Obecnie obowiązujące w tej materii uregulowania prawne nie zawierają rozwiązań, które pozwalałyby na zatrudnienia „mentora” – osoby pomagającej osobie niepełnosprawnej umysłowo w wykonywaniu obowiązków pracowniczych bez wpływu na jego uprawnienia wynikające z zawartego stosunku pracy.
Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.) zawiera przepis (w art. 26 d ust. 1) stanowiący, iż pracodawca, który zatrudnia pracownika niepełnosprawnego, może otrzymać ze środków Funduszu zwrot miesięcznych kosztów zatrudnienia pracowników pomagających pracownikowi niepełnosprawnemu w pracy oraz kosztów szkolenia tych pracowników – w zakresie czynności ułatwiających komunikowanie się z otoczeniem, a także czynności niemożliwych lub trudnych do samodzielnego wykonania przez pracownika niepełnosprawnego na stanowisku pracy, jednak jego zapisy, jak się wydaje, wykluczają możliwość zatrudnienia takiego pracownika, który byłby jednocześnie mentorem, to jest pracownikiem (już zatrudnionym u takiego pracodawcy), „dodatkowo”
pomagającym niepełnosprawnemu pracownikowi.
Sytuacji w tym zakresie nie zmieniła także ostatnia nowelizacja ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, dokonana ustawą z dnia 28 listopada 2014 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z dnia 23 grudnia 2014 r., poz. 1873), która, między innymi, nadała nowe brzmienie art. 26d ustawy.
Drugim problemem, który powinien zostać rozwiązany w celu ułatwienia podejmowania prób zatrudnienia przez osoby niepełnosprawne umysłowo jest konieczność rozwiązania kwestii dotyczących możliwości łączenia zatrudnienia z uczestnictwem w warsztatach terapii zajęciowej.
Zgodnie z dyspozycją art. 10 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, do podstawowych form aktywności wspomagającej proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych zalicza się uczestnictwo tych osób, między innymi, w warsztatach terapii zajęciowej, gdzie warsztat oznacza
wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówkę stwarzającą osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia (art. 10a ust. 1 ustawy).
Analiza przepisów regulujących funkcjonowanie warsztatów terapii zajęciowej, w tym przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej (Dz. U. Nr 63, poz. 587), prowadzi do wniosku, że ewentualne podjęcie zatrudnienia prowadzi do konieczności rezygnacji z uczestnictwa w warsztatach terapii zajęciowej.
Takie rozwiązanie, jakkolwiek mogące być uzasadnione celem funkcjonowania warsztatów, mając na względzie status osób uczestniczących w warsztatach oraz ich stan psychofizyczny do podjęcia i kontynuowania zatrudnienia, może być zbyt daleko idące i nieakceptowane przez uczestników warsztatów i ich rodziców (opiekunów). Może bowiem dojść do sytuacji, w której dalsze zatrudnienie nie może być kontynuowane (na przykład z przyczyn leżących po stronie uczestnika warsztatów) a w takiej sytuacji brak będzie możliwości dalszej terapii takiej osoby w ramach warsztatów.
Skuteczne wdrożenie programu „Pomocna Dłoń. Weryfikacja systemu mentorskiego jako procesu umożliwiającego podjęcie pracy przez osoby niepełnosprawne umysłowo na polskim rynku pracy” wymagałoby zmian legislacyjnych mających na celu umożliwienie zatrudnienia, początkowo w niewielkim wymiarze godzin, osobom niepełnosprawnym umysłowo – uczestnikom warsztatów terapii zajęciowej bez utraty statusu uczestnika warsztatów a także zatrudnienia – przy refundacji środków przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych – osób wykonujących funkcje mentora.
Proponowane zmiany sprowadzałyby się zatem do wprowadzenia zapisów, które umożliwiałyby finansowanie uczestnictwa osoby niepełnosprawnej umysłowo w warsztatach terapii zajęciowej przy jednoczesnym finansowaniu kosztów ponoszonych przez pracodawcę na zatrudnienie takiej osoby oraz kosztów zatrudnienia „mentora”.
Mając na uwadze charakter zmian, bardzo ograniczony i jednocześnie ściśle określony krąg „beneficjentów” proponowanego rozwiązania a także ścisłe sprecyzowanie w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych form pomocy dla pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne, zasadnym wydaje się potraktowanie zatrudnienia osób niepełnosprawnych umysłowo w systemie mentorskim jako formy „rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia”, realizowanej w ramach warsztatów terapii zajęciowej.
