Od Ostatniej Wieczerzy królestwo Boże przychodzi w Eucharystii: jest pośród nas (KKK 2816)
Wyjaśnienie tekstów świętych przez pryzmat misterium Chrystusa
Pierwszym zjawiskiem apokaliptycznej wizji są obłoki nieba, na któ-rych zasiada przychodzący Syn Człowieczy. W przesuwających się po niebie obłokach jeden z największych proroków Izraela widział obraz Boga wyru-szającego na wojnę z Egipcjanami, których siła militarna opierała się na ry-dwanach (Iz 19,1). Obłok jest znakiem Bożej potęgi budzącej we wrogach Izra-ela trwogę, natomiast dla Ludu Bożego stanowiącej gwarancję nieustannej opieki (Wj 13,21; 14,19-20). W najbliższym kontekście wizji Daniela przyjście Syna Człowieczego na obłokach nieba zapowiada koniec potęgi czterech be-stii wychodzących z morza, reprezentujących ziemskie królestwa (Dn 7,2-12).
W Apokalipsie św. Jana czasowniki oznaczające przyjście Jezusa two-rzą jakby ramy wizji autora tej księgi. W wersecie bezpośrednio
poprzedza-Synteza słowa Bożego zawartego w tekstach świętych w nauczaniu ojców Kościoła
Mówiąc o tajemnicy okrywającej nadejście dnia sądu ostatecznego, św.
Ireneusz głosił: „Nadęci przez głupotę głosicie, że znacie niedające się wypo-wiedzieć tajemnice Boże, tymczasem sam Pan, Syn Boży, jawnie potwierdził, że dzień i godzinę sądu zna tylko Ojciec. «O dniu tym i o godzinie nikt nie wie, ani aniołowie, ani Syn, tylko Ojciec». Jeśli więc sam Syn Boży nie odczuwał wstydu, gdy odnosił tę wiedzę o dniu sądu do Ojca, lecz powiedział tak, jak prawdziwie się rzeczy mają, to tym bardziej my nie powinniśmy się wstydzić, zachowując dla Boga tę wiedzę o tych zagadnieniach, które i tak są poza za-sięgiem naszych możliwości” (Ireneusz z Lyonu, Adversus haereses, tłum. W.
Myszor, StAC.SN 17, s. 187).
Wprowadzenie w celebrowane misterium Chrystusa
Ofiara Chrystusa jest jedyna; dopełnia i przekracza wszystkie ofiary.
Jest ona równocześnie ofiarą Syna Bożego, który stał się człowiekiem; dobro-wolnie i z miłości ofiaruje On swoje życie Ojcu przez Ducha Świętego, aby naprawić nasze nieposłuszeństwo (KKK 614). Ponieważ Eucharystia jest pa-miątką Paschy Chrystusa, jest ona także ofiarą. Charakter ofiarny ukazuje się już w słowach jej ustanowienia: „To jest Ciało moje, które za was będzie wy-dane” i „Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22,19-20). W Eucharystii Chrystus daje to samo ciało, które wydał za nas na krzyżu, tę samą krew, którą wylał „za wielu… na odpuszczenie grze-chów” (Mt 26,28) (KKK 1365).
Kontynuacja obchodzonego w liturgii misterium Chrystusa w życiu człowieka
Treść liturgii słowa prowokuje dziś do podjęcia tematu błogosławionej niewiedzy. Choć brzmi to dość paradoksalnie, brak wiedzy może być praw-dziwym błogosławieństwem. Dowodem na to jest niewiedza dotycząca dnia i godziny sądu ostatecznego. Mimo że wielokrotnie zapowiadano rychły ko-niec świata, a jednym z ostatnich terminów miał być rok 2012, ciągle trwa-my w niewiedzy, i wszystko wskazuje na to, że inaczej nie będzie. Idea sądu ostatecznego pojawiła się w czasach Starego Testamentu. Jednym z przykła-dów jest Księga Daniela, która zapowiada moment rozdzielenia jednych od drugich. Ci pierwsi zbudzą się do wiecznego życia, ci ostatni ku hańbie, ku wiecznej odrazie. Choć konkretny termin owego dnia nie zostaje określony,
jącym drugie czytanie znajduje się pozdrowienie przyjęte do liturgii Mszy Świętej: „Łaska wam i pokój od Tego, Który jest i Który był, i Który przycho-dzi” (Ap 1,4). Ten sam termin jest ostatnim czasownikiem w tej księdze, a więc również ostatnim w całej Biblii – i to dwukrotnie powtórzonym w obietnicy Jezusa i w prośbie skierowanej do Niego: „Zaiste, przyjdę niebawem». Amen.
Przyjdź, Panie Jezu!” (Ap 22,20).
W Ewangelii Jezus mówi o swoim przyjściu jako zrealizowanym.
