dlatego barwią się dodatnio z przeciwcia‑
łami anty CD11d/CD18 (której to reakcji nie wykazują komórki klasycznej posta‑
ci mięsaka histiocytarnego – te wykazują ekspresję CD11c/CD18, z kolei komórki mięsaka histiocytarnego hemofagocytar‑
nego nie wykazują ekspresji CD11c). Kla‑
sycznie, w przypadku hemofagocytarnej formy mięsaka histiocytarnego obserwu‑
je się niedokrwistość regeneratywną he‑
molityczną (czemu towarzyszy hiperbili‑
rubinemia bez żółtaczki, a w bardziej za‑
awansowanych przypadkach z żółtaczką) oraz trombocytopenię, które są wynikiem aktywności fagocytarnej komórek nowo‑
tworowych (20). Komórki nowotworowe mogą wykazywać znaczną atypię komór‑
kową, jednak, szczególnie w obrębie szpiku kostnego, mogą wykazywać dobre zróżni‑
cowanie, przy czym bez względu na stopień dojrzałości komórek obserwuje się cechy naciekania tkanek oraz naczyń krwiono‑
śnych, a także nasiloną erytrofagocytozę (ryc. 7). Mięsak histiocytarny hemofagocy‑
tarny charakteryzuje się agresywnym za‑
chowaniem biologicznym, szybkim po‑
stępem, słabą reakcją na leczenie i szyb‑
ko (w ciągu kilku tygodni od rozpoznania – w jednym z badań mediana od rozpo‑
znania do zgonu wyniosła 7 tygodni) pro‑
wadzi do śmierci lub decyzji o eutanazji (20). Do procesów, które należy odróżnić od mięsaka histiocytarnego hemofagocy‑
tarnego, należą zespół Evansa (niedokrwi‑
stość i trombocytopenia tła immunolo‑
gicznego), wtórny zespół hemofagocytar‑
ny w przebiegu chłoniaka T‑komórkowego
wątrobowo‑śledzionowego, chorób meta‑
bolicznych lub zakaźnych, a także niektó‑
re inne nowotwory złośliwe, w przebiegu których obserwuje się erytrofagocytozę przez komórki nowotworowe (najczęściej naczyniakomięski, kostniakomięsaki) (19, 20, 21, 22, 23).
Piśmiennictwo
1. Sapierzyński R., Jagielski D., Dolka I., Fabisiak M.: Cyto‑
pathological diagnosis of visceral histiocytic sarcoma in five dogs. Pol. J. Vet. Sc. 2012, 15, 751–758.
2. Moore P.F.: A review of histiocytic diseases of dogs and cats. Vet. Pathol. 2014, 51, 167–184.
3. Sapierzyński R., Wojtczak M., Filich M.: Skórna odczyno‑
wa histiocytoza u mastifa angielskiego. Życie Wet. 2015, 90, 373–376.
4. Paździor‑Czapula K., Rotkiewicz T., Otrocka‑Domagała I., Gesek M., Śmiech A.: Morphology and immunophe‑
notype of canine cutaneous histiocytic tumors with parti‑
cular emphasis on diagnostic application. Vet. Res. Com- mun. 2015, 39, 7–17.
5. Hung Y.P., Lovitch S.B., Qian X.: Histiocytic sarcoma: new insight in FNA cytomorphology and molecular characte‑
ristics. Cancer Cytopathol. 2017, 125, 604–614.
6. Kennedy K., Thomas R., Breen M.: Canine histiocytic ma‑
lignancies – challenges and opportunities. Vet. Sci. 2016:
doi. 10.3390/vetsci3010002.
7. Dervisis N.G., Kiupel M., Qin Q., Cesario L.: Clinical pro‑
gnostic factors in canine histiocytic sarcoma. Vet. Comp.
Oncol. 2016, doi: 10.1111/vco.12252.
