Tom II – 2011
KS. PAWEŁ TARASIEWICZ*
„KULTURA” I „CYWILIZACJA” – PRÓBA KORELACJI
Próby interpretacji zwi"zków zachodz"cych mi#dzy terminami kultura i cywilizacja maj" bogat" histori#1. Nie wszystkie jednak sposoby
rozumie-nia tych relacji wzajemnie si# dopełrozumie-niaj", wiele z nich jest wzgl#dem siebie rozł"cznych, a nawet przeciwstawnych2. Postawa wobec ich wielo$ci i
ró%no-rodno$ci wydaje si# by& dwojaka. Albo bazuje na przekonaniu, %e satys-fakcjonuj"ca wszystkich korelacja kultury i cywilizacji nie ma szansy po-wodzenia, i poprzestaje na potocznym ich rozumieniu lub istniej"cych inter-pretacjach encyklopedycznych3. Albo wyrasta ze sprzeciwu wobec
wielo-znaczno$ci wspomnianych poj#& i podejmuje kroki w kierunku przezwyci#-%enia tej sytuacji4.
Celem niniejszych rozwa%a' jest próba uporz"dkowania stanowisk wobec relacji zachodz"cych mi#dzy terminami kultura i cywilizacja. Ich pierwsza cz#$& b#dzie dotyczyła historii obu wyra%e' do momentu ich spotkania, na-tomiast kolejna – typologii ich wzajemnych odniesie'.
Ks. dr Paweł Tarasiewicz – adiunkt Katedry Filozofii Kultury w Instytucie Filozofii Teo-retycznej na Wydziale Filozofii KUL; adres do korespondencji: Katedra Filozofii Kultury KUL, Al. Racławickie 14 GG-038, 20-950 Lublin; e-mail: kstaras@kul.pl
1 Por. G. S z u m e r a. Cywilizacja w my li polskiej. Pogl!dy filozoficzno-społeczne Erazma
Majewskiego. Katowice: Wyd. U7 2007 s. 9: „Jak pisze Piotr Szydłowski, wprowadzenie na
Za-chodzie terminu «cywilizacja» wywołało lawin" publikacji usiłuj!cych wskaza# mo$liwie
jedno-znaczne desygnaty obu terminów” [tj. cywilizacji i kultury].
2 Na przykład K. Krzysztofek wyró%nia sze$& typów relacji zachodz"cej mi#dzy kultur! i
cy-wilizacj! (zob. K. K r z y s z t o f e k. Cywilizacja: dwie optyki. Warszawa: Instytut Kultury 1991
s. 15-16), sze$& innych typów wymienia M. Golka (zob. S. Z a b i e g l i k. Historia filozofii na tle
cywilizacji europejskiej (do ko%ca XVIII wieku). Sopot: Fundacja na rzecz Polskich Zwi"zków
Kredytowych 2003 s. 12), z kolei E. Polak dostrzega a% dwana$cie typów (zob. A. M o d r z e -j e w s k i. Cywilizac-ja -jako system społeczny. „Cywilizac-ja i polityka” 2009 nr 7 s. 12-13).
3 Por. K r z y s z t o f e k. Cywilizacja: dwie optyki s. 14.
1. SPOTKANIE KULTURY Z CYWILIZACJ&
Wiek XVIII dał pocz"tek epoce, która dowarto$ciowała zarówno poj#cie
kultury, jak i cywilizacji5. Dopiero wtedy doszło te% do pierwszego
spot-kania obu tych terminów. „Dopiero”, poniewa% wcze$niej nie było takiej mo%liwo$ci – funkcjonowała jedynie kultura. Istnienie tej nazwy nie prze-szkodziło jednak cywilizacji wznie$& si# na szczyty popularno$ci sto-sunkowo niedługo po swoim zaistnieniu. Zasadne wydaje si# w tym miej-scu pytanie o okoliczno$ci powstania cywilizacji, a tak%e o zwi"zek tego faktu z kultur!, z któr" ł"czył si# przecie% cały baga% jej wielowiekowej przeszło$ci6.
Polskie słowo kultura jest dosłownym przekładem łaci'skiej nazwy
cul-tura, si#gaj"cej korzeniami czasów antycznych. Pierwotnie staro%ytni
Rzy-mianie u%ywali jej na oznaczenie uprawy roli7. Nast#pnie zacz#li odnosi& to
słowo nie tylko do roli, lecz równie% do ludzkiej duszy, uznaj"c w ten spo-sób, %e ludzka natura – po to, aby si# wła$ciwie rozwin"& – potrzebuje podobnego zatroskania jak gleba, w któr" wsiewa si# ziarno. Takiego odniesienia jako pierwszy dokonał ok. 45 przed Chr. Marek Tulliusz Cy-ceron w swoich Rozmowach tuskula%skich (Disputationes Tusculanae, II, 4). Zauwa%ył tam potrzeb# obj#cia kultur" ludzkiej duszy, pisz"c, %e „podobnie jak pole, cho& %yzne, nie mo%e by& urodzajne” bez kultury, tak i dusza bez nauki. Jednocze$nie uto%samił ow" kultur#-nauk# z filozofi", któr" wzorem stoików sprowadzał do etyki. Wyra4nie bowiem zaznaczył, %e kultur" ludz-kich dusz jest filozofia, „która wyrywa z korzeniami wady i przygotowuje dusze do przyj#cia ziarna, powierza im je i zasiewa, aby dojrzawszy przyniosły jak najbardziej obfite owoce”8. Pomimo %e w propozycji
Cyce-rona mo%na było odnale4& wiele trafnych intuicji dotycz"cych zagospoda-rowania dynamizmu ludzkiej natury, to jednak analogiczne rozumienie
5 Por. Z a b i e g l i k. Historia filozofii na tle cywilizacji europejskiej s. 13.
6 Por. F. A d a m s k i. Cywilizacja. W: Encyklopedia Katolicka. T. III. Red. R. Łukaszyk i in. Lublin: TN KUL 1979 kol. 741: „Tre$& poj#cia cywilizacji wyra%ano do połowy XVIII w. ter-minem… kultura”.
7 N.B. łaci'ska nazwa cultura pochodzi od czasownika colo, col're, colui, cultum ‘uprawia&’. 8 P. J a r o s z y ' s k i. Kultura i cywilizacja. Od Cycerona do Konecznego. „Człowiek w Kul-turze” 1998 nr 10 s. 14. Por. z oryginaln" wersj" laci'sk": „Ut ager, quamvis fertilis, sine cultura fructuosus esse non potest; sic sine doctrina animus […] Cultura autem animi philosophia est: haec extrahit vitia radicitus et praeparat animos ad satus accipiendos, eaque mandat his, et, ut ita dicam, serit, quae adulta fructus uberrumos ferant” (M. Tulli Ciceronis Disputationes Tusculanae. Rec. B. Klotz. Lipsk 1835 s. 53).
kultury nie znalazło wielu amatorów w$ród staro%ytnych. Rzadko u%ywali
oni słowa cultura w odniesieniu do człowieka9.
W $redniowieczu cultura zyskała nowe znaczenie dzi#ki chrze$cija'stwu. Pojawiła si# ona wówczas w takich wyra%eniach, jak cultura Christi, cultura
dolorum czy cultura christianae religionis, które ł"czyły j" z kultem
odda-wanym Chrystusowi, Jego m#k" czy w ogóle z religi" chrze$cija'sk"10.
W tym równie% okresie łaci'skie terminy zacz#ły przenika& do j#zyków po-szczególnych ludów europejskich. Dzi#ki temu w XIII wieku w j#zyku francuskim pojawił si# własny, wzorowany na łaci'skim, termin colture, odnosz"cy si# do uprawy roli b"d4 kultu religijnego11.
Interpretacja słowa cultura sformułowana przez Cycerona wróciła do łask w czasach renesansu. Wtedy bowiem zacz#to ponownie u%ywa& wyra%enia
animi cultura na oznaczenie duchowego i umysłowego rozwoju człowieka12.
