Orzecznictwo Wyższej Komisji Dyscyplinarnej

Orzecznictwo Wyższej Komisji

Dyscyplinarnej

Palestra 10/8(104), 63-67

1966

N r 8 (104) O rzecznictw o W y ższ e j K o m isji D yscyp lin a rn ej 6 3 głym sądowym m grem L. K . w zw iąz­

ku ze sporządzoną przez tego biegłego opinią w tejże spraw ie” i z później­ szym współosk a r żon yrn iw tej isamej spraw ie, O. C. Wyższa jKomisja Dyscy­ plinarna, łagodząc na skutek odiwołania się obwinionego wymdenzoną miu karę, skazała go orzeczeniem w dniu 19.IX. 1964 r. n a k a rę upomnienia.

W rew izji nadzw yczajnej z dn. 18.III. 1965 r. M inister Sprawiedliwości za- izucił „oczywistą niesłuszność w ym ie­ nionego wyżej orzeczenia w części do­ tyczącej wymianu k a ry i(...) woibec d u ­ żej szkodliwości społecznej przew inie­ n ia ” i w nosił o (wymierzenie obwinio­ nemu k a ry dyscyplinarnej zawiesze­ nia w iceyrmośdach zawodowych adw o­ kata.

Sąd iNaijwyższy zważył, co następuje: Jakkolw iek ze sform ułow ania jwnios- ków rew izji nadzw yczajnej w ynikało­ by, że zaskarżone (zostało ty lk o (Orze­ czenie Wyższej Komisji D yscyplinar­ nej, oo w yłączałoby możliwość zm iany orzeczenia Komisji D yscyplinarnej (skazującego obwinionego ma |kairę n a ­ gany), ito jed n ak uzasadnienie tsklargi rew izyjnej d aje podstaw ę do w niosku

0 zakwestionowaniu rów nież i tego o- rzeczemia.

F ak t kontaktow ania się obw inione­ go rz biegłym w spraw ie oskarżonego

G. w okolicznościach (ustalonych w po­ stępow aniu dyscyplinlamym został n a ­ leżycie w ykazany i je st w spraw ie n ie ­ sporny. Adwokat nie może przekraczać form i -granic obrotny przewidzianych przez prawo, naw et jeśli nastąpiło to, jak w w ypadku niniejszym , za a p ro ­ batą organów prowladząicych śledztwo. Porozum iewanie się adw okata z pow o­ łanym w spraw ie do [wydania opinii biegłym jw jego m ieszkaniu pryw atnym 1 w tow arzystw ie żony podejrzanego

stwaTza pozory w pływ ania ma treść o-

pinii i z tego względu ijest, (jak to trafn ie podnosi rew izja, istotnie ./wy­ soce szkodliwe d la dobra w ym iaru spraw iedliw ości” i n aw et przy n a jb a r­ dziej sum iennej obronie n ie może być usprawiedliwione. Stanow i to rażące uchybienie godności zaw odu i uelaisad- nia w ym ierzenie stosow nej k a ry d y s­ cyplinarnej.

Z a stosowną zaś k a rę — .uwzględnia­

jąc czas (1958 r.) i okoliczności po­ pełnienia przew inienia — uznać n a le­ ży k arę nagany, wobec czego orzeczo­ no ja k w sentencji.

O R Z E C Z N I C T W O W Y Ż S Z E J K O M I S J I D Y S C Y P L I N A MS! E J

ORZECZENIE

z dnia 24 października 1964 roku

(WKD (121/64)

W ytyczne Sądu Najwyższego w iążą kom isję dyscyplinarną w konkretnej spraw ie, jeżeli przy ponownym jej roz­ poznaniu stan faktyczny nie ulegnie zasianie

Z u z a s a d n i e n i a :

Wojewódzka K om isja Dyscyplinarna Izby Adwokackiej w X orzeczeniem z d nia 21.XII 1963 r. KD 37/63 u n i e ­ w i n n i ł a obwinionego adw. AB od zarzutu, że: „Jesienią 1963 r. w Y po­ stąpił sprzecznie ze swym i obowiązka­ mi zawodowymi przez to, iż (jako peł­ nomocnik procesowy CD w spraw ie C 6/59 Sądu Powiatowego w Y zanied­ bał zawiadomienie swego klienta o

term inie rozpraw y rew izyjnej, w yzna­ czonej n a dzień ill.X.1960 tr. w opra­ wie III C r 892/60 Sąriu Wojewódzkiego w X, oraz o treści w yroku rew izyjne­ go, w następstw ie czego CD dow ie­ dział się o upraw om ocnieniu się iWyro- ku dopiero iprzy zajęciu a eg o poborów przez 'komornika, ico n a d to pociągnęło za sobą d la niego kaszty egzekucyjne”.

