Nie straszne nam ni kule, ni kartacze, Wierzymy, że zwycięstwo jest tuż, tuż:
Na świecie jeden musi być Porządek I wedle prawa Ruski musi być! (z hymnu Rosyjskiej Jedności Narodowej, słowa Wadima Sazonowa, tłum. własne)
Autor pracy pt. Logika koszmaru, drukowanej przez wiele miesięcy 1992 roku na łamach tygodnika “Russkij wiestnik”, A. Iwanow głosi zaskakujące myśli. Okazuje się bowiem, że zachodnie “demokracje” (cudzysłów Iwanowa) w 1914 roku sprowokowały wojnę, aby zniszczyć niemiecką i rosyjską monarchię, a nastę-pnie przyłączyć oba te państwa do “światowego imperium masońskiego”. Po roku 1933, “gdy Niemcy wypadły ze światowego systemu masońskiego”, Zachód znowu sprowokował kolejną wojnę w nadziei, że zlikwiduje dwa “reżymy totalitarne” (cudzysłów Iwanowa). Niemcy udało się zniszczyć w roku 1945. Na klęskę Rosji Zachód musiał czekać jeszcze ponad cztery dziesięciolecia i dopiero za rządów Jelcyna udało mu się przyłączyć ją do “cywilizacji światowej”, czyli do “wspomnianego systemu masońskiego”. Zdaniem Iwanowa, Stalin, w odróż-nieniu od partyjnych “internacjonalistów wiadomej narodowości, na których Hi-tler oddziaływał jak czerwona płachta na byka”, chciał w roku 1939 pokoju – stąd pakt Ribbentrop-Mołotow. To “dzięki łaskawości Ribbentropa i Mołotowa Litwa otrzymała w roku 1939 Wileńszczyznę”, a “przesunięcie granic sowieckich na Zachód” było w pełni sprawiedliwym i uzasadnionym krokiem zabezpieczającym pokój. Także w pełni sprawiedliwymi i uzasadnionymi są następujące myśli Mołotowa z jego referatu wygłoszonego 31 października 1939 roku:
“Angielscy, a wraz z nimi francuscy zwolennicy wojny ogłosili przeciwko Niemcom coś w rodzaju wojny ideologicznej, przypominającej stare wojny re-ligijne [...] Ideologię hitleryzmu, jak i każdy inny system ideologiczny, można uznawać lub odrzucać – to sprawa poglądów politycznych. Jednak każdy czło-wiek zrozumie, że ideologii nie zniszczy się siłą, wojną. Dlatego nie tylko czymś
bezsensownym, lecz i zbrodniczym jest prowadzenie wojny o zniszczenie hitlery-zmu pod osłoną fałszywej flagi walki o demokrację”.
Ostrzeżenie Mołotowa, twierdzi Iwanow, sprawdza się. W zwycieżonych Niemczech “okupanci anglo-amerykańscy” prześladowali “nazizm” (cudzysłów Iwanowa), a teraz prowadzi się kolejną wojnę religijną z komunizmem.
