Poznań, 19 stycznia 2012 r.
KOMISJA DIALOGU OBYWATELSKIEGO przy Wydziale Zdrowia i Spraw Społecznych Urzędu Miasta Poznania
OKRĄGŁY STÓŁ ds. PROBLEMÓW POLITYKI SPOŁECZNO-MIESZKANIOWEJ w Poznaniu
Problemy polityki mieszkaniowej, w węższym zakresie problemy mieszkalnictwa socjalnego, stają się ważką kwestią dla gmin w Polsce. Działania poznańskiego Urzędu Miasta w tej dziedzinie na przestrzeni ostatniego roku (budowa osiedla kontenerowego, eksmisje) wzbudziły gwałtowny opór społeczny oraz ujawniły szereg problemów wynikających z polityki społecznej miasta, której mieszkalnictwo powinno być aktywnym narzędziem.
11 marca 2011 roku, na posiedzeniu Komisji Gospodarki Komunalnej i Polityki Mieszkaniowej Rady Miasta Poznania – po obradach, w których wzięli przedstawiciele organizacji pozarządowych – radni wystosowali apel do prezydenta Poznania o wstrzymanie budowy kontenerów „socjalnych” do czasu uzyskania ekspertyzy dotyczącej skutków społecznych i ekonomicznych tej inwestycji oraz przygotowania programu osłonowego dla lokatorów. 30 marca ub.r. dyrektor ZKZL Jarosław Pucek poinformował, że miasto wstrzyma się z budową do czasu debaty publicznej na ten temat na sesji rady miasta. 6 kwietnia ’11 odbyła się w Gazecie Wyborczej otwarta dyskusja na temat kontenerów, w trakcie której zastępca prezydenta Poznania Jerzy Stępień zapewnił, że miasto przeprowadzi społeczne konsultacje co do możliwych alternatyw.Nie wywiązał się jednak z tego zobowiązania, a latem Zarząd Komunalnych Zasobów Lokalowych ogłosił swoją decyzję, iż rusza z realizacją budowy kontenerowego osiedla przy ulicy Średzkiej i ogłosił przetarg w tej sprawie. W uzasadnieniu dyrektor J. Pucek stwierdził, iż spowodowane jest to faktem, że rada miasta do końca czerwca 2011 roku nie rozpoczęła debaty na temat kontenerów. Stanowisko takie ze zdumieniem przyjął przewodniczący Komisji Gospodarki Komunalnej i Polityki Mieszkaniowej rady miasta, który stwierdził w wypowiedzi dla prasy, że ma pisemne zapewnienie prezydenta miasta, iż na potrzeby debaty zostaną przedstawione odpowiednie opracowania, które nigdy do rąk radnych nie trafiły. Na przełomie października i listopada ub.r. ruszyły eksmisje, a ZKZL przygotowuje się już do zasiedlenia 10 kontenerów przy Średzkiej. Wcześniej na przełomie lipca i sierpnia środowiska społeczne i naukowe podjęły pierwsze rozmowy oraz decyzje o wspólnych działaniach w sprawie prac nad Okrągłym Stołem w kontekście problemów społecznych mieszkalnictwa w Poznaniu.
Ogłoszenie ze strony Urzędu Miasta gotowości do rozmów, po postawieniu kontenerów i wysiedleniu lokatorów, strona społeczna przyjmuje z uznaniem, ale i wielką ostrożnością.
Dla odbudowy wzajemnego zaufania proponuje za wstępny warunek rozpoczęcia obrad deklarację ze strony Miasta Poznania o:
1. Wstrzymaniu planowanego zasiedlenia osiedla kontenerowego.
2. Wstrzymaniu eksmisji.
do czasu wypracowania porozumienia oraz przyjęcia programu socjalnego wsparcia dla lokatorów, zaakceptowanego przez uczestników Okrągłego Stołu.
