PEŁNY TYTUŁ
Bogusław Dunaj (red.), Słownik współczesnego języka polskiego, Wy-dawnictwo „Wilga”, Warszawa 1996.
JĘZYK/JĘZYKI Polski.
LICZBA HASEŁ
Słownik zawiera około 62 000 haseł (licząc razem z frazeologizmami, a bez nich ok. 57 000).
UKŁAD HASEŁ
Alfabetyczny. W hasłach wielowyrazowych nie uwzględniono odstę-pów. W wypadku frazeologizmów zasada porządku alfabetycznego obej-muje te segmenty haseł, które są wytłuszczone.
TWÓRCY
Bogusław Dunaj jest profesorem zwyczajnym na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Kierownik Katedry Histo-rii Języka i Dialektologii (w latach 1978–2010), członek Komitetu Ję-zykoznawstwa PAN, przewodniczący Komisji Kultury Języka Komitetu Językoznawstwa PAN (od 1999 r.), członek Polskiego Towarzystwa Ję-zykoznawczego (w latach 2006–2008 prezes), Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego (od 2004 r. prezes), Rady Języka Polskiego. Jego zainte-resowania naukowe obejmują historię języka polskiego (zwłaszcza zagad-nienia fonetyki i morfologii), miejską polszczyznę mówioną, współczesny język polski (fonetyka, morfologia, słownictwo), leksykografi ę i dialekto-logię.
1 Autorka artykułu i redaktorzy witryny Słowniki dawne i współczesne (http://www.leksykografi a.uw.edu.pl) dziękują prof. Bogusławowi Dunajowi za konsultację.
SŁOWNIKI DAWNE I WSPÓŁCZESNE 87
CHARAKTERYSTYKA
Słownik współczesnego języka polskiego (dalej SWJP) jest słownikiem ogólnym, jednojęzycznym, rejestrującym słownictwo używane w najnow-szej polszczyźnie. Obejmuje różne warstwy słownictwa: wyrazy wspólne wszystkim odmianom polszczyzny, słownictwo potoczne, środowiskowe oraz najbardziej rozpowszechnione wyrazy specjalistyczne, mianowicie te, z którymi niefachowiec może się zetknąć w prasie, tekstach popu-larnonaukowych i po części w podręcznikach szkolnych. Duży nacisk położono w słowniku na rejestrację słownictwa nowego, które weszło do polszczyzny w latach 1989–1995: najnowszych zapożyczeń, kalk seman-tycznych, neologizmów słowotwórczych, upowszechniających się wyra-zów potocznych i środowiskowych. Niektóre z nich wyszły już z użycia, np. komórkowiec ‘telefon komórkowy’, inne są nadal powszechnie uży-wane, np. billboard. W nowszych wydaniach (por. zwłaszcza 2001 r.) uzupełniono słownik o nowe, najczęściej używane wyrazy.
Ze względu na rozmiar SWJP rejestruje słownictwo najbardziej roz-powszechnione. Wyrazy i znaczenia rzadsze, także przestarzałe, zostały na ogół pominięte.
SWJP jest przeznaczony dla szerokiego grona czytelników. Z tego względu defi nicje znaczeń w poszczególnych hasłach zostały opracowane w sposób przystępny i zrozumiały dla przeciętnego użytkownika.
SWJP stanowi pewną alternatywę metodologiczną dla rozwiązań wypracowanych w warszawskiej szkole leksykografi cznej, której naj-większym osiągnięciem do czasu powstania SWJP był Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego.
INNOWACJE WARSZTATOWE
► W doborze słownictwa wykorzystano nie tylko źródła pisane, lecz także mówione: wypowiedzi radiowe i telewizyjne oraz przykłady zaczerp-nięte z codziennych konwersacji.
► Innowacją jest znacznie szersze niż we wcześniejszych pracach rozumienie homonimii. Oprócz tradycyjnie wyróżnianych homonimów etymologicznych wyodrębniono konsekwentnie homonimy fl eksyjne wykazujące różnice w paradygmacie odmiany. Jako homonimy po-traktowano m.in. rzeczowniki różniące się rodzajem, rzeczowniki dwuro-dzajowe, czasowniki różniące się sposobem tworzenia par aspektowych.
