W praktyce Kościoła od zawsze była stosowana Komunia święta pod dwiema postaciami: chleba i wina. Zasadą jest komunia pod postacią chleba. Niemniej Kodeks Jana Pawła 2 (kan. 925) i dokumenty posoborowe [przypis 109] przewidują kilkanaście wyjątków, dopuszczających udzielania komunii pod dwiema postaciami, tj. chleba i wina [przypis 110]. W świetle powyższego, rygory prawne omawianej ustawy nie będą się rozciągały do zakazu wnoszenia, podawania i spożywania wina mszalnego w obiektach kultu religijnego (kościele, kaplicy), wszakże pod warunkiem, że będzie to miało związek z odprawianą celebrą, a nie poza nią.
Str. 60
Spożywanie wina mszalnego zgodnie z normą i zwyczajem kościelnym, w czasie odprawianej liturgii mszalnej lub poza nią korzysta z ochrony w prawie kanonicznym Kościoła katolickiego, a także na gruncie praw wewnętrznych tych Kościołów, w których to spożywanie jest praktykowane.
Przypisy
Przypis 1. Dalej: ustawy. Wróć do treści głównej.
Przypis 2. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002, s. 27-28. Wróć do treści głównej.
Przypis 3. Art. 46 ust. 1 ustawy: „Napojem alkoholowym w rozumieniu niniejszej ustawy jest produkt przeznaczony do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia rolniczego w stężeniu przekraczającym 0,5 procent objętościowych alkoholu”. Ustawa rozróżnia „stan po użyciu alkoholu”, który zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:
1. stężenia we krwi od 0,2 do 0,5 alkoholu albo
2. obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm(3) (art. 46 ust. 2 ustawy) oraz „stan nietrzeźwości”, który zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:
1. stężenia we krwi powyżej 0,5 alkoholu albo
2. obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm(3) (art. 46 ust. 3 ustawy). Wróć do treści głównej.
Przypis 4. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002, s. 32. Wróć do treści głównej.
Przypis 5. Ustawa, wymieniając podmioty konfesyjne, z którymi państwo współdziała w realizacji wymienionych zadań, operuje pojęciem „Kościół katolicki i inne kościoły oraz związki wyznaniowe”, zamiast utrwalonym (po 1989 r.) pojęciem „kościół i inny związek wyznaniowy”. Być może, wymieniając Kościół katolicki wprost z nazwy indywidualnej, chciano wyróżnić jego rolę dziejową i współczesną w realizacji zadań zakreślonych omawianą ustawą. Wróć do treści głównej.
Przypis 6. Dz.U. nr 78, poz. 483 ze zm. Na temat charakteru wstępu do konstytucji zob. W. Skrzydło, Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Kraków 2000, s. 10-11 oraz P. Winczorek, Dyskusje konstytucyjne, Warszawa 1996, s. 115. Wróć do treści głównej.
Przypis 7. Zdaniem A. Surówki (Glosa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 stycznia 2004 r., K14/03, „Przegląd Sejmowy” 2004, nr 6, poz. 172), prawo do ochrony zdrowia zapisane w art. 68 ust. 1 Konstytucji chroni abstrakcyjnie pojmowane dobro, jakim jest zdrowie. Ochrona tego dobra przyznana została wszystkim jednostkom ludzkim i służy pełniejszej ochronie życia oraz godności ludzkiej. Wróć do treści głównej.
Przypis 8. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002, s. 45 i n. Wróć do treści głównej.
Przypis 9. W trosce o należyte realizowanie zadań ustawowych państwo posiłkuje się organizacjami pozarządowymi na wielu frontach zadań społecznych, m.in. takie rozwiązania spotykamy w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. nr 64, poz. 593 ze zm.); zob. Z. Zarzycki, Rola Kościołów i
związków wyznaniowych w realizacji wybranych zadań z ustawy o pomocy
społecznej z dnia 12 marca 2004 r., „Studia z Prawa Wyznaniowego” 2005, nr 8, s.
73-102. Więcej na temat zasady pomocniczości zob. S. Kawula, Pomocniczość i wsparcie. Kategorie pedagogiki społecznej, Olsztyn 2002, s. 77-80. Wróć do treści głównej.