Zgodnie z Ustawą z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, rady gmin są zobowiązane do uchwalania programów gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy, które powinny być opracowywane na 5 kolejnych lat i zawierać m.in.: prognozy dot. wielkości oraz stanu technicznego lokali komunalnych i socjalnych, analizę potrzeb oraz plany remontów, planowaną sprzedaż lokali, zasady polityki czynszowej, zasady i sposób zarządzania miejskim zasobem mieszkaniowym, wysokość wydatków na mieszkalnictwo oraz źródła finansowania. Programy są więc podstawą lokalnej polityki mieszkaniowej, warunkującą realizację ustawowego celu „tworzenia warunków do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych
wspólnoty samorządowej”.
A. Ideą Okrągłego Stołu ds. Problemów Polityki Społeczno-Mieszkaniowej w Poznaniu (dalej: Okrągły Stół) jest wypracowanie standardów strategicznej zmiany i praktycznych działań w obszarze polityki mieszkaniowej w Poznaniu w kontekście polityki społecznej, zmienionych warunków prawnych, w tym nowelizacji ustawy o ochronie praw lokatorów, standardów europejskich (Karta Lipska, Europejska Karta Społeczna), funduszy i programów rządowych, zadań własnych gminy oraz kompetencji instytucji miejskich w zakresie pomocy społecznej.
Efektem pracy Okrągłego Stołu będzie wypracowane wielostronnie porozumienie, które stanowić będzie podstawę do stosownej uchwały Rady Miasta Poznania regulującej poznańską politykę mieszkaniową zgodnie z wypracowanym Porozumieniem, a także podstawę ocen wszelkich praktycznych działań w tym zakresie.
Aby zapewnić wysoki poziom merytoryczny obrad oraz uczestnictwo wszystkich zainteresowanych stron, proponujemy by członkami Okrągłego Stołu zostali:
jako uczestnicy:
1. Odpowiednie wydziały Urzędu Miasta (przez swoich przedstawicieli) wraz z prezydentami odpowiadającymi za politykę społeczną i mieszkaniową (instytucje odpowiedzialne za finansowanie, regulację i kontrolę ) oraz jednostki organizacyjne miasta;
2. Organizacje pozarządowe zajmujące się pomocą bezdomnym, wykluczonym, etc.
reprezentowane przez wybranych członków Komisji Dialogu Obywatelskiego;
3. Stowarzyszenia Lokatorskie;
4. Właściciele lokali, np.: właściciele lokali prywatnych, należących do firm, należących do firm państwowych, przedstawiciele spółdzielni mieszkaniowych, oraz TBS-ów;
5. Mieszkańcy zagrożeni bezdomnością (zwłaszcza zadłużeni i zagrożeni eksmisją);
6. Związki zawodowe, m.in. NSZZ Solidarność, OPZZ.
7. Przedstawiciele społeczności lokalnych Poznania reprezentowani przez wybranych członków Porozumienia Rad Osiedli.
Oraz w charakterze doradczym:
8. Eksperci specjalizujący się w zagadnieniach bezdomności, mieszkalnictwa, zadłużenia, prawa, rozwiązań stosowanych w innych krajach UE w tych dziedzinach;
9. Instytucje posiadające komplementarną wiedzę ważną dla tematyki obrad Okrągłego Stołu, m.in. policja, straż miejska, lekarze, instytucje pomocy społecznej, etc.
B. Okrągły Stół powinien odpowiedzieć na następujące pytania:
1. Jaka jest misja i wizja polityki mieszkaniowej w Poznaniu?
2. Jakie Miasto Poznań posiada zasoby (zwłaszcza w obszarze systemu wsparcia), aby realizować tę politykę, na co Poznań może sobie realnie pozwolić?