Generalnie wi#c na terenie j#zyka łaci'skiego ukształtowało si# rozumienie
kultury jako uprawy wyra4nie okre$lonej dziedziny ludzkiej aktywno$ci –
zwłaszcza roli, człowieka lub %ycia religijnego.
W epoce nowo%ytnej kultura uległa kolejnej modyfikacji znaczeniowej. Przyczynił si# do niej Samuel von P u f e n d o r f, który jako pierwszy w his-torii my$li europejskiej posłu%ył si# nazw" kultura w sensie absolutnym. W swojej pracy O prawie natury i narodów (De iure naturae et gentium, 1688) słowem tym obj"ł cały dorobek ludzko$ci, w tym zarówno instytucje społeczne, jak równie% ubiory, j#zyk, wiedz#, moralno$& kierowan" rozu-mem, obyczaje itp. Jednocze$nie przeciwstawił on stan kultury, w którym człowiek znajduje si# pod ochron" reguł %ycia społecznego, stanowi natury, w którym %yje człowiek dziki, pozbawiony jakichkolwiek zasad zbiorowego %ycia13.
Od czasów wi#c von Pufendorfa kultura skupiała w sobie dwa w"tki zna-czeniowe: dynamiczny i statyczny. Z jednej strony oznaczała ona aktywne uprawianie natury, z drugiej – stan od natury oddzielony. I w takim wła$nie rozdwojeniu semantycznym zastała kultur" wchodz"ca w %ycie cywilizacja.
9 Por. G. S z u m e r a. Cywilizacja w my li polskiej s. 9.
10 M.A. K r " p i e c. Kultura. W: Powszechna Encyklopedia Filozofii. T. 6. Red. A. Maryniar-czyk. Lublin: PTTA 2005 s. 132. Por. J a r o s z y ' s k i. Kultura i cywilizacja s. 15.
11 J a r o s z y ' s k i. Kultura i cywilizacja s. 16. 12 K r " p i e c. Kultura s. 132.
13 Zob. tam%e s. 133; W. T a t a r k i e w i c z. Cywilizacja i kultura. W: t e n % e. Parerga. Warszawa: PWN 1978 s. 74; A. K ł o s k o w s k a. Kultura masowa. Krytyka i obrona. Warszawa: PWN 2005 s. 12-13.
Słowo cywilizacja było neologizmem powstałym w osiemnastowiecznej Francji14. Pochodziło ono od słów cywilizowany i cywilizowa#, które
znaj-dowały si# w powszechnym u%yciu ju% od XVI wieku15. W kr#gach
arysto-kratycznych terminy te stosowano na okre$lenie stanu społecznego uporz"d-kowania, przeciwstawnego domniemanemu bezprawiu i chaosowi stosunków panuj"cych w$ród ludów dzikich i barbarzy'ców, b"d4 te% procesu nabywa-nia ogłady towarzyskiej przez jednostki16. 7wiadcz" o tym chocia%by
wypo-wiedzi francuskiego m#%a stanu i ekonomisty, A.R.J. Turgota. Z jednej stro-ny domniemywał on, %e podział ludzko$ci na ludy o$wiecone i nieo$wiecone zostanie w przyszło$ci zniwelowany na korzy$& tych pierwszych za spraw" coraz bardziej powszechnego post#pu cywilizacyjnego. Z drugiej natomiast strony zauwa%ał potrzeb# posyłania dzieci do szkół lub klasztorów, by tam mogły by& poddane wychowaniu, poniewa% ich nieokrzesane z natury za-chowanie przynosi wstyd ich cywilizowanym rodzicom17.
Francuski termin civilisation (cywilizacja) wykazywał zatem wyra4ne odniesienie do wzorców łaci'skich, zwłaszcza do takich wyra%e', jak civis i civilitas. W pierwszym przypadku nawi"zywał on do staro%ytnego ideału rzymskiego obywatela (civis Romanus), bazuj"cego na prawie do osobistego rozwoju w kontek$cie %ycia publicznego. W drugim – odwoływał si# do wzorca osobowego, charakteryzuj"cego si# dobrym wychowaniem, uprzej-mo$ci" i nienagannymi manierami, a ukształtowanego m.in. pod wpływem dziełka Erazma z Rotterdamu O wytworno ci obyczajów chłopi"cych (De
civilitate morum puerilium, 1530)18.
14 J a r o s z y ' s k i. Kultura i cywilizacja s. 14.
15 F. B r a u d e l. The History of Civilizations. Tł. R. Mayne. New York: Penguin 1993 s. 3. 16 K ł o s k o w s k a. Kultura masowa s. 10.
17 Zob. The Turgot Collection: Writings, Speeches, and Letters of Anne Robert Jacques
Tur-got, Baron de Laune. Red. D. Gordon. Aubern: Mises Institute 2011 s. 350, 423-424.
18 Por. J a r o s z y ' s k i. Kultura i cywilizacja s. 21; K r " p i e c. Kultura s. 133; M o d r z e -j e w s k i. Cywilizac-ja -jako system społeczny s. 11. N.B. na temat sporu mi#dzy civis a civilitas o wła$ciw" interpretacj# cywilizacji zob. A. M i c k i e w i c z. Ksi"gi narodu polskiego i
piel-grzymstwa polskiego. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossoli'skich 2004 s. 54-55: ,,Wyraz
cywi-lizacja znaczył obywatelstwo, od słowa łaci'skiego civis, obywatel. Obywatelem za$ nazywano człowieka, który po$wi#cał si# za Ojczyzn# sw", jako Scevola i Kurcjusz, i Decjusz, a po-$wi#cenie si# takie nazywano Obywatelstwem. Była to cnota poga'ska, mniej doskonała ni%eli cnota chrze$cija'ska, która ka%e po$wi#ca& si# nie tylko za Ojczyzn# sw", ale za wszystkich ludzi; wszak%e była cnot".
Ale potem, w bałwochwalczym pomieszaniu j#zyków, nazwano cywilizacj" modne i wy-kwintne ubiory, smaczn" kuchni#, wygodne karczmy, pi#kne teatra i szerokie drogi.
Sam termin cywilizacja pojawił si# pierwotnie, tj. około 1732 r., w ter-minologii jurydycznej na oznaczenie postanowienia s"du, na mocy którego proces karny ulegał zmianie na post#powanie cywilnoprawne19. W 1752 r.
wspomniany Anne Robert Jacques T u r g o t, przygotowuj"c prac# na temat historii powszechnej, posłu%ył si# tym samym słowem na okre$lenie procesu stawania si# cywilizowanym. Praca Turgota została jednak wydana pó4niej przez kogo$ innego, st"d te% ksi"%kowy debiut słowa cywilizacja w jego pozajurydycznym znaczeniu miał miejsce w 1756 r. na kartach Traktatu o
ludzko ci (L’Ami des hommes, ou Traité de la Population) napisanego przez
Victora R i q u e t i e g o, markiza de Mirabeau20. Odt"d nazwa cywilizacja
zacz#ła zyskiwa& na popularno$ci nie tylko we Francji, lecz tak%e w innych krajach. Na przykład w Anglii pojawiła si# w 1767 r. wraz z prac" Adama Fergusona Esej o historii społecze%stwa obywatelskiego (An Essay on the
History of Civil Society), w Niemczech około 1775 r., a w Polsce na
po-cz"tku XIX wieku21.
2. TYPOLOGIA RELACJI
W połowie XVIII wieku cywilizacja stała si# synonimem kultury i antoni-mem stanu naturalnego. Podobnie jak kultura, tak równie% cywilizacja ozna-czała proces doskonalenia si# człowieka, opanowania sił przyrody i tworze-nia racjonalnych form %ycia społecznego22. Taki pogl"d stał si# punktem
wyj$cia francuskiej tradycji operowania kultur! i cywilizacj!. Z czasem wyodr#bniły si# dwie kolejne tradycje. Tradycja niemiecka cywilizacj! na-zwała materialn" cz#$& kultury, obejmuj"c" zarówno technologiczne wy-twory człowieka, jak i organizacyjne aspekty ludzkiego %ycia. Natomiast tradycja XX wieku cywilizacjami okre$liła odmienne kulturowo grupy
spo-To& nie tylko Chrze$cijanin, ale poganin rzymski, gdyby powstał z grobu i obaczył ludzi, których teraz nazywaj" cywilizowanymi, tedy obruszyłby si# gniewem i zapytałby, jakim pra-wem nazywaj" siebie tytułem, który pochodzi od słowa civis, Obywatel”.
