Franciszek Wielebski, Marek Wójtowicz, Andrzej Horodyski instytut Hodowli i Aklimatyzacji Roślin, Oddział w Poznaniu
Agrotechnika rzepaku ozimego w badaniach
Zakładu Roślin Oleistych IHAR w Poznaniu
Agronomical practices of oilseed rape
in investigations of Department of Oilseed Crops
of Plant Breeding and Acclimatization Institute in Poznań
Słowa kluczowe: rzepak ozimy, agrotechnika, typy odmian
Key words: winter oilseed rape, agronomical practices, variety types Przedstawiono główne kierunki prac badawczych
nad agrotechniką rzepaku ozimego prowadzo-nych w Zakładzie Roślin Oleistych IHAR w Poznaniu. W Polsce badania nad rzepakiem prowadzone są od ponad 50 lat. Intensywne badania nad rozwojem i wymaganiami rzepaku ozimego rozpoczęto na początku lat pięćdziesią-tych pod kierunkiem Profesora Felicjana Dem-bińskiego. Na podstawie licznych doświadczeń w latach sześćdziesiątych opracowano zasady uprawy i nawożenia tradycyjnych odmian. Wdrożenie do praktyki rolniczej kompleksowej agrotechniki spowodowało istotne podniesienie poziomu plonowania rzepaku, co z kolei przy-czyniło się do wzrostu powierzchni uprawy tej rośliny. Tematykę badań agrotechnicznych na przestrzeni ostatnich 30 lat w dużej mierze wyznaczały osiągnięcia hodowlane. Ogromny postęp w hodowli prowadził do wytwarzania coraz to nowych typów rzepaku, bardziej plennych i o ulepszonym składzie chemicznym oleju i śruty. Mogły one mieć odmienne wyma-gania, co skłaniało do podejmowania badań uprawowych w celu ich poznania i opracowania najlepszych systemów uprawy nowo wytwarza-nych odmian. Badania agrotechniczne prowa-dzono równocześnie z pracami hodowlanymi, dzięki czemu już we wstępnych etapach prac hodowlanych materiały hodowlane były ocenia-ne w doświadczeniach uprawowych. Miały oocenia-ne
The paper describes main investigations referring to agronomical practices of winter oilseed rape carried out in the Department of Oilseed Crops of Plant Breeding and Acclimatization Institute in Poznań. In Poland, investigations dealing with oilseed rape have been carried out for 50 years. Careful investigations concerning the development and requirements of winter oilseed rape under the leadership of Professor Felicjan Dembiński were started in the beginning of the 1950s. On the basis of many experiments performed in the 1960s the rules of cultivation and fertilisation of traditional oilseed rape varieties were developed. Introduction of integrated agronomical practices into production caused significant increase of oilseed rape yield and was contributive to increase this plant cultivated area. The subject of investigations dealing with agronomical practices in the last 30 years was determined, in great part, by breeding achievements. Progress in breeding led to the creation of new, better yielding oilseed rape types which were characterised by improved oil and meal composition. They could have different requirements what induced cultivation experiments in order to develop the best cultivation systems for newly created varieties. Investigations of agronomical practices were performed together with breeding work. Thanks to this, in initial stage of breeding work, breeding material was examined in cultivation
na celu poznanie biologicznych uwarunkowań plonowania nowych odmian, określenia ich reakcji na niektóre czynniki środowiska i zabiegi agrotechniczne. Wyniki tych badań posłużyły do opracowania kompleksowej technologii uprawy początkowo odmian bezerukowych, a następnie odmian podwójnie ulepszonych i odmian mie-szańcowych. Uwzględnienie wymagań nowo-czesnej agrotechniki umożliwiło wyhodowanie i szybkie wdrożenie do szerokiej uprawy odmian dobrze dostosowanych do warunków glebowo-klimatycznych Polski.
experiments. These experiments were undertaken in order to establish the biological conditions of yielding of new oilseed rape varieties, their response to some environmental factors and agronomical practices. The results of these experiments were used to develop the integrated cultivation technology of low erucic acid varieties and next doubled improved and hybrid varieties. Taking modern agronomical practices requirements into account enabled breeding of varieties well fitted for Polish soil-climate conditions.
Wstęp
Z wielu roślin oleistych rzepak najlepiej nadaje się do uprawy w Polsce. Jest on dobrze przystosowany do polskich warunków agroklimatycznych i może być uprawiany na szeroką skalę.
Zakres i tematykę badań agrotechnicznych na przestrzeni ostatnich 30 lat w dużej mierze wyznaczały osiągnięcia hodowlane. Ogromny postęp w hodowli prowadził do wytwarzania coraz to nowych typów rzepaku, bardziej plennych i o ulepszonym składzie chemicznym oleju i śruty. Mogły one mieć odmienne wymagania, co skłaniało do podejmowania badań uprawowych w celu ich poznania i opracowania najlepszych systemów uprawy nowo wytwarzanych odmian. O tempie tych zmian świadczyć może takie oto porównanie: pierwsze odmiany rzepaku ozimego — Górczański i Skrzeszowicki uprawiane były w Polsce przez kilkadziesiąt lat. Odmiany wytwarzane obecnie uprawiane są najwyżej przez kilka lat, gdyż są one wypierane przez nowe formy bardziej plenne i o udoskonalonym składzie chemicznym nasion. Postęp osiągnięty w hodowli zmusza zatem do ustawicznego prowadzenia badań agrotechnicznych, aby nowe typy mogły być szybko wdrażane do szerokiej uprawy. Wyhodowanie i wdrożenie do uprawy początkowo odmian bezerukowych, a następnie odmian podwójnie ulepszonych i mieszańców nie byłoby możliwe bez uwzględnienia wymagań poprawnej agrotechniki.
Początek badań agrotechnicznych
W Polsce badania nad rzepakiem prowadzone są od ponad 50 lat. Intensywne badania nad rozwojem i wymaganiami rzepaku ozimego rozpoczęto na początku lat pięćdziesiątych w Zakładzie Roślin Oleistych IUNG, kierowanym przez Profesora Felicjana Dembińskiego. Na podstawie licznych doświadczeń w latach sześćdziesiątych opracowano zasady uprawy i nawożenia tradycyjnych odmian
rzepaku ozimego (Górczański, Skrzeszowicki). Wdrożenie do praktyki rolniczej kompleksowej agrotechniki spowodowało istotne podniesienie poziomu plono-wania rzepaku, co z kolei przyczyniło się do wzrostu powierzchni uprawy tej rośliny. W roku 1972 Zakład Roślin Oleistych przeniesiono z IUNG do Oddziału IHAR w Poznaniu. Od tego momentu IHAR odpowiada za całokształt badań nad roślinami oleistymi w Polsce zarówno z zakresu genetyki i hodowli, jak i techno-logii uprawy. Równocześnie z pracami hodowlanymi prowadzono badania agro-techniczne celem opracowania zasad prawidłowej uprawy nowych odmian. W ramach współpracy z hodowcami, już we wstępnych etapach prac hodowlanych materiały hodowlane są oceniane w doświadczeniach uprawowych. Uwzględnienie wymagań nowoczesnej agrotechniki umożliwiło wyhodowanie i wdrożenie do uprawy odmian dobrze dostosowanych do warunków glebowo-klimatycznych Polski.
W latach sześćdziesiątych w Zakładzie Roślin Oleistych IHAR w Poznaniu pod kierunkiem Profesora Jana Krzymańskiego wyhodowano pierwszą na świecie odmianę niskoerukową rzepaku Wipol (1969), a następnie bezerukową Janpol (1974). Ta ostatnia wprowadzona na skalę produkcyjną zapoczątkowała przejście na uprawę rzepaku niskoerukowego w Polsce.
