O kazałość poselstwa matrymonialnego była nam iastką tego, co czekało w B i zancjum łacińskie narzeczone. Przyjeżdżały bowiem na najbardziej chyba kolorowy dwór Europy, gdzie poszczególnym dygnitarzom były przypisane stosowne stroje o precyzyjnie określonych barwach. Kto wprowadzał przy jezdne kobiety w ten świat tytułów i dystynkcji? M usiały przecież być Pouczone przez swego rodzaju mistrza bizantyńskiego protokołu, jak mają się zachować podczas ceremonii zaślubin czy koronacji i wszelkich innych zdarzeń. Dobrych manier uczyły się wprawdzie w swoim otoczeniu dworskim. Przybywały jednak na dwór szczególny, o wyjątkowo skom plikowanym ce remoniale. Cesarzowe nie mogły pozwolić sobie na niezręczność, uchybienie. Swym zachowaniem musiały sprostać wysokiej godności, którą zostały za szczycone. W śród urzędników bizantyńskich był epi tes katastaseos' , czyli
»ten od porządku” , mistrz ceremoniału. Pseudo-Kodinos2 nie wym ienia go już jednak. Urząd zniknął, ale potrzeba nadzorowania ceremoniału pozostała. Istniał bowiem nadal r.am ceremoniał. Nie wiem, kto wprowadzał łacinniczki w »wielki św iat” , ale w ydaje się, że musiały mieć jak iego ś „cicerone . Ze zwyczajami dworu cesarskiego stykały się już od chwili przybycia do Bizancjum. Ceremoniał dworski dokładnie określał miejsce spotkania narze- cZonej przez władcę. Gdy przybywała lądem, cesarz wyjeżdżał po nią poza miasto, do okolicy zwanej Pegai. Gdy przypływała, oczekiwał na nią na Przystani w Złotym Rogu w pobliżu kościoła w B lachernach'. Jeśli narze- czony miał jeszcze ojca sprawującego władzę, obaj wyjeżdżali na spotkanie. ^ każdym przypadku w powitaniu uczestniczyli dygnitarze dworscy i ich żony4. Małżonki najwyższych rangą funkcjonariuszy dworskich nakładały na
1 A. K a z h d a n , Epi tes katastaseos, [w:] ODB, vol. 1, New Y ork-L ondon 1991, s. 722. P s e u d o - K o d i n o s , Traite des offices, ed. par J. Verpeaux, Paris 1966. Tekst jest an°nimow y, mylnie przypisany niegdyś Jerzem u Kodinosowi. O dpow iada rzeczyw istości historycznej
Z Polowy XIV w.
1 Ibidem, s. 286.
Dla odróżnienia w ysokich dygnitarzy dw oru, takich ja k despoci, sebastokratorzy, czy p a r o w i e zajm ujących bezpośrednie miejsce po cesarzu w hierarchii dworskiej od funkcjonariuszy °ru niższych rangą, Pseudo-K odinos posługuje się dla tych drugich pojęciem archontów. Despotą. Sebastokratorem lub cezarem zostaw ał ktoś z rodziny cesarskiej. Ibidem, s. 150, przyp. 1.
stopy nowo przybyłej czerwone obuwie, znak cesarskiej godności5. Ubrana w strój cesarski i eskortow ana jak cesarzowa, panna młoda zm ierzała k o n n o do pałacu w Blachernach.
