PORÓWNANIE CYTOTOKSYCZNOŚCI

KONIUGATÓWDENDRYMERUPAMAMG4,LEKU

PRZECIWNOWOTWOROWEGO-KLADRYBINYI TRANSFERRYNY

Małgorzata Księżak1

*

1)Uniwersytet Łódzki Wydział Biologii i Ochrony Środowiska, ul. Pomorska 141/143, 90-236 Łódź

*malgorzata.ksiezak@gmail.com

Ogólnoustrojowa toksyczność leków stanowi największy z problemów we wszystkich rodzajach terapii przeciwnowotworowych. Z tego powodu poszukuje się nowych rozwiązań, zwłaszcza na poziomie selektywnego transportu leków. Dotychczasowe badania pokazują, iż dendrymery mogą być stosowane jako nośniki leków przeciwnowotworowych, co umożliwia ich specyficzna budowa. Przedmiotem badań były koniugaty dendymeru PAMAM G4 z lekiem przeciwnowotworowym kladrybiną i transferryną. Celem utworzenia koniugatów było polepszenie efektywności i selektywności działania leku względem komórek nowotworowych posiadających na powierzchni dużą liczbę receptorów transferyny. Porównanie cytotoksyczności kladrybiny i jej koniugatów względem komórek monocytarnych linii THP-1 pokazało, iż dopiero w wyższych stężeniach koniugat działa efektywniej niż wolny lek. Uzyskane wyniki należy traktować jako badania pilotażowe pokazujące kierunek zmian w dalszej syntezie koniugatów.

ZALEŻNA OD GLUKOZY EKSPRESJA PORYN VDAC

W KOMÓRKACH RAKA ENDOMETRIUM

Olga Kuźmycz1*

, Magdalena Janicka¹, Paulina Machała1

,Paweł Jóźwiak1

1)Uniwersytet Łódzki, Wydział Biologii i Ochrony Środowiska, Katedra Cytobiochemii, ul. Pomorska 141/143, 90-236 Łódź

*olgakuzmycz@gmail.com

Cel pracy: Celem pracy była ocena wpływu stężenia glukozy na ekspresję i lokalizację izoform poryn VDAC (hVDAC1, hVDAC2 oraz hVDAC3) w komórkach raka endometrium.

Materiał i metody: Komórki raka endometrium linii Ishikawa i HEC-1A hodowano w standardowych warunkach w medium DMEM-F12 zawierającym 10% płodowej surowicy bydlęcej oraz 2 mM stężenie L-glutaminy. Podczas eksperymentów komórki hodowano przez 72 godziny w medium o różnej zawartości glukozy, odpowiadającej warunkom hipo-, normo- i hiperglikemii (2mM, 5mM i 25mM odpowiednio). Detekcję specyficznego antygenu przeprowadzono we frakcji mitochondrialnej i cytoplazmatycznej techniką Western blotting z zastosowaniem metody chemiluminescencji.

Wyniki: Zaobserwowano zależne od stężenia glukozy w środowisku komórek zmiany ekspresji i lokalizacji poryn VDAC.

Wnioski: W komórkach raka endometrium stężenie glukozy wpływa na ekspresję oraz lokalizację poryn VDAC będących składnikami megakanałów mitochondrialnych. Sugeruje to, że białka te uczestniczą w regulacji zależnego od glukozy metabolizmu energetycznego raków endometrium.

