Zebranie Komitetu Kontaktowego współpraca międzynarodowa
i uprawnień każdej instytucji. Prezesi ob-radują zwykle raz w roku; ich spotkania są przygotowywane przez stałych przedsta-wicieli NOK do spraw kontaktów z ETO (tzw. łączników) i grupy robocze2. Polityka energetyczna i klimatyczna UE
Państwa europejskie muszą stawić czoło problemom w dziedzinie energetyki, związanym między innymi ze zwiększa-jącym się uzależnieniem od importu paliw, ich wysokimi i niestabilnymi cenami, ro-snącym ogólnoświatowym popytem na energię, zagrożeniem bezpieczeństwa pro-dukcji i tranzytu, niskim tempem wzrostu efektywności energetycznej i wykorzysta-nia odnawialnych źródeł energii, a przede wszystkim z coraz poważniejszą groźbą zmian klimatu.
Za kształt polityki energetycznej UE odpowiadają zarówno państwa członkow-skie, jak i instytucje unijne. Określenie po-działu kompetencji nastąpiło przez doda-nie do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nowego art. 194, który określa założenia polityki energetycznej UE, jakie należy realizować w duchu solidarności po-między państwami członkowskimi: „a) za-pewnienie funkcjonowania rynku energii;
b) zapewnienie bezpieczeństwa dostaw energii w Unii; c) wspieranie efektywno-ści energetycznej i oszczędnoefektywno-ści energii,
2 Na temat poprzedniego zebrania KK zob. E. Miękina: ZebranieKomitetuKontaktowego–inicjatywywza-rządzaniugospodarczymUE, „Kontrola Państwowa” nr 4/2015. Na temat udziału NIK w pracach KK zob.
J. Mazur:AktywnośćNajwyższejIzbyKontroliwUniiEuropejskiej, „Kontrola Państwowa” nr 3/2014.
3 Komisja Europejska 25.02.2015 r. ogłosiła: strategię ramową dojścia do unii energetycznej, której pod-stawą jest polityka w dziedzinie klimatu; komunikat w sprawie budowy międzysystemowych połączeń elektroenergetycznych; wizję globalnego porozumienia w sprawie klimatu; zob. komunikat prasowy na stronie <http://europa.eu/rapid/press-release_IP-16-307_pl.htm>.
jak również rozwoju nowych i odnawialnych form energii; d) wspieranie wzajemnych połączeń między sieciami energii”.
Realizując te zadania, Komisja Euro-pejska prowadzi prace nad unijną strate-gią energetyczną, której celem byłoby za-pewnienie mieszkańcom UE i działającym w niej firmom dostępu do energii bezpiecz-nej, przystępnej cenowo oraz przyjaznej dla klimatu. Zakłada się, że:
• Energia będzie swobodnie przepływać przez granice państwowe w ramach UE.
Nowe technologie, działania w zakresie efektywności energetycznej oraz odno-wiona infrastruktura pomogą zmniej-szyć wydatki gospodarstw domowych, stworzyć nowe miejsca pracy, wykształ-cić nowe umiejętności oraz pobudzić wzrost gospodarczy i eksport.
• Europejska gospodarka stanie się zrówno-ważona, niskoemisyjna i przyjazna dla śro-dowiska. Europa będzie pionierem w pro-dukcji energii ze źródeł odnawialnych oraz w walce z globalnym ociepleniem.
• Powstanie unii energetycznej sprawi, że państwa UE będą prowadziły jednolitą politykę w tej dziedzinie.