Do ceremonii powitania narzeczonej, jak również koronacji przywiązywano szczególną wagę, o czym świadczy skrupulatny zapis Pseudo-Kodinosa. To źródło dowodzi przejrzyście, że świat uroczystości w otoczeniu władcy był głównie światem mężczyzn. O kobietach autor ten nic nie mówi. Miejsce w hierarchii dworskiej było traktowane bardzo prestiżowo. Nikefor Chumnos - teść Andronika II - ubolewał, że został wyprzedzony przez Teodora Metochitesa, którego stanowisko wielkiego logotety cesarz podniósł z miejsca dwunastego na dziewiąte!6 Pseudo-Kodinos opisał stroje każdego dygnitarza dworu, poczynając od despoty, a kończąc na poślednich tytułach. W iadom o więc, jakie nosili nakrycia głowy, jakie tuniki, płaszcze i obuwie. W iemy nawet, jaki kolor miały ozdobne siodła ich koni. Pseudo-Kodinos wydobywa z bizantyńskiej rzeczywistości XIV w. całą paletę barw, która także ukazywała się oczom przybywających do B izancjum kobiet. Czy zdołały do końca zgłębić listę tytułów dworskich i przypisanych im kolorów szat? Trudno odpowiedzieć na to pytanie, wolno jednak sądzić, że opanowanie tej wiedzy nie było sprawą łatwą. Kolorystyka strojów była dla nich zapewne atrakcją. Despota np. nosił czerw oną tunikę z ozdobami, jego buty zaś i nakrycie końskiego siodła były fioletowo-białe- Sebastokrator miał tunikę także czerwoną, ale bez ozdób, buty i nakrycie siodła niebieskie. Szczegółowość opisu Pseudo-Kodinosa posuwa się tak daleko, że określając szatę primikeriosa, autor stwierdza, iż była ona koloru moreli, to jest połączenia czerwieni z bielą7. Nie trudzi się jednak, aby opisać despojn? czy sebastokratorissę. A przecież to one stanowią towarzystwo cesarzowej. Powiada, że cesarz miał zawsze do dyspozycji 7 koni8. A ile czekało na cesarzową? O tym nasz autor również milczy. Podobnie podczas opisu uroczystości religijnych, w których uczestniczył władca, nie ma miejsca na charakterystyk? zachowań cesarzowej i jej dworu. Zasiadając na galerii w H agia Sofia kobiety z rodziny panującej wyraźnie pozostawały jakby na uboczu ceremonii publicznych. Przeto ukazywanie się cesarzowych oczom poddanych było nie lada atrakcją, zdarzało się bowiem rzadziej niż prezentacje osoby władcy. Stąd wynikała także potrzeba ładnego wyglądu małżonek cesarskich, które ściągały na siebie wzrok tak dworu, jak i poddanych.
N a uwagę zasługuje też świta towarzysząca kandydatce na cesarzowa- Jolanta z M ontferrat przybyła na jednej z trzech galer, które Genua oddała do dyspozycji narzeczonej Andronika II. Towarzyszyli jej Jakub Doria, oficjalny
5 Ibidem, s. 287.
f’ J. V e r p e a u x , Introduction, [w:] P s e u d o - K o d i n o s , op. cit., s. 28.
7 P s e u d o - K o d i n o s , op. cit., s. 141-148; s. 155. Prim ikeiros miał pieczę nad b e rłe m cesarskim. Przynosił je władcy podczas uroczystości. Ibidem, s. 174.
* Ibidem, s. 168.
Poseł genueński, uprzejm ie przyjęty przez cesarza9, oraz rycerze i dam y dworu10. Kantakuzen, opisując ingres Anny Sabaudzkiej powiada, że nigdy dotąd nie było tak uroczystego wjazdu do Konstantynopola. Takiej ceremonii nie doświadczyły M agdalena Tocco i Katarzyna Gattilusio, dwie kolejne żony Konstantyna XI. Poślubił je nie będąc jeszcze cesarzem, a miejsca zaślubin dyktowały okoliczności. W pierwszym wypadku była to miejscowość koło Patras na Peloponezie, w drugim, ceremonia odbyła się na Lesbos, czyli w środowisku rodzinnym Katarzyny". Te dwa przykłady dowodzą, że małżeństwa innych dostojników dworu, np. despotów, mogły odbywać się poza Konstan tynopolem, a nawet poza granicami Bizancjum (Lesbos była własnością rodziny Gattilusio). Ślub z cesarzem miał już jednak poważną rangę i odbywał się w stolicy. Zdarzało się, że ślub i koronacja były od siebie znacznie oddalone w czasie, jak w przypadku Anny Węgierskiej (czekała kilka miesięcy) czy Jolanty z Montferrat, którą koronowano dopiero wtedy, gdy urodziła sy n a12. Poza M agdaleną Tocco i Katarzyną Gattilusio, koronacja om inęła mym zdaniem Adelajdę z Brunszwiku, gdyż jej mąż Andronik III, proklamowany na cesarza n*e został koronowany za życia Adelajdy. Nie wiem też nic o koronacji Eugenii Gattilusio. Sądzę, że jej ślub z Janem VII mógł odbyć się na Lesbos. Do koronacji zaś, jeśli się odbyła, doszło w Konstantynopolu w czasie nieobecności Cesarza M anuela II, tj. między końcem 1399 r. a połową 1403 r. Bratanek Manuela, Jan VII, był bowiem jeg o politycznym konkurentem . Koronacji doświadczyły więc tylko: Anna Węgierska, Jolanta z M ontferrat, Rita z Małej Armenii, Anna Sabaudzka i Zofia z M ontferrat13. Nie znam precyzyjnych danych wskazujących, ile cerem onia ślubu kosztowała Bizancjum. D. Herlihy vvyliczył, że bogate wesele w Pistoi kosztowało 574 floreny, sumę zawrotną fa owe czasy14. Czy jednak porównywalną z wydatkami Bizancjum? R. M acrides Powiada, że cesarz w podarunku ślubnym ofiarowywał narzeczonej klejnoty,