19 B r a u d e l. The History of Civilizations s. 3.
20 Tam%e. Por. M o d r z e j e w s k i. Cywilizacja jako system społeczny s. 12.
21 Por. T a t a r k i e w i c z. Cywilizacja i kultura s. 74; S z u m e r a. Cywilizacja w my li
pol-skiej s. 10: „W Polsce poj#cia cywilizacja i kultura pojawiły si# na pocz"tku XIX wieku.
Po-cz"tkowo obu terminów u%ywano jednocze$nie, bez wyra4nej dominacji któregokolwiek z nich”. 22 Por. Ph. B a g b y. Kultura i historia. Prolegomena do porównawczego badania cywilizacji. Tł. J. Jedlicki. Warszawa: PIW 1975 s. 119-120; Z a b i e g l i k. Historia filozofii na tle
łeczne w celu wyja$nienia faktu rozbie%no$ci w rozwoju rodzaju ludzkiego23.
Jakie typy relacji tre$ciowo-zakresowych mo%na wyró%ni& mi#dzy
cywili-zacj! i kultur! w kontek$cie ka%dej z tych tradycji?
a) Tradycja francuska
Identyfikowanie kultury i cywilizacji jest praktyk" historycznie najstar-sz", która si#ga okresu O$wiecenia. Opiera si# ona na przekonaniu o ró%nicy zachodz"cej mi#dzy stanem cywilizacyjnym (kulturowym) a stanem dziko$ci i barbarzy'stwa. Człowiek dziki działa powodowany instynktami i %yje w stanie barbarzy'stwa, który jest synonimem stanu natury24. Natomiast
człowiek cywilizowany, czyli naznaczony kultur", opanowuje swe zwierz#ce instynkty, działa racjonalnie, łagodzi obyczaje, kocha pokój, odkrywa uroki %ycia miejskiego, uczy si# stanowienia i przestrzegania praw itd. Przeciw-stawienie cywilizacji (kultury) barbarzy'stwu ł"czy si# z przekonaniem, %e poszczególne ludy, składaj"ce si# na cało$& rodzaju ludzkiego, musz" wcze$-niej lub pó4wcze$-niej przeby& podobne szczeble rozwoju od pierwotnego stanu dziko$ci (ludy zbieracko-łowieckie), przez okres barbarzy'stwa (ludy paster-skie), do etapu cywilizacji (kultury), aby móc dalej si# w niej doskonali&25.
Jak odnotował Jerzy Szacki,
Proces ten rozumiano jako proces doskonalenia si# ludzi oraz ich stosunków wza-jemnych, a tak%e powi#kszania przez nich władzy nad przyrod". Czasem kładzio-no mocniejszy nacisk na doskonalenie si# umysłowe i moralne, czasem na popra-w# ustroju politycznego, czasem na wzrost dobrobytu, zawsze jednak chodziło o zmiany na lepsze, traktowane jako przeznaczenie rodzaju ludzkiego (Guizot)26. W O$wieceniu wi#c znalazło swój pocz"tek prze$wiadczenie nie tylko o równoznaczno$ci kultury i cywilizacji, oraz przepa$ci oddzielaj"cej je od
23 Por. K. B r a t a n i e c. Zachód i Islam. Dylematy relacji. Kraków: Krakowskie Towarzy-stwo Edukacyjne 2009 s. 30-31.
24 Por. J. N e w m a n. Two Theories of Civilization. „Philosophy” 1979 nr 210 s. 475. 25 Por. Z a b i e g l i k. Historia filozofii na tle cywilizacji europejskiej s. 13; P. S k r z y d -l e w s k i. Cywi-lizacja. W: Powszechna Encyk-lopedia Fi-lozofii. T. 2. Red. A. Maryniarczyk. Lublin: PTTA 2001 s. 340. Stan dziko$ci, barbarzy'stwa i cywilizacji wyró%niał ju% Henry Mor-gan w XIX wieku (zob. W.J. C a h n m a n. Culture, Civilization, and Social Change. „The Socio-logical Quarterly” 1962 nr 2 s. 98). Przepa$& mi#dzy cywilizacj" (kultur") a barbarzy'stwem była „ujmowana w kategoriach moralnych, była przy tym interpretowana b"d4 na korzy$& cywilizacji, b"d4 – jak u Rousseau – na korzy$& natury” (K ł o s k o w s k a. Kultura masowa s. 10).
dziko ci i barbarzy%stwa, lecz równie% o cywilizacyjnej (kulturowej) ewolucji
ludzko$ci, która wyra4nie podlega prawom jednokierunkowego post#pu27.
Tym samym cywilizacja (kultura) stała si# synonimem tworzenia powszech-nego dorobku ludzko$ci w danym czasie i przekazywania go w spadku ko-lejnym pokoleniom28.
Przedstawicielem stanowiska identyfikuj"cego cywilizacj" i kultur" był J a n P a w e ł II. Uwa%ał on, %e cywilizacja – mimo i% etymologicznie wska-zuje na polityczny wymiar bytowania człowieka – ma sens humanistyczny i oznacza wszelkie działanie na rzecz humanizacji $wiata. Z tego tytułu jest ona tym samym co kultura. W trosce o rozwój cywilizacyjny (kulturowy) ludzko$ci Jan Paweł II wyró%niał cywilizacj# (kultur#) %ycia i cywilizacj# (kultur#) $mierci. Pierwsza z nich opiera si# na poszanowaniu ludzkiej godno$ci i wy-ra%a si# w przestrzeganiu prymatu osoby nad rzecz", etyki nad technik", bycia nad posiadaniem oraz miłosierdzia nad sprawiedliwo$ci". Na fundamencie takich zasad ludzie staj" si# bardziej lud4mi we wszystkich wymiarach swego bytowania. Poszczególne zbiorowo$ci ludzkie odkrywaj" prawd# o człowieku w jej ró%nych aspektach i realizuj" j" na ró%ne sposoby, co skutkuje ró%no-rodno$ci" form cywilizacyjnych (kulturowych) w skali całego $wiata. Nato-miast cywilizacja (kultura) $mierci oznacza wszystko to, co hamuje wła$ciwy rozwój zarówno człowieka, jak i całej ludzko$ci. Ma ona charakter materia-listyczny, utylitarystyczny i konsumpcjonistyczny, przez co człowiek staje si# ograniczony do wymiaru $wiata rzeczy i zredukowany do poziomu dóbr sko'-czonych. W praktyce cywilizacja (kultura) $mierci zasługuje na miano anty-cywilizacji (antykultury), poniewa% skutkuje naruszeniem niezbywalnych praw człowieka przez zabójstwa, ludobójstwa, aborcj#, eutanazj#, samobójstwo, tor-tury, niewolnictwo oraz wszelkie niesprawiedliwo$ci i gwałty29.
Wyrazicielem idei ukierunkowanego rozwoju ludzko$ci był tak%e Francis F u k u y a m a. W swojej ksi"%ce Koniec historii i ostatni człowiek (The End of
History and the Last Man, 1992) stwierdził, %e rodzaj ludzki od swoich
po-27 Por. tam%e s. 695-696.
28 Por. J. S k o c z y ' s k i. Cywilizacja. W: Encyklopedia Socjologii. T. 1. Red. W. Kwa$nie-wicz. Warszawa: Oficyna Naukowa 1998 s. 101.