8. Wong V.M., Snyman H.N., Ackerley C., Bienzle D.: Pri‑
mary nasal histiocytic sarcoma of macrophage‑myeloid cell type in a cat. J. Comp. Pathol. 2012, 147, 209–213.
9. Ogihara K., Itoh T., Mizuno Y., Tamukai K., Madarame H.: Disseminated histiocytic sarcoma in an African Hed‑
gehog (Atelerix albiventris). J. Comp. Pathol. 2016, 155, 361–364.
10. Fidel J., Schiller I., Hauser B., Jausi Y., Rohrer‑Bley C., Roos M., Kaser‑Hotz B.: Histiocytic sarcomas in flat‑coated re‑
trievers: a summary of 37 cases (November 1998‑March 2005). Vet. Comp. Oncol. 2006, 4, 63–74.
11. Manor E.K., Craig L.E., Sun X., Cannon C.M.: Prior joint disease in associated with increased risk of periarticular histiocytic sarcoma in dogs. Vet. Comp. Oncol. 2017. doi:
10.111/vco.12338.
12. Lenz J.A., Furrow E., Craig L.E., Cannon C.M.: Histio‑
cytic sarcoma in 14 miniature schnauzers – a new breed predisposition? J. Small Anim. Pract. 2017, 58, 461–467.
13. Ruple A., Morley P.S.: Risk factors associated with de‑
velopment of histiocytic sarcoma in Bernese Mountain dogs. J. Vet. Intern. Med. 2016, 30, 1197–1203.
14. Asada H., Tsuboi M., Chambers J.K., Uchida K., Tomiyasu H., Goto‑Koshino Y., Ohno K., Tsujimoto H.: A 2‑base in‑
sertion in exon 5 is a common mutation of the TP53 gene in dogs with histiocytic sarcoma. J. Vet. Med. Sci. 2017, 79, 1721–1726.
15. Clarke L.L., Kelly L.S., Garner B., Brown C.A.: Atypical cytologic presentation of a histiocytic sarcoma in a Ca‑
valier King Charles Spaniel dog. J. Vet. Invest. 2017, 29, 541–543.
16. Hicks J., Barber R., Childs B., Kirejczyk S.G.M., Uhl E.W.:
Canine histiocytic sarcoma presenting as a target lesion on brain magnetic resonance imaging and as a solita‑
ry pulmonary mass. Vet. Radiol. Ultrasound. 2017, doi:
10.111/vru.2502.
17. Tracht J., Ahmed A.M., Rosenblum Donath F.: Fine‑needle aspiration findings of a rare hematopoetic neoplasm pre‑
senting as obstructive jaundice. Diagn Cytopathol. 2017.
doi: 10.1002/dc.23788.
18. Mason S.L., Finotello R., Blackwood L.: Epirubicin in the treatment of canine histiocytic sarcoma: sequential, al‑
ternating and rescue chemotherapy. Vet. Comp. Oncol.
2017, doi: 10.1111/vco.12329.
19. Moore A.S., Taylor D.P., Reppas G., Frimberg A.E.: Che‑
motherapy for dogs with lymph node metastasis from hi‑
stiocytic sarcomas. Aust. Vet. J. 2017, 95, 37–40.
20. Moore P.F., Affolter V.K., Vernau W.: Canine hemopha‑
gocytic histiocytic sarcoma: a proliferative disorder of CD11d+ macrophages. Vet. Pathol. 2006, 43, 632–645.
21. Walton R.M., Modiano J.F., Thrall M.A., Wheeler S.L.:
Bone marrow cytological findings in 4 dogs and a cat with hemophagocytic syndrome. J. Vet. Intern. Med. 1996, 10, 7–14.
22. Friderichs K.R., Young K.M.: Histiocytic sarcoma of ma‑
crophage origin in cat: case report with literature review of feline histiocytic malignancies and comparison with canine hemophagocytic histiocytic sarcoma. Vet. Clin.
Pathol. 2008, 37, 121–128.