POSZUKIWANIE WARIANTÓW GENU WFS1 W RODZINACH Z NIEDOSŁUCHEM

W ZAKRESIE NISKICH CZĘSTOTLIWOŚCI

Marcin Leja^1,2, Dominika Oziębło1,2

, Anna Adamiok ¹, Sara Domagała¹, Henryk Skarżyński1

, Monika Ołdak1*

1)Instytut Fizjologii i Patologii Słuchu, ul. M. Mochnackiego 10, 02-042 Warszawa

2)Studium Medycyny Molekularnej, Warszawski Uniwersytet Medyczny, ul. Księcia Trojdena 2a, 02-109 Warszawa

*m.oldak@ifps.org.pl

Patogenne warianty genu WFS1 zaangażowane są w powstawanie niedosłuchu izolowanego dziedziczonego w sposób autosomalny dominujący (ang. autosomal dominant

hearing loss; ADHL). Ten typ niedosłuchu objawia się zwykle w pierwszej dekadzie życia

i obejmuje niskie częstotliwości. Większość patogennych wariantów WFS1 powiązanych z ADHL została dotychczas zidentyfikowana w eksonie 8 tego genu, którego długość wynosi prawie 2000 par zasad.

Celem naszej pracy była identyfikacja patogennych wariantów zlokalizowanych w eksonie 8 genu WFS1 u osób z niedosłuchem na niskich częstotliwościach.

Materiał do badań stanowiło DNA członków 9 rodzin z niedosłuchem na niskich częstotliwościach. Materiał genetyczny probandów posłużył do przygotowania biblioteki amplikonów obejmującej ekson 8 genu WFS1, która została poddana sekwencjonowaniu następnej generacji z użyciem aparatu MiSeq. Segregację wariantów z niedosłuchem w rodzinie potwierdzono sekwencjonowaniem Sangera. Patogenność wykrytych wariantów została oceniona w oparciu o częstości populacyjne oraz wyniki algorytmów bioinformatycznych (MutationTaster, SIFT, Poly-Phen2).

W wyniku przeprowadzonych badań genetycznych prawdopodobną przyczynę niedosłuchu zidentyfikowano w 22% rodzin (2/9). Wykryte zostały warianty c.2044A>T (p.Asn682Tyr) oraz c.2581G>A (p.Val861Met). Oba zidentyfikowane warianty nie zostały nigdy wcześniej powiązane z niedosłuchem. Częstość populacyjna wariantu p.Val861Met jest poniżej 0.01%, a wariant p.Asn682Tyr nie jest obecny w bazach populacyjnych. Analiza bioinformatyczna wskazuje na prawdopodobną patogenność zidentyfikowanych wariantów.

Zastosowanie sekwencjonowania następnej generacji pozwoliło na szybkie i kompleksowe zbadanie eksonu 8 genu WFS1. Dzięki temu zidentyfikowaliśmy dwa nowe, prawdopodobnie patogenne warianty genu WFS1. Obecność wariantów była zgodna

WPŁYW ŚRODOWISKA NA WŁAŚCIWOŚCI FIZYKOCHEMICZNE NANOCZĄSTEK FULERENOLU C60(OH)X, X>30

Anna Lichota^1*, Anita Krokosz¹

1)Uniwersytet Łódzki, Instytut Biofizyki, Zakład Radiobiologii, ul. Pomorska 141/143, 90-236 Łódź

*

anna.lichota@biol.uni.lodz.pl

Fulereny i ich pochodne mają zdolność do tworzenia agregatów w roztworach wodnych. Zjawisko agregacji odgrywa istotną rolę w określeniu właściwości nanocząstek, ponieważ formy monomeryczne mogą charakteryzować się odmiennymi cechami niż ich formy złożone. W wyniku zjawiska agregacji zmianie najczęściej ulegają właściwości fizykochemiczne, takie jak zdolności do rozpraszania światła, potencjał hydrodynamiczny, rozpuszczalność, przewodnictwo ciepła i prądu elektrycznego. Dodatkowo przekształca się powierzchnia czynna oraz krzywizna danej cząstki. Odgrywa to istotną rolę, jeśli chodzi o wpływ na położenie i dostępność miejsc katalitycznie aktywnych, jak również toksyczność i zdolność do transportu innych związków. W ten sposób wykazano, że możliwość zastosowania nanocząstek w farmaceutyce i medycynie zależy od ich wielkości i działania na środowisko naturalne.