Proponowana zmiana wymagałaby zmiany art. 10a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721, ze zm. Dz. U. z 2011 r. Nr 171, poz. 1016, Nr 209, poz. 1243 i 1244 i Nr 291, poz. 1707, z 2012 r. poz. 986 i 1456, z 2013 r. poz. 73, 675, 791, 1446 i 1645 oraz z 2014 r. poz. 598, 877, 1198, 1457 i 1873) polegającej na nadaniu art. 10a ust. 2 brzmienia:
„2. Realizacja przez warsztat celu, o którym mowa w ust. 1, odbywa się przy zastosowaniu technik terapii zajęciowej oraz podejmowania zatrudnienia, zmierzających do rozwijania:
1) umiejętności wykonywania czynności życia codziennego oraz zaradności osobistej;
2) psychofizycznych sprawności oraz podstawowych i specjalistycznych umiejętności zawodowych, umożliwiających uczestnictwo w szkoleniu zawodowym albo podjęcie pracy”,
oraz zmiany zawartej w art. 10a ust. 7 delegacji dla ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego do określenia, w drodze rozporządzenia, szczegółowych zasad tworzenia, działania i dofinansowywania warsztatów, składu i zakresu działania zespołu rozpatrującego wnioski oraz zakres działania rady programowej warsztatu, a także zakresu i trybu przeprowadzania kontroli warsztatów przez powiatowe centra pomocy rodzinie. Mając na względzie, że obecna delegacja dla ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego (Ministra Pracy i Polityki Społecznej), zobowiązuje, między innymi do określenia wzorów, trybu składania oraz sposobu rozpatrywania wniosków o dofinansowanie kosztów utworzenia, działalności i kosztów wynikających ze zwiększonej liczby uczestników warsztatu, sposobu dofinansowania kosztów utworzenia, działalności i kosztów wynikających ze zwiększonej liczby uczestników warsztatów czy też sposobu sporządzania informacji o wykorzystaniu środków oraz sprawozdań z działalności warsztatu, brak jest przeszkód do przyjęcia, że delegacja ta mogłaby zostać rozszerzona o kwestie związane ze „szczegółowym sposobem zawierania umów o pracę, o których mowa w art. 10a ust. 2”, to jest umów o pracę z osobami niepełnosprawnymi – uczestnikami warsztatów terapii zajęciowej oraz umów o sprawowanie funkcji mentora.
Konsekwencją wprowadzonych zmian byłaby także konieczność daleko idącej nowelizacji obecnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej (Dz. U. Nr 63, poz. 587), przy czym bardziej celowym wydaje się wydanie przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej nowego rozporządzenia w tej sprawie.
Rozporządzenie takie musiałoby zostać uzupełnione, między innymi, o zapisy szczegółowo regulujące kwestie podejmowania zatrudnienia przez uczestników warsztatów terapii zajęciowej, w szczególności zapisów umowy zawieranej przez podmiot prowadzący
warsztat terapii zajęciowej z pracodawcą przy udziale osoby niepełnosprawnej – uczestnika warsztatów terapii zajęciowej i „mentora” – pracownika zatrudnionego u pracodawcy.
Mając na uwadze kwestie formalne związane z uzyskiwaniem dofinansowania przez potencjalnego pracodawcę, przejawiające się daleko posuniętym zbiurokratyzowaniem procedur, bardziej zasadnym wydaje się, aby umowa o pracę przez osobę niepełnosprawną była zawarta z pracodawcą „za pośrednictwem” warsztatu terapii zajęciowej (podmiotu prowadzącego taki warsztat). Także umowa z „mentorem” powinna zostać zawarta z warsztatem terapii zajęciowej (podmiotem prowadzącym taki warsztat).
Nowością wobec dotychczas funkcjonujących rozwiązań jest zachowanie przez osobę podejmującą zatrudnienie statusu uczestnika warsztatu terapii zajęciowej oraz
„przerzucenie” na warsztat terapii zajęciowej obowiązków związanych z rozliczaniem dofinansowania przekazanego przez PFRON. Mając na uwadze, że zatrudnianie osób niepełnosprawnych miałoby miejsce na okresy krótsze niż 36 – miesięcy, otrzymanie dofinansowania przez pracodawcę, pomijając nawet kwestie formalne związane z jego uzyskaniem, nie wydaje się zasadne.