23. Barger A.M., Skowronski M.C., MacNeill A.L.: Cytolo‑
gic identification of erytrophagocytic neoplasms in dogs.
Vet. Clin. Pathol. 2012, 41, 587–589.
Dr hab. Rafał Sapierzyński, prof. nadzw. SGGW;
e-mail: sapieh@wp.pl
Ż
ywienie jest jednym z najważniejszych czynników wpływających na stan zdro‑wia. Skład dawki pokarmowej ma wpływ na mikroflorę przewodu pokarmowego.
W ostatnich latach wzrasta zainteresowa‑
nie preparatami probiotycznymi. Probio‑
tyki to żywe mikroorganizmy, które mogą wywierać korzystny wpływ na organizm zwierzęcia. Mogą zapobiegać namnaża‑
niu się niepożądanych mikroorganizmów w przewodzie pokarmowym oraz modu‑
lować procesy trawienia i funkcjonowa‑
nie układu immunologicznego. Literatura
naukowa jest bogata w publikacje dowo‑
dzące użyteczności probiotyków w ży‑
wieniu zwierząt gospodarskich, zwłaszcza trzody chlewnej i drobiu. Znacznie mniej prac dotyczy stosowania takich prepara‑
tów w żywieniu koni.
Spore zainteresowanie naukowców zaj‑
mujących się wpływem probiotyków na stan zdrowia koni budzi ich użyteczność w zapobieganiu biegunkom u źrebiąt. Kil‑
ka lat temu opublikowano badania, w któ‑
rych nie stwierdzono korzyści po zastoso‑
waniu preparatu zawierającego bakterie
Lactobacillus rhamnosus, L. plantarum i Bifidobacterium animalis ssp. lactis. Pre‑
parat ten podawano przez trzy tygodnie (począwszy od trzeciego dnia życia) źre‑
biętom urodzonym w jednej z kanadyj‑
skich prowincji. Okazało się, że nie ma on wpływu na częstość występowania i czas trwania biegunki, którą wykryto u prawie 60% źrebiąt. Podawanie tego preparatu nie spowodowało zmniejszenia częstości wy‑
stępowania bakterii Clostridium perfrin- gens w kale, mimo że zawarte w nim mi‑
kroorganizmy hamują wzrost tych bakterii w warunkach in vitro. Źrebięta otrzymują‑
ce ten dodatek częściej wymagały pomocy lekarskiej (1). W innych badaniach odnoto‑
wano niepożądane efekty po zastosowaniu bakterii L. pentosus WE7, które podawa‑
no źrebiętom przez siedem dni, począw‑
szy od drugiego dnia życia. Stwierdzono, że dodatek ten nie zapobiega biegunkom, lecz może przyczynić się do ich rozwoju.
Wykryto istotny związek między poda‑
waniem tych bakterii a występowaniem
Użyteczność probiotycznych
mikroorganizmów w żywieniu koni
Adam Mirowski, Anna Didkowska
1z Katedry Higieny Żywności i Ochrony Zdrowia Publicznego Wydziału Medycyny Weterynaryjnej w Warszawie
1Prace poglądowe
109
Życie Weterynaryjne • 2018 • 93(2)
objawów ze strony przewodu pokarmowe‑
go. Źrebięta otrzymujące te bakterie czę‑
ściej potrzebowały pomocy lekarskiej (2).
Według badań niemieckich naukowców bakterie Bacillus cereus var. toyoi nie za‑
pobiegają biegunkom i nie mają wpływu na stan zdrowia źrebiąt. Bakterie te podawa‑
no przez pierwsze dwa miesiące życia (3).