Koncepcja unii energetycznej opiera się na istniejącej polityce energetycznej UE, u której podstaw leżą przyjęte już dokumenty: ramy polityki klimatyczno--energetycznej do 2030 r. oraz strategia bezpieczeństwa energetycznego3. Unia
współpraca międzynarodowa Jacek Mazur
wyznaczyła sobie cele związane z energią i klimatem, które powinny zostać osiągnię-te w kolejnych okresach (do 2020, 2030 i 2050 r.). Warto dostrzec postęp, jaki osią-gnięto do tej pory:
• w latach 1990–2012 emisja gazów cie-plarnianych została ograniczona o 18%,
• w 2012 r. udział energii ze źródeł odna-wialnych wyniósł 14,1% w porównaniu z 8,5% w 2005 r.,
• szacuje się, że do 2020 r. efektywność energetyczna wzrośnie o 18-19%, czyli poniżej założonego poziomu, który wy-nosi 20%. Będzie można go jednak osią-gnąć, jeżeli państwa członkowskie będą działać zgodnie z przepisami unijnymi4. Kontrole w sprawach
energii i zmian klimatu
Wszystkie NOK państw UE oraz ETO podejmują kontrole w tym obszarze, choć na różną skalę; na przykład Najwyższa Izba Kontroli przeprowadziła od 2010 r.
ponad 50 takich kontroli5 (podobnie NOK Austrii, Danii, Francji, Holandii, Słowacji, Wielkiej Brytanii), podczas gdy niektóre NOK przeprowadziły w tym okresie tylko jedną lub kilka6.
Kontrole w sprawach energii i zmian klimatu dotyczą różnorodnych zagadnień – między innymi:
• emisji gazów cieplarnianych (pakiet kli-matyczno-energetyczny do 2020 r., ramy polityki w zakresie klimatu i energii
4 Szerzej na stronie <https://europa.eu/european-union/topics/energy_pl>.
5 Wykaz kontroli NIK jest dostępny na stronie NIK <https://www.nik.gov.pl/kontrole/wyniki-kontroli-nik>
oraz w rocznych sprawozdaniach z działalności NIK
<https://www.nik.gov.pl/o-nik/sprawozdania-z-dzialalnosci-nik>.
6 Jak wynika z ankiety przeprowadzonej przez ETO latem 2016 r., od 2012 r. NOK UE przeprowadziły co najmniej 230 kontroli w sprawach energii i zmian klimatu, nie licząc kontroli finansowych.
do 2030 r., obliczanie wielkości gazów cieplarnianych, system handlu upraw-nieniami do emisji);
• energii (unia energetyczna, rynek ener-gii, energia odnawialna, efektywność energetyczna, bezpieczeństwo dostaw, gaz płynny i jego składowanie, energia jądrowa);
• transportu (jakość paliw i wykorzysta-nie paliw alternatywnych – np. biopaliw, normy emisji zanieczyszczeń, pomiar emisji w samochodach i oznakowanie ich efektywności energetycznej, certyfi-kacja wydzielania CO2 przez samocho-dy ciężarowe, transport intermodalny – przewóz ładunków wykorzystujący więcej niż jeden rodzaj transportu);
• rolnictwa i leśnictwa (wspólna polity-ka rolna i Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, ochrona wód przed zanieczyszczenia-mi wywołanyprzed zanieczyszczenia-mi przez azotany, zprzed zanieczyszczenia-miana użytkowania gruntów rolnych i leśnych – LULUCF);
• budownictwa (efektywność energetycz-na budynków, ich ogrzewanie i chło-dzenie);
• urządzeń (stosowanie dyrektyw dotyczą-cych wymagań i oznaczania produktów związanych z energią);
• odpadów (stosowanie dyrektywy w spra-wie składowania odpadów, opakowa-nia i ich odpady, gospodarka o obiegu zamkniętym);
Zebranie Komitetu Kontaktowego współpraca międzynarodowa
• finansów (finansowanie kwestii zwią-zanych ze zmianami klimatu, tzw. zie-lone obligacje, instrumenty finansowe, pomoc państwa na ochronę środowiska);
• badań (pozyskiwanie i składowanie węgla, przechodzenie na gospodarkę niskoemisyjną).