Celem badań było określenie wpływu różnych warunków środowiska na właściwości fizykochemiczne fulerenolu C60(OH)x, x>30. Fulerenol syntetyzowano z fulerenu C60 z wykorzystaniem wodorotlenku sodu i perhydrolu oraz oczyszczano na złożu Amberlit MB20. Badania prowadzono w roztworach buforu fosforanowego 20mM o pH w zakresie 5,65 do 8,30 oraz roztworach gliceryny o różnej lepkości.

Do określenia rozkładu wielkości cząstek zastosowano metodę dynamicznego rozpraszania światła. Do oceny oddziaływań pomiędzy cząstkami w danym roztworze wyznaczono potencjał hydrodynamiczny oraz ustalono jak zmienia się fluorescencja fulerenolu w zależności od wybranych warunków środowiska.

Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że na intensywność fluorescencji fulerenolu w niewielkim stopniu wpływa lepkość środowiska, w którym on się znajduje. Potencjał zeta jest bardziej ujemny, natomiast przewodnictwo elektrolityczne rośnie w środowisku o wyższym pH. Pomiar dynamicznego rozpraszania światła potwierdził polidyspersyjność fulerenolu w badanych układach.

BADANIE ŻYWOTNOŚCI GRZYBÓW ENTOMOPATOGENNYCH W OBECNOŚCI INSEKTYCYDÓW

Anna Litwin^1*, Monika Nowak¹, Sylwia Różalska1

1)Uniwersytet Łódzki, Wydział Biologii i Ochrony Środowiska, ul. Pilarskiego14/16, 90-231 Łódź

*annalitwin92@gmail.com

Wprowadzenie: Insektycydy są to substancje chemiczne stosowane w rolnictwie do ochrony upraw przed owadami. Substancje te dzielimy na pięć podstawowych grup: związki chloroorganiczne, fosforoorganiczne, karbaminiany, neonikotynoidy oraz pyretroidy. Powszechne stosowanie tych środków powoduje zanieczyszczenie środowiska naturalnego oraz wywiera niekorzystny wpływ na organizmy żywe. Bezpiecznym sposobem ochrony roślin jest stosowanie bioinsektycydów czyli organizmów żywych, do których zaliczamy między innymi grzyby entomopatogenne.

Cel: Celem pracy było oznaczenie żywotności grzybów entomopatogennych w obecności syntetycznych substancji o działaniu owadobójczym.

Materiały i Metody: Zdolność do wzrostu i żywotność Beauveria bassiana, Isaria

farinosa, Paecilomyces variotii oraz Metarhizium anisopliae oznaczano w obecności

pestycydów – diazinon, λ-cyhalotryna, endosulfan oraz imidaklopryd (w stężeniach od 0,001 do 1 g/l). Badania przeprowadzono zgodnie z referencyjną normą EUCAST a następnie wykonano fluorescencyjną analizę żywotności z grzybów z dioctanem fluoresceiny (FDA).

Wyniki i wnioski: Wykazano, iż insektycydami o najsilniejszym działaniu hamującym wzrost grzybów entomopatogennych były endosulfan i imidaklopryd, należące odpowiednio do związków chloroorganicznych i neonikotynoidów. Szczepem najbardziej wrażliwym na te związki był M. anisopliae. Wśród badanych substancji najsłabsze działanie wykazywała λ-cyhalotryna.

EKSPRESJA WYBRANYCH MICRORNA W MIĘSAKACH TRZONU MACICY

Paulina Machała1*

, Magdalena Janicka¹, Olga Kuźmycz1

,Ewa Forma¹

1)Katedra Cytobiochemii, Wydział Biologii i Ochrony Środowiska, Uniwersytet Łódzki, ul. Pomorska 141/143, 90-236 Łódź

