wyz˙ej uczniowie profesora), jak i zagraniczni (m.in. E. Durkheim, M. Weber, G. Simmel, A. Giddens, L. Kroeber). W trakcie analiz pracy wykorzystane zostały równiez˙ przemys´lenia wielu filozofów, pedagogów i psychologów.
Zalet ˛a recenzowanej monografii jest zawarta w niej próba obiektywnej i racjo-nalnej oceny koncepcji rzeczywistos´ci społecznej Stanisława Ossowskiego. J. Szym-czyk wskazał zarówno na elementy oryginalno-twórcze tej koncepcji, jak i elementy kontrowersyjne oraz ograniczenia. Elementy kreatywne to przede wszystkim: rea-listyczna metodologia badan´ socjologicznych, humanistyczny i zaangaz˙owany profil socjologii, afirmacja polimorfizmu osobowos´ci człowieka, idee narodu i ojczyzny, wyakcentowanie dynamiki z˙ycia społecznego, postulat autonomii pracownika nauko-wego, antycypowanie idei demokracji partycypacyjnej. W rozwaz˙aniach warszaw-skiego socjologa moz˙na stwierdzic´ niejednokrotnie pewne niekonsekwencje, zwła-szcza w jego relacji do ideologii marksizmu: dostrzegał jego totalitarny profil zwi ˛azany z monocentryczn ˛a struktur ˛a pan´stwa, a mimo to przyznawał jej walory poznawcze i społeczne. W pismach tego mys´liciela wiele elementów z˙ycia społecz-nego zostało b ˛adz´ pominie˛tych, np. społeczna rola rodziny i religii, b ˛adz´ przed-stawionych w formie kontrowersyjnej, np. nie doceniał on instytucji i struktur pan´stwa. Powyz˙sze uwagi krytyczno-oceniaj ˛ace, zawarte w ksi ˛az˙ce J. Szymczyka, zostały umotywowane w sposób obiektywny i zasadny. Innym walorem tej monogra-fii jest wskazanie na róz˙norodne filiacje doktrynalne socjologii S. Ossowskiego, co odbiło sie˛ w jakis´ sposób na nie zawsze racjonalnej motywacji formułowanych para-dygmatów. Mówi ˛ac o pracy dra hab. Jana Szymczyka nie moz˙na pomin ˛ac´ takich jej pozytywnych włas´ciwos´ci, jak: fachowy i kompetentny je˛zyk analiz, poprawna sty-listyka, obiektywizm naukowy, znajomos´c´ bogatej literatury socjologicznej (polskiej i obcoje˛zycznej), zasadnos´c´ finalnych konkluzji. Monograficzna praca W s´wiecie
ludzkich kreacji, pos´wie˛cona koncepcji rzeczywistos´ci społecznej w uje˛ciu prof.
Stanisława Ossowskiego, potwierdza intelektualno-naukow ˛a dojrzałos´c´ młodego polskiego socjologa, Jana Szymczyka.
Ks. Stanisław Kowalczyk Katedra Filozofii Społecznej KUL
Janusz M a r i a n´ s k i, Sekularyzacja i desekularyzacja w
nowoczes-nym s´wiecie, Lublin: Wydawnictwo KUL 2006, ss. 222.
„Ksi ˛az˙ka stawia naczelne pytanie o przyszłos´c´ religii i Kos´cioła katolickiego w globalizuj ˛acym sie˛ s´wiecie. Autor zderza ze sob ˛a pomys´lne i pesymistyczne scena-riusze. Globalizacja oznacza nie tylko współzalez˙nos´c´ polityczn ˛a i gospodarcz ˛a oraz jednos´c´ i homogenizacje˛ kultury, ale takz˙e relatywizm w sferze religii i zamazywanie tradycyjnych toz˙samos´ci. Janusz Marian´ski odwołuje sie˛ do autorytetu i przemys´len´ ROCZNIKI NAUK SPOŁECZNYCH 35:2007 Z. 1
Jana Pawła II i Benedykta XVI, którzy wiele razy wypowiadali sie˛ na temat sytuacji Kos´cioła w czasach globalizacji”. Taki opis ksi ˛az˙ki Janusza Marian´skiego pt.:
Sekularyzacja i desekularyzacja w nowoczesnym s´wiecie znajduje sie˛ na stronie
internetowej Wydawnictwa KUL.
