (720N) z prędkością 0,5N/min

Analizując z kolei odwrotną sytuację, dotyczącą wzrostu obciążenia (rys. 9.46)

z poziomu 35%Rm do 39%Rm z prędkością 0,5N/min, również nie obserwuje się

w początkowym okresie dociążania zmiany kształtu charakterystyki pełzania w porównaniu do pełzania pierwotnego. Stan taki utrzymuje się przez okres ok. 1h, a nie jak w poprzednim przykładzie dla spadku obciążenia, gdzie wynosił ok. 3h (rys.9.45 krzywa czerwona). Następnie obserwuje się dynamiczny wzrost odkształcenia pełzania, nawet powyżej wielkości wynikające z uogólnionej funkcji pełzania wtórnego. Z kolei zastosowanie skokowej prędkości dociążania wywołuje natychmiastową reakcję układu i, co interesujące, na początku pojawia się chwilowe cofnięcie efektów pełzania, a następnie bardzo intensywny wzrost odkształcenia pełzania również powyżej wartości wynikające z UFP wtórnego. Zarówno dla skokowej jak

144 i 0,5N/min prędkości dociążania, drut po zmianie obciążenia posiada tę samą wartość odkształcenia oraz intensywność pełzania, a po ponad 100h trwania testu nie obserwuje się