*paulina.machala.wp.pl@wp.pl

Mięsaki trzonu macicy stanowią niejednorodną klinicznie i histologicznie grupę nowotworów kobiet, które diagnozowane są u około 3–8% pacjentek cierpiących na nowotwory zlokalizowane w obrębie trzonu macicy. Do tej pory nie poznano etiopatogenezy, jak i procesów molekularnych leżących u podstawy rozwoju tych nowotworów. MicroRNA (miRNA, miR) są to małe niekodujące RNA, które uczestniczą w potranskrypcyjnej regulacji ekspresji genów. Sugeruje się, że ekspresja około 30% spośród wszystkich genów człowieka regulowana jest przez microRNA. Zaburzenia ekspresji miRNA mogą wpływać na inicjację, progresję, przerzutowanie oraz lekooporność wielu nowotworów. Celem przeprowadzonych badań była analiza ekspresji miR-21-5p, miR-34b-5p, miR-34c-5p i miR-205-5p w preparatach mięsaków trzonu macicy.

Materiał do badań stanowiło 25 preparatów prawidłowej tkanki trzonu macicy, 16 mięsakoraków (MMMT, ang. malignant mixed Mullerian tumor), 5 mięsaków podścieliska (ESS, ang. endometrial stromal sarcoma), 4 mięsaki prążkowokomórkowe (ang. rhabdomyosracoma) oraz 1 preparat mięsaka gładkokomórkowego (ang. leyomyosarcoma). Analizę ekspresji wybranych miRNA przeprowadzono techniką Real Time PCR z użyciem komercyjnie dostępnych sond TaqMan.

Ekspresja miR-21-5p była podwyższona we wszystkich analizowanych preparatach mięsaków w porównaniu do tkanki prawidłowej. Mięsaki podścieliska (ESS) charakteryzowały się obniżonym poziomem ekspresji miR-34b-5p i miR-34c-5p w odniesieniu do tkanki prawidłowej oraz pozostałych typów mięsaków. W przypadku mięsakoraków (MMMT), mięsaków podścieliska oraz mięsaków prążkowokomórkowych stwierdzono wzrost ekspresji miR-205-5p w porównaniu do tkanki trzonu macicy niezmienionej nowotworowo.

Uzyskane wyniki sugerują, że zmiany ekspresji miRNA mogą mieć związek z rozwojem mięsaków trzonów macicy. Ponadto zaburzenia ekspresji określonych miRNA mogą zależeć od histologicznego typu tych nowotworów.

NANOCZĄSTKI SREBRA JAKO CZYNNIKI MODULUJĄCY ODPOWIEDŹ REDOKS IN VIVO

Weronika Machelak^1*, Damian Krzyżanowski1, Mariusz Żuberek1

, Katarzyna Dziendzikowska², Joanna Gromadzka-Ostrowska², Agnieszka Grzelak¹

1)Uniwersytet Łódzki, Wydział Biologii i Ochrony Środowiska, Katedra Biofizyki Molekularnej, Zakład Biofizyki Błon, ul. Pomorska 141/143, 90-236 Łódź

2) Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, Katedra Dietetyki,

Zakład Fizjologii Żywienia, ul. Nowoursynowska 159C, 02-776 Warszawa *w.machelak@gmail.com

Zaburzenie homeostazy redoks w komórkach eukariotycznych prowadzi do aktywacji mechanizmów obrony przed skutkami stresu oksydacyjnego. Aktywowane mechanizmy prowadzą do zwiększonej produkcji enzymów antyoksydacyjnych, takich jak: peroksydaza glutationowa, katalaza czy dysmutaza ponadtlenkowa. Ma to na celu zniwelowanie skutków stresu, czyli naprawy uszkodzeń oksydacyjnych i usunięcie nadmiaru RFT.

Nanocząstki srebra są istotnym antropogenicznym zanieczyszczeniem środowiska. Wykorzystywane w licznych gałęziach przemysłu, ze względu na swoje właściwości bójcze w stosunku do mikroorganizmów, są wszechobecne w otoczeniu ludzi.