Od tego orzeczenia złożył odwołanie rzecznik dyscyplinarny iRady Adwo­ kackiej w X, który:

1) zarzuca:

a) błędną ocenę okoliczności fak ty ­ cznych przyjętych za podstaw ę orzeczenia,

b) nierozważenie zeznań św. CD oraz wyciągnięcie z tych zeznań błędnych wniosków,

c) uniew innienie obwinionego od zarzutu a k tu oskarżenia, mim o że z b raku odwołania obwinio­ nego poprzednie orzeczenie do­ tyczące w iny się uprawom ocniło oraz

2) w nosi

0 uchylenie zaskarżanego orzeczenia 1 bądź o uznanie adw. AB za w inne­ go zarzucanego m u czynu i w ym ie­ rzenie m u odpowiedniej kary dyscy­ plinarnej, bądź też o przekazanie spraw y Wojewódzkiej K om isji Dys­ cyplinarnej w X do ponownego roz­ poznania w innym składzie.

Wyższa Kom isja Dyscyplina/ma u- znała odwołanie rzecznika dyscypli­ narnego za słuszne i u c h y l i ł a po­ wyższe orzeczenie, p r z e k a z u j ą c zaś spraw ę Wojewódzkiej K om isji D ys­ cyplinarnej do ponownego rozpozna­ n ia zważyła, co następ u je:

Wojewódzka K om isja Dyscyplinarna Iziby Adwokackiej w X orzeczeniem z d n ia 23.VI.1962 r. KD 20/62 uznała . obwinionego za winnego (wymienionego wyżej zarzutu i w ym ierzyła m u za to przew inienie k a rę dyscypflimiaTiną u - pammienia.

R ozpatrując odwołanie pokrzyw dzo­ nego od tego orzeczenia Wyższa Ko­

m isja D yscyplinarna zatw ierdziła je orzeczeniem z dnia 17.XI.1962 r. WKD 193/62.

Na skutek trewiziji nadzw yczajnej M inistra Spraw iedliw ości, k tó ra zarzu­ ciła uchybienia procesowe mogące mieć wpływ n a treść orzeczenia co do w y­ m iaru kary, S ąd Najwyższy w W ar­ szawie, podzielając wywody i wnioski M inistra, w yrokiem z dnia 14.IX.1963 r. R. Adw. 43/63 uchylił orzeczenie obu Komisji D yscyplinarnych i przekazał spraw ę obwinianego ladw. AB W oje­ wódzkiej Komisji D yscyplinarnej Izby Adwokackiej w X do ponownego ro z­ poznania. W uzasadnieniu Sąd N aj­ wyższy podniósł m. in., co następuje: „Skoro obok uzasadnienia orzeczenia KD 20/62, podpisanego przez członków Komisji, istnieje poświadczony przez K ierow nika B iura R ady Adwokackiej w X. i przesłany kom u należy odpis innego uzasadnienia, którego końcowy fragm ent mówi o Ikarze nagany (a nie upomnienia) jako właściwej stopniowi przew inienia, to n ie w iadom o (w isto­ cie, jakie m otyw y odpow iadają rz e ­ czywistej ocenie spraw y przez 'człon­ ków W ojewódzkiej Komisji D yscypli­ narnej w X, i w zw iązku z tym nie wiadomo rów nież, iczy (w części do ty ­ czącej w ym iaru k a ry nie zachodzi sprzeczność m iędzy sentencją a uza­ sadnieniem orzeczenia KD 20/62”. I dalej: „Okoliczność ta m a tym więcej istotne znaczenie, że (właśnie w części dotyczącej w ym iaru k ary orzeczenie KD 20/62 i zatw ierdzające je orzecze­ nie Wyższej Komisji Dyscyplinarnej noszą w sobie znam iona oczywistej niesłuszności, bo (jeśli z Odpisu k a rty karalności dyscyplinarnej obw inione- ge w ynika, iż był on już k a ra n y upo­ m nieniem , to |przy następnym skaza­ n iu pow inna być zastosow ana Odpo­ w iednio surow sza rep resja dyscypli­ n a rn a ”.

