Jak wsp omniano wyżej, prz eprowadzona analiza cz yst ych miar ilościowych nie pozwala w pełni i jednoznacz nie prz ypisać dziennikarz y do poszcz egól-nych typów gracz y. Tym niemniej pewne wskazówki, jakich dost arcz yły badane miary oraz jakościowa ocena zachowań badanych prowadzących, dają asumpt do tego, by wskazać, jaki typ gracz a jest najbliższy konkretnym dziennikarz om. Wydaje się to uzasadnione także dlatego, że st osowana typo-logia gracz y również opiera się na jakościowym i nieost rym opisie Bart le’a.
W związku z tym autorz y proponują nast ępujący podział analizowanych tu post aci (należy pamiętać, że poniższe role dotycz ą prz ede wszyst kim zacho-wania dziennikarz y w badanych, sp ecyfi cz nych okresach prz edwyborcz ych):
•
Zdobywcy: Karolina Lewicka, Bogdan Rymanowski, Piotr Kraśko, Ju-st yna Dobrosz-Oracz , Katarz yna Kolenda-Zaleska, Mariusz Pietrasik, Maciej Wąsowicz , Marek Czyż, Anita Werner. Generalnie rz ecz ujmu-jąc, dziennikarz e-zdobywcy prowadzą rozmowy dynamicz nie, sp raw-nie, zadają wiele pytań i troszcz ą się o wart ość informacyjną swoich audycji. Z drugiej st rony dążą też do zdobycia dominacji nad rozmów-cą, walcz ąc równolegle o jak najkorz yst niejszą autoprezentację.•
Odkrywcy: Dorota Gawryluk, Just yna Pochanke, Jarosław Gugała, Dariusz Pogorz elski, Marek Kacprz ak, Joanna Wrz eśniewska-Sieger, Jan Ordyński, Kamila Biedrz ycka-Osica, Hanna Lis, Dariusz Ociepa, Małgorz ata Serafi n. Dziennikarz e-odkrywcy są nast awieni prz ede wszyst kim na słuchanie rozmówcy, choć jednocz eśnie chcą kontro-lować prz ebieg i dynamikę rozmowy. To nie bez powodu najbardziej rozbudowana kategoria – jest ona też najbardziej heterogenicz na, za-licz ają się do niej dziennikarz e o różnych st ylach komunikacyjnych.Dwa generalne podtypy, które można tu wyróżnić, to: (1) dyskretni odkrywcy, zadający krótsze pytania i eksp onujący w rozmowie prz ede wszyst kim interlokutora, oraz (2) eksp resyjni odkrywcy, którz y mają wyraźną potrz ebę wyrażenia własnego zdania, zaprezentowania swo-ich poglądów i opinii na równi z poglądami rozmówcy.
•
Społecz nicy: Andrz ej Morozowski, Krz ysztof Ziemiec, Bogusław Chra-bota, Dariusz Drążek, Diana Rudnik. Dziennikarz e-sp ołecz nicy najbar-dziej koncentrują się na komforcie rozmowy – swoim i interlokutora.Z jednej st rony zadają łagodniejsze, otwart e pytania, rz adziej prz ery-wają, z drugiej natomiast chętnie żart ują, wyrażają aprobatę prz ebie-gu rozmowy, prezentując swoją satysfakcję i prz yjemność wynikającą z interakcji komunikacyjnej. Asp ekty merytorycz ne rozmowy schodzą tu na drugi plan.
•
Zabójcy: Monika Olejnik, Tomasz Lis, Beata Tadla, Jan Posp ieszalski, Konrad Piasecki, Magdalena Sakowska. Dziennikarz e-zabójcy to naj-bardziej homogenicz na sp ośród opisywanych grup. Ich st yl prowa-dzenia rozmowy jest niemal zawsze ofensywny, dominujący, można wręcz powiedzieć, że traktują rozmowę w st udiu jako grę o sumie zerowej – każda porażka prz eciwnika/rozmówcy st anowi ich wygraną.Taka post awa dziennikarz a może skutkować zarówno podniesieniem, jak i obniżeniem wart ości merytorycz nej audycji – nierz adko zależy to nie tylko od typu zadawanych pytań, ale również od osobist ego nast awienia dziennikarz a do zaproszonego gościa.