Ksi ˛az˙ka Sekularyzacja i desekularyzacja w nowoczesnym s´wiecie idealnie wpisuje sie˛ w dzisiejsz ˛a rzeczywistos´c´. Marginalizacja religii, zmniejszenie znaczenia roli Kos´cioła katolickiego w z˙yciu człowieka, konflikty wewn ˛atrz Kos´cioła, przy jedno-czesnej globalizacji, wymagaj ˛a odpowiedzi na wiele nurtuj ˛acych pytan´ w tej dzie-dzinie z˙ycia. Udziela ich ksi ˛az˙ka Janusza Marian´skiego, zas´ przytaczane opinie wielu zachodnich socjologów, maj ˛acych odmienne zdania w zakresie teorii sekularyzacji, sprawiaj ˛a, z˙e dysertacja staje sie˛ nader interesuj ˛aca i ciekawa.
Profesor Marian´ski swoje rozwaz˙ania rozpoczyna od wyjas´nienia poje˛cia „sekula-ryzacja” w uje˛ciu teologicznym i ogólnym. Przytacza definicje Anthony’ego Gidden-sa, Franza X. Kaufmanna, Sabino S. Acquavivy i innych autorów, co s´wiadczy o du-z˙ej rozbiez˙nos´ci pogl ˛adów w tej dziedzinie. Chc ˛ac jak najlepiej uwidocznic´ czytel-nikowi wieloaspektowos´c´ sekularyzacji, przedstawia j ˛a w dwóch płaszczyznach. Pierwsza z nich dotyczy religijnos´ci społeczen´stw Europy Zachodniej, druga nato-miast wskazuje na dokonuj ˛ace sie˛ w sposób ci ˛agły przeobraz˙enia sekularyzacji. Autor prezentuje pogl ˛ady przeciwników i zwolenników twierdzenia o zmierzchu religijnos´ci i chrzes´cijan´stwa w Europie. Odwołuje sie˛ z jednej strony do amerykan´skiego socjo-loga José Casanovy – mówi ˛acego o tezie deprywatyzacji religii, z drugiej zas´ przytacza opis socjologa niemieckiego Karla Gabriela z tez ˛a indywidualizacyjn ˛a. Ten pluralizm pogl ˛adów s´wiadczy o złoz˙onos´ci problemów, jakie zostały omówione w re-cenzowanej pracy. Sam Autor opowiada sie˛ za tez ˛a Casanovy, uznaj ˛ac proces seku-laryzacji jako stopniowy zanik wierzen´ i praktyk religijnych w nowoczesnym s´wiecie, oparty na micie postrzegania historii jako powolnej ewolucji od „[…] władzy prze-s ˛adu do rozumu, od wiary do niewiary i od religii do nauki […]”.
