ANNA BATORY1
WIELOWYMIAROWE I DYNAMICZNE JA
PODSTAWĄ TOĩSAMOĝCI
Artykuł przedstawia współczesne ujĊcia systemu Ja, koncentrując siĊ na perspektywie psychologii społeczno-poznawczej. Jest to tłem do wyjaĞnienia zaleĪnoĞci miĊdzy Ja a toĪsamoĞcią osobistą. Wyznaczenie relacji miĊdzy tymi dwoma konstruktami to zaniedbywany problem teoretyczny. PodjĊcie go stanowi nie tylko o klaryfikacji pola badaĔ, ale równieĪ o postĊpie w ramach integracji wiedzy w tym obszarze. Tekst skupia siĊ na priorytetowych z perspektywy społeczno-poznawczej zagadnieniach złoĪonoĞci i dynamiki, jako zasad organizujących funkcjonowanie systemu Ja. Przedstawiono w nim, jak na bazie heterogenicznego Ja wyrastają dynamiczne ujĊcia toĪsamoĞci osobistej, której przypisuje siĊ potencjalną niejednorodnoĞü i zmiennoĞü.
Słowa kluczowe: Ja, toĪsamoĞü.
Najbardziej rozpowszechnione współczeĞnie ujĊcia problematyki Ja odwo-łują siĊ do teorii społeczno-poznawczych (Andersen, Chen, 2002; Banaji, Pren-tice, 1994; Epstein, 1973, 1994; Higgins, 1987). Mniej popularne wydają siĊ propozycje z zakresu psychologii fenomenologicznej (Rogers, 1961/2002), nar-racyjnej (McAdams, 1985) czy teorii psychoanalitycznych (Palombo, Bendicsen, Koch, 2009). W artykule tym przedstawiono próbĊ uporządkowania problema-tyki psychologii Ja pod kątem kluczowych dla teorii społeczno-poznawczych za-łoĪeĔ o złoĪonej i dynamicznej naturze systemu Ja, na bazie którego funkcjonuje toĪsamoĞü osobista. Rozpoczynając od krótkiej analizy relacji Ja–toĪsamoĞü, przejdziemy do wniosków na temat konstytucjonalnych właĞciwoĞci Ja, jak je ujmuje psychologia nurtu społeczno-poznawczego. Kolejne punkty dotyczą idei heterogenicznoĞci i plastycznoĞci systemu Ja oraz ich nastĊpstw dla rozumienia
DR ANNA BATORY – Zakład Psychologii OsobowoĞci, Instytut Psychologii Stosowanej, Akadmia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej, ul. SzczĊĞliwicka 40, 02-353 Warszawa; e-mail: abatory@aps.edu.pl
toĪsamoĞci osobistej. W zakoĔczeniu tekstu zostały wskazane niektóre proble-my teoretyczno-badawcze wynikające z niewystarczających rozstrzygniĊü w za-kresie relacji Ja–toĪsamoĞü oraz przedstawienie kierunków dalszych dociekaĔ w tym zakresie.
I. JA I TOĩSAMOĝû – MOĩLIWOĝCI RÓĩNICOWANIA
Ja i toĪsamoĞü róĪnicujemy ze wzglĊdu na ich zawartoĞü i funkcje. Ja, czĊsto traktowane synonimicznie z koncepcją siebie, jest kategorią nadrzĊdną. ToĪsa-moĞü stanowi szczególny „fragment” systemu Ja. Konsekwencją tego załoĪenia jest fakt, Īe zajmując siĊ toĪsamoĞcią, jesteĞmy zmuszeni permanentnie poruszaü siĊ w problematyce Ja. Manewry te nie zawsze wydaü siĊ mogą przejrzyste, a sama literatura przedmiotu jest w tym wzglĊdzie utrudnieniem.
TrudnoĞci definicyjne wynikają z niewystarczającego rozgraniczenia zakre-sów pojĊü, ale teĪ z małej dbałoĞci o systematyczne wyznaczenie relacji miĊdzy nimi, co byü moĪe wynika z tendencji, którą badacz emocji Averill zawiera w konstatacji, Īe „psychologowie przejawiają zaskakujący brak zainteresowania klasyfikacjami” (1998, s. 13). Niemniej rozwojowi badaĔ nad Ja i toĪsamoĞcią zdaje siĊ zupełnie nie przeszkadzaü brak teoretycznej precyzji. Paradoksalnie, niejasnoĞü terminów i kategoryzacji prawdopodobnie w pewnym zakresie wspiera rozwój dziedziny na polu badawczym. Jednak rzetelna integracja tak uzyskanych danych stoi pod znakiem zapytania.
Pytanie o to, czym jest Ja, stanowi przedmiot nieustających dociekaĔ, a po-trzeba wyklarowania teoretycznego ujĊcia tej problematyki jest ustawicznie pod-noszona jako kardynalna, a równoczeĞnie zaniedbana (Katzko, 2003; Kuzari, 2007; Leary, 2004). Problemy te nasilają siĊ szczególnie w kontekĞcie teorii przyjmujących wieloĞü i heterogenicznoĞü Ja. Trudno powiedzieü, czy wiĊcej jest problemów z uĪywaniem terminu „Ja” czy terminu „toĪsamoĞü”. Jak pisze Baumeister (2004), trudnoĞü, jakiej przysparza sformułowanie wyraĨnej i jasnej definicji Ja, wynika z jego wszechobecnego wystĊpowania. W najnowszej literaturze pojawiają siĊ liczne próby wytyczenia standardów w zakresie stoso-wania tego terminu, aby ograniczyü brak precyzji, dowolnoĞü oraz nieuprawo-mocnione jego uĪywanie (Katzko, 2003).
Wiele koncepcji psychologicznych uĪywa zamiennie pojĊü „Ja” i „toĪsa-moĞü”, nawet gdy wskazują na odrĊbnoĞü obydwu terminów (np. Baumeister, Muraven, 1996; Baumgardner, 1990; Hermans, 2004; Raggatt, 2000).
Jarymo-
wicz (2008b), zastĊpując pojĊcie „toĪsamoĞü społeczna” pojĊciem „JA-społecz-ne”, odwołuje siĊ do przyjĊtego w literaturze zwyczaju, zgodnie z którym toĪ-samoĞü traktuje siĊ jako „uchwytne Ğwiadomie, introspekcyjne powiązanie siebie z innymi” (s. 152). To, jakie rozwiązanie przyjmuje siĊ w kwestii rozróĪnienia miĊdzy Ja a toĪsamoĞcią, jest według tejĪe autorki pochodną orientacji teore-tycznej i paradygmatu badawczego.
Ja rozumiane jest zarówno jako struktura poznawcza, jak i jako proces. W rozumieniu pierwszym akcent pada na zawartoĞü Ja i jej organizacjĊ, innymi słowy analiza skupia siĊ na ja przedmiotowym. Ja ujmuje siĊ jako strukturĊ wie-dzy (Greenwald, 1980) i porównuje do teorii, które ludzie budują na temat siebie samych (Epstein, 1994; Kelly – za: Fransella, 1995). Kontynuatorami tego para-dygmatu są współczesne teorie złoĪonoĞci Ja. Społeczno-poznawcza psychologia osobowoĞci opisuje Ja jako schemat poznawczy (koncepcjĊ siebie), czyli pewną strukturĊ wiedzy zawierającą informacje na temat osoby. Ja stanowi zbiór wielu takich schematów. Zawierają one uogólnioną wiedzĊ o nas samych, np. jestem uczciwy, potrafiĊ siĊ odnaleĨü w kaĪdej sytuacji (Mischel, Shoda, Smith, 2004). Pisząc o systemie Ja, powszechnie stosuje siĊ w tym nurcie termin „koncepcja siebie” bądĨ – uĪywając liczby mnogiej – „koncepcje siebie”. WyjaĞnijmy tutaj zatem, Īe klasycznie w ramach koncepcji siebie wyróĪnia siĊ samowiedzĊ i samoocenĊ (Campbell – za: OleĞ, 2009, s. 263). Pierwsza wyznaczana jest przez aspekt treĞciowy, czyli wiedzĊ na swój temat (cechy, zdolnoĞci itp.), druga odnosi siĊ do oceny siebie w zakresie posiadanych atrybutów i wyraĪa siĊ tym, jak siĊ ze sobą czujemy. W literaturze przedmiotu przyjĊło siĊ jednak mówienie o koncepcji siebie jako równoznacznej z samowiedzą.
W odniesieniu do Ja rozumianego jako proces analizy dotyczą przede wszystkim właĞciwoĞci i funkcji Ja podmiotowego (Blasi, Glodis, 1995; Baume-ister, 2004). W niektórych badaniach próbuje siĊ ująü zarówno warstwĊ podmio-tową, jak i strukturalną (Berzonsky, 2011; Vignoles i in., 2006)1. Kompleksowe
definicje starają siĊ ująü aspekt podmiotowy i przedmiotowy, przyjmując, Īe Ja „obejmuje własne ciało (oraz jego obraz i ocenĊ); wiedzĊ o sobie (czyli strukturĊ ja); toĪsamoĞü (która nadaje poczucie ciągłoĞci ja w czasie i zmieniających siĊ sytuacjach oraz odróĪnia nas od innych), a takĪe zdolnoĞü i skłonnoĞü dokony-wania wyborów, działaĔ celowych i samoregulacji” (Wojciszke, 2002, s. 136).
1 Wydaje siĊ jednak, Īe to psychologia narracyjna a nie społeczno-poznawcza w szczególnoĞci
łączy aspekt podmiotowy i przedmiotowy. UjĊcie narracyjne traktuje Ja jako proces, uprzedmioto-wiony w historiach o swoistej strukturze i indywidualnej treĞci (McAdams, 1985).
ToĪsamoĞü w warstwie treĞciowej, strukturalnej i procesualnej powstaje na bazie Ja. Opisując relacjĊ Ja–toĪsamoĞü funkcjonalnie, stwierdzamy, Īe Ja ma za zadanie kształtowanie i ustawiczne negocjowanie toĪsamoĞci (Wojciszke, 2002). Do systemu Ja przynaleĪą treĞci i podstawowe procesy konieczne do tego, aby jednostka ukształtowała i podtrzymywała swoją toĪsamoĞü. UĪywając tradycyj-nej terminologii moĪna uznaü, Īe toĪsamoĞü tworzy siĊ na bazie interakcji Ja podmiotowego i ja przedmiotowego (James, 1892/2002), co znajduje odzwier-ciedlenie w rozróĪnianiu toĪsamoĞci w sensie podmiotowym i przedmiotowym.
