• Nie Znaleziono Wyników

Nagroda naukowa imienia Ludwika Zejsznera za rok 1967

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2022

Share "Nagroda naukowa imienia Ludwika Zejsznera za rok 1967"

Copied!
2
0
0

Pełen tekst

(1)

R O C Z N I K P O L S K I E G O T O W A R Z Y S T W A G E O L O G I C Z N E G O A N N A L E S D E L A S O C I E T E G E O L O G I Q U E D E P O L O G N E

T om (V olum e) X X X IX — 1969 Z eszyt (Fascicule) 4 K ra k ó w 1969

NAGRODA NAUKOWA IMIENIA LUDWIKA ZEJSZNERA ZA ROK 1967

Prix scientifique L u d w ik Zejszner pour 1'annee 1967

Pow ołana przez Zarząd G łó w n y K o m isja Nagród im. L u d w ik a Zejsz- nera na posiedzeniu w dniu 8. VI. 1968 r. postanow iła przyznać nagrodę naukow ą za ro k 1967 — d ro w i K a ro lo w i B o j k o w s k i e m u za pracę pt. ,,Po dział stra ty g ra ficzn y ikarbonu produktyw nego w Zagłębiu G órno­

śląskim na podstaw ie fa u n y ” , ogłoszoną w tomie 37 R ocznika P T G . L A U R E A T N A G R O D Y N A U K O W E J I M I E N IA L U D W I K A Z E J S Z N E R A

Z A R O K 1967

L e laureat de p rix scientifique L u d w ik Z ejszner pour Vanne 1967 K a ro l B o j k o w s k i u ro d ził się w N o w ym Sączu dnia 17 września 1923 r. W ro k u 1947 uko ńczył Liceu m im . S. Leszczyńskiego w Jaśle i rozpoczął studia na W yd zia le N au k P rz y ro d n i­

czych U n iw e rsy te tu we W rocław iu. U ko ń czy ł je w 1951 r. uzyskując stopień m agistra filo z o fii w zakresie geologii i paleontologii. Z Państw o­

w y m Instytutem G eologicznym w spółpracuje już od ro ku 1949 odbyw ając p ra k ty k i terenowe w S u ­ detach, a od m arca 1951 r. podejm uje stałą pracę w tym Instytucie w W y d zia le W ęgli — w S ta cji Górnośląskiej w Czeladzi. Początkow o jest za tru d ­ n io n y w charakterze asystenta, a następnie sta r­

szego asystenta. Ten okres czasu poświęca na w y ­ konanie szczegółowego zdjęcia geologicznego arkusza Jaw orzno i północnej części arkusza S ie ­

w i e r z . N iezależnie od prac k a rto g ra ficzn y ch prze­

p ro w a d ził studia litologiczno-chem iczne i s tra ty ­ graficzne nad dolnym w apieniem m uszlow ym

w o k o lic y Szczakow ej stw ierdzając, że do lo m ityzacja tych utw o rów jest epigenetyczna w stosunku do sedym entacji skały.

Prace nad stratygrafią w arstw ostraw skich (karbon górny) w oparciu o skam ieniałości zwierzęce z rejonu G liw ic podjął w 1952 r. przedsta­

w iając w y n ik i na I V M iędzynarodow ym Kongresie G eologii i S tra ty g ra fii K a rb o n u w H eerlen z 1958 r. N a stanow isko adiunkta został pow ołany w 1955 r., a w latach 1956— 1958 b y ł k ie ro w n ikie m S ta cji Górnośląskiej Instytutu Geologicznego w Czeladzi. W tym okresie kontynuow ał prace nad zespołami fau n y z w arstw ostraw skich pom imo dużego zaabsorbo­

w ania pracam i ad m in istra cy jn ym i zw iązanym i z budową nowego gma­

chu dla S ta cji G órnośląskiej w Sosnowcu oraz organizow aniem pracow ni naukow ych w tym czasowej siedzibie w Czeladzi. W latach 1958— 1959

14*

(2)

— 764 —

rozszerza zakres badań nad karbonem na obszar całej Polski, co znalazło wyraz w opracowaniu atlasu stratygraficzno-facjalnego, a ponadto stw ier­

dzeniu, że działalność fazy sudeckiej w Zagłębiu Górnośląskim nie za­

znaczyła się niezgodnością kątową i natężenie jej było poza zagłębiem.

Na obszarze zagłębia śladem jej działalności są tufity.

Stopień doktora nauk przyrodniczych uzyskał w Instytucie G eologicz­

nym w roku 1963 na podstawie pracy „W arstwy ostrawskie w północno- -zachodniej części obszaru gliw ickiego”. Od roku 1961 prowadzi prace badawcze nad stratygrafią karbonu lubelskiego w oparciu o kryteria faunistyczne, od 1965 r. zaś badania w aspekcie stratygraficzno-paleonto- logicznym nad głowonogam i z karbonu górnośląskiego i lubelskiego.

