“Mała w sobie, a jednak wielka i przewyższająca wszystkich za Nasza przyczyną”!
"Najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest od Niego"
(Mt 11, 11).
Oddałam się całkowicie w ramiona mojego słodkiego Jezusa, a w czasie modlitwy widziałam moją biedną duszę maleńką, zupełną małość i myślałam sobie: "Jakże jestem mała! Jezus słusznie powiedział, że jestem najmniejsza ze wszystkich! Bardzo chciałabym wiedzieć, czy jestem najmniejsza wśród wszystkich..."
Kiedy tak myślałam, mój zawsze umiłowany Jezus poruszył się we mnie i ukazał mi się, biorąc tę małą w swoje ramiona i przyciskając ją mocno do swojego serca; ona pozwoliła, aby stało się z nią to, czego Jezus chciał i On powiedział do mnie:
"Moja kochana mała! Wybrałem cię jako bardzo małą, bo małe dzieci pozwalają ci robić, co chcesz. One nie chodzą same, ale pozwalają się prowadzić; raczej obawiają się stawiać swoje kroki same. Kiedy otrzymują prezenty, czują się niezdolne do ich zatrzymania i kładą je na kolanach swoich matek. Małe dzieci są oderwane od wszystkiego i nie dbają o to, czy są bogate czy biedne i o nic się nie martwią.
O, jak piękne jest dzieciństwo, pełne łaski, piękna i świeżości! Dlatego im większą pracę chcę wykonać w duszy, tym mniejszą duszę wybieram.
Bardzo lubię dziecięcą świeżość i piękno - do tego stopnia, że zachowuję wybrane dusze w małości ich nicości, z której wyszły. Nic własnego nie pozwalam w nie przeniknąć, aby nie straciły swej małości i zachowały pierwotną świeżość i boskie piękno."
Słysząc to, powiedziałam: "Jezu, Miłości moja, wydaje mi się, że jestem bardzo zła i dlatego jestem taka mała; a Ty mi mówisz, że bardzo mnie kochasz, bo jestem mała, jak to możliwe?".
A Jezus odpowiedział: "Mój maleńka, do prawdziwie małych nie może wejść żadna niegodziwość. Czy wiesz, kiedy zło wchodzi i zaczyna rosnąć? Kiedy w grę zaczyna wchodzić wlasna wola.
Gdy tylko się pojawia, stworzenie zaczyna się nim napełniać i żyć poza sobą; "Wszystko"(WB) opuszcza małość stworzenia i wydaje mu się, jakby jego małość wzrastała, ale tej "wielkości" należy tylko żałować;
ponieważ Bóg nie mieszka w nim(stworzeniu) w pełni, oddala się on od swego pochodzenia, hańbi swoje pochodzenie, traci światło, piękno, świętość i świeżość swego Stwórcy.
Człowiek wydaje się być większy przed samym sobą, a może i przed
innymi, ale przede Mną - o, jakże staje się mniejszy!
Ta dusza też może być wielka, ale nigdy nie będzie Moją umiłowaną małą, którą Ja napełniam Sobą, poruszony miłością do niej, aby pozostała taką, jaką ją stworzyłem i uczyniłem ją największą, której nikt inny nie może dorównać. Tak właśnie postępowałem z moją Niebiańską Matką, która jest najmniejsza ze wszystkich pokoleń, gdyż nigdy nie działała w Niej Jej Wola, lecz zawsze Moja Wieczna Wola, i to zachowało Ją nie tylko małą, piękną, świeżą, taką, jaką od Nas wyszła, lecz uczyniło Ją największą ze wszystkich.
O, jakże była piękna, mała w sobie, a jednak wielka i przewyższająca wszystkich za Nasza przyczyną! Tylko z powodu swej małości została wyniesiona do majestatu Matki Tego, który ją stworzył. Tak więc, jak widzisz, całe dobro człowieka leży w czynieniu Mojej Woli, a całe zło w czynieniu swojej własnej.
Dla Mojego przyjścia na ziemię i Odkupienia wybrałem zatem Moją Matkę, ponieważ była mała, i użyłem Jej jako kanału, przez który chciałem, aby wszystkie dobra i owoce odkupienia zstąpiły na ludzkość.
