Dziennik Urzędowy. Unii Europejskiej. Rocznik 63. Spis treści. Akty o charakterze nieustawodawczym ROZPORZĄDZENIA

(1)

Spis treści

II Akty o charakterze nieustawodawczym

ROZPORZĄDZENIA

★ Rozporządzenie Komisji (UE) 2020/1189 z dnia 6 sierpnia 2020 r. ustanawiające zamknięcie połowów karmazynów na obszarze NAFO 3M w odniesieniu do statków pływających pod banderą państwa członkowskiego Unii Europejskiej. . . 1

★ Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2020/1190 z dnia 11 sierpnia 2020 r. w sprawie sprostowania rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/983 w sprawie procedury wydawania europejskiej legitymacji zawodowej oraz stosowania mechanizmu ostrzegania na podstawie dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (¹) . . . 4

★ Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2020/1191 z dnia 11 sierpnia 2020 r. ustanawiające środki w celu zapobiegania wprowadzaniu do Unii i rozprzestrzenianiu się w niej wirusa brunatnej wyboistości owoców pomidora (ToBRFV) i uchylające decyzję wykonawczą (UE) 2019/1615. . . 6

★ Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2020/1192 z dnia 11 sierpnia 2020 r. ustalające należności celne przywozowe w sektorze zbóż mające zastosowanie od dnia 12 sierpnia 2020 r. . . . 14

DECYZJE

★ Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2020/1193 z dnia 2 lipca 2020 r. w sprawie stosowania art. 34 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE do kolejowych przewozów pasażerskich w Szwecji (¹). . . 18

PL

L 262 Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

Rocznik 63

Legislacja

12 sierpnia 2020

Wydanie polskie

Akty, których tytuły wydrukowano zwykłą czcionką, odnoszą się do bieżącego zarządzania sprawami rolnictwa i generalnie zachowują ważność przez określony czas.

Tytuły wszystkich innych aktów poprzedza gwiazdka, a drukuje się je czcionką pogrubioną.

(¹) Tekst mający znaczenie dla EOG.

(2)

(3)

II

(Akty o charakterze nieustawodawczym)

ROZPORZĄDZENIA

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2020/1189 z dnia 6 sierpnia 2020 r.

ustanawiające zamknięcie połowów karmazynów na obszarze NAFO 3M w odniesieniu do statków pływających pod banderą państwa członkowskiego Unii Europejskiej

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające unijny system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (¹), w szczególności jego art. 36 ust. 2, a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W rozporządzeniu Rady (UE) 2020/123 (²) określono kwoty na rok 2020.

(2) Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę przyznaną na 2020 r. na połowy stada karma

zynów na obszarze NAFO 3M.

(3) Należy zatem zakazać pewnych rodzajów działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1 Wyczerpanie kwoty

Kwotę połowową przyznaną na 2020 r. państwom członkowskim Unii Europejskiej w odniesieniu do stada karmazynów na obszarze NAFO 3M, o której mowa w załączniku, uznaje się za wyczerpaną z dniem wymienionym w tym załączniku.

Artykuł 2 Zakazy

Z dniem określonym w załączniku zakazuje się działalności połowowej w odniesieniu do stada określonego w art. 1 przez statki pływające pod banderą państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub zarejestrowane w tym państwie członkow

skim.

(¹) Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 1.

(²) Rozporządzenie Rady (UE) 2020/123 z dnia 27 stycznia 2020 r. ustalające uprawnienia do połowów na rok 2020 w odniesieniu do niektórych stad ryb i grup stad ryb, mające zastosowanie w wodach Unii oraz, dla unijnych statków rybackich, w niektórych wodach nienależących do Unii (Dz.U. L 25 z 30.1.2020, s. 1).

(4)

Artykuł 3 Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europej

skiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich pań

stwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 6 sierpnia 2020 r.

W imieniu Komisji, za Przewodniczącą, Virginijus SINKEVIČIUS

Członek Komisji

(5)

ZAŁĄCZNIK

Nr 09/TQ123

Państwo członkowskie Unia Europejska (wszystkie państwa członkowskie)

Stado RED/N3M.

Gatunek Karmazyny (Sebastes spp.)

Obszar NAFO 3M

Okres obowiązywania zakazu 19 lipca 2020 r. o godz. 24.00 czasu UTC

(6)

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2020/1190 z dnia 11 sierpnia 2020 r.

w sprawie sprostowania rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/983 w sprawie procedury wydawania europejskiej legitymacji zawodowej oraz stosowania mechanizmu

ostrzegania na podstawie dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając dyrektywę 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (¹), w szczególności jej art. 4a ust. 7,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/983 (²) w przypadku stałego prowadze

nia działalności zawodowej oraz w przypadku tymczasowego i okazjonalnego świadczenia usług na podstawie art. 7 ust. 4 dyrektywy 2005/36/WE właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego musi najpierw podjąć jedną z kilku określonych decyzji. Jedną z nich jest decyzja o przedłużeniu ważności europejskiej legitymacji zawodowej.

(2) Art. 7 ust. 4 dyrektywy 2005/36/WE ma jednak zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w których usługi mają być świadczone po raz pierwszy. W związku z tym w kontekście art. 20 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/983 decyzja o przedłużeniu ważności europejskiej legitymacji zawodowej jest bezzasadna.

(3) Należy zatem odpowiednio sprostować rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/983.

(4) Środek przewidziany w niniejszym rozporządzeniu jest zgodny z opinią Komitetu ds. Uznawania Kwalifikacji Zawo

dowych, o którym mowa w art. 58 ust. 1 dyrektywy 2005/36/WE,

Artykuł 1

Art. 20 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/983 otrzymuje brzmienie:

„1. W przypadku stałego prowadzenia działalności zawodowej oraz w przypadku tymczasowego i okazjonalnego świadczenia usług na podstawie art. 7 ust. 4 dyrektywy 2005/36/WE właściwy organ przyjmującego państwa człon

kowskiego podejmuje albo decyzję o wydaniu europejskiej legitymacji zawodowej, albo decyzję o odmowie wydania europejskiej legitymacji zawodowej, albo decyzję o zastosowaniu środków wyrównawczych na podstawie art. 7 ust. 4 akapit czwarty lub art. 14 dyrektywy 2005/36/WE.”.

(¹) Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s. 22.

(²) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/983 z dnia 24 czerwca 2015 r. w sprawie procedury wydawania europejskiej legity

macji zawodowej oraz stosowania mechanizmu ostrzegania na podstawie dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 159 z 25.6.2015, s. 27).

(7)

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europej

skiej.

W imieniu Komisji Ursula VON DER LEYEN

Przewodnicząca

(8)

ustanawiające środki w celu zapobiegania wprowadzaniu do Unii i rozprzestrzenianiu się w niej wirusa brunatnej wyboistości owoców pomidora (ToBRFV) i uchylające decyzję wykonawczą (UE)

2019/1615

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2031 z dnia 26 października 2016 r. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin, zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 228/2013, (UE) nr 652/2014 i (UE) nr 1143/2014 oraz uchylające dyrektywy Rady 69/464/EWG, 74/647/EWG, 93/85/EWG, 98/57/WE, 2000/29/WE, 2006/91/WE i 2007/33/WE (¹), w szczególności jego art. 30,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie kon

troli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu zapewnienia stosowania prawa żywnościo

wego i paszowego oraz zasad dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin i środków ochrony roślin, zmie

niające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001, (WE) nr 396/2005, (WE) nr 1069/2009, (WE) nr 1107/2009, (UE) nr 1151/2012, (UE) nr 652/2014, (UE) 2016/429 i (UE) 2016/2031, rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 i (WE) nr 1099/2009 oraz dyrektywy Rady 98/58/WE, 1999/74/WE, 2007/43/WE, 2008/119/WE i 2008/120/WE, oraz uchylające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 854/2004 i (WE) nr 882/2004, dyrektywy Rady 89/608/EWG, 89/662/EWG, 90/425/EWG, 91/496/EWG, 96/23/WE, 96/93/WE i 97/78/WE oraz decyzję Rady 92/438/EWG (²), w szczególności jego art. 22 ust. 3 i art. 52,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Wirus brunatnej wyboistości owoców pomidora (ToBRFV) („określony agrofag”) nie jest obecnie wymieniony jako agrofag kwarantannowy dla UE ani jako regulowany agrofag niekwarantannowy dla Unii w rozporządzeniu wyko

nawczym Komisji (UE) 2019/2072 (³).