Ja przedmiotowe, czyli stanowiące przedmiot poznania Ja empiryczne, rozu-miane jest w psychologii społeczno-poznawczej jako koncepcja siebie. ToĪsa-moĞü z kolei uznaje siĊ za trzon koncepcji siebie, czyli rdzeĔ Ja. W ramach kon-cepcji siebie znajduje siĊ wiele właĞciwoĞci, które przypisujemy sobie w odpo-wiedzi na pytanie jacy jesteĞmy. Natomiast toĪsamoĞü to esencja z koncepcji siebie, obejmująca najwaĪniejsze dla Ja właĞciwoĞci. WĞród kryteriów róĪnicu-jących toĪsamoĞü i koncepcjĊ siebie OleĞ (2008) wymienia szereg róĪnic doty-czących ich genezy, organizacji i funkcjonowania. ToĪsamoĞü kształtuje siĊ na bazie koncepcji siebie, lecz jest od niej wzglĊdnie niezaleĪna, rządzi siĊ swoimi regułami. W warstwie treĞciowej stanowi „ekstrakt z koncepcji siebie”, funk-cjonalnie jest jednak wzglĊdnie autonomiczna. W skład koncepcji siebie mogą wchodziü róĪne charakterystyki własnej osoby, nawet wykluczające siĊ nawza-jem, z kolei zasadą naczelną w toĪsamoĞci jest wzglĊdna spójnoĞü (tamĪe).
Jak siĊ okazuje, róĪnice miĊdzy toĪsamoĞcią a koncepcją siebie wynikają z hierarchicznej budowy systemu Ja. ToĪsamoĞü odnosi siĊ do najwyĪszego piĊ-tra reprezentacji poznawczych własnej osoby, czyli najbardziej uogólnionych sądów na swój temat, które mają najwiĊkszy wpływ na poszukiwanie i przetwa-rzanie informacji pochodzących z otoczenia (Epstein – za: Fecenec, 2008, s. 17; por. Gaertner, Sedikides, Graetz, 1999; Mandrosz-Wróblewska, 1988; Markus, 1977). Odnosząc siĊ do hierarchicznej budowy systemu Ja, moĪna uznaü, Īe toĪ-samoĞü w sensie przedmiotowym to fragment wiedzy o sobie samym, dotyczący treĞci najwaĪniejszych. Wobec tego przyjmuje siĊ, Īe toĪsamoĞü osobista to „subsystem samowiedzy, na który składają siĊ cechy spostrzegane przez podmiot jako dla własnej osoby najbardziej charakterystyczne i zarazem najbardziej spe-cyficzne, to jest najwyraĨniej odróĪniające własną osobĊ od innych ludzi” (Jary-mowicz, 2000, s. 125). Cały obszar specyficznych i czĊsto trudnych do opisania przeĪyü związanych z toĪsamoĞcią nazywamy jej aspektem podmiotowym. W sensie podmiotowym toĪsamoĞü zatem to powtarzające siĊ sposoby przeĪy-wania siebie w postaci dostĊpnych automatycznie, tzw. pierwotnych poczuü toĪsamoĞciowych (tamĪe). Ich repertuar jest obszerny, a do
najpowszechniej-
szych postaci zalicza siĊ m.in. poczucie wewnĊtrznej spójnoĞci, odrĊbnoĞci od otoczenia, ciągłoĞci własnego ja oraz poczucie posiadania wewnĊtrznej treĞci (Majczyna, 2000; Sokolik, 2000). WyróĪnienie aspektu podmiotowego i przed-miotowego toĪsamoĞci jest pochodne w stosunku do podziału Self (JA) na Ja podmiotowe (poznające) i ja przedmiotowe (poznawane) (James, 1892/2002)2.
UtoĪsamianie bądĨ traktowanie zamiennie terminów Ja i toĪsamoĞü dotyczy najczĊĞciej aspektu przedmiotowego. Wynika to z koncentracji na badaniu za-wartoĞci i struktury ja, przy pomijaniu aspektu podmiotowego. Dzieje siĊ tak byü moĪe po czĊĞci dlatego, Īe badanie przejawów działania Ja podmiotowego wy-maga duĪej skutecznoĞci w odpieraniu zarzutów, Īe zebrane dane rzeczywiĞcie są tym, co badacz chciałby uchwyciü. Próba ujĊcia podmiotowego aspektu Ja i toĪsamoĞci wychodzi naprzeciw postulatom wyodrĊbnienia najbardziej funda-mentalnych właĞciwoĞci toĪsamoĞci (Blasi, Glodis, 1995) i zarazem sprostania ujĊciu osoby jako zdolnej do doĞwiadczania siebie jako podmiotu i przedmiotu poznania równoczeĞnie (Uchnast, 1990).
W psychologii podejmowane są wielopoziomowe ujĊcia problematyki toĪsa-moĞci, które moĪna traktowaü jako odpowiedĨ na próby zredukowania toĪsamo-Ğci do konkretnej formy Ja czy teĪ podstawowych jednostek, zamkniĊtych w zło-Īonych systemach psychicznych. OleĞ (2008) proponuje rozpatrywanie toĪsamo-Ğci w perspektywie trzech ogólnych poziomów jej powstawania i funkcjonowa-nia. ToĪsamoĞü moĪe bowiem przybieraü postaü: kategorialną – zbudowaną na uogólnieniach na temat posiadanych cech, zdolnoĞci itp.; narracyjną – reprezen-towaną przez historiĊ Īycia; bądĨ dialogową – stanowiącą rezultat interakcji miĊ-dzy róĪnymi aspektami siebie, w ramach polifonicznego Ja. Nie są to kategorie wykluczające siĊ, choü zapewne istnieją indywidualne inklinacje ku kaĪdej z nich. Potencjalnie kaĪdy dorosły jest w stanie sformułowaü swoją toĪsamoĞü na tych trzech poziomach, na czym zresztą opierają siĊ badania psychologiczne „wymuszające” skonstruowanie na przykład listy charakterystyk przynaleĪnych do Ja (Grace, Cramer, 2002; McQuillen, Licht, Licht, 2001), osobistej autonar-racji (Brygoła, Batory, 2011; McLean, Pals, 2008; Pals, McAdams, 2011) bądĨ dialogu reprezentującego kluczowe dla toĪsamoĞci kwestie (OleĞ, Brygoła, SibiĔska, 2010; zob. teĪ: Batory, 2007).
2 Dla celów porządkowych: w sensie podmiotowym Ja pisane jest z wielkiej litery, a w
przed-miotowym – z małej. CzĊsto jednak odnosimy siĊ do obydwu poziomów i wtedy uĪywany jest po prostu termin „Ja” (aby nie był mylony z Ja podmiotowym, niektórzy stosują w takim wypadku pisowniĊ wielkimi literami – „JA”, np. Puchalska-Wasyl, 2006).
Analizując zakres pojĊcia „toĪsamoĞü”, naleĪy teĪ wskazaü podział na dwie najbardziej ogólne kategorie toĪsamoĞci, mianowicie jej formĊ osobistą i spo-łeczną. Podstawą tworzenia siĊ toĪsamoĞci osobistej jest porównywanie siebie z innymi. Z kolei toĪsamoĞü społeczna kształtuje siĊ w kontekĞcie identyfikacji z grupami ludzi, równieĪ jeĪeli są one reprezentowane przez abstrakcyjne kate-gorie, na przykład „my – miłoĞnicy sztuki”, z którymi jednostka siĊ identyfikuje (Jarymowicz, 2000).
PrzyjĊcie, Īe toĪsamoĞü stanowi rdzeĔ Ja, sprawia, Īe opis formalny obydwu pojĊü jest zbieĪny. Przegląd literatury nurtu społeczno-poznawczego wskazuje na trzy powiązane ze sobą właĞciwoĞci systemu Ja: złoĪonoĞü, relacyjnoĞü i zmien-noĞü. Wydaje siĊ, Īe moĪna je sprowadziü do ogólnej idei pluralizmu (albo teĪ moĪna uznaü, Īe zostały z niej wyprowadzone), która zawarta jest w znanym stwierdzeniu W. Jamesa, mówiącym o tym, Īe posiadamy tyle róĪnych „ja spo-łecznych”, ile jest osób i grup, które znamy, przez które jesteĞmy rozpoznawani, i kaĪdej z nich pokazujemy siĊ z właĞciwej dla danej relacji strony (James, 1892/2002). SpostrzeĪenie to wskazuje równieĪ intuicje co do zaleĪnoĞci miĊdzy postulowanymi właĞciwoĞciami Ja, i choü trudno połączyü je w ciąg przyczy-nowo skutkowy czy teĪ nadaü im rangi porządkujące, to moĪna wskazaü na pewne powiązania miĊdzy nimi. Teza o złoĪonoĞci Ja opiera siĊ na relacyjnoĞci funkcjonowania społecznego (które stanowiąc genezĊ Ja, odnosi siĊ równieĪ do jego natury), czego skutkiem jest potencjalna zmiennoĞü obrazu własnej osoby. Innymi słowy, z równania złoĪonoĞü plus relacyjnoĞü bierze swój początek zmiennoĞü Ja3. Z perspektywy współczesnych koncepcji społeczno-poznawczych
na pierwszy plan wysuwa siĊ złoĪonoĞü. Traktowana jest jako kategoria nad-rzĊdna, na co wskazuje nazwa „teorie złoĪonoĞci Ja”, stosowana wobec całej grupy koncepcji dotyczących wieloaspektowoĞci i dynamiki systemu Ja.
Kolejne punkty odnoszą siĊ do wyróĪnionych powyĪej, trzech kluczowych właĞciwoĞci Ja, które są uznawane za zasady jego organizacji i funkcjonowania. Dotyczą one zasadniczo systemu Ja jako całoĞci, jednak – jak przedstawia to literatura przedmiotu – w takich samych kategoriach opisuje siĊ toĪsamoĞü, budowaną na bazie złoĪonego, relacyjnego i zmiennego Ja.
3 Przy czym – jak przyjĊto w nurcie społeczno-poznawczym – kaĪda z tych trzech
właĞci-woĞci odnosi siĊ zarówno do samego Ja, jak i do otoczenia socjokulturowego, w kontekĞcie którego jest kształtowane (zob. Gergen, 2009; Markus, Kitayama, 1991; Rattansi, Phoenix, 1997).