Teraz, aby Moja Wola mogła być poznana i aby niebo mogło być otwarte, aby Ona(MW) mogła zstąpić na ziemię i królować tutaj, jak w niebie, musiałam wybrać inna małą spośród wszystkich pokoleń.
Ponieważ jest to największe dzieło, jakiego Ja chcę dokonać - to znaczy mianowicie przywrócić człowieka do jego początku(źródła), z których się wywodzi, otworzyć mu na powrót tę Boską Wolę, którą odrzucił, otworzyć przed nim Moje ramiona i przyjąć go na nowo w łonie Mojej Woli - Moja nieskończona Mądrość powołuje najmniejszą z nicości.
Było to sprawiedliwe, żeby była mała; jeśli umieściłem jedna małą, niejako na początku Odkupienia, to musiałem umieścić inną małą na czele [dzieła] "FIAT VOLUNTAS TUA, jak w niebie tak i na ziemi". Między tymi dwoma małymi miałem zamknąć cel stworzenia człowieka i zrealizować z nim Moje plany; za pośrednictwem tej jednej miałem go odkupić, obmyć z jego brzydoty Moją Krwią i udzielić mu przebaczenia.
Za pomocą tej drugiej miałem przywrócić mu jego pochodzenie i początek, jego utraconą szlachetność, więzy, które zerwał z Moją Wolą, i na nowo dopuścić go do uśmiechu Mojej Wiecznej Woli, aby Jego Wola i Moja mogły się wzajemnie ucałować i aby jedna była życiem drugiej.
Tylko to było celem stworzenia człowieka i nikt nie będzie mógł się sprzeciwić temu, co postanowiłem. Miną wieki i stulecia, jak przy Odkupieniu, tak i tutaj, w tym dziele, ale człowiek powróci w Moje ramiona, tak jak został przeze Mnie stworzony .
Ale w tym celu muszę najpierw wybrać tę, która jako pierwsza będzie
żyła w Mojej Wiecznej Woli, muszę w niej połączyć wszystkie relacje
Stworzenia i żyć z nią bez rozdźwięku między naszymi wolami, raczej jej
wola i Nasza Wola są tylko jednym.
Stąd konieczność, aby była najmniejszą, jaką My stwarzamy, aby widząc siebie tak małą, mogła uciec od swojej woli, raczej związać ją tak mocno z Naszą, aby nigdy nie czyniła swojej, i aby, choć mała, żyła razem z Nami w mocy tchnienia, w którym stworzyliśmy człowieka.
Nasza Wola utrzymuje ją świeżą, piękną, a ona reprezentuje Nasz uśmiech, Naszą rozrywkę, robimy z nią co chcemy. O, jakże ona jest szczęśliwa i ciesząc się swoją małością i szczęśliwym losem, będzie płakać nad swoimi braćmi i nie zajmować się niczym innym, jak tylko wynagradzaniem Nam, w imieniu wszystkich i za każdego z osobna, za zło, które popełniają, gdy odstępują od Naszej Woli. Łzy duszy żyjącej w Naszej Woli będą potężne, tym bardziej, że nie chce ona niczego innego, jak tylko tego, czego My chcemy, a My otworzymy przez nią, oprócz kanału zbawienia, drugi kanał "FIAT VOLUNTAS TUA, jak w niebie tak i na ziemi"".
(z "Księgi Nieba"; tom 16; 10 listopada 1923)
„Klein in sich selbst, doch groß und allen überlegen durch Uns selbst!“
7bIn jener Zeit begann Jesus zu der Menge über Johannes zu reden: 11Amen, das sage ich euch: Unter allen Menschen hat es keinen größeren gegeben als Johannes den Täufer;
doch der Kleinste im Himmelreich ist größer als er. 12Seit den Tagen Johannes‘ des Täufers bis heute wird dem Himmelreich Gewalt angetan; die Gewalttätigen reißen es an sich.
13Denn bis hin zu Johannes haben alle Propheten und das Gesetz über diese Dinge geweissagt. 14Und wenn ihr es gelten lassen wollt: Ja, er ist Elija, der wiederkommen soll.