Niektóre mikroorganizmy stwarzają jednak możliwość zapobiegania biegun‑
kom u źrebiąt. Obiecujące wyniki uzyska‑
no po zastosowaniu bakterii Enterococcus faecalis CECT7121, które podawano dzie‑
sięciu źrebiętom przez pierwsze sześć dni życia. Badania przeprowadzono w stad‑
ninie, w której wcześniej notowano przy‑
padki biegunki u nowo narodzonych źre‑
biąt. U żadnego osobnika otrzymującego te bakterie nie doszło do rozwoju biegun‑
ki. Dla porównania biegunka wystąpiła u czterech spośród dziesięciu źrebiąt, któ‑
re nie otrzymywały tego dodatku. E. faeca- lis CECT7121 izolowano z kału wszystkich źrebiąt otrzymujących te bakterie, począw‑
szy od drugiego dnia suplementacji do szó‑
stego dnia po jej zakończeniu. Co ważne, nie wykryto żadnych efektów ubocznych (4). W innych badaniach uzyskano dobre
efekty po zastosowaniu probiotyku zawie‑
rającego bakterie L. ruminis, L. equi, L. reu- teri, L. johnsonii i B. boum, który podawa‑
no źrebiętom do dwudziestego tygodnia życia. Biegunka wystąpiła u 30,7% źrebiąt otrzymujących ten probiotyk i u 75,9%
źrebiąt, którym go nie podawano. Czas trwania biegunki wynosił odpowiednio 7,4 i 14 dni. Na podstawie badań przepro‑
wadzonych w warunkach in vitro stwier‑
dzono, że probiotyk ten może wykazywać działanie ochronne w stosunku do barie‑
ry jelitowej (5). Japońscy naukowcy po‑
dawali źrebiętom od pierwszego do siód‑
mego dnia życia bakterie wyizolowane od zdrowych koni: L. salivarius, L. reuteri, L. crispatus, L. johnsonii i L. equi. Niecałe 15% tych źrebiąt miało biegunkę w trze‑
cim tygodniu życia. W tym samym czasie biegunka wystąpiła u ponad 50% źrebiąt, które nie otrzymywały preparatu. Ponad‑
to odnotowano znaczne różnice w masie ciała. W trzydziestym dniu życia różnica wynosiła 6 kg (6).
Stosowanie preparatów probiotycznych może przynieść najwięcej korzyści w sy‑
tuacjach stresowych, takich jak odsadze‑
nie, transport, choroby przewodu pokar‑
mowego i zabiegi weterynaryjne. W ta‑
kich sytuacjach może bowiem dochodzić do zmian w mikroflorze przewodu pokar‑
mowego i pogorszenia funkcjonowania ba‑
riery jelitowej. Amerykańscy naukowcy za‑
interesowali się możliwością ograniczania występowania bakterii Salmonella w kale hospitalizowanych koni. W tym celu uży‑
to komercyjnego preparatu zawierające‑
go bakterie L. plantarum, L. casei, L. aci- dophilus i Enterococcus faecium. Preparat ten stosowano przez pięć pierwszych dni pobytu zwierząt w szpitalu. Podawano go koniom, które nie wykazywały objawów ze strony przewodu pokarmowego. Stwier‑
dzono, że zmniejsza on częstość występo‑
wania bakterii Salmonella w kale. Podsu‑
mowano, że rozpoczęcie podawania takie‑
go probiotyku przed narażeniem koni na działanie czynników stresowych związa‑
nych z transportem i pobytem w lecznicy może zmniejszyć zanieczyszczenie otocze‑
nia bakteriami Salmonella i ograniczyć ry‑
zyko przeniesienia tych bakterii na innych pacjentów (7). We wcześniejszych bada‑
niach preparat zawierający takie bakterie okazał się nieskuteczny w przypadku koni operowanych z powodu chorób przewodu pokarmowego. Nie wywarł on pozytywne‑
go wpływu na wydalanie bakterii Salmo- nella w kale, występowanie biegunek ani na długość pobytu w lecznicy. Brak pożą‑
danych efektów odnotowano także po za‑
stosowaniu innego komercyjnego prepa‑
ratu zawierającego bakterie L. acidophilus, E. faecium, B. thermophilum i B. longum.