Przypis 10. Również w krajach zachodnioeuropejskich na coraz większą skalę widoczna jest pluralizacja podmiotów świadczących publiczne usługi społeczne, w tym z zakresu zwalczania patologii związanych z nadużywaniem napojów
alkoholowych. Wróć do treści głównej.
Przypis 11. A. Rutkowska, Pedagodzy społeczni - woluntariusze organizacji pozarządowych działających w środowisku lokalnym, w: Pracownicy socjalni i woluntariusze a możliwości reformy pomocy społecznej, red. K. Marzec-Holka, Bydgoszcz 1998, s. 229. Wróć do treści głównej.
Przypis 12. Dz.U., nr 64, poz. 593 ze zm. Bynajmniej teoretycznie, możliwość taka została przewidziana np. w ustawie o pomocy społecznej, dopiero od 1 stycznia 1999 r. Otóż art. 25 ust. 1 obowiązującej ustawy o pomocy społecznej przewiduje, że
„Organy administracji rządowej i samorządowej mogą zlecać realizację zadania z zakresu pomocy społecznej, udzielając dotacji na finansowanie lub dofinansowanie realizacji zleconego zadania:
1. organizacjom pozarządowym prowadzącym działalność w zakresie pomocy społecznej,
2. osobom prawnym i jednostkom organizacyjnym działającym na podstawie przepisów o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, stosunku Państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych oraz o gwarancji wolności sumienia i wyznania, jeżeli ich cele statutowe obejmują
prowadzenie działalności w zakresie pomocy społecznej”. Wróć do treści głównej.
Przypis 13. Dz.U., nr 96, poz. 873 ze zm. Jednakże pod warunkiem, że ich cele statutowe obejmują prowadzenie działalności pożytku publicznego (art. 3 ust. 3 pkt 1). Wróć do treści głównej.
Przypis 14. Zasada subsydiarności znana była w filozofii starożytnej Grecji. W nauce katolickiej dostrzega się ją w poglądach o naturze społeczności, a przede wszystkim w filozofii św. Tomasza z Akwinu. Kościelne rozumienie zasady pomocniczości sprecyzował papież Pius 11 w encyklice Quadregesimo Anno z 1931 r. (wyd. „Znak”
1982, nr 7-9, s. 708). Zgodnie z zasadą pomocniczości wyrażoną w encyklice Jana Pawła 2 Centesimus Annus (1991): „Społeczność wyższego rzędu nie powinna ingerować w wewnętrzne sprawy społeczności niższego rzędu, pozbawiając ją kompetencji, lecz raczej winna wspierać ją w razie konieczności i pomóc w
koordynacji jej działań z działaniami innych grup społecznych, dla dobra wspólnego”.
Wróć do treści głównej.
Przypis 15. Art. 7 ust. 1 pkt 18 i 19. Wróć do treści głównej.
Przypis 16. H. Misztal, Konstytucyjne podstawy polskiego prawa wyznaniowego, w:
Prawo wyznaniowe. Stan prawny na 1 lipca 2003 r., wyd. 2 zmienione i
zaktualizowane, red. H. Misztal, P. Stanisz, Lublin 2003, s. 191. Wróć do treści głównej.
Przypis 17. Np. ustawa z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz.U. nr 12, poz.
114 ze zm.). Wśród wykroczeń przeciwko porządkowi i spokojowi publicznemu wymieniono (art. 51 paragraf 1): „Kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Paragraf 2. Jeżeli czyn określony w paragrafie 1 ma charakter chuligański lub sprawca dopuszcza się go, będąc pod wpływem alkoholu, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Paragraf 3. Podżeganie i pomocnictwo są karalne”. Wróć do treści głównej.
Przypis 18. T.j. Dz.U. z 2005 r., nr 231, poz. 1965 ze zm. Wróć do treści głównej.
Przypis 19. Przykładowe wyliczenie środków na realizację powyższej działalności znajduje się w art. 24 ust. 2. Wróć do treści głównej.
Przypis 20. Ustawa z dnia 21 kwietnia 1936 r. o stosunku Państwa do
Muzułmańskiego Związku Religijnego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 30, poz.
