Marta Chmiel-Chrzanowska
Uniwersytet Szczeciński, Wydział Humanistyczny email: marta.chmiel-chrzanowska@usz.edu.pl
Rafał Fetner
Uniwersytet Warszawski, Wydział Historyczny email: rafetner@uw.edu.pl
Problemy i perspektywy badań paleodemograficznych nad kulturą
wielbarską na przykładzie cmentarzyska w Kowalewku
Problems and Prospects of Palaeodemographic Research
on the Wielbark Culture Exemplified with the Kowalewko Burial Site
„Przeszłość Demograficzna Polski” 38, 2016, nr 3 DOI: 10.18276/pdp.2016.3.38-01
Abstrakt
W artykule zaprezentowano proble-my oraz perspektywy badań paleodemo-graficznych na cmentarzyskach kultury wielbarskiej na przykładzie stanowiska 12 w Kowalewku. W dotychczasowych pracach paleodemograficznych nad kul-turą wielbarską wykorzystywano przede wszystkim tablice wymieralności. Wydaje się jednak, że z uwagi na poważne ogra-niczenia owej metody i specyfikę danych wejściowych, jakimi są groby, nie można uzyskać tą drogą wiarygodnych wyników. W niniejszym artykule zaproponowano i poddano krytyce alternatywne rozwią-zanie. Analiza przeprowadzona została dla cmentarzyska w Kowalewku z uwagi
Abstract
The article presents problems and prospects of palaeodemographic research on burial grounds of the Wielbark Cul-ture exemplified with Site no 12 in Kow-alewko. So far mainly mortality tables have been used in the research. But, as it seems, taking into consideration limitations of that method and the specificity of the in-put data, i.e. the graves, it is impossible to obtain trustworthy results. The article pre-sents and analyses an alternative solution, exemplified with the burial site in Kow-alewko chosen for its representativeness. For comparative reasons the results have been juxtaposed with an analysis of a Me-dieval skeleton burial site in Kałdus.
Wstęp
Kultura wielbarska pojawiła się na ziemiach polskich w początkach naszej ery. Skomplikowany, birytualny obrządek pogrzebowy, bogactwo kultury ma-terialnej oraz fakt, że niektórzy badacze dopatrywali się pod tą nazwą substratu gockiego, sprawił, że badania archeologiczne nad tą jednostką trwają intensyw-nie już od wielu lat.
W historii badań nad kulturą wielbarską wielokrotnie podejmowano próby analiz paleodemograficznych zarówno dla pojedynczych cmentarzysk, jak i dla populacji zbiorczej1. Polegały one przede wszystkim na konstrukcji tablicy
wy-mieralności (trwania życia). Metoda ta wymaga przyjęcia złożeń, że populacja podlegająca analizie ma charakter niemaltuzjański i zastojowy. Oznacza to, że liczba rodzących się dzieci równa jest liczbie zmarłych oraz że populacja ta jest zamknięta na migracje2. Tego typu podejście krytykowane jest zarówno na
ła-mach literatury polskiej3, jak i zagranicznej4.
Popularność stosowania metody konstrukcji tablicy wymieralności w bada-niach nad społecznością kultury wielbarskiej oraz krytyka wysuwana w stosunku
1 Judyta Gładykowska-Rzeczycka, „Ludność kultury wielbarskiej w świetle dotychczasowych
badań antropologicznych”, w: Problemy kultury wielbarskiej, red. Tadeusz Malinowski (Słupsk: Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Słupsku 1981), 163–182; Janusz Piontek, Ludność dorzecza Odry
i Wisły od późnej starożytności do średniowiecza. Warunki życia i stan biologiczny. Monografie Instytutu Antropologii UAM 16 (Poznań: Wydawnictwo Instytutu Antropologii UAM, 2014); Kalina
Skóra, Struktura społeczna ludności kultury wielbarskiej (Łódź: Wydawnictwo IAiE PAN, 2015).
2 Maciej Henneberg, „Notes on Reproduction Possibilities of Human Prehistorical Populations”, Przegląd Archeologiczny 41 (1975): 75–89; tenże, „Reproductive Possibilities and Estimations of the
Biological Dynamics of Earlier Human Populations”, Journal of Human Evolution 5 (1976), 1: 41–48; tenże, „Proportion of Dying Children In Paleodemographical Studies: Estimation by Guess or by Me-thodical Approach”, Przegląd Archeologiczny 43 (1977): 105–114; Maciej Henneberg, Janusz Ostoja--Zagórski, Janusz Piontek, Jan Strzałko, „Główne założenia teoretyczno-metodyczne oraz możliwości badań biologii populacji pradziejowych w Europie środkowej”, Przegląd Archeologiczny 23 (1975): 187–231; Jan Strzałko, Maciej Henneberg, Janusz Piontek, Wstęp do ekologii populacyjnej człowieka (Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1975); Gładykowska-Rzeczycka, „Ludność”, 163–182.
3 Edmund Piasecki, „Cmentarzyska w aspekcie demograficznym”, Przegląd Archeologiczny
37 (1990): 5–51.
4 James W. Wood, Darryl J. Holman, Kathleen A. O’Connor, Rebecca J. Ferrell, „Mortality
Mod-els for Paleodemography”, w: Paleodemography. Age Distribution from Skeleton Samples, red. Robert D. Hoppa, James W. Vaupel (Cambridge: SBEA, 2002), 129–168; Isabelle Séguy, Luc Buchet, Arnaud Bringé, Magali Belaigues-Rossard, Paul Beurnier, Nadège Couvert, Carole Perraut, „Model Life Tables for Pre-Industrial Populations: First Application in Palaeodemography”, w: Recent Advances in
Pal-aeodemography Data, Techniques, Patterns, red. Jean-Pierre Bocquet-Appel (Paryż: Springer, 2008).
na jego reprezentatywność. W celach po-równawczych wyniki zestawiono z anali-zą średniowiecznego cmentarzyska szkie-letowego w Kałdusie.
do niej stały się dla nas asumptem do napisania niniejszego artykułu. Jego celem jest podsumowanie problematyki badań paleodemograficznych, których źródłem są dane antropologiczne, ze szczególnym uwzględnieniem specyfiki kultury wielbarskiej, a także prezentacja nowej metody, która naszym zdaniem może po-zwolić na porównanie demografii cmentarzysk wielbarskich bez odwoływania się do tablic wymieralności.
Problemy wynikające ze specyfiki danych archeologicznych
Niezwykłe w badaniach nad śmiercią jest to, że pracując na fizycznych szcząt-kach człowieka staramy się dociekać, w jaki sposób żył i funkcjonował on w śro-dowisku, społeczeństwie, kulturze. Prowadząc zatem studia z zakresu archeologii funeralnej bada się de facto życie, a śmierć jest jedynie jego zakończeniem. Ana-lizując zagadnienia śmierci z tej perspektywy, ważna jest formuła postrzegania śmierci nie tylko przez daną społeczność, ale również przez samego badacza5.
In-formacje na temat życia i funkcjonowania przeszłych społeczności przepuszczone zostają przez swego rodzaju filtr, który określić można funeralnym. Pogrzeb i wy-darzenia mu towarzyszące niosą ze sobą wiele znaczeń, które współcześnie mogą być nieczytelne. Samo przygotowanie pogrzebu i postępowanie ze zmarłym mogło trwać niekiedy bardzo długo i zapewne znaczna część obrzędów obecnie nie jest manifestowana w źródłach archeologicznych6. Decydujące znaczenie ma również
koncepcja eschatologiczna realizowana przez daną społeczność oraz fakt, że to ona normuje prawa i zasady, według których postępuje grupa. Rytuał pogrzebowy ma bowiem wpływ na stan zachowania materiału kostnego, a tym samym na stan da-nych podlegających analizie przy okazji badań paleodemograficzda-nych.
Równie istotne są problemy wynikające z samych analiz antropologicznych, których podstawowym zadaniem – z punktu widzenia archeologii – będzie okre-ślenie struktury społeczności, czyli dookreokre-ślenie wieku i płci zmarłych pocho-wanych na cmentarzyskach. W takich wypadkach badacz trafia na wiele proble-mów związanych z różnym stanem zachowywania materiału kostnego czy też z właściwą eksploracją, dokumentacją i przechowaniem szczątków kostnych, co w istotny sposób może utrudnić prace antropologiczne7.