9 M. B a l a r d , La Romanie génoise XIIe - début XVe siècle, Rome 1978, s. 56.
J. C a n t a c u z e n o s, Historia, [w:] CSH B, vol. i , ed. L. S c h o p e n , Bonnae 1828, s. 204; G- P h r a n t z e s , Annales, [w:] CSHB, ed. I. B e k k e r , Bonnae 1838. s. 129 i 193.
1 D. M. N i c o l , The Immortal Emperor. The Life and Legend o f Constantine Palaiologos.
st Emperor o f the Romans, Cam bridge 1992, s. 8 i 17.
G. P a c h y m e r e s , De Michaele et Andronico Palaeologis, [w:] CSH B, vol. 1, ed. I. B e - ^ e r, Bonnae 1835, s. 318, vol. 2, s. 87-88. Cf.: F. C o g n o s s o , Una crisobulla di Michele
Paleologo p e r Teodoro I di Monferrato, „Studi B izantini” vol. 2 (1927), s. 41.
Cf. rozdz. II tej pracy. Nawet jeśli Anna W ęgierska i przypuszczalnie Zofia z Montferrat ^ % w katolicyzmie, ceremonia koronacji odbyta się z udziałem patriarchy. Cf.: G. P a c h y m e r e s .
c,f. (dotyczy Anny); G. P h r a n t z e s , op. cit., s. 111 też mówi o uroczystej cerem onii, °c?ywiście, według rytu bizantyńskiego (o Zofii). W szyscy trzej: Sfrantzes, C halkokondyles . C h a l c o c o n d y l e s , Historiarum libri decem, [w:] CSHB, ed. 1. B e k k e r , Bonnae 1843) C>ukas m ów ią o ślubie, Zofia powiada o sobie, że była „basilissa ton R om aion” , w spom inając °'onację. Cf.: D u k a s , Historia Byzantina, [w:] CSHB, ed. I. B e k k e r , Bonnae 1834, s. 101-102.
D. H e r l i h y , M edieval and Renaissance Pistoia. The Social H istory o f an Italian Town
drogie materie, nadawał tytuły dworskie jej rodzinie, obdarzał ją pieniędzmi- Nigdy jednak prezentem małżeńskim nie stała się ziem ia15. Z zapisu Pseudo- Kodinosa wynika, że już sam orszak ślubny był bardzo okazały, poprzedzała go parada zwierząt, w tym tresowanych lam partów16. Ten sam autor opisał drobiazgowo ceremonię koronacji. Koronowanej cesarzowej winni towarzyszyć jej najbliżsi krewni, a jeśli nie byli oni obecni, zastępow ało ich dwóch eunuchów 17. Tak było zapewne ze wszystkimi łacinniczkami, nie ma bowiem żadnego świadectwa, że towarzyszyła im najbliższa rodzina. W yjątkiem mogła być ew entualnie Eugenia G attilusio. Z racji bliskich powiązań Gattilusio z Paleologam i, a także bliskości geograficznej mogło tak się wydarzyć. Przypuszczenie to ma sens pod warunkiem, że koronacja Eugenii w ogóle się odbyła. Basileus osobiście dokonywał koronacji małżonki, nakładając koronę na jej głowę, żona zaś skłaniała się przed nim, czyniąc proskynesis na znak, że jest poddana mężowi i odeń zależna18. Potem para cesarska zasiadała na tronach ustawionych na specjalnym podwyższeniu. Cesarz trzym ał w ręku krzyż, a cesarzowa złoty liść palmowy wysadzany perłami i drogimi kam ieniam i1' - O ile wiadom o, jak a była sym bolika przedm iotów przynależnych władcy podczas uroczystości, o tyle Pseudo-Kodinos nie określa symbolicznej funkcji złotego liścia palmowego. Odwołując się do generalnej symboliki palm y można sądzić, że jej liść oznaczał długie życie i wytrwałość w wierze. Czy tak jednak opisałby go P seudo-K odinos, trudno pow iedzieć. Sym bolika przedm iotów trzymanych przez monarchę zdaje się potwierdzać ten trop. Poza krzyżem w prawej dłoni, cesarz w lewej ręce trzymał m ałą jedw abną torebkę oraz chusteczkę. Jego głowę zdobiła stemma, czyli tzw. pełna korona, pod która wiązano przepaskę zwaną diademem. Krzyż symbolizował wiarę w Chrystusa, korona oznaczała godność tytułu cesarskiego, a przepaska - wojskową kwalifikacje cesarza. Woreczek, akakia, wypełniony był ziemią, co oznaczało, że cesarz jest śmiertelny, a jego władza nie trwa wiecznie. Chusteczka zaś przypominała o kruchości owej władzy20. Korona cesarzowej, także zw ana stem m ą różniła się od korony cesarza, Pseudo-Kodinos nie wdawał się jednak w szczegóły j eJ