W tekście greckim jest czasownik w czasie przeszłym dokonanym. Całe ziem-skie życie Jezusa – od wcielenia aż do uwielbienia na krzyżu i w zmartwych-wstaniu – świadczy o zainaugurowanym panowaniu Boga na ziemi.
Synteza słowa Bożego zawartego w tekstach świętych w nauczaniu ojców Kościoła
Biskup starożytnej Kartaginy w traktacie „O Modlitwie Pańskiej” roz-ważał: „A może, najmilsi bracia, i sam Chrystus był królestwem Boga, którego przybycia codziennie pożądamy, którego rychłego do nas przybycia pragnie-my. Albowiem gdy on sam jest zmartwychwstaniem, tak również może sam być rozumiany jako królestwo Boga, ponieważ w nim mamy królować” (Cy-prian z Kartaginy, O Modlitwie Pańskiej, tłum. J. Czuj, POK 19, s. 234).
Wprowadzenie w celebrowane misterium Chrystusa
Królestwo Boże jest głoszone w całej Ewangelii, przybliżyło się w Sło-wie Wcielonym, przyszło w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. „Od Ostatniej Wieczerzy królestwo Boże przychodzi w Eucharystii: jest pośród nas” (KKK 2816). Królestwo Chrystusa to królestwo prawdy i życia, święto-ści i łaski, sprawiedliwoświęto-ści, miłoświęto-ści i pokoju (prefacja o Jezusie Chrystusie, Królu Wszechświata). Uczestnicy liturgii, potwierdzając swoim „amen”
doksologię eucharystyczną, kierują „spojrzenie wiary i nadziei ku przyszło-ści eschatologicznej, kiedy to Chrystus «przekaże królowanie Bogu i Ojcu […], aby Bóg był wszystkim we wszystkich» (1 Kor 15,24.28)” (DD42). Homilista może przypomnieć, że Chleb Eucharystyczny daje życie wieczne, uzdalnia do posłuszeństwa Chrystusowi, Królowi Wszechświata, i wzmacnia nadzieję na życie z Nim bez końca w królestwie niebieskim (modlitwa po Komunii).
Kontynuacja obchodzonego w liturgii misterium Chrystusa w życiu człowieka
W uroczystość Chrystusa Króla przeważnie czynimy refleksję o Nim.
Liturgia słowa pełna jest określeń na Jego temat. To On jest Panem i Królem (KKK 440, 446–451, 668–672, 783, 786, 908, 2105, 2628). To On jest Synem Czło-wieczym, który przybędzie na obłokach nieba. To Jemu powierzone zostaną panowanie, chwała i władza królewska. Jego panowanie będzie panowaniem wiecznym. Królestwo Jego nie ulegnie zagładzie! To Chrystus jest władcą kró-lów ziemi. To On będzie sędzią (KKK 678–679, 1001, 1038–1041). Warto dziś jednak skoncentrować naszą uwagę na czymś innym, choć nierozerwalnie związanym z Chrystusem Królem, na Jego królestwie. Jest to bowiem wymiar, którego pragnąć powinien każdy Jego uczeń. Jest to przestrzeń, w której Pan króluje, czyli zwycięża. Jest to miejsce błogosławione, czyli pełne szczęścia!
Jest to miejsce przebywania ludzi uwolnionych od grzechów, ludzi sprawie-dliwych. Nie jest to królestwo z tego świata. Jest to królestwo, o nadejście i triumf którego modlimy się w Modlitwie Pańskiej każdego dnia, wołając:
Przyjdź królestwo Twoje (KKK 2816–2821). Jest to królestwo, w którym praw-da zwycięża i wyzwala. Jest to przestrzeń, w której słuchany jest z wiarą głos Króla i wypełnianiana z gorliwością Jego wola. Homilista może sprowokować ważną refleksję na temat jakości życia słuchaczy słowa Bożego oraz tego, czy mogą oni siebie uważać za sługi tego królestwa, gotowe bić się za Niego, walczyć o triumf Jego prawa w życiu swoim i w życiu innych, począwszy od najbliższych. Warto na koniec poddać głębszej refleksji tę oczywistą prawi-dłowość: królowanie Chrystusa jest triumfem Jego Ewangelii! Taka refleksja może zaowocować pragnieniem, które zrodzi się w sercach słuchaczy słowa Bożego, by Chrystus w ich życiu zwyciężał, by w nim królował, zapewniając im błogosławieństwo.