Jak już zaznacz ono, konkluzje uzyskane z analizy ilościowej nie pozwa-lają jednoznacz nie określić determinantów decydujących o prz ypisaniu dziennikarz a do konkretnego typu gracz a – ocz ywiście prz y prz yjęciu za-łożeń wst ępnych zaproponowanych prz ez autorów. Wnioski z ilościowej cz ęści badania należy traktować jako pewne prz esłanki do bardziej pogłę-bionej analizy jakościowej, która – jak się wydaje – jako jedyna zapewnia inst rumentarium do rz etelnego opisu zachowań dziennikarskich konotują-cych określone typy gracz y.
Słabość wskaźników ilościowych w tym zakresie wynika z kilku powo-dów. Po pierwsze, trudno o st ałe tendencje zachowań dziennikarz y w opi-sywanych miarach – w znacz nej większości prz ypadków amplituda wahań wart ości wskaźników w trz ech badanych okresach była na tyle duża, że trudno na ich podst awie określić jakiś generalny schemat zachowania pro-wadzącego. Być może zwiększenie licz by badanych okresów ujawniłoby bardziej st abilne trendy w tym zakresie. Po drugie, w prz ypadku poszcz e-gólnych dziennikarz y rozbieżności w wart ości osiąganych prz ez nich wskaź-ników w poszcz ególnych okresach powodują sp łaszcz enie średniej arytme-tycz nej, która ost atecz nie nie mówi zbyt wiele – gubi odchylenia, wart ości krańcowe, które prz ecież najlepiej świadcz ą o jakimś charakteryst ycz nym, intencjonalnym zapewne zachowaniu. Po trz ecie, nie każdy wskaźnik oka-zał się równie użytecz ny w ocenie zachowań grywalizacyjnych dziennika-rz y, ponieważ albo – jak w pdziennika-rz ypadku nacechowanych zachowań niewer-balnych – osiągał bardzo dużą rozpiętość u poszcz ególnych osób, albo – jak w prz ypadku natężenia pytań o informację i o opinię – nie pozwalał na jednoznacz ne prz ypisanie wart ości typowi gracz a (dużą licz bę pytań o in-formację może zadawać i zabójca, i odkrywca – bez znajomości konst rukcji pytania i sp osobu jego wygłoszenia bardzo trudno ocenić intencję pytają-cego). Być może też wybrane prz ez autorów wskaźniki nie są tymi najtraf-niej oddającymi zachowania grywalizacyjne lub też miar jest zbyt dużo, prz ez co niektóre ust alenia znoszą się i trudno o jednoznacz ną konkluzję
(np. w prz yjętych założeniach ist otne miejsce zajmują pytania o informację i opinię – łącz nie aż trz y miary z siedmiu analizowanych). Z drugiej st rony – paradoksalnie – może wskaźników jest właśnie zbyt mało, by zrekon-st ruować modele zachowań dziennikarz y-gracz y, ponieważ prz y prz yjętych założeniach nie uwzględniamy co najmniej kilku bardzo ist otnych determi-nantów zachowania prowadzących, np. podejmowane tematy, charaktery-st yki rozmówców, kontekcharaktery-st politycz ny tocz onej dyskusji itd. Wydaje się na prz ykład, że nie bez powodu wybrane wskaźniki osiągały krańcowo wy-sokie lub niskie wart ości racz ej w kampanii prz ed pierwszą turą wyborów prezydenckich niż w innych badanych okresach – zapewne wpłynęła na to również charakteryst yka samej kampanii wyborcz ej i wydarz enia, jakie działy się w cz asie jej trwania.
Można z pewnością st wierdzić, że zidentyfi kowane w procesie badaw-cz ym ogranibadaw-cz enia prz yjętej metodologii mają ist otną wart ość – podjęty rekonesans badawcz y st anowi próbę wdrożenia w praktykę analitycz ną paradygmatu grywalizacji dziennikarst wa, o którym socjologowie i me-dioznawcy coraz cz ęściej piszą. Pogłębiona analiza jakościowa zachowań dziennikarskich prz eprowadzona prz ez autorów tekst u równolegle pokazuje wyraźnie, że ist nieją pewne modele zarz ądzania interakcją komunikacyj-ną preferowane prz ez określonych dziennikarz y. Wśród poddanych analizie aktywności komunikacyjnych niektórych dziennikarz y ist nieje pewna po-wtarz alność, skłonność do prowadzenia rozmowy w określony sp osób, a co za tym idzie – prz yjmowania określonych ról w dyskusji. Najważniejszym post ulatem byłoby więc wypracowanie takiego inst rumentarium anali-tycz nego, które pozwoliłoby na poziomie jakościowym odnaleźć algorytm takich modelowych zachowań grywalizacyjnych.
