• Nie Znaleziono Wyników

Profesor Czesław Kupisiewicz – wspomnienie na posiedzeniu plenarnym Wydziału I Nauk Humanistycznych PAN 12 listopada 2015 roku

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2021

Share "Profesor Czesław Kupisiewicz – wspomnienie na posiedzeniu plenarnym Wydziału I Nauk Humanistycznych PAN 12 listopada 2015 roku"

Copied!
3
0
0

Pełen tekst

(1)

Zbigniew Kwieciński

Profesor Czesław Kupisiewicz –

wspomnienie na posiedzeniu plenarnym

Wydziału I Nauk Humanistycznych PAN

(2)

204

Forum Oświatowe 27(1) Wspomnienie

Zbigniew Kwieciński Profesor Czesław Kupisiewicz – wspomnienie na posiedzeniu plenarnym Wydziału I Nauk...

Kontakt: Zbigniew Kwiecińskifeliksa@umk.pl

Jak cytować:

Kwieciński, Z. (2015). Profesor Czesław Kupisiewicz – wspomnienie na posiedzeniu plenarnym Wydziału I Nauk Humanistycznych PAN 12 listopada 2015 roku. Forum

Oświatowe, 27(1), 203–205. Pobrane z: http://forumoswiatowe.pl/index.php/

czasopismo/article/view/382 How to cite:

Kwieciński, Z. (2015). Profesor Czesław Kupisiewicz – wspomnienie na posiedzeniu plenarnym Wydziału I Nauk Humanistycznych PAN 12 listopada 2015 roku. Forum

Oświatowe, 27(1), 203–205. Retrieved from http://forumoswiatowe.pl/index.php/

czasopismo/article/view/382

Odszedł od nas Profesor Czesław Kupisiewicz, członek rzeczywisty Polskiej Aka-demii Nauk, najwybitniejszy polski dydaktyk i  pedagog porównawczy ostatniego półwiecza.

Czesław Kupisiewicz urodził się 13 lipca 1924 roku w Sosnowcu. Studia pedago-giczne ukończył w 1951 roku na Uniwersytecie Warszawskim, tam też w 1959 roku obronił rozprawę doktorską, napisaną pod opieką prof. Wincentego Okonia. Był wi-cedyrektorem resortowego Instytutu Pedagogiki. W roku 1969 został prorektorem Uniwersytetu Warszawskiego w ekipie prof. Zygmunta Rybickiego. W tymże roku uzyskał tytuł profesora. W  latach 70. przez sześć lat był dziekanem Wydziału Pe-dagogiki i  Psychologii UW, naczelnym redaktorem „Kwartalnika Pedagogicznego” i „Rocznika Pedagogicznego”. Członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk został w 1976 roku, w roku 1986 członkiem rzeczywistym.

Był autorem książek z zakresu dydaktyki, które weszły do kanonu kształcenia akademickiego pedagogów i  nauczycieli, oraz były wielokrotnie wznawiane i  tłu-maczone na  języki obce, np. „O  efektywności nauczania problemowego” (1960), „Niepowodzenia dydaktyczne. Przyczyny i niektóre środki zaradcze” (1964),

„O za-pobieganiu drugoroczności” (1966), „Nauczanie programowane” (1966), „Podstawy dydaktyki ogólnej” (1973), „Dydaktyka. Podręcznik akademicki” (2012).

Od  połowy lat 70. jego zainteresowania znacznie poszerzyły się o  studia mię-dzynarodowe i porównawcze nad systemami oświaty w różnych krajach, nad zało-żeniami, projektami i realizacjami reform edukacyjnych na świecie. Zaowocowały one bardzo licznymi książkami z tego zakresu, np. „Przemiany edukacyjne w świecie” (1978), „Paradygmaty i wizje reform oświatowych” (1985), „Koncepcje reform szkol-nych w wybraszkol-nych krajach na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych” (1995), „Projekty reform edukacyjnych w  świecie” (2006). Napisał też serię baśni edukacyjnych dla dzieci. Wydał nowatorski słownik pedagogiczny (z  Małgorzatą Kupisiewicz).

Był bardzo aktywnym i cenionym nauczycielem akademickim na Uniwersytecie Warszawskim, a  okresie emerytalnym – w  kilku szkołach niepublicznych (w  Puł-tusku, Łodzi i Warszawie). Wychował prawie 30 doktorów, miał wpływ na rozwój teorii kształcenia w wielu ośrodkach akademickich kraju.

(3)

205

Wspomnienie

Był wybitnym ekspertem. W Komitecie Ekspertów ds. Raportu o Stanie Oświaty w PRL na początku lat 70. pełnił funkcję zastępcy prof. Jana Szczepańskiego, a sam przewodniczył pracom Komitetu Ekspertów ds. Rozwoju Edukacji Narodowej w  PRL w  końcu lat 80. Był ekspertem UNESCO ds. szkolnictwa wyższego, dora-dzał reformatorom oświaty w kilku państwach Ameryki Południowej. Był członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej.

Za swoją działalność naukową, nauczycielską, organizatorską i ekspercką otrzy-mał wiele wyróżnień i  odznaczeń uczelnianych, resortowych i  państwowych – z „Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski” (1979). W 2013 roku uzyskał tytuł doktora honoris causa Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie.

Profesor Czesław Kupisiewicz pozostawił po sobie niemałą bibliotekę ważkich monografii i podręczników oraz rozległą szkołę naukową, trwałe i aktualne wpływy na akademickie kształcenie pedagogiczne.

Jego odejście – podobnie jak wcześniejsze odejście Profesora Wincentego Okonia – unaocznia lukę w reprezentacji pedagogiki w Polskiej Akademii Nauk.

professor czesław kupisiewicz - memorial lecture at the plenary meeting of the humanities division of the polish academy

of sciences, november 12, 2015

Zbigniew Kwieciński Profesor Czesław Kupisiewicz – wspomnienie na posiedzeniu plenarnym Wydziału I Nauk...

Cytaty

Powiązane dokumenty

Irena B arszczew sk a-K osik

do katolickiej szkoły w Opaleńcu, którą finansowały władze państwowe, uczęszczało 77 dzieci, natomiast w prywatnej szkole w Wielbarku uczyło się 62 uczniów.

Interface aplikacji Citavi w trakcie ekstrakcji danych ze źródeł Źródło: opracowanie własne przy wykorzystaniu Citavi (Free for Windows).. Następnym krokiem było

Wprawdzie w wykazie tym nie ma miejscowości, jakie wymienił, w swej pracy autor podpisujący się kryptonimem N., to nie znaczy chyba jednak, że tkactwo lniane

Dziekan w uzasadnionych przypadkach może przyznać studentowi prawo do Indywidualnego Trybu Zaliczania (ITZ) zajęć lub przedmiotu – zgodnie z § 2 pkt 10

Zniechęcając podmioty polskiej nauki, a zwłaszcza humanistów, do tworzenia prac naukowych w języku polskim, ryzykuje się to, że język polski niebawem znów stanie się

Wprawdzie literatura dotycząca trage­ dii Żydów w III Rzeszy jest olbrzymia, lecz Lembke, opisując losy poszczególnych firm oraz ich właścicieli, ukazał mniej znane kulisy

Działania Profesora, jego szerokie kontakty jako członka Międzynarodowej Akademii Heraldyki oraz udział w wie­ lu kongresach i kolokwiach heraldycznych, które od lat odbywają się