Podczas seminarium delegaci kilku NOK zaprezentowali koncepcję i wyniki kontroli w tych obszarach:
• Integracja europejskiego rynku ener-gii. Wpływ na planowanie przyszłych kontroli (Xavier Lafon, przedstawiciel NOK Francji).
Rynek energii nie jest w pełni zintegro-wany, jednak podejmowane obecnie działania, takie jak wprowadzanie wspól-nych czy skorelowawspól-nych cen rynkowych, przynoszą już rezultaty. Kontrole krajo-we mogą tylko w ograniczonym stopniu objąć zagadnienie integracji. Warto zatem omówić sposób planowania przyszłych kontroli. NOK Francji proponuje: wyko-rzystywanie wspólnej metodyki kontroli (np. dotyczącej kosztów rozbrojenia ją-drowego), przygotowywanie wspólnych analiz krajowych (np. dotyczących kosz-tów rzeczywistej produkcji), kontrole równoległe (np. połączenia wzajemne czy wydajność rynku energii).
• Transformacja systemu energetycznego – w kierunku stabilnego przesyłu energii (Monica Rupprecht Hjort, przedstawi-cielka NOK Szwecji).
Transmisja energii w obrębie kraju i do innych państw Europy jest istotna dla szwedzkiego rynku energii. Jednym z zadań jest dostosowywanie syste-mu przesyłowego do coraz większe-go udziału energii odnawialnej, która w Szwecji pokrywa już ponad połowę
zapotrzebowania. Z istoty energia odna-wialna ma bardziej zmienny charakter, co wpływa na działanie systemu przesy-łowego. Szwedzka Rządowa Agencja ds.
Systemu Przesyłu Energii Elektrycznej odpowiada za to, żeby system ten był bezpieczny, wydajny i nie zagrażał śro-dowisku. Agencja rozszerza krajową sieć energetyczną, aby umożliwić transport energii elektrycznej powstałej z energii wiatrowej, w celu wyeliminowania za-torów w sieci oraz sprostania zapotrze-bowaniu społeczeństwa, które oczekuje bezpiecznej i stabilnej dostawy elektrycz-ności. NOK Szwecji zbadał działalność Agencji na rzecz wypełniania potrzeb związanych z transformacją energetyczną oraz sposób zarządzania Agencją.
• Kontrola wdrażania polityki energe-tycznej w kontekście bezpieczeństwa energetycznego (Jacek Jezierski, przed-stawiciel NIK).
Polska stoi przed koniecznością zmniej-szenia emisji gazów pochodzących ze spalania węgla, zgodnie z wymogami pa-kietu energetycznego UE. Równie ko-nieczne jest jednak zapewnienie zdolno-ści wytwórczych w energetyce, aby zo-stały zaspokojone potrzeby gospodarki kraju. To trudne zadanie, jako że wciąż brakuje dokumentu formułującego dłu-gofalową politykę energetyczną państwa.
Powinien on określać warunki stałego i zrównoważonego rozwoju gospodarki narodowej, zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego oraz zaspokojenia po-trzeb przedsiębiorstw i gospodarstw do-mowych. Brak takiej polityki wywołuje niepewność podmiotów wytwarzających energię elektryczną przy podejmowaniu strategicznych decyzji inwestycyjnych.
współpraca międzynarodowa Jacek Mazur
Z analizy NIK wynika, że podstawą problemów z wykreowaniem spójnej polityki energetycznej jest brak koor-dynacji działań kilkunastu instytucji krajowych; oprócz rozproszenia decy-zji istnieje niepewność co do nowych celów UE. Dlatego NIK zaproponowała powołanie w Polsce ośrodka analitycz-nego, który dostarczałby niezależnych analiz propozycji powstających w Komi-sji Europejskiej. Ośrodek taki mógłby również dokonywać kompleksowych profesjonalnych symulacji w zakresie możliwych wariantów polityki ener-getycznej.
