Sprawy skarbowe

A. M o n o p o l e i cła.

95. Orzeczenia Izby Skarbowej w sprawie przekroczenia z art. 511, 513 i 627 rosyjskiej ustawy akcyzowej, wydane na zasadzie § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24. 5. 1923 Dz. U. poz. 401 są zaskarżalne do N. T. A. wbrew postanowie­

niu ostatniego zdania § 6 powołanego rozporządzenia. (18. 11.

1926 r. L. Rej. 926/24).

96. Odszkodowania z art. 60 ustawy z dnia 1 czerwca 1922 r. o monopolu tytoniowym Dz. Ust. poz. 409 w brzmieniu ustawy z dnia 22 lipca 1925 r. Dz. Ust. poz. 569, jako oparte na tytule prywatno-prawnym i podpadające pod orzecznictwo są­

dów zwyczajnych, wyjęte są w myśl art. 3 p. a ustawy z dnia 3 sierpnia 1922 r. Dz. Ust. poz. 600 z nod orzecznictwa Najwyż­

szego Trybunału Administracyjnego. (16. 6. 1926 r. L. Rej.

2202/26).

Orzecznictwo Najwyższego Trybunału Administracyjnego 657

94. Przepis art. 79 ustawy o monopolu spirytusowym z 31.

7. 1924 r. poz. 756 Dz. Ust., dotyczący zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, odnosi się tylko do napojów spirytu­

sowych w rozumieniu tej ustawy. (23. 9. 1926 r. L. Rej. 1072/25).

98. Z dn. 4. 10. 1924, tj. z dniem wejścia w życie przepi­

sów części II ustawy o monoplu spirytusowym z dn. 31. 7. 1924 poz. 756 Dz. U. przepis § 114 pruskiej ustawy o właściwości z 1. 8. 1883 uległ o tyle zmianie, iż wydziały powiatowe i ma­

gistraty miast, powołane w b. dzielnicy pruskiej do udzielania koncesji gospodnio-szynkarskich, przestały być właściwemi do udzielania zezwoleń na sprzedaż i wyszynk napojów spirytu­

sowych, podpadających pod przepisy ustawy z 31. 7. 1924 poz.

756 Dz. U. (23. 9. 1926 r. L. Rej. 1072/25).

99. Paragraf 32 ustęp 5 rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 13 grudnia 1920 o postępowaniu celnem dz. ust. z roku 1921 poz. 64 z mocy art. 6 ustawy z dnia 31 lipca 1924 r.

w przedmiocie uregulowania stosunków celnych Dz. Ust. poz.

777 nie nabrał mocy prawnej ze skutkiem zmieniającym od­

dzielne przepisy dzielnicowych ustaw o postępowaniu celnem.

(8. 2. 1927 r. L. Rej. 641/26).

B. N a l e ż y t o ś c i i o p ł a t y .

100. a) Zgodnie z zasadą, wyrażoną w § 56 ustawy Rzeszy Niemieckiej z dnia 3 czerwca 1906 str. 654 Dz. U. o podatku spadkowym i od darowizn (w brzmieniu art. 47 ustawy z dnia 29 maja 1920 poz. 299 Dz. U.), że na obowiązek uiszczenia po­

datku od darowizn nie ma wpływu okoliczność, iż darowiznę uczyniono w celu wynagrodzenia, lub ze zleceniem, albo że kontrakt sporządzono w formie kontraktu odpłatnego, za mo­

ment decydujący o zakwalifikowaniu kontraktu ze stanowiska skarbowego, jako darowizny, w tych wypadkach, gdzie obie strony zobowiązane są do pewnych świadczeń, uznać należy wynikający z kontraktu fakt wzbogacenia się nabywcy i to wzbogacenia się w tej mierze, iż różnica wartości wzajem­

nych świadczeń przekracza granicę korzystnego nabycia od­

płatnego i wskazuje na animus donandi jednej ze stron kon­

traktowych.

b) W razie postawienia przez strony obowiązaną do po­

datku od darowizny na zasadzie cytowanej pod a) ustawy, wniosku o potrącenie z wartości darowizny długów hipotecz­

nych, obciążających przedmiot darowizny, władza skarbowa obowiązaną jest na zasadzie § 29 tej ustawy w związku z art.

3 i 17 ustawy z dnia 29 maja 1920 r. poz. 299 Dz. Ust. oraz z art.