Dla lepszego zrozumienia procesów sekularyzacji i desekularyzacji, Autor dokład-nie przedstawia prowadzone w tym kierunku badania socjologiczne w pan´stwach europejskich, tj. w Holandii, Niemczech, Francji, Hiszpanii, Włoszech, Szwajcarii i w krajach postkomunistycznych, ukazuj ˛ac tym samym róz˙norodnos´c´ zaawansowania procesów sekularyzacyjnych, ich tempo i kierunek zmian na kontynencie europej-skim. Uz˙ywaj ˛ac terminu „eurosekularyzm” wskazuje na bardziej zaawansowany pro-ces zes´wiecczenia na tych terenach, niz˙ to ma miejsce poza Europ ˛a, jednak – jak sam twierdzi – nie jest to utrwalony kryzys religijny, lecz raczej religijnos´c´ na niskim poziomie. Europa znajduje sie˛ w punkcie zwrotnym religijnej zmiany. Jest ona bardziej zdechrystianizowana niz˙ zsekularyzowana, a procesy desekularyzacyjne staj ˛a sie˛ coraz bardziej zauwaz˙alne. Janusz Marian´ski bardzo obrazowo ukazuje proces przechodzenia od religijnos´ci kos´cielnej do religijnos´ci „odchrystianizowanej” i religijnos´ci pozakos´cielnej, okres´laj ˛ac ten proces mianem „fragmentaryzacji” religii i Kos´cioła. W swoich rozwaz˙aniach, dochodz ˛ac do religijnos´ci pozakos´cielnej, charakteryzuje j ˛a jako przejs´cie od tradycji do detradycyjnos´ci, od heteronomii do autonomii, od instytucjonalizacji do deinstytucjonalizacji i od wielkiej do małej Transcendencji. Ukazuj ˛ac fakt istnienia procesów desekularyzacji, Marian´ski zwraca uwage˛ na kierunek zmian id ˛acych w strone˛ indywidualizacji religii, a co za tym idzie
– osłabienia pozycji wielkich Kos´ciołów. To wszystko sprawia, z˙e obecnos´c´ religii w wielu dziedzinach z˙ycia zostaje zminimalizowana. Religia w coraz mniejszym stopniu wpływa na z˙ycie społeczne, ekonomiczne, publiczne i polityczne. Autor podkres´la, z˙e nie znika ona całkowicie ze społeczen´stwa lecz zmienia swoje formy społeczne, przyjmuj ˛ac postac´ religijnos´ci pozakos´cielnej. I to włas´nie na tej reli-gijnos´ci pozakos´cielnej socjologowie powinni skupic´ swoj ˛a uwage˛.
W swoich rozwaz˙aniach socjolog z Lublina konfrontuje procesy religijne i globa-lizacje˛, unikaj ˛ac przy tym wartos´ciowania i jednoczes´nie nadaj ˛ac dyskursowi cha-rakter interdyscyplinarny. Globalizacja jako proces ci ˛agle trwaj ˛acy i ogarniaj ˛acy coraz to nowe dziedziny z˙ycia, nie omija religii. Marian´ski pokazuje, z˙e globalizacja jest procesem, który wnika w religie˛, jednak przestrzega przed utoz˙samianiem jej z zachodnioeuropejsk ˛a sekularyzacj ˛a. Snuj ˛ac rozwaz˙ania na temat powi ˛azania religii i globalizacji, Autor pomija zjawisko globalizmu twierdz ˛ac, z˙e nie musi sie˛ on wi ˛azac´ z globalizacj ˛a jako procesem ekonomiczno-społecznym i polityczno-kulturo-wym, tym bardziej, z˙e jest sprzeczny z duchowym i religijnym wymiarem człowie-czen´stwa. Cytuj ˛ac opinie˛ José Casanovy uwidacznia zmniejszenie znaczenia religii oraz uczestnictwa w z˙yciu Kos´ciołów. Przyczyne˛ tego