Dyskusja
Specjaliści w zakresie teorii polityki i nauk o mediach rozmaicie podchodzą do defi niowania zadań mediów w demokracji. Najbardziej idealist ycz ny, ale i najszerszy paradygmat uniwersalist ycz ny zakłada, że „media mają być cz ynnikiem mobilizującym obywateli do poznawania polityki i sp raw pu-blicz nych, do dyskusji na te tematy oraz do part ycypacji pupu-blicz nej, w tym do ucz est nictwa w wyborach”44. Tymcz asem nowa ekologia mediów45 prz y-nosi szereg zmian w funkcjonowaniu syst emu medialnego, które nierz ad-ko upośledzają funkcje demokratycz ne mediów – zjawiska, choćby takie jak
44 P. Norris, A Virt uous Circle: Political Communications in Post indust rial Societies, Cambridge 2000, [za:] K. Jakubo-wicz , Media a demokracja…, s. 18.
45 K. Jakubowicz , Nowa ekologia mediów. Konwergencja a metamorfoza, Warszawa 2011, passim.
komodyfi kacja, tabloidyzacja cz y patologicz na mediokracja, nie sp rz yjają zainteresowaniu obywateli polityką i part ycypacją politycz ną46. Najważ-niejsze w ekonomicz nej logice działania mediów i narz ucone niejako prz ez nadawców komercyjnych kryterium oglądalności zyskuje rangę „legitymiza-cji demokratycz nej”47. Również z persp ektywy dziennikarz y sp osób działania syst emu medialnego w świecie ponowocz esnym nie sp rz yja trosce o jakość warsztatu i tym samym jakość wytwarz anych treści. Zwracał na to uwagę Pierre Bourdieu, analizując w ramach teorii pól pole dziennikarskie: „Owa rywalizacja o pierwszeńst wo, wpisana w st rukturę i mechanizmy pola, od-wołuje się do aktorów obdarz onych dysp ozycjami zawodowymi, które skła-niają do organizowania praktyki dziennikarskiej pod szyldem szybkości (lub pośpiechu) i ciągłej aktualizacji (takich też aktorów faworyzuje)”48.
Wszyst kie te zjawiska powodują, że ekosyst em medialny zmienia się – jak się wydaje – nieodwracalnie i trwale. W tej sytuacji, chcąc prz ywrócić mediom ich funkcję aktywizującą i edukacyjną, należy prawdopodobnie zmienić paradygmat rozumienia i interpretowania ich działalności, zwłasz-cz a treści związanych z polityką. Autorz y opisywanego w niniejszym tek-ście badania wychodzą z założenia, że dyskusja w audycji publicyst ycz nej, prz eprowadzana w warunkach ponowocz esnej telewizji, może być rozpa-trywana w kategorii grywalizacji49. Oznacz a to, że rozmowa prz ebiega we-dle określonych zasad, jej ucz est nicy prz yjmują określone role (lub walcz ą o nie), a całość tocz y się w paradygmacie nie tyle (lub nie tylko) informa-cji, ale i rozrywki. Audycja publicyst ycz na sp ełnia kryteria, które wskazał Roger Caillois, defi niując grę i odróżniając ją od zabawy – dobrowolność, nieproduktywność, ogranicz enie miejsca i cz asu, określone zasady, fi kcyjna rz ecz ywist ość, otwart y proces z niepewnym końcem50. To reguły rz ądzące większością audycji publicyst ycz nych. W wyniku tego zjawiska dochodzi do algorytmizacji pozornie naturalnych zachowań komunikacyjnych. Te-maty i sp osoby dyskutowania są wtórne wobec prz yjętych ról, co sp rz yja autoreferencyjności dyskursu medialnego. Mechanizmy gier, które miały odnosić się do świata sp ołecz nego, teraz służą do wyjaśniania tego świata,
46 Tenże, Media a demokracja…, s. 119–148. Por. też: T.E. Patterson, Doing Well and Doing Good: How Soft News and Critical Journalism Are Shrinking the News Audience and Weakening Democracy – And What News Outlets Can Do About It, Cambridge 2000, passim; W.L. Bennett, News: Th e Politics of Illusion, New York–Harlow 2002, passim.
47 P. Bourdieu, O telewizji. Panowanie dziennikarst wa, tłum. K. Sztandar-Sztanderska, A. Ziółkowska, Warszawa 2009, s. 111.