3. Jaka jest gotowość mieszkańców Poznania do przyjęcia takiej polityki mieszkaniowej?
4. Jakie są konsekwencje, zarówno jednostkowe jak i systemowe, zastosowania konkretnych rozwiązań?
5. W jakim kierunku w Poznaniu powinno następować zaspokajanie powszechnych potrzeb mieszkaniowych poznaniaków?
6. W jakim stopniu Poznań realizuje obowiązek zapewnienia odpowiedniej ilości mieszkań socjalnych o odpowiednim standardzie w stosunku do realnych potrzeb?
7. Jakie są możliwości porozumienia urzędu miasta ze spółdzielniami mieszkaniowymi, prywatnymi podmiotami, etc. w celu wykorzystania wolnych zasobów lokalowych dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych mieszkańców Poznania?
C. Wszystkim uczestnickom Okrągłego Stołu musi zostać zapewniony pakiet aktualnych i kompletnych informacji (raporty, dane statystyczne itp.), które dotyczą:
1. wywiązywania się przez miasto z obowiązku dostarczania lokali komunalnych i socjalnych uprawnionym osobom (zmiany liczby osób oczekujących na lokale komunalne i socjalne, zmiany przeciętnego okresu oczekiwania na lokal komunalny i socjalny);
2. stopnia realizacji przez gminę zadania związanego z pozyskiwaniem lokali na potrzeby mieszkaniowe (ile pozyskano nowych lokali komunalnych i socjalnych? w jakiej formule pozyskano nowe lokale (wybudowane przez gminę, TBSy, w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego)? ile oddano do użytku lokali w poszczególnych latach? Gdzie zlokalizowano nowe lokale - centrum-peryferia?
3. analizy i prognozy potrzeb mieszkaniowych dla Poznania oraz stopnia zaawansowania prac nad ich powstaniem;
4. wyników prac nad inwentaryzacją pustostanów, którymi dysponuje miasto oraz informacji o stanie technicznym pustych lokali;
5. stopnia realizacji remontów zasobu mieszkaniowego, którym dysponuje Miasto Poznań;
6. liczby eksmisji z zasobu miejskiego oraz skali zjawiska zadłużenia czynszowego, z uwzględnieniem powodów podjętych działań eksmisyjnych;
7. założeń w w/w sferach problemowych, zaangażowania jednostek oraz wydziałów Urzędu Miasta odpowiedzialnych za politykę społeczną i mieszkaniową oraz informacji ws. planowanych konsultacji społecznych.
C. W trakcie Okrągłego Stołu ds. Problemów Polityki Społeczno-Mieszkaniowej podjęte zostaną następujące problemy tej polityki w Poznaniu:
1. brak diagnozy potrzeb mieszkaniowych dla całego miasta, zarówno ilościowej (liczba potrzebnych mieszkań) jak i jakościowej (standard mieszkaniowy) i skutkujący powstawaniem przeludnionych bądź wyludnionych kwartałów w Poznaniu;
2. rosnące zadłużenie mieszkańców oraz zwiększająca się liczbę dłużników, będąca m.in. skutkiem urynkowienia gospodarki mieszkaniowej , przekształcenia mieszkań w towar, zaciągnięcia pożyczek mieszkaniowych, bez których towar ten byłby niedostępny: województwo wielkopolskie plasuje się na 3 miejscu pod względem kwoty zadłużenia (2 mld 657 mln zł); na 3 miejscu pod względem liczby klientów podwyższonego ryzyka (190 269 osób). Średnia zaległości dłużników województwa wielkopolskiego wynosi 13 967 zł na osobę? (4 miejsce w Polsce). W Poznaniu na koniec lutego 2011 roku było 35 169 dłużników, z czego 19 714 to mężczyźni (wg raportu InfoDług); wśród zagrożonych eksmisją nie dostrzega się jeszcze powszechnie dłużników podwyższonego ryzyka - ich liczba w Polsce wynosi ok.