29 Zob. J. C z a r n y. Cywilizacja miło ci – jako kulturotwórcza propozycja Jana Pawła II. W:
Ku cywilizacji miło ci. Red. W. Wenz. Wrocław: PWT 2006 s. 202-210; S k r z y d l e w s k i. Cywilizacja s. 342-343. Zob. tak%e: J a n P a w e ł II. Kształtowanie sumienia. Kraków: Wyd. M
1998 s. 113: „Nie da& si# uwikła& całej tej cywilizacji po%"dania i u%ycia... Czy to jest cywi-lizacja – czy raczej antycywicywi-lizacja? Kultura – czy raczej antykultura? Tu trzeba wróci& do elementarnych rozró%nie'. Przecie% kultur" jest to, co czyni człowieka bardziej człowiekiem. Nie to tylko, co u$ywa jego człowiecze'stwo”.
cz"tków d"%y do pewnego stanu idealnego, do szczytu swego cywilizacyjnego (kulturowego) rozwoju. Zdaniem autora kolejnymi krokami na drodze do ostatecznego szcz#$cia człowieka były monarchia absolutna, feudalizm i ko-munizm. Po upadku tego ostatniego ludzka populacja szcz#$liwie znalazła si# na ostatnim etapie swego rozwoju. Ko'cem historii, czyli zwie'czeniem cywi-lizacyjnej (kulturowej) ewolucji człowieka ma by& liberalna demokracja. „Tylko demokracja liberalna – jak napisał F. Fukuyama – nie jest obci"%ona fundamentalnymi wadami, sprzeczno$ciami wewn#trznymi oraz niedostatkiem racjonalno$ci, czyli tym, co wiodło dawne ustroje do nieuchronnego upadku”30.
Identyfikacja cywilizacji i kultury wyst#puje równie% w wersji zmodyfiko-wanej, według której to%samo$& obu kategorii jest zjawiskiem mo%liwym, ale niekoniecznym. Chodzi w niej o to, %e status cywilizacji przysługuje kulturze dopiero na pewnym etapie jej rozwoju. Je%eli kultur" jest wszystko to, co człowiek dodaje do natury, to cywilizacja jest kultur" najwy%ej rozwini#t". Kultura towarzyszy człowiekowi na wszystkich etapach jego rozwoju, po-cz"wszy od stanu pierwotnego, poprzez barbarzy'stwo, a% po cywilizacj#. Ta ostatnia jest zwie'czeniem rozwoju poszczególnych kultur, lecz nie wszyst-kim dane jest j" osi"gn"&31. Ka%da wi#c cywilizacja jest kultur", ale nie ka%da
kultura jest zarazem cywilizacj". Ka%de bowiem społecze'stwo uczestniczy w jakiej$ kulturze, ale nie ka%de uczestniczy w cywilizacji. Nawet obecnie zauwa%a si# istnienie społeczno$ci, które cho& posiadaj" kultur#, to jednak nie znaj" cywilizacji i wci"% bytuj" w przedcywilizacyjnym stadium rozwoju32.
Podej$cie respektuj"ce potencjaln" to%samo$& cywilizacji i kultury pozwala wyró%ni& poszczególne etapy kulturowego rozwoju człowieka i je-go społeczno$ci, od kultury niskiej po kultur# wysok". Najni%sze poziomy kultury cechuje najsilniejszy zwi"zek z %yciem biologicznym, w którym inteligencja praktyczna góruje nad refleksj". Kultury wy%szego rz#du charakteryzuj" si# bardziej zreflektowanym stylem %ycia, przejawiaj"cym si#, na przykład, w wi#kszej autonomii ró%nych sektorów %ycia społeczne-go: nauki, prawa, sztuki, gospodarki, religii itp.33 Nawet cywilizacja, jako
30 F. F u k u y a m a. Koniec historii. Tł. T. Biero', M. Wichrowski. Pozna': Zysk i S-ka 1996 s. 9. Por. C. G ó r e c k i. Filozoficzna idea historii powszechnej. Francisa Fukuyamy
liberalno--demokratyczny koniec historii. „Dialogi Polityczne” 2004 nr 2 s. 25-42.
31 K r z y s z t o f e k. Cywilizacja: dwie optyki s. 15. Por. S k o c z y ' s k i. Cywilizacja s. 102: „Kultura miała oznacza& stan pierwotny, wyj$ciowy, cywilizacja faz# docelow"”. Kultur" na poziomie cywilizacyjnym miałaby zajmowa& si# historia, natomiast nauki etnograficzne – kultur" na poziomie przedcywilizacyjnym (zob. B a g b y. Kultura i historia s. 226).
32 A. P i s k o z u b. Cywilizacje w czasie i przestrzeni. Gda'sk: Wyd. UG 1996 s. 15-16. 33 K r " p i e c. Kultura s. 133.
najwy%sza forma kultury, ma charakter procesu, dlatego te% podlega ci"g-łemu rozwojowi34.
Powy%sze stanowisko ł"czy si# z pytaniem o doln" granic# cywilizacji, czyli: jakie warunki musi spełni& rozwój kulturowy, aby osi"gn"& poziom cywilizacyjny? Historycznie pierwszym wyznacznikiem cywilizacji była Eu-ropa35. Jej szczególne predyspozycje w tym wzgl#dzie z reguły uzasadniano
ideologicznie, wskazuj"c na to, %e Europejczycy to chrze$cijanie, których losami kieruje prawdziwy Bóg, %e białych ludzi cechuje przyrodzona wy%-szo$& wobec innych ras, %e europejskie $rodowisko naturalne swoimi walo-rami przesłania inne miejsca na Ziemi, %e europejska kultura jest wyj"tkowo post#powa i twórcza36. Pó4niejsze odej$cie od ideologii europocentryzmu nie
pozostawiło pytania o kryterium cywilizacji bez odpowiedzi. Niektórzy byli zdania, %e progiem cywilizacji jest rolnictwo, inni – %e najwy%szy poziom kultury wyznacza pi$miennictwo i produkcja metali, jeszcze inni – %e cywi-lizacja rozpoczyna si# dopiero tam, gdzie istnieje mo%liwo$& jej naukowego opracowania. Dyskusja na ten temat zdaje si# by& ci"gle aktualna. Niekiedy towarzyszy jej przekonanie, %e skoro wszystkich ludzi z natury ł"cz" po-dobne podstawowe potrzeby oraz popo-dobne zdolno$ci umysłowe, to nie mo%-na wykluczy&, %e ka%da kultura jest w stanie w swoim rozwoju dotrze& do poziomu cywilizacji, jakkolwiek by ta nie była rozumiana. Co wi#cej, skoro rozwój kulturowy przebiega wsz#dzie w podobny sposób, to mo%na oczeki-wa&, %e nawet ró%nie definiowane cywilizacje zwróc" si# z czasem ku jakie-mu$ wspólnemu modelowi37.
b) Tradycja niemiecka
Identyfikowanie cywilizacji z kultur" materialn" było pierwotnie jednym z typów potencjalnej to%samo$ci cywilizacji i kultury jako takiej. Wynikało ono z redukcji integralnego rozwoju ludzko$ci do post#pu jedynie w zakresie nowoczesnych technologii. Zgodnie z t" ide" $wiat zaawansowanej techniki stał si# dla kultury przepustk" do krainy cywilizacji38. Zadaniem tak
rozu-mianej cywilizacji stała si# organizacja wszystkich wytworów kultury
34 S z u m e r a. Cywilizacja w my li polskiej s. 15. 35 K r z y s z t o f e k. Cywilizacja: dwie optyki s. 15.
36 Zob. J.M. B l a u t. Eight Eurocentric Historians. New York: Guilford Press 2000 s. 1-18. 37 Por. Ch. A l e x a n d e r. The Concept of Civilization. „The Midwest Sociologist” 1951 nr 2 s. 16.
materialnej, podporz"dkowanie $rodowiska naturalnego potrzebom człowie-ka oraz tworzenie instytucji społecznych, zabezpieczaj"cych zbiorowe %ycie rosn"cej w coraz szybszym tempie populacji39.
Cywilizacja, wskazuj"c na stopie' rozwoju społecze'stwa w zakresie $rodków i zdolno$ci produkcyjnych oraz struktur społecznych, z pewno$ci" wzbogacała kultur# jako tak", nie mogła si# z ni" jednak w pełni uzgodni&40.