(2) Od 2018 r. państwa członkowskie zgłaszały jednak występowanie określonego agrofaga na uprawach pomidorów na swoich terytoriach oraz środki wprowadzane w celu jego zwalczania. W 2018 r. Niemcy i w 2019 r. Włochy przeprowadziły analizy ryzyka związanego z agrofagami, wykazujące, że określony agrofag i jego szkodliwe skutki mogą stanowić istotne zagrożenie dla zdrowia roślin w Unii, w szczególności w odniesieniu do produkcji Solanum lycopersicum L. i Capsicum spp.

(3) Na tej podstawie przyjęto decyzję wykonawczą Komisji (UE) 2019/1615 (⁴) w celu ustanowienia środków zapobie

gających wprowadzaniu do Unii i rozprzestrzenianiu się na jej terytorium określonego agrofaga.

(4) Po przyjęciu decyzji wykonawczej (UE) 2019/1615 zebrano najnowsze informacje naukowe na temat rozprzestrze

niania się określonego agrofaga oraz na temat metod badań, co uzasadnia potrzebę wprowadzenia bardziej szczegó

łowych środków niż środki przewidziane w decyzji wykonawczej (UE) 2019/1615.

(5) W szczególności nasiona Solanum lycopersicum L. i Capsicum spp. powinny być badane niezależnie od ich pochodze

nia. Jest to konieczne ze względu na niepewność co do występowania agrofaga na całym świecie oraz z uwagi na to, że nasiona różnego pochodzenia są często mieszane w partii, gdy są przedmiotem obrotu, co zwiększa ryzyko roz

przestrzeniania się określonego agrofaga.

(6) Ponadto określanie punktów produkcji wolnych od agrofaga musi podlegać pewnym środkom, aby zapewnić wytwarzanie zdrowego materiału.

(¹) Dz.U. L 317 z 23.11.2016, s. 4.

(²) Dz.U. L 95 z 7.4.2017, s. 1.

(³) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/2072 z dnia 28 listopada 2019 r. ustanawiające jednolite warunki wykonania rozpo

rządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2031 w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin i uchylające rozporządzenie Komisji (WE) nr 690/2008 oraz zmieniające rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2019

(Dz.U. L 319 z 10.12.2019, s. 1).

(⁴) Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2019/1615 z dnia 26 września 2019 r. ustanawiająca środki nadzwyczajne zapobiegające wprowa

dzaniu do Unii i rozprzestrzenianiu się w niej wirusa brunatnej wyboistości owoców pomidora (ToBRFV) (Dz.U. L 250 z 30.9.2019, s. 91).

(9)

(7) Odmiany Capsicum spp., o których wiadomo, że są odporne na określonego agrofaga, nie są uważane za czynniki ryzyka zakażenia i rozprzestrzeniania określonego agrofaga. W związku z tym odmiany te powinny być zwolnione z wymogów badania, jeżeli są one urzędowo poświadczone jako odporne.

(8) Pobieranie próbek i badanie należy przeprowadzać w określonych warunkach na podstawie najnowszych informacji zebranych na poziomie unijnym i międzynarodowym. Metody łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR) w czasie rze

czywistym są najskuteczniejsze w wykrywaniu i identyfikowaniu określonego agrofaga. Metoda ELISA jest mniej czuła i mniej dokładna, ponieważ stwierdzono, ze występuje reakcja krzyżowa z innymi wirusami pomidora. Jed

nakże ze względu na pandemię COVID-19 brakuje zestawów wymaganych do wykrywania metodą PCR w czasie rzeczywistym. Do dnia 1 października 2020 r. metodę ELISA należy również uznawać za dopuszczalną metodę wykrywania i identyfikacji określonego agrofaga. Pobieranie próbek i badanie powinny mieć charakter dodatkowy w stosunku do pobierania próbek do celów kontroli bezpośrednich przeprowadzanego zgodnie z przepisami rozpo

rządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/2130 (⁵), aby zapewnić wyższy poziom ochrony fitosanitarnej Unii.

(9) Warunki przemieszczania roślin przeznaczonych do sadzenia nie powinny mieć zastosowania do roślin już wypro

dukowanych zgodnie z decyzją wykonawczą (UE) 2019/1615, ponieważ wymaganie dodatkowych badań w odnie

sieniu do tych nasion nie byłoby proporcjonalne i ponieważ w większości przypadków warunki te nie mogłyby zos

tać wdrożone w praktyce.

(10) W załączniku III do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/2130 określono zasady dotyczące działań, które mają być przeprowadzane podczas kontroli bezpośrednich roślin przeznaczonych do sadzenia, w tym pobierania próbek. Oprócz tych zasad oraz w celu dostosowania częstotliwości pobierania próbek i badań do ryzyka fitosani

tarnego związanego z określonym agrofagiem państwa członkowskie powinny ustalić częstotliwość pobierania pró

bek i badania przy przywozie przesyłek określonych nasion i określonych roślin przeznaczonych do sadzenia.

Współczynnik częstotliwości nie powinien być mniejszy niż 20 % przywożonych określonych nasion i określonych roślin przeznaczonych do sadzenia, tak aby sprawdzana była odpowiednio reprezentatywna próba.

(11) Decyzję wykonawczą (UE) 2019/1615 należy uchylić i zastąpić niniejszym rozporządzeniem, aby uwzględnić roz

porządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2031 oraz rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/2072, które mają zastosowanie od dnia 14 grudnia 2019 r.

(12) Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do dnia 31 maja 2022 r., co zapewni niezbędny czas na monitorowanie sytuacji i określenie statusu fitosanitarnego określonego agrofaga w odniesieniu do terytorium Unii i jego występowania na świecie.

(13) Aby szybko zareagować na ryzyko fitosanitarne występowania określonego agrofaga, przepisy niniejszego rozpo

rządzenia powinny wejść w życie w jak najkrótszym terminie. Z tego względu niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu.

(14) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żyw

ności i Pasz,

Artykuł 1 Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a) „określony agrofag” oznacza wirusa brunatnej wyboistości owoców pomidora (ToBRFV);

b) „określone rośliny przeznaczone do sadzenia” oznaczają rośliny przeznaczone do sadzenia należące do gatunków Sola

num lycopersicum L. i Capsicum spp., inne niż nasiona;

c) „określone nasiona” oznaczają nasiona gatunków Solanum lycopersicum L. i Capsicum spp.;

d) „określone owoce” oznaczają owoce gatunków Solanum lycopersicum L. i Capsicum spp.

(⁵) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/2130 z dnia 25 listopada 2019 r. ustanawiające szczegółowe przepisy dotyczące działań przeprowadzanych podczas kontroli dokumentacji, kontroli identyfikacyjnych i kontroli bezpośrednich oraz po tych kontro

lach w odniesieniu do zwierząt i towarów podlegających kontrolom urzędowym w punktach kontroli granicznej (Dz.U. L 321 z 12.12.2019, s. 128).

(10)

Artykuł 2

Zakazy dotyczące określonego agrofaga

Określony agrofag nie może być wprowadzany, przemieszczany, utrzymywany, rozmnażany ani uwalniany na terytorium Unii.

Artykuł 3

Wykrycie lub podejrzenie obecności określonego agrofaga

1. Każdy, kto podejrzewa obecność na terytorium Unii określonego agrofaga lub stwierdzi taką obecność, niezwłocznie powiadamia o tym właściwy organ i przekazuje mu wszelkie istotne informacje dotyczące obecności lub podejrzenia obec

ności określonego agrofaga.

2. Po otrzymaniu takich informacji właściwy organ:

a) niezwłocznie rejestruje przekazane informacje;

b) wprowadza wszelkie niezbędne środki w celu potwierdzenia obecności lub podejrzenia obecności określonego agro

faga;

c) zapewnia, aby każda osoba mająca pod kontrolą rośliny, które mogą zostać zakażone określonym agrofagiem, została niezwłocznie poinformowana o:

(i) obecności lub podejrzeniu obecności określonego agrofaga; oraz

(ii) możliwym ryzyku związanym z określonym agrofagiem oraz środkach, jakie należy zastosować.

