1.1: Magnetyczne żuczki
Cel: odkrycie istnienia dwóch rodzajów biegunów magnetycznych
Środki dydaktyczne z zestawu doświadczalnego:
• dwa magnetyczne „żuczki”.
Fot 1.1. Magnetyczne żuczki.
Wykonanie:
1. Weź dwa magnetyczne „żuczki”. Zbliż je do siebie w taki sposób, aby się nie dotykały.
Podrzuć je w górę. Co się dzieje? Popatrz i posłuchaj…
2. Przytrzymaj jednego żuczka w palcach jednej dłoni a drugiego żuczka w palcach drugiej dłoni. Zbliż żuczki do siebie. Co czujesz?
3. Trzymaj nadal żuczki w palcach. Obracaj żuczkami, oddalaj je i przybliżaj. Co zauważyłeś?
Wyjaśnienie:
1. Magnetyczne żuczki zawierają wewnątrz silne magnesy. Podczas wyrzutu w górę na przemian odpychają i przyciągają się wzajemnie, a rodzaj oddziaływania zależy od ich wzajemnego położenia. Żuczki poruszają się dopóki, nie spadną na dłoń.
2. W zależności od wzajemnego położenia magnetyczne żuczki przyciągają się lub odpychają, więc istnieją dwa rodzaje biegunów magnetycznych. Bieguny te można zidentyfikować:
każdy z magnesów w żuczkach ma dwa bieguny, chociaż nie leżą on na końcach „żuczków”
tak, jak w tradycyjnych magnesach.
Uwagi metodologiczne:
1. Jest to wstępne doświadczenie, wprowadzające pojęcie „oddziaływania magnetycznego”.
Żuczki, wbrew oczekiwaniom, nie mają biegunów położonych na ich wierzchołkach, jak by to miało miejsce dla magnesów sztabkowych. W rzeczywistości, magnesy są ukryte wewnątrz
„żuczków”. Zadanie ucznia polega na określeniu miejsca, gdzie znajdują się bieguny.
2. Podobno, oryginalne żuczki powinny być zrobione z magnetytu i była to zabawka chińska.
Żuczki w zestawie są zrobione z masy ceramicznej i zawierają magnesy neodymowe.