Agrotechnika odmian bezerukowych
Wyhodowanie nowych odmian o obniżonej zawartości kwasu erukowego skłoniło na początku lat siedemdziesiątych do podjęcia prac nad opracowaniem zasad uprawy nowych form rzepaku. W tym celu wykonano wieloczynnikowe doświadczenia polowe, w których badano wpływ rozstawy, ilości wysiewu, terminu siewu oraz nawożenia azotem w jesieni i wiosną na plony. Uzyskane wyniki wykazały, że nowe odmiany (Janpol, Wipol) nie różniły się zasadniczo w reakcji na podstawowe warunki uprawy od odmian dotychczasowych. Rozstawa rzędów w niewielkim stopniu wpływała na plony, natomiast zwiększenie ilości wysiewu (z 6 do 18 kg/ha) obniżyło plony nasion oraz zwiększyło podatność rzepaku na wymarzanie i wyleganie (rys. 1).
Rozpoczęcie stosowania herbicydów zapoczątkowało doświadczenia z che-micznym zwalczaniem chwastów w rzepaku. Badania te wskazały na herbicydy najbardziej przydatne w warunkach Polski: Treflan, Devrinol, Kerb oraz mieszanki Treflan + Mesoranil, Treflan + Surflan. Chwasty jednoliścienne dobrze zwalczały preparaty: Kerb 50W, Kerb Ultra, Legurame TS i Antyperz (Pieczka i Toboła 1979, Rola i Franek 1979). Wprowadzenie do uprawy herbicydów znacząco mody-fikowało technologię uprawy rzepaku. Okazało się, że dodatkowe opielanie mię-dzyrzędzi po zastosowaniu herbicydów było zbędne, zaś stosowanie herbicydów powodowało istotną zwyżkę plonu.
20 22 24 26 28 30 32 34 36 dt/ha Górczański JANPOL 6 18
Rys. 1. Plon nasion rzepaku ozimego w zależności od gęstości siewu — Yield of winter
oilseed rape seeds in response to plant density (Gruszczyński 1979)
W badaniach nad wpływem czynników środowiska na rozwój, plony i skład chemiczny rzepaku ozimego wykazano, że przy znacznym nasileniu uprawy rzepaku w zmianowaniu, liczba larwo-jaj mątwika burakowego jest wielokrotnie większa. Deszczowanie roślin rzepaku w czasie całego okresu wegetacji wiosennej podwyższyło plony nasion. Natomiast uzupełnienie tych niedoborów tylko w posz-czególnych podokresach wegetacji zwiększało plony już w znacznie mniejszym stopniu. Nie stwierdzono interakcji miedzy deszczowaniem a wysokością dawek azotu w oddziaływaniu na plony (Borysiak 1979). Badania wykazały, że słomę po przedplonie rzepaku można przyorać, stosując dodatkowe nawożenie azotem.
W celu opracowania optymalnego nawożenia bezerukowych odmian rzepaku wykonano wiele doświadczeń nad wpływem nawożenia podstawowymi skład-nikami mineralnymi (P, K, Mg, Ca, S). Uzyskane wyniki wykazały, że zasto-sowanie skumulowanych dawek nawozów fosforowych i potasowych pod rośliny poprzedzające rzepak nie obniżyło plonów rzepaku. Badane nawozy wieloskład-nikowe (Amofoska, Fosforan amonu) nadają się do nawożenia rzepaku. Plony nasion rzepaku odmian Górczański i Janpol nie różniły się w zależności od wysokości dawki azotu (135 i 180 kg/ha) i sposobu jej podziału. Plon odmiany Górczański był natomiast na wszystkich elementach nawożenia większy od plonu odmiany Janpol. Zwiększenie jesiennej dawki azotu z 30 do 60 kg/ha przy ogólnej dawce 160 kg/ha wpływało różnie na plony w poszczególnych latach. Nie zachodziła interakcja między dawkami azotu zastosowanymi w jesieni a odmia-nami i termiodmia-nami siewu. Nawożenie siarką nie wpłynęło na plony rzepaku ozimego niezależnie od nawożenia azotowego. Stwierdzono, że nawożenie siarką pod rzepak nie jest konieczne w warunkach gdy podstawowym nawozem fosforowym jest superfosfat pojedynczy. W miarę przechodzenia jednak na stosowanie nawo-zów fosforowych niezawierających siarki niedobór tego składnika może się
ujawnić przede wszystkim na glebach lżejszych o małej zawartości próchnicy. Doświadczenia wykonane przez Doświadczalnictwo Terenowe wykazały, że w gospodarstwach chłopskich wiele gleb, na których uprawiany jest rzepak reaguje dodatnio na nawożenie wapnem i magnezem. Duże przyrosty dawało stosowanie dolomitu i siarczanu magnezu. Doświadczenie z mikroelementami wykazało reakcje rzepaku na nawożenie borem. Również dawki cynku w wysokości 3 i 6 kg/ha podwyższyły istotnie plony w stosunku do doświadczeń bez nawożenia. Nawoże-nie miedzią, manganem i molibdenem Nawoże-nie spowodowało różnic w plonach rzepaku.
Wyniki tych badań ułatwiły wprowadzenie odmian bezerukowych do uprawy, tak że od 1984 roku uprawiano w Polsce wyłącznie odmiany bezerukowe. Odmiany te stanowiły jednak tylko etap przejściowy. Już bowiem w 1984 roku zasiano pierwsze plantacje wdrożeniowe rzepaku podwójnie ulepszonego, to jest o nasionach o znacznie obniżonej zawartości glukozynolanów i oleju nie zawie-rającym kwasu erukowego, a od 1990 do 1995 stopniowo do uprawy w całej Polsce wprowadzano odmiany podwójnie ulepszone.
Agrotechnika odmian podwójnie ulepszonych
Nieodpowiednia jakość śrut poekstrakcyjnych z nasion odmian uprawianych dotychczas skłoniła hodowców do poszukiwania form pozbawionych toksycznych glukozynolanów. Wyhodowanie odmian rzepaku ozimego podwójnie ulepszonego pozwoliło na uzyskanie wysokiej jakości oleju i śruty poekstrakcyjnej o wysokiej zawartości dobrze zbilansowanego białka. Ten nowy typ odmian o ulepszonym składzie chemicznym wymagał opracowania kompleksowej technologii ich uprawy. Badania te koordynowane przez Zakład Roślin Oleistych IHAR w Poznaniu, realizowano we współpracy z Akademiami Rolniczymi w Poznaniu, Wrocławiu i Olsztynie. Były one kontynuacją długofalowego i zaplanowanego na szeroką skalę programu badań nad agrotechniką rzepaku i obejmowały następujące cele: • opracowanie sposobów uprawy, nawożenia i pielęgnowania nowych typów
rzepaku ozimego z uwzględnieniem różnych warunków środowiska (doświadczenia prowadzono w kilku ośrodkach na terenie całej Polski — Zakład Roślin Oleistych IHAR Poznań w ZDUNG Zielęcin i Topola Błonie; AR Olsztyn w RZD Bałcyny, Poczorty i Łężany; AR Wrocław w RZD Pawłowice; AR Poznań w RZD Przybroda);
• badanie reakcji nowych typów rzepaku na niektóre czynniki agrotechniczne oraz przebiegu i rozwoju roślin i struktury plonowania;
• badanie żywienia mikro i makroelementami nowych odmian.