opisu21. Nie przedstawił także stroju cesarzowej. Ceremonialne szaty cesarskich żon można odtworzyć dopiero dzięki świadectwu monet i pieczęci. U r o c z y s to ś c i koronacyjnej towarzyszyły modlitwy i śpiewy, po czym para cesarska ukazywała
15 R. M a c r i d e s, D yn a stie M a rria g es a n d P o litic a l K in ship, [w:] B yzantine D ip lo m a cy■ P a p e rs fro m the Twenty-F ourth S pring Sym posium o f Byzantine Stu dies, C am bridge M arch 1990' ed. J. S h e p a r d and S. F r a n k l i n , London 1992, s. 278.
16 P s e u d o - K o d i n o s , op. c it., s. 287. Ten fragm ent tekstu nie jest do końca jasny, a'6 wydaje się, że paradę zw ierząt można pow iązać z weselnym korowodem.
17 Ibidem , s. 261. L. cit. 19 Ibidem , s. 262. 20 Ibidem, s. 200-202. 21 Ib id e m , s. 261. I
się widzom, a następnie konno udawała się do pałacu, podczas gdy pozostali uczestnicy ceremonii, od najdostojniejszych do najbardziej skromnych szli tam Pieszo22. Festyny, zabawy trwały bez mała 10 dni, a bywało nawet, że dłużej. Cesarz starał się być hojny i obdarowywał pieniędzmi archontów i ich synów, żołnierzy oraz zwykłych mieszkańców miasta23. Takie obrzędy były zapewne udziałem przyjezdnych łacinniczek. Uroczystość koronacyjna stanowiła jednocześnie uroczystość religijną. Para cesarska wstawała podczas czytania Listów Apostolskich,
Ewangelii i śpiewania hymnu Trisagion (Święty, Święty, Święty)14. Patriarcha
upominał monarchę, aby strzegł on swej ortodoksyjnej wiary i nie zmieniał starych praw. W tej sytuacji nie jest rzeczą dziwną, że i cesarzowe były Poddawane religijnym rytom prawosławnym, czego konsekwencją była nie tylko zmiana wyznania, ale i imienia. Tym sposobem, nieznanego im ienia księżniczka w?gierska została Anną, Jolanta z M ontferrat - Ireną, Rita z Małej Armenii ~ Marią, Adelajda z Brunszwiku także Ireną, Joanna Sabaudzka - Anną, Eugenia Gattilusio być może zmieniła imię na Irena25, Zofia z M ontferrat Pozostała przy swym imieniu, podobnie jak K atarzyna Gattilusio. M agdalenę Tocco przemianowano na Teodorę. Anna W ęgierska trwała w katolicyzmie, Bizancjum bowiem formalnie związało się w tym czasie z Rzymem z racji unii lyońskiej. Kolejne cesarzowe przeszły natomiast na prawosławie. M ożna to rzec o Jolancie z Montferrat, Ricie Armeńskiej, Adelajdzie Brunszwickiej (tylko domniemanie, brak danych), Joannie Sabaudzkiej i Eugenii Gattilusio. Wydaje się, że dopiero Zofia z Montferrat zachowała swój katolicyzm, w źródłach nie ma bowiem śladu jej przejścia na prawosławie. Zachowanie wiary było "'arunkiem papieża, wszelako przybyła z nią jednocześnie Kleopa M alatesta, zona Teodora II despoty Mistry, została nakłoniona do przyjęcia praw osław ia2'’. Można sądzić, że poddano ją tym samym dużemu stresowi, gdyż papież groził Jej wiecznym potępieniem, gdyby zmieniła religię27. Analiza źródeł prowadzi Jednak do wniosku, że cesarzowe zmieniały wiarę bez większych oporów, ^ c h o d z iły w nowy świat i dostosowywały się do niego. To propaganda Zachodu, a zw łaszcza papiestw a, czyniła z tych kobiet ofiary konwersji religijnej. Źródła bizantyńskie nic takiego nie sugerują. Nie wiem, czy zmianie lrnienia towarzyszyła jakaś procedura. W ybierano zawsze imię, które było obec- ne w kalendarzu liturgicznym Bizancjum. Oczekiwano także, iż dzieci zrodzone
