Zasady sporządzania sprawozdań finansowych

Sprawozdanie finansowe sporządza się na dzień 31 grudnia każdego roku obrotowego oraz w przypadkach określonych w art. 12 ust.2 ustawy, nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia bilansowego.

Sprawozdanie finansowe jednostki obejmuje:

1. bilans;

2. rachunek zysków i strat;

3. informację dodatkową , obejmującą wprowadzenie do sprawozdania finansowego oraz dodatkowe informacje i objaśnienia.

Sprawozdanie finansowe podpisują - podając zarazem datę podpisu – Członkowie

Zarządu oraz osoba, której powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych.

Kierownik jednostki składa we właściwym rejestrze sądowym roczne sprawozdanie finansowe, postanowienie organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty, w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego. Organ uprawniony do zatwierdzania rocznego sprawozdania finansowego, został określony w statucie jednostki.

Po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego za dany rok obrotowy, dokumentacje przyjętych zasad rachunkowości, księgi rachunkowe oraz sprawozdania finansowe, przechowuje się zgodnie wymogami określonymi w art. 74 ustawy. Zatwierdzone roczne sprawozdania finansowe Wraz ze specyfikacjami do bilansu podlegają trwałemu przechowywaniu.

4. Wykaz ksiąg rachunkowych

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy księgi rachunkowe jednostki obejmują zbiory zapisów księgowych, obrotów (sum zapisów) i sald, które tworzą:

- dziennik, - księgę główną, - księgi pomocnicze,

- zestawienie obrotów i sald kont księgi głównej, - zestawienie sald ksiąg pomocniczych,

- wykaz składników aktywów i pasywów (inwentarz).

Księgi prowadzone są przy użyciu komputerów w programie finansowo-księgowym

„enova” firmy Soneta Sp. z o. o. zapewniona jest automatyczna kontrola ciągłości zapisów, wydruki komputerowe składają się z automatycznie numerowanych stron. Na koniec roku obrotowego księgi rachunkowe są drukowane w celu zapewnienia trwałości zapisu przez okres wymagany dla przechowywania ksiąg rachunkowych.

Dziennik jest urządzeniem księgowym, które zawiera chronologiczne ujęcie zdarzeń, jakie nastąpiły w danym okresie sprawozdawczym. W myśl art. 14 ust. 1 ustawy dziennik umożliwia uzgodnienie jego obrotów z obrotami zestawienia obrotów i sald księgi głównej.

Jednostka dokonuje uzgodnienia obrotów dziennika z obrotami zestawienia obrotów i sald kont księgi głównej w celu sprawdzenia, czy wszystkie zdarzenia (operacje) gospodarcze ujęte w dzienniku są zaksięgowane na poszczególnych kontach księgi głównej.

Jednostka prowadzi księgi techniką komputerową, w związku z czym zapisy w dzienniku są automatycznie numerowane, a sumy zapisów liczone w sposób ciągły. Sposób

dokonywania zapisów w dzienniku umożliwia ich jednoznaczne powiązanie ze sprawdzonymi i zatwierdzonymi dowodami księgowymi.

Konta księgi głównej, określane jako konta syntetyczne służą do ujęcia zapisów w porządku systematycznym. Na kontach księgi głównej księguje się zarejestrowane równocześnie w dzienniku zdarzenia, zgodnie z zasadą podwójnego zapisu (art. 15 ustawy).

Zapisów na określonym koncie księgi głównej dokonuje się w kolejności chronologicznej.

Konta księgi głównej i sposoby ewidencji zostały określone w Zakładowym Planie Kont.

