O prawie właściwym dla licencji praw autorskich
3. Prawo właściwe dla licencji praw autorskich w konwencji rzymskiej
3.2. Poszukiwanie świadczenia charakterystycznego w umowach licencyjnych
Przedstawiciele doktryny prawa kolizyjnego w państwach członkow-skich Wspólnoty Europejskiej wydają się zgodni co do tego, że wobec róż-norodności umów licencyjnych spotykanych w praktyce nie można z góry określić w sposób jednolity dla wszystkich umów licencyjnych, które ze świadczeń spełnianych przez strony umowy licencyjnej jest świadcze-niem charakterystycznym15.
Poszukiwanie prawa właściwego dla umów licencyjnych w świetle art.
4 konwencji rzymskiej wymaga zatem najpierw ustalenia, które ze świad-czeń w takiej umowie jest świadczeniem charakterystycznym. Odpowiedź na tak postawione pytanie uzależniana jest między innymi od tego, czy mamy do czynienia z umową licencji wyłącznej lub niewyłącznej, oraz czy umowa nakłada na licencjobiorcę obowiązek korzystania z udostępniane-go dzieła. Tradycyjnie również, poszukując świadczenia charakterystycz-nego w umowach licencyjnych, wyróżnia się umowy, w ramach których jedna ze stron zobowiązuje się, poza ustanowieniem praw do korzystania z dzieła, także do jego stworzenia i dostarczenia, a ponadto umowy licen-cyjne zawierane z organizacjami zbiorowego zarządu16.
3.2.1. Umowy licencyjne, w których licencjobiorca ma obowiązek korzystania z dzieła
Przyjmuje się, że w przypadku umów licencyjnych, w których licen-cjobiorca zobowiązuje się jedynie do uiszczania opłat licencyjnych za
14 A. Lucas: Applicable Law in Copyright Infringement Cases In the Digital Environ-ment, http://portal.unesco.org/culture/en/files/29336/11338009191lucas_en.pdf/lucas_en.
pdf, s. 7.
15 W. Grosheide: Copyright licensing absent a choice of law…, s. 3.
16 M. van Eochoud: Choice of Law in Copyright and Related Rights. Alternatives to Lex Loci Protectionis. Hague—London—New York 2003, s. 199.
korzystanie z dzieła, nie można uznać świadczenia pieniężnego speł-nianego przez licencjobiorcę za świadczenie charakterystyczne17. Jeśli w umowie nie pojawiają się inne dodatkowe zobowiązania licencjobior-cy, a w szczególności obowiązek korzystania z dzieła, to świadczeniem charakterystycznym będzie świadczenie licencjodawcy. Norma kolizyj-na wyrażokolizyj-na w art. 4 ust. 2 konwencji rzymskiej prowadzi w tej sytuacji do wniosku, że prawem właściwym dla umowy licencyjnej będzie prawo państwa, w którym znajduje się siedziba lub miejsce zwykłego pobytu li-cencjodawcy.
Wielu autorów zgadza się również w ocenie umów licencyjnych wy-łącznych, w których pojawia się obowiązek korzystania z dzieła przez licencjobiorcę, np. gdy w umowie wydawniczej pojawia się obowiązek zwielokrotniania oraz wprowadzania do obrotu egzemplarzy dzieła. Wy-daje się jednak, że wyłączny charakter licencji jako taki nie przesądza jeszcze o tym, że świadczenie licencjobiorcy staje się świadczeniem cha-rakterystycznym. Dopiero wystąpienie obowiązku korzystania z dzieła sprawia, że świadczenie licencjobiorcy nabiera takiego charakteru18.
Obowiązek korzystania z dzieła bardzo często pojawia się w umo-wach, w których wielkość wynagrodzenia licencyjnego należnego licen-cjodawcy uzależniona jest np. od liczby sprzedanych egzemplarzy. Wska-zuje się, że w takim przypadku świadczenie charakterystyczne spełnia-ne będzie przez licencjobiorcę, który zobowiązał się do eksploatacji dzie-ła19. W rzeczywistości punkt ciężkości takiej umowy przesuwa się w kie-runku państwa, w którym znajduje się siedziba licencjobiorcy. To tu bo-wiem dochodzi do korzystania z dzieła, tu również zlokalizowane jest ry-zyko związane z eksploatacją udostępnianego dzieła. Norma kolizyjna wyrażona w art. 4 ust. 2 konwencji rzymskiej wskazuje w takiej sytuacji prawo państwa, w którym znajduje się siedziba lub miejsce zwykłego po-bytu licencjobiorcy.