5 Jacek Woźny, „Symbolika śmierci i rytuałów pogrzebowych w kulturach
wczesnotrady-cyjnych na ziemiach polskich”, w: Popiół i Kość. Funeralia Lednickie – spotkanie 4, red. Jacek Wrzesiński (Sobótka–Wrocław: Wydawnictwo Oddziału Wielkopolskiego SNAP, 2002), 57.
6 Marta Chmiel-Chrzanowska, Michał Adamczyk, „O śmierci bez przesady: próba
zastoso-wania podejścia technologicznego w archeologicznych badaniach nad śmiercią”, Materiały
Za-chodniopomorskie. Nowa Seria 9 (2015), 1: 7–32.
7 Judyta Gładykowska-Rzeczycka, „Badania antropologiczne źródłem wiedzy o obrządku
Badania paleodemograficzne prowadzone na podstawie wyników prac ar-cheologicznych oraz antropologicznych nastręczają również wielu problemów metodycznych. W przypadku tego typu analiz kluczowe znaczenie będzie mieć zarówno struktura analizowanej próby, jak i dobór metody. Analizy paleodemo-graficzne prowadzone w oparciu o źródła antropologiczne, choć narażone na wie-le błędów, wnieść mogą istotne informacje na temat badanej grupy i pozwalają w przybliżony sposób wnioskować na temat struktur populacji pradziejowych.
Określenie biologicznych kategorii wieku i płci umożliwia podjęcie próby ana-liz z zakresu paleodemografii. Dzięki zestawieniu ilości obserwowanych jednostek jesteśmy w stanie próbować oszacować dynamikę danej populacji8. Problemem
w takich sytuacjach jest jednak brak określonych kategorii wiekowych w materia-le antropologicznym, spowodowany czynnikami kulturowymi. Przykładem może być chowanie nowonarodzonych dzieci poza głównym obszarem cmentarzyska, co zapewne, prócz wielu innych czynników, tłumaczyć może niedoreprezentację najmłodszych dzieci na cmentarzyskach. W pewnych kulturach dzieci były porzu-cane bez pochówku, topione lub chowane na odrębnych cmentarzach. Przykłado-wo, w Skandynawii praktykowano tzw. wynoszenie9, polegające na pozostawianiu
niechcianych lub chorych dzieci w odludnym miejscu, by tam zginęły. Zwyczaj ten stosowany był na Islandii jeszcze po przyjęciu chrześcijaństwa10. W takim
wypad-ku część danych zostaje utracona, co w sposób istotny wpływa na dalsze wyniki badań z zakresu paleodemografii. W kulturze wielbarskiej również obserwujemy pewną niedorepreznetację grobów dziecięcych. Z jednej strony owo zjawisko tłu-maczyć mogą czynniki związane z zachowaniem szczątków ludzkich oraz nie-doskonałością metod badawczych antropologii fizycznej i archeologii. Z drugiej jednak strony nie można wykluczyć również przyczyn mających swe źródło w kul-turze. Niewykluczone, że dzieci w tym wieku mogły być chowane również wśród pól i lasów, generalnie poza strefą użytkową11.
(London–New York: Routledge, 2002), 17–20; Megan A. Perry, „Redefining Childhood through Bioarchaeology: Toward Archaeological and Biological Understanding of Children in Antiquity”,
Archaeological Papers of the American Anthropological Association 15 (2005), 1: 89–91. 8 Piasecki, „Cmentarzyska”; Jan Strzałko, „Ekologia populacji ludzkich”, w: Ekologia po-pulacji ludzkich. Środowisko człowieka w pradziejach, red. Jan Strzałko, Janusz Ostoja-Zagórski
(Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1995), 68–69.
9 Edda Poetycka, przetłumaczyła ze staroislandzkiego Apolonia Załuska-Strömberg
(Wro-cław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986).
10 Tamże, przypis 15; Saga o Egilu, przetłumaczyła ze staroislandzkiego Apolonia
Załuska--Strömberg (Poznań: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1972).
11 Katarzyna Czarnecka, Struktura społeczna ludności kultury przeworskiej. Próba
rekon-strukcji na podstawie źródeł archeologicznych i analizy danych antropologicznych z cmentarzy-ska (Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1990); Renata Madyda-Legutko,
Juyta Rodzińska-Nowak, Joanna Zagórska-Telega, „Pochówki dzieci z cmentarzyska kultury przeworskiej w Opatowie, stan. 1, woj. śląskie – próba interpretacji, w: Dusza maluczka, a strata
W kulturze wielbarskiej notuje się również niższą liczbę pochówków męż-czyzn niż kobiet na cmentarzyskach12. Dysproporcja między grobami kobiecymi
a męskimi na cmentarzyskach wielbarskich może mieć różne podłoże. Z jednej strony przyczyn takiego stanu rzeczy dopatrywać się można w braku kulturo-wych wyznaczników grobów męskich, a z drugiej – w różnej trafności metod określania płci biologicznej. Nie możemy wykluczyć, że wśród grobów, dla któ-rych nie udało się określić płci, zwłaszcza grobów ciałopalnych, przeważają po-chówki męskie. Jednakże istnieje również druga możliwość, która z powodu bra-ku danych nie może być ani przyjęta, ani odrzucona. Część mężczyzn mogła być chowana poza obrębem głównego cmentarzyska, np. w miejscu swojej śmierci, lub w sposób, który nie jest czytelny archeologicznie.
Birytualny obrządek pogrzebowy charakterystyczny dla kultury wielbarskiej ma znaczny wpływ na stopień zachowania szczątków ludzkich, a przez to moż-liwości badawcze. W wyniku spalania dochodzi do utraty masy kości (przede wszystkim frakcji organicznej), znacznego rozdrobnienia i zmian w strukturze krystalicznej. Spalone kości podlegają demineralizacji odmiennie od kości, które nie zostały poddane działaniu temperatury. Sposób przygotowania stosu i rodzaj wykorzystanego drewna wpływają na wysokość temperatury uzyskanej w pro-cesie kremacji, a przebieg rytuału spalania decyduje o czasie ekspozycji na wy-soką temperaturę. Bardzo wysoka temperatura, a także długi czas ekspozycji, powodują bardzo dobre przepalenie szczątków ludzkich, prowadząc do deforma-cji i rozdrobnienia13. Dalsze rozdrobnienie może mieć miejsce podczas zbierania
i depozycji szczątków w popielnicy bądź jamie. Co więcej, wyniki badań ekspe-rymentalnych wskazują, że jedynie około 40–60% kości po spaleniu umieszcza-nych było w grobie14. Prócz tego kości złożone w popielnicy są mniej narażone na
działanie procesów podepozycyjnych i środowiskowych niż kości złożone w ja-mie15. Ze względu na znaczne rozdrobnienie, deformacje i zły stan zachowania
kości ciałopalnych, wnioskowanie o strukturze paleodemograficznej populacji
ogromna. Funeralia Lednickie – spotkanie 6, red. Wojciech Dzieduszycki, Jacek Wrzesiński
(Po-znań: Wydawnictwo Oddziału Wielkopolskiego SNAP, 2004), 199–215; Dorothy Watts,
Boudic-ca’s Heirs. Women in the Early Britain (London, New York: Routledge, 2005).
12 Zob. np. Pruszcz Gdański stan. 10, Kowalewko stan. 12, por. Skóra, Struktura.
13 Steven A. Symes, Christopher W. Rainwater, Erin N. Chapman, Desina R. Gipson, Andrea
L. Piper, „Patterned Thermal Destruction of Human Remains in Forensic Setting”, w: The
Analy-sis of Burned Human Remeins, red. Christopher W. Schmidt, Steven A. Symes (Amsterdam,
Bos-ton, Heidelberg, London, New York, Paris, San Diego, San Francisco, Singapore, Sydney, Tokyo: Academic Press, 2008), 15–60.
14 Mike P. Pearson, Archaeology of Death and Burial (Phoenix, Mill, Thrupp, Stroud,
Gloucestershire: Texas A&M University Press College Station, 1999), 7.