48 Tamże, s. 108.
49 Jak zresztą zauważył Gackowski: „wywiady st anowią klucz owy element dziennikarskiej narracji, która zbu-dowana z informacji oraz felietonów i komentarz y potrz ebuje formy bardziej żywej, interaktywnej. Wywiad jest świetnym prz ykładem gatunku dziennikarskiego, który st anowi pochodną opinii i interesów dwóch zależnych od siebie środowisk – dziennikarz y i polityków” (tegoż, Władza na dywaniku…, s. 152).
50 R. Caillois, Gry i ludzie, tłum. A. Tatarkiewicz , M. Żurowska, Warszawa 1997, s. 20 i nast .
a więc zachodzi relacja zwrotna, która paradoksalnie może być owocna dla budowania demokracji i sp ołecz eńst wa obywatelskiego.
Jak zauważyła Karolina Golemo, analizując post ulaty Liesbet van Zoo-nen o wykorz yst aniu rozrywkowego potencjału treści politycz nych do włą-cz ania odbiorców-widzów-obywateli w praktyki politywłą-cz ne: „aby pozyskać zainteresowanie obywateli znużonych polityką, trz eba się odwoływać nie tyle do wymiaru poznawcz ego teorii politycz nych, co do poziomu emocjo-nalnego zaangażowania. Wykorz yst anie w polityce metod wypracowanych prz ez sp ołecz ności fanowskie (relacja fani–idol) mogłoby prz ynieść skutecz -ne rezultaty”51. Pierwszym krokiem byłoby tu zdobycie uwagi odbiorców i prz emycenie wart ościowych treści („treści politycz ne wnikają w pozornie neutralną tkankę medialnych widowisk rozrywkowych i w ten oto łatwy sp osób docierają do świadomości odbiorców”52), a nast ępnie emocjonalne i behawioralne zaangażowanie w praktykowanie polityki w rozmaitych formach demokracji bezpośredniej i pośredniej. Być może właśnie intencjo-nalnie i profesjointencjo-nalnie realizowana grywalizacja debaty publicz nej okaże się świętym Graalem part ycypacji politycz nej najbliższych dziesięcioleci.
BIBLIOGRAFIA
Aart s K., Semetko H. A., Th e Divided Electorate: Media Use and Political In-volvement, „Th e Journal of Politics” 2003, nr 65 (3).
Bart le R., Heart s, Clubs, Diamonds, Spades: Players Who Suit MUDs, „Jour-nal of MUD Research” 1996, nr 1 (1), http://www.mud.co.uk/richard/hcds.
htm.
Bennett W.L., News: Th e Politics of Illusion, New York–Harlow 2002.
Blumler J.G., Kavanagh D., Th e Th ird Age of Political Communication: Infl u-ences and Features, „Political Communication” 1999, nr 16 (3).
Bogost I., Ferrari S., Schweizer B., Newsgames: Journalism at Play, Cam-bridge–London 2010.
Bogunia-Borowska M., Fenomen telewizji. Interpretacje socjologicz ne i kul-turowe, Kraków 2012.
Bourdieu P., O telewizji. Panowanie dziennikarst wa, tłum. K. Sztandar-Sztanderska, A. Ziółkowska, Warszawa 2009.
Burt on J., News-game Journalism: Hist ory, Current Use and Possible Futures,
„Aust ralian Journal of Emerging Technologies and Society” 2005, nr 3 (2).
Caillois R., Gry i ludzie, tłum. A. Tatarkiewicz , M. Żurowska, Warszawa 1997.
51 K. Golemo, Medialna zabawa…, s. 201.
52 Tamże, s. 202.
Curran J. i in., Media Syst em, Public Knowledge and Democracy: A Com-parative Study, „European Journal of Communication” 2009, nr 24 (1).
Deterding S. i in., Gamifi cation: Using Game Design Elements in Non-gam-ing Contexts, Conference CHI 2011 Gamifi cation Workshop ProceedNon-gam-ings, 7–12.05.2011, Vancouver, http://gamifi cation-research.org/wp-content/
uploads/2011/04/01-Deterding-Sicart -Nacke-OHara-Dixon.pdf.
Dimock M., Popkin S., Political Knowledge in Comparative Persp ective, [w:]
Do the Media Govern: Politicians, Voters, and Report ers in America, pod red. S. Iyengara, R. Reevesa, Th ousand Oaks–London 1997.