Artykuł 4

Środki dotyczące potwierdzonej obecności określonego agrofaga

W przypadku potwierdzenia obecności lub podejrzenia obecności określonego agrofaga na terytorium państwa członkow

skiego właściwy organ państwa członkowskiego zapewnia zastosowanie właściwych środków w celu zwalczenia określo

nego agrofaga zgodnie z art. 17 rozporządzenia (UE) 2016/2031.

Artykuł 5

Badania dotyczące obecności określonego agrofaga w państwach członkowskich

1. Państwa członkowskie prowadzą coroczne badania dotyczące obecności określonego agrofaga na określonych rośli

nach przeznaczonych do sadzenia, określonych nasionach i określonych owocach na ich terytorium, w tym w miejscach produkcji określonych nasion i określonych roślin przeznaczonych do sadzenia.

2. Badania te:

a) obejmują pobieranie próbek i badania określone w załączniku; oraz b) są oparte na:

(i) ocenie ryzyka wprowadzenia określonego agrofaga do danego państwa członkowskiego i rozprzestrzeniania się go na jego terytorium; oraz

(ii) solidnych zasadach naukowych i technicznych w odniesieniu do możliwości wykrycia określonego agrofaga.

3. Do dnia 30 kwietnia każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkow

skim wyniki badań przeprowadzonych w poprzednim roku kalendarzowym.

(11)

Artykuł 6

Przemieszczanie na terytorium Unii określonych roślin przeznaczonych do sadzenia

1. Określone rośliny przeznaczone do sadzenia mogą być przemieszczane na terytorium Unii tylko wówczas, gdy towa

rzyszy im paszport roślin i jeżeli spełnione są oba następujące warunki:

a) określone rośliny były uprawiane w punkcie produkcji, o którym wiadomo, że nie występuje w nim określony agrofag, co stwierdzono na podstawie urzędowych inspekcji przeprowadzanych w odpowiednim momencie umożliwiającym wykrycie określonego agrofaga, a w przypadku gdy określone rośliny wykazują objawy obecności określonego agro

faga, właściwy organ pobrał od tych roślin próbki i poddał je badaniom, które wykazały, że rośliny te są wolne od okreś

lonego agrofaga;

b) partie określonych roślin przeznaczonych do sadzenia były utrzymywane osobno od innych partii określonych roślin poprzez zastosowanie odpowiednich środków higienicznych i fizycznego rozdzielenia.

Pobieranie próbek do badań, o których mowa w niniejszym ustępie, przeprowadza się zgodnie z załącznikiem.

2. Ust. 1 nie ma zastosowania do:

a) określonych roślin odmian Capsicum spp., o których wiadomo, że są odporne na określonego agrofaga;

b) określonych roślin przeznaczonych do sadzenia wyprodukowanych zgodnie z decyzją wykonawczą (UE) 2019/1615.

Artykuł 7

Przemieszczanie określonych nasion na terytorium Unii

1. Określone nasiona mogą być przemieszczane na terytorium Unii tylko wówczas, gdy towarzyszy im paszport roślin i jeżeli spełniają wszystkie następujące warunki:

a) ich rośliny mateczne zostały wyprodukowane w punkcie produkcji, o którym wiadomo, że nie występuje w nim okreś

lony agrofag, co stwierdzono na podstawie urzędowych inspekcji przeprowadzanych w odpowiednim momencie umożliwiającym wykrycie określonego agrofaga;

b) nasiona te lub ich rośliny mateczne zostały poddane pobieraniu próbek i badaniu na obecność określonego agrofaga przez właściwy organ lub zostały poddane pobieraniu próbek i badaniu przez podmioty profesjonalne pod urzędowym nadzorem właściwego organu i na podstawie tych badań zostały uznane za wolne od określonego agrofaga;

w przypadku podejrzenia obecności określonego agrofaga, pobieranie próbek i badanie przeprowadzane jest wyłącznie przez właściwe organy zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (UE) 2016/2031;

c) pochodzenie wszystkich partii określonych nasion jest rejestrowane i dokumentowane.

2. Określone nasiona, które były nadal składowane przed dniem 15 sierpnia 2020 r., są poddawane pobieraniu próbek i badaniu na obecność określonego agrofaga przez właściwy organ lub przez podmioty profesjonalne pod urzędowym nad

zorem właściwego organu, zanim zostaną przemieszczone na terytorium Unii, i uznane za wolne od tych agrofagów.

3. Pobieranie próbek nasion i badania przeprowadza się zgodnie z załącznikiem.

4. Ust. 1 i 2 nie mają zastosowania do określonych nasion odmian Capsicum spp., o których wiadomo, że są odporne na określonego agrofaga.

Artykuł 8

Wprowadzanie na terytorium Unii określonych roślin przeznaczonych do sadzenia

1. Określone rośliny przeznaczone do sadzenia, inne niż rośliny odmian Capsicum spp., o których wiadomo, że są odporne na określonego agrofaga, pochodzące z państw trzecich, mogą być wprowadzane do Unii jedynie wówczas, gdy towarzyszy im świadectwo fitosanitarne, które pod nagłówkiem „Deklaracja dodatkowa” zawiera następujące elementy:

a) urzędowe oświadczenie, że określone rośliny przeznaczone do sadzenia pochodzą z określonych nasion, które zostały poddane pobieraniu próbek i badaniu na obecność określonego agrofaga zgodnie z przepisami załącznika, i badania te wykazały, że są wolne od określonego agrofaga;

(12)

b) urzędowe oświadczenie, że określone rośliny przeznaczone do sadzenia zostały wyprodukowane w punkcie produkcji, który jest zarejestrowany i nadzorowany przez krajową organizację ochrony roślin w kraju pochodzenia i o którym wiadomo, że jest wolny od określonego agrofaga na podstawie inspekcji urzędowych przeprowadzonych w odpowied

nim momencie umożliwiającym wykrycie określonego agrofaga, a w przypadku wystąpienia objawów zostały poddane urzędowemu pobraniu próbek i badaniu na obecność określonego agrofaga i na podstawie tych badań zostały uznane za wolne od określonego agrofaga;

c) nazwę zarejestrowanego punktu produkcji.

2. Określone rośliny odmian Capsicum spp., o których wiadomo, że są odporne na określonego agrofaga, pochodzące z państw trzecich, mogą być wprowadzane do Unii jedynie wówczas, gdy towarzyszy im świadectwo fitosanitarne, które pod nagłówkiem „Deklaracja dodatkowa” zawiera potwierdzenie tej odporności.

Artykuł 9

Wprowadzanie określonych nasion na terytorium Unii

1. Określone nasiona pochodzące z państw trzecich, inne niż rośliny odmian Capsicum spp., o których wiadomo, że są odporne na określonego agrofaga, mogą być wprowadzane do Unii jedynie wówczas, gdy towarzyszy im świadectwo fito

sanitarne, które pod nagłówkiem „Deklaracja dodatkowa” zawiera następujące elementy:

a) urzędowe oświadczenie, że spełnione zostały wszystkie następujące warunki:

(i) ich rośliny mateczne zostały wyprodukowane w zakładzie produkcyjnym, o którym wiadomo, że nie występuje w nim określony agrofag, co stwierdzono na podstawie urzędowych inspekcji przeprowadzanych w odpowiednim momencie umożliwiającym wykrycie określonego agrofaga;

(ii) określone nasiona lub ich rośliny mateczne zostały poddane urzędowemu pobraniu próbek i badaniu na obecność określonego agrofaga i na podstawie tych badań zostały uznane za wolne od określonego agrofaga;

b) nazwę zarejestrowanego punktu produkcji.

2. Określone nasiona odmian Capsicum spp., o których wiadomo, że są odporne na określonego agrofaga, pochodzące z państw trzecich, mogą być wprowadzane do Unii jedynie wówczas, gdy towarzyszy im świadectwo fitosanitarne, które pod nagłówkiem „Deklaracja dodatkowa” zawiera potwierdzenie tej odporności.

