Sopocka Pracownia Badań Społecznych cztery razy w roku przeprowadza sondaż społecznej aprobaty i oceny działań poszczególnych instytucji i firm. Również we wrześniu br. zapytano reprezentatywną grupę dorosłych mieszkańców Polski (1029 osób), jak oceniają działalność wybranych instytucji publicznych i firm, w tym NIK. Badani mogli przyporządkowywać do danej instytucji oceny: „dobrze”, „źle” lub opcję „nie mam zdania”.
W odniesieniu do Najwyższej Izby Kontroli saldo ocen wynikające z różnicy odsetka ocen pozytywnych i negatywnych wyniosło w tym badaniu plus 24, co spowodowało, że Izba uplasowała się na 13 miejscu. NIK wyprzedziła m.in. takie instytucje jak: NBP, Policja, sądy, Sejm i Senat, rząd, służba zdrowia. Przed NIK znalazły się m.in.: Straż Pożarna, prezydent, TVP, TVN, Polsat, Polskie Radio, wojsko, rzecznik praw obywatelskich, UOP i Kościół. Warto wspomnieć, że NIK otrzymała mniej negatywnych ocen niż Kościół. W stosunku do poprzedniego badania, z czerwca br., pozycja NIK nie zmieniła się zasadniczo.
Nastąpił jedynie dwupunktowy wzrost salda, co jednak mieści się w granicy błędu statystycznego.
Generalnie lepiej oceniają Izbę ludzie młodzi, mężczyźni, z wykształceniem wyższym, zatrudnieni w przedsiębiorstwach (zarówno państwowych, jak i prywatnych), kadra kierownicza i właściciele firm (choć tu również występuje wysoki odsetek ocen negatywnych, co wskazuje na polaryzację tej grupy) oraz mieszkańcy miast. Gorzej postrzegają pracę NIK kobiety, osoby z wykształceniem średnim, rolnicy, mieszkańcy średniej wielkości miast i wsi.
Największa polaryzacja stanowisk względem NIK występuje w grupie wiekowej 40-59 lat (najwięcej ocen zarówno pozytywnych, jak i negatywnych – najrzadziej wybierano w tej grupie opcję „nie mam zdania”). Jeśli zaś szukać związku pomiędzy preferencjami wyborczymi a oceną Izby, to najwięcej pozytywnych ocen NIK otrzymała od wyborców Platformy Obywatelskiej i Unii Wolności, zaś negatywnych - od elektoratu Prawa i Sprawiedliwości oraz Ligi Rodzin Polskich.
A. K.
Prezes NIK Mirosław Sekuła otrzymał gorące podziękowania od dzieci ze Starych Trok na Litwie. Przedszkolaki dziękowały za słodycze i prezenty, a uczniowie szkoły podstawowej za pobyt w Polsce, w czasie którego zwiedzali Warszawę, Wilanów, Żelazową Wolę, Niepokalanów, a bazę „wypadową” mieli w Ośrodku Szkoleniowym NIK w Goławicach. Uczniowie szkół w Starych Trokach, Połukni i Szaflarach specjalnie serdecznie dziękują za sprzęt sportowy. Teraz będą mogli współzawodniczyć ze sobą i doskonalić się w różnych dyscyplinach sportowych.
Równie serdeczne podziękowania przesłano na ręce Aleksandry Jakubowskiej, przewodniczącej Związku Zawodowego Pracowników NIK. Związek partycypował w finansowaniu zarówno darów, jak i pobytu w Polsce dzieci z polskich rodzin zamieszkałych na Litwie. Dzieci piszą m.in.: ”Wyjazd ten dostarczył wiele radości i niezapomnianych wrażeń, a także pomógł lepiej poznać kulturę, historię i język polski”.
Do dyrektora generalnego NIK Józefa Górnego napisała Irena Duchowska – prezes Oddziału Związku Polaków Litwy „Lauda” i Stowarzyszenia Polaków z Kiejdan, a równocześnie założycielka polskiego zespołu pieśni „Issa” oraz założycielka i nauczycielka szkółki języka polskiego w rejonie kiejdańskim.
Pani Irena Duchowska – matka trojga już dorosłych dzieci – zacieśnia więzy między rodzinami polskimi z Laudy, nieraz bardzo daleko od siebie mieszkającymi, organizuje uroczyste obchody świąt państwowych – zwłaszcza 3 Maja i 11 Listopada, tradycyjne obrzędy związane ze świętami Bożego Narodzenia i Wielkiej Nocy, koncerty i spotkania poetyckie. Założyła sekcję literacką, marzy o wydaniu zbiorku poezji w wersji polsko-litewskiej oraz kwartalnika „Głos z Laudy”. Ponadto członkowie Stowarzyszenia Polaków z Kiejdan w miarę swoich skromnych możliwości roztaczają opiekę nad rodakami starszymi i samotnymi niosąc im pomoc materialną, lekarską i obdarzając dobrym słowem, aby nie czuli się opuszczeni. Jednocześnie dużo czasu poświęcają – zwłaszcza pani Irena – dzieciom i młodzieży, aby przybliżać im Polskę.