Dodatki te zaczęto podawać dopiero po operacji (codziennie przez siedem dni),
a nie przed narażeniem koni na działanie czynników stresowych (8). W innych ba‑
daniach nie wykazano pozytywnego wpły‑
wu komercyjnego preparatu probiotyczne‑
go na wydalanie bakterii Salmonella w kale ani na objawy kliniczne u koni leczonych z powodu morzysk (9).
Duże zainteresowanie żywieniowców budzą probiotyczne drożdże. Najwięcej badań przeprowadzonych z użyciem ży‑
wych drożdży dotyczy ich wpływu na pro‑
cesy trawienia. Probiotyczne drożdże Sac- charomyces cerevisiae stymulują trawie‑
nie włókna i wywierają korzystny wpływ na przebieg procesów fermentacji. Suple‑
mentacja stwarza możliwość poprawy wy‑
korzystania paszy (10, 11, 12). Korzystny wpływ żywych drożdży na trawienie włók‑
na może wynikać z oddziaływania na mi‑
kroflorę jelitową i pobudzenia aktywności bakterii celulolitycznych. W wyniku po‑
prawy strawności włókna organizm może w większym stopniu wykorzystać energię zawartą w paszy. W badaniach przeprowa‑
dzonych na trenowanych koniach stwier‑
dzono, że suplementacja drożdży S. cere- visiae zwiększa strawność włókna, lecz nie ma to przełożenia na poprawę zdolności or‑
ganizmu do wykonywania wysiłku fizycz‑
nego (13). Także w innych badaniach nie uzyskano poprawy kondycji koni po za‑
stosowaniu tych mikroorganizmów (14).
Przeprowadzono badania nad wpływem probiotycznych drożdży S. cerevisiae na rozwój młodych koni. Według zagranicz‑
nych naukowców długotrwała suplemen‑
tacja (począwszy od momentu odsadze‑
nia) może spowodować poprawę rozwoju tkanki kostnej. Nie odnotowano wpływu suplementacji na tempo wzrostu (15). Za‑
interesowano się skutecznością probiotycz‑
nych drożdży w leczeniu chorób przewo‑
du pokarmowego. W jednych badaniach stwierdzono, że suplementacja drożdży S. boulardii może zmniejszyć stopień na‑
silenia i skrócić czas trwania zapalenia je‑
lit. Nie wykryto tych drożdży w kale zdro‑
wych koni. Jednocześnie wykazano, że po podaniu mogą przeżyć w przewodzie po‑
karmowym zdrowych koni, lecz nie zasie‑
dlają go (16). Według innych obserwacji drożdże S. boulardii mogą przeżyć również u koni z chorobami przewodu pokarmo‑
wego, nawet gdy mają biegunkę. Nie od‑
notowano jednak wpływu suplementacji na przebieg choroby (17).
Probiotyki mogą modulować skład mi‑
kroflory przewodu pokarmowego u róż‑
nych gatunków zwierząt. W przypadku koni takie możliwości są bardzo ograniczo‑
ne. Potwierdzają to badania przeprowadzo‑
ne na nowo narodzonych źrebiętach, które wykazywały niewielkie zmiany w składzie mikroflory jelitowej po zastosowaniu pre‑
paratu zawierającego bakterie Lactobacil- lus spp. i B. animalis ssp. lactis (preparat Benefits from probiotic microorganisms
in equine nutrition
Mirowski A., Didkowska A.1 Department of Food Hygiene and Public Health Protection, Faculty of Veterinary Medicine, Warsaw University of Life Sciences – SGGW1
Nutrition is one of the most important factors influencing health status. Researchers and animal practitioners are increasingly interested in feed additives, including probiotic preparations.
Probiotics are live microorganisms that can confer a health benefit on the host. There is plentiful scientific evidence arguing that probiotics can be useful in animal nutrition, especially for swine and poultry. Few studies have evaluated the impact of such preparations on horses health. Some probiotic organisms can prevent neonatal foal diarrhea.