W projektowanym modelu warsztat terapii zajęciowej (podmiot organizujący taki warsztat), w przypadku zaistnienia okoliczności umożliwiających takie rozwiązanie, zawierałby umowę z pracodawcą, na mocy której zwracałby pracodawcy kwotę wynagrodzenia zatrudnionego uczestnika warsztatów terapii zajęciowej oraz kosztów zatrudnienia „mentora.”
Proponowana zmiana, wprowadzałaby rozwiązanie, na mocy którego pracodawca mógłby otrzymać, oprócz zwrotu miesięcznych kosztów zatrudnienia pracowników pomagających pracownikowi niepełnosprawnemu w pracy oraz kosztów szkolenia tych pracowników – w zakresie czynności ułatwiających komunikowanie się z otoczeniem, a także czynności niemożliwych lub trudnych do samodzielnego wykonania przez pracownika niepełnosprawnego na stanowisku pracy, zwrot kosztów ponoszonych na zatrudnianie pracowników, którzy będąc zatrudnieni i wykonując obowiązki wynikające ze stosunku pracy, dodatkowo wykonywaliby funkcje „mentora”, sprawując nadzór nad pracownikiem niepełnosprawnym.
Zaletą takiego rozwiązania jest, z jednej strony, brak konieczności zatrudniania pracownika, którego jedynym obowiązkiem byłaby pomoc pracownikowi niepełnosprawnemu w pracy, z drugiej lepsza możliwość sprawowania nadzoru nad pracownikiem niepełnosprawnym oraz dokonanie oceny jego możliwości jako pracownika.
Proponowana regulacja nie generowałaby dodatkowych kosztów, bowiem wielkość kosztów ponoszonych na wynagrodzenie dla „mentora” byłaby tożsama z kosztami ponoszonymi na zatrudnienia pracownika pomagającego pracownikowi niepełnosprawnemu w pracy w
zakresie czynności ułatwiających komunikowanie się z otoczeniem, a także czynności niemożliwych lub trudnych do samodzielnego wykonania przez pracownika niepełnosprawnego na stanowisku pracy.
Możliwym wydaje się także wprowadzenie systemu mentorskiego poprzez dodanie w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721, ze zm.) w art. 26 d w ust. 3 po pkt 2) – pkt 3) w brzmieniu: „3. miesięcznych kosztów zatrudnienia pracowników pełniących funkcje mentorów.
Zgodnie z obecnie obowiązującym przepisem art. 26d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, pracodawca, który zatrudnia pracownika niepełnosprawnego, może otrzymać ze środków Funduszu zwrot miesięcznych kosztów zatrudnienia pracowników pomagających pracownikowi niepełnosprawnemu w pracy w zakresie czynności ułatwiających komunikowanie się z otoczeniem, a także czynności niemożliwych lub trudnych do samodzielnego wykonania przez pracownika niepełnosprawnego na stanowisku pracy. Wysokość zwrotu stanowi iloczyn kwoty najniższego wynagrodzenia i ilorazu liczby godzin w miesiącu przeznaczonych wyłącznie na pomoc pracownikowi niepełnosprawnemu i miesięcznej liczby godzin pracy pracownika niepełnosprawnego w miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 3 (art. 26d ust. 3), natomiast liczba godzin przeznaczonych wyłącznie na pomoc pracownikowi niepełnosprawnemu nie może przekraczać liczby godzin odpowiadającej 20%
liczby godzin pracy pracownika w miesiącu (art. 26d ust.3).
W dniu 28 listopada 2014 r. uchwalona została ustawa o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, mocą której, między innymi, w art. 26d 1 i 2 otrzymały brzmienie:
„1. Pracodawca, który zatrudnia pracownika niepełnosprawnego, może otrzymać ze środków Funduszu zwrot:
1) miesięcznych kosztów zatrudnienia pracowników pomagających pracownikowi niepełnosprawnemu w pracy,
2) kosztów szkolenia tych pracowników
– w zakresie czynności ułatwiających komunikowanie się z otoczeniem, a także czynności niemożliwych lub trudnych do samodzielnego wykonania przez pracownika niepełnosprawnego na stanowisku pracy.
2. Wysokość zwrotu miesięcznych kosztów zatrudnienia pracowników pomagających pracownikowi niepełnosprawnemu w pracy, stanowi iloczyn kwoty najniższego wynagrodzenia i ilorazu liczby godzin w miesiącu przeznaczonych wyłącznie na pomoc
pracownikowi niepełnosprawnemu i miesięcznej liczby godzin pracy pracownika niepełnosprawnego w miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 3.”