II. ZŁOĩONOĝû JA
Z PERSPEKTYWY SPOŁECZNO-POZNAWCZEJ
W dyskusji na temat organizacji Ja pierwszy i podstawowy problem dotyczy przyjĊcia bądĨ odrzucenia tezy o jego wieloĞci, czyli złoĪonoĞci z licznych i na róĪne sposoby powiązanych z sobą jednostek, okreĞlanych mianem aspektów Ja (Linville, 1985) czy teĪ koncepcji siebie (Markus, Kunda, 1986). Jak zauwaĪają Stryker i Serpe (1994), ujmowanie Ja równoczeĞnie w kategoriach pojedynczoĞci i wieloĞci wydaje siĊ niezbĊdne, jeĞli koncept ten ma byü uĪyteczny empirycznie w badaniach nad zachowaniem. Tradycyjnie Ja było ujmowane jako pojedynczy konstrukt, co obecnie jest trudne do utrzymania z perspektywy kilkudziesiĊciu juĪ lat badaĔ nad złoĪonoĞcią percepcji siebie. Jak pisze Lancaster (2008), odwo-łując siĊ do budowy ludzkiego mózgu, „[...] jednolite Ja jest wygenerowane jako centralne zogniskowanie wszelkich interpretacji. Jest ono hipotezą o istnieniu jednolitego odbiorcy wraĪeĔ i sprawcy działaĔ. W rzeczywistoĞci nie istnieje takie sprawujące władzĊ rdzenne Ja. Jednolite Ja jest interpretacją pot hoc: jest jedynie opowieĞcią, którą opowiadamy sami sobie” (s. 151).
Wielokrotnie dowodzono, Īe ludzie posiadają złoĪone Ja, opisywane przez wieloĞü aspektów samowiedzy bądĨ teĪ wieloĞü toĪsamoĞci (Baumgardner, 1990; Cooper, Cruthers, 2008; Hermans, Kempen, van Loon, 1992; Linville, 1985; Markus, 1983; Showers, 1992; Stryker, Serpe, 1994; por. Batory, 2008). CzĊĞci składające siĊ na tĊ wieloĞü opisywane są w kategoriach aspektów Ja (Linville, 1985), koncepcji siebie (Schlenker, Trudeau, 1990; Sedikides, 1995; Markus, Kunda, 1986), pozycji Ja (Hermans, Rijks, Kempen, 1993), subosobowoĞci (Cooper, 2008), elementów toĪsamoĞci (Vignoles i in., 2006) lub po prostu wielu toĪsamoĞci, w znaczeniu pojedynczych aspektów jakiejĞ wiĊkszej całoĞci o tej samej nazwie (Stryker, Serpe, 1994).
Na poziomie zawartoĞci Ja jest złoĪone, jednak dziĊki refleksyjnej aktywno-Ğci podmiotu doĞwiadczane jest jako całoĞü. Zobrazowaniem i wytłumaczeniem tego moĪe byü analogia do dwóch tradycyjnych ujĊü w psychologii percepcji (zob. Maruszewski, 2001). Dla asocjacjonistów (Wundt, Titchener), wzorują-cych siĊ na teorii atomistycznej w fizyce, czĊĞci wiodły prymat nad całoĞcią, a wszystkie elementy w polu percepcyjnym były równie waĪne. Jako przeciw-waga dla takiego ujĊcia percepcji powstała psychologia postaci (gestalt), nazy-wana inaczej strukturalizmem (Wertheimer, Koffka, Köhler), wskazująca, Īe to całoĞü okreĞla właĞciwoĞci elementów, a ta sama czĊĞü – w zaleĪnoĞci od kon-tekstu (pozostałych czĊĞci) – ma inny charakter. Współczesne ujĊcia społeczno- -poznawcze są w pewnym sensie kontynuacją psychologii postaci. ToĪsamoĞü
ujmują jako pewną postaü gestalt, której poszczególne elementy moĪna co prawda wyodrĊbniü, ale znajdują one swój wyraz w konkretnej konfiguracji, która wiąĪe je w funkcjonalną całoĞü. Jednym z takich ujĊü jest koncepcja Vig-noles i współpracowników (Manzi, VigVig-noles, Regalia, 2009; VigVig-noles i in., 2006), która ujmuje toĪsamoĞü jako wielowymiarową całoĞü, złoĪoną z róĪno-rodnych aspektów (tzw. elementów toĪsamoĞci), z których kaĪdy zajmuje moĪli-we do okreĞlenia miejsce w jej strukturze (opisywanej przez wymiar poznawczy, afektywny i behawioralny).
Inny przedstawiciel podejĞcia społeczno-poznawczego, B. Wojciszke (2002) wnioskuje, Īe „[...] idea wieloĞci ja wydaje siĊ fałszywa, gdyĪ idzie przecieĪ ciągle o tĊ samą osobĊ, a podstawowym problemem jest wyjaĞnienie, jak ten sam człowiek moĪe mieü tak róĪne toĪsamoĞci. Rozsądniej wydaje siĊ przyjąü, Īe ja jest luĨną strukturą róĪnych ról i toĪsamoĞci społecznych, przekonaĔ na własny temat i samoocen oraz wartoĞci i celów uznawanych na własne” (s. 137). Autor ten, przyjmując załoĪenie o pojedynczoĞci Ja, przyzwala z kolei na wieloĞü toĪsamoĞci. Przeciwstawny sposób pogodzenia kategorii pojedynczoĞci i wielo-Ğci to przyjĊcie, Īe posiadamy wiele róĪnych Ja, które współtworzą jedną toĪsa-moĞü (np. Vignoles i in., 2006). Obydwa rozwiązania pociągają za sobą kwestie nie tylko metodologiczne, ale przede wszystkim metazałoĪenia o charakterze epistemologicznym. ĝwiadomoĞü tego pozwala postrzegaü przedmiot badania w kontekĞcie przyjĊtych załoĪeĔ o jego naturze. Uznany sposób poznawania sys-temu Ja okreĞla, w jakim stopniu i w jaki sposób moĪna dotrzeü do badanego zjawiska, stosując odpowiadające przyjĊtym załoĪeniom metody pomiaru, a w konsekwencji pozwala krytycznie oceniü, na ile rezultaty badaĔ mogą byü wynikiem zastosowanej metody. Pozwala teĪ na odniesienie siĊ do pozapsycho-logicznych wymiarów toĪsamoĞci, np. społecznego czy teĪ filozoficznego, a co za tym idzie – ma znaczenie dla antropologicznego ujĊcia właĞciwoĞci człowie-ka, co najmniej w perspektywie społeczno-kulturowej.
PrzyjĊcie tezy o wieloaspektowoĞci Ja sprawia, Īe kaĪdy z jego jakoĞciowo róĪnych elementów moĪna opisywaü pod kątem pewnych kategorii formalnych, m.in. takich jak pewnoĞü (Baumgardner, 1990), walencja (Showers, 1992) czy waĪnoĞü (Pelham, 1991) (zob. teĪ: Talik, 2009). Ciekawym przykładem są tutaj badania English i Chen (2007), którzy mierzyli waĪnoĞü róĪnych aspektów samowiedzy oraz stopieĔ, w jakim związane są one z motywem autowaloryzacji. Motyw ten rozpatrywali zatem nie na poziomie globalnym, lecz z uwzglĊdnie-niem róĪnorodnych kontekstów funkcjonowania, które mogą w róĪnym stopniu aktywizowaü tendencjĊ do spostrzegania siebie w pozytywnym Ğwietle.
Podział na globalny i parcjalny wymiar samowiedzy i samooceny jest klu-czową konsekwencją przyjĊcia załoĪenia o złoĪonoĞci Ja. Jak wykazano powy-Īej, w warstwie treĞciowej wyróĪnia siĊ wiele aspektów opisujących Ja z róĪ-norodnych perspektyw. Co za tym idzie, równieĪ ewaluatywny poziom koncepcji siebie jest rozpatrywany parcjalnie. Komponenty składające siĊ na wiedzĊ o so-bie to wieloĞü treĞci, z których kaĪda moĪe byü niezaleĪnie oceniana. Analiza parcjalnych aspektów koncepcji siebie ma szczególne znaczenie w kontekĞcie przewidywania swoistych rezultatów funkcjonowania, takich jak na przykład po-ziom wykonania zadania z uwagi na okreĞlone zdolnoĞci czy satysfakcja z kon-kretnej aktywnoĞci. Tego rodzaju prognozy okazują siĊ skuteczne przy dobraniu odpowiedniej relacji predyktor–kryterium. Przyjmując to załoĪenie, Swann, Chang-Schneider i McClarty (2007, 2008) postulują zasadĊ specyficznego do-pasowania (specificity matching principle), wedle której predyktory powinny byü dobierane stosownie do specyficznych zachowaĔ. Przykładowo, chcąc przewi-dywaü osiągniĊcia w pracy, naleĪałoby prognozowaü to na bazie przekonania o własnych kompetencjach zawodowych raczej niĪ ogólnego przekonania, Īe jestem utalentowana/utalentowany. Przekonanie o własnej skutecznoĞci (Ban-dura, 1993) jest tutaj sztandarowym przykładem zmiennej, która – analizowana w kontekĞcie parcjalnym, czyli w odniesieniu do szczegółowych obszarów funk-cjonowania – wyraĨnie zwiĊksza swoją wartoĞü predyktywną, w przeciwieĔstwie do uogólnionego poczucia własnej skutecznoĞci, którego wartoĞü predyktywna jest niewielka. Obok studiów nad poczuciem własnej skutecznoĞci, równieĪ badania nad samooceną stanowią bogatą egzemplifikacjĊ postulatu specyficz-nego dopasowania. Jak siĊ okazuje, pomiar globalnej samooceny nie przynosi satysfakcjonujących rozwiązaĔ w zakresie przewidywania konkretnych rezulta-tów (Rosenberg i in., 1995; Swann i in., 2007, 2008).
