P L A S T Y K A ZADANIE 12
Zakres materiału dla klas 5 A,B,C,D,E,F,G,H,I
W razie pytań: e-mail: zadaniazplastyki.sp12@gmail.com
!
Zapraszam do wirtualnej szkolnej galerii na wystawę prac plastycznych klas 4-7!
Temat: W poszukiwaniu prawdy. Różne rodzaje piękna.
Piękno – pozytywna właściwość estetyczna bytu wynikająca z zachowania proporcji, harmonii barw , dźwięków , stosowności, umiaru i użyteczności , odbierana przez zmysły. Istnieje piękno idealne , duchowe , moralne , naturalne , cielesne , obiektywne i subiektywne .
Pojęcie to jest silnie związane z teorią estetyki , prawdy i dobra .
Badaniami nad precyzowaniem terminu piękna zajmują się nie tylko filozofowie i artyści, lecz także teoretycy z dziedzin: historii i krytyki sztuki , antropologii , socjologii , psychologii.
W starożytnej Grecji pojęcie piękna było znacznie szersze niż w latach późniejszych. Wiązano je przede wszystkim z ideą dobra, duchowością, moralnością , myślą i rozumem; utożsamiano je wtedy
z doskonałością jako warunkiem piękna i sztuki na najwyższym poziomie. Twierdzono, że piękno wynika
głównie z zachowania proporcji i odpowiedniego układu. Pogląd ten przez wieki uważany był za najtrafniejszy.
Obecnie uważa się, że wzory piękna nie są stałe, pozostają swoiste dla kręgów kulturowych oraz okresu w jakim powstały. Dzieje się tak m.in. dlatego, iż częstokroć artyści starali się dać własną definicję piękna, niezależną od wcześniejszych kanonów. Tym samym piękno widziane przez artystę postrzegane jest jako subiektywne i zależne od gustu czy upodobań.
Kicz - utwór schlebiający popularnym gustom, który w opinii krytyków sztuki i innych artystów nie posiada wartości artystycznej. Inaczej mówiąc to zły smak i brak gustu. Jednocześnie to, co dla jednych jest kiczem, przez innych może być uznane za wartościową sztukę.
Określenie to powstało ok.1870r. w monachijskich kołach malarskich i pierwotnie dotyczyło tylko obrazów. Za kicz są też często uważane dzieła pretendujące do nowatorstwa, których wartość jest kwestionowana przez współczesnych krytyków, stosujących do oceny normy swego czasu.
Czasem jednak, po latach, to co dawniej uważano za kicz może się okazać w oczach przyszłych pokoleń
wartościową twórczością. Mimo że ocena w tej sprawie jest wysoce subiektywną, dość ogólnymi cechami kiczu są nadmierna łatwość przekazu, udawanie jednej rzeczy przez inną np. lampa z butelki, płytka jednoznaczność i ładność, a w nowszej sztuce nieraz natrętna "brzydota dla brzydoty", pozbawiona innej treści czy myśli.
Kicz jest niezbędnym elementem sztuki jako systemu artystycznego. W ocenie wartości artystycznej dzieła sztuka i kicz się wykluczają, ale jako pojęcia przeciwstawne i zwalczające się, paradoksalnie pozostają sobie nawzajem potrzebne. Sztuka potrzebuje kiczu, ponieważ czując się przez kicz zagrożona, wytwarza
"przeciwciała"; w ten sposób triumfuje nad kiczem od wielu stuleci, chociaż do całkowitej eliminacji kiczu dojść nie może – sztuka straciłaby wówczas swoją własną tożsamość.
W XX w. pojawiły się prądy w sztuce jak np. Pop-art próbujące znieść podział na piękno i kicz, operujące nie tylko przedstawieniem brzydkiego obiektu, ale też celowo posługujące się niedoskonałym wykonaniem lub materiałem.
https://prezi.com/8gwencbgflbf/piekno-brzydota-i-kicz/?webgl=0
https://prezi.com/9zeksha8szp9/piekno-kicz-i-brzydota-woko-nas/?webgl=0
Kicz Piękno