Wojewódzka K om isja Dyscyplinarna, rozpoznając ponow nie Sprawę obwinio­ nego, przyjęła, że ,/wobec uchylenia orzeczeń obu instancji w całości nie

N r 8 (104) O rzecznictw o W y ższ ej K o m isji D yscyp lin a rn ej 65 była ona związana żadnym i ustalenia­

m i poprzednich orzeczeń”.

Stanowisko K om isji je st słuszne ty l­ ko co do tego, że w dziedzinie u sta ­ leń faktycznych nie była ona skrę­ pow ana. N atom iast pom inęła ona (cał­ kowicie ant. 892 kjp.k., z którego itreśd wynika, że w ytyczne Sądiu Najwyższe­ go w iążą ją w spraw ie obwinionego adw. AB, jeżeli przy ponow nym roz­ poznaniu spraw y Isian faktyczny nie ulegnie zmianie. Również orzecznictwo Sądu Najwyższego zajm uje stanow is­ ko, że „sąd, którem u po uchyleniu w yroku 'sprawę przekazano d q ponow­ nego rozpoznania, zw iązany je st po­ glądem praw nym sądu rewizyjnego, je ­ go wskazówkam i w zakresie uzupeł­ nienia dowodów i c o d o p o t r z e b y w y ż s z e g o w y m i a r u k a r y ” (orzeoz. SN III K 966/54; «rzecz. SN K 649/57, OSN 10/59) je żeli Stan fa k ­ tyczny nie ulegnie zmianie.

Ponieważ przy ponownym rozpozna­ niu niniejszej spraw y przez .Wojewódz­ ką Komisję Dyscyplinarną nie zaszły w stan ie faktycznym żadne zmiany, zarzut zaś aktu oskarżenia potw ierdził się, n ie było podstaw do w ydania o- rzeczenda uniew inniającego.

Niezależnie od tego Wyższa Kom isja D yscyplinarna zauwlażyła, że niezaw ia- idomienie 'klienta o term in ie i w yniku rozpraw y rew izyjnej jesit tego rodzaju uchybieniem obowiązkom zawodowym, 'które pow inno powodować odpowie­ dzialność dyscyplinarną. Nie bez zna­ czenia również w spraw ie )jest fak t : poprzedniej karalności’ dyscyplinarnej

obwinionego.

ORZECZENIE

z dnia 5 grudnia 1964 roku (WKD il42/64)

N iew płacenie przez oskarżonych sto ­ sow nej zaliczki na koszty przejazdu n ie zw alnia adwokata, od obowiązku

obrony z w yboru, chyba że w e w ła ś­ ciw ym czasie w ypow iedział pełnom oc­ nictw o lub oskarżeni zw oln ili go z o- brony.

Z u z a s a d n i e n i a :

W ojewódzka Kom isja D yscyplinarna Izby Adwokackiej w ;X orzeczeniem z dnia 23.11.1964 r . u n i e w i n n i ł a ob­ winionego adw. AB od zarzutu, że jako obrońca z w yboru oskarżonych CD i EF nie staw ił się n a nozpraiwę w dniu 24 sierpnia 1962 r . w Sądzie Woje­ wódzkim w X, udarem niając ją w ten

sposób. (

Orzeczenie uniew inniające Komisja Dyscyplinarna oparła na dw u argu­ m entach:

1) że obwiniony przed rozpraw ą w ez­ w ał pisem nie klientów do zgłoszenia się do zespołu d la omówienia oibro- ny, ponieważ nie Ibnonił ich poprzed­ nio w instancji rew izyjnej, araiz do uiszczenia wynagrodzenia za obro­ nę;

2) że adw okat n ie je st obowiązany w ykładać za klienta jakichkolw iek koszitów iw sprawie, a w ięc w d a­ nym w ypadku — koszitów wyjazdu do miejscowości X na rozpraw ę. Stan faktyczny spraw y, w ynikający z a k t spraw y i przyznany przez obw i­ nionego, nie budził żadnych zastrzeżeń. Od powyższego orzeczenia wnieśli odw ołania: rzecznik dyscyplinarny R a­ dy Adwokackiej W X oraz p rokurator wojewódzki. Rzecznik dyscyplinarny — powołując się n a art. 93 pkit '1 w związku z art. 23 p k t 2 u. O U.a. opraz w związku z 1§ 83 Zbioru zasad etyki adw okackiej i godności zawodu — u - waża, że w każdym w ypadku ustan o ­ wiony w spraw ie obrońca oskarżonego powinien się staw ić n a rozpraw ę, ch y ­ ba że we właściwym czasie w ypow ie­ dział pełnomocnictwo.