Ruch III. 1927 43

20 ustawy z dnia 24 marca 1923 poz. 296 Dz. Ust., jako też z §§

5 i 67 rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 25 sierpnia 1923 poz. 796 Dz. Ust, wniosek taki poddać merytorycznemu rozpo­

znaniu, chociażby długi te nie były wzajemnem świadczeniem nabywcy. (4. 2. 1927 r. L. Rej. 1070/25).

101. Jeżeli strona, zobowiązana na obszarze b. zaboru austrjackiego do ponoszenia należytości przenośnej, twierdzi, że cena kupna przewyższa wartość rzeczywistą przedmiotu nabycia, jednak jako motyw zapłacenia tej wyższej ceny przy­

tacza okoliczności, z których niewątpliwie wynika, że odnoś­

na cena jest ceną szczególnego interesu, a nie szczególnego upodobania, to władza skarbowa — wobec przepisów § 50 ustawy należytościowej z dnia 9 lutego 1850 Nr. 50 Dz. U. P.

i § 6 rozporządzenia cesarskiego z dnia 19 marca 1853 Nr. 53 Dz. U. P. — oprzeć może wymiar należytości tylko na kontrak­

towej cenie kupna i nie ma powodu do wyczekiwania na wynik sądowego oszacowania. (15. 2. 1927 r. L. Rej. 3602/25).

102. a) Na podstawie przepisu ustawy z dnia 6 grudnia 1923 r. Dz. Ust. poz. 1044 i rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 18 grudnia 1923 poz. 1115 Dz. Ust. momentem dla walo­

ryzacji podatków i opłat skarbowych jest moment, w którym ustawowo zaistniał obowiązek uiszczenia opłaty.

b) Obowiązek uiszczenia opłaty aljenacyjnej na zasadzie przepisów ustawy z dnia 26 września 1922 r. poz. 807 Dz. Ust.

powstaje już w dniu zawarcia tranzakcji kupna i sprzedaży.

(26. 11. 1926 r. L. Rej. 1102/26).

C. P o d a t k i .

103. Jeśli płatnik w odwołaniu przeciw wymiarowi podat­

ku dochodowego, dokonanemu zgodnie z zeznaniem, prostuje dane cyfrowe zeznania, wyjaśniając przyczyny omyłki, winna władza orzekająca zarzut ten rozpoznać. (23. 11. 1926 r. L. Rej.

2075/25).

104. a) Art. 68 ustawy o państwowym podatku dochodo­

wym, Dz. U. poz. 607 z 1923 r., nie przewiduje rygorów formal­

nych dla stylizacji protestu Przewodniczącego Komisji szacun­

kowej.

b) Wezwanie do wyjaśnienia wątpliwości, zachodzących co do dokładności i prawdziwości zeznania dochodu (art. 57 ustawy Dz. U. poz. 607/1923 r.) nie powoduje zaoczności z art.

62, jeżeli władza swoich wątpliwości nie skonkretyzowała w sposób, umożliwiający rzeczowe wyjaśnienia. (21.10.1926 r.

L. Rej. 1431/25).

Orzecznictwo Najwyższego Trybunału Administracyjnego 659

105. Rygor z art. 62 ustawy ustęp 2 ustawy o państwo­

wym podatku dochodowym (Dz. U. poz. 607 z 1923 r.) może być stosowany tylko co do źródeł dochodu, odnośnie których przedstawiono płatnikowi wątpliwości w myśl art. 57 powo­

łanej ustawy. (30. 11. 1926 r. L. Rej. 1939/25).

106. Cena kupna za drzewostan, sprzedany do całko­

witego wyrębu w pień w przeciągu lat 54, płatna w ratach w okresie trzech lat, stanowi w myśl art. 3, 6 i 15 ustęp 3 usta­

wy o państwowym podatku dochodowym (Dz. Ust. poz. 607 z 1926 r. dochód, podlegający podatkowi dochodowemu na rok podatkowy, następujący po pobraniu odnośnej raty. (11. 1. 1927 r. L. Rej. 2449/25).

107. Żądanie rekurenta o wezwanie go po myśli art. 67 ustępu 3 ustawy o państw. podatku dochodowym Dz. U. poz.

607 z 1923 r. na posiedzenie komisji odwoławczej, winno być postawione w terminie przepisanym dla wniesienia odwołania.

(9. 12. 1926 r. L. Rej. 2360/25).