• Wdrażanie przez rząd Danii dyrektywy UE dotyczącej wydajności energetycz-nej (Nanna Henning, przedstawicielka NOK Danii).
NOK Danii przeprowadził kontrolę wy-konania zadań związanych z oszczędno-ścią energii. Celem była ocena, czy rząd zwiększył wysiłki służące oszczędności energii w sektorze publicznym, zgodnie z dyrektywą UE dotyczącą wydajności energetycznej. Ustalono, że rząd nie pod-jął odpowiednich działań w tym kierun-ku, przez co istnieje znaczne ryzyko, iż cel ograniczenia konsumpcji energii w tym sektorze o 14% do końca 2020 r.
nie zostanie osiągnięty. Wynikło to głów-nie z faktu, że dwa resorty o najwyższym zużyciu energii (Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Minister-stwa ds. Dzieci, Edukacji i Równości Płci) nie opracowały planu redukcji zużycia energii od razu po sformułowaniu pro-gramu (tj. w 2009 r.), nie przeprowadziły też przeglądu działań niezależnych insty-tucji funkcjonujących w swoich resor-tach, lecz uczyniły to dopiero w 2015 r.
• Wyzwania związane z niemiecką trans-formacją energetyczną (Kay Scheller, prezes NOK Niemiec).
Władze Niemiec ustaliły jako cele kra-jowej polityki energetycznej zmniejsze-nie zużycia energii oraz zwiększezmniejsze-nie udziału energii ze źródeł odnawialnych.
Dwa podstawowe sposoby osiągnięcia tych celów, to: uregulowania prawne (np. standardy wymagane przy wzno-szeniu nowych budynków czy przebudo-wie istniejących; stałe taryfy dla energii ze źródeł odnawialnych) oraz progra-my wsparcia (np. subsydiowanie badań naukowych dotyczących efektywnych ogniw słonecznych; finansowanie usług doradczych w celu identyfikacji poten-cjalnych oszczędności energii; dotacje wspierające stosowanie pewnych tech-nologii, np. energooszczędnych syste-mów grzewczych). W wyniku kontro-li stwierdzono jednak, że Federalne Ministerstwo Gospodarki i Techno-logii nie określiło wymiernych celów, które umożliwiłyby pomiar wyników i ocenę skuteczności programów wspar-cia; kontynuowało wdrażanie progra-mów, których skuteczność okazała się wątpliwa; poza tym łagodziło kryteria finansowania, tak aby wydać zaplano-wane w budżecie środki lub przekazy-wało je niezgodnie z obowiązującymi zasadami finansowania.
• Wsparcie oszczędności energetycznej (Michal Rampír, przedstawiciel NOK Czech).
NOK Czech zbadał wykorzystanie środków na wdrażanie projektów, któ-rych celem jest oszczędność energii oraz ocenił stopień osiągnięcia krajo-wych i unijnych celów w tym obszarze.
Zebranie Komitetu Kontaktowego współpraca międzynarodowa
Skontrolowano 25 projektów i procedur przyznawania dotacji oraz 19 beneficjen-tów. Stwierdzono między innymi, że:
monitorowanie oszczędności dotyczy tylko nielicznych projektów, zaś w pozo-stałych wypadkach nie ustalono wskaź-ników lub innych parametrów, które by to umożliwiały; wobec poniesionych już znacznych wydatków istnieje obawa, że środki jakie pozostały do dyspozycji nie wystarczą na sfinansowanie całości programu; Ministerstwo Przemysłu i Handlu przyznaje dotacje niezgodnie z warunkami przetargu, co tworzy nie-uczciwe warunki dla wnioskodawców.
• Program wydajnej energii w administra-cji publicznej (Vítor Caldeira, prezes NOK Portugalii).
Program ma na celu racjonalne zarzą-dzanie zużyciem energii w administracji publicznej, w celu zwiększenia wydaj-ności energetycznej o 30% do 2020 r.