Dalej Iwanow pisze o tym, że już w roku 1930 Trocki oskarżał Stalina o “narodowy socjalizm”, a jeden ze współpracowników Ministerstwa Spraw Za-granicznych Niemiec w memorandum z 27 czerwca 1939 roku zwracał uwagę swych szefów na to, iż “zlanie się bolszewizmu z narodową historią Rosji, wyra-żające się wysławianiem wielkich ludzi rosyjskich i zwycięstw (świętowanie rocznicy bitwy pod Połtawą, bitwy Aleksandra Newskiego na jeziorze Czudzkim), zmieniły internacjonalny charakter bolszewizmu”. Również zięć Mussoliniego Ciano, włoski minister spraw zagranicznych oznajmił, że Związek Sowiecki zerwał z internacjonalizmem i przeszedł do swoistego “słowiańskiego faszyzmu”. Zdaniem Iwanowa, “socjalizm w Związku Sowieckim pod koniec lat trzydziestych rzeczywiście szybko uzyskiwał cechy narodowego socjalizmu, który jest jedyną żywotną formą socjalizmu”. Iwanow zgadza się, że “związek dwóch narodowych socjalizmów był w pełni naturalny”, a winą za to, że Stali-nowi nie udało się “uratować pokoju” obciąża Zachód i Hitlera, który “zupełnie nie wziął pod uwagę zmian, jakie się dokonały w Związku Sowieckim” i przy-puszczał, że Rosją w dalszym ciągu rządzą Żydzi, że nie ma już w niej wielkiego narodu rosyjskiego... 1
***
Początków faszyzmu rosyjskiego można poszukiwać w hasłach głoszonych przez powstały w roku 1905 Związek Narodu Rosyjskiego i przez jego bojówki – “czarną sotnię”2. Partia ta, mająca swych przedstawicieli w rosyjskiej Dumie, winą za wszystkie problemy, z jakimi borykała się przedrewolucyjna Rosja, obarczała “obcych”, inteligencję i przede wszystkim Żydów. Jej idea przewodnia – “Rosja dla Rosjan!” – cieszyła się poparciem cara i większości duchowieństwa prawosławnego. Włodzimierza Puriszkiewicza (1870–1920) – przywódcę Związku – określa się zwykle mianem pierwszego faszysty rosyjskiego. Po prze-jęciu władzy przez bolszewików rosyjski faszyzm, w dosłownym znaczeniu tego słowa, rozwijał się już tylko na emigracji.
W Niemczech pierwszy faszystowski Oddział Rosyjski powstał za pieniądze NSDAP w roku 1924. Składał się z byłych “białych” żołnierzy rosyjskich i do-skonalił swe umiejętności wraz z bojówkami SA. W 1933 roku, w kilka tygodni ###############
1 А. И в а н о в, Логика кошмара, “Русский вестник” 1992, nr 41–44, s. 10
po objęciu urzędu Kanclerza przez Hitlera, grupa emigrantów powołała Rosyjski Ruch Narodowosocjalistyczny. Przetrwał on do sierpnia 1939 roku. Z chwilą podpisania paktu hitlerowsko-sowieckiego Niemcy przestały popierać faszystów rosyjskich (generała Andrieja Własowa i jego Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej nie należy traktować jako faszystów).
Zdecydowanie lepiej wiodło się faszystom rosyjskim w Chinach. W roku 1925 grupa studentów powołała w Harbinie Rosyjską Organizację Faszystowską, przemianowaną w 1931 roku na Rosyjską Partię Faszystowską. Przewodził jej Konstanty Rodzajewski (1907–1946). Partia postawiła sobie za cel walkę z “sowiecką żydokomuną” i sprowokowanie w ZSRR wybuchu Rewolucji Naro-dowej. Na swych sztandarach wypisała hasło “Bóg, Naród, Praca” i wymalowała swastykę, twierdząc, że jest to stary symbol rosyjski.
“Rozkwit” faszyzmu rosyjskiego w Chinach nastąpił z chwilą wkroczenia do Mandżurii wojsk Japońskich. Z finansowym poparciem Japończyków RPF za-częła wydawać czasopisma “Nacja” i “Nasz Put’”. Kilku wydań doczekał się Alfabet faszyzmu – rosyjska Mein Kampf – autorstwa Gennadija Taradanowa i Włodzimierza Kibardina. Alfabet wyjaśniał między innymi, że godłem RPF jest biały, dwugłowy orzeł (symbolizujący naród rosyjski) nałożony na czarną swa-stykę (symbol “solidarności faszystów”) na żółtym tle. Pozdrawiano się faszy-stowskim wymachem ręki z okrzykiem “Chwała Rosji!”. Na miejsce komunisty-cznego “towarzysza” wprowadzono “współbojownika” (“soratnik”). Powołano również szereg organizacji towarzyszących: Rosyjski Kobiecy Ruch Faszystow-ski, Związek Młodych Faszystek (dla dziewcząt 10–16-letnich), Związek Awan-gardy (dla chłopców) i Związek Faszystowskich Zuchów (dla dzieci 5–10-let-nich). Za japońskie pieniądze działała Szkoła Partyjna. Wszystkie te organizacje dotrwały do lata 1943 roku. Później zostały rozwiązane, gdyż Japończykom zaczęło zależeć na neutralności Moskwy w Azji i postanowili nie prowokować jej wspieraniem emigracji rosyjskiej.