15Wer Ohren hat, der höre!
„Der Kleinste im Himmelreich ist größer als er“ (Mt 11,11)
Ich gab mich ganz den Armen meines süßen Jesus hin und sah während des Gebetes meine arme Seele winzig klein, von äußerster Kleinheit und dachte mir: „Wie klein bin ich doch! Jesus sagte mit Recht, dass ich die Kleinste von allen war! Ich würde wirklich gerne wissen, ob ich unter allen die Kleinste bin…”
Als ich dies nun dachte, bewegte sich mein stets liebenswürdiger Jesus in meinem Inneren und zeigte sich mir, wie Er diese Kleine in seine Arme nahm und fest an sein Herz drückte;
jene ließ mit sich geschehen, was Jesus wollte, und Er sagte zu mir:
„Meine liebe Kleine! Ich habe dich als ganz Kleine auserwählt, da die Kleinen einen tun lassen, was immer man will. Sie gehen nicht selber, sondern lassen sich führen, sie fürchten vielmehr, ihre Schritte alleine zu setzen. Wenn sie Geschenke erhalten, fühlen sie sich unfähig, sie zu bewahren und legen sie der Mama in den Schoß. Die Kleinen sind von allem losgelöst und kümmern sich nicht darum, ob sie reich oder arm sind und sorgen sich um nichts.
O, wie schön ist das Kindesalter, voller Gnade, Schönheit und Frische! Je größer daher das Werk ist, das Ich in einer Seele tun will, eine umso kleinere Seele erwähle Ich. Mir gefällt die kindliche Frische und Schönheit sehr – so sehr, dass Ich die erwählten Seelen in der
Kleinheit des Nichts, von dem sie ausgegangen sind, bewahre. Nichts Eigenes lasse Ich in sie eindringen, damit sie ihre Kleinheit nicht verlieren und die ursprüngliche Frische und göttliche Schönheit bewahren.”
Als ich das hörte, sagte ich: „Jesus, meine Liebe, mir scheint, dass ich sehr schlecht und deswegen so klein bin; und Du sagst mir, dass Du mich sehr liebst, weil ich klein bin, wie kann das sein?”
Und Jesus erwiderte: „Meine Kleine, in die wahrhaft Kleinen kann keine Schlechtigkeit eindringen. Weißt du, wann das Böse eindringt und zu wachsen beginnt? Wenn der eigene Wille anfängt, ins Spiel zu kommen.
Sobald er auftritt, beginnt das Geschöpf, sich [mit ihm] zu füllen und aus sich selbst zu leben; ‚das Alles‘ verlässt die Kleinheit des Geschöpfes, und es kommt ihm vor, als würde seine Kleinheit anwachsen, doch diese ‚Größe’ ist nur zu bedauern; da Gott nicht vollständig in ihm lebt, entfernt es sich von seinem Ursprung, entehrt seine Herkunft und verliert das Licht, die Schönheit, Heiligkeit und Frische seines Schöpfers.
Der Mensch scheint vor sich selbst und vielleicht auch vor den anderen größer zu werden, doch vor Mir – o, wie wird er da kleiner! Diese Seele mag vielleicht auch groß werden, doch wird sie nie meine bevorzugt geliebte Kleine sein, die Ich, ergriffen von Liebe zu ihr, mit Mir Selbst anfülle, damit sie so bleibt, wie Ich sie erschaffen habe, und sie zu der Größten mache, der niemand anderer gleichen kann.
So handelte Ich an meiner Himmlischen Mutter, die unter allen Generationen die Kleinste ist, denn nie handelte ihr Wille in ihr, sondern stets mein Ewiger Wille, und Dieser bewahrte sie nicht nur klein, schön, frisch, wie sie von Uns ausgegangen war, sondern machte sie zur Größten von allen.
O, wie schön war sie, klein in sich selbst, doch groß und allen überlegen durch Uns selbst!
Nur wegen ihrer Kleinheit wurde sie zur Erhabenheit der Mutter Dessen erhoben, Der sie geschaffen hatte. Wie du also siehst, liegt alles Gute des Menschen darin beschlossen, dass er meinen Willen tut, und alles Übel, dass er den seinen tut.
