1. Od samego początku uczyć młodzież kar
ności, to znaczy: rozkaz musi być bezwzględnie
wykonany, musi być bezwzględne posłuszeństwo. 2. Po nauczeniu karności — następuje
nomja, to znaczy: prowadzący wycofuje się z gry, ma tylko ogólny nadzór.
Na rozjemcę dawać ucznia, przez co wyrabia
się samodzielność—a również młodzież lubi zasto-
sowywać się do wskazówek spółkolegi.
3. Dążyć do tworzenia stałych zastępów, przez co wyrabia się łączność, pokochanie gry.
4. Racjonalny podziałjedynie jest według wie ku, przez co unika się przeforsowania. A zatem
dzieli się ćwiczących: od 6 do 8 — od 8 do 10 — od 10 do 12 — od 12 do 14 lat.
5. Dla małych dzieci jaknajmniej prawideł, co
nie wyczerpuje uwagi — zaś dużo naśladownictwa
zwierząt, przez co następuje wesołość, wielka ruch liwość, zabawność —a wysiłek fizyczny niewielki.
6. Dla każdego wieku, powinien prowadzący
ułożyć program i trzymać się go o ile możności.
7. Ulubione gry dawać częściej — a pamiętać
należy, że dobry plan polega na jakości, nie na
ilości gier. Dlaczego? Zbyt wielki plan przeszka
dza w rozmiłowaniu się, a następuje pochop za nowością.
8. Konieczność przestrzegania stopniowania. Jak to należy rozumieć? W nowej grze nie powin
na się znaleźć czynność skomplikowana, trudna do
opanowania, któraby nie była przygotowana, po przednio stopniowo, łatwiejszymi przerobiona grami.
należy dać grę innego charakteru, np. gdzie gra
wyrabiaspryt, kształci zmysł, ćwiczy mięśnie tułowia. 10. Jeżeli gra wchodzi w lekcję gimnastyki, to zwracać należy uwagę, by w jednej lekcji była gra bieżna, w drugiej gra ćwicza.ca mięśnie tuło wia, w trzeciej uwzględniająca skoki, w czwartej zmysły i t. d. Nie można jednak, zamiast poszcze
gólnych grup, dawać gry lub zabawy — bo nie
wszystkiemi grami lub zabawami dadzą się poszcze
gólne grupy zastąpić, dlatego należy dawać ćwi czenia w formie zabaw, np. „bocian i źaby“ —
„skok zajęczy", bo zabawa lub gra ruchy ma szyb
kie — a zatem nie tak poprawne jak ruchy w ćwi czeniach racjonalno -zdrowotnych — przez co nie osiąga się właściwego celu.
11. Ile możności prowadzący sam powinien
brać udział w grze, ’zanim młodzież dokładnie jej
nie pozna; jeżeli nie bierze udziału—młodzież po winna w prowadzącym widzieć, że on się przejmu
je wszystkiem, co ona robi.
12. Uważać, by młodzieży nie przesilić. Lepiej za mało, niż za dużo.
13. Powierzchowność zabija grę — żadnych ustępstw, dyscyplina musi być zachowana (n. p.
prowadzący na boku siądzie).
14. Z powyższego wynika: jeżeli zabawa źle idzie — winien prowadzący.
15. W planie powinny być gry i zabawy tak
ułożone, że na początku i na końcu lekcji gry wię
cej spokojne — a w środku intensywniejsze. 16. Prowadząoy uważa na zapalczywość mło dzieży, to znaczy: chłopak zmęczony, sam swoje
zmęczenie reguluje (jeżeli to nie są zawody), jed
nak chłopak zapalczywy nie przyzna się, że jest zmęczony — i na to prowadzący powinien zwracać uwagę.
17. Żadne prawidło nie jest bezwględne, to
znaczy: prawidła gry można zmieniać — młodżież
często sama prawidła komponuje — a jeżeli pro wadzący widzi, że zabawa osiągnęła swój skutek, zostawia młodzieży swobodę.
18. Jak uczyć nowej gry? Prowadzący zbiera po kilku z różnych oddziałów i prawidłowo grę
przerabia. W ten sposób, mając z różnych oddzia
łów po kilku, którzy grę już poznali, łatwej mu
resztę nauczyć.
19. Dziewczętom ułatwiać przebieg gry (przy-
bory dawać lżejsze, zamiast palestry, dać rakietę,
błędem jednak jest, jakoby dziewczęta miały mieć
inne gry); uważać jednak na intensywność gry, na
szorstkość (przerywany król).
20. Nie partaczyć gry, chociażby była najłat wiejszą — tego partactwa unika gimnastyka
racjo-nalno-zdrowotna; a zatem tembardziej przy grach zwracać na to uwagę, ponieważ tu swoboda jest
większa.
22. Nie przewlekać gry—dać inną—dać kilka
ruchów gimnastycznych—zrobić marsz ześpiewem, aby nie dać się^młodzieźy znudzić.
23. Nie zrażać się tern, że gra z początku nie
idzie, trzeba dać poznać najpierw wszystkie pra widła danej gry.
24. Nie wiele zabaw—a dużo zabawy dawać.
25. Dążyć do tego, by gry przeważały nad
zabawami, przez to następuje zainteresowanie się większe.
26. Tem lepsza gra lub zabawa—im młodzież
rusza się więcej i w większej ilości.
27. Gry z piłką sąbardziej wskazane, bo wy rabiają więcej przymiotów.
28. Nie podawać wszystkich prawideł odrazu,
tylko stopniowo w czasie gry.
29. Uważać przy grach na: 1. płeć, 2. na licz
bę grających (jeśli zadużo — podzielić na partje, ale nie mówić: gra się nie podoba, bo za dużo
ćwiczących), 3. na wprawę, 4. na przybory, jakie
prowadzący posiada, 5. na stan powietrza: gorące,
zimne, wiatr—dlatego plan nie może być stały. 30. Mieć na pamięci rozwój fizyczny, inteli gencję. Na momenty wychowawcze zwracać uwagę:
zgodliwość, łagodność, ustępliwość, zaciekłość.
Zawody.
Zawody w grach urządzać rzadko i to najpierw w równym wieku (równorzędne klasy) następnie
wybrani. Częste zawody psują młodzież; wyrabia się wówczas jednostronność.
Dobre strony zawodów.
Zawody w grach dają impuls do- wytrwałego oddawania się ćwiczeniom fizycznym — zdobycie
wiary we własne siły — zdobycie przekonania, że wytrwałością, rozumnem rozłożeniem sil i ocenie niem sytuacji, przytomnością umysłu, szybką decy zją, odwagą dochodzi się do zwycięstwa — naucze nia się, że podstęp i nieszlachetne postępowanie nie
prowadzą do celu, bywają dojrzane i ujemnie
oceniane.