W dniu 27.10.2004 r. zmar³ doc. Eugeniusz Wutcen — z wykszta³cenia górnik, wybitny specjalista w dziedzinie eksploatacji i przeróbki mechanicznej surowców mineral-nych, oraz geolog, specjalista w zakresie robót poszuki-wawczych, dokumentowania zasobów z³ó¿ i geologii gospodarczej.
Rodzice Eugeniusza Wutcena pochodzili z £otwy. Ojciec Alojzy by³ w Polsce carskim urzêdnikiem. Po I woj-nie œwiatowej pozosta³ w naszym kraju. Eugeniusz Wutcen urodzi³ siê 11.05.1909 r. w Bêdzinie. W 1922 r. ukoñczy³ siedmioklasow¹ szko³ê powszechn¹. Do 1928 r. uczêszcza³ do gimnazjum matematyczno-przyrodniczego w Sosnow-cu. W latach 1925–1927 pracowa³ te¿ jako kreœlarz w Zarz¹dzie Miejskim na Wydziale Mierniczym w Bêdzinie.
W 1928 r. rozpocz¹³ studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Krakowie. W 1932 r., z przyczyn zdrowotnych, na trzy lata przerwa³ studia. W 1933 r. podj¹³ pracê w Urzêdzie Skarbowym w Bêdzinie, a potem w kamie-nio³omie w RogoŸniku ko³o Bêdzina. W 1935 r. powróci³ na studia górnicze. W latach 1936–1942 pracowa³ jako kreœ-larz i topograf w Karpackim Instytucie Geologiczno-Nafto-wym w Borys³awiu. W latach 1945–1947 by³ zatrudniony jako m³odszy asystent w Katedrze Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej Akademii Górniczej w Krakowie.
W dniu 28.01.1947 r. uzyska³ dyplom in¿yniera górni-czego Akademii Górniczej w Krakowie.
W 1948 r. obj¹³ posadê zastêpcy zawiadowcy szybu Piast i Boles³aw w Nowej Rudzie. Funkcjê tê sprawowa³ do 1950 r. W latach 1950–1951 kierowa³ Oddzia³em Przeróbki Mechanicznej w Dolnoœl¹skim Zjednoczeniu Przemys³u Wêglowego w Wa³brzychu. W latach 1951–1952 by³ g³ównym in¿ynierem projektu Noworudzkiej Pra¿alni £upku w Centralnym Biurze Projektów Przemys³u Wêglowego w Œwiêtoch³owicach a potem w Zabrzu. Nastêpnie od 1952 roku pracowa³ jako dyrektor Departamentu Techniki w Centralnym Urzêdzie Geologii w Warszawie.
W dniu 01.12.1952 r. zosta³ mianowany na stanowisko zastêpcy dyrektora do spraw surowcowych Instytutu Geo-logicznego w Warszawie. Funkcjê tê sprawowa³ do koñca 1969 r. Pod kierunkiem E. Wutcena w Instytucie Geolo-gicznym zosta³y opracowane dokumentacje z³ó¿ fosfory-tów, rud ¿elaza, siarki rodzimej, rud miedzi, magnezytu, wêgla brunatnego, gliny ogniotrwa³ej, soli kamiennej i soli potasowo-magnezowych. Ponadto wykonano ok. 200 do-kumentacji z³o¿owych o podstawowym znaczeniu dla naszej gospodarki, stawiaj¹c nasz kraj w œwiatowej czo³ówce pod wzglêdem zasobów surowców mineralnych. Jemu te¿ zawdziêczamy t³umaczenie z jêzyka rosyjskiego Kryteriów bilansowoœci surowców mineralnych W.I. Smirnowa. W dniu 06.11.1954 r. prezes Centralnego Urzêdu Geologii na pod-stawie pracy pt. Uwagi na temat jakoœci noworudzkiego ³upku palonego nada³ E. Wutcenowi tytu³ docenta. Pod koniec lat 60. XX w. doc. E. Wutcen by³ koordynatorem projektu poszukiwañ soli potasowych w Polsce w ramach realizacji prac z Funduszu Specjalnego ONZ. Od 1970 r. doc. E.Wutcen kierowa³ Pracowni¹ Prognoz Surowców
Mineralnych w Zak³adzie Ekonomiki Zasobów Z³ó¿ i Prac Geologicznych Instytutu Geologicznego. Na emeryturê przeszed³ w dniu 01.01.1980 r.
W toku pracy zawodowej uzyskiwa³ kolejne stopnie górnicze — w 1950 r. tytu³ in¿yniera górniczego II stopnia, w 1951 r. tytu³ in¿yniera górniczego I stopnia, w 1953 r. tytu³ dyrektora górniczego III stopnia i w 1958 r. tytu³ generalnego dyrektora górniczego III stopnia.
Zosta³ wyró¿niony najwy¿szymi odznaczeniami pañ-stwowymi, m.in. w 1954 r. Krzy¿em Kawalerskim, a w 1959 r. Krzy¿em Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1966 r. Zespo³ow¹ Nagrod¹ Pañstwow¹ II stopnia za odkrycie i udokumentowanie zasobów z³ó¿ rud miedzi oraz w 1970 r. Orderem Sztandaru Pracy II klasy. Posiada³ równie¿ Odznakê 1000-lecia, Zas³u¿onego Pracownika Instytutu Geologicznego, Medal X-lecia i XXX-lecia PRL.
Eugeniusz Wutcen by³ tytanem pracy. Dziennie praco-wa³ 16 godzin. Nieliczne wolne chwile spêdza³ maluj¹c martw¹ naturê, g³ównie kwiaty. By³ wytrwa³y, solidny, kontaktowy, rzeczowy, zorganizowany, o du¿ych zdolnoœ-ciach intelektualnych i mo¿na by³o na nim polegaæ. By³ wielkim przyjacielem m³odzie¿y. Swoim m³odym kole-gom przekazywa³ wiedzê, doœwiadczenie i stwarza³ warunki do awansu. Jako cz³owiek z olbrzymi¹ wiedz¹ i o wielkiej kulturze osobistej by³ nadzwyczaj skromny i nig-dy nie ubiega³ siê o tytu³y naukowe — w myœl zasanig-dy: nie ma zas³ug, co my wiemy, zas³ugi s¹ to tylko ojczyŸniane wyp³acane d³ugi.
W dniu 08.11.2004 r. zosta³ po¿egnany przez grono wspó³pracowników i przyjació³. Po mszy œw. prochy doc. E. Wutcena zosta³y z³o¿one w rodzinnym grobie na Cmen-tarzu Komunalnym Pó³nocnym w Warszawie.
Czeœæ Jego Pamiêci!
Mariusz Dembowiecki & Zbigniew Werner 279 Przegl¹d Geologiczny, vol. 53, nr 4, 2005