2' Ibidem, s. 269.
23 Ibidem, s. 271.
24 Ibidem, s. 2 62.
25 The Short Chronicle o f Lesbos (1355-1428), ed. by G. T. D e n n i s , „L esbiaka”, v o l. 5 (1965) = G. T. D e n n i s , Byzantium and the Franks 1350-1420, London Variorum Reprints 1982, c*laP- I, s. .1 6 -1 7 , przyp. 34.
D. A. Z a k y t h i n o s , Le Déspotat grec de M oréé (1262-1460), vol. 1, Histoire politique.
ar's 1932. s. 189.
S. R u n c i m a n , The M arriages o f the Sons o f the Emperor Manuel II, R SB S = Miscellanea
Sostino Pertusi, v o l. 1, B ologna 1980, s. 279.
z tych mieszanych związków będą wychowane w religii prawosławnej2“, co było zrozumiałe. S. Runciman utrzymuje, że żony despoty, a przyszłego cesarza K onstantyna XI, nie przeszły na praw osław ie29. M agdalena T occo zm arła w zamku Saint-Omer. Jej zwłoki przewieziono do M istry i nie ma śladu, aby odmówiono im pochówku prawosławnego. Ślub M agdaleny z Paleologiem był efektem zwycięstwa Bizantyńczyków nad łacinnikami. Konstantyn nie miał żadnego interesu politycznego, aby utrzymać katolicyzm swej żony. Postawa religijna Magdaleny nie jest więc dla mnie jednoznaczna. Katarzyna Gattilusio natomiast nie opuściła de fa cto swego środowiska. Ślub odbył się na Lesbos. gdy zaś wyruszyła w podróż z Konstantynem, dotarła tylko do Lem nos i tam zmarła. Choćby dlatego można wnosić, że nie zmieniła wiary. Nadto jej ślub odbył się ju ż po podpisaniu unii florenckiej w 1439 r.
Cóż zyskiwały w zamian za zmianę ojczyzny, wyznania i imienia? C z e k a ło je niebagatelne wyróżnienie w postaci najwyższego dla kobiet tytułu dworskiego. Jako cesarzowe zyskiwały tytuł basilissy, zwanej także augustą czy despojną- Trudno się zgodzić, że Pachymeres jest ostatnim historykiem, używającym wobec cesarzowych tytułu augusta. Autor anonimowego tekstu dotyczącego koronacji Heleny Dragasz, żony M anuela II Paleologa, także używa wobec niej tego tytułu30. Pachymeres zmarł w 1308, koronacja Heleny odbyła się w 1392 r. Tytuł funkcjonował zatem jeszcze przynajmniej pod koniec XIV w. Pseudo- Kodinos w swym traktacie nazywa cesarzową basilidą. Elizabeth Bensamar uważa, że od XII w. tytuł despojny oznaczał nie tyle dystynkcję dworską, ile realnie sprawowaną władzę31. Mógł więc odnosić się także do kobiety pozostającej u boku cesarza, czy cesarzowej-regentki. Rodzi się pytanie, czy przybywające na dwór łacinniczki zdawały sobie sprawę z tych subtelności tytulatury? W ydaje się, że sam fakt pozostawania żoną cesarza czy współcesarza n o b ilito w a ł je dostatecznie. W porównaniu z wyjściowym punktem, jakim była ich przynależ
ność do rodzin markizów bądź wybijających się kupców, zasiadanie na tronie cesarskim stanowiło awans niepomierny. Dostosowując się do nowych warunków życia płaciły swą cenę, ale też ich własna godność zyskiwała wiele dzięki
2* D. M. N i c o l , Symbiosis and Integration. Some Greco-Latin Families in Byzantium in the
11th to the 13th Centuries, BF, Bd. 7 (1 979), s. 123.