► Ważną innowację stanowi usytuowanie i sposób konstruowania haseł frazeologicznych. Po raz pierwszy w słownikach języka polskiego frazeologizmy umieszczono jako samodzielne hasła w alfabetycznym ciągu artykułów hasłowych. Hasło frazeologiczne jest ściągniętą posta-cią różnych wariantów tekstowych realizujących ten sam schemat skła-dniowy i semantyczny. Zastosowano trzy rodzaje nawiasów wskazujące na: a) zawsze wypełnioną pozycję składniową w obrębie frazeologizmu, b) pojawienie się w danej pozycji synonimów, c) fakultatywność danego
SŁOWNIKI DAWNE I WSPÓŁCZESNE 88
członu. Ta oryginalna i nowatorska koncepcja została przejęta bez zgody autorów przez M. Głowińską w Popularnym słowniku frazeologicznym (Warszawa 2000), w którym jedynym oryginalnym elementem jest do-dana ilustracja przykładowa.
► Nowością są też hasła opatrzone gwiazdką. Sygnalizuje ona, że dane hasło nie istnieje jako samodzielny wyraz w języku polskim, ale jest jedynie składnikiem hasła wieloczłonowego, np. *pantałyku zob. zbić {kogoś} z pantałyku.
► Jako pierwszy słownik ogólny języka polskiego SWJP wprowadza precyzyjne oznaczenie części mowy. Klasyfi kacja opiera się na podziale R. Laskowskiego,2 wprowadzono jednak do niej kilka modyfi kacji.
► W charakterystyce gramatycznej rzeczowników po raz pierwszy w słownikach polskich wprowadzono podział na pięć rodzajów.
► Po raz pierwszy wyróżniono pary aspektowe nie tylko typu wysta-wiać – wystawić, ale też pisać – napisać, czytać – przeczytać (forma do-konana utworzona za pomocą prefi ksu).
► Język defi nicji jest na ogół uproszczony, częściej występują defi -nicje rozczłonkowane, czasami wprowadza się defi -nicje wykorzystujące założenia analizy kognitywnej (por. np. hasła kot, pies).
BUDOWA ARTYKUŁU HASŁOWEGO
Hasła (zarówno jedno-, jak i dwu- lub wielowyrazowe) są wytłusz-czone i umieszwytłusz-czone w wierszu wysuniętym. Po hasłach homonimicznych umieszczono numer oznaczony wytłuszczoną cyfrą rzymską. Warianty ortografi czne i fonetyczne danego wyrazu występują w haśle obok siebie i są oddzielone znakiem ||, np. „klaun || klown || clown”. Informację o wymowie umieszczono po haśle w nawiasie kwadratowym, np. „jury [wym. żiri – akcent na ostatniej sylabie]”. Kolejna informacja dotyczy części mowy. Taką informację podano przy wszystkich hasłach zbudo-wanych z jednego segmentu grafi cznego i niektórych kilkusegmento-wych, np. „na oślep przysł.”, „na równi z II przyim.” (zasada ta obejmuje przede wszystkim przysłówki, przyimki i spójniki). Informacją o części mowy nie opatrzono kilkuwyrazowych terminów i związków frazeologicz-nych. Wyrazy odmienne mają w artykule hasłowym informację fl eksyjną.
Są to: rodzaj rzeczownika lub aspekt czasownika, numer paradygmatu (odsyłający do tabel), a także niektóre (nieregularne) końcówki i formy fl eksyjne. Kolejnym elementem artykułu hasłowego są numery znaczeń (jeśli dana jednostka ma ich kilka). W numeracji znaczeń zastosowano wytłuszczone cyfry arabskie. Przed numerem znaczenia lub po nim są umieszczone kwalifi katory. Informują one o stylistycznym nacechowaniu wyrazu, ograniczonym geografi cznie zakresie użycia, przynależności da-nego wyrazu do słownictwa środowiskowego lub specjalistyczda-nego, małej
2 Zob. R. Grzegorczykowa, R. Laskowski, H. Wróbel (red.), Morfologia, War-szawa, 1984.
SŁOWNIKI DAWNE I WSPÓŁCZESNE 89
frekwencji danego wyrazu. W słowniku zrezygnowano z kwalifi katorów pragmatycznych i chronologicznych, przenosząc tego typu informacje do defi nicji.