Celem badań była ocena potencjału nanocząstek srebra (AgNP) do generowania odpowiedzi ze strony szlaków odpowiedzialnych za obronę antyoksydacyjną in vivo w zależności od drogi podania czynnika i długości ekspozycji na czynnik. Jako model wykorzystywano dorosłe samce szczurów rasy Fisher344, którym podawano nanocząstki srebra w postaci jednorazowego zastrzyku do żyły ogonowej, lub w dawce podzielonej per os. Ocena zmian parametrów redoks została przeprowadzona w czterech grupach zwierząt w zależności od drogi podania i czasu trwania ekspozycji (7 i 28 dni). Po sekcji fragmenty tkanek zabezpieczano, izolowano z nich mRNA, a następnie oceniano poziom parametrów antyoksydacyjnych i białek prozapalnych metodą ilościowego PCR.

GLUKOZA JAKO CZYNNIK MODULUJĄCY POZIOM PRODUKTÓW PEROKSYDACJI LIPIDÓW POWSTAJĄCYCH POD WPŁYWEM NANOCZĄSTEK SREBRA

Patrycja Paciorek^1*, Mariusz Żuberek1

, Agnieszka Grzelak¹

1) Uniwersytet Łódzki, Wydział Biologii i Ochrony Środowiska, Katedra Biofizyki Molekularnej, Zakład Biofizyki Błon, ul. Banacha 12/16, 90-237 Łódź

*patrycja.paciorek@unilodz.eu

Nanotechnologia jest dynamicznie rozwijającą się dziedziną nauki. Projektowane przez człowieka nanocząstki wprowadzane są dośrodowiska na szeroką skalę, a ich oddziaływanie na układy biologiczne jest intensywnie badane. Z danych literaturowych wynika, że ich wykorzystywanie, w niektórych przypadkach, niesie ze sobą liczne niepożądane efekty. Wiąże się to z tym, że nanocząstki mają zdolność do wnikania i akumulacji worganizmach żywych. Na poziomie komórkowym toksyczne działanie nanocząstek opiera się na generowaniu stresu oksydacyjnego. Stres oksydacyjny jest zaburzeniem równowagi pomiędzy produkcją wolnych rodników tlenowych a ich usuwaniem z organizmu. W przypadku zwiększonej produkcji wolnych rodników tlenowych dochodzi do uszkodzenia oksydacyjnego podstawowych składników komórek takich jak białka, cukry, DNA i lipidy. Lipidy, a w szczególności ich utlenione formy, odgrywają istotną rolę w utrzymywaniu homeostazy w organizmie. Ich peroksydacja, w warunkach stresu oksydacyjnego, powoduje powstawanie cząsteczek sygnałowych, które zaangażowane są między innymi w etiologię stanów patologicznych. Jedną z kluczowych cząsteczek dla regulacji homeostazy redoks w komórkach jest 4-hydroksynonenal. Jest to stabilny produkt peroksydacji lipidów mający zdolność do dyfuzji przez błony komórkowe, modyfikacji aktywności wielu klas enzymów i regulacji wielu szlaków sygnałowych.

Celem badań była ocena zdolności nanocząstek srebra do generowania utlenionych lipidów w warunkach różnej dostępności glukozy w komórkach linii HepG2. Oceniona została przeżywalność komórek pod wpływem nanocząstek srebra, zdolność do generowania produktów peroksydacji lipidów i rodników nadtlenkowych, oraz wewnątrzkomórkowe stężenie 4-HNE. Ponadto ocenie poddano parametry związane z integralnością i płynnością błon plazmatycznych w badanym układzie doświadczanym, a także aktywacja kluczowych dla przejścia EMT białek.

