„Z teorii i Praktyki Dydaktycznej Języka Polskiego”
2019, t. 28, s. 143 ISSN 2353 -9577
DOI: 10.31261/TPDJP.2019.28.09
Wokół jubileuszu sześćdziesięciolecia Katedry Dydaktyki Języka i literatury Polskiej
Pozwólmy sobie z okazji jubileuszu na dość przewidywalny gest i porów- najmy uczenie do sztuki budowania, która jak każda ars pozostawia miejsce na piękno, inwencję twórcy i dialog. Przestrzeń powstająca na styku tych wartości niewątpliwe służy spotkaniu. Katedra Dydaktyki Języka i literatury Polskiej przez długie sześćdziesiąt lat kształciła przyszłych nauczycieli w przekonaniu, że nie tylko język polski jako przedmiot szkolny, ale i edukacja humanistycz- na stwarzają dogodne warunki do spotkania. Zresztą ona sama była spotka- niem… ludzi, myśli i książek. Przez ponad pół wieku pozwalała myśleć o „by- ciu u siebie”, deklarując przy tym gotowość do przyjęcia tego, kto zgłasza wolę uczestniczenia w uniwersyteckiej/szkolnej/ludzkiej wspólnocie. I choć dziś po sześćdziesięciu latach Katedra Dydaktyki Języka i literatury Polskiej przestaje istnieć, to przecież nie znikają idee, międzyludzkie więzi ani pamięć o niegdy- siejszych śniegach. Wsłuchajmy się w głosy tych, którzy tą pamięcią zechcieli się podzielić.
Pracownicy byłej Katedry Dydaktyki Języka i literatury Polskiej