Układ znaczeń w poszczególnych artykułach hasłowych jest następu-jący: na początku podaje się znaczenia występujące we wszystkich od-mianach języka, w dalszej kolejności umieszczono znaczenia ograniczone stylowo, środowiskowo, znaczenia specjalistyczne i rzadkie.
W SWJP zastosowano rozmaite typy defi niowania znaczeń. W miarę możliwości język defi nicji został uproszczony. W niektórych hasłach po-jawiają się defi nicje zbliżone do założeń kognitywizmu.
W artykułach hasłowych dotyczących czasowników podaje się infor-macje o przyimkowej rekcji, ale tylko wtedy, gdy dany człon w postaci wyrażenia przyimkowego jest obligatoryjnym dopełnieniem wyrazu ha-słowego, np. „uchodzić II [...] (za kogoś)”.
Bezpośrednio po defi nicji podane są przykłady użycia danego wyrazu.
Są wśród nich przykłady oryginalne oraz preparowane. Cytaty zostały opatrzone skrótem nazwy źródła tylko wtedy, gdy dane hasło (lub zna-czenie) nie występowało we wcześniejszych słownikach.
Na końcu artykułu hasłowego podaje się informację o etymologii.
WYDANIA
1. Słownik współczesnego języka polskiego, red. B. Dunaj, Wydawnic-two „Wilga”, Warszawa 1996.
2. Słownik współczesnego języka polskiego, red. B. Dunaj, t. 1–2, „Re-ader’s Digest”, Warszawa 1998.
3. Słownik współczesnego języka polskiego, red. B. Dunaj, t. 1–2, Wy-dawnictwo „Wilga”, Warszawa 1999.
4. Słownik współczesnego języka polskiego, red. B. Dunaj, Wydawnic-two SMS, t. 1–3 Kraków 2000, t. 4 Kraków 2001, t. 5 Kraków 2003.
5. Słownik współczesnego języka polskiego, red. B. Dunaj, t. 1–2, „Re-ader’s Digest”, Warszawa 2001. Jest to wydanie poprawione, uzupeł-nione i poszerzone, będące obecnie podstawową wersją słownika.
6. Uniwersalny słownik języka polskiego, red. B. Dunaj, „Reader’s Di-gest”, Warszawa 2007.3
7. Współczesny słownik języka polskiego, red. B. Dunaj, t. 1–2, „Lan-genscheidt Polska”, Warszawa 2007.3
Słownik współczesnego języka polskiego ukazał się również w wersji skróconej (około 30 000 haseł). Miał następujące wydania:
1. Popularny słownik języka polskiego, red. B. Dunaj, Wydawnictwo
„Wilga”, Warszawa 1999.
3 Tytuł słownika został zmieniony bez wiedzy i zgody redaktora oraz autorów.
SŁOWNIKI DAWNE I WSPÓŁCZESNE 90
2. Domowy popularny słownik języka polskiego, red. B. Dunaj, Wydaw-nictwo „Wilga”, Warszawa 2003.
3. Nowy słownik języka polskiego, red. B. Dunaj, Wydawnictwo „Wilga”, Warszawa 2005. Jest to wersja poprawiona i wzbogacona o nowe wy-razy.
4. Popularny słownik języka polskiego, red. B. Dunaj, „Langenscheidt Polska”, Warszawa 2007.
5. Wielki słownik języka polskiego, red. B. Dunaj, „Buchmann”, War-szawa 2010 [2].
WERSJA ELEKTRONICZNA
Współczesny słownik języka polskiego, „LexLand, Langenscheidt”, 2009 (CD-ROM).
BIBLIOGRAFIA
A. Lica, Frazeologia w nowym słowniku. Słownik współczesnego ję-zyka polskiego, „Język Polski” 1997, LXXVII, nr 2–3, s. 210–213.
A. Markowski, Przewodnik po polszczyźnie, „Nowe Książki” 1997, nr 3, s. 17–18.
T. Piotrowski, Zrozumieć leksykografię, PWN, Warszawa 2001, s. 132–175.
P. Żmigrodzki, Wprowadzenie do leksykografi i polskiej, wyd. II, „Wy-dawnictwo Uniwersytetu Śląskiego”, Katowice 2005, s. 166–167.
G R A M A T Y K I J Ę Z Y K A P O L S K I E G O
Bartłomiej Czarski
(Biblioteka Narodowa, Warszawa)