Konta ksiąg pomocniczych, zawierają zapisy będące uszczegółowieniem i uzupełnieniem zapisów kont księgi głównej. Prowadzone są w ujęciu systematycznym jako wyodrębniony system ksiąg, kartotek (zbiorów kart), uzgodniony z zapisami i saldami na kontach księgi głównej (art.16 ust.1 ustawy). Zgodnie z art. 17 ust. l ustawy konta ksiąg pomocniczych prowadzi się w szczególności dla:

- środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywanych od nich odpisów amortyzacyjnych i umorzeniowych,

- rozrachunków z kontrahentami,

- rozrachunków z pracownikami jako imienne ewidencje wynagrodzeń pracowników zapewniające uzyskanie informacji z całego okresu zatrudnienia,

- projektów współfinansowanych ze środków Unii Europejskiej i krajowych środków publicznych.

Zasady i zakres ewidencji analitycznej do poszczególnych kont syntetycznych jednostka określiła w Zakładowym Planie Kont.

Zestawienie obrotów i sald księgi głównej sporządza się na podstawie zapisów na kontach księgi głównej, na koniec każdego okresu sprawozdawczego, nie rzadziej niż na koniec miesiąca.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy zestawienie obrotów i sald księgi głównej zawiera:

- symbole lub nazwy kont,

- salda kont na dzień otwarcia ksiąg rachunkowych, obroty za okres sprawozdawczy i narastająco od początku roku obrotowego oraz salda na koniec okresu sprawozdawczego, - sumę sald na dzień otwarcia ksiąg rachunkowych, obrotów za okres sprawozdawczy i narastająco od początku roku obrotowego oraz sald na koniec okresu sprawozdawczego.

Obroty tego zestawienia są zgodne z obrotami dziennika.

Zestawienia sald wszystkich ksiąg pomocniczych są sporządzane co najmniej na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych, a na dzień inwentaryzacji - zestawienie sald inwentaryzowanej grupy składników aktywów.

Sumy sald kont ksiąg pomocniczych są zgodne z saldami właściwych kont księgi głównej.

Wykaz składników aktywów i pasywów (inwentarz) w jednostce, stanowi zestawienie obrotów i sald kont księgi głównej oraz zestawienie sald kont ksiąg pomocniczych sporządzane na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych.

Wykaz zbiorów danych tworzących księgi rachunkowe na komputerowych nośnikach chronologiczne ujęcie zdarzeń, jakie nastąpiły w danym okresie sprawozdawczym

Obroty dziennika lub obroty zestawienia obrotów dzienników częściowych są zgodne z obrotami zestawienia obrotów i sald kont księgi głównej (art.l4 ust.1 ustawy) 2. Księga główna Zbiór kont księgi głównej,

zawierających zapisy o zdarzeniach w ujęciu systematycznym.

3. Księgi pomocnicze Zbiór kont ksiąg pomocniczych zawierających zapisy będące

Zbiór danych sporządzanych na podstawie zapisów na kontach księgi

Zbiór danych sporządzanych na podstawie zapisów na kontach ksiąg pomocniczych na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych; na dzień inwentaryzacji (zestawienie sald inwentaryzowanej grupy składników aktywów)

Suma sald kont ksiąg pomocniczych jest zgodna z sumą sald z zestawienia obrotów i sald kont księgi głównej (alt.l4 ust.1 ustawy)

5. Opis systemu ochrony danych i ich zbiorów

Zgodnie z art. 71 ust. 1 (ust. 4 od 10-08-2011) ustawy dokumentacja przyjętych zasad rachunkowości, księgi rachunkowe, dowody księgowe, dokumenty inwentaryzacyjne i sprawozdania finansowe są

przechowywane w należyty sposób i chronione przed niedozwolonymi zmianami, nieupoważnionym rozpowszechnianiem, uszkodzeniem lub zniszczeniem.

Jednostka (od 10-08-2011 Jednostka, której powierzono przechowywanie dokumentów) zapewnia należytą ochronę danych. Pomieszczenia przeznaczone do archiwowania dokumentacji księgowej są zabezpieczone przed pożarem, zaciekami i kradzieżą oraz dostępem osób nieupoważnionych do informacji zawartych w tej dokumentacji.