However, adverse effects in foals have been also reported after administration of potential probiotic bacteria. Theoretically, the most beneficial results can be obtained in stressful situations (e.g., weaning, transportation, gastrointestinal disorders and medical treatment). Stress conditions may severely disturb the gut microbiota and/or intestinal barrier functions.
The studies performed in hospitalized horses have demonstrated that some probiotic organisms could reduce shedding of Salmonella in faeces. The aim of this paper was to present the aspects connected with usefulness of probiotic microorganisms in equine nutrition.
Keywords: probiotics, gastrointestinal disorders, foal diarrhea, horse.
Prace poglądowe
110 Życie Weterynaryjne • 2018 • 93(2)
ten podawano przez trzy tygodnie) (18).
Stosowanie preparatu zawierającego bak‑
terie L. salivarius, L. reuteri, L. crispatus, L. johnsonii i L. equi od pierwszego do siód‑
mego dnia życia nie ma istotnego wpływu na liczebność innych bakterii w jelitach źrebiąt (6). Podobnych obserwacji doko‑
nano po długotrwałym stosowaniu (przez pierwsze dwa miesiące życia) bakterii Ba- cillus cereus var. toyoi (3). Pewne zmiany w składzie mikroflory jelitowej zaobserwo‑
wano u dorosłych koni, którym podawa‑
no bakterie E. faecium AL41 (19). Wydaje się, że probiotyki powinny wywierać więk‑
szy wpływ na mikroflorę przewodu pokar‑
mowego źrebiąt niż dorosłych osobników, u których mikroflora jest w pełni ukształto‑
wana. Można tak sądzić na podstawie ba‑
dań, w których użyto bakterii L. rhamno- sus. Okazało się, że bakterie te mogą zasie‑
dlić przewód pokarmowy źrebiąt. Znacznie gorsze efekty uzyskano w przypadku do‑
rosłych koni (20).
Podsumowanie
W ostatnich latach obserwuje się duże zainteresowanie opiekunów koni różny‑
mi dodatkami paszowymi, między inny‑
mi preparatami probiotycznymi. Opieku‑
nowie zwierząt często wychodzą z zało‑
żenia, że jeżeli dany preparat nie pomoże, to przynajmniej nie powinien zaszkodzić.
Szereg badań dowodzi, że różne preparaty probiotyczne mogą być bezpiecznie uży‑
wane w żywieniu różnych zwierząt go‑
spodarskich, zwłaszcza trzody chlewnej i drobiu. Dane naukowe dotyczące sku‑
teczności i bezpieczeństwa stosowania pre‑
paratów probiotycznych w żywieniu koni są stosunkowo ubogie. Efekty stosowania
takich preparatów zależą przede wszyst‑
kim od ich składu, dawki oraz momentu rozpoczęcia i czasu trwania suplementa‑
cji. Trzeba podkreślić, że analiza dawki po‑
karmowej powinna obejmować wszystkie jej komponenty, zarówno pasze podstawo‑
we, jak i dodatki paszowe, również prepa‑
raty probiotyczne.
Piśmiennictwo
1. Schoster A., Staempfli H.R., Abrahams M., Jalali M., Weese J.S., Guardabassi L.: Effect of a probiotic on prevention of diarrhea and Clostridium difficile and Clostridium per- fringens shedding in foals. J. Vet. Intern. Med. 2015, 29, 925–931.
2. Weese J.S., Rousseau J.: Evaluation of Lactobacillus pen- tosus WE7 for prevention of diarrhea in neonatal foals.
J. Am. Vet. Med. Assoc. 2005, 226, 2031–2034.
3. John J., Roediger K., Schroedl W., Aldaher N., Vervuert I.:
Development of intestinal microflora and occurrence of diarrhoea in sucking foals: effects of Bacillus cereus var.
toyoi supplementation. BMC Vet. Res. 2015, 11, 34.