Ferrer Conill R., Going Mobile: Gamifying Digital News in Mobile Devices, [w:] Persuasive Technology: Persuasive, Motivating, Empowering Videog-ames. Adjunct Proceedings, pod red. L. Gamberiniego i in., Padova 2014.
Ferrer Conill R., Karlsson M., Th e Gamifi cation of Journalism, [w:] Emerging Research and Trends in Gamifi cation, pod red. H. Gangadharbatla, D.Z. Davis, Hershey 2016.
Fu Y.Ch., Th e Game of Life: Designing a Gamifi cation Syst em to Increase Cur-rent Volunteer Part icipation and Retention in Volunteer-based Nonprofi t Organizations (Undergraduate Student Research Awards, paper 2), San Antonio 2011, http://digitalcommons.trinity.edu/cgi/viewcontent.cgi?art i cle=1001&context=infolit_usra.
Gackowski T., Łącz yński M., Brylska K. oraz Depart ament Monitoringu KRRiT, Monitoring wyborcz y telewizyjnych audycji publicyst ycz nych.
Wybory do Parlamentu Europejskiego 2014. Raport podsumowujący, http://www.krrit.gov.pl/Data/Files/_public/Port als/0/kontrola/wybory/
raport -krrit---eurowybory-2014-r----mtresearch.pdf.
Gackowski T., Łącz yński M., Brylska K. oraz Depart ament Monitoringu KRRiT, Monitoring wyborcz y telewizyjnych programów publicyst ycz nych. Wy-bory samorz ądowe 2014. Raport podsumowujący. Część ogólnopolska, http://www.krrit.gov.pl/Data/Files/_public/images/foto_baza/wykresy-do-monitoringow-wybor/wybory_-ogolnopolskie_-publicyst ycz ne_bt---samorz ad-2014-r_2.pdf.
Gackowski T., Łącz yński M., Brylska K. oraz Depart ament Monitoringu KRRiT, Monitoring wyborcz y telewizyjnych programów publicyst ycz -nych. Wybory prezydenckie 2015. Raport podsumowujący. Programy ogólnopolskie. I tura, http://www.krrit.gov.pl/Data/Files/_public/Port al-s/0/komunikaty/monitoring-wybory-2015/raport -telewizyjne-audycje-publicyst ycz ne--i-tura.pdf.
Gackowski T., Łącz yński M., Brylska K. oraz Depart ament Monitoringu KRRiT, Monitoring wyborcz y telewizyjnych audycji publicyst ycz nych.
Wybory prezydenckie 2015. Raport podsumowujący. Programy
ogólno-polskie. II tura, http://www.krrit.gov.pl/Data/Files/_public/Port als/0/ko-munikaty/monitoring-wybory-2015/raport -telewizyjne-audycje-publi-cyst ycz ne--ii-tura.pdf.
Gackowski T., Łącz yński M., Brylska K. oraz Depart ament Monitoringu KRRiT, Monitoring wyborcz y telewizyjnych audycji publicyst ycz nych.
Wybory parlamentarne 2015. Raport podsumowujący, http://www.krrit.
gov.pl/dla-nadawcow-i-operatorow/kontrola-nadawcow/kampanie-wy-borcz e/.
Gackowski T., Władza na dywaniku. Jak polskie media rozlicz ają polityków?
Nowy model komunikacji politycz nej, Toruń 2013.
Golemo K., Medialna zabawa w epoce Berlusconiego. Włoska telewizja między rozrywką a polityką, [w:] Kultura zabawy, pod red. T. Palecz nego, R. Kantora, M. Banaszkiewicz , Kraków 2012.
Habermas J., Racjonalność działania a racjonalność sp ołecz na, Teoria Dzia-łania Komunikacyjnego, t. 1, tłum. A.M. Kaniowski, Warszawa 1999.
Hamilton J.T., All the News Th at’s Fit to Sell: How the Market Transforms Information into News, Princeton 2006.
Hart ley J., Uses of Television, London–New York 1999.
Herger M., Enterprise Gamifi cation: Engaging People by Letting Th em Have Fun, 2014.
Holtz-Bacha Ch., Norris P., »To Entert ain, Inform, and Educate«: Still the Role of Public Television, „Political Communication” 2001, nr 18 (2).
How Media Inform Democracy: A Comparative Ap proach, pod red. T. Aalbegr, J. Currana, London 2012.
Huizinga J., Homo ludens. Zabawa jako źródło kultury, tłum. M. Kurecka, W. Wirpsza, Warszawa 2011.