15 Janusz Piontek, „Wpływ procesu kremacji na morfologię kości szkieletu ludzkiego. Wyniki
jest obarczone bardzo dużym błędem16. Co więcej, w przypadku kultury
wielbar-skiej trudno jest powiedzieć, komu przysługiwało ciałopalenie i dlaczego, oraz jak duży wpływ wywiera to na wyniki badań paleodemograficznych.
Innym czynnikiem wpływającym na stan zachowania szczątków ludzkich jest rodzaj gleby, w której pochowani zostali zmarli. Materiał kostny bardzo źle zachowuje się w glebach mających niskie pH, wynoszące ok. 3,5 (gleby kwa-śne). Ogromne znaczenie mają również wszelkiego rodzaju grzyby i bakterie, gdyż wytwarzane przez nie środowisko kwasowe wpływa na degradację kola-genu zawartego w kości. Ponadto, stanowiska wielbarskie często znajdują się na piaskach. Ten rodzaj gleby charakteryzuje się wysoką przepuszczalnością wody, co istotnie wpływa na stan zachowania szczątków ludzkich17.
Pewnych problemów z punktu widzenia badań archeologicznych nastręczać mogą ogólnie formułowane w antropologii kategorie wiekowe, a także ich niejasne definicje. Zakres czasowy kategorii wiekowych oznaczonych w ramach wieku fizjo-logicznego różnić się może w zależności od autora i publikacji, np. kategoria seni-lis w niektórych publikacjach rozpoczyna się już od 50. roku życia, w innych nato-miast od 55. roku18. W takiej sytuacji prowadzenie rozważań paleodemograficznych
jest utrudnione. Dodatkowo, analizy paleodemograficzne realizowane są w oparciu o wiek fizjologiczny, który nie musi być tożsamy z wiekiem kulturowym, czyli po-strzeganiem danego osobnika przez grupę jako dziecko, dorosłego itp., co w sposób istotny może utrudnić późniejsze wnioskowanie na temat jej struktur społecznych.
Określenie prawdopodobieństwa zgonu
W niniejszym artykule wykorzystano metodę pozwalającą na oszacowanie prawdopodobieństwa zgonu (q) zaproponowaną przez Isabelle Séguy i in.19 i
będą-cą rozwinięciem metody Jean-Pierre’a Bocqueta i Claude’a Masseta20. Jej autorzy
16 Steven A. Symes, Christopher W. Rainwater, Erin N. Chapman, Desina R. Gipson, Andrea
L. Piper, „Patterned Thermal Destruction of Human Remains in Forensic Setting”, w: The
Analy-sis of Burned Human Remeins, 15–60.
17 Mays, Archaeology, 17–20.
18 Mary E. Lewis, The Bioarchaeology of Children. Perspectives from Biological and
Foren-sic Anthropology, Cambridge (New York, Melbourne, Madrid, Cape Town, Singapore, São Paulo:
Cambridge, 2007), 1–2; Siân Halcrow, Nancy Tayles, „The Bioarchaeological Investigations of Childhood and Social Age: Problems and Prospects”, Journal of Archaeological Method and
The-ory 15 (2007): 193–197; Kristen Hawkes, „The Grandmother Effect”, Nature 428 (2004): 128–129;
Fredrik Fahlander, „Subadult or Subaltern? Children as Serial Categories”, w: (Re)Thinking the
Little Ancestor: New Perspectives on the Archaeology of Infancy and Childhood, BAR 2271M, red.
Mike Lally, Alison L. Moore (Oxford: British Archaeological Reports, 2011), 5.
19 Séguy i in., „Model”.
20 Jean-Pierre Bocquet-Appel, „Claude Masset, Estimateurs enpaléodémographie”, L’Homme
wyszli z założenia, że szczątki ludzkie nie pozwalają na uzyskanie wiarygodnej informacji o wieku osobników, szczególnie dorosłych, a zatem i na wyznacze-nie współczynników paleodemograficznych wyznacze-niezbędnych do zbudowania tablicy wymieralności, takich jak prawdopodobieństwo zgonu w danym wieku. Możli-we jest jednak wykorzystanie wskaźników paleodemograficznych, które można stosunkowo łatwo oszacować i na tej podstawie uzyskać informacje na temat struktury demograficznej populacji.
Do opracowania metody, I. Séguy i in.21 posłużyli się 292 tablicami
wymie-ralności społeczeństw pre-industrialnych (XVI – pocz. XX w.) z całego świata, które były pozbawione dostępu do nowoczesnej medycyny. W badaniach założo-no, że struktura wymieralności takich społeczeństw będzie charakteryzowała się wysoką umieralnością najmłodszych dzieci oraz stosunkowo wysoką umieralno-ścią osobników młodocianych. Dalsza oczekiwana przeciętna długość życia przy narodzinach będzie niska i podobna do tej w wieku 20 lat. Płodność natomiast będzie zaledwie powyżej stopy zastąpienia.
Określenie płci dzieci na podstawie szczątków kostnych jest mało wiarygod-ne, zatem na potrzeby badań bioarcheologicznych opracowano model dla obu płci, oparty na 167 tablicach wymieralności. Jako dane wejściowe modelu wy-korzystano wskaźniki: juvenility index (JI = D5–14/D20–ω), P (P = D5–19/D5–ω) oraz średni wiek osobników powyżej 20. roku życia (a20)22.
Zdaniem I. Séguy i in.23 wykorzystanie współczynników JI oraz P pozwala
na ominięcie problemu niedoszacowania liczby dzieci na cmentarzysku, ponie-waż do ich obliczenia wykorzystywana jest liczba dzieci powyżej 5. roku życia. Co więcej, wskaźniki te oparte są na kategoriach wieku łatwo rozpoznawalnych w materiale kostnym, zatem prawdopodobieństwo przypisania osobnika do nie-właściwej grupy wiekowej jest małe. Znacznie bardziej problematyczne jest okre-ślenie średniego wieku osobników dorosłych.
Oszacowanie tego współczynnika na podstawie wyznaczonych wiekiem bio-logicznym przedziałów będzie nieprecyzyjne, chociażby ze względu na ich szeroki zasięg. Na uwadze należy mieć jednak, że I. Séguy i in.24 zaproponowali obliczenie
średniej wieku na podstawie analizy obliteracji szwów czaszki. Szacowanie wieku na podstawie jednego tylko wyznacznika wydaje się dość dyskusyjne, zwłaszcza że obliteracja szwów czaszkowych została ostatnio zdyskredytowana jako metoda
and False Hope”, American Journal of Physical Anthropology 99 (1996): 571–583.
21 Séguy i in., „Model”, 85.
22 Tamże. 23 Tamże.
określania wieku25. W tym punkcie najmocniej rysuje się różnica między
paleode-mografią historyczną bazującą na źródłach pisanych a bioarcheologią, której analizy oparte są o materiał kostny. Kwestią otwartą pozostaje, w jakim stopniu współczyn-niki paleodemograficzne obliczone na podstawie tablic wymieralności populacji preindustrialnych znajdą odzwierciedlenie w oszacowaniach na podstawie kości ludzkich. Pomimo zastosowania najbardziej precyzyjnych metod określania wie-ku, np. metody opartej na rozwoju uzębienia, otrzymany wiek będzie zawierał się w przedziałach dwu-, trzyletnich. Gdy użyte zostaną metody gorzej skorelowane z wiekiem, np. analizy zrostu szwów czaszkowych, mogą to być przedziały nawet trzydziestoletnie, nie pozwalając na precyzyjne określenie wieku osobnika.
Oszacowane tą metodą prawdopodobieństwo zgonu w różnym stopniu kore-luje z modelem opracowanym na podstawie wyselekcjonowanych tablic. Według autorów metody, współczynniki JI oraz P najlepiej sprawdzają się dla dzieci do 15. roku życia, natomiast średnia wieku osobników dorosłych – dla osobników między 15. a 55. rokiem życia. Korelacja współczynników z prawdopodobień-stwem zgonu osobników starszych jest niska. Co więcej, ma ona tendencję do zawyżania prawdopodobieństwa zgonu dla grup powyżej 55. roku życia26.