3.2.2. Umowy o stworzenie dzieła
W literaturze odrębnie omawiane są umowy o stworzenie dzieła, tj. np.
umowy o stworzenie projektu architektonicznego, zaprojektowanie stro-ny internetowej czy stworzenie wzoru wyglądu produktu, skomponowanie muzyki do dzieła filmowego lub namalowanie portretu. Obowiązek stwo-rzenia dzieła jest tu podstawowym świadczeniem twórcy. W umowach
17 W. Grosheide: Copyright licensing absent a choice of law…, s. 3.
18 M. van Eochoud: Choice of Law…, s. 199—200.
19 P.B. Hugenholtz, L. Guibault: Study on the conditions applicable to contracts relating to intellectual property. Amsterdam 2002, s. 140.
o stworzenie dzieła również może wystąpić upoważnienie do korzystania z niego w zakresie zabezpieczonym treścią prawa wyłącznego, może rów-nież dojść do przeniesienia prawa; może być wreszcie tak, że umowa nie zawiera żadnych postanowień dotyczących sfery praw autorskich.
W doktrynie dominuje pogląd, że świadczeniem charakterystycznym jest świadczenie twórcy, który zobowiązuje się do stworzenia dzieła, a zo-bowiązanie do udzielenia licencji bądź przeniesienia praw autorskich schodzi na plan dalszy20. Tym samym w świetle art. 4 ust. 2 konwencji rzymskiej prawem właściwym byłoby prawo państwa, w którym znajdu-je się miejsce zwykłego pobytu twórcy. Wydaznajdu-je się znajdu-jednak, że trudno za-akceptować tak jednoznaczną ocenę umów o stworzenie dzieła. W umo-wach, w których pojawia się element licencji praw autorskich, może przecież także wystąpić obowiązek zamawiającego — licencjobiorcy do korzystania z dzieła, np. w umowie wydawniczej twórca zobowiązuje się do napisania książki, a wydawca — do zwielokrotnienia egzemplarzy tego dzieła i ich rozpowszechnienia. Trudno tu o jednoznaczne wskaza-nie, która ze stron spełnia świadczenie charakterystyczne — twórca (li-cencjodawca) czy wydawca (licencjobiorca).
W takiej sytuacji prawa właściwego poszukiwać należy w sposób wskazany w art. 4 ust. 5 konwencji rzymskiej. Prawem właściwym bę-dzie prawo państwa, które jest najściślej związane z taką umową. Przy ustalaniu prawa najściślej powiązanego należałoby uwzględnić następu-jące okoliczności: 1) miejsce siedziby lub miejsce zwykłego pobytu stron, 2) „położenie” — situs praw autorskich, których dotyczy upoważnienie licencyjne, 3) miejsce zawarcia umowy oraz język, w którym umowa zo-stała zawarta, 4) użycie terminów specyficznych dla konkretnego sys-temu prawnego, 5) walutę, w jakiej ma być spełnione świadczenie pie-niężne oraz miejsce jego spełnienia, 6) wskazane przez strony miejsce, w którym znajduje się sąd właściwy do rozstrzygania sporów związa-nych z umową, lub miejsce, gdzie toczyć się ma postępowanie arbitrażo-we, 7) prawo właściwe dla umów powiązanych z badaną umową, 8) miej-sce spełnienia świadczenia niepieniężnego21.
3.2.3. Umowy licencyjne zawierane z organizacjami zbiorowego zarządu
Licencja praw autorskich może się również pojawić w umowach za-wieranych przez twórców z organizacjami zbiorowego zarządu.
Twór-20 M. van Eochoud: Choice of Law…, s. 199.