Na potrzeb# dostrze%enia i dowarto$ciowania kultury w sensie duchowym zwrócił szczególn" uwag# Immanuel K a n t.
Zdaniem filozofa z Królewca cywilizacja jest tym, co istnieje poza człowiekiem i bytuje w materii jako jego wytwór. Kultura natomiast to odseparowana od zewn#trznego $wiata, duchowa rzeczywisto$& człowieka, obejmuj"ca wytworzone przez niego warto$ci (powinno$ci)41. Zarówno
cywilizacja, jak i kultura maj" jednak swoje 4ródło w człowieku. Kant wy-ró%nia bowiem dwie postaci kultury: kultur# zr#czno$ci i kultur# karno$ci. Pierwsza z nich czyni człowieka istot" cywilizowan", jako %e poprzez nauk#, sztuk# oraz ogład# %ycia towarzyskiego wyrabia w nim zdolno$ci do reali-zacji podejmowanych zada' w zakresie kultury materialnej. Druga z kolei, podporz"dkowuj"c jednostk# celom wyznaczonym jej przez post#p ludz-ko$ci, le%y u podstaw kultury duchowej; uczy bowiem człowieka poskra-miania własnych %"dz i nami#tno$ci tak, aby mógł on dokonywa& wyborów zgodnie z prawem moralnym i poczuciem obowi"zku42.
Oddzielenie cywilizacji od kultury pozostawia otwart" kwesti# ich wza-jemnych odniesie'. Niektórzy kontynuatorzy my$li Kanta stoj" na stano-wisku radykalnej separacji i neutralno$ci obu tych dziedzin. Ich zdaniem cywilizacja jest jedynie zespołem technicznych $rodków i sposobów pano-wania nad natur". Jej rozwój dokonuje si# wi#c wył"cznie na płaszczy4nie technologicznej i polega na doskonaleniu wła$ciwych jej funkcji i spraw-no$ci. Zdobycze cywilizacji maj" charakter czysto instrumentalny i utyli-tarny, dlatego stosunkowo łatwo si# upowszechniaj", cho& z uwagi na ich podatno$& na konsumpcj# wymagaj" te% nieustannej reprodukcji. Kultura natomiast jest dziedzin" uprawian" i rozwijan" bezinteresownie, st"d te% na
39 Por. I. P r z y b y ł a. Czy cywilizacja zabija kultur"? Inowrocław: WSP TWP w Warszawie 2010 s. 4.
40 Por. A d a m s k i. Cywilizacja kol. 741.
41 Zob. S k r z y d l e w s k i. Cywilizacja s. 340; Z a b i e g l i k. Historia filozofii na tle
cywi-lizacji europejskiej s. 12: „kultura, wedle niemieckiego okre$lenia, jest wy%sz" postaci" ludzkiego
bytowania”.
ogół jest pozbawiona u%yteczno$ci praktycznej. Przewy%sza ona osi"gni#cia cywilizacji swoj" stabilno$ci", poniewa% składa si# z trwałych warto$ci duchowych43.
Zwolennikiem pogl"du o neutralno$ci cywilizacji wobec kultury zdaje si# by& Alfred W e b e r. Pojmował on cywilizacj# jako proces ogólnoludzkiego o$wiecenia, odsłaniaj"cy ukryt" struktur# obiektywnego $wiata, który jest taki sam dla wszystkich ludzi. Natomiast kultura, jego zdaniem, pozostaje nieodł"cznie zwi"zana ze swoistym kontekstem historycznym, skutkiem czego rodzi si#, rozwija, starzeje i umiera jako niezale%ny $wiat symboli o nieprzekazywalnej tre$ci. Podczas wi#c, gdy cywilizacja zachowuje sw" to%samo$& wsz#dzie, to kultura realizuje si# poprzez swoj" ró%norodno$&, tworz"c $wiat chi'ski, hinduski, egipski, babilo'ski, klasyczny, arabski czy zachodni44.
Radykalny podział na kultur# (kultur# duchow") i cywilizacj# (kultur# materialn") spotyka si# z sugestywn" krytyk" zbudowan" na przekonaniu, %e ka%dy materialny wytwór człowieka stanowi niepodzieln" cało$& idei (du-cha) i materii. Ka%dy bowiem materialny artefakt, zanim zostanie wytwo-rzony, musi najpierw pojawi& si# w ludzkim umy$le jako jego pomysł lub wyobra%enie. 7wiat materialnych wytworów człowieka jest pod tym wzgl#-dem jednolity, ka%da twórcza my$l splata si# tu z odpowiednim tworzywem i dostosowuje do niego. Dlatego te% dychotomia mi#dzy kultur" materialn" i duchow" wydaje si# by& czym$ apriorycznym i sztucznym45. Wydaje si#
43 Por. J. S z c z e p a ' s k i. Elementarne poj"cia socjologii. Warszawa: PWN 1970 s. 74-75. Niektórzy, np. Paul Barth, panowanie człowieka nad natur" opisuj" za pomoc" słowa kultura, a nie cywilizacja. Zob. S k o c z y ' s k i. Cywilizacja s. 102; S z u m e r a. Cywilizacja w my li
pol-skiej s. 11.
44 Zob. S z a c k i. Historia my li socjologicznej s. 706. Wydaje si#, %e ze stanowiskiem Webera doskonale koresponduj" słowa Edwarda Sapira: „Cywilizacja jako cało$& idzie naprzód nieprzer-wanie, kultura jest tym, co przychodzi i odchodzi” (K.V. Lottick. Some Distinctions between
Culture and Civilization as Displayed in Sociological Literature. „Social Forces” 1950 nr 3 s. 240).
45 Zob. S z c z e p a ' s k i. Elementarne poj"cia socjologii s. 75-77. Por. T a t a r k i e w i c z.
Cywilizacja i kultura s. 77-78: „Ale gdy niekiedy mówimy o cywilizacji (w liczbie pojedynczej),
to mamy na my$li wysok" nadbudow# nad prymitywn" naturaln" egzystencj". Tak rozumiana cywilizacja jest zespołem przedmiotów materialnych, ale tak%e – czynno$ci duchowych; te przedmioty materialne zostały bowiem obmy$lone i s" u%ywane dzi#ki my$li odkrywców i orga-nizatorów. Czynniki materialne i duchowe cywilizacji s" tak zespolone, %e byłoby sztuczne i nie-słuszne dzielenie ich na dwa działy: materialny i duchowy”; P i s k o z u b. Cywilizacje w czasie
i przestrzeni s. 9: „Zgodzi& si# bowiem trzeba z tym, %e kultura obejmuje zarówno duchowe, jak
i materialne osi"gni#cia („uprawy”) ludzkie. Nie do przyj#cia jest popularne w przeszło$ci rozró%nianie, w my$l którego kultura miałaby obejmowa& wył"cznie duchowe, cywilizacje za$ – wył"cznie materialne osi"gni#cia ludzko$ci”.
wi#c, %e mi#dzy cywilizacj" a kultur" musi istnie& relacja jakiego$ wzajem-nego podporz"dkowania b"d4 dopełniania.
Stanowisko podporz"dkowuj"ce cywilizacj# kulturze reprezentuje Jac-ques M a r i t a i n. Według niego, skoro kultura oznacza dziedzin# %ycia ro-zumnego i etycznego, to zadaniem kultury jest przenoszenie warto$ci moral-nych, przyswajanych przez jednostki, w sfer# %ycia politycznego i organiza-cyjnego, które jest domen" cywilizacji. Prymat kultury polega wi#c na tym, %e jej cel, jakim jest prawdziwy rozwój intelektualny, moralny i duchowy ludzko$ci, jest równocze$nie celem cywilizacji. Misja wspierania kultury w realizacji jej d"%e' wymaga te% od cywilizacji, aby ta kształtowała zbio-rowe %ycie człowieka w oparciu o prawdziwe warto$ci religijno-moralne46.