29 S . R u n c i m a n . op. cit., s. 161.
30 Cf.: S . R u n c i m a n , Some Notes on the Role o f the Empress, [w:] M edieval Women, ed-
by D. B a k e r . Dedicated and Presented to Professor Rosalind M. T. Hill on the Occasion of
H er Seventieth Birthday, Oxford 1978, s. 119. P s e u d o - C o d i n o s, op. cit., A ppendice VK
Protocole annonyme de „Laurentianus VIII, 1 7 ’ sur le couronnement de Manuel II, s. 357: ,,’Eléne
augousta ton ’R om aion”. D . M issiou rozróżnia pojęcia: basilissa i augusta, uw ażając, że dopiero po urodzeniu dziecka cesarzow a była tytułowana augustą. Cf.: D. M i s s i o u , Über die Institutionelle
Rolle der Byzantinischen Kaiserin, JOB, Bd. 32, Tail 2, (1 9 8 2 ) s. 4 89. Autorka odnosi się je d n a k
do okresu w cze sn eg o Bizancjum .
31 E . B e n s a m a r , La titulature de l'im pératrice de Byzance et sa signification. Recherche*
sur les sources byzantines de la fin du VHP siècle à la fin du XIIe siècle, B yz., vol. 4 6 (1 976), s.
przyjęciu tak wysokiego tytułu dworskiego, o którym mogły jedynie marzyć w swych włoskich czy niemieckich siedzibach. S. Runciman powiada, że tak jak cesarz uosabiał ziemskiego przedstawiciela Boga, tak cesarzowa sym bolizowała w ziemskim wymiarze Matkę Bożą, co szczególnie wykładało się w jej działalnoś ci charytatywnej i trosce o poddanych32. Oprawa ślubu czy koronacji była bardziej uroczysta niż analogiczne ceremonie na Zachodzie, które miały charakter bardziej świecki. Z analizy ikonografii średniowiecznej wynika wyraźnie, że nawet w XII w., gdy postać księdza zastąpiła ojca córki, który dotąd odgrywał główną rolę podczas ceremonii ślubnej33, charakter całej uroczystości był daleki od splendoru bizantyńskich zaślubin, mających wyraźnie religijny wymiar. Skoro zatem bizantyński ślub był tak daleki od ceremoniału świeckiego, nie może dziwić, że łacinniczki nie miały szans na utrzymanie swojej religii. W yjątki (Anna W ęgierska czy Zofia z Montferrat) tylko potwierdzają regułę. Jedno jest pewne " wraz ze ślubem i koronacją zamykał się za łacinniczkami ich zachodnioeuropejs ki rozdział życia. Dla większości z nich - poza Zofią, która powróciła do W łoch - zamykał się bezpowrotnie. Zaczynały nowe życie w bizantyńskim świecie, związanym ścisłą etykietą przewidującą określone przywileje, ale i zadania dla cesarskich małżonek. Już podczas bankietu ślubnego poznawały cały dwór, gdyż Przy stołach zasiadało wielu ludzi34. Nie znalazłam danych mówiących o tym, jak Podczas tego pierwszego zetknięcia się z tak licznym, a jednocześnie obcym, dworem zachowywały się łacinniczki. M ożna domniemywać, że jako dobrze ułożone panny, potrafiły znaleźć się w nowym środowisku. Savoir-vivre, o którym była mowa w rozdziale drugim, nie wydawał się dzielić światów, przeciwnie, jego uniwersalność zbliżała, mimo schizmy, Zachód do Wschodu. Dwór jaśniał blaskiem kolorowych strojów dygnitarzy i czynił wrażenie na poddanych. Sfrantzes zanoto wał rozmowę starego M anuela II z synem Janem VIII, któremu ojciec miał Powiedzieć, że Jan zdaje się łudzić co do tego, iż jest wielkim cesarzem 35. Realia Upadającego cesarstwa były bowiem dalekie od splendoru dworskiego. Jeśli Wszakże Jan miał tak wysokie mniemanie o swym tytule, to taką aurę wielkości 1 dostojeństwa stwarzał swym kolejnym żonom: Annie M oskiewskiej, zmarłej na zarazę, Zofii z Montferrat, odrzuconej z racji brzydoty i Marii Komnenie z Trape- zuntu, nareszcie kochanej i podziwianej z powodu urody.