2,04 mln;
3. złe praktyki w ściąganiu długów, brak skutecznego programu przeciwdziałania zadłużeniu umożliwiającego normalną egzystencję w trakcie spłacania bądź odpracowywania długu oraz traktowanie wszystkich dłużników w ramach tej samej kategorii bez rozpoznania i przeciwdziałania przyczynom zadłużenia;
4. brak współpracy i skoordynowania działań miasta z właścicielami nieruchomości, konieczność unormowania kwestii dotyczących odszkodowań dla właścicieli kamienic, w których mieszkają osoby z wyrokami eksmisji;
5. niedostateczna i nieadekwatna liczba lokali socjalnych skutkująca koniecznością wypłaty rosnących odszkodowań właścicielom nieruchomości, w których mieszkają
osoby z wyrokiem eksmisji i prawem do lokalu socjalnego (obecnie ok. 1,8 -1,9 tys.
osób) bądź eksmitowani przed 16 listopada ub.r., którym gmina nie zapewniła po eksmisji pomieszczenia socjalnego,
6. brak wystarczającej liczby mieszkań na wynajem i niski współczynnik dostępności mieszkań, utrzymywanie się dużego odsetka lokali substandardowych i przeludnionych (przede wszystkim w zasobach komunalnych), postępująca prywatyzacja publicznego zasobu mieszkaniowego oraz niewystarczająca aktywność gmin w sferze rozwoju tego zasobu (konieczność zwiększenia aktywności gmin w rozwoju publicznego zasobu mieszkaniowego);
7. brak systemowej polityki społecznej uwzględniającej zagrożonych wykluczeniem i bezdomnością, która zastępowana jest wyłącznie pomocą społeczną, co skutkuje przywiązaniem do niej odbiorców programów pomocowych zamiast sprzyjać ich usamodzielnianiu się i reintegracji społecznej (rozwiązanie problemu bezdomności może być skuteczne o tyle, o ile weźmiemy pod uwagę wszystkie elementy systemu wsparcia, takie jak: prewencja (celowa, systemowa, profilaktyka), interwencja (według ustawy o pomocy społecznej z 12 marca 2004, rozdz. 2. art. 15) oraz integracja) oraz przerzucenie kosztów tego braku bezpośrednio na jego ofiary;
8. brak wiedzy o tzw. „marginesie społecznym” Poznania oraz o zachodzących w nim procesach społecznych;
9. wzrost masowych eksmisji na bruk zwiększy liczbę bezdomnych, bez szans na pomoc w formie schronienia czy reintegracji społecznej jak i często niezbędnego leczenia i terapii uzależnień; (już dzisiaj wszystkie miejsca w hostelach, schroniskach i noclegowniach są zajęte, a edukacja w Centrach Integracji Społecznej dla bezrobotnych, zadłużonych, zagrożonych wykluczeniem oraz osób bezdomnych dotowana jest przez samorządy zaledwie w 50%);
10. groźba wprowadzenia nowych, obniżonych standardów mieszkaniowych dla najuboższych warstw społecznych i zmniejszenie kosztów świadczeń socjalnych w perspektywie długoterminowej poprzez przyzwolenie na pseudomieszkaniową
„zabudowę” kontenerową (kontener jest tylko pozornie kilka razy tańszy niż mieszkanie socjalne w budynku; eksperci rynku nieruchomości wskazują, iż długoterminowo inwestycja znacznie przewyższa koszty budowy pełnowartościowych mieszkań), przy jednoczesnym marnotrawieniu ogromnych środków z kasy samorządu na projekty o wątpliwym znaczeniu dla mieszkańców miasta;
11. groźba koncentracji biedy, uzależnień i agresji, wtórnej marginalizacji osób już zmarginalizowanych, kumulacji przestępczości, dziedziczenia społecznych patologii w rodzinie oraz reprodukcji ubóstwa w przypadku, kiedy następuje koncentracja problemów w wyizolowanym osiedlu kontenerowym przy równoczesnym braku wsparcia oraz specjalnych osłonowych programów socjalnych;
12. niedostateczna i niesystematyczna polityka informacyjna na temat gospodarki mieszkaniowej w Poznaniu.