Biegunowo przeciwne stanowisko zajmuj" Alvin i Heidi T o f f l e r o w i e, którzy s" przekonani, %e to cywilizacja, rozumiana jako ogólny poziom roz-woju technologicznego ludzko$ci, dominuje nad kultur" i nadaje ostateczny kształt ludzkiemu $wiatu. Ich zdaniem współczesne pokolenie stoi w obliczu przemian zwi"zanych z rozwojem technologii komputerowej. Nowa posta& („fala”) cywilizacji w sposób mechaniczny dokonuje istotnej modyfikacji w zakresie zarówno kultury materialnej, jak i duchowej. Jak pisz" A. i H. Tofflerowie:
Na naszych oczach w naszym %yciu rodzi si# nowa cywilizacja, a $lepcy usiłuj" j" u$mierci&. Ta nowa cywilizacja niesie ze sob" nowy styl %ycia rodzinnego, zmiany w sposobie pracy, odnoszenia si# do siebie i %ycia, nowy kształt %ycia gospodar-czego, nowe konflikty polityczne, a przede wszystkim: now" $wiadomo$&47. Prymat kultury materialnej nad duchow" budzi jednak wiele kontrowersji. Wydaje si# bowiem, %e je%eli w cywilizacji, która z natury podlega kryte-riom skuteczno$ci i u%yteczno$ci, zaczynaj" budzi& si# dodatkowo tendencje technokratyczne, to staje si# ona powa%nym wyzwaniem dla kultury48.
Z kolei za komplementarnym zwi"zkiem cywilizacji i kultury optował Władysław T a t a r k i e w i c z. Uwa%ał on, %e cywilizacja jest czym$ obiek-tywnym, cz#$ciowo materialnym i nale%"cym do $wiata zewn#trznego, podczas gdy kultura obejmuje to, co subiektywne, psychiczne, wewn#trzne, indywidualne, dla ka%dego ró%ne, cho& wielorako podobne u ró%nych ludzi,
46 Zob. S z u m e r a. Cywilizacja w my li polskiej s. 15.
47 A. i H. T o f f l e r. Budowa nowej cywilizacji. Polityka trzeciej fali. Tł. J. Łozi'ski. Pozna': Zysk i S-ka 1996 s. 17. Por. S k r z y d l e w s k i. Cywilizacja s. 342.
48 Por. S z u m e r a. Cywilizacja w my li polskiej s. 11; P r z y b y ł a. Czy cywilizacja zabija
zwłaszcza %yj"cych jednocze$nie i blisko siebie. Pomi#dzy tak poj#t" cywi-lizacj" i kultur" dochodzi do wymiany, polegaj"cej na tym, %e jednostki o kulturze wy%szej stymuluj" post#p cywilizacji, która z kolei przyczynia si# do podniesienia kultury pozostałych jednostek49.
c) Tradycja XX wieku
Zasadnicz" cech" francuskiego i niemieckiego podej$cia do cywilizacji i kultury jest przekonanie, %e ludzko$& w cało$ci podlega ukierunkowanemu post#powi czy to dzi#ki $wiadomej pracy poszczególnych ludzi, czy te% dzi#ki apriorycznym prawom rozwoju historycznego. Wiek XX przynosi nak z sob" istotn" modyfikacj# idei post#pu. Odt"d nie ma ju% mowy o jed-nej cywilizacji czy kulturze, która kieruje rozwojem całej ludzko$ci, lecz mówi si# o wielu ró%nych i nie sprowadzalnych do siebie cywilizacjach lub kulturach, które w sobie wła$ciwy sposób determinuj" post#p jakiej$ cz#$ci ludzkiej populacji50. Jak zauwa%ył Stefan Zabieglik:
Takie podej$cie odchodzi od poprzedniej koncepcji, zakładaj"cej istnienie jednej cywilizacji, na rzecz uznania mnogo$ci cywilizacji, które powstaj", trwaj" jaki$ czas i upadaj", współistniej" ze sob" i rywalizuj", oddziałuj" na siebie i ewoluuj". Przy takim podej$ciu cywilizacja europejska traktowana jest jako jedna z wielu w czasie i przestrzeni, a nie jaki$ wzorzec, ku któremu winny si# kierowa& inne ludy i społecze'stwa, by zasłu%y& na miano cywilizacji51.
W$ród propozycji reprezentuj"cych dwudziestowieczny nurt interpretacji zwi"zków zachodz"cych mi#dzy cywilizacj" i kultur" mo%na wyró%ni& po-gl"dy, które traktuj" cywilizacje jako czynniki integruj"ce b"d4 te% dopeł-niaj"ce poszczególne kultury.
Stanowisko mówi"ce o cywilizacjach jako kryteriach zorganizowania kul-tur do wspólnego działania zajmował Feliks K o n e c z n y. Jego zdaniem
49 T a t a r k i e w i c z. Cywilizacja i kultura s. 79-84. Por. K r z y s z t o f e k. Cywilizacja:
dwie optyki s. 18: „Jasnym jest przeto, i% mi#dzy cywilizacj" i kultur" musi nast#powa& stała
wy-miana, ci"g wzajemnych interakcji: wybitne jednostki i ich kultura formowane s" przez cywiliza-cj#, ta za$, prawem dodatniego sprz#%enia zwrotnego jest przez te jednostki wzbogacana”.
50 Por. J. W e i n b e r g e r. Progress. W: New Dictionary of the History of Ideas. T. 5. Red. M.C. Horowitz, Detroit i in.: Thompson Gale 2005 s. 1912-1916; S z a c k i. Historia my li
socjo-logicznej s. 696; T a t a r k i e w i c z. Cywilizacja i kultura s. 75: „teraz zacz#to ró%nicowa&
kul-tury (i cywilizacje): jest ich tyle, ile formacji społecznych. U Azteków były inne ni% u Rzymian, w $redniowieczu inne ni% w naszych czasach, dzi$ w Europie s" inne ni% w Tasmanii”.
cywilizacja jest kategori" naczeln", mieszcz"c" w sobie wiele kultur, które s" nie tyle jej cz#$ciami składowymi, co realnymi konkretyzacjami. Cywi-lizacja jest bowiem abstraktem, w przeciwie'stwie do kultury, która nale%y do rzeczywisto$ci realnej. Poszczególne cywilizacje, jako metody ustroju %ycia zbiorowego, powstały na gruncie konkretnych kultur, które rozszerzaj"c swój zasi#g wygenerowały inne współmierne sobie odmiany kultur. Dzi#ki cywilizacjom podobne kultury odnajduj" swoj" jedno$& oraz podstaw# do rea-lizacji wspólnych interesów, nie tylko obronnych. Jak twierdził Koneczny:
Ka%da cywilizacja, póki jest %ywotn", d"%y do ekspansji; to te% gdziekolwiek zetkn" si# z sob" dwie cywilizacje %ywotne, walczy& z sob" musz". Wszelka cywi-lizacja %ywotna, nie obumieraj"ca, jest zaczepn". Walka trwa, dopóki jedna z wal-cz"cych cywilizacji nie zostanie unicestwiona, samo zdobycie stanowiska cywi-lizacji panuj"cej walki bynajmniej nie ko'czy52.
Do zasadniczych czynników warunkuj"cych ró%nice mi#dzy cywilizacjami, jako rodzinami kultur Koneczny zaliczył: postaw# człowieka wobec czasu, stosunek prawa publicznego do prywatnego, 4ródła prawa oraz istnienie lub brak poczucia narodowego53.
Samuel Ph. H u n t i n g t o n równie% widział w cywilizacjach swego ro-dzaju czynnik organizuj"cy kultury. Uwa%ał, %e ludzko$& jest podzielona na cz#$ci legitymuj"ce si# własn" to%samo$ci" kulturow". W czasach współ-czesnych ka%da z istniej"cych kultur stała si# dodatkowo cywilizacj" na skutek nabycia faktycznej podmiotowo$ci politycznej i uzyskania statusu głównego wyznacznika porz"dku geopolitycznego w zglobalizowanym $wie-cie. O to%samo$ci danej cywilizacji decyduje wła$ciwa jej kultura. Cywili-zacja bowiem – jak pisał S.Ph. Huntington – jest „najwy%szym kulturowym stopniem ugrupowania ludzi i najszersz" płaszczyzn" kulturowej to%samo$ci, ponad któr" jest ju% tylko to, co odró%nia człowieka od innych gatunków”54.