P ro k u rato r (wojewódzki zarzuca o- rzeczeniu błędną ocenę okoliczności faktycznych, polegającą n a bezzaisiad- nym daniu w iary w yjaśnieniom ob­ winionego, bez zwrócenia przy Itym u - w agi n a sprzeczność jego w yjaśnień z nie zaprzeczonym faiktem, że jego o- brona w .sprawie była obowiązkowa, nie upew nił się zaś, ozy jego klienci ustanow ili isobie innego obrońcę, przez co w konsekw encji doprow adził do od­ roczenia m zpraw y sądowej. f '

Wyższa K om isja Dyscyplinarna, u - chyiając powyższe orzeczenie i [wymie­ rzając aidw. AB k a rę dyscyplinarną u- pammieima, zważyła, co następuje:

Odwołania rzecznika dyscyplinarnego i p ro k u rato ra wojewódzkiego |są żaisad- ne. W spraw ie k a rn ej, w kttócreij o b ro ­ n a je st obligatoryjna, ustanow ienie się obrońcy pow oduje pow stanie publiczno­ praw nego stosunku pom iędzy sądem a obrońcą. Okoliczność ta zobowiązuje o- brońcę m iędzy innym i do zaw iadom ie­ nia sądu o wszelkich zaszłych w obro­ nie zm ianach, k tó re miagą mieć w pływ n a tok procesu kannego, a w ięc ró w ­ nież o wypowiedzeniu pełnom ocnictwa czy zwolnieniu z obrony przez klienta. Skoro, co je st w sprawcie ndespoime, obwiniony tego n ie dokonał i jako obrońca oskarżonych p rzy jął bez za­ strzeżeń wezw anie na rozpraw ę, to powinien był n a n ią się staw ić. Rów ­ nież w stosunku do klien ta aldwokat może ®ię zwolnić od (podjęcia czynnoś­ ci procesowej jedynie w try b ie w y­ powiedzenia pełnomocnictwa. Na ten tem at w ypow iadała się już Wyższa Kom isja D yscyplinarna Iw larzeiczeniu z dnia 7.VI.1958 r., publikow anym w „Palestrze” n r 1/59, istr. 95 (WKD 26/58).

N iewpłacenie przez oskarżonych sto­ sownej zaliczki na kaszty przej azdu nie zw alnia adw okata od obowiązku o- brony z w yboru, chyba że w e w łaści­ w ym czasie w ypow iedział pełnom ocnic­ tw o lub oskarżeni zwolnili go z obiro- ny.

Obwiniony pow inien był zażądać we właściwym czasie takiej zaliczki, a w razie je j nieuregulow ania — [wypowie­ dzieć pełnom ocnictwo jeszcze przed wyznaczeniem ponownej rozpraw y w pierrwiszej instancji, w każdym jed n ak razie — n a 14 dni przed rozprawą. Jeżeli obrońca zaniedbał tego uczynić, to pow inien był niezbędną kwiatę u - iścić z własnych środków albo p o sta­ rać się o miejscowego isubstyltuta.

ORZECZENIE

z dnia 9 października 1965 rok*

(WKD 139/65) '

Dochodzenie w szczęte przez rzeczni­ ka dyscyplinarnego n a sk utek zaw ia­ domienia przez p o k r z y w io n ą o popeł­

nieniu przew inienia dyscyplinarnej*

przez adwokata toczy się dalej z urzę­ du i dlatego jej późniejsze ośw iadcze­ nie, że n ie rości już pretensji do o b w i­ nionego, n ie m a w p ły w u n a b ieg sp ra­ w y, może natom iast b yć uwzględnione jedynie przy w ym iarze kary.

Z u z a s a d n i e n i a :

Wojewódzka Kom isja Dyscyplinarna w X orzeczeniem z d n ia 13.III.1965 r. KD 34/64 uznała obwinianego adw. AB za winnego nanuiszemia obowiązków zawodowych przez to, że:

1) przyj ąwszy od CD w isityczniu 1960 r. zlecenie w niesienia do sądu pozwu o ustalenie ojcostwa m ało­ letniego ED, bez uzasadnionej p rzy ­ czyny pozew te n wniósł dopiero w dniu 9.X.1964 r. oraz

2) nie udzielił żadnej .odpowiedzi na pism a rzecznika dyscyplinarnego R ady Adwokackiej w X z idniia '1 i 23 października oraz z dnia 11 li-. stopada 1964 rli-., wizywaijące go do

a-3STr 8 (104) O rzecznictw o W y ższ e j K o m isji D yscyp lin a rn ej ₆₇ żaleniem CD, i w ym ierzyła m u za

to następujące k a ry dyscyplinarnie: za czyn pierw szy — naganę, za czyn drugi — k a rę pieniężną w kwocie 2 000 zł oraz łąaznie — obie po­ wyższe kary.