Zakłada on wdrożenie szeregu środków przez służby publiczne w perspektywie krótko, średnio i długoterminowej, w pu-blicznych budynkach i wyposażeniu.
Przedmiotem kontroli była ocena osią-gnięcia celów wyszczególnionych w pro-gramie oraz konkretnych działań organi-zacyjnych na rzecz wdrożenia środków oszczędzania energii.
Przegląd horyzontalny ETO
Europejski Trybunał Obrachunkowy roz-począł w 2014 r. publikowanie tak zwanych
7 Ang. landscapereports.
8 Dotychczas Trybunał ogłosił PrzeglądhoryzontalnymechanizmówrozliczalnościikontrolipublicznejUE:luki,
nakładaniesięfunkcjiiwyzwania (wrzesień 2014 r.) oraz Optymalnewykorzystywanieśrodkówpieniężnych
UE:PrzeglądhoryzontalnydotyczącyzagrożeńdlafinansowegozarządzaniabudżetemUE (listopad 2014 r.).
przeglądów horyzontalnych7 wybranych dziedzin działalności Unii Europejskiej8. Są to opracowania tworzone z wykorzysta-niem całej wiedzy i doświadczenia ETO, które dotyczą przekrojowych zagadnień i wychwytują długofalowe tendencje.
W zamierzeniu mają służyć jako podsta-wa do dialogu z instytucjami UE, zwłaszcza Radą, Parlamentem i Komisją. Umożliwiają formułowanie uwag dotyczących istotnych kwestii, które normalnie nie byłyby ob-jęte kontrolą. Pozwalają też na lepsze za-planowanie przyszłych kontroli w danym obszarze.
W 2016 r. rozpoczęły się prace nad ko-lejnym dokumentem, który będzie doty-czył realizacji strategii UE w dziedzinie energii i klimatu. Inaczej niż w wypadku poprzednich przeglądów, ma on wykorzy-stywać nie tylko własne analizy ETO, lecz także wiedzę zgromadzoną przez organy kontroli państw członkowskich. W związ-ku z tym ETO zwrócił się o konsultacje w tej sprawie, między innymi do NIK, a także do właściwych ministerstw i orga-nizacji pozarządowych w Polsce. Przebieg i wyniki dotychczasowych prac nad prze-glądem przedstawił na forum KK członek ETO, Phil Wynn Owen.
Wnioski z seminarium KK
Dyskusja na seminarium została podsu-mowana przez przyjęcie formalnego doku-mentu pt. „Wnioski z seminarium zebra-nia KK”. Komitet Kontaktowy uznał, że
współpraca międzynarodowa Jacek Mazur
dzięki posiadanej wiedzy i doświadczeniu, kontrolerzy publiczni mogą wnieść istot-ny i konstruktywistot-ny wkład w zrealizowa-nie strategii energetycznej i klimatycz-nej UE, w tym jej celów zamierzonych do osiągnięcia do 2020 i 2030 r., i (wstęp-nie) do 2050 r., oraz uzgodnienia przyjęte na Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, w Paryżu, w grudniu 2015 r. Znaczenie tych kwestii dla UE i jej państw członkowskich uza-sadnia ich kontrolowanie przez NOK UE.
Równocześnie kompleksowy i ponadnaro-dowy charakter owej problematyki spra-wia, że skuteczne zajęcie się nią tworzy potrzebę skoordynowanego działania – z jednej strony administracji publicznej państw członkowskich i instytucji unij-nych, z drugiej – krajowych NOK i ETO.
Seminarium KK wykazało, że wiele NOK przeprowadziło już znaczną liczbę kontroli dotyczących efektywności energe-tycznej, odnawialnych źródeł energii i bez-pieczeństwa energetycznego oraz że tema-ty te są nadal podejmowane. Dodatkowo warto zachęcić do przeprowadzania kon-troli związanych z innowacjami w dziedzi-nie energii, integracji europejskich rynków energetycznych, pomiaru i monitorowa-nia, a także do przedstawiania sprawozdań z emisji gazów cieplarnianych oraz adapta-cji gospodarki do zmian klimatu.