Zasadnicz" jednak misj" ka%dej cywilizacji jest reprezentowanie interesów politycznych własnej kultury na arenie %ycia mi#dzynarodowego. Nie wszystkie cywilizacje s" sobie jednakowo wrogie, mimo to mi#dzy
wszyst-52 F. K o n e c z n y. O wielo ci cywilizacji. Kraków: Geberthner i Wolf 1935 s. 312-313. 53 Zob. t e n % e. Prawa dziejowe. Komorów: Wyd. ANTYK 1997 s. 36. Por. A. H i l c k m a n.
Feliks Koneczny i porównawcza nauka o cywilizacjach. W: F. K o n e c z n y. O ład historii.
Wrocław: Wyd. NORTOM 2004 s. 72-100; J a r o s z y ' s k i. Kultura i cywilizacja s. 26-27; S k o c z y ' s k i. Cywilizacja s. 102-103; S z u m e r a. Cywilizacja w my li polskiej s. 12.
54 S.P. H u n t i n g t o n. Zderzenie cywilizacji i nowy kształt ładu wiatowego. Tł. H. Jankow-ska. Warszawa: Muza 1998 s. 45-46.
kimi trwa odwieczna rywalizacja, która nie tylko wywołuje stan ci"głego napi#cia wokół globalnego porz"dku, lecz stanowi równie% stałe zagro%enie dla $wiatowego pokoju55.
Teza o cywilizacjach, które s" zwie'czeniem ró%norodnych kultur, była z kolei wyró%nikiem pogl"dów Ferdynanda B r a u d e l a. Wraz z innymi przedstawicielami francuskiej Szkoły Annales, uwa%ał on, %e cywilizacja przedstawia zobiektywizowany i w znacznym stopniu jednolity dorobek wi#kszej lub mniejszej cz#$ci ludzko$ci. Dlatego te% istniej" liczne cywi-lizacje o szerszych i w#%szych zakresach, mi#dzy którymi zachodzi zjawisko wzajemnego nakładania si#, krzy%owania lub innego oddziaływania. Zwi"-zek cywilizacji i kultury ujawniaj" badania historii ludzkiej mentalno$ci, które mówi"c o cywilizacji korzystaj" z opisu kulturowego. W ich $wietle przedstawiciele cywilizacji oddalonych od siebie w czasie i przestrzeni ró%-ni" si# nie tylko technikami pracy, organizacj" %ycia zbiorowego, czy po-gl"dami na te lub inne sprawy, lecz równie% wra%liwo$ci", poczuciem czasu, reakcj" na bod4ce $wiata zewn#trznego, uczuciami oraz sposobami ich okazywania56. Cywilizacje nie zawsze s" jednak tym samym, co kultury. Ich
to%samo$& jest uwarunkowana rozwojem tych ostatnich: cywilizacjami s" bowiem tylko te kultury, które zapewniły sobie wzrost i osi"gn#ły dojrza-ło$&, własne optimum57.
Podobne stanowisko zajmował Arnold J. T o y n b e e. Uwa%ał on, %e roz-wój ludzko$ci jest wynikiem działalno$ci człowieka, stawiaj"cego czoło kolejnym wyzwaniom ze strony $rodowiska i poszukuj"cego wyj$cia z ko-lejnych sytuacji, w jakich si# znalazł na skutek swych wcze$niejszych do-kona'. Punktem wyj$cia tego rozwoju jest stan pierwotny, jego rozwini#-ciem – poszczególne kultury, a zwie'czeniem – cywilizacje. Kulturowy fer-ment generuje jednostki lub grupy jednostek, których wynalazczo$& decy-duje o przej$ciu do %ycia cywilizowanego i o cywilizacyjnych post#pach. W ka%dej z cywilizacji ludzie, poci"gni#ci przykładem wybitnych jednostek, próbuj" wznie$& si# ponad poziom zwykłego człowiecze'stwa ku jakiemu$ wy%szemu rodzajowi %ycia duchowego. Nie ma bowiem cywilizacji bez zbli-%enia si# do Boga, skutkiem czego ich odr#bno$& zale%y głównie od czyn-ników natury duchowej (religijnej)58.
55 Zob. tam%e. Por. S k r z y d l e w s k i. Cywilizacja s. 342. 56 Zob. S z a c k i. Historia my li socjologicznej s. 734-737. 57 Por. S z u m e r a. Cywilizacja w my li polskiej s. 13.
58 Zob. A. T o y n b e e. Studium historii. Tł. J. Marz#cki. Warszawa: PIW 2000. Por. S z a c -k i. Historia my li socjologicznej s. 709-713.
Nie zawsze jednak cywilizacja jest rozumiana w kategoriach szansy i per-spektywy dalszego rozwoju kultury. Na przykład Oswald S p e n g l e r pojmował cywilizacj# jako pesymistyczn" i fatalistyczn" konsekwencj# do-konuj"cych si# przemian kulturowych. Jego zdaniem dorobek całej ludzko$ci jest dziełem o$miu kultur, z których ka%da – pomimo interakcji z innymi kulturami – jest sama w sobie organizmem niezale%nym i zupełnym. Proces rozwoju ka%dej z kultur podlega prawom analogicznym do tych, które wy-st#puj" w przyrodzie, st"d te% z konieczno$ci przechodzi on stadia podobne do biologicznych: od młodo$ci, przez dojrzało$&, do staro$ci. Cywilizacja jest ostatni" faz" %ycia kultury. Zwiastunem jej nadej$cia jest transformacja relacji społecznych z bezpo$rednich i organicznych, czyli ugruntowanych na wspólnych wzorcach kulturowych, na po$rednie i mechaniczne, czyli oparte na bezdusznych instytucjach. Cywilizacja jest to wi#c kultura na etapie swego zmierzchu, zaniku i obumierania, na etapie, który przychodzi wcze$-niej lub pó4wcze$-niej, lecz nast#puje zawsze z nieubłagan" konieczno$ci"59.
3. PODSUMOWANIE
Celem podj#tych rozwa%a' była próba uporz"dkowania stanowisk w spra-wie relacji zachodz"cych mi#dzy kultur! i cywilizacj!. W $spra-wietle prze-prowadzonych analiz nale%y wskaza& na dwa konteksty podziału tych relacji. Przy zało%eniu jednokierunkowego rozwoju ludzko$ci mo%na wyró%ni& sta-nowiska mówi"ce o aktualnej lub potencjalnej to%samo$ci kultury i
cywi-lizacji (tradycja francuska) b"d4 te% o ich wzajemnej separacji,
pod-porz"dkowaniu lub dopełnianiu (tradycja niemiecka). Z kolei na tle ró%no-kierunkowego rozwoju ludzkiej populacji mo%na wyró%ni& stanowiska, wed-ług których terminem cywilizacja oznacza si# czynniki integruj"ce lub do-pełniaj"ce rzeczywisto$ci zwane kulturami (tradycja XX wieku).
Wydaje si#, %e głównym powodem ró%norodno$ci postaw wzgl#dem wza-jemnych odniesie' kultury i cywilizacji jest trudno$& w wyja$nianiu zło%o-no$ci ludzkiego %ycia zbiorowego. Poszczególni my$liciele korzystaj" z tych „dwóch ró%nych słów – jak podkre$lił W. Tatarkiewicz – by nimi oznaczy& ró%ne elementy tak bardzo zło%onego %ycia społecznego”60. Z pewno$ci"
59 Zob. O. S p e n g l e r. Zmierzch Zachodu. Zarys morfologii historii uniwersalnej. Tł. J. Ma-rz#cki. Warszawa: Wyd. KR 2001. Por. S z a c k i. Historia my li socjologicznej s. 700-704; S k r z y d l e w s k i. Cywilizacja s. 341; S z u m e r a. Cywilizacja w my li polskiej s. 12-13.
brak powszechnie aprobowanych rozwi"za' zach#ca do tego, aby wszystkich badaczy obj"& powszechnym prawem do ujmowania omawianej tu kwestii po swojemu61. Niemniej jednak przedstawiona typologia
tre$ciowo-zakreso-wych relacji mi#dzy cywilizacj! i kultur! prowokuje do uznania pewnych tradycji interpretacyjnych i konfrontacji ewentualnych nowych propozycji z dokonaniami wcze$niejszymi.