W złożonym iod tego orzeczenia od­ w ołaniu obwiniony:

1) zarzuca:

a) obrazę przepisów p raw a m ate­ rialnego,

b) błędną ocenę okoliczności fa k ­ tycznych przyjętych za po d sta­ w ę orzeczenia, ,

c) naruszenie przepisów postępo­ w ania dyscyplinarnego,

d) rażącą niew spółm iem ość 'kary w stosunku do przypisanego iceynu oraz

:2) wnosi o uchylenie orzeczenia i a) o luniewinnienie go od obu po­

wyższych czynów,

b) a ew entualnie — o przekazanie spraw y W ojewódzkiej Komisji D yscyplinarnej do ponownego rozpoznaniia w innym składzie. Obwiniony podmosi, w szczególności, :że Wojewódzka K om isja D yscyplinar­

n a rozpoznała spraw ę bez udziału stro­ n y pokrzywdzonej oraz jego osoby i nie w yjaśniła, czy pokrzywdzona pod­ trz y m u je zarzuty zaw arte w jej s k a r­

dze.

Wyższa K om isja D yscyplinarna, u- trzym ując w mocy wym ienione wyżej orzeczenie, zważyła, co następuje:

U stalenia W ojewódzkiej Komisji Dys­ cyplinarnej są prawidłowe, w ysnute z nich wnioski słuszne, a wymierzone obwinionemu kary w spółm ierne do stopnia jego w iny, zwłaszcza |w św ietle dotychczasowej jego 'karalności. 'Wnie­ sienie przez obwinionego pozwu o -ustalenie ojcositwa m ałoletniego po u- pływie 4 lat i 10 m iesięcy od daty przyjęcia spraw y — przy czym już po rzłożeniu doniesienia przez pokrzyw ­

dzoną, i w dodatku po .wszczęciu po­ stępow ania dyscyplinarnego i wezwa­ niu go przez rzecznika dyscyplinar­ nego do złożenia w yjaśnień — ijest b a r­ dzo poważnym naruszeniem obowiąz­ ków zawodowych. Takie postępowa­ nie podryw a zaufanie klienta do ad­ w okata, a społeczeństwa d o adw oka­ tury. Nieudzielenie odpowiedzi n a 3 kolejne pism a rzecznika dyscyplinar­ nego świadczy o (braku poszanowania przez obwinionego organów adw oka­ tury, a naw et o ich lekceważeniu. T a­ kie postępowanie ‘jest sprzeczne z tr e ­ ścią § 61 Zbioru zasad etyki adw okac­ kiej i godności zawodu, k tó ry — m ię­ dzy innym i — stanow i: „Adwakait m a również obowiązek udzielania organo­ w i ad w o k atu ry w wyznaczonym mu term inie żądanych w yjaśnień, zwłokę zaś obowiązany jest uspraw iedliw ić na piśm ie”.

W świetle powyższego odpadają za­ rzuty odwołania dotyczące obrazy p ra ­ w a m aterialnego, błędnej oceny oko­ liczności faktycznych przyjętych za podstaw ę orzeczenia oraz rażąco su ­ rowej kary.

Nie zachodzi rów nież naruszenie przepisów postępowania dyscyplinar­ nego, gdyż wobec oczywistych dow o­ dów w iny obecność pokrzywdzonej i obwinionego n a rozpraw ie nie była niezbędna. Zresztą obwiniony był p ra ­ widłowo zawiadom iony o term inie roz­ praw y, a mimo to nie w ziął w niej udziału, nie prosił o jej odroczenie a- ni też nie złożył żadnych w yjaśnień.

Dochodzenie wszczęte przez rzeczni­ ka dyscyplinarnego na skutek zaw ia­ domienia przez pokrzywdzoną o (po­ pełnieniu przew inienia dyscyplinarnego przez adw okata toczy się dalej z u - rzędu i ‘dlatego jej późniejsze oświad­ czenie, że nie rości jiuż p reten sji do obwinionego, n ie m a w pływ u n a bieg spraw y, może natom iast być uwzględ­ nione jedynie przy w ym iarze k a ry (co też Wojewódzka Kom isja Dyscyplinar­ na uczyniła).