Jednocześnie wiele badań z zakresu chemicznej ochrony rzepaku realizowano w Instytucie Ochrony Roślin w Poznaniu oraz w Zakładzie Ekologii i Zwalczania Chwastów IUNG we Wrocławiu. Wyniki tych badań prezentowane były między
innymi na corocznych konferencjach naukowych organizowanych przez IHAR w Poznaniu oraz publikowane w różnych wydawnictwach, a wśród nich w Zeszy-tach Problemowych IHAR.
Badania miały na celu lepsze poznanie biologii i opracowanie agrotechniki nowo wprowadzanych do uprawy odmian rzepaku podwójnie uszlachetnionego. Obejmowały następujące zagadnienia: ocena jakości rodów i odmian oraz określenie reakcji rożnych typów rzepaku na następujące czynniki — wybrane herbicydy, terminy, rozstawę i gęstość siewu, zróżnicowane dawki azotu, terminy zbioru, przedsiewną uprawę roli oraz uproszczenia uprawy roli, różne przedplony, wiosenne dokarmianie dolistne, uszkodzenia zimowe.
Nie stwierdzono odmiennej reakcji badanych odmian na zastosowane herbi-cydy. Preparaty Fusilade i Targa okazały się bardziej przydatne do zwalczania chwastów jednoliściennych niż Kerb. Natomiast odmiany różnych typów rzepaku reagowały odmiennie na dobrane herbicydy (Toboła i Muśnicka 1983). Przyrost plonu odmiany podwójnie uszlachetnionej, jak i odmian bezerukowych był pod wpływem herbicydów większy niż odmiany wysokoerukowej (tab. 1). W doświad-czeniach z terminami siewu nie stwierdzono odmiennej reakcji odmian uszla-chetnionych w porównaniu z rzepakiem wysokoerukowym (Horodyski i in. 1983, 1986). Stosowany dla odmian tradycyjnych optymalny termin siewu był także odpowiedni dla odmian uszlachetnionych. Natomiast reakcja odmian na liczbę nasion wysianych na jednostkę powierzchni była bardziej zróżnicowana. Przy zagęszczeniu wysiewu obniżenie plonu u odmian uszlachetnionych było wyraźnie większe (Horodyski i Muśnicki 1983). W doświadczeniu z terminami zbioru stwierdzono, że przy dojrzewaniu nasion na skoszonych roślinach zbioru można dokonać we wcześniejszym terminie niż przy jednoczesnym koszeniu i omłocie roślin rzepaku (Horodyski i Toboła 1983).
Tabela 1 Reakcja odmian rzepaku ozimego na stosowanie herbicydów
Response of winter rape varieties to herbicide application (Toboła i Muśnicka 1983)
Odmiana i typ
Varieties and type
Liczba doświadczeń
Number of experiments
Plon w % *
Yield in %
Górczański wysokoerukowy
high erucic acid
4 103
Jet Neuf bezerukowy
low erucic acid
1 115 Beryl bezerukowy
low erucic acid
1 128
Start podwójnie ulepszony
doubled improved
5 121
Dla zapewnienia możliwie wysokiego plonowania uszlachetnionych odmian rzepaku należy dostarczyć roślinom wszystkie makroelementy oraz mikroelementy, szczególnie bor. Efektywnym sposobem poprawy stanu odżywienia roślin okazało się dolistne dokarmianie rzepaku.
Uzyskane wyniki wykorzystano w szkoleniach służb agrotechnicznych prze-mysłu olejarskiego i innych służb rolniczych. Posłużyły także do opracowania instrukcji wdrożeniowych oraz pozwoliły na opracowanie kompleksowej technologii uprawy rzepaku ozimego o ulepszonym składzie chemicznym. Wszystko to pozwoliło na szybkie wdrożenie tych odmian do szerokiej uprawy.
W następnych latach prowadzone badania miały na celu poznanie biolo-gicznych uwarunkowań plonowania podwójnie uszlachetnionych odmian rzepaku, określenie ich reakcji na niektóre czynniki środowiska i zabiegi agrotechniczne oraz dalsze doskonalenie metod ich uprawy. Poznano reakcję badanych odmian i form hodowlanych na zakwaszenie gleby i stresy wodne oraz wybrane czynniki uprawowe, takie jak: przedsiewna uprawa roli (wpływ podorywki, terminu i głębo-kości orki siewnej), zróżnicowane parametry siewu (terminu i ilości wysiewu), nawożenia (dokarmianie roślin jesienią i dolistne dokarmianie wiosną), pielęg-nowania plantacji (jesienne obredlanie i reakcja na stosowane herbicydy), terminu i sposobu zbioru oraz stopnia uszkodzenia rozety na regenerację i plony.
W doświadczeniach z uprawą roli pod rzepak wykazano korzystny wpływ podorywki, małe znaczenie terminu orki siewnej i niekorzystny wpływ nadmier-nego spłycania orki. W doświadczeniach z nawożeniem rzepaku wskazano na możliwość uzupełnienia przedsiewnej dawki azotu stosując dodatkowe nawożenie pogłówne w stadium 3–4 liści. Azot doglebowo stosowano w saletrze amonowej lub dolistnie w roztworze mocznika, co zmniejszało ryzyko nadmiernego wyras-tania rzepaku przed zimą. Wysiew 30 nasion na m2 również w uprawie odmian dwuzerowych (Jantar) okazał się zbyt mały i powodował obniżkę plonów, najlepsze efekty dawał wysiew 60–90 nasion (Muśnicki i in. 1990). W doświad-czeniach z herbicydami nie wykazano odmiennej reakcji odmiany dwuzerowej (Jantar) od odmiany jednozerowej (Jet Neuf). Potwierdzono dużą efektywność graminicydów przy zwalczaniu chwastów jednoliściennych i samosiewów zbóż, w tym dużą przydatność Comodoru. Racjonalne stosowanie mieszanek herbicydów okazało się efektywniejsze, gdyż pozwalało na obniżenie kosztów zabiegu oraz na poszerzenie spektrum działania na chwasty, a przez to uzyskanie wyższych plonów (Franek i Rola 1992).
Wpływ stopnia zimowego uszkodzenia roślin rzepaku na wysokość plonu i tempo regeneracji zależał w dużym stopniu od układu pogody po ruszeniu wegetacji na wiosnę. Na uszkodzenia porównywane odmiany reagowały podobnie. Zastosowane sposoby uszkodzeń istotnie obniżyły plon nasion rzepaku, odpo-wiednio o 11 i 26% (rys. 2).
3,97 3,52 2,94 0 1 2 3 4 t/ha A B C
A — Kontrola bez uszkodzeń — Control without damage B — Usunięcie wszystkich liści — Removal of all leaves C — Usunięcie wszystkich liści i pąka wierzchołkowego
Removal of all leaves and apical growing point
Rys. 2. Plon rzepaku ozimego pod wpływem uszkodzeń roślin wiosną — Effect of plant damage in
spring on yield of oilseed rape (Muśnicka i in. 1987), n = 13
Otrzymane wyniki dały odpowiedź na wiele pytań, co stanowiło ważny wkład w dalsze doskonalenie metod uprawy w Polsce nowych typów odmian rzepaku. Wskazano, że u odmian uszlachetnionych większy wpływ na plony niż u odmian tradycyjnych ma liczba łuszczyn na jednostce powierzchni, a nie liczba i masa nasion w łuszczynie (Muśnicki, Muśnicka 1986). Wskazano na czynniki agro-techniczne, które na te cechy mają decydujący wpływ. Znaczącym osiągnięciem badań było wykazanie różnej reakcji odmian o podobnych typach jakościowych i morfologicznych na gęstość i terminy siewu, rozstawy rzędów oraz stosowane herbicydy, przy jednocześnie podobnej reakcji na nawożenie nawozami azotowymi i sposobami uprawy roli.