UROCZYSTOŚCI I ŚWIĘTA PAŃSKIE
Integralną częścią świętowania jest słuchanie słowa Bożego (KL 106), które wyznacza drogę chrześcijańskiego życia i stanowi moralne zobowiązanie do naśladowania Jezusa Chrystusa (KK 12)
Poza wielkimi okresami w roku liturgicznym można znaleźć grupę świąt należących do tzw. świąt Pańskich, które skupiają się na Osobie i Tajem-nicy Syna Bożego, ukazując Jego najbardziej charakterystyczne rysy. Święta te zrodziły się jako wyraz wiary i pobożności wiernych, a często były również odpowiedzią na wymagania czasów, w których powstawały. Święta chrześci-jańskie, koncentrując się na jedynym, zbawczym wydarzeniu paschy Jezusa Chrystusa, nawiązują wyraźnie do głównych wydarzeń z życia Chrystusa i zachowują związek z rytmem czasu. Kościół „zaleca wiernym przyjmowanie Najświętszej Eucharystii w niedziele i dni świąteczne lub jeszcze częściej, na-wet codziennie” (KKK 1389).
Gdy w święta Pańskie wierni przyjmują Ciało Syna, głoszą sobie na-wzajem Dobrą Nowinę, że został im dany zadatek życia. Podobnie anioł po-wiedział do Marii Magdaleny: „Chrystus zmartwychwstał!”. Teraz życie i zmartwychwstanie przekazuje się także temu, kto przyjmuje Chrystusa (Fanqith, Oficjum syryjskiew Antiochii, t. 1, Wspólne, 237 a-b; KKK 1391). Dą-żenie do świętości jest podstawowym i powszechnym powołaniem każdego chrześcijanina (KK 40).
Szczególnym momentem uświęcenia jest udział w Eucharystii, w któ-rej wierzący jednoczy się z Ofiarą Chrystusa. Udział w Eucharystii jest słucha-niem Bożego słowa, uczestnictwem w Chrystusowej Ofierze oraz obrasłucha-niem właściwego kierunku w chrześcijańskim życiu. Czerpiąc ze źródła miłości poprzez celebrację świąteczną, człowiek ma dążyć do jej realizacji we wszyst-kich sytuacjach codziennego życia. Integralną częścią świętowania jest słu-chanie słowa Bożego (KL 106), które wyznacza drogę chrześcijańskiego życia i stanowi moralne zobowiązanie do naśladowania Jezusa Chrystusa (KK 12).
uzewnętrznia się blask duszy, z jakim koniecznie musimy iść na spotkanie z Chrystusem. Tak bowiem jak Matka Boga, zawsze nienaruszona Dziewica, niosła w ramionach prawdziwe światło i przybyła do tych, którzy spoczywali w ciemnościach, tak i my Jego oświeceniami oświeceni, trzymając w rękach widoczne dla wszystkich światło, pospieszmy się, aby wyjść naprzeciw temu, który prawdziwie jest światłem” (Sofroniusz z Damaszku, Kazanie, tłum. F.
Kłoniecki, Starożytne teksty chrześcijańskie, red. L. Gładyszewski, Lublin 1976, s. 91).
Wprowadzenie w celebrowane misterium Chrystusa
Kościół uroczyście obchodzi dzień, w którym Jednorodzony Syn Boży, Światłość ze światłości, został przedstawiony w świątyni (wspomnienie ta-jemnicy dnia w modlitwach eucharystycznych 1–3). Duch Święty ogłosił przez usta Symeona, że Jezus jest chwałą Ludu Bożego i światłem narodów (prefacja o Ofiarowaniu Pańskim). Homilista może wskazać, że Bóg spełnił oczekiwanie Symeona i pozwolił mu oglądać przed śmiercią Chrystusa. Zaś ofiara życia wierzących powinna stawać się coraz czystsza i koncentrować nas na samym Bogu, aby dążyć na spotkanie ze Zbawicielem i osiągnąć życie wieczne (modlitwa po Komunii).
Kontynuacja obchodzonego w liturgii misterium Chrystusa w życiu człowieka
Błogosławieństwo, którego udziela nam w imieniu Jezusa wyświęco-ny kapłan, jest wielkim skarbem. Warto pamiętać, że cały Lud Boży też ma udział w kapłaństwie Chrystusa i w sobie właściwy sposób może błogosławić Boga i ludzi. Niech zatrzymanie się i realizacja tego skarbu życia duchowego będzie zadaniem płynącym z dzisiejszego święta. W Ewangelii św. Łukasz no-tuje dwukrotnie, że Symeon „wziął dziecię i błogosławił Boga”, a potem „bło-gosławił ich”(Maryję i Józefa). W każdej uroczystej Eucharystii w hymnie Gloria śpiewamy: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom do-brej woli. Chwalimy Cię. Błogosławimy Cię. Wielbimy Cię. Wysławiamy Cię”.
Możemy otrzymywać błogosławieństwo Boże i jesteśmy zdolni błogosławić Bogu i bliźnim. Zdecydować się na postawę codziennego błogosławieństwa, a w szczególnie ważnych momentach życia nadać naszym błogosławieństwom także uroczystą formę, oto środki, które Kościół – nasza Matka i Oblubienica – przewiduje. „Rodzina chrześcijańska donośnym głosem przepowiada