Inną jeszcze kwestią są wynikające z przyjĊcia idei pluralizmu wyniki badaĔ nad „efektami” takiej konstrukcji systemu Ja. Empiryczne uzasadnienia wieloĞci Ja dostarczają dowodów na to, Īe pluralizm moĪe byü korzystny dla funkcjono-wania psychicznego, np. radzenia sobie ze stresem (Linville, 1985), czy teĪ ogól-nego przystosowania (Talik, 2009). RównoczeĞnie nie brak badaĔ wskazujących na odwrotną zaleĪnoĞü (Altrocchi, 2008; Suszek, 2005). Niewykluczone jednak, Īe rozbieĪnoĞci po czĊĞci wynikają z zatartych (w procesie doboru grupy lub konstrukcji narzĊdzia badawczego) róĪnic w zakresie zdrowej złoĪonoĞci Ja i jej patologicznych form o charakterze dysocjacyjnym. Początkowe zainteresowanie zjawiskiem złoĪonoĞci w znacznym stopniu inspirowane było obserwacjami kli-nicznymi pacjentów z osobowoĞcią wieloraką (aktualnie okreĞlaną jako dysocja-cyjne zaburzenie toĪsamoĞci). Obecnie jednak badania nad pluralizmem Ja
do-
tyczą przede wszystkim normalnej heterogenicznoĞci. Zasadnicza róĪnica miĊ-dzy złoĪonoĞcią normalną a jej psychopatologiczną formą odnosi siĊ do sztyw-nych granic, braku elastycznoĞci i komunikacji oraz barier pamiĊciowych miĊ-dzy róĪnymi aspektami Ja w przypadkach (sub)klinicznych (Ross, 2008; por. Ox-nam, 2008). Niekiedy proponuje siĊ, Īe obydwie formy złoĪonoĞci mogą odnosiü siĊ do jednego wymiaru róĪnic indywidualnych (Rowan, 2008; Altrocchi, 2008). Jednak przyjĊcie takiego rozwiązania wymaga precyzyjnego wskazania róĪnic iloĞciowych i jakoĞciowych na postulowanym wymiarze, a takich danych brak. Dlatego bardziej uzasadnione wydaje siĊ przyjĊcie załoĪenia, Īe związki dyso-cjacyjnego zaburzenia toĪsamoĞci z normalną formą złoĪonoĞci i róĪnorodnoĞci Ja pozostają jak na razie niedookreĞlone (Ross, 2008).
Ogólną implikacją załoĪenia o złoĪonoĞci i zróĪnicowaniu poziomów samo-wiedzy i samooceny jest teza, Īe zarówno toĪsamoĞü w sensie przedmiotowym, jak i podmiotowym (poczucie toĪsamoĞci) nie pochodzi od pojedynczego „ja”, lecz wyłania siĊ z doĞwiadczenia pochodzącego od wielu aspektów. Z tej per- spektywy uzasadnione jest wyróĪnianie obok globalnego równieĪ parcjalnego poziomu samooceny i poczucia własnej skutecznoĞci. Ta samo dotyczy parcjal-nego poczucia sensu Īycia czy bliskoĞci z innymi itp., związanych z jakoĞciowo róĪnymi „jednostkami” samowiedzy w postaci pozycji Ja/elementów toĪsamo-Ğci/aspektów siebie itp. WyodrĊbniamy je nie tylko na poziomie teoretycznym, lecz moĪemy uchwyciü empirycznie, jak to uczynili w swoich badaniach Vigno-les ze współpracownikami (2006).
III. RELACYJNOĝû
W GENEZIE I FUNKCJONOWANIU JA
Analizowana w poprzednim punkcie wieloĞü i złoĪonoĞü Ja w sposób niemal nierozłączny wiąĪe siĊ z załoĪeniem o jego dynamicznoĞci. System Ja kształto-wany jest przez relacje z otoczeniem. Wyłania siĊ ze stosunków interpersonal-nych oraz osobistych odniesieĔ do Ğwiata, społeczeĔstwa, kultury. Relacje, jakie posiada jednostka, stanowią o toĪsamoĞci, jaką kształtuje.
RelacyjnoĞü toĪsamoĞci zasadza siĊ na społecznym pochodzeniu wiedzy o sobie. Samowiedza powstaje w interakcji z otoczeniem (Andersen, Chen, 2002; Hermans, 2004; Higgins, 1987; Mischel, Shoda, Smith, 2004), przy czym tło społeczno-kulturowe moĪe mniej lub bardziej wspieraü konstruowanie Ja na bazie interakcji (Markus, Kitayama, 1991). SpoĞród róĪnych ujĊü teoretyczno-
-badawczych szczególnie konstrukcjonizm społeczny wyraĪa pogląd o interper-sonalnym i społecznym konstruowaniu toĪsamoĞci (zob. Gergen, 2009).
ToĪsamoĞü kształtuje siĊ na róĪnych poziomach doĞwiadczenia, jednak po-ziom interpersonalny ma tutaj fundamentalne znaczenie. PojĊcie Ja powstaje na bazie relacji z osobami znaczącymi, co wyraĨnie zaznaczają teorie psychodyna-miczne, a w szczególnoĞci teorie relacji z obiektem M. Mahler i M. Klein czy teoria Ja H. Kohuta (Palombo, Bendicsen, Koch, 2009). Poznawczą reinterpreta-cjĊ tej zasady prezentują społeczno-poznawcze teorie osobowoĞci. Przyjmuje siĊ, Īe wiedza na temat siebie jest ĞciĞle związana z wiedzą o osobach znaczących w naszym Īyciu. Zawarte w samowiedzy reprezentacje takich osób aktywowane są w okreĞlonych kontekstach. W społeczno-poznawczym modelu kognitywno- -afektywnego systemu osobowoĞci (cognitive-affective personality system, CAPS), zaproponowanym przez W. Mischela i Y. ShodĊ (za: Mischel, Shoda, Smith, 2004, s. 283-288), proces ten tłumaczony jest schematem jeĞli… to….
JeĞli umysłowa reprezentacja jakiejĞ osoby przechowywana w naszej pamiĊci
jest aktywowana, to równoczeĞnie aktywizowane są powiązane z nią aspekty dotyczące nas samych. Nadaje to naszemu Ja charakter relacyjny i w swej gene-zie interpersonalny, gdyĪ to, kim jesteĞmy, co o sobie myĞlimy i jakimi osobami siĊ czujemy, wyłania siĊ z naszych interakcji z osobami dla nas waĪnymi i bli-skimi. Zgodnie z ujĊciem społeczno-poznawczym, system Ja składa siĊ zatem z repertuaru licznych „relacyjnych ja”, które generują szerokie spektrum inter-personalnych wzorów działania, charakteryzujących siĊ specyficznymi właĞci-woĞciami afektywnymi, motywacyjnymi, ewaluacyjnymi oraz swoistą samore-gulacją. To, który fragment samowiedzy (które „ja”) jest aktywizowany w pa-miĊci roboczej, jest pochodną okolicznoĞci. Kontekstowa zmiennoĞü Ja w ujĊciu Andersen i Chen (2002) jest tłumaczona wystĊpowaniem zjawiska przeniesienia, interpretowanego poznawczo. Kiedy reprezentacja osoby znaczącej jest uaktyw-niona w danej sytuacji, wiedza dotycząca „ja-w-relacji-do-osoby-znaczącej” (self-with-significant-other-knowledge) jest aktualizowana w pamiĊci roboczej. Psychodynamiczna koncepcja przeniesienia uzyskuje tu poznawczą reinterpre-tacjĊ. Kiedy spotykając nową osobĊ, szybko nabieramy do niej okreĞlonego sto-sunku, to byü moĪe dzieje siĊ tak za sprawą tego, Īe osoba ta (sytuacja) akty-wizuje konkretną reprezentacjĊ osoby znaczącej (np. partnera sprzed lat), a rów-noczeĞnie aktualizuje związane z nią aspekty samowiedzy i wzorce afektywne, które teraz zostają ukierunkowane na nowo napotkaną osobĊ.
Istnieją sugestie mówiące o tym, Īe koncepcja relacyjnoĞci Ja jest szczegól-nie trafna w odszczegól-niesieniu do toĪsamoĞci konstruowanej przez kobiety (Côté, Le-vine, 2002). Badacze z krĊgu tzw. psychologii feministycznej zauwaĪają, Īe
w badaniach bagatelizuje siĊ róĪnice w zakresie płci dotyczące procesów kształ-towania toĪsamoĞci. W konsekwencji istniejące modele toĪsamoĞci mają charak-ter wyraĨnie „mĊski”, nie uwzglĊdniając osobliwoĞci „kobiecych”. OrĊdownicz-ką takiej wizji jest J. Jordan (Côté, Levine, 2002, s. 80-81), przypominająca, Īe to właĞnie kobiety – w wiĊkszym stopniu niĪ mĊĪczyĨni – przykładają wagĊ do tworzenia relacji interpersonalnych, które okreĞlają ich toĪsamoĞü. Ich funk-cjonowanie jest zatem bardziej zanurzone w kontekĞcie, a granice Ja bardziej elastyczne. Z kolei mĊĪczyĨni są skłonni ustalaü wyraĨne granice, które definiują i okreĞlają to, kim są. Warto jednak pamiĊtaü, Īe róĪnice te da siĊ opisaü w charakterze niuansów raczej niĪ istotnych dychotomii miĊdzy kobietami i mĊĪczyznami, a ich nadmierne akcentowanie na gruncie teorii i prowadzo- nych badaĔ moĪe wzmacniaü stereotypy płciowe.
Z idei relacyjnoĞci wynika równieĪ zasada, iĪ toĪsamoĞü kształtuje siĊ w konfrontacji z innoĞcią. Budowana jest na bazie odniesienia do innych ludzi, idei, wartoĞci itp. W relacji do zaobserwowanej w otoczeniu róĪnorodnoĞci jed-nostka dookreĞla własną toĪsamoĞü, która uzyskuje znaczenie w „relacji róĪ-nicy”. Jednostka dookreĞla siebie w kontekĞcie tego, kim nie jest (Rattansi, Pho-enix, 1997). Podmiot jest „zdecentralizowany” w tym sensie, Īe nie stanowi dla siebie punktu odniesienia, lecz zwraca siĊ ku czemuĞ (komuĞ) innemu. Pewną konsekwencją tej relacyjnoĞci, jak ją tłumaczą Rattansi i Phoenix, jest odrzuca-nie kategorii „rdzennego Ja”, które moĪna by rozumieü jako pojedynczą toĪsa-moĞü osoby (por. Gergen, 2009). ToĪsatoĪsa-moĞü w tym ujĊciu nie stanowi trzonu systemu Ja, lecz wypływa z przyjmowania wielu perspektyw, które uzyskują wagĊ zaleĪnie od kontekstu. Łatwo zauwaĪyü, Īe w przytoczonych tu argumen-tach na rzecz relacyjnoĞci Ja pobrzmiewają tezy interakcjonizmu społecznego Meada (1934/1975).