Część w yników badań nad głowonogam i przedstaw ił na VI M iędzynaro­

dowym Kongresie Stratygrafii i Geologii Karbonu w Sheffield z 1967 r.

Na stanowisko sam odzielnego pracownika naukowo-badawczego w In­

stytucie Geologicznym został pow ołany w 1966 r. D otychczasow y dorobek obejmuje 28 prac archiw alnych oraz 29 prac opublikowanych. W 1960 r.

uchwałą Rady Państw a został odznaczony Złotym K rzyżem Zasługi.

W A Ż N IEJSZE P U B L IK A C JE K A R O L A BO JK O W SK IEG O

1955. D oln y w a p ień m u sz lo w y w ok olicy S zczak ow ej. Biul. I ns t. Geol. 97, W arszaw a.

1958. Przegląd p oziom ów m o rsk ich w a r stw o str a w sk ic h . Prz. geol. 6, nr 2, W arszaw a.

1959. P ozycja stra ty g ra ficzn a u tw o ró w n a w ierco n y ch w w ie r ce n iu stru k tu ra ln y m G ołonóg. K w a r t . geol. 3, nr 4, W arszaw a.

1960. A tla s g eo logiczn y P o lsk i. Z a ga d n ien ia str a ty g r a fic z n o -fa c ja ln e , z. 6 — K arbon.

Inst. Geol., W arszaw a.

1960. D ie S'tratigraphie der O strauer S c h ic h te n im L ich te der m a k r o fa u n istisc h e n U n tersu ch u n g. C .-r. I V Congr. St r at ig r . Geol. C a r bo ni f er e , 1, M aestrich t.

1961. N ow e sta n o w isk o P al a di n m u c r o n a t u s M c C o y w w a r stw a c h b rzeżn ych . K w a r t . geol. 5, nr 2, W arszaw a.

1961. P rob lem fa zy su d eck iej w Z a głęb iu G órn ośląsk im . Prz. geol. 9, nr 4, W arszaw a.

1961. P o l i d e v c i a h r e b n i c k i nov. spec. N e w P elecy p o d from th e L ow er O straw a B eds (w sp ó ln ie z B. R u ż i c k ą ) . P r i r o d o v e d . Sb. O s t ra v. k r a j e , 22, O pava.

1966. C h a rak tery styk a fa u n isty c z n a o sa d ó w karbonu lu b e lsk ie g o . O sady k a rb o ń - s k ie w Z agłęb iu L u b elsk im . Pr. Inst. Geol. 44, W arszaw a.

1966. S tr efy fa c ja ln e d o ln ego karbonu a n ty k lin o riu m ślą sk o -k r a k o w sk ie g o (w sp ó l­

n ie z S. B u k o w y m). A c t a geol. poi. 16, nr 2, W arszaw a.

1967. T h e upper C arbon iferou s G o n ia tite zones of P o lan d . 6th I n t er na t . Congr.

Ca r bo ni f er o us St r at ig r . Geol., S h e ffie ld .

Cytaty

Powiązane dokumenty

Podkreślając, że twórczość to ciągle żywa (w ostatnim choćby roku ukazały się w Anglii dwie nowe książki Zygmunta Baumana), zaryzykował twierdzenie, że do m iana jej

1978 Weissliegendes sandstones: a transition from fluvial-aeolian to shallow-marine sedimentation (Permian of the Fore-Sudetic Monocline). Interpretation in light of

Wacław Sikora — za pracę „Budowa geologiczna płaszczowiny magurskiej między Szymbarkiem Ruskim a N

niklu i kobaltu w złożach miedzi Lubina i Polkowic”. Praca ta została wyróżniona uchwałą Rady Wydziału Geologiczno-Poszukiwawczego AGH i prawie bez skrótów

letniej przerwie w 1961 roku rozpoczął studia geologiczne na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie w 1967 roku uzyskał tytuł magistra

W roku 1957 został delegowany przez Ministerstwo Górnictwa jako kierownik polskiej ekipy geologiczno - wier tn iczej do Albanii, gdzie prowadził w rejonie Alarup prace

mowała się analizą statystyczną zmienności złóż, a obecnie przedm iotem jej zaintereso­. wań naukowych są złoża cynku i

dia w Uniwersytecie Jagiellońskim, z początku na Sekcji Geografii, a po pierwszym roku studiów na Sekcji Geologii.. W roku 1953 uzyskał tytuł magistra w zakresie