HYDROŻELE NA BAZIE CHITOZANU ZAWIERAJĄCE NANONAPEŁNIACZ WĘGLOWY (GO)

DO ZASTOSOWAŃ BIOMEDYCZNYCH

Katarzyna Pieklarz^1*, Zofia Modrzejewska¹, Michał Tylman1

1) Politechnika Łódzka, Wydział Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska, ul. Wólczańska 213, 90-924 Łódź

*katarzyna.pieklarz@edu.p.lodz.pl

Aktualnie obserwowany postęp w zakresie opracowywania nowych technik oraz materiałów stosowanych w hodowli komórek sprawił, iż inżynieria tkankowa stała się motorem rozwoju medycyny transplantacyjnej i chirurgii rekonstrukcyjnej XXI wieku. Inżynieria tkankowa, łącząc w sobie wiedzę z zakresu nauk przyrodniczych i technicznych, dąży bowiem do wytworzenia biozgodnych substytutów, których parametry fizyczne, chemiczne oraz biologiczne wywołają reakcję komórek prowadzącą do odtworzenia, podtrzymania lub ulepszenia funkcji regenerowanych tkanek.

Celem zrealizowanych eksperymentów było opracowanie nowej generacji biofunkcjonalnego nośnika chitozanowego zawierającego nanonapełniacz węglowy (tlenek grafenu – GO), stosowanego w medycynie jako materiał kościozastępczy do regeneracji uszkodzonych tkanek.

W ramach przeprowadzonych prac badawczych do wytworzenia hydrożeli wykorzystano chitozan z pancerzy krabów, kwas 2-hydroksypropanowy i tlenek grafenu o stosunku atomowym C/O = 2,2. Jako metodę pomiarową umożliwiającą przeprowadzenie badań strukturalnych zastosowano technikę spektroskopii FTIR, metodę dyfraktometrii rentgenowskiej (XRD) oraz mikroskopię SEM. Dodatkowo wykonano ocenę przeżywalności komórek osteoblastów z zastosowaniem techniki mikroskopii fluorescencyjnej.

W wyniku eksperymentów, na podstawie analizy FTIR, zaobserwowano szerokie, niesymetryczne pasmo odpowiadające drganiom O-H oraz zmiany w zakresie 1100-700 cm^-1. Z kolei analizując obrazy z mikroskopu fluorescencyjnego zauważono, iż hodowla osteoblastów na podłożu z GO cechuje się zdecydowanie większą liczbą żywych komórek niż w przypadku podłoża bez nanonapełniacza.

Opierając się na rezultatach przeprowadzonych badań stwierdzono, iż hydrożele chitozanowe zawierające nanostruktury węgla mogą stanowić potencjalny materiał stosowany w inżynierii tkankowej do regeneracji np. tkanki kostnej.

NANOCZĄSTKI SREBRA JAKO INICJATOR PRZEJŚCIA EMT

W KOMÓRKACH RAKA PIERSI

Michał Rakowski1*

, Agnieszka Grzelak¹

1)Wydział Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Biofizyki Molekularnej, Zakład Biofizyki Błon, ul. Pomorska 141/143, 90-236 Łódź

*michal.rakowski@outlook.com

Receptory estrogenowe są białkami, których funkcja jest indukowana obecnością selektywnego liganda. Cechą wyróżniającą receptory estrogenowe od np. receptorów kwasu retinowego czy witaminy D3, które wykazują specyficzność substratową, jest wiązanie przez receptory estrogenowe odległych strukturalnie związków syntetycznych. Związki egzogenne wykazujące powinowactwo do ludzkich receptorów estrogenowych, to substancje zarówno pochodzenia naturalnego, jak i związki antropogeniczne. Naturalne substancje o aktywności estrogenowej należą do grupy tzw. fitoestrogenów oraz niektóre z nich, zwane mykogenami, wytwarzane są przez grzyby. Stwierdzono również, że metale takie jak kadm czy glin również mogą aktywować szlaki przekaźnictwa wewnątrzkomórkowego zależne od estrogenów. Związki syntetyczne o działaniu estrogenowym, lub podobnym do estrogenowego, nazywane są ksenoestrogenami (z gr. ksenos - obcy).