IV. STAŁOĝû I ZMIENNOĝû
– ANTYNOMIE W DYNAMICE SYSTEMU JA
Trzecią z wyróĪnionych na początku tekstu właĞciwoĞci systemu Ja jest zmiennoĞü, bazująca na relacyjnym charakterze wieloaspektowej samowiedzy i samooceny. UjĊcie Ja w kategoriach dynamicznych ma długą tradycjĊ (zob. Ja-mes, 1892/2002). W myĞl procesualnej interpretacji Rogersa (1961/2002), „Byü tym, kim siĊ jest, oznacza bycie w pełni procesem. Kiedy człowiek pragnie byü naprawdĊ tym, kim jest, wspomaga przez to zmiany, a prawdopodobnie nawet je maksymalizuje” (s. 219). Z psychoterapeutycznych obserwacji Rogersa
wyni-
kało, Īe ludzie intuicyjnie dąĪą do zmian, a „jednym z najbardziej oczywistych dąĪeĔ dostrzegalnych u klientów jest właĞnie stawanie siĊ całą złoĪonoĞcią swo-jego zmieniającego siĊ w kaĪdej znaczącej chwili «ja»” (s. 214). Jednak to do-piero rozwój teorii poznawczych przyczynił siĊ do wypromowania w badaniach naukowych ujĊcia Ja jako równoczeĞnie zmiennego i stałego. Kwestia zmienno-Ğci-stałoĞci wciąĪ cieszy siĊ zainteresowaniem badaczy, choü do tej pory przed-stawiono wiele rozwiązaĔ tego zagadnienia. Ja rozumiane w terminach koncepcji siebie od dawna jest ujmowane jako struktura plastyczna, czego Ĩródeł upatruje siĊ przede wszystkim w społecznym pochodzeniu samowiedzy (Markus, Wurf, 1987).
Tak jak kontrowersje typu pierwszeĔstwo afektu nad poznaniem stają siĊ po-woli archaiczne, tak teĪ debata stabilnoĞü-elastycznoĞü (stability-malleability) Ja przestaje byü kontrowersyjna w miarĊ postĊpu nauki. Na równi z przyjĊciem, Īe Ja jest zarówno afektywne i poznawcze, kierowane autoweryfikacją i autowa-loryzacją, przyjmuje siĊ, Īe stałoĞü i zmiennoĞü stanowią jego dwa oblicza (Dutton, Brown, 1997). Tłumaczy siĊ to plastycznoĞcią chwilowych i stabilno-Ğcią rdzennych percepcji siebie (Markus, 1977, 1983; Pelham, 1991). ZmiennoĞü wyraĪa siĊ w elastycznym funkcjonowaniu w ramach róĪnorodnoĞci bieĪących, aktualnie dostĊpnych fragmentów samowiedzy, zaktualizowanych w myĞleniu, funkcjonowaniu afektywnym i w działaniu. Wiedza na własny temat (przekona-nia, postawy, wartoĞci itp.) jest na tyle rozległa, Īe w danym momencie dostĊpna jest w ograniczonym zakresie. ZmiennoĞü sytuacji zewnĊtrznej oraz róĪne aspek-ty moaspek-tywacyjne sprawiają, Īe zawartoĞü uĞwiadamianego Ja zmienia siĊ, od-zwierciedlając róĪne aspekty samowiedzy (Rhodewalt, Agustsdottir, 1986).
StałoĞü czy teĪ stabilnoĞü Ja bywa rozumiana równieĪ jako spójnoĞü, czyli pewna konsekwencja w postrzeganiu siebie i zachowaniu. MoĪe odnosiü siĊ do spójnoĞci koncepcji siebie w róĪnych kontekstach oraz spójnoĞci w obrĊbie da-nego kontekstu, ale na przestrzeni czasu (English, Chen, 2007). Przykładem pierwszego rodzaju stabilnoĞci jest postrzeganie siebie wzglĊdnie tak samo, niezaleĪnie od okolicznoĞci i w stosunku do róĪnych osób. Natomiast w drugim przypadku miarą stabilnoĞci jest podobne zachowanie i postrzeganie siebie w ra-mach konkretnego kontekstu (np. w roli zawodowej, na przyjĊciu towarzyskim), czemu towarzyszyü moĪe fluktuacja w percepcji siebie, stosownie do zmienia-jących siĊ sytuacji i relacji interpersonalnych. RozróĪnienie to okazało siĊ szczególnie waĪne z punktu widzenia róĪnic miĊdzykulturowych (zob. Tafarodi i in., 2004). Badania English i Chen (2007) wykazały, Īe Amerykanie pocho-dzenia azjatyckiego (w porównaniu z Amerykanami pochopocho-dzenia europejskiego) charakteryzują siĊ niską miĊdzysytuacyjną spójnoĞcią koncepcji siebie.
Nato-
miast moĪna im przypisaü duĪą spójnoĞü samopisu w danym kontekĞcie, w róĪ-nych punktach czasowych. Ich koncepcja siebie charakteryzuje siĊ wysoką spe-cyficznoĞcią; klarownie wyodrĊbnione aspekty Ja w małym stopniu ze sobą ko-respondują, ale kaĪdy z nich odznacza siĊ duĪą stabilnoĞcią w czasie.
W Ğlad za dynamicznymi ujĊciami Ja idą dynamiczne ujĊcia toĪsamoĞci. „ToĪsamoĞü jednostki nie jest po prostu czymĞ danym jako wynik ciągłoĞci jej działania, ale czymĞ, co musi byü rutynowo wytwarzane i podtrzymywane przez refleksyjnie działającą jednostkĊ” (Giddens, 2007, s. 74). Nie chodzi tu tylko o procesualne ujĊcie toĪsamoĞci, czyli akcentowanie tego, Īe rozwija siĊ ona czy teĪ jest konstruowana nieustannie na przestrzeni Īycia, co opisują teorie narra-cyjne (McAdams, 1985, 2001; McLean, 2008; Stemplewska-ĩakowicz, 2002; TrzebiĔski, 2002) oraz współczesne ujĊcia teorii statusów toĪsamoĞci (Berzon-sky 1994; BrzeziĔska, Piotrowski, 2010; van Hoof, Raaijmakers, 2003). Aktual-nie rozwijane koncepcje w ramach róĪnych nurtów teoretyczno-badawczych proponują inny rodzaj rozumienia dynamiki. Swoistą nowoĞcią jest miĊdzy in-nymi ujmowanie toĪsamoĞci jako wyniku chwilowej interakcji. Wiele współ-czesnych ujĊü postrzega toĪsamoĞü nie tylko jako złoĪoną, zdecentralizowaną i dynamiczną, ale jako relatywistyczną, płynną, fragmentaryczną, tworzoną kon-tekstualnie (Annese, 2004; Gergen, 2009; por. Baumann, 2007; Giddens, 2007). Skrajne stanowiska wskazują nawet na konstruowanie toĪsamoĞci ad hoc (Ger-gen – za: Talamo, Ligorio, 2000). Tak rozumiana zmiennoĞü to coĞ wiĊcej niĪ uznanie, Īe toĪsamoĞü funkcjonuje jako proces. PrzyjĊcie tego punktu widzenia sprowadza siĊ do zgody na to, Īe toĪsamoĞü ma charakter efemeryczny. Czy jednak konstruowana „na chwilĊ” reprezentacja własnej osoby to rzeczywiĞcie toĪsamoĞü, a nie prowizoryczna wizja siebie? Czy da siĊ pogodziü w nauce takie spojrzenie z tradycyjnym ujĊciem toĪsamoĞci, charakteryzowanej przez wzglĊd-ną trwałoĞü? Byü moĪe jest to dylemat pozorny, a rozwiązaniem jest przyjĊcie formuły, która okazała siĊ skuteczna w innych przypadkach. Chodzi tu o opis toĪsamoĞci w kategoriach „stanu” i „cechy”. To hipoteza prowokacyjna, lecz warta namysłu. Jakkolwiek z oczywistych wzglĊdów niesie za sobą niepokój, Īe relatywizuje siĊ jedną z najwaĪniejszych kategorii psychologicznych. ToĪsamoĞü jako cechĊ moĪna by ujmowaü zatem jako wzglĊdnie stabilny rdzeĔ systemu Ja (jak to wskazywano w niniejszym artykule). Z kolei na poziomie stanu roz-patrywana byłaby zgodnie z postmodernistycznymi ujĊciami toĪsamoĞci budo-wanej ad hoc (zob. Gergen, 2009; Talamo, Ligorio, 2000). RównoczeĞnie roz-strzygniĊcia wymaga, czy stan to wyraz cechy (ujawniający siĊ w danym mo-mencie aspekt toĪsamoĞci), czy teĪ naleĪy uznaü, Īe toĪsamoĞü jako stan przy-darza siĊ nam, bĊdąc wzglĊdnie niezaleĪna od tego, co trwałe w systemie Ja.
ToĪsamoĞü ujawniania na poziomie stanu byłaby zatem jednym z obliczy, aktua-lizowanym tu i teraz, bądĨ teĪ formą wywoływaną ad hoc, niekorespondującą z toĪsamoĞcią jako cechą; przy czym niezaleĪnie od tego, na jakiej zasadzie siĊ wyłania, posiada właĞciwą toĪsamoĞci nadrzĊdną i zarządzającą funkcjĊ w sy-stemie Ja, jest bowiem czymĞ wiĊcej niĪ sytuacyjnie zaktualizowaną koncepcją siebie.
Inspiracje czerpane ze zjawiska zmiennoĞci Ja dają nowe spojrzenie na dyna-mikĊ toĪsamoĞci, która – pomimo swojej niejako konstytucjonalnej trwałoĞci (uznaje siĊ ją za rdzeĔ koncepcji siebie) – podlega pewnym zmianom. NaleĪy przy tym pamiĊtaü, Īe nie jest to odkrycie ostatnich lat. Jak pisał James, skoro Ja ulega nieustannym zmianom rozwojowym, to „[...] toĪsamoĞü, którą poznajemy, Ğledząc to długotrwałe przetwarzanie, moĪe byü tylko wzglĊdną toĪsamoĞcią powolnej zmiany, w jakiej zawsze zachowane zostają pewne wspólne składniki. Elementem najbardziej wspólnym ze wszystkich, najbardziej jednolitym, jest posiadanie pewnych wspólnych treĞci pamiĊciowych” (1892/2002, s. 154).