Wiele doświadczeń wazonowych i polowych dotyczyło przydatności stoso-wania regulatorów wzrostu i dojrzestoso-wania. Zakładano możliwość przeciwdziałania przy pomocy bioregulatorów wybujaniu roślin przed zimą i pomniejszenia ich wymarznięcia oraz przeciwdziałania nadmiernemu wzrostowi roślin wiosną i zmniej-szenia ryzyka wylegania. Stwierdzono małą przydatność regulatorów wzrostu (Alar, Cultar, Cutles), albowiem istotnie obniżały plon nasion (Budzyński i in. 1989). Najbardziej przydatnym regulatorem okazał się Baronet, ale jego stoso-wanie zalecano tylko w warunkach zagrażających wybujaniu roślin w jesieni.
Badano możliwość zmniejszenia strat podczas jednoetapowego zbioru rzepaku przez zastosowanie odpowiednio dobranych środków desykujących, przyspiesza-jących dosychanie roślin i wyrównuprzyspiesza-jących dojrzewanie (regulatory dojrzewania: Reglone Pardner, Spodnam, Harvade oraz herbicydy totalne: Roundap, Basta). Wszystkie badane desykanty przyspieszały przedżniwne dosychanie rzepaku, ale jednocześnie powodowały spadek plonu. Reglone Pardner i Basta nadawały się
najlepiej do desykacji rzepaku zachwaszczonego, a Harvade do desykacji rzepaku nierównomiernie dojrzewającego.
Wiele prac poświęcono opracowaniu charakterystyki odmian podwójnie ulepszonych. W tym celu prowadzono wieloletnie doświadczenia porównawcze. Uzyskane wyniki pozwalały wyróżnić odmiany odznaczające się najkorzystniej-szymi cechami rolniczymi i użytkowymi. Ze względu na dużą zmienność warunków pogodowych w Polsce oraz niemożliwość postawienia wiarygodnej prognozy długoterminowej, w naszym kraju dużą wartość mają odmiany charakteryzujące się wysoką wiernością plonowania.
Bardzo wnikliwie rozpatrywano problem wiosennego nawożenia azotem oraz ilości wysiewu (Wójtowicz i in. 1993, Wielebski i Wójtowicz 1998). Pod wpły-wem wzrastających dawek wiosennego nawożenia azotem istotnie rosły plony wszystkich odmian rzepaku, ale reakcja poszczególnych odmian nie była jednakowa (rys. 3). Wykazano także różną reakcję odmian w plonie nasion na ilość wysiewu. 20 22 24 26 28 30 32 34 36 38 40 42 44 46 48 50 52 54 56 dt/ha
Bor Mar Leo Polo Synergy
100 140 180 220 260
Rys. 3. Plon nasion badanych odmian w zależności od poziomu nawożenia azotowego — Seed yield
of investigated varieties response to nitrogen fertilization level (Wielebski i Wójtowicz 1998)
Dużo uwagi poświęcano roli warunków środowiskowych dla rozwoju i plonowania odmian podwójnie uszlachetnionych. Doświadczenia polowe, jak i wazonowe uwidoczniły znaczenie ilości i rozkładu opadów dla wielkości plonowania. Większy wpływ na plony miało rozłożenie opadów w krytycznym okresie wiosny niż ich sumaryczna ilość. Czynnikiem limitującym wysokość plonów był niedobór opadów w maju i ich nadmiar w lipcu (tab. 2).
Tabela 2 Wpływ ilości i rozkładu opadów w okresie wiosennej wegetacji na plon rzepaku wyrażony współczynnikiem korelacji — Effect of rainfall rate and duration during the spring growing
season on yield expressed by correlation coefficient (Wójtowicz i Wielebski 1998)
Miesiąc — Month Współczynnik korelacji — Correlation coefficient
Kwiecień — April 0,26 Maj — May 0,851* Czerwiec — June 0,042 Lipiec — July –0,847* Kwiecień–lipiec — April–July –0,048
* — korelacje istotne na poziomie α = 0,05 — significant correlation at α = 0.05
Opady w okresie poprzedzającym zbiory przyczyniają się do porażenia łusz-czyn przez czerń krzyżowych (Alternaria ssp.). Choroba ta powoduje pękanie łuszczyn i osypywanie się nasion. Wykazano także istotnie ujemną zależność masy tysiąca nasion od porażenia roślin czernią krzyżowych (r = –0,86**) (rys. 4).
0 1 2 3 4 5 6
Kasimir Buffalo Lisek Kana Gara Kasimir Buffalo Lisek Kana Gara
g 0 1 2 3 4 5 6
Masa 1000 nasion — 1000 seed weight Porażenie roślin — plant infestation
Rok 1998 Rok 1999 Skala bonitacji — V a luation scale 1– 9 1 — br ak p o ra żeni a — l a ck of inf esta tio n 9 — ma ks ym al ne por aż enie — ma ximum in fe st ati on
Rys. 4. Zależność masy 1000 nasion od porażenia roślin czernią krzyżowych (Alternaria ssp.)
Dependence of 1000 seed weight upon plant infestation by dark leaf and pod spot (Wójtowicz,
Wielebski 2000)
Decydującą rolę warunków środowiskowych w kształtowaniu wysokości plonu nasion potwierdza znacznie większa zmienność plonów nasion w latach niż pomiędzy odmianami (tab. 3). Materiałem badawczym były podwójnie ulepszone odmiany rzepaku ozimego: Bolko, Bor, Leo, Mar, Marita, Polo, Lirajet, Liropa, Silvia i Idol.
Tabela 3 Zmienność wysokości plonowania odmian rzepaku w danym roku badań i na przestrzeni lat
Yield level variation of oilseed rape cultivars in particular year of investigation and in the period of years (Wójtowicz, Wielebski 1998)
Rok — Years Współczynnik zmienności — Variation coefficient [%]
1991 1,0 1992 0,7 1993 0,9 1994 0,5 1995 0,6 1991–95 16,6
Wiele prac poświęcono wpływowi elementów struktury plonu na wysokość plonowania w różnych warunkach środowiskowych. Potwierdziły one, że plon nasion w większym stopniu jest zależny od liczby łuszczyn na jednostce powierzchni niż od masy nasion w łuszczynie (tab. 4).
Tabela 4 Stopień oddziaływania podstawowych elementów struktury na wysokość plonu nasion w zależności od rodzaju czynnika doświadczalnego (Poznań 1992–94) — Effect of basic
components on seed yield dependent on experimental factor (Poznań 1992–94) (Wójtowicz,
Muśnicki 2001) Czynnik doświadczalny Experimental factor n Liczba łuszczyn na jednostce powierzchni Number of siliques per area unit
Masa nasion w łuszczynie
Weight of seeds per silique
[mg] Nawożenie azotowe Nitrogen fertilization 16 70,0 14,9 Niedobory wody Water deficiency 15 13,1 6,0 Nawożenie azotowe oraz niedobory wody
Nitrogen fertilization and water deficiency
30 57,5 21,3
Łącznie — Together 46 35,3 29,7
n = liczba powtórzeń danego czynnika — replication number of investigated factor
Analizując szczegółowe elementy struktury plonu wykazano, że o plonie nasion w największym stopniu decyduje liczba łuszczyn na roślinie (Wójtowicz, Muśnicki 2001). Uwidoczniło się to przede wszystkim pod wpływem nawożenia azotowego. Liczba nasion w łuszczynie oddziaływała na plon w większym stopniu
od masy 1000 nasion, gdy czynnikiem doświadczenia było nawożenie azotowe. Niedobory wody przyczyniły się natomiast do wzrostu znaczenia masy 1000 nasion. W warunkach kontrolowanych liczba nasion w łuszczynie decydowała w większym stopniu o masie nasion w łuszczynie, szczególnie w przypadku dosta-tecznego zaopatrzenia roślin w wodę. Natomiast rodzaj czynnika doświadczalnego nie wywoływał znaczniejszych zmian w stopniu oddziaływania masy 1000 nasion na masę nasion w łuszczynie.