Podstawową zaletą wykorzystanej metody jest możliwość zastosowania jej do już opublikowanych danych. Jednak w tym wypadku należy z góry założyć, że analizowana populacja cechuje się preindustrialną strukturą demograficzną, jak to opisano powyżej.
Materiały i metody
W analizie wykorzystano birytualne cmentarzysko kultury wielbarskiej w Kowalewku, stanowisko 12 (powiat Oborniki). Wydaje się, że jest to jedno z najbardziej odpowiednich stanowisk do badań z punktu widzenia celu pracy. Przede wszystkim zostało ono w całości rozpoznane wykopaliskowo, zatem dys-ponujemy informacjami o całości populacji, która została na nim pochowana; przeważają na nim pochówki szkieletowe. Co więcej, ekspertyzy antropologiczna i archeologiczna zawierały względnie dokładne określenie wieku w momencie śmierci osobników pochowanych w Kowalewku27.
25 Alicja Budnik, „Identyfikacja ludzi na podstawie materiałów szkieletowych – pewność czy
prawdopodobieństwo? O możliwościach i ograniczeniach badań”, w: Królowie, biskupi, rycerze
i chłopi – identyfikacja zmarłych. Funeralia Lednickie – spotkanie 16, red. Wojciech
Dzieduszyc-ki, Jacek Wrzesiński (Poznań: Wydawnictwo Wielkopolskiego Oddziału SNAP, 2004), 29–33.
26 Séguy i in. „Model”, 95.
27 Tomasz Skorupka, Kowalewko 12 cmentarzysko birytualne ludności kultury wielbarskiej
Z uwagi na problemy, jakie pojawiają się przy określaniu płci i wieku zmar-łych pochowanych w obrządku ciałopalnym, w analizie wykorzystano jedynie zarejestrowane na stanowisku groby szkieletowe, dla których możliwe było do-określenie wieku. Łączna próba wyniosła 205 osobników. Osobnicy poniżej 20. roku życia stanowili 46% populacji cmentarzyska. Wśród osobników dorosłych o określonej płci dominowały kobiety. Proporcja mężczyzn do kobiet na tym sta-nowisku wynosiła 0,5. Dalsza oczekiwana przeciętna długość życia w momencie narodzin (e0) wynosiła 18,3 roku, a w wieku 20 lat (e20) 14,8.
Wykres. 1. Struktura populacji z cmentarzyska w Kowalewku dla grobów szkieletowych
Uwaga: wiek podano w kategoriach biologicznych (inf I – infans I, inf II – infans II, iuv – iuvenis, adu –
adul-tus, mat – maturus, sen – senilis) wraz z kategorią zbiorczą dor – osobnicy dorośli.
Źródło: opracowanie własne na podstawie Tomasz Skorupka, Kowalewko 12. cmentarzysko
biry-tualne ludności kultury wielbarskiej (od połowy I w n.e. do początku III w n.e.) (Poznań: Muzeum
Archeologiczne w Poznaniu, 2001).
Analogiczną analizę przeprowadzono dla szkieletowego, średniowiecznego cmentarzyska w Kałdusie (powiat chełmiński)28. Głównym celem tego kroku była
chęć porównania wyników analiz paleodemograficznych z Kowalewka z wynikami analiz dla cmentarzyska, na którym zmarli chowani byli jedynie w obrządku szkie-letowym. Dodatkowo oba cmentarzyska zlokalizowane są na podobnym obszarze, a wyniki badań antropologicznych zostały opublikowane w całości. W analizie
28 Wojciech Chudziak, red., Wczesnośredniowieczne cmentarzysko szkieletowe w Kałdusie
przeprowadzonej dla cmentarzyska w Kałdusie ujęto 467 osobników. Osobnicy poniżej 20. roku życia stanowią 37% ogółu ludności pochowanej na stanowisku. Wśród osobników dorosłych o określonej płci dominowały kobiety, stosunek męż-czyzn do kobiet wyniósł w Kałdusie 0,8. Dalsza oczekiwana długość życia w mo-mencie narodzin (e0) wynosiła 20,6 roku, a w wieku 20 lat (e20) wynosiła 15,9 roku.
Rysunek 1. Lokalizacja cmentarzyska w Kowalewku i w Kałdusie
Źródło: jak przy wykresie 1.
Na podstawie opublikowanych danych paleodemograficznych dla cmentarzysk w Kowalewku i Kałdusie zostały obliczone wskaźniki JI, P oraz a2029.
Prawdopodo-bieństwo zgonu zostało oszacowane dla populacji stacjonarnej (r = 0) oraz populacji o przyroście naturalnym niewiele większym niż stopa zastąpienia (r = 0,0025). Po-nadto oszacowane zostało prawdopodobieństwo zgonu dzieci do 5. roku życia 5q0, według wzoru zaproponowanego przez Isabelle Séguy i Luca Bucheta30.
29 Tamże.
W celu porównania wyników z tablicami wymieralności obliczono dalszą oczekiwaną długość życia w momencie narodzin, jak i w wieku 20 lat, na pod-stawie oszacowanego prawdopodobieństwa zgonu (qx) dla populacji stacjonarnej (r = 0).
Wyniki
Rezultaty analizy zaprezentowano w tabeli 1 i zilustrowano wykresami 2 i 3. Współczynniki wyliczone dla stanowiska w Kowalewku wynoszą: JI = 0,286, P = 0,337 oraz a20 = 34,2. Prawdopodobieństwo zgonu dzieci w wieku 0–5 lat wynosi 548‰ dla populacji stacjonarnej i 490‰ dla populacji stabilnej.
Tabela 1. Wyniki oszacowania qx (podane w promilach) na podstawie juvenility index, „P indicator” oraz średniego wieku osobników dorosłych (a20)
dla cmentarzyska w Kowalewku, odpowiednio dla populacji stacjonarnej (r = 0) oraz stabilnej (r = 0,0025).
Wiek r = 0 r = 0,0025 JI = 0,286 P = 0,337 a20 = 34,2 JI = 0,286 P = 0,337 a20 = 34,2 qx sd qx sd qx sd qx sd qx sd qx sd 0–1 316 31 347 41 297 29 356 35 1–4 274 36 277 44 245 31 271 39 5–9 168 14 225 38 249 93 142 12 203 31 189 71 10–14 69 8 86 9 119 28 61 7 83 9 131 30 15–19 168 20 197 32 20–24 237 28 270 32 25–29 283 36 329 41 30–34 315 32 374 36 35–39 364 32 420 35 40–44 417 36 477 40 45–49 461 39 522 45 50–54 512 45 622 57 55–59 608 59 674 67 60–64 553 41 640 47 65–69 634 44 642 43 70–74 766 57 777 63 75–ω 723 60 790 67
Uwaga: wytłuszczono oszacowania o najwyższej korelacji, kursywą oznaczono oszacowania o korelacji mniejszej niż 0,800.
Wykres. 2. Graficzne zobrazowanie wyników oszacowania qx na podstawie juvenility index, „P indicator”
Źródło: jak przy wykresie 1.
Wykres 3. Graficzne zobrazowanie wyników oszacowania qx na podstawie średniego wieku w momencie śmierci osobników dorosłych (a20).
Źródło: jak przy wykresie 1.
Prawdopodobieństwo zgonu noworodka (1q0) wynosi ok. 300 ‰ w obu mode-lach, co wydaje się typowe dla populacji preindustrialnych. W przypadku modelu stacjonarnego prawdopodobieństwo zgonu oparte o JI jest nieznacznie wyższe
niż w przypadku modelu stabilnego, w przeciwieństwie do modelu opartego o wskaźnik P. Jednakże należy mieć na uwadze fakt, że korelacja tych dwóch współczynników z wartościami tabel wymieralności została oszacowana na 0,800–0,810, zatem wyciąganie daleko idących wniosków byłoby przedwczesne. Podobna zależność widoczna jest w przypadku dzieci w wieku 1–9 lat, gdzie prawdopodobieństwo zgonu jest wyższe w modelu stacjonarnym niż w stabil-nym. Średni wiek osobników dorosłych w momencie śmierci (a20) wyliczony dla cmentarzyska w Kowalewku wyniósł 31,4 lat.