BIBLIOGRAFIA
A d a m s k i F.: Cywilizacja. W: Encyklopedia Katolicka. T. III. Red. R. Łukaszyk i in. Lublin: TN KUL 1979 kol. 741-743.
A l e x a n d e r Ch.: The Concept of Civilization. „The Midwest Sociologist” 1951 nr 2.
B a g b y Ph.: Kultura i historia. Prolegomena do porównawczego badania cywilizacji. Tł. J. Jed-licki. Warszawa: PIW 1975.
B l a u t J.M.: Eight Eurocentric Historians. New York: Guilford Press 2000.
B r a t a n i e c K.: Zachód i Islam. Dylematy relacji. Kraków: Krakowskie Towarzystwo Eduka-cyjne 2009;
B r a u d e l F.: The History of Civilizations. Tłum. R. Mayne. New York: Penguin 1993.
C a h n m a n W.J.: Culture, Civilization, and Social Change. „The Sociological Quarterly” 1962 nr 2 s. 93-106.
C z a r n y J.: Cywilizacja miło$ci – jako kulturotwórcza propozycja Jana Pawła II. W: Ku cywi-lizacji miło$ci. Red. W. Wenz, Wrocław: PWT 2006 s. 202-210.
F u k u y a m a F.: Koniec historii. Tł. T. Biero', M. Wichrowski. Pozna': Zysk i S-ka 1996. G ó r e c k i C.: Filozoficzna idea historii powszechnej. Francisa Fukuyamy
liberalno-demokra-tyczny koniec historii. „Dialogi Polityczne” 2004 nr 2 s. 25-42.
H i l c k m a n A.: Feliks Koneczny i porównawcza nauka o cywilizacjach. W: F. K o n e c z n y. O ład historii. Wrocław: Wyd. NORTOM 2004 s. 72-100.
H u n t i n g t o n S.P.: Zderzenie cywilizacji i nowy kształt ładu $wiatowego. Tłum. H. Jan-kowska. Warszawa: Muza 1998;
J a n P a w e ł II. Kształtowanie sumienia. Kraków: Wyd. M 1998.
J a r o s z y ' s k i P.: Kultura i cywilizacja. Od Cycerona do Konecznego. „Człowiek w Kulturze” 1998 nr 10 s. 13-29.
K r " p i e c M.A.: Kultura. W: Powszechna Encyklopedia Filozofii. T. 6. Red. A. Maryniarczyk. Lublin: PTTA 2005 s. 132-138.
K ł o s k o w s k a A.: Kultura masowa. Krytyka i obrona. Warszawa: PWN 2005. K o n e c z n y F.: O wielo$ci cywilizacji. Kraków: Geberthner i Wolf 1935. — Prawa dziejowe. Komorów: Wyd. ANTYK 1997;
K r z y s z t o f e k K.: Cywilizacja: dwie optyki. Warszawa: Instytut Kultury 1991.
L o t t i c k K.V.: Some Distinctions between Culture and Civilization as Displayed in Socio-logical Literature. „Social Forces” 1950 nr 3 s. 240-250.
61 Por. K r z y s z t o f e k. Cywilizacja: dwie optyki s. 17; T a t a r k i e w i c z. Cywilizacja
i kultura s. 76: „W tych warunkach ten, kto pisze o kulturze i cywilizacji, jest wolny: mo%e je
interpretowa& i jedn" od drugiej odró%nia& jak chce, byle wyzyskuj"c dwa wyrazy, jakie ma do rozporz"dzenia, uwydatnił istotne ró%nice desygnatów”.
M. T u l l i C i c e r o n i s Disputationes Tusculanae. Rec. B. Klotz. Lipsiae 1835.
M i c k i e w i c z A.: Ksi#gi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego. Wrocław: Zakład Naro-dowy im. Ossoli'skich 2004.
M o d r z e j e w s k i A.: Cywilizacja jako system społeczny. „Cywilizacja i Polityka” 2009 nr 7 s. 11-27.
N e w m a n J.: Two Theories of Civilization. „Philosophy” 1979 nr 210 s. 473-483. P i s k o z u b A.: Cywilizacje w czasie i przestrzeni. Gda'sk: Wyd. UG 1996.
P r z y b y ł a I.: Czy cywilizacja zabija kultur#? Inowrocław: WSP TWP w Warszawie 2010. S k r z y d l e w s k i P.: Cywilizacja. W: Powszechna Encyklopedia Filozofii. T. 2. Red. A.
Mary-niarczyk. Lublin: PTTA 2001 s. 339-348.
S k o c z y ' s k i J.: Cywilizacja. W: Encyklopedia Socjologii. T. 1. Red. W. Kwa$niewicz. War-szawa: Oficyna Naukowa 1998 s. 101-103.
S p e n g l e r O.: Zmierzch Zachodu. Zarys morfologii historii uniwersalnej. Tł. J. Marz#cki. Warszawa: Wyd. KR 2001.
S z a c k i J.: Historia my$li socjologicznej. Warszawa: PWN 2002.
S z c z e p a ' s k i J.: Elementarne poj#cia socjologii. Warszawa: PWN 1970;
S z u m e r a G.: Cywilizacja w my$li polskiej. Pogl"dy filozoficzno-społeczne Erazma Majew-skiego. Katowice: Wyd. U7 2007.
T a t a r k i e w i c z W.: Cywilizacja i kultura. W: t e n % e. Parerga. Warszawa: PWN 1978 s. 74-92. T o f f l e r A. i H.: Budowa nowej cywilizacji. Polityka trzeciej fali. Tł. J. Łozi'ski. Pozna':
Zysk i S-ka 1996.
T o y n b e e A.: Studium historii. Tł. J. Marz#cki. Warszawa: PIW 2000.
The Turgot Collection: Writings, Speeches, and Letters of Anne Robert Jacques Turgot, Baron de Laune. Red. D. Gordon. Aubern: Mises Institute 2011.
W e i n b e r g e r J.: Progress. W: New Dictionary of the History of Ideas. T. 5. Red. M.C. Horo-witz. Detroit i in.: Thompson Gale 2005 s. 1912-1916;
Z a b i e g l i k S.: Historia filozofii na tle cywilizacji europejskiej (do ko'ca XVIII wieku). So-pot: Fundacja na rzecz Polskich Zwi"zków Kredytowych 2003.
“CULTURE” AND “CIVILIZATION”: A CORRELATION OF TERMS S u m m a r y
The article aims at elucidating relations between culture and civilization. Its structure is twofold and contains the history of these two ideas before their meeting, as well as the typology of their correlation. The mutual relations between culture and civilization depend on an attitude toward the idea of human progress. While the unidirectional development of the mankind is assumed, it is possible to distinguish both positions of the actual or potential identity of culture and civilization in the respect of their content and extent (Pope John Paul II, Fukuyama), and positions of the separation, subordination or complementation of them (Kant, Weber, Maritain, Toffler, Tatarkiewicz). When the multidirectional growth of the mankind is presupposed, then there come into sight positions where civilizations integrate or accomplish cultures (Koneczny, Huntington, Braudel, Toynbee, Spengler). As the notions of culture and civilization can be used by scholars at will, the given typology inspires a respect for some traditional interpretations.
Słowa kluczowe: kultura, cywilizacja, człowiek, społecze'stwo, ludzko$&. Key words: culture, civilization, man, society, mankind.
!["Katalog der festländischen Handschriften des neunten Jahrhunderts (mit Ausnahme der wisigothischen)", Teil I: "Aachen-Lambach", Bernhard Bischoff, Wiesbaden 1998 : [recenzja]]()