4. Rivulgo V.M., Ceci M., Haeublin G., Sparo M., Sanchez Bruni S.: Efficacy of the probiotic strain Enterococcus faecalis CECT7121 in diarrhea prevention in newborn foals. Rev. Vet. 2016, 27, 3–6.
5. Tanabe S., Suzuki T., Wasano Y., Nakajima F., Kawasa‑
ki H., Tsuda T., Nagamine N., Tsurumachi T., Sugaya K., Akita H., Takagi M., Takagi K., Inoue Y., Asai Y., Morita H.: Anti‑inflammatory and Intestinal Barrier‑protective Activities of Commensal Lactobacilli and Bifidobacteria in Thoroughbreds: Role of Probiotics in Diarrhea Preven‑
tion in Neonatal Thoroughbreds. J. Equine Sci. 2014, 25, 37–43.
6. Yuyama T., Yusa S., Takai S., Tsubaki S., Kado Y., Moro‑
tomi M.: Evaluation of a Host‑Specific Lactobacillus Pro‑
biotic in Neonatal Foals. Int. J. Appl. Res. Vet. Med. 2004, 2, 26–33.
7. Ward M.P., Alinovi C.A., Couëtil L.L., Glickman L.T., Wu C.C.: A randomized clinical trial using probiotics to prevent Salmonella fecal shedding in hospitalized hor‑
ses. J. Equine Vet. Sci. 2004, 24, 242–247.
8. Parraga M.E., Spier S.J., Thurmond M., Hirsh D.: A cli‑
nical trial of probiotic administration for prevention of Salmonella shedding in the postoperative period in hor‑
ses with colic. J. Vet. Intern. Med. 1997, 11, 36–41.
9. Kim L.M., Morley P.S., Traub‑Dargatz J.L., Salman M.D., Gentry‑Weeks C.: Factors associated with Salmonel- la shedding among equine colic patients at a veterina‑
ry teaching hospital. J. Am. Vet. Med. Assoc. 2001, 218, 740–748.
10. Agazzi A., Invernizzi G., Ferroni M., Fanelli A., Savoini G.: Effect of live yeast (Saccharomyces cerevisiae) admi‑
nistration on apparent digestibility of horses. Italian Jo- urnal of Animal Science 2009, 8 (Suplement 2), 685–687.
11. Elghandour M.M.Y., Mellado M., Kholif A.E., Salem A.Z.M., Barbabosa A., Ballinas S., Esquivel A., Odongo N.E.: Fecal Gas Production of Ten Common Horse Feeds Supplemented With Saccharomyces cerevisiae. J. Equine Vet. Sci. 2016, 47, 1–8.
12. Jouany J.P., Gobert J., Medina B., Bertin G., Julliand V.:
Effect of live yeast culture supplementation on apparent digestibility and rate of passage in horses fed a high‑fi‑
ber or high‑starch diet. J. Anim. Sci. 2008, 86, 339–347.
13. Rezende A.S.C., Trigo P., Lana Â.M.Q., Santiago J.M., Si‑
lva V.P., Montijano F.C.: Yeast as a feed additive for tra‑
ining horses. Ciênc. Agrotec. 2012, 36, 354–362.
14. Garcia T.R., Rezende A.S.C., Trigo P., Santiago J.M., Al‑
meida F.Q., Terra R.A., Fonseca M.G., Castejón F.: Effects of supplementation with Saccharomyces cerevisiae and aerobic training on physical performance of Mangalarga Marchador mares. R. Bras. Zootec. 2015, 44, 22–26.
15. Moura R.S., Rezende A.S.C., Nicoli J.R., Melo M.M., Lana Â.M.Q., Souza J.C.: Body development of weaned foals of Mangalarga Marchador breed fed probiotics or phytase supplemented diets. Journal of Animal and Feed Scien- ces 2016, 25, 65–73.
16. Desrochers A.M., Dolente B.A., Roy M.F., Boston R., Car‑
lisle S.: Efficacy of Saccharomyces boulardii for treatment of horses with acute enterocolitis. J. Am. Vet. Med. Assoc.