Nieco odmienne rezultaty uzyskano w trakcie analizy dla cmentarzyska w Kałdusie (por. tab. 2). Współczynnik JI wynosi 0,221, P = 0,234, natomiast a20 = 35,9. Prawdopodobieństwo zgonu noworodków wynosi ok. 285‰, natomiast dzieci do 5. roku życia – 474 ‰. Jednak struktura zasadniczo nie różni się od struktury stanowiska w Kowalewku. W przypadku stanowiska w Kałdusie za-uważalna jest duża zbieżność między prawdopodobieństwem zgonu oszacowa-nym na podstawie JI i P, większa niż w przypadku Kowalewka.
Tabela 2. Wyniki oszacowania qx (podane w promilach) na podstawie JI, P oraz a20 dla cmentarzyska w Kałdusie dla populacji stacjonarnej (r = 0)
Wiek JI = 0,221 P = 0,234 a20 = 35,9 qx sd qx sd qx sd 0–1 284 28 285 34 1–4 237 31 219 34 5–9 129 11 137 23 220 82 10–14 57 6 59 6 107 25 15–19 150 18 20–24 211 25 25–29 251 32 30–34 279 28 35–39 322 28 40–44 369 31 45–49 410 35 50–54 457 40 55–59 549 53 60–64 512 38 65–69 598 41 70–74 728 54 75–ω 701 58
Uwaga: wytłuszczono oszacowania o najwyższej korelacji, kursywą oznaczono oszacowania o korelacji mniejszej niż 0,800.
Dalsza oczekiwana przeciętna długość życia w momencie narodzin (e0) ob-liczona dla cmentarzyska w Kowalewku na podstawie oszacowanego prawdo-podobieństwa zgonu (qx) wynosi 12,6 roku dla populacji stacjonarnej oraz 13 lat dla populacji stabilnej (r = 0,0025). Natomiast dla stanowiska w Kałdusie e0 = 16 lat (r = 0). Dalsza oczekiwana przeciętna długość życia w wieku 20 lat (e20) dla stanowiska w Kowalewku wynosi 13,5 roku (dla r = 0) oraz 11,8 dla (r = 0,0025), w przypadku stanowiska w Kałdusie e20 = 15 lat.
Dyskusja
Współczynniki JI oraz P obliczone dla stanowiska w Kowalewku są wysokie w porównaniu do danych modelowych dla e0 = 20 lat (model „West”)31
wyno-szących odpowiednio 0,16 i 0,19. Wykraczają również poza wartości dla modeli o wyższej dalszej oczekiwanej długości życia w momencie narodzin. Zdaniem Mary Jackes32, w przypadku zbyt wysokich wartości tych współczynników
na-leży ocenić, czy zostało przebadane całe stanowisko i czy w analizie zostały uwzględnione osobniki dorosłe, bez precyzyjnego określenia wieku (tzw. kate-goria „dorosły”). Oba te czynniki zostały spełnione. Jeśli je wykluczyć, wysoka wartość może być wynikiem znacznego wzrostu populacji, choć bywa również spotykana w przypadku profili katastroficznych33. Może również wynikać z
nie-doszacowania badanej populacji. W przypadku kultury wielbarskiej mogłoby to być niedoszacowanie mężczyzn, widoczne również w przypadku stanowiska w Kowalewku. Otwarte pozostaje pytanie, jaka jest proporcja mężczyzn do ko-biet wśród osobników poddanych kremacji. Analizy związku między wiekiem zmarłych i płcią a sposobem pochówku (ciałopalenie lub inhumacja) przy użyciu testu χ2 wskazują na brak korelacji między tymi dwiema zmiennymi34. W
związ-ku z tym żadna z kategorii wiekowych lub płciowych nie powinna zostać wy-eliminowana z analiz z powodu nieuwzględnienia grobów ciałopalnych. Jednak niemal 43% generalnej liczby grobów miało charakter ciałopalny, a tym samym zostało wyłączonych z analiz z uwagi na problemy, jakich tego typu pochówki nastręczają przy określaniu wieku i płci zmarłych. Tutaj na uwadze należy mieć również fakt, że dla 27% procent zmarłych pochowanych w obrządku
szkieleto-31 Ansley J. Coale, Paul Demeny, Barbara Vaughan, Regional Model Life Tables and Stable Population (New York, London, Paris: Academic Press, 1983).
32 Mary Jackes, „Palaeodemography: Problems and Techniques”, w: Skeletal Biology of Past Peoples: Research Methods, red. Shelley R. Saunders, M. Anne Katzenberg (New York:
Wiley-Liss, 1992), 189–224.
33 Tamże.
34 Marta Chmiel-Chrzanowska, „Starość w społeczności kultury wielbarskiej”, Przegląd Ar-cheologiczny 64 (2016), 111–131.
wym na cmentarzysku w Kowalewku nie można było określić wieku z powodu złego zachowania materiału kostnego35.
Znacznie niższa liczba grobów mężczyzn ma być jednym z typowych ele-mentów kultury wielbarskiej, zwłaszcza w fazie cecelskiej (od 1 poł. III wieku do okresu wędrówek ludów)36. Przykładowo, na cmentarzysku w Cecelach proporcja
między grobami kobiecymi a męskimi wyniosła 134 do 55. Jednakże w tym wy-padku, dla bardzo dużego odsetka zmarłych – 70% – niemożliwe było określenie płci. Fakt, że tak znaczny odsetek zmarłych nie ma dookreślonej płci, wynika również z tego, że niemal 35% zmarłych stanowiły dzieci, dla których określenie płci praktycznie jest niemożliwe. Dla porównania, na cmentarzysku w Pruszczu Gdańskim (stan. 10) proporcja między kobietami a mężczyznami wynosi 71 do 17. Pochówki osób, dla których określenie płci nie było możliwe, wynoszą jedynie 32%, dzieci zaś stanowią zaledwie 7% generalnej liczby pochowanych zmarłych. Obrządkiem, który dominował na cmentarzysku w Pruszczu Gdańskim (stan. 10), była inhumacja37. Dysproporcja między płciami jest wciąż dobrze czytelna.
Jeśli założyć, że część mężczyzn chowana była w sposób nieczytelny dla nas współcześnie i miało to związek z ich statusem społecznym, funkcją realizowaną w ramach grupy czy też rodzajem śmierci, np. w boju, w trakcie wyprawy itp., należałoby spojrzeć na analizowany zbiór z innej perspektywy. Konieczna stała-by się refleksja nad tym, czy liczba grobów osobników dorosłych w próbie nie jest niejako automatycznie zaniżona. Jednocześnie na uwadze należy mieć fakt, że płeć określono jedynie dla 24% populacji Kowalewka (16% stanowiły kobiety, 7% mężczyźni). Zdecydowaną większość pochówków w przypadku obu płci sta-nowi inhumacja. Dodatkowo 23% wszystkich grobów stasta-nowią pochówki dzieci. Ewentualny „niedobór” grobów męskich mógłby mieć istotny wpływ na wyniki analiz. Oczywiście są to rozważania hipotetyczne w przypadku cmentarzyska w Kowalewku z uwagi na niski procent osobników, dla których udało się określić płeć.
Porównując stanowisko 12 z cmentarzyskiem szkieletowym w Kałdusie, współczynniki JI i P obliczone dla Kowalewka są wyższe niż analogiczne wskaź-niki dla Kałdusa, jednakże również w tym przypadku spotykamy wyższe wartości niż modelowe. Populacja Kałdusa, emporium handlowego o ponadregionalnym
35 Skorupka, Kowalewko.
36 Jan Jaskanis, Jerzy Okulicz, Kultura Wielbarska (faza cecelska), w: Prahistoria ziem pol-skich, t. 5: Późny okres lateński i okres rzymski, red. Jerzy Wielowiejski (Wrocław – Warszawa
– Kraków – Gdańsk: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1981), 188–189.