Artykuł 10

Kontrole urzędowe przy wprowadzaniu do Unii

Nie mniej niż 20 % przesyłek określonych nasion i określonych roślin przeznaczonych do sadzenia poddaje się pobieraniu próbek i badaniu przez właściwy organ w punkcie kontroli granicznej pierwszego przybycia do Unii, zgodnie z przepisami załącznika.

Artykuł 11

Uchylenie decyzji wykonawczej (UE) 2019/1615

Decyzja wykonawcza (UE) 2019/1615 traci moc z dniem 15 sierpnia 2020 r.

Artykuł 12 Okres stosowania

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do dnia 31 maja 2022 r.

(13)

Artykuł 13 Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

W imieniu Komisji Ursula VON DER LEYEN

Przewodnicząca

(14)

ZAŁĄCZNIK

1. Plany pobierania próbek nasion, innych niż nasiona odmian Capsicum spp., o których wiadomo, że są odporne na określonego agrofaga

Pobieranie próbek nasion do badania jest przeprowadzane na podstawie następujących planów pobierania próbek, w zależności od partii materiału siewnego, zgodnie z opisem w odpowiedniej tabeli międzynarodowego standardu dla środków fitosanitarnych nr 31 Metodologia pobierania próbek z przesyłek (ISPM31):

— w przypadku partii materiału siewnego próbka nie przekracza 3 000 nasion: zastosowanie planu pobierania próbek o rozkładzie hipergeometrycznym, dzięki któremu można stwierdzić z wiarygodnością 95 % poziom obecności zakażonych roślin wynoszący co najmniej 10 %,

— w przypadku partii materiału siewnego przekraczającej 3 000 nasion, ale nieprzekraczającej 30 000 nasion: zasto

sowanie planu pobierania próbek, dzięki któremu można stwierdzić z wiarygodnością 95 % poziom obecności zakażonych roślin wynoszący co najmniej 1 %;

— w przypadku partii materiału siewnego przekraczającej 30 000 nasion: zastosowanie planu pobierania próbek, dzięki któremu można stwierdzić z wiarygodnością 95 % poziom obecności zakażonych roślin wynoszący co naj

mniej 0,1 %.

Podpróbki co celów metody łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR) składają się maksymalnie z 1 000 nasion.

Podpróbki do celów metody testu immunoenzymatycznego (ELISA) składają się maksymalnie z 250 nasion.

2. Plany pobierania próbek roślin przeznaczonych do sadzenia innych niż rośliny odmian Capsicum spp., o któ

rych wiadomo, że są odporne na określonego agrofaga

W przypadku roślin przeznaczonych do sadzenia innych niż rośliny odmian Capsicum spp., o których wiadomo, że są odporne na określonego agrofaga, na każdy punkt produkcji i na każdy kultywar zbierane jest 200 liści, najlepiej mło

dych liści z górnej części rośliny.

W przypadku roślin wykazujących objawy zakażenia próbki do badań pobiera się z co najmniej 3 liści z objawami.

3. Metody badawcze do celów wykrywania i identyfikacji określonego agrofaga na nasionach innych niż nasiona odmian Capsicum spp., o których wiadomo, że są odporne na określonego agrofaga

Do wykrywania określonego agrofaga na określonych nasionach stosuje się jedną z następujących metod badawczych:

— ELISA, do dnia 1 października 2020 r., wyłącznie w celu wykluczenia obecności agrofaga na potrzeby wydawania paszportów roślin lub świadectw fitosanitarnych,

— RT-PCR w czasie rzeczywistym z zastosowaniem starterów i sond, opisana w protokole Międzynarodowej Federacji Nasiennej (ISF) (2020) (¹),

— RT-PCR w czasie rzeczywistym z zastosowaniem starterów i sond, Menzel i Winter (Acta Horticulturae, w druku).

W przypadku dodatniego wyniku badania na obecność przeprowadza się badanie drugą metodą, inną niż metoda stoso

wana do wykrywania obecności, obejmującą jedną z wymienionych powyżej metod RT-PCR w czasie rzeczywistym, z wykorzystaniem tej samej próbki w celu potwierdzenia identyfikacji. W przypadku niezgodności między wynikami wykrywania i identyfikacji uzyskanymi w odniesieniu do nasion otoczkowanych, usuwa się otoczkę nasion, a nasiona bada się powtórnie.

4. Metody badawcze do celów wykrywania i identyfikacji określonego agrofaga na roślinach przeznaczonych do sadzenia innych niż rośliny odmian Capsicum spp., o których wiadomo, że są odporne na określonego agro

faga, oraz na określonych owocach

Jedną z następujących metod badawczych stosuje się do celów wykrywania określonego agrofaga na określonych rośli

nach przeznaczonych do sadzenia innych niż określone rośliny odmian Capsicum spp., o których wiadomo, że są odporne na określonego agrofaga, oraz na określonych owocach:

— ELISA, wyłącznie w przypadku materiału wykazującego objawy,

— konwencjonalna RT-PCR z zastosowaniem starterów, Alkowni i in. (2019),

(¹) Protokół opracowany przez ISF (International Seed Health Initiative for Vegetable Crops (ISHI–Veg).

(15)

— konwencjonalna RT-PCR z zastosowaniem starterów, Rodriguez-Mendoza i in. (2019),

— RT-PCR w czasie rzeczywistym z zastosowaniem starterów i sond, opisana w protokole Międzynarodowej Federacji Nasiennej (ISF) (2020) (²),

— RT-PCR w czasie rzeczywistym z zastosowaniem starterów i sond, Menzel i Winter (Acta Horticulturae, w druku).

W przypadku dodatniego badania na obecność przeprowadza się badanie drugą metodą, inną niż metoda stosowana do wykrywania obecności, obejmującą jedną z wymienionych powyżej metod RT-PCR, z wykorzystaniem tej samej próbki w celu potwierdzenia identyfikacji.

(²) Protokół opracowany przez ISF (International Seed Health Initiative for Vegetable Crops (ISHI–Veg).

(16)

ustalające należności celne przywozowe w sektorze zbóż mające zastosowanie od dnia 12 sierpnia 2020 r.

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawia

jące wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (¹), w szczególności jego art. 183,

a także mając na uwadze, co następuje,

(1) Art. 1 ust. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 642/2010 (²) przewiduje, że należności celne przywozowe na produkty objęte kodami CN 1001 11 00, 1001 19 00, ex 1001 91 20 [pszenica zwyczajna wysokiej jakości do siewu], ex 1001 99 00 [pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu], 1002 10 00, 1002 90 00, 1005 10 90, 1005 90 00, 1007 10 90 i 1007 90 00, są równe cenie interwencyjnej obowiązującej w odniesieniu do takich pro

duktów przy przywozie, powiększonej o 55 % i zmniejszonej o cenę importową CIF mającą zastosowanie dla danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć stawki określonej we wspólnej taryfie celnej.

(2) Art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 642/2010 przewiduje, że do celów obliczenia należności celnych przywozo

wych, o których mowa w ust. 1 wymienionego artykułu, dla produktów określonych w tym ustępie regularnie usta

nawia się reprezentatywne ceny importowe CIF.

(3) Zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 642/2010 ceną używaną do obliczania należności celnej przywozo

wej produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 wymienionego rozporządzenia, jest dzienna reprezentatywna cena importowa CIF, ustalona w sposób określony w art. 5 wymienionego rozporządzenia.

(4) Od dnia 21 września 2017 r. cło przywozowe na produkty pochodzące z Kanady, objęte kodami CN 1001 11 00, 1001 19 00, ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00 i 1002 90 00 oblicza się zgodnie z art. 2 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 642/2010.

(5) Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 12 sierpnia 2020 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń.

(6) Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 642/2010 niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania,

Artykuł 1

Od dnia 12 sierpnia 2020 r. w załączniku I do niniejszego rozporządzenia ustala się, na podstawie elementów znajdujących się w załączniku II do niniejszego rozporządzenia, należności celne przywozowe w sektorze zbóż, o których mowa w art. 1 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 642/2010.