Konstanty Rodzajewski tuż po zakończeniu wojny przeżył swoisty “kryzys światopoglądowy” i napisał list do... Stalina. Napisał w nim, że faszyzm rosyjski i komunizm sowiecki mają wspólne cele, że zbyt późno zrozumiał, iż prawdzi-wym wodzem faszystów rosyjskich jest Stalin. “Stalinizm – pisał – jest właśnie tym, co błędnie nazywaliśmy faszyzmem rosyjskim: to jest nasz rosyjski faszyzm oczyszczony ze skrajności, iluzji i błędów”. Skrucha na nic się nie zdała. Rodza-jewskiego obietnicami przebaczenia zwabiono do Moskwy i po pokazowym pro-cesie rozstrzelano3.
Rosyjski faszyzm miał też swych przedstawicieli w USA. Anastazy Wonsiacki (1898–1965), syn pułkownika warszawskiej, carskiej żandarmerii, stworzył w ###############
3 Zob.: Д. С т е ф а н, Русские фашисты. Трагедия и фарс в эмиграции. 1925–1945, Москва 1992, s. 394–419.
Ameryce w maju 1933 roku Wszechrosyjską Organizację Faszystowską i zaczął wydawać gazetę “Faszysta”. “Wszechrosyjską” organizacja ta nigdy nie była, ale kilkuset członków liczyła. Wonsiacki próbował przyłączyć do swej partii rosyjskich faszystów z Niemiec i Chin, jednak spory liderów o władzę nie doprowadziły do porozumienia. Działalność rosyjskich faszystów w Ameryce zakończyła się dopiero w roku 1943 procesem o szpiegostwo na rzecz Niemiec i Japonii. Wonsiacki został skazany na pięć lat więzienia, pięć tysięcy dolarów grzywny i pozbawiono go obywatelstwa amerykańskiego. Z USA go wszakże nie deportowano4.
Żadna ze współczesnych rosyjskich organizacji skrajnie nacjonalistycznych przymiotnika “faszystowska” oczywiście nie używa, ale w czarnych koszulach maszerują między innymi członkowie Narodowo-Patriotycznego Frontu “Pa-mięć” i Ruchu “Rosyjska Jedność Narodowa”. Przewodniczący tej ostatniej orga-nizacji – Aleksander Barkaszow – wydaje Alfabet patrioty rosyjskiego (1992; tytuł wznowienia z 1994 roku – Alfabet nacjonalisty rosyjskiego), gdzie godłem partyjnym jest “rosyjska swastyka”, największym wrogiem – Żyd (komunista, kapitalista, mason, Amerykanin – to wszystko Żydzi), towarzysz partyjny to “soratnik”, pozdrowienie – “Chwała Rosji!”. Historycznym obowiązkiem Narodu Rosyjskiego jest, zdaniem Barkaszowa, “zaprowadzenie sprawiedliwego porządku w świecie”. Zadanie to Rosjanie wypełnią pod przywództwem Barkaszowa i bojówek “soratników”.
“Nasze czarne koszule i wojskowe mundury – pisze Barkaszow – to akt naro-dowej woli! Dzisiaj, gdy podeptano wszystkie przysięgi, ci, którzy wkładają czarne koszule, przysięgają Ojczyźnie i Narodowi: Rosja albo śmierć! Rosja albo śmierć! – gdyż nie chcemy żyć ani w kolonii amerykańskiej, ani w europejskim domu, ani w żadnym innym Związku, a tylko w Narodowej Rosji zbudowanej przez naszych przodków! Wiemy, że Rosja wdzieje nasze czarne koszule i po-wtórzy słowa naszej przysięgi! Popo-wtórzy i będzie wolna! Chwała Rosji!”5
Ciekawe, iż Żyrinowski jest dla Barkaszowa złym patriotą, gdyż matkę ma Rosjankę, lecz ojca – prawnika.
############### 4 Tamże, s. 333–358.
KATEGORIE NARODU I NARODOWOŚCI