240 ze zm.); ustawa z dnia 21 kwietnia 1936 r. o stosunku Państwa do Karaimskiego Związku Religijnego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 30, poz. 241 ze zm.);
rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o stosunku Państwa do Wschodniego Kościoła Staroobrzędowego, nie posiadającego hierarchji duchownej (Dz.U. nr 38, poz. 363 ze zm.). Wróć do treści głównej.
Przypis 21. Szczegółowe uregulowanie zadań mniejszościowych Kościołów i związków wyznaniowych w Polsce z zakresu wychowania w trzeźwości i
przeciwdziałania alkoholizmowi znajdziemy w statucie każdego z nich. Wróć do treści głównej.
Przypis 22. Działalność charytatywno-opiekuńcza każdego z Kościołów i związków wyznaniowych ma własne podłoże religijne i doktrynalne. W przypadku Kościoła katolickiego będzie to nakaz mający źródło np. w Biblii, Katechizmie Kościoła katolickiego (nr 2447), Kodeksie Prawa Kanonicznego (kan. 222 paragraf 2, kan.
529 paragraf 2). Wróć do treści głównej.
Przypis 23. Dz.U. z 1998 r., nr 51, poz. 318. Wróć do treści głównej.
Przypis 24. Art. 22 ust. 1 Konkordatu: „Działalność służąca celom humanitarnym, charytatywno-opiekuńczym, naukowym i oświatowo-wychowawczym, podejmowana przez kościelne osoby prawne, jest zrównana pod względem prawnym z
działalnością służącą analogicznym celom i prowadzoną przez instytucje
państwowe”. J. Krukowski, Kościół i państwo. Podstawy relacji prawnych, Lublin 2000, s. 324. Wróć do treści głównej.
Przypis 25. J. Krukowski (Kościół i państwo. Podstawy relacji prawnych, Lublin 2000, s. 324; J. Krukowski, Polskie prawo wyznaniowe, wyd. 3, Warszawa 2006, s. 181), podniósł, że normy konkordatowe w tym zakresie są potwierdzeniem przepisów art.
7 ust. 12 pkt 2-4 i ust. 3 pkt 7-9 oraz art. 38-40 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w RP. Wróć do treści głównej.
Przypis 26. M. Pietrzak, Prawo wyznaniowe, wyd. 3, Warszawa 2005, s. 277; także, W. Bar (Charytatywna działalność Kościołów i innych związków wyznaniowych, w:
Prawo wyznaniowe, red. H. Misztal, P. Stanisz, wyd. 2 zmienione i zaktualizowane, stan prawny na 1 lipca 2003 r., Lublin 2003, s. 350-351) wymienia działalność charytatywno-opiekuńczą w ustawach o stosunku Państwa do następujących Kościołów w RP: Augsburskiego (art. 25),
Ewangelicko-Reformowanego (art. 10, 20-21), Polskokatolickiego (art. 11, 28-29),
Starokatolickiego Mariawitów (art. 11,18, 27-28), Katolickiego Mariawitów (art. 17), Zielonoświątkowego (art. 24), Adwentystów Dnia Siódmego (art. 20-22, 28 ust. 5, 29-30), Chrześcijan Baptystów (art. 22 ust. 2-3, 23-24, 33 ust. 5, 34-35),
Ewangelicko-Metodystycznego (art. 22, 24, 29 ust. 5, 30-31), Gmin wyznaniowych żydowskich (art. 18). Wróć do treści głównej.
Przypis 27. Art. 38 ust. 1 ustawy z 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 29, poz. 154 ze zm.). Wróć do treści głównej.
Przypis 28. Por. M. Pietrzak, Prawo wyznaniowe, wyd. 3, Warszawa 2005, s. 276.