37 Mirosław Pietrzak, Pruszcz Gdański Fundstelle 10 Ein Gräberfeld der Osywie- und Wiel-bark-Kultur in Ostpolen (Kraków: Secesja, 1997).
zasięgu38, była w dużym stopniu otwarta na migracje, co niestety umyka
anali-zom paleodemograficznym. Wysoka mobilność ludzka mogła doprowadzić do sytuacji, w której część dorosłych nie jest reprezentowana w materiale archeolo-gicznym. Jak sugeruje stosunek liczbowy mężczyzn do kobiet, niedoszacowanie mężczyzn na cmentarzysku w Kowalewku było większe niż w Kałdusie. Nie-doszacowanie to mogło wpłynąć na określenie współczynnika a20, mimo tego średni wiek osobników dorosłych dla obu stanowisk jest podobny.
Populacja z Kowalewka cechowała się wyższym prawdopodobieństwem zgo-nu (qx) niż populacja z Kałdusa. Widoczne jest to w każdej kategorii wiekowej, jak również w kategoriach zbiorczych, jak np. 5q0. W porównaniu do tabel wy-mieralności populacji stacjonarnej, metoda Séguy i in.39 obniżyła dalszą
oczeki-waną długość życia w momencie narodzin o ok. 4 do 5 lat, podczas gdy e20 dla obu metod pozostał podobny. Zmiana ta nie jest czysto teoretyczna, ale wpływa na postrzeganie populacji żyjącej, np. przy e0 ≈ 20 lat współczynnik reprodukcji brutto oszacowany metodą McCaa40 wynosi ok. 3,2. Oznacza to, że na jedną
ko-bietę przypadałyby średnio trzy córki. W przypadku populacji o e0 wynoszącym 13 lat, jak sugeruje zaproponowana metoda, współczynnik reprodukcji brutto wynosi ok. 5 i średnio pięć córek przypadających na jedną kobietę. Jest mało prawdopodobne, aby jedna kobieta dożywająca końca wieku reprodukcyjnego urodziła średnio pięć córek, a zatem dziesięcioro dzieci.
Alternatywnym wyjaśnieniem dla niskiej dalszej oczekiwanej długości ży-cia jest silny stres środowiskowy. W tym przypadku prawdopodobieństwo zgonu dzieci 5q0 oszacowane metodą zaproponowaną przez Séguy i in.41 mogłoby
speł-niać rolę papierka lakmusowego pozwalającego na porównywanie umieralności między populacjami. Prawdopodobieństwo zgonu byłoby wprost proporcjonalne do stresu działającego na daną populację. Jednak wykorzystanie danych paleode-mograficznych pociąga za sobą szereg problemów i ograniczeń. Interpretacja qx jako poziomu stresu w populacji wymusza przyjęcie założenia, że każdy osobnik podlegał jednakowemu stresowi, co nie jest prawdą. Niestety, heterogeniczność stresu i ryzyka zgonu jest nieuchwytna w badaniach paleodemograficznych opar-tych o populacje szkieletowe42.
38 Wojciech Chudziak, red., Wczesnośredniowieczny zespół osadniczy w Kałdusie: studia przyrodniczo-archeologiczne (Toruń: Wydawnictwo UMK, 2004).
39 Séguy i in., „Model”.
40 Robert McCaa, „Palaeodemography of Americas. From Ancient Times to Colonialism and
Beyond”, w: The Backbone of History: Health and Nutrition in the Western Hemisphere, red. Rich-ard H. Steckel, Jerome C. Rose (Cambridge: Cambridge University Press, 2002), 94–124.
41 Séguy i in., „Model”.
42 James W. Wood, George R. Milner, Henry C. Harpending, Kenneth M. Weiss, „The
Osteo-logical Paradox: Problems of Inferring Prehistoric Health from Skeletal Samples”, Current
Co więcej, różne poziomy odmiennych stresorów mogą w efekcie manife-stować się podobną krzywą prawdopodobieństwa zgonu (qx). Natężenie stresu nie będzie proporcjonalne do prawdopodobieństwa zgonu (qx) rekonstruowanego w paleodemografii. Przyczyną tej sytuacji jest fakt, że przy stałym natężeniu stresu w pierwszej kolejności umrą osobniki nieprzystosowane do niego, później wśród osobników, które przeżyły, umieralność będzie mniejsza, manifestując się niższym wskaźnikiem prawdopodobieństwa zgonu. Zatem rekonstruowane prawdopodobieństwo zgonu ulegnie zmianie przy stałym natężeniu stresu43.
Badania Janusza Piontka44 wskazują na podobny poziom stresu
środowisko-wego wśród populacji z okresu wpływów rzymskich i średniowiecza. Przedsta-wione wyniki nie wyczerpują jednak problematyki zagadnienia i istnieje wyraź-na potrzeba zastosowania pogłębionych awyraź-naliz bioarcheologicznych cmentarzysk kultury wielbarskiej przy jednoczesnym uwzględnieniu specyfiki kulturowej społeczności wielbarskiej oraz zróżnicowania warunków środowiskowych.
Konkluzja
Badania paleodemograficzne nad kulturą wielbarską są skomplikowane i nie-kiedy nie pozwalają na uzyskanie wiarygodnych wyników. Największym proble-mem, na jaki natrafia badacz, jest utrata danych wynikająca z obrządku ciałopal-nego i złego zachowania materiału kostciałopal-nego. Nie można wykluczyć, że wpływ na utratę danych wejściowych mają również inne zjawiska kulturowe.
Obecnie stosowane metody antropologiczne nie pozwalają na uzyskanie wia-rygodnej informacji o strukturze demograficznej populacji, zwłaszcza w przy-padku grobów ciałopalnych, a jedynie o płci i wieku pojedynczych osobników, choć nieustanny rozwój procedur badawczych, w tym perspektywiczne wykorzy-stanie chociażby analiz DNA, w przyszłości może istotnie wpłynąć na stan naszej wiedzy. W połączeniu z grupą osobników, których stan zachowania nie pozwalał na określenie wieku i płci, sprawia to, że badaniom paleodemograficznym umy-ka niekiedy połowa, a czasem nawet większość populacji. W takim przypadku wnioskowanie na temat struktur paleodemograficznych będzie obciążone znacz-nym błędem, a budowane interpretacje łatwe do sfalsyfikowania.
Za cenę przyjęcia założenia rozkładu preindustrialnego w profilu demogra-ficznym, przedstawiona w niniejszym artykule metoda pozwala na oszacowanie prawdopodobieństwa zgonu dzieci w najniższych kategoriach wiekowych oraz
43 Wood i in., „The Osteological”, 343–370.
44 Janusz Piontek, Ludność dorzecza Odry i Wisły od późnej starożytności do średniowiecza. Warunki życia i stan biologiczny (Poznań: Wydawnictwo Instytutu Antropologii UAM, 2014).
daje pewną informację na temat umieralności w latach starszych, zawodzi jed-nak w przypadku najstarszych osobników. Kluczowe jest tutaj prawidłowe osza-cowanie parametrów, na podstawie których budowany jest model – JI, P oraz a20. Zaprezentowana metoda nosi wszystkie zalety oraz wady współczynników, na podstawie których została stworzona, jednakże pozwala na ominięcie pro-blemu niedoszacowania dzieci poniżej 5. roku życia. Niestety, jest ona podatna na niedoszacowanie liczby osobników dorosłych, jak ma to miejsce w przypadku Kowalewka i zdaje się być często spotykane na cmentarzyskach kultury wiel-barskiej. W przypadku cmentarzysk birytualnych jest to szczególnie kłopotliwe, gdyż niekiedy znaczna część informacji paleodemograficznej zostaje utracona.
Bibliografia Źródła
Edda Poetycka. Przetłumaczyła ze staroislandzkiego Apolonia Załuska-Strömberg. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986.
Saga o Egilu. Przetłumaczyła ze staroislandzkiego Apolonia Załuska-Strömberg. Poznań: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1972.
Literatura
Bocquet-Appel, Jean-Pierre, Claude Masset. „Estimateurs en paléodémographie”. L’Homme 17 (1977), 4: 65–90.
Bocquet-Appel, Jean-Pierre, Claude Masset. „Paleodemography: Expectancy and False Hope”. American Journal of Physical Anthropology 99 (1996): 571–583.
Budnik, Alicja. „Identyfikacja ludzi na podstawie materiałów szkieletowych – pewność czy prawdopodobieństwo? O możliwościach i ograniczeniach badań”. W: Królowie, biskupi, rycerze i chłopi – identyfikacja zmarłych. Funeralia Lednickie – spotkanie 16, red. Wojciech Dzieduszycki, Jacek Wrzesiński, 25–43. Poznań: Wydawnictwo Oddziału Wielkopolskiego SNAP, 2004.