Cóż takiego przysługiwało więc cesarskim małżonkom poza przywilejem Posiadania własnej galerii w Hagia Sofia i loży w hipodrom ie?36 M iały swój
32 S. R u n c i m a n , Some Notes..., s. 119.
33 M. C l o s s o n , Cour d ’amour et célébration du mariage a travers les minatures aux XIII'.
et X V siècles, [w:] Amour, mariage et transgressions au Moyen Age. A ctes du colloque des
^4, 25, 26 et 27 m ars 1983, U n iv ersité d e Picardie, C entre d es E tudes M e d ie v a le s , ed.
^ ■ B r e s c h i n g e r et A. C r é p i n , G opingen 1984, s. 5 2 0 -5 2 1 .
34 P s e u d o - K o d i n o s , op. cit., 272.
35 G. P h r a n t z e s , op. cit., s. 1 7 8 -1 7 9 . 3f’ S. R u n c i m a n , Some Notes..., s. 122.
skarb, co zapewniało niezależność finansową i utrzymywanie własnych urzęd ników 37. Pośród bizantyńskiego otoczenia m ogła pozostać nieliczna część łacińskiej świty, jak w przypadku Anny Sabaudzkiej. Cesarzowe zyskiwały więc własny dwór i tego przywileju strzegły bardzo pilnie. Pachymeres zanotował reakcję Teodory, żony M ichała VIII, gdy ta dow iedziała się, iż jej mąż zakochał się we wdowie po Watatzesie, Konstancji-A nnie, którą gotów był poślubić kosztem rozwodu z Teodorą3*. Poeta bizantyński z czasów Cesarstwa Nicejskiego, pisząc o małżeństwie Jana III W atatzesa z Konstancją, cesarzową nazwał cyprysem, a cesarza bluszczem 39. Autor odwołał się do starożytnego mitu o Dafne i Apollinie. Dafne, uciekając przed zakochanym w niej Apollem, zamieniła się w drzewo wawrzynu. Wtedy Apollo uwieńczył swe ciało gałązkami laurowymi (wawrzynowymi), by w ten sposób być blisko ukochanej. Porównanie Konstancji do cyprysu dowodzi, że była kobietą kochaną i pożądaną tak dalece, że cesarz „oplótł” ją swym uczuciem niby bluszczem. Z tych paru słów poety, które z racji „licentia poética” trzeba jednak traktować z ostrożnością, można wysnuć wniosek o atrakcyjności Konstancji, w której - po śmierci Watatzesa - zakochał się M ichał Paleolog. Nic dziwnego, że uczucie to przeraziło żonę Michała, Teodorę. Obawiała się ona utraty wpływów i pozycji - najwyższej w chrześcijańskim świecie. Kronikarz przytacza rozumowanie cesarzowej, tak jakby to jem u zwierzała się ze swej troski. Teodora była wszak legalną małżonką, koronowaną na cesarzową, matką Andronika II, wyniesionego do godności współcesarza, i Konstantyna, urodzonego ju ż w Konstantynopolu, w komnacie porfirowej. I oto teraz, z powodu przetrzymywanej na dworze łacinniczki, Konstancji, miała paść ofiarą takiego afrontu, być porzuconą przez męża, pozbawioną godności cesarskiej i wszelkich dystynkcji4". W idząc już w wyobraźni swą rywalkę na tronie obok cesarza, nakłoniła patriarchę, aby