Przedmiotem wielu badań była także ocena budowy morfologicznej rozety rzepaku dla przezimowania. W doświadczeniach ze zróżnicowaną obsadą roślin dowiedziono, że budowa morfologiczna rozety istotnie wpływa na przezimowanie rzepaku. Przezimowanie skorelowane było ujemnie z wyniesieniem stożka wzrostu, a dodatnio z grubością szyjki korzeniowej, brak zaś było istotnej korelacji z liczbą liści w rozecie (Wielebski, Wójtowicz 2001). Wykazano również, że morfologia rośliny zimującej w większym stopniu jest zależna od warunków środowiskowych niż czynnika genetycznego. Warunki środowiskowe okazały się także decydujące dla przezimowania rzepaku (Wójtowicz, Wielebski 2000). Budowa morfologiczna rozety jest zatem ważnym, ale nie podstawowym elementem determinującym przezimowanie tej rośliny. Być może prowadzenie badań na poziomie fizjologii lub biochemii roślin pozwoli przybliżyć się do rozwiązania problemu przezimo-wania rzepaku.
Celem kolejnych badań było określenie wpływu ciężaru właściwego nasion na jakość wschodów i poziom plonowania rzepaku. Badania przeprowadzono na nasionach frakcjonowanych na stole grawitacyjnym. Najwyższy plon uzyskano z roślin, które wyrosły z nasion o największym ciężarze właściwym (Ladek, Wałkowski 2000). Nasiona o największej gęstości charakteryzowały się najwyższą polową zdolnością kiełkowania, co zapewniało najlepsze wschody i obsadę roślin na jednostce powierzchni. Badania dowiodły, że pożądane jest powszechne stosowanie frakcjonowania nasion siewnych na stołach grawitacyjnych jako jednej z istotnych metod uszlachetniania nasion.
Ważne miejsce zajmują badania dotyczące potrzeb i sposobu nawożenia rzepaku siarką. Rzepak, podobnie jak inne rośliny z rodziny krzyżowych, wymaga relatywnie dużych ilości siarki, średnio od 1,5 do 2 kg S na dt nasion i słomy. Jak wspomniano już wcześniej, wiele doświadczeń wazonowych i polowych z nawo-żeniem siarką konwencjonalnych odmian rzepaku wykonanych zostało przez Horodyskiego i Krzywińską (1979) w latach 1969–1974. Wykazały one wpływ nawożenia tym składnikiem na plon i jakość plonu, przy czym reakcja na nawożenie siarką w warunkach polowych była słaba i wystąpiła tylko na glebach lekkich, mało przydatnych pod uprawę rzepaku. Ponadto badania te wskazały na silną zależność plonu nasion od nawożenia azotem i dawek siarki.
Pojawienie się odmian o znacznie obniżonej zawartości glukozynolanów skłoniło na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych do podjęcia badań
nad poznaniem wymagań tego typu odmian i reakcją na nawożenie siarką. Wykazano, że pobieranie siarki przez odmiany podwójnie uszlachetnione było podobne jak u odmian tradycyjnych. Natomiast różnice między odmianami jedno- i dwuzerowymi występowały dopiero po uformowaniu łuszczyn. Odmiany jedno-zerowe gromadziły siarkę w łuszczynach i nasionach w postaci glukozynolanów, natomiast u odmian dwuzerowych na skutek blokady syntezy glukozynolanów w ścianach łuszczyn, siarka w tych organach akumulowana była w postaci mineralnej.
W warunkach dobrego zaopatrzenia roślin w siarkę, jakie stwierdzono w doświadczeniach polowych, nawożenie rzepaku umiarkowanymi dawkami siarki nie miało większego wpływu na poziom jego plonowania (Wielebski, Muśnicki 1998). Po zastosowaniu prowokacyjnie wysokiej dawki (80 kg S/ha) zaobserwo-wano niewielki spadek plonu (rys. 5). W warunkach skrajnego niedoboru siarki w podłożu, jaki symulowano w doświadczeniach wazonowych, rośliny nie plono-wały w ogóle, lecz już niewielkie dawki siarki (0,2 g/wazon) poprawiły wyraźnie ich wzrost i rozwój i powodowały tworzenie nasion. Wzrastającym dawkom nie towarzyszył jednak prostoliniowy przyrost plonu nasion.
41,1 40,9 41,4 40,2 dt/ha 0 20 40 80 kg S/ha NIR 0,05 = 0,203
Rys. 5. Plon nasion (dt/ha) w zależności od dawki siarki (n = 6) — Seed yield (dt/ha) according to
sulphur dose (Wielebski i Muśnicki 1998)
Siarka jest podstawowym składnikiem glukozynolanów, dlatego warunki śro-dowiska, a zwłaszcza ilość dostępnej siarki w glebie obok czynników gene-tycznych kształtowała poziom glukozynolanów w nasionach rzepaku. W miarę zwiększania dawek siarki zawartość glukozynolanów w nasionach wzrastała, przy czym w warunkach doświadczeń wazonowych przyrost glukozynolanów był większy (rys. 6).
Doświadczenia wazonowe (n = 3) Doświadczenia polowe (n = 6)
Experimental pot (n = 3) Experimental (n = 6)
0 4 8 12 16 20 24 0,2 0,4 0,8 1,2 1,6 BOLKO CERES 10 12 14 16 18 20 0 20 40 80 BOLKO CERES
Rys. 6. Zawartość glukozynolanów alkenowych w beztłuszczowej suchej masie nasion w zależności od dawek siarki — Alkenyl glucosinolate content of deffatted dry seed matter (µM/g) depending
on the rates of sulphur
Stopniowane dawki siarki najsilniej zwiększały zawartość progoitryny, nieco mniej glukonapiny, a najmniej glukobrassicanapiny. Zawartość glukozynolanów w nasionach obydwu odmian była silnie skorelowana z zawartością siarki w najmłodszych liściach roślin zakwitających (tab. 5).
