Pomiar zdolności pochłaniania powierzchni metalowej.

Ćwiczenie nr 90

Temat: Pomiar zdolności pochłaniania powierzchni metalowej. LITERATURA:

1. E. Eisberg – Podstawy fizyki współczesnej. 2. H. Szydłowski - I Pracownia Fizyczna.

3. Sz. Szczeniowski – Fizyka doświadczalna, cz. 2: Ciepło i fizyka cząsteczkowa, PWN, Warszawa 1976.

4. F. Reif – Fizyka statystyczna, PWN, Warszawa 1975

5. E.H. Wichmann - Fizyka kwantowa, PWN, Warszawa 1975

6. D. Halliday, R. Resnick – Fizyka t. 1 i 2, PWN Warszawa 1983 (t. 1), Warszawa 1984 (t. 2).

7. B. Jaworski, A. Dietłaf – Kurs fizyki , t. 1 i 3, Warszawa 1984. 8. M. Jeżewski – Fizyka PWN, Warszawa1970

9. J. Smela, T. Zamorski, A. Puch – Pierwsza pracownia fizyczna- przewodnik Wydawnictwo Oświatowe FOSZE, Rzeszów 1995

ZAGADNIENIA KOLOKWIALNE:

1. Promieniowanie termiczne ciał. Prawo Kirchoffa, ciało doskonale czarne, rozkład energii w widmie ciała doskonale czarnego, wzór Plancka, prawo Stefana – Boltzmana, prawo Wiena.

2. Współczynnik pochłaniania powierzchni ciała.

3. Metoda porównawcza pomiaru współczynnika pochłaniania metalu. WYKONANIE DOŚWIADCZENIA:

1. Podgrzać wodę do temperatury ok. 400 _{C .}

2. Zanotować natężenie prądu I1, (w działkach skali) płynącego w obwodzie

termostosu umieszczonego pod powierzchnia metalową. Następnie przełączyć galwanometr za pomocą przełącznika w obwód termostosu umieszczonego pod powierzchnią pokrytą warstwą sadzy i zanotować natężenie prądu I2.

3. Pomiary powtórzyć dla kilku innych, wyższych temperatur.

4. Dla każdej z temperatur obliczyć współczynnik pochłaniania a1 powierzchni

metalowej: 2 2 2 1 2 1 I I a a  

gdzie a2 jest współczynnikiem pochłaniania sadzy (przyjąć a2 równe 1). Jako wynik ostateczny przyjąć średnią arytmetyczną a₁ .

5. Błąd maksymalny współczynnika pochłaniania dla jednego z pomiarów w serii obliczyć metodą pochodnej logarytmicznej. Można uznać, że wartość średnia _a₁ jest obarczona takim samym błędem.

Przyrządy:

Przyrząd do pomiaru współczynnika pochłaniania metalu, ultratermostat, galwanometr.