Jako uzasadnienie dla wprowadzonych rozwiązań wskazano, iż „w dniu 1 lipca 2014 r. weszło w życie rozporządzenie Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L 187 z 26.06.2014, str. 1). Rozporządzenie to zastąpiło rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) (Dz. Urz. WE L 214 z 09.08.2008, str. 3). Jednocześnie zgodnie z art. 44 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 wraz z końcem okresu obowiązywania rozporządzenia wszystkie programy pomocy wyłączone na mocy tego rozporządzenia pozostają wyłączone przez sześciomiesięczny okres dostosowawczy, z wyjątkiem programów pomocy regionalnej, tj. do dnia 31 grudnia 2014 r.
W celu zapewnienia ciągłości udzielania pomocy publicznej pracodawcom zatrudniającym oraz zamierzającym zatrudnić osoby niepełnosprawne, konieczne było dostosowanie przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721, ze zm.) do przepisów rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014”.
Uzasadniając zmiany w art. 26d ustawy podniesiono, iż „W obecnym stanie prawnym pracodawca może uzyskać zwrot wyłącznie kosztów zatrudnienia pracowników pomagających pracownikowi niepełnosprawnemu w pracy w zakresie czynności ułatwiających komunikowanie się z otoczeniem, a także czynności niemożliwych lub trudnych do samodzielnego wykonania przez pracownika niepełnosprawnego na stanowisku pracy. W art. 34 ust. 2 lit. b rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 przewidziano dodatkowo możliwość uzyskania pomocy na rekompensatę dodatkowych kosztów związanych ze szkoleniem personelu w zakresie wspierania pracowników niepełnosprawnych. W związku z tym proponuje się w art. 1 pkt 3 lit. a projektu rozszerzenie zakresu przedmiotowego art. 26d ust. 1 ustawy o rehabilitacji o możliwość otrzymania przez pracodawcę zwrotu kosztów szkolenia pracownika pomagającego pracownikowi niepełnosprawnemu w zakresie czynności ułatwiających pracownikowi niepełnosprawnemu komunikowanie się z otoczeniem, a także czynności niemożliwych lub trudnych do samodzielnego wykonania przez tego pracownika na stanowisku pracy”.
Proponowana zmiana, wpisując się w uchwalone regulacje, wprowadzałaby rozwiązanie, na mocy którego pracodawca mógłby otrzymać, oprócz zwrotu miesięcznych kosztów zatrudnienia pracowników pomagających pracownikowi niepełnosprawnemu w pracy oraz kosztów szkolenia tych pracowników – w zakresie czynności ułatwiających komunikowanie się z otoczeniem, a także czynności niemożliwych lub trudnych do
samodzielnego wykonania przez pracownika niepełnosprawnego na stanowisku pracy, zwrot kosztów ponoszonych na zatrudnianie pracowników, którzy będąc zatrudnieni i wykonując obowiązki wynikające ze stosunku pracy, dodatkowo wykonywaliby funkcje „mentora”, sprawując nadzór nad pracownikiem niepełnosprawnym.
Zaletą takiego rozwiązania jest, z jednej strony, brak konieczności zatrudniania pracownika, którego jedynym obowiązkiem byłaby pomoc pracownikowi niepełnosprawnemu w pracy, z drugiej lepsza możliwość sprawowania nadzoru nad pracownikiem niepełnosprawnym oraz dokonanie oceny jego możliwości jako pracownika.
Proponowana regulacja nie generowałaby dodatkowych kosztów, bowiem wielkość kosztów ponoszonych na wynagrodzenie dla „mentora” byłaby tożsama z kosztami ponoszonymi na zatrudnienia pracownika pomagającego pracownikowi niepełnosprawnemu w pracy w zakresie czynności ułatwiających komunikowanie się z otoczeniem, a także czynności niemożliwych lub trudnych do samodzielnego wykonania przez pracownika niepełnosprawnego na stanowisku pracy. Orientacyjnie można przyjąć, że wynagrodzenie mentora mogłoby wynosić nie więcej 20% wynagrodzenia minimalnego. Od stycznia 2015 roku wynagrodzenie minimalne wynosi 1750,00 PLN czyli wynagrodzenie dla mentora wynosiłoby około 350,00 PLN miesięcznie.