21 C. Wadlow: Enforcement of intellectual property in European and international law: the new private international law in the United Kingdom and the European Com-munity. London 1998, s. 491.
ca nie musi przecież przenosić praw na organizację zbiorowego za-rządu, może jedynie upoważnić do korzystania z dzieła w określony sposób — czyli zawrzeć umowę licencyjną. Konieczność ustalenia pra-wa właściwego dla takiej umowy pojawi się tu np. wtedy, gdy twór-ca mający miejsce zwykłego pobytu w innym państwie niż Polska za-wiera umowę z organizacją zbiorowego zarządu mającą swą siedzi-bę w Polsce. W umowach takich, jak trafnie zauważa E. Ulmer, to świadczenie organizacji zbiorowego zarządu, polegające na wykony-waniu oraz ochronie praw autorskich, jest świadczeniem charaktery-stycznym. Punkt ciężkości umowy zlokalizowany jest tu zatem w pań-stwie, w którym znajduje się siedziba organizacji trudniącej się zbio-rowym zarządem22.
3.2.4. Umowy licencyjne zawierane z tzw. końcowymi użytkownikami
Praktyka zawierania umów licencyjnych z tzw. końcowymi użyt-kownikami (end-user, Endnutzer) dóbr chronionych w prawie autor-skim pojawiła się wtedy, gdy dobra te zaczęto udostępniać w postaci elektronicznej. W szczególności wspomnieć tu należy o umowach licen-cyjnych o korzystanie z oprogramowania. W związku z szerokim uję-ciem praw majątkowych do programów komputerowych, obejmującym między innymi tzw. tymczasowe zwielokrotnianie, do którego docho-dzi w pamięci operacyjnej komputera użytkownika tego oprogramowa-nia w trakcie normalnego korzystaoprogramowa-nia z niego, stało się oczywiste, że również końcowy użytkownik musi uzyskać od uprawnionego upoważ-nienie do podejmowania działań mieszczących się w zakresie prawa wyłącznego. Jest to, oczywiście, sytuacja zasadniczo odmienna od tej, z jaką mieliśmy do czynienia w tradycyjnym autorskoprawnym obro-cie, w ramach którego np. czytelnik książki jedynie nabywał własność egzemplarza, natomiast dla zapoznania się z dziełem nie było już ko-nieczne zawieranie umowy licencyjnej, gdyż samo czytanie, zapozna-wanie się z książką, nie jest objęte treścią wyłącznych majątkowych praw autorskich do takiego dzieła.
W przypadku umów zawieranych z tzw. końcowymi użytkownikami świadczenie ostatecznego użytkownika — licencjobiorcy w ramach sto-sunku licencyjnego polega w zasadzie wyłącznie na uiszczeniu wynagro-dzenia licencyjnego — trudno je będzie zatem uznać za charakterystycz-ne. Dla umów licencyjnych z ostatecznymi użytkownikami właściwe
22 E. Ulmer: Intellectual Property Rights and Conflicts of Laws. Luxemburg 1978, s. 59—60.
będzie więc prawo licencjodawcy. Takie rozstrzygnięcie zdaje się, zgod-nie z założeniami teorii świadczenia, prowadzić do prawa państwa, w którym znajduje się rzeczywiście punkt ciężkości umowy — warto tu zauważyć, że świadczenia licencjodawcy na ogół nie kończą się na udzie-leniu upoważnienia do korzystania z oprogramowania. Obejmują rów-nież serwisowanie oprogramowania, tj. usuwanie usterek, oraz jego ak-tualizowanie i dostarczanie nowych wersji, a także pomoc w bieżącym korzystaniu.
3.2.5. Umowy licencyjne, w których nie można ustalić świadczenia charakterystycznego
W świetle koncepcji świadczenia charakterystycznego trudno usta-lić świadczenie charakterystyczne w umowach, w których świadczenie obu stron polega na udzieleniu licencji (tzw. cross-licenses)23. W takiej sytuacji znajdzie zastosowanie norma kolizyjna wyrażona w art. 4 ust.
5 konwencji rzymskiej. W celu ustalenia prawa, które pozostaje w naj-ściślejszym związku z daną umową, należy sięgnąć do wskazanych po-wyżej kryteriów.