Na Niedzielę, 1909, R.2, nr 20

Dodatek bezpłatny ^{do D zie n n ik a} Bydgoskiego" Wychodzi ^co tydzień.

Nr. 20. Bydgoszcz, niedziela 16 m aja ^{1909. Rok II.}

Na niedzielę piątą po Wielkiejnocy.

Lekcya.

Jak.I.12-27.

Najmilsi, bądźcie czynicielami ^{słowa, a nie}

słuchaczami tylko, oszukiwającymi samych siebie; ^bo je ^{śli kto} jest ^{słuchaczem słowa,}

a nie czy nici elem, ^ten podobny będzie mężowi przypatrującemu się obliczu narodzenia swego

w zwierciadle. Bo się obejrzał, ^{i odszedł,}

i wnet zapomniał, jakowy był. ^Lecz ktoby p il­

niej wejrzał ^{w zakon} doskonałej ^wolności

i wytrwał ^{w nim, nie} stawszy się ^słuchaczem zapamiętliwym, ^ale czynicielem uczynku, ^ten błogosławiony będzie ^w sprawie swojej. ^A je­

śli kto mniema, ^że jest nabożnym, powściąga jąc języka ^{swego, ale} zawodząc ^{serce swe,} tego nabożeństwo jest próżne. Nabożeństwo czyste i niepokalane ^u Boga ⁱ Ojca, ^to jest: ^nawiedzać sieroty ⁱ wdowy ^{w ucisku ich, a siebie} zacho­

wać niezmazanym ^od tego ^świata.

Ewangelia.

Jan XVI. 23-80.

W on czas mówił Jezus Uczniom swoim:

Zaprawdę, zaprawdę powiadam ^wam: jeśli ^{o co} prosić będziecie Ojca ^w imię moje, ^{da wam.}

Dotychczas nic żeście nie prosili ^w imię moje.

Proście a weźmiecie, aby ^{radość wasza} była pełna. ^{Tom wam} powiadał przez przypowieści.

Przychodzi godzina, gdy już ^{nie przez} przy­

powieści ^{mówić wam} będę, ^ale jawnie ^o Ojcu oznajmię ^{wam. W on dzień w} imię moje pro­

sić będziecie; ^{i nie} mówię ^{wam, iż} ja będę Ojca prosił ^{za wami; albowiem sam} Ojciec miłuje

was, żeście w y mnie ^um iłowali i uwierzyliście,

żem ja ^od Boga wyszedł. Wyszedłem ^od Ojca,

a przyszedłem ^{na świat;} zaś opuszczam świat,

a idę ^do Ojca. ^{Rzekli mu Uczniowie} jego:

Oto teraz jawnie ^{mówisz, a} żadnej przypowie­

ści nie powiadasz. ^Teraz wiemy, ^że wszystko wiesz, ^{a nie} potrzebać, żeby cię ^kto pyta ^ł.

Dlatego wierzymy, ^{żeś od} Boga wyszedł.

Nauka.

W ielka i święta ^{to obietnica w} dzisiejszej Ewangelii ^św.: jeśli ^{o co} prosie będziecie Ojca

w Imię moje, ^{da wam. Ale cóż z} tego, kiedy

mało kto ją ^rozumie jak należy, ^a mniej jesz

cze jest ^takich, eoby ^z niej korzystali należy­

cie. Starajmyż się najprzód ^{zrozumieć, co to}

znaczy prosić, ^a następnie ^{co to} jest prosić

w Im ię Pana Jezusa.

Ktokolwiek prosi naprawdę, ^{a nie} pozor­

nie, ^{dla ceremonii} tylko

^,

^{ten koniecznie nie} tylko 1) pragnie, ^{i to} gorąco pragnie tego, ^{o co} prosi ^{i 2} ) czuje, ^{że o} własnych ^{siłach, bez} obcej

pomocy albo wcale nie, ^albo przynajmniej ^z trud­

nością tylko otrzymać ^{to może, ale też} 3) ^ma

zaufanie do tego, kogo prosi, ^{że ten, i może,}

i chce ^mu dopomódz, ⁱ rzeczywiście ^też dopo­

może. Te są najistotniejsze ^{w arunki} każdej prośby, ^a więc ⁱ modlitwy, ^{o ile ona} jest prośbą.

Zastanówże się, czy modlitwy twoje bywają prawdziwie prośbami!