(¹) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

(²) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 642/2010 z dnia 20 lipca 2010 r. w sprawie zasad stosowania (należności celne przywozowe w sekto

rze zbóż) rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 (Dz.U. L 187 z 21.7.2010, s. 5).

(17)

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

W imieniu Komisji, za Przewodniczącą, Wolfgang BURTSCHER

Dyrektor Generalny

Dyrekcja Generalna ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich

(18)

ZAŁĄCZNIK I

Należności celne przywozowe na produkty, o których mowa w art. 1 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 642/2010 mające zastosowanie od dnia 12 sierpnia 2020 r.

Kod CN Opis towarów Należność celna przywozowa (¹) (²)

(EUR/tonę)

1001 11 00 PSZENICA durum, do siewu 0,00

1001 19 00 PSZENICA durum wysokiej jakości, inna niż do siewu 0,00

średniej jakości, inna niż do siewu 0,00

niskiej jakości, inna niż do siewu 0,00

Ex10 01 91 20 PSZENICA zwyczajna, do siewu 0,00

Ex10 01 99 00 PSZENICA zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu 0,00

1002 10 00 ŻYTO, do siewu 5,48

1002 90 00 ŻYTO, inne niż do siewu 5,48

1005 10 90 KUKURYDZA do siewu, inna niż hybrydy 5,48

1005 90 00 KUKURYDZA inna niż do siewu (³) 5,48

1007 10 90 Ziarno SORGO, inne niż hybrydy, do siewu 5,48

1007 90 00 Ziarno SORGO, inne niż do siewu 5,48

(¹) Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 642/2010, importer może skorzystać z obniżki należności celnych o:

— 3 EUR na tonę, jeśli port wyładunku znajduje się na Morzu Śródziemnym (poza cieśniną Gibraltaru) lub Morzu Czarnym, jeśli towary przywożone są do Unii przez Ocean Atlantycki lub przez Kanał Sueski,

— 2 EUR na tonę, jeśli port wyładunku znajduje się w Danii, Estonii, Irlandii, na Łotwie, Litwie, w Polsce, Finlandii, Szwecji, Zjedno

czonym Królestwie lub na atlantyckim wybrzeżu Półwyspu Iberyjskiego i jeśli towary przywożone są do Unii przez Ocean Atlan

tycki.

(²) W przypadku produktów pochodzących z Kanady i objętych kodami CN 1001 11 00, 1001 19 00, ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00 i 1002 90 00 należność obliczana jest zgodnie z art. 2 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 642/2010.

(³) Importer może korzystać z obniżki o stałą stawkę zryczałtowaną w wysokości 24 EUR na tonę, jeśli spełnione są warunki ustanowione w art. 3 rozporządzenia (UE) nr 642/2010.

(19)

ZAŁĄCZNIK II

Czynniki uwzględnione przy obliczeniu należności ustalonych w załączniku I

1. Średnie z okresu referencyjnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 642/2010:

(EUR/tonę)

Pszenica zwyczajna (¹) Kukurydza

Giełda Minneapolis Chicago

Notowanie 171,059 104,725

Premia za Zatokę - 29,446

Premia za Wielkie Jeziora 29,960 -

(¹) Premia dodatnia w wysokości 14 EUR/t włączona (art. 5 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 642/2010).

2. Średnie z okresu referencyjnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 642/2010:

Koszt frachtu: Zatoka Meksykańska–Rotterdam: 17,379

Koszt frachtu: Wielkie Jeziora–Rotterdam: 40,450

(20)

DECYZJE

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2020/1193 z dnia 2 lipca 2020 r.

w sprawie stosowania art. 34 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE do kolejowych przewozów pasażerskich w Szwecji

(Jedynie tekst w języku szwedzkim jest autentyczny) (Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, uchyla

jącą dyrektywę 2004/17/WE (¹), w szczególności jej art. 35 ust. 3,

Po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego ds. Zamówień Publicznych na Roboty Budowlane, a także mając na uwadze, co następuje:

1. STAN FAKTYCZNY

1.1. WNIOSEK

(1) W dniu 13 grudnia 2019 r. spółka SJ AB („wnioskodawca”) przedłożyła Komisji wniosek na podstawie art. 35 ust. 1 dyrektywy 2014/25/UE („wniosek”). Wniosek jest zgodny z art. 1 ust. 1 decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2016/1804 (²).

(2) Wniosek dotyczy kolejowych przewozów pasażerskich w Szwecji. W szczególności wniosek ten dotyczy kolejowych przewozów pasażerskich, które stanowią działalność obejmującą obsługę sieci zgodnie z art. 11 dyrektywy 2014/25/UE, i nie ma dotyczyć udzielania zamówień przez regionalne organy odpowiedzialne za transport publiczny, krajowe organy odpowiedzialne za transport publiczny lub inne organy (³).

(3) W rozdziale 3 sekcja 24 szwedzkiej ustawy o udzielaniu zamówień publicznych w sektorach użyteczności publicz

nej (⁴) umożliwiono podmiotom zamawiającym składanie wniosków na podstawie art. 34 dyrektywy 2014/25/UE.

Wnioskodawca jest podmiotem zamawiającym zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 2014/25/UE i prowadzi działal

ność obejmującą obsługę sieci świadczących usługi dla odbiorców publicznych w obszarze transportu koleją w rozu

mieniu art. 11 tej dyrektywy.

(4) Do wniosku dołączono uzasadnione i poparte dowodami stanowiska przyjęte przez dwa niezależne organy krajowe, które są właściwe do spraw rodzajów działalności, których dotyczy wniosek – Szwedzką Agencję Transportu i szwedzki organ ochrony konkurencji. Stanowiska te zawierają dokładną analizę warunku stosowalności art. 34 ust. 1 dyrektywy 2014/25/UE do rodzajów działalności, których dotyczy wniosek, zgodnie z ust. 2 i 3 wspomnia

nego artykułu. Zgodnie z pkt 1 lit. b) załącznika IV do dyrektywy 2014/25/UE, biorąc pod uwagę, że na podstawie art. 34 ust. 3 akapit pierwszy tej dyrektywy nie można założyć, że dostęp do przedmiotowego rynku jest swobodny, Komisja ma przyjąć decyzję wykonawczą w sprawie wniosku w terminie 130 dni roboczych. Pierwotny termin upływa z dniem 3 lipca 2020 r. (⁵).

(¹) Dz.U. L 94 z 28.2.2014, s. 243.

(²) Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2016/1804 z dnia 10 października 2016 r. dotycząca szczegółowych zasad stosowania art. 34 i 35 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gos

podarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (Dz.U. L 275 z 12.10.2016, s. 39).

(³) Zob. pkt 30 wniosku.

(⁴) Lag (2016:1146) om upphandling inom försörjningssektorerna.

(⁵) Dz.U. C 53 z 17.2.2020, s. 11.

(21)

(5) Komisja zorganizowała dwie telekonferencje z przedstawicielami wnioskodawcy w dniach 30 marca 2020 r. i 29 maja 2020 r. oraz wnioskodawca przedstawił dalsze uwagi w dniach 4 maja i 4 czerwca 2020 r.

1.2. WNIOSKODAWCA

(6) Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem publicznym należącym w całości do państwa szwedzkiego, które utworzono w 2001 r. jako jeden z sześciu działów powstałych w wyniku podziału i korporatyzacji dawnego państwowego przedsiębiorstwa kolejowego Affärsverket Statens Järnvägar. Wnioskodawca prowadzi działalność w sektorze kole

jowych przewozów pasażerskich.

(7) W 2018 r. zgłosił 31,8 mln podróży (⁶), twierdząc, że obsługiwał 1 200 odjazdów dziennie z 284 stacji (⁷). Działa głównie na terytorium Szwecji, ale obsługuje również przejazdy do Oslo, Halden, Narwiku i Kopenhagi.

(8) Model biznesowy wnioskodawcy opiera się na dwóch filarach: świadczeniu komercyjnych usług kolejowych pod marką własną i świadczeniu usług kolejowych będących przedmiotem zamówienia złożonego przez regionalne i krajowe organy odpowiedzialne za transport publiczny pod marką własną lub pod marką organu udzielającego zamówienia (⁸).