Warto jeszcze zwróciü uwagĊ, Īe zmiany toĪsamoĞci niekoniecznie dotyczą jej zawartoĞci. Przez całe Īycie moĪna uwaĪaü siĊ za osobĊ niezaleĪną, odwaĪną i towarzyską, pomimo Īe waga tych aspektów zmienia siĊ na przestrzeni czasu i róĪnych kontekstów. Wymiar zmiennoĞü-stałoĞü moĪna bowiem odnieĞü do struktury toĪsamoĞci, a nie do jej zawartoĞci, choü i ona jest potencjalnie zmien-na. ZmiennoĞü dotyczyłaby zatem elastycznoĞci w zakresie miejsca, jakie zaj-mują róĪne aspekty w strukturze toĪsamoĞci (Vignoles in., 2006). StopieĔ, w ja-kim dany aspekt jest aktualnie centralny w definicji siebie, pozytywnie warto-Ğciowany i widoczny w zachowaniu, jest zmienny, gdyĪ zaleĪny miĊdzy innymi od działania procesów motywacyjnych, które nieustannie kształtują naszą toĪsa-moĞü (tamĪe).
V. W KIERUNKU ROZSTRZYGNIĉû TEORETYCZNYCH I TENDENCJI W BADANIACH
Przedstawione w poprzednich punktach zasady organizujące funkcjonowanie Ja opisywano w kontekĞcie systemu Ja jako całoĞci. Powstaje pytanie, czy złoĪo-noĞü, relacyjnoĞü i zmiennoĞü w równym stopniu odnoszą siĊ do organizacji i funkcjonowania zarówno koncepcji siebie (Ja), jak i toĪsamoĞci. W perspekty-wie ujĊü społeczno-poznawczych kwestie te nakładają siĊ na siebie; ze złoĪo-nego Ja wyłania siĊ złoĪona toĪsamoĞü, a zmiennoĞü aspektów Ja przekłada siĊ na plastycznoĞü toĪsamoĞci. Przy braku teoretycznej precyzji w literaturze
przed-
miotu niełatwo postulowaü zaleĪnoĞci miĊdzy wieloĞcią i dynamiką Ja a kon-strukcją toĪsamoĞci, a teorie złoĪonoĞci Ja w zasadzie nie wskazują na skutki wielowymiarowoĞci Ja dla toĪsamoĞci. Jedno z kluczowych pytaĔ, które moĪna w tym kontekĞcie postawiü, biorąc pod uwagĊ współczesne ramy socjokulturowe (zob. Gergen, 2009; Giddens, 2007), dotyczy tego, czy w ramach złoĪonego, ale niespójnego Ja moĪe powstaü koherentna toĪsamoĞü.
Przyjmując, Īe toĪsamoĞü kształtuje siĊ na bazie Ja, moĪna oczekiwaü, Īe podziela jego podstawowe charakterystyki formalno-organizacyjne. Odpowiedzi na pytanie o relacjĊ miedzy złoĪonoĞcią Ja a spójnoĞcią toĪsamoĞci moĪna docie-kaü, nawiązując do zaleĪnoĞci wskazywanych przez Campbell, Assanand i Di Paula (2004), którzy opisują właĞciwoĞci struktury Ja na dwóch wymiarach: złoĪonoĞci i integracji. ZłoĪonoĞü Ja to stopieĔ pluralizmu (wieloĞci aspektów), natomiast integracja to stopieĔ jednoĞci istniejącej struktury. Obydwa wymiary są ze sobą powiązane. Ja o małej złoĪonoĞci jest z natury zintegrowane. Nato-miast zróĪnicowane, wieloaspektowe Ja moĪe siĊ charakteryzowaü niską bądĨ wysoką integracją. Analogicznie rzecz ujmując, toĪsamoĞü budowana na bazie złoĪonego i zintegrowanego Ja nabierałaby wielowymiarowego, ale spójnego kształtu; zaĞ na bazie wielorakiego i niezintegrowanego Ja moĪe kształtowaü siĊ toĪsamoĞü funkcjonująca według podobnych zasad. Czy jednak Ja złoĪone, ale niezintegrowane (obejmujące niejednorodne, a nawet wykluczające siĊ autowize-runki) moĪe stanowiü podstawĊ spójnej toĪsamoĞci? JeĞli przyjmiemy, Īe Ja i toĪsamoĞü rządzą siĊ własnymi prawami, pozostając w pewnym zakresie wzglĊdnie autonomiczne, to odpowiedĨ na powyĪsze pytanie jest twierdząca.
Z rzadka odnaleĨü moĪna w literaturze zróĪnicowanie w zakresie opisu kon-cepcji siebie (Ja) i toĪsamoĞci. Wskazuje siĊ, Īe toĪsamoĞü jest wzglĊdnie sta-bilna, ma wĊĪszą zawartoĞü treĞciową i w wyĪszym stopniu charakteryzowana jest przez zasadĊ spójnoĞci (OleĞ, 2008; zob. teĪ: Dutton, Brown, 1997; Gaertner, Sedikides, Graetz, 1999; Markus, 1977; Pelham, 1991; Vignoles i in., 2006). W porównaniu z koncepcją siebie jest przede wszystkim budowana na poziomie Ğwiadomym (nie automatycznym), a jej rozwój na dalszych etapach Īycia zaleĪy przede wszystkim od refleksyjnej aktywnoĞci podmiotu (Giddens, 2007; Jarymo-wicz, 2008b). MoĪliwe do wskazania odrĊbnoĞci sugerują, Īe kształtowana na bazie Ja toĪsamoĞü niekoniecznie podziela jego właĞciwoĞci, choü ich trajektorie rozwoju prawdopodobnie pokrywają siĊ w znacznej mierze4. Bazując na
4 Teorie rozwoju Ja (ego) i toĪsamoĞci odnajdujemy głównie w nurcie psychodynamicznym,
gdzie ujmuje siĊ je w sposób łączny (zob. Palombo, Bendicsen, Koch, 2009). Podobnie rzecz ma siĊ w kontekĞcie zwiastującej psychologiĊ społeczno-poznawczą koncepcji rozwoju Ja (proprium) G. Allporta (za: OleĞ, 2009).
nych róĪnicach, moĪna weryfikowaü hipotezy dotyczące organizacyjnej i funk-cjonalnej zaleĪnoĞci miĊdzy Ja a toĪsamoĞcią.
Tezy dotyczące złoĪonoĞci i zmiennoĞci Ja stanowią cenny punkt odniesie-nia dla badaĔ nad toĪsamoĞcią. Dlatego nieraz wydawaü siĊ moĪe, Īe w pracach z zakresu psychologicznej problematyki toĪsamoĞci wiĊcej jest dywagacji na temat natury Ja niĪ toĪsamoĞci jako takiej. Wynika to równieĪ z faktu, Īe wielu badaczy, poruszając siĊ w problematyce toĪsamoĞciowej, uĪywa zamiennie ka-tegorii Ja, która pomimo całej złoĪonoĞci wydaje siĊ bezpieczniejsza, bo szersza zakresowo. Ponadto, powołując siĊ na literaturĊ przedmiotu, jesteĞmy poniekąd zmuszeni pozostawaü w zgodzie z autorami i stosowaü ich terminologiĊ. Naczel-ny jednak powód pomieszania w obszarze teorii i badaĔ jest taki, Īe nie ma toĪsamoĞci bez Ja. A czy jest Ja bez toĪsamoĞci? To pytanie jest nie tylko inspi-rujące, ale odpowiedĨ twierdząca jest moĪliwa do obrony. W kontekĞcie zabu-rzeĔ zdrowia psychicznego łatwo znaleĨü przykłady, kiedy to pacjent ma łącz-noĞü ze swoim Ja tu i teraz, ale przejawia brak poczucia ciągłoĞci i spójnoĞci tego, kim jest (Sokolik, 2000). Czy w sytuacjach niepatologicznych istnieje Ja bez toĪsamoĞci? Jest tak z pewnoĞcią, jeĞli weĨmiemy pod uwagĊ bieg Īycia ludzkiego. ToĪsamoĞü jest owocem indywidualnej refleksji, stąd jej pełny kształt lokuje siĊ na dalszych etapach rozwoju. WewnĊtrzna spójnoĞü, nadająca Īyciu porządek i sens, jest osiągniĊciem rozwojowym, ale teĪ nie kaĪdy ją osiąga (McAdams, 1985, 2001).
JeĞli toĪsamoĞü to rdzeĔ systemu Ja, którego pełne ukształtowanie jest wyra-zem podmiotowoĞci jednostki, moĪna w pewnych warunkach oczekiwaü braku takiego rdzenia. Dzieje siĊ tak chociaĪby w kontekĞcie natłoku doĞwiadczeĔ, którym nie towarzyszy odpowiednie opracowanie, co moĪna tłumaczyü m.in. brakiem równowagi miĊdzy procesami asymilacji i akomodacji. Funkcje toĪsa-moĞci pełniłaby wtedy rozproszona samowiedza, której brak integracji, lecz pomimo to osoba ma przeĞwiadczenie, kim jest, i moĪe doĞwiadczaü pewnej trwałoĞci zróĪnicowanych i wymiennych aspektów siebie (powiedzielibyĞmy: trwałoĞü w niestabilnoĞci, parafrazując zasadĊ „jednoĞü w róĪnorodnoĞci”).
Z kolei przyjmując, Īe toĪsamoĞü jest odkrywana raczej niĪ kreowana (zob. Schwartz, 2001), moĪe byü i tak, Īe choü istnieje na pewnym poziomie, to brak do niej dostĊpu w sensie poznawczym. Przykładowo, osoba wie, jaka jest, zna swoje róĪne oblicza, ale ma poczucie, Īe nie wie, które z nich jest prawdziwe. Owo prawdziwe, rdzenne Ja utoĪsamiane jest zazwyczaj z centrum systemu Ja i osobistą autentycznoĞcią, co przekłada siĊ na doĞwiadczanie poczucia sensu Īycia (Schlegel i in., 2009). JeĞli nie mamy dostĊpu do naszego rdzennego Ja, moĪe wystĊpowaü brak poczucia pewnoĞci tego, kim siĊ w istocie jest.