upatruje w fakcie, iz˙ społecz-nos´c´ europejska, aby stac´ sie˛ społeczen´stwem nowoczesnym, uznała, z˙e musi wydo-stac´ sie˛ spod wpływów religii. Nie zmienia to jednak faktu, iz˙ zmierzaj ˛ace ku nowoczesnos´ci inne społeczen´stwa (islamskie czy buddyjskie) nie rezygnuj ˛a z religii. Socjolog austriacki Paul M. Zulehner ratunek dla powrotu do religijnos´ci Europy upatruje w Polakach, przestrzegaj ˛ac ich jednoczes´nie przed błe˛dami Zachodu. Zgoła odmienne pogl ˛ady prezentuje amerykan´ski socjolog Peter L. Berger, twierdz ˛ac, iz˙ ogromne znaczenie w tworzeniu ówczesnego s´wiata stanowi tzw.: „mie˛dzynarodowa subkultura”, w skład której wchodz ˛a przede wszystkim socjologowie, maj ˛acy według niego najwie˛kszy wpływ na definiowanie rzeczywistos´ci. Janusz Marian´ski przy-taczaj ˛ac wypowiedzi tych socjologów próbuje znalez´c´ odpowiedz´ na pytanie, czy proces sekularyzacji jest reguł ˛a, czy tylko wyj ˛atkiem w dzisiejszym s´wiecie. Analizuj ˛ac problem nowoczesnego s´wiata, podejmuje próbe˛ przedstawienia wpływu globalizacji na współistnienie Kos´ciołów. Zauwaz˙a, z˙e Kos´cioły staj ˛a sie˛ coraz mniej liczne i przestaj ˛a byc´ Kos´ciołami ogólnonarodowymi. Pod wpływem sekularyzacji religia z jednej strony oddala sie˛ od spraw politycznych, przestaje miec´ na nie wie˛kszy wpływ, z drugiej jednak zwraca uwage˛ postawa i jednoczes´nie wysoka po-zycja papiez˙y, a przede wszystkim Jana Pawła II na scenie politycznej s´wiata. Id ˛ac dalej, z jednej strony Kos´ciół afirmuje moralnos´c´ małz˙en´sko-rodzin ˛a, z drugiej uwidacznia sie˛ kryzys współczesnych wartos´ci autorytetu Kos´cioła. Nie ma wie˛c w ˛atpliwos´ci, z˙e Kos´cioły trac ˛a na znaczeniu, wiele osób odwraca sie˛ od Kos´cioła, odrzucaj ˛ac scentralizowane i zbyt autorytarne struktury kos´cielne. Instytucje kos´cielne trac ˛a swoje wpływy. Nalez˙y jednak ci ˛agle pamie˛tac´, z˙e ówczesne społeczen´stwa europejskie, pomimo spadku znaczenia chrzes´cijan´stwa, nie s ˛a niereligijne. A to stwarza pole do działania dla dzisiejszych Kos´ciołów, do ich renesansu w rozwi-jaj ˛acej sie˛ ponowoczesnos´ci. Z socjologicznego punktu widzenia trudno jednak okres´lic´, w jakim kierunku pójd ˛a zmiany roli Kos´cioła.
Współczesnym zagroz˙eniem jest narodzenie sie˛ mentalnos´ci fundamentalistycznej, be˛d ˛acej jednoczes´nie alternatyw ˛a dla nowoczesnej sytuacji. Chociaz˙ fundamentalizm
religijny jest przeciwnikiem nowoczesnos´ci, to jednak w głoszeniu własnych pogl ˛a-dów nie ucieka od tej nowoczesnos´ci. Mowa tu głównie o wykorzystywaniu nowych metod telekomunikacyjnych, internetu czy mass mediów. Fundamentalis´ci roszcz ˛a sobie prawo do moz˙liwos´ci uz˙ywania przemocy fizycznej lub symbolicznej i sił ˛a narzucaj ˛a prawdy, które w ich mniemaniu zdobyli i posiadaj ˛a. Wyraz´nie nalez˙y podkres´lic´, z˙e dobrym gruntem dla rozwoju nowych nurtów fundamentalistycznych w róz˙nych odmianach jest globalizacja.