Tabela 5 Współczynniki korelacji pomiędzy dawką siarki, zawartością siarki w liściach i zawartością glukozynolanów w nasionach dwóch odmian — Correlation coefficient between sulphur
dose, sulphur content in leaves and glucosinolates content in seeds of two varieties
(Wielebski i Wójtowicz 1998)
Doświadczenia wazonowe
Pot experiments
Doświadczenia polowe
Field experiments
Ceres Bolko Ceres Bolko Porównywane cechy
Feature
A B A B A B A B % siarki w liściach
Sulphur content in leaves 0,88* 1 0,92** 1 0,99** 1 0,97** 1
Glukozynolany w nasionach
Glucosinolate in seeds
µM/g smb
0,94** 0,98** 0,84 0,97** 0,83 0,87* 0,93* 0,98**
A — dawka siarki — sulphur rate
B — % S w liściach — sulphur content in leaves
* — korelacje istotne na poziomie α = 0,05 — significant correlation at α = 0.05 ** — korelacje istotne na poziomie α = 0,01 — significant correlation at α = 0.01
Wysoka zawartość siarki w najmłodszych liściach roślin kwitnących na obiektach nie nawożonych siarką wskazywała na dobre zaopatrzenie roślin w siarkę. Za optymalną w tej fazie przyjmuje się zawartość od 0,56 do 0,65% siarki w liściach. Przy zawartości siarki w liściach od 0,35 do 0,56% u rzepaku występuje niedostatek siarki, ale objawy tego niedoboru są niewidoczne. Krytyczną wartością, poniżej której objawy jej niedoboru są widoczne to 0,35% siarki w liściach. Badania przeprowadzone pod koniec lat dziewięćdziesiątych wykazały duże niedobory w rzepaku uprawianym na polach doświadczalnych wybranych Zakładów Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin (rys. 7).
0,24 0,21 0,41 1,11 0,18 0,72 0,22 0 0,2 0,4 0,6 0,8 1 1,2 Bo row o Łagi ewni ki Ole śnica Mał yszy n Przeb ędo wo Rad zikó w Ziel ęcin optimum 0,65 minimum 0,40
Rys. 7. Zawartość siarki w suchej masie najmłodszych liści rzepaku w badanych plantacjach Zakładów Doświadczalnych w 1999 roku — Content of sulphur in dry matter of the youngest leaves
in investigated plantation of experimental Stations in 1999 (Wielebski in. 2000)
Przyczyną narastających niedoborów siarki jest zmniejszony dopływ związ-ków siarki do i z atmosfery oraz spadek zużycia nawozów zawierających siarkę. Obecnie symptomy niedoboru siarki obserwuje się u wielu gatunków roślin, ale najsilniej uwidaczniają się one u roślin mających duże wymagania w stosunku do siarki, do których należy rzepak. Począwszy od lat dziewięćdziesiątych emisja siarki w Polsce systematycznie zmniejsza się, choć nadal jest stosunkowo wysoka i bardzo zróżnicowana w poszczególnych rejonach kraju. W technologii uprawy rzepaku należy zatem uwzględnić nawożenie siarką, zwłaszcza w rejonach zwiększonego ryzyka występowania niedoborów tego pierwiastka, do których należą tereny obejmujące gleby lżejsze i oddalone od centrów przemysłowych.
Agrotechnika odmian mieszańcowych
Badania ostatnich lat dotyczyły agrotechniki odmian mieszańcowych. Hodowla odmian heterozyjnych daje obecnie możliwość znacznego zwiększenia poziomu plonowania rzepaku. Trudności z uzyskaniem wartościowych linii resto-rujących podwójnie ulepszonych skłoniły hodowców do tworzenia przejściowo odmian mieszańcowych złożonych. Jak wykazały nasze kilkuletnie badania plonują one średnio prawie 20% wyżej od odmian populacyjnych (tab. 6). Wzrost plonu nasion u odmian mieszańcowych jest wynikiem tworzenia przede wszystkim większej liczby rozgałęzień na roślinie i lepszego zawiązywania łuszczyn.
Tabela 6 Porównanie plonowania mieszańców złożonych z odmianami populacyjnymi (n = 10)
Comparison of the yield of oilseed rape composite hybrids with open pollinated varieties
Lata badań — Years of investigation
2001 2000 1998–2001 1994, 1995,
1998–2001 1994–95 Odmiana
Varieties
dt/ha rel. dt/ha rel. dt/ha rel. dt/ha rel. dt/ha rel. Średnio odmiany
populacyjne*
Mean yields of open pollinated varieties*
43,6 100 46,2 100 42,8 100 43,2 100 43,8 100
Mieszaniec złożony **
Composite hybrid 50,9 117 55,4 120 49,8 116 51,2 119 54,4 124
* W 1994 i 1995 roku odmiany — In 1994 i 1995 varieties: Bor, Mar, Leo i Polo
W 1998, 1999 i 2000 roku odmiany — In 1998, 1999 i 2000 varieties: Bor, Marita, Kana i Silvia W 2001 roku odmiana — in 2001 varieties: Kana
** W 1994, 1995 i 1998 roku odmiana — In 1994, 1995 i 1998 variety: Synergy W 1999, 2000 i 2001 roku odmiana — In 1999, 2000 i 2001 variety: POH 798
Włączenie do doświadczeń państwowych pierwszych mieszańców złożonych skłoniło do podjęcia badań dotyczących techniki uprawy tego typu odmian, gdyż przed rozpoczęciem wdrażania ich do uprawy konieczne było poznanie ich wymagań. Prace realizowano w latach 1997–2000 w ramach projektu badawczego nr 5PO6B03513, finansowanego przez KBN.
W pierwszej kolejności starano się określić optymalne zagęszczenie roślin, aby zapewnić niekonkurencyjny wzrost oraz rozwój roślin mieszańcowych i roślin zapylacza. Odpowiednia obsada roślin ograniczała efekt wypierania zapylaczy. Zaobserwowano bowiem, że zjawisko to nasilało się wraz ze wzrostem zagęsz-czenia i prowadziło do zmniejszenia liczby roślin pylących, które były silniej zagłuszane przez charakteryzujące się większym wigorem rośliny mieszańcowe
(rys. 8). Tymczasem rośliny zapylacza musiały dostarczyć wiosną ilości pyłku niezbędne do dobrego zapylenia roślin mieszańcowych i jednocześnie zbytnio nie obniżać efektu heterozji.
0 2 0 4 0 6 0 8 0 1 0 0 1 2 0 s zt. 7 0 1 4 0 2 3 0 lic zb a n a s io n /m2 - n u m b e r o f s e e d s /m2
R ośliny pylące - P ollinator plants (M F) R ośliny niepylące - M ale sterile plants (M S )
2 2 ,8 %
1 9 ,2 %
1 8 ,3 %
N IR 0 ,0 5 - L S D0 .0 5 = 1 1 .4 s z t.
N IR 0 ,0 5 - L S D0 .0 5 = 1 .2 4 %
Rys. 8. Liczba roślin na wiosnę (szt./m2) oraz procentowy udział roślin zapylacza w zależności od gęstości siewu — Number of plants in spring and percentage of pollinator plants according to sowing
density
Dla polskich warunków klimatycznych najkorzystniejszy okazał się wysiew 70–80 nasion/m2, w których 30% stanowiły nasiona zapylacza. Taki skład mie-szańców złożonych zapewniał w okresie kwitnienia dostateczną ilość pyłku, niezbędną do dobrego zapylenia roślin oraz gwarantował otrzymanie dużej liczby łuszczyn wypełnionych wysokiej jakości nasionami (Wielebski, Wójtowicz 2001).
Za istotne dla wielkości plonu mieszańców uznano również zbadanie wpływu terminu siewu i dawek wiosennego nawożenia azotowego. Optymalny termin siewu mieszańców złożonych powinien być taki sam jak odmian populacyjnych. Siew w terminie optymalnym dawał najwyższe plony, gdyż zapewniał prawidłowy rozwój przed zimą tak roślin mieszańcowych, jak i zapylacza (tab. 7). Późniejszy siew (7 dni po terminie optymalnym) wpływał negatywnie głównie na wzrost zapylaczy, zaś przy siewach zbyt wczesnych (7 dni przed terminem optymalnym) zwiększało się ryzyko wymarzania, zwłaszcza roślin mieszańcowych.