2005, 227, 954–959.
17. Boyle A.G., Magdesian K.G., Durando M.M., Gallop R., Sigdel S.: Saccharomyces boulardii viability and efficacy in horses with antimicrobial‑induced diarrhoea. Vet. Rec.
2013, 172, 128.
18. Schoster A., Guardabassi L., Staempfli H.R., Abrahams M., Jalali M., Weese J.S.: The longitudinal effect of a mul‑
ti‑strain probiotic on the intestinal bacterial microbiota of neonatal foals. Equine Vet. J. 2016, 48, 689–696.
19. Kubašová I., Lauková A., Styková E., Plachá I., Strompfo‑
vá V., Gancarčíková S.: Enterococcus faecium AL41 and its application in horses. Conference Proceeding, Interna- tional Scientific Conference on Probiotics and Prebiotics, Budapest, 2016.
20. Weese J.S., Anderson M.E., Lowe A., Monteith G.J.: Pre‑
liminary investigation of the probiotic potential of Lac- tobacillus rhamnosus strain GG in horses: fecal recovery following oral administration and safety. Can. Vet. J. 2003, 44, 299–302.
Lek. wet. mgr inż. zoot. mgr biol. Adam Mirowski, e-mail: adam_mirowski@o2.pl
W
rodzone wady nerek i układu mo‑czowego należą do chorób dzie‑
dzicznych i mogą występować samodziel‑
nie lub wraz z innymi malformacjami.
Nerki o nieprawidłowej budowie anato‑
micznej wykształcają się w późniejszym etapie rozwoju embrionalnego, kiedy w trakcie prawidłowego połączenia prze‑
wodu śródnercza (pierwotnego moczowo‑
du) i blastemy (masy komórek zdolnych
do przekształcania się w nerkę ostatecz‑
ną) dochodzi do zaburzeń podziałów prze‑
wodu śródnercza i blastemy. W efekcie powstaje nerka dysplastyczna, czyli ner‑
ka o zaburzonej budowie. Takimi ano‑
maliami są m.in. nerka wielotorbielowa‑
ta (charakteryzuje się obecnością torbieli różnych rozmiarów) czy też nerka apla‑
styczna (skrajnie mała). Obydwie wady rozwojowe: wielotorbielowatość i aplazja,
jak wspomniano, nazywane są wadami dys‑
plastycznymi i charakteryzują się szczątko‑
wą zawartością miąższu nerki (1) (ryc. 1).
Dysplazja wielotorbielowata (lub ina‑
czej nerka wielotorbielowata) oznacza powiększenie nerki z obecnością torbieli różnych rozmiarów, niekomunikujących się ze sobą. Dodatkowo występuje brak prawidłowego miąższu nerki, zmniejsze‑
nie ilości czynnych nefronów oraz atre‑
zja miedniczki, a także szczątkowa tętnica nerkowa lub jej brak. Dysplazja wielotor‑
bielowata nerek jest dziedziczną nefropa‑
tią u psów ras: lhasa apso, shih tzu, pu‑
del, terier, chow‑chow, alaskan malamute, sznaucer miniaturowy, płochacz holender‑
ski. Predyspozycje do torbielowatości ne‑
rek występują u kotów ras: amerykański krótkowłosy, brytyjski, egzotyczny, hima‑
lajski, perski oraz szkocki zwisłouchy (2).
Agenezja nerki u psa – opis przypadku
Barbara Szczepankiewicz
1, Piotr Sławuta
1, Paweł Jonkisz
1, Magdalena Brzozowska
2, Urszula Pasławska
1z Katedry Chorób Wewnętrznych z Kliniką Koni, Psów i Kotów
1oraz Katedry i Kliniki Chirurgii
2Wydziału Medycyny Weterynaryjnej we Wrocławiu
Prace kliniczne i kazuistyczne
111
Życie Weterynaryjne • 2018 • 93(2)