Np. zakony katolickie lub prawosławne prowadzą działalność charytatywno-opiekuńczą w zakresie określonym w ich statutach lub odpowiednich aktach
wewnętrznych. Podobnie organizacje katolickie lub prawosławne bractwa cerkiewne mogą prowadzić działalność charytatywno-opiekuńczą w zakresie określonym w ich statutach. Kościelne przeciwdziałanie patologiom społecznym i ich skutkom w szczególności może polegać (art. 39) m.in. na: organizowaniu pomocy sierotom i prowadzenie zakładów dla sierot, prowadzeniu szpitali i innych zakładów
leczniczych, organizowaniu pomocy w zakresie ochrony macierzyństwa oraz znajdującym się w trudnym położeniu materialnym lub zdrowotnym rodzinom i osobom, w tym pozbawionym wolności; prowadzeniu żłobków, ochronek, burs i schronisk, udzielanie pomocy w zapewnianiu wypoczynku dzieciom i młodzieży znajdującym się w potrzebie; krzewienie idei pomocy bliźnim i postaw społecznych temu sprzyjających. Wróć do treści głównej.
Przypis 29. Art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 97,
poz. 481 ze zm.); art. 31 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (Dz.U. nr 66, poz. 287 ze zm.); art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do
Kościoła Chrześcijan Baptystów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 97, poz. 480 ze zm.); art. 25 ustawy z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 73, poz. 323 ze zm.); art. 14 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 97, poz. 479 ze zm.); art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 73, poz. 324 ze zm.); art. 21 ustawy z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła Zielonoświątkowego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 41, poz. 254 ze zm.); art. 17 ustawy z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Katolickiego Mariawitów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 41, poz. 252 ze zm.);
art. 11 ust. 1, art. 17 i art. 18 ustawy z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 41, poz.
253 ze zm.); art. 11 ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 97, poz. 482 ze zm.); art. 18 ustawy z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do gmin wyznaniowych żydowskich w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 41, poz. 251 ze zm.). Wróć do treści głównej.
Przypis 30. Np. art. 21 adwentystów; art. 23 baptystów; art. 22 ust. 1 metodystów;
art. 17 staromariawitów; art. 18 ust. 2 polskokatolików. Wróć do treści głównej.
Przypis 31. W. Bar, Charytatywna działalność Kościołów i innych związków
wyznaniowych, w: Prawo wyznaniowe, red. H. Misztal, P. Stanisz, wyd. 2 zmienione i zaktualizowane, stan prawny na 1 lipca 2003 r., Lublin 2003, s. 354. Wróć do treści głównej.
Przypis 32. Np. art. 23 ust. 1 polskokatolicy; art. 21 ust. 1 gmin żydowskich. Wróć do treści głównej.
Przypis 33. W sposób określony w porozumieniach między władzami danego Kościoła lub innego związku wyznaniowego a jednostkami publicznej radiofonii i telewizji (art. 25 ust. 4 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania). Wróć do treści głównej.
Przypis 34. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002, s. 45 i nast. znajdującej oparcie w art. 7 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r., zgodnie z którym: „Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa” a także w treści art. 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks
postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm.), który stwierdza, iż: „Organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa”. Wróć do treści głównej.
Przypis 35. Regulamin Organizacyjny Państwowej Agencji Rozwiązywania
Problemów Alkoholowych (został wydany w formie załącznika nr 2 do Zarządzenia Ministra Zdrowia z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie Państwowej Agencji
Rozwiązywania Problemów Alkoholowych (Dz.Urz.MZ. nr 9, poz. 43)) określa zadania Agencji w zakresie realizacji zadań z omawianej ustawy m.in. poprzez wspieranie społeczności lokalnych w rozwiązywaniu problemów alkoholowych i przeciwdziałaniu nietrzeźwości w miejscach publicznych. W tym zakresie Agencja powinna współpracować z organizacjami pozarządowymi działającymi na rzecz profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych, w szczególności z Ruchem Abstynenckim, w tym klubami i stowarzyszeniami abstynenckimi oraz organizacjami pozarządowymi funkcjonującymi w środowisku Kościoła katolickiego, innych
Kościołów oraz wspólnot wyznaniowych (paragraf 1 pkt. 6 lit. j).
Także do obowiązków Działu Edukacji Publicznej, Analiz i Współpracy z Zagranicą (paragraf 7 pkt. 8) i Działu Programów Lokalnych (paragraf 11 pkt. 6) należy m.in.
współpraca ze stowarzyszeniami abstynenckimi oraz organizacjami pozarządowymi funkcjonującymi w środowisku Kościoła katolickiego, innych Kościołów oraz
wspólnot wyznaniowych. Wróć do treści głównej.