Wszystkie powyĪsze analizy zakładają, Īe toĪsamoĞü to centrum systemu Ja, stanowiące rdzeĔ koncepcji siebie i powiązane ze sferą przeĪyciową, zapewnia-jącą jednostce poczucie osobistej ciągłoĞci, odrĊbnoĞci od innych itp. Natomiast w krĊgu tzw. postmodernistycznych koncepcji istnieją stanowiska wskazujące na brak takiego rdzenia we współczeĞnie konstruowanych toĪsamoĞciach (Gergen, 2009; Rattansi, Phoenix, 1997), co według przyjĊtych wczeĞniej kryteriów uzna-libyĞmy za brak toĪsamoĞci. UjĊcia te kwestionują tradycyjne spojrzenie, uza-sadniając, Īe w obliczu póĨnej nowoczesnoĞci, ciągłoĞü i jednorodnoĞü toĪsa-moĞci nie współgrają z jej adaptacyjnoĞcią (Schachter, 2005). Zatem to, co w perspektywie przyjĊtych w tym artykule załoĪeĔ moĪna by uznaü za brak toĪsamoĞci, koncepcje te interpretowałyby jako nowy jej kształt. Powiedzieliby-Ğmy zatem, Īe heterogeniczna koncepcja siebie spełnia funkcje toĪsamoĞci; czło-wiek funkcjonuje na bazie wielu autowizerunków, bez koniecznoĞci odnoszenia siĊ do jakiegoĞ rdzenia Ja, stanowiącego rzekomo najwaĪniejszy fragment tej struktury. Konfrontacja tych dwóch spojrzeĔ na toĪsamoĞü pokazuje, jak waĪne są rozstrzygniĊcia teoretyczne w analizowanym obszarze.
*
ToĪsamoĞü ma z definicji charakter wzglĊdnie trwały, dotyczy bowiem aspektów centralnych w systemie Ja. Natomiast to, co w nim peryferyczne, moĪe podlegaü relatywnie czĊstym zmianom. UwaĪa siĊ, Īe współczesny kontekst socjokulturowy wymaga coraz czĊstych zmian w zakresie koncepcji siebie (Gid-dens, 2007; Rattansi, Phoenix, 1997), przy czym skrajne stanowiska przyjmują, Īe dotyczy to równieĪ toĪsamoĞci (Gergen, 2009; Talamo, Ligorio, 2000). Zdystansowany stosunek do propozycji postmodernistycznych nakazywałby przyjĊcie tez dotyczących wzglĊdnie nieskrĊpowanej dynamiki Ja przede wszyst-kim w odniesieniu do jego peryferycznych obszarów. Ustalenia psychologii spo-łeczno-poznawczej wskazują, Īe to, co rdzenne w systemie Ja, z trudem poddaje siĊ manipulacji i zmianie (Schlenker, Trudeau, 1990). W myĞl powszechnej obecnie dynamiki zmian próbuje siĊ odnieĞü zasadĊ płynnoĞci do kaĪdego nie-mal poziomu funkcjonowania. W ten sposób zrelatywizowano rdzennoĞü i stabil-noĞü toĪsamoĞci; prowadzi to jednak do wrĊcz nieograniczonej płynnoĞci i frag-mentarycznoĞci w jej ujmowaniu. Podział na centralne-stabilne i peryferyczne- -zmienne aspekty systemu Ja nie uległ jednak dezaktualizacji i naleĪałoby powróciü do niego, porządkując pole teoretyczno-badawcze studiów nad toĪsamoĞcią.
BIBLIOGRAFIA
Altrocchi, J. (2008). RóĪnice indywidualne w strukturze Ja. W: J. Rowan, M. Cooper (red.), Jekyll i Hyde. Wielorakie Ja we współczesnym Ğwiecie (s. 172-185). GdaĔsk: GdaĔskie Wydawnic-two Psychologiczne.
Andersen, S. M., Chen, S. (2002). The relational self: An interpersonal social-cognitive theory. Psychological Review, 109, 4, 619-645.
Annese, S. (2004). Mediated identity in the parasocial interaction of TV. Identity: An international Journal of Theory and Research, 4, 4, 371-388.
Averill, J. R. (1998). CzujĊ, wiĊc jestem? – myĞlĊ. W: P. Ekman, R. J. Davidson (red.), Natura emocji. Podstawowe zagadnienia (s. 316-322). GdaĔsk: GdaĔskie Wydawnictwo Psycholo-giczne.
Banaji, M. R., Prentice, D. A. (1994). The self in social contexts. Annual Reviews in Psychology, 45, 297-332.
Bandura, A. (1993). Perceived self-efficacy in cognitive development and functioning. Educational Psychology, 28, 2, 117-148.
Batory, A. (2007). Przejawy wielogłosowoĞci w doĞwiadczaniu moralnoĞci. Zeszyty Naukowe KUL, 51, 2, 75-93.
Batory, A. (2008). ToĪsamoĞü złoĪonego Ja. W: P. K. OleĞ, A. Batory (red.), ToĪsamoĞü i jej prze-miany a kultura (s. 279-308). Lublin–Warszawa: Wydawnictwo KUL–Polska Akademia Nauk. Baumann, Z. (2007). ToĪsamoĞü. Rozmowy z Benedetto Vecchim. GdaĔsk: GdaĔskie Wydawnictwo
Psychologiczne.
Baumeister, R. F. (2004). Wyczerpywanie siĊ ego i funkcja wykonawcza Ja. W: A. Tesser, R. B. Felson, J. M. Suls (red.), Ja i toĪsamoĞü (s. 18-42). GdaĔsk: GdaĔskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Baumeister, R. F., Muraven, M. (1996). Identity as adaptation to social, cultural, and historical context. Journal of Adolescence, 19, 405-416.
Baumgardner, A. H. (1990). To know oneself is to like oneself: Self-certainty and self-affect. Jour-nal of PersoJour-nality and Social Psychology, 58, 1062-1072.
Berzonsky, M. D. (1994). Self-identity: The relationship between process and content. Journal of Research in Personality, 28, 453-460.
Berzonsky, M. D. (2011). A social-cognitive perspective on identity construction. W: S. J. Schwartz [i in.] (red.), Handbook of identity theory and research (t. 1, s. 55-76). New York: Springer. Blasi, A., Glodis, K. (1995). The development of identity. A critical analysis from the perspective
of the self as a subject. Developmental Review, 15, 404-433.
Brygoła, E., Batory, A. (2011). Rola wyobraĪonych wizji siebie w kształtowaniu toĪsamoĞci osobi-stej. W: P. K. OleĞ, M. Puchalska-Wasyl (red.), E. Brygoła (współpraca), Dialog z samym sobą (s. 274-294). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
BrzeziĔska, A. I., Piotrowski, K. (2010). Formowanie siĊ toĪsamoĞci a poczucie dorosłoĞci i goto-woĞü do tworzenia bliskich związków. Czasopismo Psychologiczne, 16, 1, 145-155.
Campbell, J. D., Assanand, S., Di Paula, A. (2004). Cechy strukturalne pojĊcia Ja a przystosowa-nie. W: A. Tesser, R. B. Felson, J. M. Suls (red.), Ja i toĪsamoĞü (s. 70-86). GdaĔsk: GdaĔskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Cooper, M. (2008). JeĞli nie moĪesz byü Jekyllem, bądĨ Hyde’em. W: J. Rowan, M. Cooper (red.), Jekyll i Hyde. Wielorakie Ja we współczesnym Ğwiecie (s. 58-76). GdaĔsk: GdaĔskie Wydaw-nictwo Psychologiczne.
Cooper, M., Cruthers, H. (2008). Ekspresja subosobowoĞci. W: J. Rowan, M. Cooper (red.), Jekyll i Hyde. Wielorakie Ja we współczesnym Ğwiecie (s. 205-218). GdaĔsk: GdaĔskie Wydawnic-two Psychologiczne.
Côté, J. E., Levine, Ch. G. (2002). Identity formation, agency, and culture. A social psychological synthesis. Mahwah, NJ: L. Erlbaum Associates.
Dutton, K. A., Brown, J. D. (1997). Global self-esteem and specific self-views as determinants of people’s reactions to success and failure. Journal of Personality and Social Psychology, 73, 1, 139-148.
English, T., Chen, S. (2007). Culture and self-concept stability: Consistency across and within contexts among Asian Americans and European American. Journal of Personality and Social Psychology, 93, 3, 478-490.
Epstein, S. (1973). The self-concept revisited. Or a theory of a theory. American Psychologist, 28, 404-416.
Epstein, S. (1994). Integration of the cognitive and the psychodynamic unconscious. American Psychologist, 49, 8, 709-724.
Fecenec, D. (2008). Wielowymiarowy kwestionariusz samooceny MSEI. Warszawa: Pracownia Testów Psychologicznych.
Fransella, F. (1995). George Kelly. London: Sage Publications.
Gaertner, L., Sedikides, C., Graetz, K. (1999). In search of self-definition: Motivational primacy of the individual self, motivational primacy of the collective self, or contextual primacy? Journal of Personality and Social Psychology, 76, 1, 5-18.
Gergen, K. J. (2009). Nasycone Ja. Dylematy toĪsamoĞci w Īyciu współczesnym. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Giddens, A. (2007). NowoczesnoĞü i toĪsamoĞü. „Ja” i społeczeĔstwo w epoce póĨnej nowoczesno-Ğci (tłum. A. SzulĪycka). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Grace, S. L., Cramer, K. L. (2002). Sense of self in the New Millennium: Male and female student responses to the TST. Social Behavior and Personality, 30, 3, 271-280.
Greenwald, A. G. (1980). The totalitarian ego. Fabrication and revision of personal history. Ameri-can Psychologist, 35, 7, 603-618.
Hermans, H. J. M. (2004). Introduction: The dialogical self in a global and digital age. Identity: An International Journal of Theory and Research, 4, 4, 297-320.
Hermans, H. J. M., Kempen, H. J. G., Van Loon, R. J. P. (1992). The dialogical self: Beyond indi-vidualism and rationalism. American Psychologist, 47, 23-33.
Hermans, H. J. M., Rijks, T. I., Kempen, H. J. G. (1993). Imaginal dialogues in the self: Theory and method. Journal of Personality, 16, 2, 207-235.
Higgins, E. T. (1987). Self-discrepancy: A theory relating self and affect. Psychological Review, 94, 3, 319-340.
James, W. (1892/2002). Psychologia. Kurs skrócony. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN. Jarymowicz, M. (2000). Psychologia toĪsamoĞci. W: J. Strelau (red.), Psychologia. PodrĊcznik
akademicki (t. 3, s. 107-125). GdaĔsk: GdaĔskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Jarymowicz, M. (2008a). Szkic o rozwoju toĪsamoĞciowych podstaw identyfikowania siĊ z innymi ludĨmi. W: P. K. OleĞ, A. Batory (red.), ToĪsamoĞü i jej przemiany a kultura (s. 147-176). Lu-blin–Warszawa: Wydawnictwo KUL–Wydawnictwo Naukowe PWN.
Jarymowicz, M. (2008b). Podstawy psychologiczne podmiotowoĞci. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Katzko, M. W. (2003). Unity versus multiplicity: Conceptual analysis of the term “self ” and its use in personality theories. Journal of Psychology, 71, 1, 83-114.