Powinniśmy ^szczerze pragnąć tego, ^{o co} prosimy. Tyle ^razy już powtarzałeś ^w pacie­

rzu: święć się imię Twoje, ^ale czyż pragniesz tego naprawdę! ^{czy dbasz o to choć} trochę, żeby ^{ludzie o Panu} Bogu więcej ^{i coraz} wię­

cej wiedzieli i coraz więcej Go sobie cenili! ty,

co sam w tej ^{mierze nic nie} postępujesz, ^albo ty, który ^{tak bardzo dbasz o to,} żeby ^ludzie

m ieli o tw o jej przedewszystkiem ^osobie za­

szczytne, ^{o iie} możności, pojęcie! Tyłeś ^razy powtarzał już: bądź ^wola Twoja; ale czy ty rzeczywiście tego pragniesz, żeby ^z tobą i przez ciebie działo się wrszystko przedewszystkiem tak, jak ^to się ^Panu Bogu podoba! ty ^co po­

czytujesz ^za szczyt szczęścia to, żeby ^ci się wszystko ^udawało według myśli ⁱ upodobania

tw o jeg ^o! Jedynie gdy ^{chodzi o rzeczy} docze­

sne, jak ^{np. o zdrowie dla siebie i swoich,}

o szczęśliwe pokierowanie jakiego ważnego in­

teresu, ^o uchronienie się ^od jakiej straty ^lub niebezpieczeństwa

^—

^{w takich} wypadkach ^nie tylko gorąco, ale ^nawet gorączkowo pragniemy tego, ^{o co} prosimy. ^{W takich też} wypadkach

doskonale rozumiemy, ^że potrzeba ^{i z} swojej strony ^{robić co} można, jeżeli prośba ^{nasza ma} być skuteczną. Obyśmy ^{i w in} nych ^rzeczach,

m ianow icie duchownych, ^np. kiedy ^chodzi

o pozbycie się jakieg ^{o grzesznego} nałogu,

o nabycie jakiej cnoty ^{lub o} odprawienie do­

brej spowiedzi, ^{chcieli tak samo} jak ^{w rze}

czach doczesnych ^{zrozumieć, że} świętą jest prawdą, ^{co mówi} przysłowie: ^niech każdy ^robi,

co może, ^a Bóg ^mu dopomoże, ^{a inne} przy­

słowie: módl się ^a pracuj. ^Sw. Ignacy myśl

zawartą ^w tych przysłowiach ^{w ten} sposób

wyraża: ^Tak rób, ^{cokolwiek w} twojej jest mocy,

jakbyś był przekonany, ^że wyłącznie ^{od ciebie} zależy otrzym ^anie tego, czego pragniesz

^-

^ale

też tak się módl, jak się ^{modli ten,} który ^wie

i wierzy, ^że jego zabiegi ^{nic, zaś łaska Boża}

w szystko ^znaczy.

I M c o i i nieznaczni okoliczności!.

Kiedy pierwszy śnieg spadnie, ^{wielka to}

radość dla dzieci, ^{m ianowicie} chłopców, pomię­

dzy ^{które m i} odbyw ają się ^{wtenczas ćwiczenia} śnieżnej artyleryi. ^{Tak też} było ^w pewnym miasteczku Szkocyi, ^{k r a} ju przeważnie prote­

stanckim; ^{tam młodzież szkolna w} najlepsze

rzucała się śniegiem ^na rynku ^miasta, gdy tamtędy przechodził kapłan ^katolicki, chcący

odwiedzić chorobą złożonego parafiana ⁱ pocie­

szyć go ^w cierpieniu. B y ł ^{on w} sutannie i książkę ^{miał w} ręku.

Ujrzaw ^{szy go} chłopcy, poczęli ^obrzucać

go śniegiem; ^ze wszystkich ^stron posypały się

tw ardo zbite kule śniegu ^na spokojnie idącego kapłana, który ^ani się ^nie obejrzał ^na napast­

ników, ^ale idąc ^modlił się ^w duszy ^za tych młodych, ^a zaciętych nieprzyjaciół wiary ^ka tolickiej. ^Pewien kupiec protestancki patrzał

oknem i był ^świadkiem całego zajścia.

Po kilk u miesiącach, gdy już ^wiosna uś­

miechała się ziemi, ^a kapłan już ^dawno za­

pomniał był ^{o tem, co} się ^w początku zimy zdarzyło, ^{wezwano go do} chorej służącej ^kato liczki, ^W rynku ^{wszedł ów} kapłan ^{do składu}

i zapytał właściciela:

.