E. Prace Okrągłego Stołu będą podporządkowane następującycm celom praktycznym:
1. wypracowaniu standardów postępowania z osobami zagrożonymi eksmisją i tymi, którzy nakaz eksmisji otrzymali. Takim standardem winien być też standard postępowania z dłużnikami oraz wprowadzenie programu wychodzenia z zadłużenia dla osób zagrożonych eksmisją; wdrożenie programu przeciwdziałania ubóstwu obejmującego:
a. Zapewnienie możliwości znalezienia pracy, dzięki której możliwa jest spłata zadłużenia jak i zaspokojenia potrzeb życiowych
b. Zapewnienie szkoleń i możliwości zdobywania kwalifikacji zawodowych c. Pomaganie osobom ubogim w uzyskiwaniu dostępu do przyzwoitych,
dostępnych finansowo mieszkań
d. Poprawa dostępu do usług socjalnych (opieka długoterminowa, opieka nad dziećmi, ochrona zdrowia itp)
e. Społeczno-przestrzenna rewitalizacja obszarów objętych ubóstwem f. Doradzanie ludziom, jak uniknąć pułapki nadmiernego zadłużenia
2. skorelowanie działań jednostek oraz wydziałów urzędu miasta odpowiedzialnych za zarządzanie mieniem samorządowym oraz sprawami społecznymi i programami pomocowymi;
3. opracowanie programu kompleksowej pomocy socjalnej nie opartej na rozdawnictwie świadczeń, programu resocjalizacji i terapii dla osób zagrożonych ubóstwem, eksmisją i bezdomnością;
4. wdrożenie programu spłaty długu obejmującego też aktywizację zawodową;
5. zapewnienie osobistej opieki terapeutów nad rodzinami, wraz z programami terapii uzależnień;
6. wdrożenie programu budowy tanich, nowoczesnych i łatwych w eksploatacji mieszkań socjalnych i komunalnych oraz opracowanie programu dofinansowania innych form budownictwa społecznego;
7. zwiększenie dostępu do lokali komunalnych i socjalnych, racjonalizacji czynszów w zasobach miejskich oraz poprawy stanu technicznego tego zasobu;
8. wdrożenie programu integracji społecznej na poziomie osiedli opartego na odbudowywaniu znaczenia więzi społecznych w sytuacjach trudnych i konfliktowych (istotnym czynnikiem złej sytuacji są zerwane/osłabione więzi społeczne, sąsiedzkie, międzyludzkie, osiedlowe); główna rola w tym zakresie przypada radom osiedli i wspieranym przez nie wspólnotom sąsiedzkim, mieszkaniowym;
9. wdrożenie programu monitoringu stanu zadłużenia i zagrożenia eksmisjami w Poznaniu oraz działań jakie odpowiednie jednostki miasta podejmują by temu przeciwdziałać: stworzenie mapy przypadków osób/rodzin z wyrokami eksmisji, która przedstawiałaby, poza rysem sytuacji prywatnych tych osób, w liniowym przebiegu, kolejność wydarzeń na osi czasu, która doprowadziła do eksmisji [z podaniem gdzie się udały w celu rozwiązywania problemu, (z jakim organem/urzędem miały styczność), w jaki sposób ten kontakt przebiegał (pisma, rozmowy, wizyty, rozprawy, etc.), oraz jaki był efekt, tj. czy zostały zbyte, czy skierowane gdzie indziej, czy udzielona pomoc/informacja była wystarczająca]; konieczne wydaje się zbadanie, w których miejscach obowiązki służby miasta/urzędnika/instytucji nie zostały dopełnione, ponieważ nie podejmowali oni działań lub kierowali się fałszywymi osądami sytuacji/danymi, a gdzie wynikało to z winy bądź zaniechania danej osoby;
powstała w ten sposób dostępna wszystkim internetowa mapa byłaby narzędziem do monitorowania, zdiagnozowania i sprawdzania efektywności działań odpowiednich instancji. Dzięki analizie poszczególnych przypadków, ukarzą się na osi czasu wszystkie punktów, w których można było inaczej rozwiązać problem wcześniej, podejmując odpowiednie działania prewencyjne, uda się zmapować również możliwości, które mają/mieli urzędnicy w ramach swoich kompetencji, a z których nie skorzystali.