Lancaster, B. (2008) Wieloraki mózg a jednoĞü doĞwiadczenia. W: J. Rowan, M. Cooper (red.), Jekyll i Hyde. Wielorakie Ja we współczesnym Ğwiecie (s. 139-154). GdaĔsk: GdaĔskie Wy-dawnictwo Psychologiczne.
Leary, M. R. (2004). Editorial: What is the self? A plea for clarity. Self and Identity, 3, 1-3. Linville, P. W. (1985). Self-complexity and affective extremity: Don’t pull all of your eggs in one
cognitive basket. Social Cognition, 3, 94-120.
Majczyna, M. (2000). PodmiotowoĞü a toĪsamoĞü. W: A. Gałdowa (red.), ToĪsamoĞü człowieka (s. 35-52). Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu JagielloĔskiego.
Mandrosz-Wróblewska, J. (1988). ToĪsamoĞü i niespójnoĞü Ja a poszukiwanie własnej odrĊbnoĞci. Wrocław: Zakład Narodowy im. OssoliĔskich.
Manzi, C., Vignoles, V., Regalia, C. (2009). Accommodating a new identity: Possible selves, iden-tity change and well-being across two life-transitions. European Journal of Social Psycho- logy, published online in Wiley InterScience, DOIL 10.1002/ejsp.669
Markus, M. (1977). Self-schemata and processing information about the self. Journal of Persona-l-ity and Social Psychology, 35, 63-78.
Markus, H. (1983). Self-knowledge: An expanded view. Journal of Personality, 51, 3, 543-565. Markus, H., Kitayama, S. (1991). Culture and the self: Implications for cognition, emotion, and
motivation. Psychological Review, 98, 2, 224-253.
Markus, H., Kunda, Z. (1986). Stability and malleability of the self-concept. Journal of Persona- lity and Social Psychology, 51, 858-866.
Markus, H., Wurf, E. (1987). The dynamic self-concept: A social psychological perspective. Annual Review of Psychology, 38, 299-337.
Maruszewski, T. (2001). Psychologia poznania. GdaĔsk: GdaĔskie Wydawnictwo Psychologiczne. McAdams, D. P. (1985). Power, intimacy and the life story: Personal inquiries into identity.
Homewood: The Dorsey Press.
McAdams, D. P. (2001). The psychology of life stories. Review of General Psychology, 5, 2, 100-122.
McLean, K. (2008). Stories of the young and the old: Personal continuity and narrative identity. Developmental Psychology, 44, 1, 254-264.
McLean, K. C., Pals, J. L. (2008). Why recall our highs and lows: Relations between memory functions, age, and well-being. Memory, 16, 7, 751-762.
McQuillen, A. D., Licht, M. H., Licht, B. G. (2001). Identity structure and life satisfaction in latter life. Basic and Applied Social Psychology, 23, 1, 65-72.
Mead, G. H. (1934/1975). Umysł, osobowoĞü, społeczeĔstwo (tłum. Z. WoliĔska). Warszawa: PaĔ-stwowe Wydawnictwo Naukowe.
Mischel, W., Shoda, Y., Smith, R. E. (2004). Introduction to personality: Toward an integration. New York: Wiley & Sons.
OleĞ, P. K. (2008). O róĪnych rodzajach toĪsamoĞci oraz ich stałoĞci i zmianie. W: P. K. OleĞ, A. Batory (red.), ToĪsamoĞü i jej przemiany a kultura (s. 41-84). Lublin–Warszawa: Wydaw-nictwo KUL–WydawWydaw-nictwo Naukowe PWN.
OleĞ, P. K. (2009). Wprowadzenie do psychologii osobowoĞci. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
OleĞ, P., Brygoła, E., SibiĔska, M. (2010). Temporal dialogues and their influence on affective states and the meaning of life. International Journal for Dialogical Science, 4, 23-43. Oxnam, R. B. (2008). Moje Īycie z osobowoĞcią mnogą. Kraków: Wydawnictwo Znak.
Palombo, J., Bendicsen, H., Koch, B. (2009). Guide to psychoanalytic developmental theories. New York: Springer Press.
Pals, J. L., McAdams, D. P. (2011). Constructing stories of self-growth: How individual differ-ences in patterns of autobiographical reasoning relate to well-being in midlife. Journal of Per-sonality, 79, 2, 391-428.
Pelham, B. W. (1991). On confidence and consequence: The certainty and importance of self- -knowledge. Journal of Personality and Social Psychology, 60, 518-530.
Puchalska-Wasyl, M. (2006). Nasze wewnĊtrzne dialogi. O dialogowoĞci jako sposobie funkcjo-nowania człowieka. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
Raggatt, P. T. F. (2000). Mapping the dialogical self: Towards rationale and method of assessment. European Journal of Personality, 14, 65-90.
Rattansi, A., Phoenix, A. (1997). Rethinking youth identities: Modernist and postmodernist frame-works. Identity: An International Journal of Theory and Research, 5, 2, 97-123.
Rhodewalt, F., Agustsdottir, S. (1986). Effects of self-presentation on the phenomenal self. Journal of Personality and Social Psychology, 50, 1, 47-55.
Rogers, C. R. (1961/2002). O stawaniu siĊ osobą. PoznaĔ: Dom Wydawniczy Rebis.
Rosenberg, M., Schoenbach, C., Schooler, C., Rosenberg, F. (1995). Global self-esteem and spe-cific self-esteem: Different concepts, different outcomes. American Sociological Review, 60, 141-156.
Ross, C. (2008). Kontinuum dysocjacji. W: J. Rowan, M. Cooper (red.), Jekyll i Hyde. Wielorakie Ja we współczesnym Ğwiecie (s. 186-201). GdaĔsk: GdaĔskie Wydawnictwo Psychologiczne. Rowan, J. (2008). Normalny rozwój subosobowoĞci. W: J. Rowan, M. Cooper (red.), Jekyll i Hyde.
Wielorakie Ja we współczesnym Ğwiecie (s. 21-36). GdaĔsk: GdaĔskie Wydawnictwo Psy-chologiczne.
Schachter, E. P. (2005). Erikson meets the postmodern: Can classic identity theory rise to the chal-lenge? Identity: An International Journal of Theory and Research, 5, 2, 137-160.
Schlegel, R. J., Hicks, J. A., Arndt, J., King, L. A. (2009). Thine own self: True self-concept accessibility and meaning in life. Journal of Personality and Social Psychology, 96, 2, 473-490.
Schlenker, B. R., Trudeau, J. V. (1990). Impact of self-presentations on private self-beliefs: Effects of prior self-beliefs and misattribution. Journal of Personality and Social Psychology, 58, 1, 22-32.
Schwartz, S. J. (2001). The evolution of Eriksonian and neo-Eriksonian identity theory and re-search: A review and integration. Identity: An International Journal of Theory and Research, 1, 1, 7-58.
Sedikides, C. (1995). Central and peripherial self-conceptions are differentially influenced by mood: Test of the differential sensitivity hypothesis. Journal of Personality and Social Psychology, 69, 4, 759-777.
Showers, C. J. (1992). Compartmentalization of positive and negative self-knowledge: Keeping bad apples out of the bunch. Journal of Personality and Social Psychology, 62, 6, 1036-1049. Sokolik, M. (2000). Psychoanaliza i Ja. Kliniczna problematyka poczucia toĪsamoĞci. Warszawa:
Jacek Santorski & CO Agencja Wydawnicza.
Stemplewska-ĩakowicz, K. (2002). Koncepcje narracyjnej toĪsamoĞci. Od historii Īycia do dia-logowego „ja”. W: J. TrzebiĔski (red.), Narracje jako sposób rozumienia Ğwiata (s. 81-113). GdaĔsk: GdaĔskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Stryker, S., Serpe, R. T. (1994). Identity salience and psychological centrality: Equivalent, overlap-ping, or complementary concepts? Social Psychology Quaterly, 57, 1, 16-35.
Suszek, H. (2005). Self-pluralism and dissociation. Psychological Reports, 96, 1, 181-182. Swann, Jr., W. B., Chang-Schneider, Ch., McClarty, K. (2007). Do peoples self views matter. Self
Swann, Jr., W. B., Chang-Schneider, Ch., McClarty, K. (2008). Yes, cavalier attitudes can have pernicious consequences. American Psychologist, 63, 65-66.
Tafarodi, R. W., Lo, Ch., Yamaguchi, S., Lee, W. W. S., Katsura, H. (2004). The inner self in three countries. Journal of Cross-Cultural Psychology, 35, 1, 97-117.
Talamo, A., Ligorio, M. B. (2000). Identity in the cyberspace: The social construction of identity through on-line virtual interaction (referat wygłoszony na I Konferencji Dialogowego Ja, 23-26 czerwca 2000 roku, Nijmegen, Holandia).
Talik, W. (2009). Struktura systemu Ja a przystosowanie u osób w okresie dorastania (mps pracy doktorskiej, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II).
TrzebiĔski, J. (2002). Autonarracje nadają kształt Īyciu człowieka. W: J. TrzebiĔski (red.), Narra-cje jako sposób rozumienia Ğwiata (s. 43-80). GdaĔsk: GdaĔskie Wydawnictwo Psycholo-giczne.
Uchnast, Z. (1990). Problem podmiotowoĞci w ujĊciu psychologicznym. Przegląd Psychologiczny, 33, 1, 41-57.
Van Hoof, A., Raaijmakers, Q. A. W. (2003). The search for the structure of identity formation. Identity: An International Journal of Theory and Research, 3, 3, 271-289.
Vignoles, V. L., Regalia, C., Manzi, C., Golledge, J., Scabini, E. (2006). Beyond self-esteem: Influence of multiple motives on identity construction. Journal of Personality and Social Psy-chology, 90, 2, 308-333.
Wojciszke, B. (2002). Człowiek wĞród ludzi. Zarys psychologii społecznej. Warszawa: Wydawnic-two Naukowe Scholar.
THE MULTIFACETED AND DYNAMIC SELF AS THE BASIS OF IDENTITY
S u m m a r y
The paper presents contemporary views of the self-system, focusing on the perspective of social-cognitive psychology. On the basis of current studies, links between self and personal identity are explained. Establishing the relationship between those two constructs is a neglected theoretical problem. Undertaking this issue is essential not only to the clarification of the empirical field but also to progress in the integration of knowledge in this area. The paper is focused on the issues of self-complexity and dynamics as principles of self-system organization that are crucial from the social-cognitive point of view. It elucidates how the idea of a heterogenous self implies a dynamic view of personal identity, which is potentially multifaceted and changeable.