Komitet Kontaktowy z zadowoleniem przyjął gotowość NOK do wymiany infor-macji i wyników kontroli w sprawach ener-gii i zmian klimatu, zaznaczając, że trzeba również uwzględniać prace odpowiednich grup roboczych INTOSAI i EUROSAI.
Poparł propozycję NOK Słowacji zor-ganizowania seminarium dla omówie-nia konkretnych doświadczeń z kontroli
w wymienionym obszarze oraz propozycję ETO, aby zorganizować seminarium na temat polityki energetycznej i klimatycz-nej w celu zidentyfikowania luk, ryzyka oraz możliwości podjęcia przekrojowych kontroli dotyczących zagadnień energii i klimatu.
Prace grup roboczych KK
Działalność Komitetu Kontaktowego to przede wszystkim praca jego grup roboczych, które zajmują się ogólnymi lub szczegółowymi zagadnieniami kon-troli środków UE lub innymi kwestiami będącymi przedmiotem zainteresowania NOK (pod ogólną nazwą „grupy robocze”
rozumie się także grupy zadaniowe i sieci współpracy). Poniższy opis przedstawia wybrane elementy ich działalności w okre-sie od poprzedniego zebrania KK w czerw-cu 2015 r.
• Grupa robocza ds. funduszy struktural-nych (przewodnictwo: NOK Niemiec).
Grupa powstała w 2000 r. dla prowa-dzenia kontroli koordynowanych do-tyczących zarządzania i wykorzy stania funduszy strukturalnych w państwach członkowskich. Zgodnie z uchwałą KK z 2015 r., obecnie zadaniem grupy jest przygotowanie i przeprowadzenie kolejnej - siódmej - takiej kontroli, do-tyczącej roli funduszy strukturalnych w realizacji strategii „Euro pa 2020”
w obszarze edukacji i (lub) zatrud-nienia. W lutym 2016 r. grupa przy-jęła wspólny program kontroli, ukie-runkowujący przeprowadzanie kon-troli przez 11 NOK- członków grupy, w tym NIK. Do grudnia 2016 r. poszcze-gólne NOK mają przekazać raporty kra-jowe, po czym grupa sterująca, złożona
Zebranie Komitetu Kontaktowego współpraca międzynarodowa
z przedstawicieli NOK Niemiec, Ho-landii i Malty, do marca 2017 r. przy-gotuje projekt raportu zbiorczego. Po zaaprobowaniu przez grupę raport zo-stanie przedstawiony na zebraniu KK w październiku 2017 r.
• Grupa robocza ds. VAT (przewodnictwo rotacyjne; od kwietnia 2015 r. przewod-niczy NOK Włoch).
Celem grupy jest wymiana doświadczeń i informacji dotyczących funkcjonowa-nia systemu podatku VAT w Unii Eu-ropejskiej, zwłaszcza w zakresie zmian unormowań prawnych i praktyki, współ-pracy administracyjnej państw człon-kowskich, szacowania rozmiarów zjawi-ska niepłacenia podatku VAT z powo-du oszustw, oceny skuteczności działań przeciwdziałających tym oszustwom, a ponadto wspieranie przeprowadza-nia kontroli dotyczących podatku VAT przez NOK UE.
Obok corocznych zebrań grupy, poświę-conych głównie przekazywaniu infor-macji, działają dwie podgrupy:
- podgrupa pierwsza przygotowała pro-jekt raportu w sprawie mechanizmu odwrotnego obciążenia i prowadzi dalszą analizę w tym zakresie;
- podgrupa druga zapoznała się z wy-nikami przeprowadzonej przez NOK Austrii, Niemiec i Węgier kontroli
9 KK stosuje przyjęte w UE nazewnictwo, zgodnie z którym „kraje kandydujące” to tylko te kraje, któ-rym status kandydata przyznała Komisja Europejska, natomiast inne kraje kandydujące - także po speł-nieniu pewnych warunków - mogą być określane jako „kraje potencjalnie kandydujące”.