Kolejnym problemem poruszanym przez Autora jest stosunek globalizacji do permisywizmu i relatywizmu moralnego. Realia z˙ycia współczesnego doprowadziły do powstania dwóch tendencji: uniwersalistycznej i relatywistycznej na gruncie refleksji teoretycznej i praktycznej. Zwolennicy uniwersalizmu opowiadaj ˛a sie˛ za istnieniem ogólnych, uniwersalnych norm moralnych dla wszystkich ludzi, relatywis´ci zas´ opowiadaj ˛a sie˛ za wartos´ciuj ˛acymi s ˛adami, be˛d ˛acymi wyrazem arbitralnych wyborów jednostek. W takim s´wiecie, gdzie zarówno permisywis´ci, jak i relatywis´ci broni ˛a swoich racji i oba procesy wyraz´nie sie˛ pogłe˛biaj ˛a, Kos´ciół katolicki stoi na straz˙y obiektywnych norm moralnych, trwałych i uniwersalnych wartos´ci. Zdecydo-wanie zas´ przeciwstawia sie˛ wzgle˛dnos´ci i twierdzeniu o braku obiektywnych prawd. O istnieniu uniwersalnych praw moralnych cze˛sto wspominał Jan Paweł II, a obecnie jego naste˛pca Benedykt XVI twierdz ˛ac, z˙e relatywizm norm i wartos´ci jest niebez-pieczen´stwem dla istnienia róz˙norodnych kultur, groz˙ ˛ac tym samym ich ujednoli-ceniem.
Pojawienie sie˛ kryzysu moralnego, konfliktów politycznych i społecznych, ci ˛agle wzrastaj ˛aca fala przemocy i terroryzmu zmusza do poszukiwania złotego s´rodka o wymiarze s´wiatowym, który stałby sie˛ antidotum na wszystkie problemy nowoczes-nego s´wiata. Zdaniem Autora, a takz˙e wielu innych socjologów, role˛ tak ˛a powinien spełniac´ „etos s´wiatowy”, skupiaj ˛acy kultury i religie całej ludzkos´ci. Etos taki – jak twierdzi Zygmunt Bauman – to przede wszystkim wspólne dla wszystkich zasady etyczne, a zwłaszcza zasada sprawiedliwos´ci; dla Samuela P. Huntingtona – to wskazanie elementarnych wartos´ci wspólnych dla wszystkich społeczen´stw. Stwo-rzenie wspólnego s´wiatowego kodeksu etycznego, obejmuj ˛acego wszystkie wartos´ci etyczne wychodz ˛ace poza wierzenia religijne i interesy poszczególnych narodów i kultur, jest procesem bardzo trudnym. Jednak wysiłek zwi ˛azany z odbudowaniem etosu wydaje sie˛ opłacalny, gdyz˙ moz˙e zapobiec globalnej katastrofie. Dlatego tez˙ podstawe˛ s´wiatowego etosu stanowi ˛a wszystkie wielkie religie s´wiata, które s ˛a w stanie umocnic´ skutecznos´c´ obowi ˛azywania podstawowych, koniecznych do funk-cjonowania ludzkich społecznos´ci i zasad poste˛powania moralnego. W poszukiwaniu etosu s´wiatowego duz˙ego znaczenia nabiera rola religii. Religia stoi na straz˙y pokoju, likwidacji konfliktów mie˛dzy narodami, zapobiega podziałom i napie˛ciom społecz-nym. Tak wie˛c nowoczesnos´c´ nie zawsze musi poci ˛agac´ za sob ˛a sekularyzacje˛. Pono-woczesne społeczen´stwa, jak z˙adne inne, potrzebuj ˛a wartos´ci uniwersalnych, na straz˙y których stoi religia i Kos´ciół.
Podsumowaniem lektury s ˛a rozwaz˙ania na temat trudnos´ci Kos´cioła katolickiego pojawiaj ˛acych sie˛ w nowoczesnym s´wiecie. Zauwaz˙yc´ bowiem nalez˙y systematyczny spadek realizowanych praktyk rytualno-kulturowych, wzrost liczby katolików nie-zdecydowanych i takich, którzy okazjonalnie zaspokajaj ˛a swoje potrzeby religijne.