Celem pracy jest ocena wpływu nanocząstek srebra na ekspresję białek ze szlaku przejścia nabłonkowo-mezenchymalnego (EMT) w komórkach nowotworu piersi, linii MCF-7. Za pomocą techniki western blot oceniono poziom ośmiu kluczowych dla przejścia EMT białek: wimentyny, N-kadheryny, klaudyny-1, β-kateniny, ZO-1, Snail, Slug, TCF8/ZEB1 oraz E-kadheryny. Potencjał migracyjny komórek MCF-7 po inkubacji z nanocząstkami został oceniony za pomocą testu zarastania rysy, natomiast ocena zaburzeń cyklu komórkowego metodą cytometrii przepływowej.

Obecność fitoestrogenów oraz ksenoestrogenów w diecie oraz środowisku człowieka jest czynnikiem regulującym jego gospodarkę hormonalną, a poznanie mechanizmów działania i identyfikacja estrogenomimetyków odgrywa ważną rolę w planowaniu odpowiedniej diety i suplementacji dla osób z problemami hormonalnymi czy poddawanych terapii przeciwnowotworowej.

AKTYWNOŚĆ BIAŁKA FUZYJNEGO MBP-HINT3 WOBEC WYBRANYCH SUBSTRATÓW

Aleksandra Sęda1

*, Agnieszka Krakowiak¹, Małgorzata Sierant1

, Renata Kaczmarek¹, Barbara Nawrot¹

1) Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych Polskiej Akademii Nauk, ul. Sienkiewicza 112, 90-363 Łódź

*aseda@cbmm.lodz.pl

Białko HINT3 należy do rodziny białek triady histydynowej wiążących nukleotydy (ang. histidine triad nucleotide-binding protein; HINT), będących najstarszą ewolucyjnie gałęzią nadrodziny białek HIT. Cechą charakterystyczną białek HIT jest występowanie w centrum katalitycznym motywu triady histydynowej. Białka HIT podzielone są na 5 podklas, których głównymi przedstawicielami są: HINT, FHIT (ang. fragile histidine

triad protein), APTX (Aprataksyna), DcpS (ang. scavenger decapping enzyme) i GALT

(urydylotransferaza galaktozo-1-fosforanowa). Homologi białka HINT wykazują aktywność hydrolityczną wobec amidofosforanów nukleozydów (hydroliza wiązania P-N) oraz wobec aminoacyloadenylanów i acyloadenylanów (hydroliza wiązania P-O).

Białko HINT3 występuje wyłącznie u Eukariontów i składa się ze 182 aminokwasów, a masa cząsteczkowa formy monomerycznej wynosi 20,4 kDa. HINT3 tworzy złożone struktury, od dimeru do oktameru, a także większe formy oligomeryczne. Występuje zarówno w jądrze komórkowym jak i w cytoplazmie. Jego rola komórkowa nadal nie jest znana.

Nadekspresję białka HINT3 przeprowadzono w systemie bakteryjnym E. coli w szczepie NEB Express, do którego wprowadzono plazmid pMAL, zawierający wstawkę kodującą gen ludzkiego białka HINT3. Oczyszczanie za pomocą chromatografii na złożu amylozowym pozwoliło otrzymać białko fuzyjne z metką MBP. Próby odcięcia metki od białka skutkowały utratą stabilności białka, dlatego dalsze badania prowadzono na produkcie fuzyjnym.

Celem badań było określenie aktywności otrzymanego białka fuzyjnego MBP-HINT3 wobec wybranych analogów nukleotydów, będących substratami dla innych białek z rodziny HIT. Wykazano, że HINT3 nie hydrolizuje substratów charakterystycznych dla FHIT i Aprataksyny, tzn. związku Ap4A oraz nukleozydowych pochodnych aniliny. Najlepszymi substratami dla HINT3 okazały się związki będące substratami białka HINT1.