Iannelli L., Facebook & Co. Ap punti per una ricerca sui networked publics della comunicazione politica, [w:] Le reti della comunicazione politica.
Tra televisioni e social network, pod red. E. Cioni, A. Marinelliego, Firenze 2010.
Jakubowicz K., Media a demokracja w XXI wieku. Poszukiwania nowych mediów, Warszawa 2013.
Jakubowicz K., Nowa ekologia mediów. Konwergencja a metamorfoza, Warszawa 2011.
Krcmar M., Strizhakova Y., Uses and Gratifi cations as Media Choice, [w:]
Media Choice: A Th eoretical and Empirical Overview, pod red. T. Hart -manna, New York–London 2009.
Kull S., Ramsay C ., Lewis E., Misp erceptions, the Media, and the Iraq War,
„Political Science Quart erly” 2003/2004, nr 118 (4).
Lisowska-Magdziarz M., Media powszednie. Środki komunikowania ma-sowego i szerokie paradygmaty medialne w życiu codziennym Polaków u progu XXI wieku, Kraków 2008.
Mahnič N., Gamifi cation of Politics: Start a new game!, „Teorija in Praksa”
2014, nr 51 (1).
McGonigal J., Reality is Broken: Why Games Make Us Better and How Th ey Can Change the World, London 2011.
Meyer P., Th e Vanishing Newsp aper: Saving Journalism in the Information Age, Columbia–London 2009.
Norris P., A Virt uous Circle: Political Communications in Post indust rial Socie-ties, Cambridge 2000.
Patterson T.E., Doing Well and Doing Good: How Soft News and Critical Journalism Are Shrinking the News Audience and Weakening Democra-cy – And What News Outlets Can Do About It, Cambridge 2000.
Poprawa M., Telewizyjne debaty polityków jako prz ykład dyskursu publicz -nego, Kraków 2009.
Reese S.D., Lee J.K, Underst anding the Content of News Media, [w:] Th e SAGE Handbook of Political Communication, pod red. H.A. Semetko, M. Scam-mell, London 2012.
Rytualny chaos. Studium dyskursu publicz nego, pod red. M. Czyżewskiego, S. Kowalskiego, A. Piotrowskiego, Kraków 1997.
Schudson M., Th e Sociology of News, New York–London 2003.
Shaker L., Dead Newsp apers and Citizens’ Civic Engagement, „Political Com-munication” 2014, nr 31 (1).
Street J., Mass media, polityka, demokracja, tłum. T.D. Lubański, Kraków 2006.
Strömbäck J., Shehata A., Media Malaise or a Virt uous Circle? Exploring the Causal Relationships between News Media Exposure, Political News Attention and Political Interest , „European Journal of Political Research”
2010, nr 49 (5).
Tabloid Tales: Global Debates over Media Standards, pod red. C . Sparksa, J. Tullocha, Lanham 2000.
Tkacz yk P., Grywalizacja. Jak zast osować mechanizmy gier w działaniach marketingowych, Gliwice 2012.
Vreese C .H. de, Boomgaarden H., News, Political Knowledge and Part icipa-tion: Th e Differential Effects of News Media Exposure on Political Knowl-edge and Part icipation, „Acta Politica” 2006, nr 41 (4).
Wróblewski M., Gra jako model sp ołecz ny. O potrz ebie grania w sp ołecz eń-st wie ponowocz esnym, „Homo Ludens” 2009, nr 1.
Zichermann G., Linder J., Th e Gamifi cation Revolution: How Leaders Leverage Game Mechanics to Crush the Competition, New York [2013].
Zoonen L. van, Entert aining the Citizen: When Politics and Popular Culture Converge, Lanham 2005.
SUMMARY
Th e discussion about mutual relations between the media and politics in democracy is going on for years. One of the key issues in this debate is the impact of media on political choices and political part icipation of citizens.
Last years we are observing signifi cant changes in the ways of present-ing content by political actors, esp ecially in the media. New media syst em ecology requires creativity both in political communication creating and analyzing it. One of the interest ing paradigm of this kind of analysis is gamifi cation. Th is art icle aims is to fi nd out how gamifi cation elements are currently used in the practice of journalism and how the gamifi ed schemes of political broadcast talk have the potential to st rengthen the democratic and civic purposes of journalism.
Th e authors of this art icle are inclined to the idea that convergence be-tween politics and popular culture can have also a positive effect for the
Th e authors of this art icle are inclined to the idea that convergence be-tween politics and popular culture can have also a positive effect for the