Zastosowane dawki nawożenia azotowego różnicowały wysokość plonu nasion w większym stopniu niż terminy siewu. Zwiększenie wiosennej dawki azotu z 80 do 160 kg/ha spowodowało istotny jego wzrost. Wiosenne nawożenie azotem nie powinno przekraczać dawek zalecanych pod odmiany populacyjne.
Tabela 7 Wpływ terminu siewu i wiosennego nawożenia azotem na plon nasion mieszańców złożonych POH 495 i POH 595 — Effect of sowing date and spring nitrogen fertilization
on seed yield of composite hybrids POH 495, POH 595 (Wójtowicz, Wielebski 2001)
Plon — Seed yield [dt/ha] Czynnik
Factor POH 495 POH 595
Termin siewu — Sowing date
— wczesny — early 43,2 43,7
— optymalny — optimum 43,9 44,9
— opóźniony — late 41,0 41,6
NIR0,05 2,2 2,2
Dawka azotu — Dose N [kg N/ha]
— 80 39,8 40,4
— 160 45,6 46,4
NIR0,05 — LSD0.05 1,01 1,01
Termin siewu nie miał istotnego wpływu na jakość nasion mieszańców złożonych, natomiast wyższa dawka azotu (160 kg/ha) istotnie zwiększała zawar-tość białka i obniżała zawarzawar-tość tłuszczu. Termin siewu i dawka azotu nie miały istotnego wpływu na zawartość glukozynolanów w nasionach, a różnice w ich zawartości u analizowanych odmian związane były z rodzajem zapylacza.
Niezależnie od badanych czynników rośliny mieszańcowe w porównaniu do roślin zapylaczy tworzyły więcej łuszczyn wypełnionych mniejszą liczbą nasion, ale o większej masie. Ponadto rośliny te charakteryzowały się większym udziałem łuszczyn pełnych, były wyższe i lepiej się rozgałęziały (tab. 8).
Tabela 8 Porównanie elementów struktury plonu roślin niepylących i pylących
Comparison of yield structure elements of male sterile and pollinator plants
Liczba łuszczyn na roślinie Number of pods per plant Typ rośliny Plant type pełnych properly developed płonych empty Udział łuszczyn pełnych Properly developed pods [%] Liczba nasion w łuszczynie Number of seeds per pod Masa 1000 nasion Weight of 1000 seeds [g] Liczba rozgałęzień Number of branches per plant Wysokość roślin Plant height [cm] Niepylące (MS) Male sterile 150,2 74,7 68,7 14,8 5,71 4,3 152,4 Pylące (MF) Pollinator 82,3 46,7 64,8 20,0 3,99 3,1 148,7 NIR0,05 — LSD0.05 7,10 4,50 1,00 0,66 0,24 0,18 1,27
Celem kolejnych badań była ocena wpływu nawożenia azotem przed siewem na wzrost i rozwój oraz zimowanie i plony mieszańców złożonych. Nasze badania wykazały, że na glebach średnich, w stanowisku po zbożowych brak przedsiew-nego nawożenia azotem powodował istotne obniżenie plonu nasion. Zastosowanie przed siewem 20–40 kg N/ha powodowało lepsze wiązanie łuszczyn u obu kompo-nentów mieszańców i istotnie zwiększyło plon nasion badanych mieszańców złożonych (tab. 9).
Tabela 9 Wpływ przedsiewnego nawożenia azotem na plon nasion mieszańców złożonych POH 495 i POH 595 — Influence of nitrogen applied before sowing on the seed yield of composite
hybrids POH 495 and POH 595
Plon — Seed yield [dt/ha] Dawka azotu
Nitrogen rate
[kg N/ha] POH 495 POH 595
0 49,9 48,8
20 53,2 50,1 40 52,7 53,7 60 53,8 52,6
NIR0,05 — LSD0.05 3,01 2,98
Aktualnie w Rejestrze Odmian Oryginalnych znajdują się cztery polskie odmiany mieszańcowe złożone rzepaku ozimego: Mazur, Kaszub, Lubusz i Pomo-rzanin. Odmiany te składają się w 70% z nasion męskosterylnego mieszańca pokolenia F1 oraz 30% nasion dwóch męskopłodnych form zapylających.
Wyhodo-wano je w Spółce Hodowla Roślin Strzelce we współpracy z Zakładem Roślin Oleistych IHAR w Poznaniu.
Na podstawie kilkuletnich badań stwierdzono, że w stosunku do odmian mieszańcowych złożonych, główne wymagania uprawowe zasadniczo nie różnią się od wymagań odmian populacyjnych. Można je w zasadzie uprawiać na tych samych stanowiskach co odmiany populacyjne. Podstawową zasadą powinno być zapewnienie im jak najlepszych warunków do wzrostu i rozwoju, aby w pełni mogły wykorzystać swój duży potencjał plonotwórczy. Wymagają zatem stoso-wania intensywnych środków produkcji. Ponadto mieszańcom złożonym należy zapewnić warunki dla dobrego zapylenia, gdyż jest to gwarancją wysokich plonów. Dobre przenoszenie pyłku zapewniają pszczoły, dlatego ich obecność na plantacji (3–4 rodziny pszczele na 1 ha) zwiększa efekt zapylenia i jest niezbędna dla wydania wysokiego plonu. Dzięki wyższym plonom i zbliżonym do odmian populacyjnych nakładach, uprawa mieszańców może być bardziej opłacalna.
W chwili obecnej w badaniach COBORU oprócz mieszańców złożonych są już pierwsze krajowe odmiany mieszańcowe zrestorowane, których nasiona handlowe stanowią pokolenie mieszańcowe F1. Ten typ mieszańców pozwala na
pełne wykorzystanie efektu heterozji. Celem naszych obecnych badań jest poznanie wymagań i opracowanie agrotechniki dla tego typu mieszańców, co pozwoli lepiej i szybciej wdrożyć je do szerokiej uprawy. W związku z tym w roku 2001 założono doświadczenia, w których badano reakcje zrestorowanych odmian mieszańcowych na gęstość siewu oraz nawożenie azotem. W roku następnym badania rozszerzono o element nawożenia siarką.
Wstępne wyniki wskazują, że czynniki te wywarły znaczący wpływ na wzrost i rozwój roślin rzepaku, a w konsekwencji w istotny sposób wpłynęły na plon i elementy struktury plonu badanych mieszańców. Ponadto odmiany mieszańcowe charakteryzowały się zróżnicowaną intensywnością reakcji na gęstość siewu oraz wielkość nawożenia. Badane mieszańce plonowały wysoko, bo odpowiednio 114 i 112% odmiany populacyjnej Kana (rys. 9). Gęstość siewu istotnie różnicowała plon nasion. Jednoroczne wyniki pokazały, że w przypadku mieszańców zresto-rowanych wystarczający dla uzyskania wysokiego plonu był wysiew już 40 nasion/m2. Wymaga to jednak dalszych badań.
44,1 50,4 49,7 43 48,6 47,5 35 40 45 50 55 dt/ha Kana 2418/99 2422/99 Łagiewniki Zielęcin
Rys. 9. Porównanie plonów mieszańców zrestorowanych z odmianą populacjną Kana — Comparison
of yields of restored hybrids with open pollinated variety Kana (2001)
Literatura
Bartkowiak-Broda I. 1995. Hodowla odmian mieszańcowych. Top Agrar. Nr specj.: 27.
Borysiak M. 1979. Wpływ deszczowania na rozwój i plony rzepaku ozimego. Zesz. Probl. Post. Nauk Rol. 229: 69-78.