WYTWARZANIE ORAZ OCENA WŁAŚCIWOŚCI FIZYKOCHEMICZNYCH IBIOLOGICZNYCH BIOFILMÓW Z CHITOZANU

Dominik Sikorski^1*, Katarzyna Miłowska¹, Maria Bryszewska¹, Zbigniew Draczyński²

1)Katedra Biofizyki Ogólnej, Wydział Biologii i Ochrony Środowiska UŁ, ul. Pomorska 141/143, 90-236 Łódź

2)Katedra Materiałoznawstwa Towaroznawstwa i Metrologii Włókienniczej, Wydział Technologii Materiałowych i Wzornictwa Tekstyliów PŁ, ul. Żeromskiego 116, 90-924 Łódź

*dominik.sikorski@unilodz.eu

Rozwój technologii zwiększa zapotrzebowanie na materiały naturalne o określonych właściwościach fizykochemicznych i biologicznych. Większość biopolimerów wytwarzanych jest z celulozy – materiału na bazie roślinnych polisacharydów. Polimerem, najczęściej występującym naturalnie na Ziemi jest chityna, zaś jej najpopularniejszą pochodną jest chitozan. Jest to produkt odpadowy przemysłu spożywczego, naturalny nie wymaga wycinki drzew ani nie zagraża źródłom żywności i środowisku.

Celem pracy jest formowanie oraz ocena właściwości fizykochemicznych i biologicznych biofilmów chitozanowych modyfikowanych za pomocą związków wapnia, które wytworzono stosując dwie różne metody koagulacji. Koagulację chitozanu przeprowadzono za pomocą węglanu sodu lub wody amoniakalnej. Następnie oceniono stopień deacetylacji chitozanu poprzez analizę FTIR oraz zbadano kąt zwilżania.

Badano również wpływ powstałych biofilmów na erytrocyty człowieka poprzez ocenę stopnia hemolizy. Uzyskane wyniki badań wykazały, że substancje modyfikujące zastosowane w biofilmach, mają wpływ na hemolizę erytrocytów człowieka.

IZORAMNETYNA JAKO INHIBITOR STRESU OKSYDACYJNEGO W OSOCZU

Bartosz Skalski^1*, Bogdan Kontek¹, Jerzy Żuchowski2

,Anna Stochmal², Beata Olas¹

1)Uniwersytet Łódzki, Wydział Biologii i Ochrony Środowiska, Katedra Biochemii Ogólnej, ul. Pomorska 141/143, 90-236 Łódź

2)Państwowy Instytut Badawczy, Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa, ul. Czartoryskich 8, 24-100 Puławy

*bartosz.skalski@biol.uni.lodz.pl

Brak równowagi pomiędzy wpływem reaktywnych form tlenu (RFT), a zdolnością organizmu do detoksykacji produktów reaktywnych oraz naprawy szkód nosi nazwę stresu oksydacyjnego. Problem wyżej opisanego procesu od lat stanowi temat badań dla szerokiej grupy naukowców, którzy poszukują związków o charakterze przeciwutleniaczy. Jednym z poznanych organicznych związków posiadających właściwości antyoksydacyjne jest izoramnetyna – flawonoid obecny m.in. w koprze ogrodowym i włoskim, migdałach, szczypiorku, rzepie oraz czerwonej cebuli. Celem pracy było zbadanie właściwości przeciwutleniających izoromnetyny w osoczu ludzkim w warunkach in vitro.

W pracy wykorzystano następujące metody badawcze do zobrazowania poziomu biomarkerów stresu oksydacyjnego: oznaczenie stężenie produktów peroksydacji lipidów z kwasem tiobarbiturowym (TBA) w osoczu oraz oznaczenie grup karbonylowych i tiolowych w białkach osocza. Jako induktor stresu oksydacyjnego wykorzystano H2O2/FeSO4/EDTA (donor rodnika hydroksylowego). Materiał stanowiła komercyjna izoramnetyna oraz osocze wyizolowane ze świeżo pobranej krwi ludzkiej od zdrowych ochotników.

Uzyskane wyniki pokazują dla układu badawczego z zastosowanie H₂O₂/Fe: spadek poziomu peroksydacji lipidów, spadek karbonylacji białek oraz wzrost stężenia grup tiolowych w białkach osocza w stosunku do kontroli (osocza