W związku z zastosowaniem komputerowej techniki prowadzenia ksiąg rachunkowych jednostka (której powierzono przechowywanie dokumentów) stosuje odporne na zagrożenia (działanie pola magnetycznego, temperatura, wilgotność powietrza itp.) nośniki danych, systematycznie tworzy rezerwowe kopie zbiorów danych zapisanych na nośnikach komputerowych, zachowując warunek zapewnienia trwałości zapisu informacji systemu rachunkowości, przez czas nie krótszy od wymaganego do przechowywania ksiąg rachunkowych.

Jednostka tworzy rezerwowe kopie zbiorów na komputerowych nośnikach danych przestrzegając podanych przez producentów warunków użytkowania danych nośników.

Jednostka zapewnia również ochronę programów komputerowych i danych systemu informatycznego rachunkowości, poprzez stosowanie odpowiednich rozwiązań

programowych i organizacyjnych, chroniących przed nieupoważnionym dostępem lub zniszczeniem (art. 71 ust. 2 ustawy). Każdy użytkownik systemu ma swój login i hasło.

Ponadto wszystkie operacje są zapisywane w bazie danych.

W myśl art. 73 ust. l (ust. 4 od 10-08-2011) ustawy dowody księgowe i dokumenty inwentaryzacyjne przechowuje się w siedzibie jednostki w oryginalnej postaci, w ustalonym porządku dostosowanym do sposobu prowadzenia ksiąg rachunkowych, w podziale na okresy sprawozdawcze, w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie. Roczne zbiory dowodów księgowych i dokumentów inwentaryzacyjnych oznacza się określeniem nazwy ich rodzaju oraz symbolem końcowych lat i końcowych numerów w zbiorze.

Po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego za dany rok obrotowy, dokumentację przyjętych zasad rachunkowości, księgi rachunkowe oraz sprawozdania finansowe,

przechowuje się odpowiednio w sposób określony w art. 73 ust. 1 (ust. 4 od 10-08-2011) ustawy.

Zatwierdzone roczne sprawozdania finansowe podlegają trwałemu przechowywaniu.

Pozostałe zbiory przechowuje się co najmniej przez okres:

- księgi rachunkowe - 5 lat,

- karty wynagrodzeń pracowników bądź ich odpowiedniki - przez okres wymaganego dostępu do tych informacji, wynikający z przepisów emerytalnych, rentowych oraz podatkowych, - dowody księgowe dotyczące wpływów ze sprzedaży detalicznej - do dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego za dany rok obrotowy, nie krócej jednak niż do dnia rozliczenia osób, którym powierzono składniki aktywów objęte sprzedażą detaliczną,

- dowody księgowe dotyczące wieloletnich inwestycji rozpoczętych, pożyczek, kredytów oraz umów handlowych, roszczeń dochodzonych w postępowaniu cywilnym lub objętych postępowaniem karnym albo podatkowym - przez 5 lat licząc od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym operacje, transakcje i postępowanie zostały ostatecznie zakończone, spłacone, rozliczone lub przedawnione,

- dokumentację przyjętego sposobu prowadzenia rachunkowości - przez okres nie krótszy od 5 lat od upływu jej ważności,

- dokumenty dotyczące rękojmi i reklamacji - l rok po terminie upływu rękojmi lub rozliczeniu reklamacji,

- dokumenty inwentaryzacyjne - 5 lat,

- pozostałe dowody księgowe i dokumenty - 5 lat.

Ponadto wszystkie dokumenty (oryginały lub kopie poświadczone za zgodność z oryginałem) związane z wdrażaniem i finansowaniem projektów współfinansowanych z funduszy Unii Europejskiej należy przechowywać w terminach zgodnych z Umowami projektów, nie krócej jednak niż okres wymagany przepisami.

Ustalone okresy przechowywania oblicza się od początku roku następującego po roku obrotowym, którego dane zbiory dotyczą.