(9) Transport kolejowy w Szwecji rozwija się ze względu na wzrost liczby ludności i urbanizację, deregulację i umiędzy

narodowienie oraz większą świadomość środowiskową. W 2018 r. (⁹) wzrost liczby podróżujących w porównaniu z rokiem poprzednim wyniósł 2 % pasażerokilometrów.

2. RAMY PRAWNE

(10) Dyrektywa 2014/25/UE ma zastosowanie do udzielania zamówień na potrzeby prowadzenia działalności obejmują

cej zapewnianie lub obsługę sieci świadczących usługi dla odbiorców publicznych w obszarze transportu koleją, sys

temami automatycznymi, tramwajami, trolejbusami, autobusami lub kolejami linowymi, chyba że działalność ta jest wyłączona zgodnie z art. 34 tej dyrektywy.

(11) Zgodnie z art. 34 dyrektywy 2014/25/UE zamówienia mające na celu umożliwienie prowadzenia działalności, do której ma zastosowanie ta dyrektywa, nie są objęte zakresem tej dyrektywy, jeżeli w państwie członkowskim, w któ

rym działalność ta jest wykonywana, podlega ona bezpośrednio konkurencji na rynkach, do których dostęp nie jest ograniczony. Oceny, czy działalność bezpośrednio podlega konkurencji, dokonuje się na podstawie obiektywnych kryteriów, uwzględniających specyfikę danego sektora (¹⁰). Ocena ta jest jednak ograniczona ze względu na mające zastosowanie krótkie terminy oraz konieczność oparcia się na danych dostępnych Komisji, które pochodzą z udo

stępnionych wcześniej źródeł lub z informacji uzyskanych w kontekście zastosowania art. 35 i których nie można uzupełniać za pomocą bardziej czasochłonnych metod, w tym w szczególności poprzez przeprowadzanie publicz

nych ankiet wśród zainteresowanych wykonawców (¹¹).

(12) Dostęp do rynku uznaje się za nieograniczony, jeżeli państwo członkowskie wdrożyło i stosuje odpowiednie prze

pisy Unii otwierające dany sektor lub jego część. Wspomniane przepisy zostały wymienione w załączniku III do dyrektywy 2014/25/UE. Jeżeli chodzi o krajowe usługi kolejowe, we wspomnianym załączniku nie wymieniono żadnych odpowiednich przepisów dotyczących liberalizacji tego sektora. W związku z tym, zgodnie z art. 34 ust. 3 dyrektywy 2014/25/UE, nie można założyć, że dostęp do przedmiotowego rynku jest swobodny, i należy wykazać go de facto i de jure.

(13) Oceny, czy działalność bezpośrednio podlega konkurencji, należy dokonać na podstawie różnych wskaźników, z których żaden sam w sobie nie ma znaczenia rozstrzygającego. W odniesieniu do rynku objętego niniejszą decyzją udziały w rynku stanowią jedno z kryteriów, które należy uwzględnić wraz z innymi kryteriami, takimi jak bariery wejścia lub konkurencja międzygałęziowa (¹²).

(⁶) Sprawozdanie roczne wnioskodawcy z 2018 r., s. 4.

(⁷) Sprawozdanie roczne wnioskodawcy z 2018 r., s. 30.

(⁸) Sprawozdanie roczne wnioskodawcy z 2018 r., s. 22.

(⁹) Sprawozdanie roczne wnioskodawcy z 2018 r., s. 21.

(¹⁰) Motyw 44 dyrektywy 2014/25/UE.

(¹¹) Ibid.

(¹²) Konkurencja ze strony rodzajów transportu innych niż – w tym przypadku – kolej, w szczególności transportu autobusowego i trans

portu lotniczego.

(22)

(14) Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla stosowania reguł konkurencji i dla innych obszarów prawa Unii. W szczególności kryteria i metodyka wykorzystane do celów oceny bezpośredniego podlegania konkurencji zgodnie z art. 34 dyrektywy 2014/25/UE nie zawsze są identyczne z tymi stosowanymi do celów oceny dokonywanej na pod

stawie art. 101 lub 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej lub rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (¹³), co potwierdził Sąd (¹⁴).

(15) Celem niniejszej decyzji jest ustalenie, czy usługi, których dotyczy wniosek, podlegają konkurencji (na rynkach, do których dostęp jest nieograniczony w rozumieniu art. 34 dyrektywy 2014/25/UE) w stopniu, który zapewnia – rów

nież w przypadku zwolnienia z obowiązku stosowania szczegółowych przepisów dotyczących zamówień publicz

nych określonych w dyrektywie 2014/25/UE – udzielanie zamówień związanych z prowadzeniem przedmiotowych rodzajów działalności w przejrzysty i niedyskryminacyjny sposób na podstawie kryteriów umożliwiających nabyw

com znalezienie rozwiązania, które ostatecznie będzie najkorzystniejsze ekonomicznie.

3. OCENA

3.1. NIEOGRANICZONY DOSTĘP DO RYNKU

(16) Dostęp do rynku uznaje się za nieograniczony, jeżeli dane państwo członkowskie wdrożyło i stosuje odpowiednie przepisy Unii otwierające dany sektor lub jego część. Wspomniane przepisy zostały wymienione w załączniku III do dyrektywy 2014/25/UE. Jeżeli chodzi o usługi kolejowe, w załączniku tym wymieniono dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/34/UE (¹⁵) w odniesieniu do towarowego transportu kolejowego i międzynarodowego pasażerskiego transportu kolejowego, ale nie zawarto w nim żadnego przepisu w odniesieniu do krajowego trans

portu pasażerskiego. W związku z tym należy wykazać, że dostęp do rynku jest swobodny de facto i de jure.

(17) W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2370 (¹⁶) rozszerzono zakres liberalizacji sektora kolejo

wego na kolej krajową.

(18) Szwecja nie dokonała jeszcze pełnej transpozycji (¹⁷) dyrektywy (UE) 2016/2370 do swojego prawa krajowego – ustawy o kolejach (¹⁸).

(19) W styczniu 2019 r. Komisja skierowała do Szwecji wezwanie do usunięcia uchybienia dotyczące postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego 2019/0087 w związku z częściową transpozycją dyrektywy (UE) 2016/2370. W dniu 17 maja 2019 r. Szwecja zgłosiła swój dwunasty krajowy środek wykonawczy dotyczący wspomnianej dyrektywy, twierdząc, że zakończyła transpozycję. Jednak w dniu 13 grudnia 2019 r. (data otrzymania wniosku) i do czerwca 2020 r. sprawa była w toku.

(20) W swoim stanowisku (¹⁹) dołączonym do wniosku Szwedzka Agencja Transportu sprawdziła, czy dostęp do rynku właściwego jest swobodny de facto i de jure, i stwierdziła, że faktycznie ma to miejsce.

(21) Jeżeli chodzi o swobodny dostęp de jure, Szwecja rozszerzyła zakres swoich krajowych przepisów transponujących dyrektywę 2012/34/UE, aby przewidywały swobodny dostęp do rynku również dla krajowych kolejowych przewo

zów pasażerskich. Tego rodzaju działalność transportowa jest zatem objęta zakresem szwedzkiej ustawy o kolejach [2004:519].

(22) Jak wyjaśniła w tym kontekście Szwedzka Agencja Transportu, ustawa o kolejach zawiera wymóg, zgodnie z którym zarządcy infrastruktury mają obowiązek dokonać alokacji zdolności przepustowej infrastruktury na rzecz przedsię

biorstw kolejowych w neutralny dla konkurencji i niedyskryminacyjny sposób.

(¹³) Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw („rozporządze

nie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”) (Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1).

(¹⁴) Wyrok z dnia 27 kwietnia 2016 r., Österreichische Post AG/Komisja, T-463/14, EU:T:2016:243, pkt 28. Zob. również motyw 44 dyrektywy 2014/25/UE.

(¹⁵) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/34/UE z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie utworzenia jednolitego europej

skiego obszaru kolejowego (Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 32).

(¹⁶) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2370 z dnia 14 grudnia 2016 r. zmieniająca dyrektywę 2012/34/UE w odnie

sieniu do otwarcia rynku krajowych kolejowych przewozów pasażerskich oraz zarządzania infrastrukturą kolejową (Dz.U. L 352 z 23.12.2016, s. 1).