Załącznik 1.
EUROPEJSKA KARTA SPOŁECZNA:
Europejska Karta Społeczna - Traktat Rady Europy chroniący prawa człowieka, zawiera prawa i wolności oraz ustanawia mechanizm nadzoru gwarantujący ich przestrzeganie. Od 1996 roku, zrewidowana Europejska Karta Społeczna, która weszła w życie w 1999, stopniowo zastępuje pierwotny traktat z 1961 roku. Polska nie podpisała Europejskiej Karty Społecznej.
Artykuł 30 - Prawo do ochrony przed ubóstwem i marginalizacją społeczną
W celu zapewnienia skutecznego wykonywania prawa do ochrony przed ubóstwem i marginalizacją społeczną, Strony zobowiązują się:
a. podejmować działania, w ramach ogólnego i skoordynowanego podejścia, dla popierania rzeczywistego dostępu osób oraz ich rodzin znajdujących się lub zagrożonych znalezieniem się w sytuacji marginalizacji społecznej lub ubóstwa, zwłaszcza do zatrudnienia, mieszkań, szkolenia, kształcenia, kultury, pomocy społecznej i medycznej;
b. dokonywać, na ile to konieczne, przeglądu tych działań w celu ich dostosowywania do istniejącej sytuacji.
Artykuł 31 - Prawo do mieszkania
W celu zapewnienia skutecznego wykonywania prawa do mieszkania, Strony zobowiązują się podejmować działania zmierzające do:
1. popierania dostępu do mieszkań o odpowiednim standardzie;
2. zapobiegania i ograniczania bezdomności, w celu jej stopniowego likwidowania;
3. uczynienia kosztów mieszkań dostępnymi dla osób, które nie mają wystarczających zasobów.
Załącznik 2.
KARTA LIPSKA nt. Zrównoważonego Rozwoju Miast Europejskich (2007)
„II. Miasta stoją obecnie przed bardzo dużymi wyzwaniami w związku ze zmianami struktur gospodarczych i społecznych oraz globalizacją. Do specyficznych problemów zaliczają się przy tym w szczególności wysokie bezrobocie i społeczne wykluczenie. W obrębie jednego miasta mogą istnieć znaczące różnice dotyczące możliwości gospodarczych i społecznych w poszczególnych jego obszarach, jak również różnice w zakresie jakości środowiska. Ponadto, podziały społeczne oraz różnice w rozwoju gospodarczym często narastają, co przyczynia się do destabilizacji miast. Polityka społecznej integracji, która przyczynia się do zmniejszenia różnic i przeciwdziała społecznemu wykluczeniu jest najlepszą gwarancją utrzymania bezpieczeństwa w naszych miastach.
Skutecznym instrumentem umożliwiającym osiągnięcie społecznej spójności i integracji w miastach oraz regionach miejskich może być odpowiednio ukierunkowana społeczna polityka mieszkaniowa. Zdrowa, korzystna cenowo, wychodząca naprzeciw potrzebom użytkowników polityka mieszkaniowa może podwyższyć atrakcyjność obszaru miejskiego zarówno dla młodych jak i starszych ludzi, przyciągać ich, a tym samym przyczynić się do stabilności dzielnicy.
W ramach przewidującej polityki rozwoju miejskiego konieczne jest rozpoznanie oznak pogarszającej się sytuacji obszaru miejskiego, potraktowanie jej poważnie i wczesne podjęcie przeciwdziałań. To obniża koszty. Odwrócenie raz już pojawiającej się tendencji spadkowej, wymaga wielu kosztów w porównaniu z podjęciem działania w odpowiednim czasie.