Wzrost religijnos´ci zauwaz˙alny jest natomiast poza zinstytucjonalizowanymi Kos´-ciołami w formie pozakos´cielnej. Wynika wie˛c z tego, z˙e Kos´ciół musi sie˛ jak naj-szybciej zmieniac´, ale zmieniac´ w sposób dostosowuj ˛acy sie˛ do dokonuj ˛acych sie˛ w społeczen´stwie przemian wartos´ci, nie trac ˛ac jednak swojej podstawowej toz˙sa-mos´ci. Takie dostosowywanie wymaga zwrócenia szczególnej uwagi na religijnos´c´ rodzinn ˛a. Niestety w nowoczesnym s´wiecie rola religii w domach rodzinnych osi ˛aga coraz mniejsze znaczenie. Podkres´la sie˛, z˙e nawet w rodzinach uchodz ˛acych za reli-gijne coraz mniejsz ˛a uwage˛ przywi ˛azuje sie˛ do tradycji sakralnej. Wiara w glo-balnym s´wiecie nie jest przekazywana automatycznie, lecz poprzez osobowe prze-konania i indywidualne nastawienia, i staje sie˛ domen ˛a mniejszos´ci. Zatem dzisiejszy Kos´ciół ma wiele do zrobienia, a jego pole działania musi zataczac´ kre˛gi na cał ˛a zsekularyzowan ˛a Europe˛ i s´wiat.
Ksi ˛az˙ka prof. Marian´skiego to kompendium wiedzy na temat obecnej sytuacji re-ligii i Kos´cioła w zsekularyzowanym s´wiecie. Wielkim atutem pracy jest ukazanie przyczyn istniej ˛acego kryzysu religijnos´ci. Omówione badania socjologiczne, obej-muj ˛ace okres pie˛c´dziesie˛ciu lat, oraz niezliczone ilos´ci przytaczanych wypowiedzi socjologów zachodnioeuropejskich i amerykan´skich sprawiaj ˛a, z˙e ksi ˛az˙ka w ciekawy sposób ukazuje wieloproblemowos´c´ procesów sekularyzacyjnych. Autor poruszaj ˛ac temat sekularyzacji, analizuje i konfrontuje stan religijnos´ci oraz znaczenia Kos´cioła katolickiego we współczesnym społeczen´stwie w sposób obiektywny i bezstronny, rzetelny i konsekwentny. Stawiane przez Janusza Marian´skiego pytania o stan religii i Kos´cioła w nowoczesnym s´wiecie i ich „widoki na przyszłos´c´” wymagaj ˛a pogłe˛bio-nych przemys´len´. Dlatego Autorowi trudno znalez´c´ jednoznaczn ˛a odpowiedz´ na po-dejmowane problemy. Cze˛sto przytacza on zarówno pozytywne jak i negatywne wizje przyszłos´ci, co jednoczes´nie ubogaca podejmowany temat.
W tak całos´ciowej analizie problemów sekularyzacyjnych zabrakło jednak po-twierdzenia niektórych poruszanych zagadnien´ w badaniach empirycznych. Autorowi zdarza sie˛ odwoływac´ do badan´ socjologicznych bez podania z´ródła tych badan´, co utrudnia czytelnikowi głe˛bsz ˛a analize˛ omawianego zjawiska (s. 32 – „W badaniach socjologicznych stwierdza sie˛…”, s. 102 – „Badania socjologiczne przynosz ˛a wiele materiału empirycznego….”, s. 148 – „W s´wietle badan´ socjologicznych moz˙na twierdzic´…”). Nie umniejsza to w z˙adnym stopniu wartos´ci omawianej pracy, tym bardziej, z˙e ksi ˛az˙ka nie opiera sie˛ tylko na badaniach empirycznych, ale przede wszystkim na pogl ˛adach i opiniach moralnych autorytetów z wielu dziedzin z˙ycia społecznego i religijnego, dlatego polecam lekture˛ ksi ˛az˙ki Janusza Marian´skiego.
Sylwia Kowalska-Mys´liwiecka Katedra Socjologii Moralnos´ci KUL