Chmiel, Marta. Społeczność kultury wielbarskiej. Praca doktorska. Instytut Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk, Poznań, 2015.
Chmiel-Chrzanowska, Marta. „Starość w społeczności kultury wielbarskiej”. Przegląd Archeologiczny 64 (2016), 111–131.
Chmiel-Chrzanowska, Marta, Michał Adamczyk. „O śmierci bez przesady: próba zasto-sowania podejścia technologicznego w archeologicznych badaniach nad śmiercią”. Materiały Zachodniopomorskie. Nowa Seria 9 (2015), 1: 7–32.
Chudziak Wojciech, red. Wczesnośredniowieczne cmentarzysko szkieletowe w Kałdusie (stanowisko 4). Toruń: Wydawnictwo Naukowe UMK, 2010.
Chudziak Wojciech, red. Wczesnośredniowieczny zespół osadniczy w Kałdusie: studia przyrodniczo-archeologiczne. Toruń: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2004.
Coale, Ansley J., Paul Demeny, Barbara Vaughan. Regional Model Life Tables and Stable Population. New York, London, Paris: Academic Press, 1983.
Czarnecka, Katarzyna. Struktura społeczna ludności kultury przeworskiej. Próba rekon-strukcji na podstawie źródeł archeologicznych i analizy danych antropologicznych z cmentarzyska. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1990. Fahlander, Fredrik. „Subadult or Subaltern? Children as Serial Categories”. W: (Re)
Thinking the Little Ancestor: New Perspectives on the Archaeology of Infancy and Childhood, red. Mike Lally, Alison Moore, 1–12. Oxford: British Archaeological Reports, 2011.
Gładykowska-Rzeczycka, Judyta. „Ludność kultury wielbarskiej w świetle dotychcza-sowych badań antropologicznych”. W: Problemy kultury wielbarskiej, red. Tadeusz Malinowski, 163–182. Słupsk: Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Słupsku, 1981. Gładykowska-Rzeczycka, Judyta. „Badania antropologiczne źródłem wiedzy o
obrząd-ku pogrzebowym”. W: Popiół i Kość. Funeralia Lednickie – spotkanie 4, red. Jacek Wrzesiński, 109–124. Sobótka–Wrocław: Wydawnictwo Oddziału Wielkopolskiego SNAP, 2002.
Halcrow, Siân E., Nancy Tayles. „The Bioarchaeological Investigations of Childhood and Social Age: Problems and Prospects”. Journal of Archaeological Method and Theory 15 (2007): 193–197.
Hawkes, Kristen. „The Grandmother Effect”. Nature 428 (2004): 128–129.
Henneberg, Maciej. „Notes on Reproduction Possibilities of Human Prehistorical Popula-tions”. Przegląd Archeologiczny, 41 (1975): 75–89.
Henneberg, Maciej. „Proportion of Dying Children In Paleodemographical Studies: Es-timation by Guess or by Methodical Approach”. Przegląd Archeologiczny 43 (1977): 105–114.
Henneberg, Maciej. „Reproductive Possibilities and Estimations of the Biological Dy-namics of Earlier Human Populations”. Journal of Human Evolution 5 (1976), 1: 41–48.
Henneberg, Maciej, Janusz Ostoja-Zagórski, Janusz Piontek, Jan Strzałko. „Główne zało-żenia teoretyczno-metodyczne oraz możliwości badań biologii populacji pradziejo-wych w Europie środkowej”. Przegląd Archeologiczny 23 (1975): 187–231.
Jackes, Mary. „Palaeodemography: Problems and Techniques”. W: Skeletal Biology of Past Peoples: Research Methods, red. Shelley R. Saunders, Anne M. Katzenberg, 189–224. New York: Wiley-Liss, 1992.
Jaskanis, Jan, Jerzy Okulicz. „Kultura Wielbarska (faza cecelska)”. W: Prahistoria ziem polskich. T. 5: Późny okres lateński i okres rzymski, red. Jerzy Wielowiejski, 178– 189. Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1981.
Lewis, Mary E. The Bioarchaeology of Children. Perspectives from Biological and Fo-rensic Anthropology. Cambridge, New York, Melbourne, Madrid, Cape Town, Sin-gapore, São Paulo: Cambridge, 2007.
Madyda-Legutko, Renata, Judyta Rodzińska-Nowak, Joanna Zagórska-Telega. „Po-chówki dzieci z cmentarzyska kultury przeworskiej w Opatowie, stan. 1, woj. śląskie – próba interpretacji”. W: Dusza maluczka, a strata ogromna. Funeralia Lednickie – spotkanie 6, red. Wojciech Dzieduszycki, Jacek Wrzesiński, 199–215. Poznań: Wy-dawnictwo Oddziału Wielkopolskiego SNAP, 2004.
Mays, Simon. Archaeology of Human Bones. London – New York: Routledge, 2002. McCaa, Robert. „Palaeodemography of Americas. From Ancient Times to Colonialism
and Beyond”. W: The Backbone of History: Health and Nutrition in the Western Hemisphere, red. Richard H. Steckel, Jerome C. Rose, 94–124. Cambridge: Cam-bridge University Press, 2002.
Pearson, Mike P. The Archaeology of Death and Burial. Phoenix, Mill, Thrupp, Stroud, Gloucestershire: Texas A&M University Press College Station, 1999.
Perry, Megan A. „Redefining Childhood through Bioarchaeology: Toward Archaeologi-cal and BiologiArchaeologi-cal Understanding of Children in Antiquity”. ArcheologiArchaeologi-cal Papers of the American Anthropological Association 15 (2005), 1: 89–91.
Piasecki, Edmund. „Cmentarzyska w aspekcie demograficznym”. Przegląd Archeolog-iczny 37 (1990): 5–51.
Pietrzak, Mirosław. Pruszcz Gdański Fundstelle 10 Ein Gräberfeld der Osywie- und Wielbark-Kultur in Ostpolen. Kraków: Secesja, 1997.
Piontek, Janusz. Ludność dorzecza Odry i Wisły od późnej starożytności do średniowie-cza. Warunki życia i stan biologiczny. Monografie Instytutu Antropologii UAM 16. Poznań: Wydawnictwo Instytutu Antropologii UAM, 2014.
Piontek, Janusz. „Wpływ procesu kremacji na morfologię kości szkieletu ludzkiego. Wy-niki badań eksperymentalnych”. W: Popiół i Kość. Funeralia Lednickie – spotkanie 4, red. Jacek Wrzesiński, 95–108. Sobótka–Wrocław: Wydawnictwo Oddziału Wiel-kopolskiego SNAP, 2002.
Séguy, Isabelle, Luc Bucheta. Handbook of Palaeodemography. New York: Springer, 2013.
Séguy, Isabelle, Luc Buchet, Arnaud Bringé, Magali Belaigues-Rossard, Paul Beurnier, Nadège Couvert, Carole Perraut. „Model Life Tables for Pre-Industrial Populations: First Application in Palaeodemography”. W: Recent Advances in Palaeodemography Data, Techniques, Patterns, red. Jean-Pierre Bocquet-Appel, 83–117. Paryż: Spring-er, 2008.
Skorupka, Tomasz. Kowalewko 12 cmentarzysko birytualne ludności kultury wielbar-skiej (od połowy I w n.e. do początku III w n.e.). Poznań: Muzeum Archeologiczne w Poznaniu, 2001.
Skóra, Kalina. Struktura społeczna ludności kultury wielbarskiej. Łódź: Wydawnictwo IAiE PAN, 2015.
Strzałko, Jan. „Ekologia populacji ludzkich”. W: Ekologia populacji ludzkich. Środo-wisko człowieka w pradziejach, red. Jan Strzałko, Janusz Ostoja-Zagórski, 11–97. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1995.
Strzałko, Jan, Maciej Henneberg, Janusz Piontek. Wstęp do ekologii populacyjnej czło-wieka. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1975.