W liście swoim Irena Duchowska dziękuje za okazane zainteresowanie oraz pomoc i prosi o to, abyśmy nie zapominali o Polakach rozsianych w różnych zakątkach Litwy – będą ogromnie wdzięczni za wyrazy pamięci i wszelkie formy wsparcia ich działalności.
red.
1
Kontrola i kontroling w zarządzaniu: tendencje, koncepcje, instrumenty, pod redakcją naukową Bolesława Rafała Kuca, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Zarządzania i Marketingu, Warszawa 2002, część I – s.149, część II- s.195, część III – s.124.
Publikacja zawiera referaty wygłoszone na konferencji naukowej „Kontrola i kontroling w zarządzaniu”, zorganizowanej przez Wyższą Szkołę Zarządzania i Marketingu w Warszawie w czerwcu br. Autorami referatów są pracownicy naukowi wyższych uczelni w Polsce. Przedmiotem pierwszej części jest miejsce i rola kontroli we współczesnych systemach zarządzania, a zwłaszcza w zarządzaniu strategicznym. Referenci starali się przeanalizować wiele ważnych tematów, takich jak: etyka zachowań kontrolerskich, nadzór korporacyjny, kontrola strategiczna, kontrola w administracji samorządowej samokontrola, kontrola skarbowa i marketingowa. Część druga poświęcona jest teorii i praktyce kontrolingu.
Kontroling pomaga określać kondycję przedsiębiorstwa, ustalić znaczące odchylenia otrzymywanych wyników od planu, bada szanse i zagrożenia przedsiębiorstwa w konkretnym otoczeniu. Jest pojęciem szerszym niż kontrola. Służy kierowaniu przedsiębiorstwem, czyli przewidywaniu opartemu na analizie wskaźników. Trzecia część przedstawia problematykę kontroli jakości, która jest metodycznym i niezależnym badaniem produktów, mającym na celu określenie, czy działania i wyniki dotyczące jakości są zgodne z ustalonymi normami. Audyt jakości, którego podstawą jest norma ISO serii 10011, odnosi się do systemu jakości i jego elementów, do procesów, wyrobów i usług. Audyt wykonany przez upoważnionych audytorów prowadzi do akredytacji i certyfikacji.
Elżbieta Malinowska, Wojciech Misiąg: Na co idą nasze pieniądze, czyli jak czytać ustawę budżetową, Alinex Inżynieria Finansowa, Warszawa 2002, s. 141.
W książce omówiono najważniejsze pojęcia związane z budżetem państwa, takie jak:
dochody budżetowe, wydatki, deficyt, dług publiczny, klasyfikacja budżetowa, sprawozdawczość budżetowa i wiele innych. Tworzą one słowniczek podstawowych pojęć z dziedziny budżetu. Autorzy opisali również procedurę opracowywania i uchwalania ustawy budżetowej. Ważną częścią jest wyjaśnienie, w jaki sposób posługiwać się ustawą budżetową, jak czytać tabele wypełnione liczbami i symbolami, ażeby dowiedzieć się, na co naprawdę idą nasze pieniądze.
2
Autor skomentował najważniejsze regulacje prawne dotyczące dróg publicznych. Na wstępie przypomniał historyczne przepisy, a mianowicie: ustawę z 10 grudnia 1920 r., dekret z 4 sierpnia 1956 r. oraz ustawę z 29 marca 1962 r., ponieważ ich treść niejednokrotnie rzutuje na obecne regulacje. Zasadniczą częścią publikacji jest komentarz do dwóch ustaw: z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst ujednolicony) oraz z 29 sierpnia 1997 r. o finansowaniu dróg publicznych (tekst ujednolicony). W dalszej części autor omówił zagadnienia: nieruchomości pod drogami publicznymi i ochrony środowiska oraz przepisy dotyczące autostrad płatnych.
Jerzy Świątkiewicz: Europejski kodeks dobrej administracji (tekst i komentarz o zastosowaniu kodeksu w warunkach polskich procedur administracyjnych), Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich, Warszawa 2002, s. 38.
„Europejski kodeks dobrej administracji” został opracowany przez ombudsmana Unii Europejskiej Jacoba Sodermana, i uchwalony we wrześniu 2001 r. przez Parlament Europejski, z zaleceniem stosowania w organach i instytucjach Unii. „Kodeks” zawiera ogólne zasady dobrej praktyki administracyjnej, znajdujące zastosowanie w kontaktach instytucji i administracji z obywatelem. Każdy obywatel Unii Europejskiej ma prawo domagania się od organów i instytucji Unii bezstronnego, zgodnego z prawem rozpatrzenia wniesionej sprawy, bez zbędnej zwłoki. Stosowanie zasad kodeksu ma na celu skuteczniejszą ochronę praw obywateli i innych podmiotów prawa oraz sprawniejsze działanie administracji. „Kodeks” nie ma mocy bezwzględnie obowiązującej, zwłaszcza w Polsce, która znajduje się w stadium poprzedzającym wstąpienie do Unii Europejskiej, ale jego zasady mogą odegrać pozytywną rolę w usprawnianiu działalności administracji publicznej.