108. Jeżeli płatnik, nie wnosząc zeznania w myśl art. 49 ustęp 1 art. 51 ustawy o podatku dochodowym, ogranicza się do oświadczenia, iż dochodu podlegającego podatkowi nie osię-gnął, natenczas władza podatkowa może do niego stosować art. 62 ustęp 2 powołanej ustawy dopiero po prawidłowem ustaleniu jego obowiązku podatkowego. (11. 1. 1927 r. L. Rej.

2909/25).

109. Jeżeli do podstaw wymiaru włączono źródło docho­

du, nieobjęte zeznaniem bez przedstawienia płatnikowi wąt­

pliwości (art. 57 i 62 ustawy o państwowym podatku dochodo­

wym, Dz. Ust. poz. 607 z roku 1923), to wadliwość ta jest istotna, choćby nawet płatnik podniósł w odwołaniu zarzuty merytoryczne przeciw odmiennemu ustaleniu dochodu. (25. 1.

1927 r. L. Rej. 1427/24).

110. a) Art. 57 i 62 ustawy o państw. podatku doch. (Dz.

U. poz. 607 z 1923 r.) nie nakładają na władze wymiarowe obo­

wiązku udowodnienia płatnikowi niezgodności zeznania z rze­

czywistością.

b) Art. 67 ustęp 3 ustawy o państwowym podatku doch.

(Dz. U. poz. 607 z 1923 r.) obowiązuje władzę do zawiadomie­

nia rekurenta o dniu posiedzenia Komisji Odwoławczej nieza­

leżnie od oceny siły dowodowej zarzutów, podniesionych w odwołaniu. (10. 2. 1927 r. L. Rej. 3583/25).

111. Zewnętrzne oznaki, na których oparła Komisja Od­

woławcza ustalenie dochodu w myśl art. 63 ustawy o państwo­

wym podatku dochodowym, winne być w decyzji na

odwoła-43*

nie szczegółowo wymienione (art. 63 zdanie końcowe w związ­

ku z art. 72 ustawy, Dz. U. poz. 607 z 1923 r.). (17. 2. 1927 r.

L. Rej. 2994/25).

112. Zarzut odwołania co do zasadności wykładnika wa­

loryzacyjnego, stosowanego wskutek ustawy z dnia 6. 12. 1923 Dz. U. poz. 1044, przy przerachowaniu dochodu markowego na franki złote, winien być przez Komisję Odwoławczą rozpa­

trzony także w wypadku wymiaru podatku dochodowego na zasadzie art. 62 ustawy o państwowym podatku dochodowym Dz. U. poz. 607 z 1923 r. (1. 3. 1927 r. L. Rej. 2364/25).

113. Inżynier-geometra, który zatrudniając pomocników w lokalu dostępnym dla publiczności i zaopatrzonym w wy­

wieszkę (szyld), na zamówienie sporządza plany parcelacyjne i mapy pomiaru gruntów, wykonuje wolne zajęcie zawodowe inżyniera względnie technika, w rozumieniu art. 9 ustawy o państwowym podatku przemysłowym z dnia 14. 5. 1923, Dz.

U. poz. 412. (4. 11. 1926 r. L. Rej. 1549/24).

114. Podatek od cukru, pobierany na zasadzie poaustrja-ckiej ustawy z 20 czerwca 1888 austrj. dz. p. p. Nr. 97, należy do grupy podatków od produkcji, obciążających przedsiębior­

stwo i należących do jego kosztów handlowych. (8. 1. 1927 r.

L. Rej. 2812/26).

115. Przy szacowaniu wysokości obrotu przedsiębior­

stwa, obowiązanego do uiszczania miesięcznych wpłat podat­

ku (art. 53 p. 6 i 56 ustawy o pod. przem. z d. 14. 5. 1923 r. poz.

412 Dz. Ust.), mogą być przyjmowane za podstawę obliczenia przeciętne ceny sprzedanych towarów, jedynie wedle poszcze­

gólnych miesięcy okresu podatkowego, a nie za cały ten okres.

(13. 1. 1927 r. L. Rej. 361/25).

116. Decyzja Izby Skarbowej w przedmiocie przeklasowa-nia gruntów w celu rewizji dworskiego głównego podatku gruntowego na zasadzie art. 131 rosyjskiej ustawy o podatkach bezpośrednich (tom V. 1903) nie jest orzeczeniem lub zarzą­

dzeniem ostatniej instancji w rozumieniu art. 1 ustawy o Najw.

Trybunale Administr. (20. 11. 1926 r. L. Rej. 1298/24).