Budzyński W., Ojczyk T., Wróbel E., Horodyski A., Jasińska Z., Kotecki A., Malarz W., Muśnicka B., Sikora B. 1989. Reakcja rzepaku ozimego na regulatory wzrostu stosowane jesienią i wiosną. Cz. II. Wpływ bioregulatorów na wyleganie i plonowanie. Zesz. Probl. IHAR. Rośliny Oleiste. 394-403.
Franek M., Rola J. 1992. Aktualne tendencje w chemicznym odchwaszczaniu rzepaku ozimego. Rośliny Oleiste XIV (2): 341-347.
Gruszczyński S. 1979. Reakcja rzepaku ozimego na rozstawę rzędów i gęstość wysiewu. Zesz. Probl. Post. Nauk Rol. 229: 43-50.
Horodyski A., Krzymański J., Jabłoński M. 1979. Uprawa rzepaku ozimego o niskiej zawartości kwasu erukowego. Instrukcja.
Horodyski A., Krzywińska F. 1979. Wpływ nawożenia siarką na plon i jakość nasion rzepaku ozimego. Zesz. Probl. Post. Nauk Rol. 229: 101-109.
Horodyski A., Muśnicki Cz. 1983. Reakcja nowych typów rzepaku na niektóre czynniki agrotech-niczne. Wyniki badań nad rzepakiem ozimym. Rok 1983: 166-179.
Horodyski A., Toboła P. 1983. Qualitative and quantitative changes during the ripening process of three winter rape varieties. Proc. 6 Internat. Rapeseed Conf. Paris 1983.
Horodyski A., Orłowska T., Borysiak M. 1983. Wpływ terminu siewu na plonowanie nowych odmian rzepaku ozimego. Wyniki badań nad rzepakiem ozimym. Lata 1980-82: 247-252.
Horodyski A., Muśnicki Cz., Orłowska T. 1986. Wpływ terminu siewu na plonowanie różnych typów odmian rzepaku ozimego. Zesz. Probl. IHAR Rzepak ozimy: 123-135.
Ladek A., Wałkowski T. 2000. Wpływ gęstości nasion na wschody i plonowanie rzepaku ozimego. Rośliny Oleiste XXI (2): 409-418.
Muśnicki Cz., Muśnicka B. 1986. Struktura plonowania różnych typów jakościowych rzepaku ozimego. Zesz. Probl. IHAR Rzepak Ozimy: 107-122.
Muśnicka B., Horodyski A., Orlowska T., Jasińska Z., Kotecki A., Malarz W., Majkowski K., Budzyński W., Sikora B. 1987. Wpływ usunięcia organów wegetatywnych na rozwój i plony różnych typów rzepaku ozimego. Wyniki badań nad rzepakiem ozimym. 277-287.
Muśnicki Cz., Jasińska Z., Muśnicka B., Horodyski A. 1990. Reakcja podwójnie ulepszonych odmian rzepaku ozimego na zagęszczenie roślin w łanie. Zesz. Probl. IHAR Rośliny Oleiste: 5-16. Pieczka B., Toboła P. 1979. Doświadczenia ze stosowaniem herbicydów na rzepak ozimy. Zesz.
Probl. Post. Nauk Rol. 229: 59-68.
Rola J., Franek M. 1979. Ocena nowych herbicydów i sposobów ich stosowania w zwalczaniu chwastów w rzepaku ozimym. Zesz. Probl. Post. Nauk Rol. 229: 51-58.
Toboła P., Muśnicka B. 1983. Polowa ocena wartości herbicydów przeznaczonych do stosowania rzepaku. Wyniki badań nad rzepakiem ozimym. Lata 1980-82: 337-346.
Wielebski F., Muśnicki Cz. 1998. Wpływ wzrastających dawek siarki i sposobu jej aplikacji na plon i zawartość glukozynolanów dwóch odmian rzepaku ozimego w warunkach doświadczeń polowych. Roczniki Akademii Rolniczej w Poznaniu CCCIII: 149-167.
Wielebski F., Wójtowicz M. 1998. Zależność między koncentracją siarki w liściach a zawartością glukozynolanów w nasionach dwóch odmian rzepaku ozimego przy wzrastającym nawożeniu siarką. Rośliny Oleiste XIX (1): 71-79.
Wielebski F., Wójtowicz M. 1998a. Reakcja odmian rzepaku ozimego na wzrastające dawki azotu na glebach żytnich w Zielęcinie. Rośliny Oleiste XIX (2): 507-514.
Wielebski F., Wójtowicz M. 2001. Wpływ gęstości siewu na plon nasion oraz cechy morfologiczne i elementy struktury plonu odmian populacyjnych i mieszańcowych rzepaku ozimego. Rośliny Oleiste XXII (2): 349-362.
Wielebski F., Wójtowicz M. 2001. Wpływ podstawowych czynników agrotechnicznych na plo-nowanie i strukturę plonu mieszańców złożonych rzepaku ozimego. I. Wpływ gęstości siewu
i procentowego udziału roślin zapylacza na plon i strukturę plonu mieszańca złożonego rzepaku ozimego POH 595. Rośliny Oleiste XXII (2): 363-380.
Wielebski F., Wójtowicz M. 2001. Wpływ podstawowych czynników agrotechnicznych na plono-wanie i strukturę plonu mieszańców złożonych rzepaku ozimego. III. Wpływ przedsiewnego nawożenia azotem na wzrost, przezimowanie i plonowanie mieszańców złożonych rzepaku ozimego POH 495 i POH 595. Rośliny Oleiste XXII (2): 397-407.
Wielebski F., Wójtowicz M., Czernik-Kołodziej K. 2000. Ocena stanu zaopatrzenia w siarkę rzepaku uprawianego na polach doświadczalnych wybranych Zakładów Instytutu Hodowli i Aklima-tyzacji Roślin. Rośliny Oleiste XXI (2): 465-473.
Wójtowicz M., Krótka K., Wielebski F. 1993. Wpływ wiosennego nawożenia azotowego na plon, elementy plonotwórcze oraz jakość nasion rzepaku podwójnie ulepszonego. Postępy Nauk Rolniczych 6: 51-58.
Wójtowicz M., Muśnicki Cz. 2001. Udział komponentów struktury w kształtowaniu plonu nasion podwójnie ulepszonych odmian rzepaku ozimego. Roczniki Akademii Rolniczej w Poznaniu CCCXXXV: 107-122.
Wójtowicz M., Wielebski F. 1998. Ocena plonowania wybranych odmian rzepaku podwójnie ulep-szonego w latach 1991–95. Rośliny Oleiste XIX (2): 429-435.
Wójtowicz M., Wielebski F. 2000. Porównanie zrestorowanych odmian mieszańcowych z odmianą wyprowadzoną z linii podwojonych haploidów i odmianami populacyjnymi rzepaku ozimego. Rośliny Oleiste XXI (1): 55-64.
Wójtowicz M., Wielebski F. 2000. Wpływ warunków siedliskowych na jesienny rozwój oraz prze-zimowanie odmian rzepaku ozimego. Rośliny Oleiste XXI (1): 65-72
Wójtowicz M., Wielebski F. 2001. Wpływ podstawowych czynników agrotechnicznych na plono-wanie i strukturę plonu mieszańców złożonych rzepaku ozimego. II. Reakcja odmian mieszań-cowych złożonych rzepaku ozimego POH 495 i POH 595 na termin siewu i wiosenne nawożenie azotowe. Rośliny Oleiste XXII (2): 381-396.