(¹⁷) Stanowisko krajowego organu ochrony konkurencji, s. 4.

(¹⁸) Ustawa o kolejach (2004:519).

(¹⁹) Stanowisko Szwedzkiej Agencji Transportu, s. 2.

(23)

(23) Ponadto z ustawy o kolejach (rozdział 6, sekcja 5) wynika, że informacje szczegółowe na temat dostępnej infrastruk

tury i informacje na temat warunków dostępu do infrastruktury i korzystania z niej oraz na temat procedur i kryte

riów dotyczących dokonywania alokacji zdolności przepustowej infrastruktury mają być publikowane w regulami

nie sieci zgodnie z art. 27 ust. 2 dyrektywy 2012/34/UE.

(24) Można stwierdzić, że spełniono warunki swobodnego dostępu do rynku de iure.

(25) Jeżeli chodzi o swobodny dostęp de facto, Komisja zauważa, że konkurenci zaczęli stopniowo wchodzić na szwedzki rynek kolejowy już w 1990 r. Obecnie, poza wnioskodawcą, na krajowym rynku kolejowych przewozów pasażer

skich działa piętnaście różnych przedsiębiorstw.

(26) Na podstawie analizy prawnej istotnych krajowych przepisów i stanowiska Szwedzkiej Agencji Transportu Komisja stwierdza, że chociaż niektóre z obaw, które wskazano w postępowaniu w sprawie uchybienia zobowiązaniom pań

stwa członkowskiego 2019/0087, nadal się utrzymują, oraz bez uszczerbku dla wspominanego postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, dostęp do rynku na terytorium Szwecji do celów niniejszej decyzji uznaje się za swobodny de jure i de facto.

3.2. OCENA WPŁYWU NA KONKURENCJĘ

3.2.1. DEFINICJA RYNKU PRODUKTOWEGO

(27) Stosując wcześniejszą praktykę decyzyjną dotyczącą łączenia przedsiębiorstw (²⁰), Komisja stwierdziła, że stosowne może być uznanie rynku usług kolejowych przewozów pasażerskich świadczonych na podstawie obowiązku świad

czenia usługi publicznej i rynku usług kolejowych przewozów pasażerskich świadczonych w celach zarobkowych za odrębne rynki. Rozróżnienie to wynika z faktu, że usługi transportu świadczone w ramach zamówienia na świadcze

nie usługi publicznej charakteryzują się konkurencją o rynek, co oznacza, że przedsiębiorstwa kolejowe konkurują o przyznanie prawa do oferowania usług transportu na danej trasie, natomiast usługi transportu zarobkowego charak

teryzują się konkurencją wewnątrz rynku, co oznacza, że przedsiębiorstwa kolejowe konkurują w celu przyciągnię

cia pasażerów.

(28) Do celów niniejszej decyzji przyjmuje się, że trasa obejmuje wszystkie podróże między wszystkimi stacjami wzdłuż danej trasy (tj. wszystkie połączenia między punktami wzdłuż tej trasy). Podobnie przyjmuje się, że odcinek trasy stanowi fragment trasy obejmujący wszystkie podróże między stacjami wzdłuż danego odcinka trasy (tj. wszystkie możliwe połączenia między punktami wzdłuż tego odcinka trasy). Podróż między punktami końcowymi oznacza (bezpośrednią) podróż między dwiema stacjami końcowymi danej trasy.

(29) Wnioskodawca proponuje dokonanie tego rozróżnienia między tymi dwoma rynkami, o których mowa w motywie 27.

(30) Szwedzki krajowy organ ochrony konkurencji i Szwedzka Agencja Transportu w swoich odpowiednich stanowis

kach dotyczących wniosku również zgadzają się (²¹) z tym rozróżnieniem.

3.2.1.1. Usługi kolejowych przewozów pasażerskich na podstawie umów o świadczenie usługi publicznej (31) Zamówienia na świadczenie usługi publicznej udzielane są w drodze procedur przetargowych lub za pomocą bez

pośredniego udzielenia zamówienia, w ramach którego podmiot zamawiający udziela oferentowi zamówienia na obsługę usług kolejowych przewozów pasażerskich na danym obszarze lub na jednej trasie lub kilku konkretnych trasach.

(32) Regionalne i międzyregionalne zamówienia na świadczenie usługi publicznej są przedmiotem procedury przetargo

wej regionalnych organów odpowiedzialnych za transport publiczny, natomiast szwedzki urząd ds. transportu zarządza procedurą udzielania zamówień na dotowane nocne pociągi między Sztokholmem a północną Szwecją.

(33) Szwedzka Agencja Transportu twierdzi (²²), że podmioty zamawiające dostarczają pociągi i odpowiadają za ich kon

serwację.

(²⁰) Sprawy M.7897. Arriva Rail North/Northen Franchise, pkt 15–18; M.5855 – DB/Arriva, pkt 64–69 i 131–133; M.5557 – SNCF- P/CDPQ/KEOLIS/EFFIA, pkt 17; M.7146 – Govia/Thameslink, Southern and Great Northern Passenger Rail Franchise, pkt 16–19;

M.4797 – Govia/West Midlands Passenger Rail Franchise, pkt 13.

(²¹) Stanowisko krajowego organu ochrony konkurencji, s. 7 i stanowisko Szwedzkiej Agencji Transportu, s. 2.

(²²) Opinia Szwedzkiej Agencji Transportu, s. 5.

(24)

(34) Do celów oceny w ramach niniejszej decyzji i bez uszczerbku dla stosowania prawa konkurencji Komisja uważa, że pierwszym rynkiem właściwym jest rynek usług kolejowych przewozów pasażerskich świadczonych na podstawie obowiązku świadczenia usługi publicznej, w przypadku którego istnieje konkurencja „o rynek”.

3.2.1.2. Usługi kolejowych przewozów pasażerskich świadczone w celach zarobkowych

(35) Wnioskodawca twierdzi, że co do zasady w Szwecji każdy operator może oferować usługi kolejowych przewozów pasażerskich świadczone w celach zarobkowych na wszystkich trasach.

(36) Wnioskodawca twierdzi, że podlega konkurencji ze strony operatorów mających obowiązek świadczenia usługi publicznej na trasach obsługiwanych w celach zarobkowych.

(37) Jednak zdaniem Komisji usługi kolejowych przewozów pasażerskich świadczone w celach zarobkowych dotyczą na ogół usług transportu dalekobieżnego. W tych okolicznościach istnieje prawdopodobieństwo, że operatorzy mający obowiązek świadczenia usługi publicznej świadczący usługi dalekobieżnych kolejowych przewozów pasażerskich będą konkurować z usługami kolejowych przewozów pasażerskich świadczonymi w celach zarobkowych, aby przy

ciągnąć pasażerów. Powodem jest fakt, że po stronie popytu usługi kolejowych przewozów pasażerskich obsługi

wane w ramach obowiązku świadczenia usługi publicznej i obsługiwane w celach zarobkowych mogą być substytu

cyjne. Mniej oczywiste może wydawać się jednak, że operatorzy mający obowiązek świadczenia usługi publicznej świadczący usługi regionalnych kolejowych przewozów pasażerskich konkurują z usługami kolejowych przewozów pasażerskich świadczonymi w celach zarobkowych. W ramach swojej praktyki decyzyjnej Komisja stwierdziła (²³), że usługi regionalnych (krótkodystansowych) i dalekobieżnych kolejowych przewozów pasażerskich stanowiły odrębne rynki, zwłaszcza z powodu różnych właściwości ruchu, na przykład pod względem częstotliwości i stacji.

(38) [Poufne] (²⁴).

(39) W tym przypadku Komisja uważa jednak, że definicję rynku można pozostawić otwartą, biorąc pod uwagę, że wynik oceny jest taki sam w obu scenariuszach (tj. zarówno w przypadku założenia, że obsługiwane w celach zarob

kowych usługi kolejowe są częścią tego samego rynku, do którego należą dalekobieżne usługi kolejowe świadczone w ramach obowiązku świadczenia usługi publicznej i regionalne usługi kolejowe świadczone w ramach obowiązku świadczenia usługi publicznej, jak i założenia, że są częścią tego samego rynku, do którego należą wyłącznie daleko

bieżne usługi kolejowe świadczone w ramach obowiązku świadczenia usługi publicznej).