Für mein erlösendes Kommen auf die Erde erwählte Ich daher meine Mutter, weil sie klein war, und gebrauchte sie als Kanal, durch den Ich alle Güter und Früchte der Erlösung auf die Menschheit herabsteigen lassen wollte. Damit nun mein Wille bekannt werde und sich der Himmel auftue, damit Er auf die Erde herabsteige und hier wie im Himmel regiere, musste Ich eine andere Kleine unter allen Geschlechtern auswählen.
Da dies das größte Werk ist, das Ich tun will – nämlich den Menschen in seinem Ursprung wiederherzustellen, von dem er ausging, ihm jenen Göttlichen Willen wieder zu öffnen, den er zurückwies, ihm meine Arme zu öffnen und ihn von neuem im Schoß meines Willens zu empfangen – ruft meine unendliche Weisheit die Kleinste aus dem Nichts.
Es war gerecht, dass sie klein war; wenn Ich eine Kleine gleichsam an den Anfang der Erlösung setzte, musste Ich eine andere Kleine an die Spitze des [Werkes des] „FIAT
VOLUNTAS TUA wie im Himmel so auf Erden” setzen. Zwischen zwei Kleinen sollte Ich den Zweck der Erschaffung des Menschen einschließen und meine Pläne mit ihm verwirklichen;
mittels der Einen sollte Ich ihn erlösen, mit meinem Blut von seiner Hässlichkeit reinwaschen und ihm Vergebung gewähren.
Mittels der Anderen sollte er zu seinem Ursprung und Anfang zurückkehren, zu seinem verlorenen Adel, zu den von ihm zerbrochenen Verbindungen mit meinem Willen und ihn von neuem zum Lächeln meines Ewigen Willens zulassen, damit sich sein und mein Wille gegenseitig den Kuss geben und der eine das Leben des anderen sein mögen.
Dies allein war der Zweck der Erschaffung des Menschen, und niemand wird sich dem entgegensetzen können, was Ich beschlossen habe. Jahrhunderte um Jahrhunderte werden vergehen, wie bei der Erlösung, so auch hier bei diesem Werk, doch der Mensch wird [schließlich] in meine Arme zurückkehren, wie er von Mir erschaffen wurde.
Aber dafür muss Ich zuerst jene erwählen, die als Erste in meinem Ewigen Willen leben soll, muss in ihr alle Beziehungen der Schöpfung verknüpfen und mit ihr leben, ohne dass es einen Riss zwischen unseren Willen gäbe, vielmehr sind ihr Wille und der Unsere nur einer.
Daraus ergibt sich die Notwendigkeit, dass sie die Kleinste sei, die Wir erschaffen damit sie, wenn sie sich so klein sieht, vor ihrem [eigenen] Willen fliehe, ja ihn vielmehr so fest an den Unsrigen binde, um nie den ihren zu tun, und – wenn sie auch klein ist – gemeinsam mit Uns lebe, mit dem Hauch des Atems, mit den Wir den Menschen erschufen.
Unser Wille bewahrt sie frisch, schön, und sie stellt unser Lächeln, unsere Unterhaltung dar, Wir tun mit ihr, was immer Wir möchten. O, wie glücklich ist sie, und indem sie ihre Kleinheit und ihr glückliches Los genießt, wird sie über ihre Brüder weinen und sich mit nichts
anderem beschäftigen, als dass sie Uns, im Namen aller und für jeden einzelnen, für das Unrecht entschädigt, das sie begehen, wenn sie sich von unserem Willen zurückziehen.
Die Tränen einer Seele, die in unserem Willen lebt, werden mächtig sein, umso mehr, da sie nichts will, als was Wir wollen, und Wir werden durch sie, neben dem Kanal der Erlösung, den zweiten Kanal des „FIAT VOLUNTAS TUA wie im Himmel so auf Erden” öffnen.“ (aus „Das Buch des Himmels“; Vorläufiger deutscher Text, aus dem Italienischen übersetzt von Studiengruppe Hl. Hannibal di Francia – DI Irmengard Haslinger – Für den privaten Gebrauch – Band 16; 10. November 1923)