10 NOK Islandii jest członkiem sieci, lecz nie bierze udziału w jej pracach.
11 SIGMA (SupportforImprovementInGovernanceandManagement)– to wspólna inicjatywa Komisji Eu-ropejskiej i Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) na rzecz reform administracji pu-blicznej, skierowana do państw Europy Środkowej i Wschodniej w celu wspierania krajów kandydujących i potencjalnie kandydujących do UE.
koordynowanej funkcjonowania EUROFISC (unijnej zdecentralizowa-nej sieci współpracy w sprawie podatku VAT) oraz rozpoczęła opracowywanie wspólnego podejścia do kontroli kupna / sprzedaży produktów i usług przez sys-temy elektroniczne (e-handel).
• Wspólna grupa robocza ds. współpracy z NOK krajów kandydujących i poten-cjalnie kandydujących do UE9 (prze-wodnictwo: NOK Rumunii i Szwecji).
Celem grupy jest merytoryczne i orga-nizacyjne wspomaganie sieci współpra-cy NOK krajów kandydująwspółpra-cych i po-tencjalnie kandydujących do UE, która zrzesza obecnie NOK Albanii, Bośni i Hercegowiny, Czarnogóry, Islandii10, Macedonii, Serbii i Turcji oraz ETO.
Pomoc ta jest udzielana przede wszyst-kim przez ETO, SIGMA11 i NOK Szwecji.
W 2016 r. sieć prowadziła szkolenia ukie-runkowane na rozwój metodyki kontroli oraz zorganizowała konferencje doty-czące istotnych zagadnień funkcjono-wania NOK:
- rozpoczęto przeprowadzanie - jako kontroli równoległej, obejmującej wszystkich członków sieci (bez NOK Islandii), koordynowanej przez NOK Szwecji i ETO - kontroli wykonania zadań w kilku obszarach, wybranych
współpraca międzynarodowa Jacek Mazur
przez uczestniczące NOK; zorgani-zowano w tym celu cykl seminariów i warsztatów dotyczących poszczegól-nych faz procesu kontroli; zakończenie kontroli nastąpi w 2017 r.;
- seminarium na temat opinii kontrol-nych;
- konferencję poświęconą niezależności - konferencję w sprawie relacji NOK NOK;
z krajowymi parlamentami.
• Sieć współpracy ds. krajowych raportów o zarządzaniu finansowym UE (prze-wodnictwo: NOK Holandii).
KK przyjął do wiadomości zakończe-nie działalności istzakończe-niejącej od 2003 r.
(początkowo w formie grupy roboczej) sieci współpracy ds. krajowych raportów o zarządzaniu finansowym UE.
Bezpośrednim impulsem do jej powsta-nia była inicjatywa NOK Holandii pu-blikowania corocznego raportu o zarzą-dzaniu finansowym UE, prezentującego systemy zarządzania, oceny i kontroli wykorzystania środków UE w Holan-dii oraz - porównawczo - w całej Unii Europejskiej12. Celem sieci było:
- wsparcie działań NOK zainteresowa-nych sporządzaniem krajowego rapor-tu o zarządzaniu finansowym UE;
- opracowanie wspólnych elementów, które mogłyby zostać wykorzystane w tych raportach na podstawie ogól-nodostępnych danych o budżecie UE i danych porównawczych dotyczących państw UE;
12 EUTrendReport2003, Algemene Rekenkamer, The Hague, April 2003.
13 J. Mazur: OcenazarządzaniafinansowegowUniiEuropejskiejprzeznajwyższeorganykontrolipaństw
członkowskich, „Kontrola Państwowa” nr 6/2003.
członkowskich, „Kontrola Państwowa” nr 6/2003.