Przypis 36. Przykładowo na terenie Miasta Krakowa uchwała Rady Miasta Krakowa z dnia 9 listopada 2005 r., nr 93/936/05 (Dz.Urz. Woj. Małop. nr 616, poz. 4244)
ustaliła liczbę punktów sprzedaży napojów alkoholowych na terenie Gminy Miasta Krakowa na 1000. Wróć do treści głównej.
Przypis 37. Por. wyrok NSA z 17 listopada 1998 r., 2 SA 1394/98, opublikowany w
„Prawie Gospodarczym” 1999, nr 3, poz. 46. Wróć do treści głównej.
Przypis 38. Rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody z 16 grudnia 1996 r., nr
ON.3.0903/12/46/96, opublikowane w „Orzecznictwo w Sprawach Samorządowych”
1997, nr 2, poz. 44. Wróć do treści głównej.
Przypis 39. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002, s. 227. Wróć do treści głównej.
Przypis 40. Rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody z 18 marca 2003 r., nr ON.2.0911-10/10/03, opublikowane w „Orzecznictwo w Sprawach Samorządowych” 2003, nr 3, poz. 70. Wróć do treści głównej.
Przypis 41. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002, s. 227. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 02 marca 2005 r., 6 SA/Wa 963/04, opublikowanym w „ZNSA” 2005, Nr 2-3, poz. 108 uznał, że odległości pomiędzy punktami sprzedaży napojów alkoholowych a
obiektami o szczególnym znaczeniu, takimi jak m.in. szkoły, powinny być mierzone wzdłuż osi dróg publicznych, przy których są one usytuowane, nie zaś przez
nieruchomości należące do osób prywatnych. Wróć do treści głównej.
Przypis 42. Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.). Wróć do treści głównej.
Przypis 43. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002, s. 235. Wróć do treści głównej.
Przypis 44. Np. na rok 2001 - uchwała nr 72/620/01 z dnia 14 marca 2001 r. (Dz.Urz.
Woj. Małop., nr 40, poz. 619). Wróć do treści głównej.
Przypis 45. Zazwyczaj działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 lub art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r., nr 142 poz. 1591 ze zm.) i art. 12 ust. 2 i 3 omawianej ustawy. Wróć do treści głównej.
Przypis 46. Uchwała nr 28/240/03, Rady Miasta Krakowa z dnia 22 października 2003 r. w sprawie zasad usytuowania na terenie Gminy Miejskiej Kraków, miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych (Dz.Urz. Woj. Małop., nr 403, poz.
4257). Wróć do treści głównej.
Przypis 47. W poprzedniej uchwale Rady Miasta Krakowa nr 71/704/97 z dnia 19 lutego 1997 r. (Gazeta Urzędowa z dnia 4 marca 1997, nr 5) punkty sprzedaży napojów alkoholowych (detal) nie mogły być zlokalizowane w odległości mniejszej niż 100 metrów od ww. obiektów chronionych. W obowiązującej uchwale dopuszcza się (paragraf 2), po udokumentowaniu przez przedsiębiorcę zapewnienia systemu ochrony placówki i po uzyskaniu opinii właściwej terenowo Rady Dzielnicy,
odstąpienie od wymogów odległościowych, określonych w paragrafie 1 ust. 1, w odniesieniu do: obszaru położonego w obrębie Plant Krakowskich, rejonu
Kazimierza i innych ulic i miejsc w Krakowie. Wróć do treści głównej.
Przypis 48. W poprzednio obowiązującej uchwale odległość 100 metrów liczona miała być najkrótszą drogą dojścia od najbliższego wejścia na teren „chronionej”
posesji, do wejścia do punktu sprzedaży napojów alkoholowych, z wyjątkiem
obiektów wojskowych, gdzie odległość liczona będzie od jego ogrodzenia. Wróć do treści głównej.
Przypis 49. Uchwała Rady Miejskiej w Wadowicach z dnia 26 lutego 2004 r., nr 15/91/2004 w sprawie określenia zasad usytuowania na terenie Gminy Wadowice miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych (Dz.U. Woj. Małop. nr 108, poz. 1446). Wróć do treści głównej.