Naszym celem powinno być stworzenie perspektyw, wsparcia dla obywateli zamieszkujących dotknięte obszary miejskie, jak również zaoferowanie działań prewencyjnych.
W celu znalezienia optymalnego rozwiązania dla każdego pojedynczego kryzysowego obszaru miejskiego, konieczne jest aktywne uczestnictwo mieszkańców, ożywienie dialogu pomiędzy przedstawicielami świata polityki, mieszkańcami i podmiotami gospodarczymi.“
Załącznik 3.
WYSTĄPIENIE RZECZNIKA PRAW OBYWATELSKICH
Wystąpienie do Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej oraz Ministra Sprawiedliwości w sprawie wątpliwości dotyczących przepisów zapobiegających eksmisjom na bruk.
Wyrokiem z dnia 4 listopada 2010 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność z Konstytucją RP przepisu art. 1046 § 4 k.p.c. (sygn. akt K 19/06). Przepis ten utracił moc obowiązującą z upływem dwunastu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw, a zatem z dniem 16 listopada 2011 r. Nowelizacja dokonana ustawą z dnia 31 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, zdaniem Rzecznika nie w pełni realizuje wskazówki udzielone przez Trybunał Konstytucyjny.
Wątpliwości już na etapie wdrożenia nowych regulacji w życie budzą zasadnicze obawy o to, czy mogą one stanowić skuteczny instrument zapobiegania eksmisjom na bruk i bezdomności, a jednocześnie zapewnienia sprawnej egzekucji wyroków eksmisyjnych, w których sąd nie przyznał dłużnikowi prawa do lokalu socjalnego.
Rzecznik Praw Obywatelskich w wystąpieniu z dnia 5 grudnia 2011 r. w tej samej sprawie do Ministra Sprawiedliwości zwrócił się o rozważenie potrzeby doprecyzowania przepisów art.
1046 k.p.c., tak aby stanowił on instrument sprawnej egzekucji wyroków eksmisyjnych, przy uwzględnieniu ochrony przed bezdomnością osób eksmitowanych, a także o poinformowanie o planowanym terminie wydania rozporządzenia na podstawie upoważnienia z art. 1046 § 11 k.p.c. W wystąpieniu do Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej Rzecznik Praw Obywatelskich zwraca się natomiast o rozważenie potrzeby doprecyzowania regulacji zawartych w ustawie o ochronie praw lokatorów w celu pełniejszej realizacji wskazówek Trybunału Konstytucyjnego i usunięcia trudności związanych z wykładnią przepisów tej ustawy.
Rzecznik zasugerował rozważenie potrzeby doprecyzowania przepisów art. 1046 k.p.c., tak aby stanowił on instrument sprawnej egzekucji wyroków eksmisyjnych, przy uwzględnieniu ochrony przed bezdomnością osób eksmitowanych, a także o poinformowanie o planowanym terminie wydania rozporządzenia na podstawie upoważnienia z art. 1046 § 11 k.p.c.
Załącznik 4.
Opinia prawna „Powstawanie osiedli kontenerowych w świetle polskiego systemu prawnego”.
Obowiązujące obecnie przepisy prawne zawierają dużą liczbę luk i nieścisłości w kwestii możliwości wykorzystania pomieszczeń architektury tymczasowej (nieznajdujących się w budynkach) do pełnienia funkcji mieszkalnej, w ramach mieszkaniowego zasobu gminy.
Załącznik 5.
Informacja o projekcie oferty doradztwa społecznego opartej na 3-letnich badaniach w zakresie polityki mieszkaniowej dla miasta Poznania
Załącznik 6.
Raport Najwyższej Izby Kontroli dotyczący kwestii mieszkalnictwa.