Symes, Steven A., Christopher W. Rainwater, Erinn N. Chapman, Desina Rachael Gip-son, Andrea L. Piper. „Patterned Thermal Destruction of Human Remains in Fo-rensic Setting”. W: The Analysis of Burned Human Remeins, red. Christopher W. Schmidt, Steven A. Symes, 15–60. Amsterdam, Boston, Heidelberg, London, New York, Paris, San Diego, San Francisco, Singapore, Sydney, Tokyo: Academic Press, 2008.
Watts, Dorothy. Boudicca’s Heirs. Women in the Early Britain. London, New York: Rout-ledge, 2005.
Wood, James W., Darryl J. Holman, Kathleen. A. O’Connor, Rebecca J. Ferrell. „Mor-tality Models for Paleodemography”. W: Paleodemography. Age Distribution from Skeleton Samples, red. Robert D. Hoppa, James W. Vaupel, 129–168. Cambridge: SBEA, 2002.
Wood, James W., George R. Milner, Henry C. Harpending, Kenneth M. Weiss. „The Os-teological Paradox: Problems of Inferring Prehistoric Health from Skeletal Samples”. Current Anthropology 33 (1992), 4: 343–370.
Woźny, Jacek. „Symbolika śmierci i rytuałów pogrzebowych w kulturach wczesnotra-dycyjnych na ziemiach polskich”. W: Popiół i Kość. Funeralia Lednickie – spotkanie 4, red. Jacek Wrzesiński, 45–58. Sobótka–Wrocław: Wydawnictwo Wielkopolskiego Oddziału SNAP, 2002.
Problemy i perspektywy badań paleodemograficznych nad kulturą wielbarską na przykładzie cmentarzyska w Kowalewku
Streszczenie
W historii badań nad kulturą wielbarską wielokrotnie podejmowano próby analiz paleodemograficznych. Tego typu badania prowadzone na gruncie kultury wielbarsk-iej polegały przede wszystkim na konstrukcji tablic wymieralności. Krytyka wysuwana w stosunku do tej metody stała się dla nas impulsem do napisania niniejszego artykułu.
Kluczowe w badaniach nad śmiercią jest to, że pracując na fizycznych szczątkach człowieka, staramy się dociekać, w jaki sposób żył i funkcjonował w środowisku, społec-zeństwie, kulturze. Pogrzeb i wydarzenia mu towarzyszące niosą ze sobą wiele znaczeń, które współcześnie mogą być nieczytelne. Wynika to zarówno z ograniczeń metodycznych antropologii czy archeologii, jak również z kultury, której symbole zawarte w pochówkach nie zawsze będą dla nas zrozumiałe, a także z naturalnej utraty pewnej puli informacji.
W niniejszej pracy zastosowano metodę zaproponowaną przez I. Séguy i jej zespół, będącą rozwinięciem metody J.P. Bocqueta i C. Masseta. Dzięki niej możliwe stało się oszacowanie prawdopodobieństwa zgonu. Przy opracowaniu metody wykorzystano tablice wymieralności społeczeństw preindustrialnych z całego świata, pozbawionych dostępu do medycyny. Z uwagi na problem przy określaniu płci dzieci wypracowano
model oparty na 167 tablicach. Jako dane wejściowe modelu wykorzystano wskaźniki: juvenility index (JI = D5–14/D20–ω), P (P = D5–19/D5–ω) oraz średni wiek osobników powyżej 20 roku życia (a20).
Analizie poddano birytualne cmentarzysko kultury wielbarskiej w Kowalewku, stanowisko 12 (powiat Oborniki). Zostało ono w całości rozpoznane wykopaliskowo, zatem teoretycznie dysponujemy informacjami o całości populacji. Analogiczną analizę przeprowadzono dla wczesnośredniowiecznego cmentarzyska w Kałdusie, co umożli-wiło porównanie wyników ze stanowiska Kowalewko 12 z cmentarzyskiem, na którym zmarłych chowano jedynie w obrządku szkieletowym.
Rezultaty analizy zaprezentowano w tabeli 1 i zilustrowano wykresami 2 i 3. Współczynniki wyliczone dla stanowiska w Kowalewku wynoszą: JI = 0,286, P = 0,337 oraz a20 = 34,2. Prawdopodobieństwo zgonu dzieci w wieku 0–5 lat wynosi 548‰ dla populacji stacjonarnej i 490‰ dla populacji stabilnej. Prawdopodobieństwo zgonu nowo-rodka (1q0) wynosi ok. 300‰ w obu modelach, co wydaje się typowe dla populacji pre-industrialnych.
Współczynniki JI oraz P obliczone dla stanowiska w Kowalewku są wysokie w porównaniu do danych modelowych dla e0 = 20 lat (model „West”) wynoszących 0,16. Wysoka wartość może być wynikiem znacznego wzrostu populacji, jest jednak również spotykana w przypadku profili katastroficznych. Może być to również skutek niedo-szacowania populacji, w przypadku kultury wielbarskiej – przede wszystkim niższej liczby mężczyzn niż kobiet.
Słowa kluczowe: paleodemografia, kultura wielbarska, metody badań, bioarcheologia
Problems and Prospects of Palaeodemographic Research on the Wielbark Culture Exemplified with the Kowalewko Burial Site
Summary
In the history of the research into the Wielbark Culture there have been numerous at-tempts to use palaeodemographic analyses. In most cases, that kind of analysis applied to the Wielbark Culture consisted in constructing mortality tables. Reservations about that method were an impulse for the authors to write the present article.
The key element in the research on human beings’ physical remains, i.e. on death, is to find out how they lived and functioned in their environment, society, culture. The funeral and its rites convey a lot of meanings, which nowadays might be illegible. It re-sults from methodological limitations of archaeology or anthropology, from the culture the symbols of which contained in the burials are not always clear, and from a loss of a certain amount of information.
In the present article the authors have used the method suggested by I. Séguy and her team, which is an extension of the method of J. P. Bocquet and C. Masset. Thanks to that it has been possible to assess the probability of death. The method comprises the mortal-ity tables of pre-industrial societies with no access to health care system from all over
the world. On account of the difficulty in indicating the sex of children, a new model has been created that is based on 167 tables; as its input data the following indices have been used: juvenility index (JI = D5–14/D20–ω), P (P = D5–19/D5–ω) and the average age of people over 20 years old (a20).
The authors have analysed site 12 (Oborniki County) of the biritual burial grounds of the Wielbark Culture. The site has been comprehensively researched, so theoretically there is a complete picture of the population. The early medieval burial site in Kałdus has been analysed in the similar way, which made it possible to compare the results of site no 12 with the cemetery where only the skeleton rite was used.
The results have been presented in Table 1 and illustrated with Diagrams 2 and 3. The indices for the site in Kowalewko are: JI = 0.286; P = 0.337; and a20 = 34.2. The probability of children’s death aged 0–5 years is 548‰ for the stationary population and 490‰ for the stable population. The probability of a newborn’s death is about 300‰ in both models, which seems typical of the pre-industrial populations.
The indices JI and P for the site in Kowalewko are quite high in comparison to the model data of e0 = 20 years (Model ‘West’), which equals 0.16. The high value may result from a significant increase in population, but it also occurs in catastrophic profiles. It may also be a result of underestimating the population, in the case of the Wielbark Cul-ture – by an inferior number of men compared to women.
Higher values of these coefficients may be the result of a significant increase of fertility or catastrophic events. They also can be a result of underestimating the number of individuals on the cemetery. It allows to bypass the problem of underestimation of children. In the case of the Wielbark Culture it seems that part of the males were buried outside the cemetery or in a way that does not allow a credible anthropological analysis (for example cremation). The disproportion between the number of women and men indi-cates a significant underestimation of the adults on the cemetery in Kowalewko.
The differences in results of probability of death between the sites in Kowalewko and Kałdus can be explained by different fertility or environmental stress. However, it seems more likely that they are the result of disturbances in the representation of different age categories on the cemeteries.
Palaeodemographic research on the Wielbark Culture is very difficult and it is not always possible to obtain reliable results. The main problems of that kind of research in-clude poor state of bones preservation, cremation and cultural influences. As an effect in palaeodemographic research we miss a big part of the population. As a consequence, the conclusions about palaeodemographic structures may contain errors.