Przypis 50. Odległość, o której mowa w ust. 1 i 2, mierzona jest po gruncie, od wejścia do punktu sprzedaży napojów alkoholowych do wejścia do obiektu
określonego w ust. 1 i 2, a w przypadku gdy obiekt, o którym mowa w ust. 1 i 2, jest ogrodzony odległość mierzona jest do bramy wejściowej w ogrodzeniu (paragraf 1 ust. 3 i 4). Wróć do treści głównej.
Przypis 51. Uchwała Rady Gminy Bobowa z dnia 28 lutego 2005 r., nr 23/149/05 w sprawie zasad usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych (Dz.Urz. Woj. Małop. nr 158, poz. 991). Wróć do treści głównej.
Przypis 52. Punkty sprzedaży napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży nie mogą być usytuowane w odległości mniejszej niż 100 metrów od ww. wymienionych obiektów. Wróć do treści głównej.
Przypis 53. Art. 18 ust. 2 ustawy: „Nie wydaje się zezwolenia na prowadzenie sprzedaży napojów alkoholowych w pobliżu szkół i innych placówek oświatowo-wychowawczych i opiekuńczych, obiektów kultu religijnego, domów studenckich, hoteli pracowniczych, zakładów opieki zdrowotnej i społecznej, izb wytrzeźwień, dworców kolejowych, autobusowych, lotniczych i portowych, zakładów
przemysłowych, obiektów zajmowanych przez organy ścigania i wymiaru
sprawiedliwości, zakładów dla nieletnich, zakładów karnych i aresztów śledczych oraz ośrodków przystosowania społecznego, obiektów wojskowych, sportowych, plaż, basenów i kąpielisk oraz innych miejsc masowych zgromadzeń”. Wróć do treści głównej.
Przypis 54. Art. 18 ust. 2 ustawy: „Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1 [Sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze względu na lokalizację punktu sprzedaży, zwanego dalej „organem zezwalającym”, wydaje się na podstawie
pisemnego wniosku przedsiębiorcy”. Wróć do treści głównej.
Przypis 55. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002, s. 231. Wróć do treści głównej.
Przypis 56. W uchwale NSA z dnia 18 września 1995 r., 6 SA 10/95, opublikowanej w „ONSA” 1995, nr 4, poz. 152, „Decyzja w przedmiocie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych jest decyzją o ograniczonym zakresie uznania
administracyjnego. Zawarte w art. 18 ust. 2 i 3 omawianej ustawy przesłanki dopuszczalności wydania takiego zezwolenia - liczba punktów sprzedaży ustalona dla terenu gminy oraz zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży - nie kwalifikują takiej decyzji jako decyzji w pełni związanej. Wyznaczają one materialno-prawne granice uznania organu wydającego decyzję. Nie może on wydać
zezwolenia, jeśli doprowadziłoby to do przekroczenia ustalonej przez radę gminy liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych lub było niezgodne z określonymi przez radę gminy zasadami usytuowania miejsc sprzedaży alkoholu. Natomiast organ nie ma obowiązku prawnego wydać zezwolenie tylko dlatego, że nie zachodzą powyższe przeszkody”. Wróć do treści głównej.
Przypis 57. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002, s. 231. Wróć do treści głównej.
Przypis 58. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002, s. 231. Wróć do treści głównej.
Przypis 59. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002, s. 231-232. Wróć do treści głównej.
Przypis 60. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002, s. 230. Wróć do treści głównej.
Przypis 61. Takie wymogi dotyczą jedynie zasięgnięcia opinii właściwych dowódców garnizonów, w tych miejscowościach, w których znajdują się jednostki wojskowe (art.
12 ust. 3 ustawy). Wróć do treści głównej.
Przypis 62. Wyrok NSA z dnia 5 sierpnia 1991 r., 2 SA 504/91 („ONSA” 1991, nr 3-4, poz. 75), także „Rejent” 1992, nr 9, s. 134. Wróć do treści głównej.
Przypis 63. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze
Przypis 63. I. Skrzydło-Niżnik, Preambuła, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze