Proces Boloński jest coraz bardziej powszechnie traktowany jako element szerszego pro-cesu zachodzącego w Europie, a będącego następstwem decyzji politycznych podjętych przez Unię Europejską, a ściślej przez Radę Europejską (European Council), Radę Unii Europejskiej (Council of the European Union) oraz Komisję Europejską (rys. 1).
Rys. 1. Proces Boloński w kontekście politycznym Proces Boloński
czerwiec 1999 Deklaracja Bolońska
maj 2001 Komunikat Praski
wrzesień 2003 Komunikat Berliński
maj 2005 Komunikat z Bergen
maj 2007 Komunikat Londyński
Strategia Lizbońska
Rada Europejska, Lizbona, marzec 2000
Europa najbardziej dynamicznym i konkurencyjnym w skali światowej obszarem gospodarki opartej na wiedzy
Rada Europejska, Barcelona, marzec 2002
europejski system edukacji w 2010 r. punktem odniesienia w skali światowej
do 2010 r. 3% PKB w krajach UE przeznaczane na badania naukowe
Komisja Europejska, luty 2003
“The role of the universities in the Europe of knowledge”
Rada Europejska, Barcelona, marzec 2005
priorytet dla rozwoju wiedzy i zasobów ludzkich, znaczenie szkół wyższych w tym procesie
Komisja Europejska, kwiecień 2005
“Mobilising the brainpower of Europe: enabling universities to make their full contribution to the Lisbon Strategy”
Rada Europejska, Hampton Court, październik 2005 badania naukowe i szkolnictwo wyższe filarami konkurencyjności Europy
Komisja Europejska, maj 2006
“Delivering on the modernisation of agenda for European universities: education, research, innovation”
Parlament Europejski, marzec 2008 decyzja o utworzeniu EIT
Na posiedzeniu Rady Europejskiej w Lizbonie w marcu 2000 r. szefowie rządów krajów członkowskich Unii uznali za strategiczny cel „stworzenie w Europie najbardziej dyna-micznej i konkurencyjnej w skali globalnej gospodarki opartej na wiedzy, zapewniającej zrównoważony rozwój, charakteryzujący się m.in. poprawą warunków zatrudnienia i harmonią społeczną”. Znaczenie edukacji w tym procesie określili wyraźnie na posie-dzeniu w Barcelonie w marcu 2002 r., formułując postulat, aby europejski system kształ-cenia stał się do 2010 r. „punktem odniesienia w skali światowej”, a w ślad za tym postulat zwiększenia do 2010 r. nakładów na prace badawczo-rozwojowe do wymiaru
% PKB (w 2002 r. w krajach Unii Europejskiej przeznaczano na ten cel średnio ok. 1.9%
PKB).
Konsekwencją decyzji Rady Europejskiej, określanych często jako Strategia Lizbońska, są działania Rady UE i Komisji Europejskiej. Rada UE i Komisja Europejska jeszcze w 2002 r. przed posiedzeniem Rady Europejskiej w Barcelonie opracowały dokument Detailed work programme on the follow-up of the objectives of education and training systems in Europe [87], określający zadania dla europejskiego systemu edukacji. W lutym 200 r.
Komisja Europejska opublikowała kolejny dokument - The role of the universities in the Europe of knowledge [88].
Znaczenie dokumentu The role of the universities in the Europe of knowledge wynika m.in.
stąd, że był to pierwszy po 10-letniej przerwie dokument Komisji poświęcony w całości problemom szkolnictwa wyższego. Określał on miejsce i rolę szkół wyższych w społe-czeństwie i w nowoczesnej gospodarce, przedstawiał „europejską wizję” ich funkcjo-nowania, analizował wyzwania i potencjalne zagrożenia oraz wymieniał zagadnienia, które powinny stać się przedmiotem publicznej dyskusji i odpowiednich działań wspól-noty europejskiej oraz poszczególnych krajów. Stawiał również wiele istotnych pytań do- tyczących tych kluczowych kwestii. W dokumencie podjęto próbę częściowej odpowiedzi na niektóre z tych pytań, jednak wiele z nich pozostawiono bez komentarza. Intencją autorów było zapoczątkowanie politycznej debaty na temat roli szkół wyższych w spo-łeczeństwie opartym na wiedzy i warunków, jakie muszą być spełnione, aby uczelnie mogły efektywnie realizować powierzone im zadania. W istocie, dokument Komisji spot-kał się z żywą reakcją środowiska akademickiego. Stanowisko w sprawie postawionych tez przedstawiło m.in. European University Association [89].
W dokumencie opublikowanym w marcu 2005 r. Rada Europejska dokonała przeglądu stanu realizacji Strategii Lizbońskiej, wskazując na opóźnienia w realizacji postawionych celów i dokonując redefinicji priorytetów. Za priorytetowe zadania uznano wzrost gos- podarczy i zwiększenie zatrudnienia, a za drogę do realizacji tych zamierzeń – rozwój wiedzy i zasobów ludzkich, podkreślając w tym kontekście znaczenie szkół wyższych [90]. W związku z tymi postanowieniami Komisja Europejska opracowała dokument Mobilising the brainpower of Europe: enabling universities to make their full contribution to
69
the Lisbon Strategy [91]. W dokumencie tym Komisja w sposób bezpośredni zwróciła się do rządów poszczególnych krajów członkowskich Unii o działania (także działania mające konkretny wymiar finansowy), które ułatwiłyby uczelniom pełne wykorzystanie ich potencjału w realizacji celów Strategii Lizbońskiej.
Zalecenia sformułowane w ww. dokumencie Komisji Europejskiej zostały dodatkowo wsparte stanowiskiem Rady Europejskiej, która na nieformalnym szczycie w Hampton Court w październiku 2005 r. uznała, że system badań naukowych i rozwojowych oraz system szkolnictwa wyższego stanowią dwa filary konkurencyjności Europy, a następnie w marcu 2006 r. wezwała do bardziej skutecznych reform w szkolnictwie wyższym i w sys- temie badań naukowych. Efektem tego był kolejny ważny dokument Komisji Europejskiej Delivering on the modernisation of agenda for European universities: education, research, innovation, ogłoszony w maju 2006 r. [92].
W wyżej wymienionym dokumencie Komisji Europejskiej – wśród wielu zaleceń skie-rowanych zarówno pod adresem rządów, jak i środowiska akademickiego – znajduje się bezpośrednie odniesienie do Procesu Bolońskiego. Komisja wzywa do realizacji w krajach Unii do 2010 r. kluczowych elementów procesu reform, związanych z po-równywalną, trzystopniową strukturą studiów, elastycznymi i nowoczesnymi programami studiów, odpowiadającymi potrzebom rynku pracy oraz wiarygodnymi systemami za- pewniania jakości kształcenia.
Inną istotną decyzją polityczną, mającą wpływ na przebieg Procesu Bolońskiego, a zwłaszcza na te jego elementy, które znajdują się „na styku” z procesem tworzenia Euro-pejskiej Przestrzeni Badawczej, była decyzja Parlamentu Europejskiego z marca 2008 r.
o utworzeniu EIT – Europejskiego Instytutu Technologicznego (European Institute of Innovation and Technology). Wśród elementów tej decyzji, mających istotny wpływ na proces kształcenia młodych naukowców, a także na funkcjonowanie uczelni, warto wymienić następujące ustalenia:
• partnerami w tworzeniu Wspólnot Wiedzy i Innowacji (Knowledge and Innovation Communities – KICs) są uczelnie (a nie ich jednostki organizacyjne),
• stopnie naukowe nadają uczelnie uczestniczące we Wspólnotach Wiedzy i Innowacji (a nie EIT).
Przyjęte przez Radę Europejską cele strategiczne i będące konsekwencją postanowień Rady działania Komisji Europejskiej powodują, że Proces Boloński został „osadzony”
w kontekście politycznym i w coraz większym stopniu musi być postrzegany jako element szerszych zmian zachodzących w Europie. Warto przy tym podkreślić, że choć Proces Boloński obejmuje obecnie 46 państw i sięga daleko poza obszar Unii Europejskiej, jego cele są zgodne z celami Unii.
6 6
Polityczny kontekst Procesu Bolońskiego ma istotne konsekwencje dla modelu kształcenia w uczelniach akademickich. Realizacja sformułowanego przez szefów rządów krajów Unii Europejskiej postulatu znacznego zwiększenia nakładów na prace badawczo-rozwojowe wymaga tworzenia wielu nowych miejsc pracy związanych z badaniami naukowymi (w ocenie ekspertów Komisji Europejskiej, zwiększenie tych nakładów do wymiaru
% PKB wymagałoby utworzenia ok. 700 000 nowych miejsc pracy [9]). Znaczna część tych nowych miejsc pracy związana byłaby z badaniami w obszarze nauk ścisłych i nowoczesnych technologii. Tworzenie Europy Wiedzy stanowi więc wielką szansę dla absolwentów wielu typów szkół wyższych, ale absolwentów właściwie przygotowanych.
Właściwe przygotowanie do pracy w sektorze badawczo-rozwojowym oznacza m.in.
umiejętność myślenia abstrakcyjnego i systemowego oraz umiejętność samodzielnego stawiania i rozwiązywania problemów, zwłaszcza o charakterze interdyscyplinarnym.
Mówiąc o politycznym kontekście tworzenia Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego, warto zauważyć, że Proces Boloński – pomyślany pierwotnie jako przedsię-wzięcie obejmujące przede wszystkim kraje europejskie – stał się obecnie elementem globalnej polityki w obszarze szkolnictwa wyższego. Na konferencji w Londynie w 2007 r.
ministrowie przyjęli dokument European Higher Education in a Global Setting [94], określający strategię promocji Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego w skali globalnej.
Zmiany zachodzące w Europie są z uwagą śledzone na innych kontynentach. Dzia-łający w Waszyngtonie Institute for Higher Education Policy opublikował serię raportów o przebiegu Procesu Bolońskiego [95]. Kraje Ameryki Łacińskiej podjęły próbę har- monizacji swoich systemów szkolnictwa wyższego, wzorując się w znacznym stopniu na doświadczeniach europejskich.
Warto zwrócić uwagę, że promocja Procesu Bolońskiego w skali globalnej przyczynia się do zwiększenia „widoczności” uczelni z mniejszych i mniej rozpoznanych krajów europej-skich na odległych rynkach edukacyjnych (Chiny, Indie).