(40) W przypadku usług świadczonych w celach zarobkowych ważne jest jednak wyjaśnienie, czy i w jakim zakresie należy wziąć pod uwagę konkurencję międzygałęziową. Wnioskodawca twierdzi, że konkurencja między przewo

źnikami kolejowymi jest wystarczająca, aby stwierdzić, że usługi kolejowych przewozów pasażerskich świadczone w celach zarobkowych podlegają bezpośrednio konkurencji, bez konieczności oceny konkurencji międzygałęzio

wej (²⁵). Jednak w tym przypadku nie można było zostawić dokładnej definicji rynku otwartej zgodnie z propozycją wnioskodawcy, ponieważ w odniesieniu do niektórych tras udziały wnioskodawcy w rynku oznaczają znaczną wła

dzę rynkową (w przypadku rozważania jedynie transportu kolejowego) i w związku z tym zdolność wnioskodawcy do działania niezależnie od jego konkurentów.

(41) Jeżeli chodzi o konkurencję międzygałęziową, Komisja stwierdziła (²⁶) w przeszłości, że inne rodzaje transportu sta

nowiły odrębne rynki. Ostatecznie jest to jednak kwestia empiryczna i w pozostałych sprawach Komisja pozostawiła definicję otwartą (²⁷).

(42) Presja konkurencyjna ze strony innych rodzajów transportu jest poddawana dalszej analizie na podstawie czasu pod

róży, cen, komfortu i dostępności. Tytułem uwagi ogólnej Komisja zauważa, że nie można założyć, że transport lot

niczy wywiera presję konkurencyjną na wszystkie trasy lub odcinki trasy, ale ewentualnie jedynie na podróż między punktami końcowymi, w związku z czym uwzględniane będzie znaczenie gospodarcze podróży między punktami końcowymi trasy. Ponadto z oceny wpływu na konkurencję wynika, że inne rodzaje transportu nie są na ogół sub

stytucyjne względem usług kolejowych przewozów pasażerskich obsługiwanych w celach zarobkowych (zob. sekcja 3.2.3.2).

(²³) Zob. sprawa AT.39678 – Deutsche Bahn I AT.39731 – Deutsche Bahn II, pkt 33. M.5855 – DB/Arriva, pkt 126–130.

(²⁴) Informacje poufne.

(²⁵) Wniosek, pkt 39.

(²⁶) AT.39678 – Deutsche Bahn I AT.39731 – Deutsche Bahn II, pkt 33. M.2446 – Govia/Connex South Central, pkt 13; M.5855 – DB/Ar

riva, pkt 137–140, M.5557 – SNCF-P/CDPQ/KEOLIS/EFFIA, pkt 32–36.

(²⁷) Zob. M.6150 – Veolia Transport/Trenitalia/JV, pkt 26–34; M.5655 – SNCF/LCR/Eurostar, pkt 29, M.7011 SNCF/SNCB/Thalys, pkt 66–69, M.4797 – Govia/West Midlands Passenger Rail Franchise, pkt 12.

(25)

(43) Do celów oceny w ramach niniejszej decyzji i bez uszczerbku dla stosowania prawa konkurencji Komisja uważa, że rynkiem właściwym jest rynek usług kolejowych przewozów pasażerskich świadczonych w celach zarobkowych, w przypadku którego istnieje konkurencja „w ramach rynku”. Do celów niniejszej decyzji rynek ten obejmuje usługi dalekobieżnych kolejowych przewozów pasażerskich obsługiwane w ramach obowiązku świadczenia usługi publicznej. Komisja pozostawia otwartą kwestię dotyczącą ustalenia, czy regionalne usługi kolejowych przewozów pasażerskich obsługiwane w ramach obowiązku świadczenia usługi publicznej stanowią część rynku właściwego.

3.2.2. DEFINICJA RYNKU GEOGRAFICZNEGO

3.2.2.1. Rynek usług kolejowych przewozów pasażerskich oferowanych w ramach umów o świadczenie usługi publicznej

(44) We wcześniejszych decyzjach Komisja zdefiniowała (²⁸) ten rynek na szczeblu krajowym.

(45) Proponowana przez wnioskodawcę definicja rynku jest zgodna z praktyką Komisji.

(46) Krajowy organ ochrony konkurencji również zgadza się z tym podejściem.

(47) Do celów oceny w ramach niniejszej decyzji i bez uszczerbku dla stosowania prawa konkurencji Komisja uważa, że zakres geograficzny rynku usług kolejowych przewozów pasażerskich oferowanych za pośrednictwem umów o świadczenie usługi publicznej ogranicza się do terytorium kraju.

3.2.2.2. Rynek usług kolejowych przewozów pasażerskich świadczonych w celach zarobkowych

(48) W ramach swoich dotychczasowych praktyk decyzyjnych w sprawach dotyczących ochrony konkurencji i łączenia przedsiębiorstw w kontekście usług kolejowego przewozu osób, podczas analizy konkurencji wewnątrz rynku, Komisja definiowała rynek geograficzny na poziomie całej krajowej sieci kolejowej (²⁹), na poziomie trasy (³⁰) lub na poziomie bezpośredniej podróży między stacją początkową i docelową (³¹) w zależności od specyfiki poszczegól

nych spraw i poziomu, na jakim warunki konkurencji są podobne lub wystarczająco jednolite.

(49) Wnioskodawca twierdzi, że rynek jest ograniczony odcinkiem między stacją początkową a stacją docelową, ponie

waż warunki konkurencji między takimi rynkami rozgraniczonymi na podstawie połączeń bezpośrednich mogą znacznie się różnić. Wnioskodawca proponuje również pozostawienie otwartej definicji rynku, ponieważ podlega

nie konkurencji należy oceniać na szerzej pojętej podstawie, jako że koszty przewoźników kolejowych nie są okreś

lane na poziomie połączenia między punktami, lecz na szerzej zakrojonym poziomie. Biorąc pod uwagę bardzo dużą liczbę rynków bezpośrednich oraz brak możliwości analizy każdego z nich, wnioskodawca proponuje prze

prowadzenie analizy pięciu najważniejszych tras w Szwecji (tj.: Sztokholm–Malmö(–Kopenhaga), Sztokholm–Göte

borg, Göteborg–Malmö, Sztokholm–Sundsvall–Umeå oraz Sztokholm–Karlstad(–Oslo)).

(50) [Poufne].

(51) [Poufne].

(52) [Poufne].

(53) Komisja zauważa, że istnieją przesłanki wskazujące na to, że rynek usług kolejowych przewozów pasażerskich świadczonych w celach zarobkowych w Szwecji można zdefiniować na poziomie krajowym. Po pierwsze, ramy regulacyjne (takie jak wymogi dotyczące prowadzenia działalności jako przedsiębiorstwo kolejowe) mają charakter ogólnokrajowy. Warunki konkurencji na poziomie krajowym prawdopodobnie będą zatem w pewnym stopniu ujed

nolicone. Po drugie, niektórzy przewoźnicy (tacy jak wnioskodawca lub Transdev) konkurują ze sobą na różnych tra

sach w Szwecji i prawdopodobnie są w stanie rozmieszczać swoje pociągi na różnych trasach w Szwecji. Po trzecie, należy wziąć pod uwagę właściwości właściwe dla sieci kolejowej. W szczególności istnienie efektów sieciowych, tj.

generowanie dodatkowego ruchu poprzez połączenie różnych tras, również stanowi element wskazujący na istnie

nie rynku ogólnokrajowego.

(²⁸) Sprawa M.5855, DB/Arriva, z 11.8.2010, pkt 72.

(²⁹) Sprawy COMP AT.39678 i AT.39731, pkt 34 i 35; sprawa M.5855, pkt 159 i 160.

(³⁰) Sprawa M.7011 SNCF/SNCB/Thalys JV, pkt 41–46.

(³¹) Sprawa M.7897 Arriva/Rail Noth/Northern Francise, pkt 19–23.