;— ^{^ ^} j ^{Panie, nie} mógłbyś mi pan powie­

dzieć, czy ^{tu w} domu nie mieszka służąca, ka­

toliczka?

-

Czego ^{pan od n ie} j żądasz?

-

Chciałbym ^z nią pomówić,

^-

^odrzekł kapłan,

^—

podobno jest chorą ⁱ chciałaby przyjąć Sakramentu św.

-

W m oim domu,

^—

odpowiedział kupiec

~-

nie mieszka taka służąca; ^ale ja ^{sam mam} ważny ^{interes i} chciałbym, abyśmy ^ze sobą

na osobności pom ówili. Proszę ^do mego po­

mieszkania.

Kapłan poszedł ⁱ obaj zajęli miejsca,

-

Przypominasz ^sobie ksiądz,

^-

zapytał kupiec,

^-

tę chwilę ^w początku zimy, gdy księdza ^na ry nk ^u śniegiem ^obrzucali?

~~

Coś sobie przypominam,

^-

odpowie­

dział kapłan,

^-

^ale nigdy ^{o tem nie} myślałem, przebaczyłem.

-

Zapomniałeś, księże, ^ale ja ^nie zapom­

niałem,

^-

^rzekł kupiec.

^-

Nie chciało m i to

wyjść ^z pamięci ⁱ wciąż ^{zadawałem sobie to} pytanie, ^czemu wyśmiewają ⁱ prześladują księży katolickich a nie naszych duchownych?

Czemu prześladowany kapłan katolicki 'taki

spokojny ⁱ cichy? Długo się ^nadtem zastana­

wiałem i pouczyłem się, gdzie tylko mogłem,

o kościele katolickim

,

i jego ^zasadach. Posta­

rałem się ^o książki ^{i z nich} czerpałem naukę.

Niezadługo począłem ^modlić się ^{o światło}

w iary ⁱ prawdy, ^{i teraz} jestem gotów ^zostać

katolikiem

^.

Zechciej przeto, księże, przyjąć

mię ^na łono Kościoła swego, bo ten Kościół, który od samego początku ^istnienia swego ^na wzór swego Boskiego Mistrza bezustannie jest prześladowanym, ^może jedynie tylko być pra­

wdziwym.

Kapłan rozpoczął naukę ^katechizmu ka­

tolickiego ⁱ niezadługo potem przyjął ^owego kupca uroczyście ^na łono K ościoła katolickiego

Dziwne są drogi Opatrzności. Najniezna- czniejszej okoliczności, drobnego, niep rzyje ^m ­

nego zajścia używa ^Pan Bóg ^{do wielkich} ce­

lów. W tym przypadku niesforność chłopa­

ków ulicznych ⁱ spokój wyszydzanego kapłana, sprawiły, ^{że Kościół} pozyskał wiernego ^syna,

że dla jednej pogrążonej ^w błędzie duszy szla­

chetnej zabłysło światło praw dy Bożej.

Jakie życie, ^{taka śmierć.}

W pewnej bogatej ^wsi południowych ^Nie

miee był zamożny gościnny, ^{a że to} był czło­

wiek wesoły, żartobliwy ⁱ dowcipny, przeto chętnie ^do niego zdążali goście ^{ze wsi i} oko­

licy, mianowicie że kuchnia jego była ^dobra,

a piwnica ^{znakomita. B} ył ^on jak powiedzie

liśm y, bardzo zamożny, ^{dzieci nie m} iał, ^dla tego mógł żyć, jak ^mu się podobało. ^Praco

wać nie lubił, ^{na to miał} sługi. ^{Do kościoła}

nie uczęszczał nigdy, ^{na to zdaniem} jego było dosyć głupców ^{na świecie. A le dobrze} zjeść

i dobrze wypić, było najmilszem jego zatru­

dnieniem, ^{a w} ostatniej czynności doprowadził

nawet do mistrzowstwa.

-

Co m i po kościele, ^{co m} i po modlitwie?

-

zapytał ^{razu pewnego,} gdy ^mu czyniono ^w y­

m ówki;

^-

^dóbr doczesnych ^mam podostatkiem,

a dóbr wiecznych ^nie potrzebuję, ^{bo ze} śmier­

cią wszystko się kończy.

-

E j, ^nie bluźnijeie!

^—

^odezwał się pe­

wien obywatel,

^—

boby ^{was Pan} Bógł mógł

ukarać i to właśnie na waszym majątku,

w który tyle ^ufacie!

-

Na majątku wcaleby ^mnie Bóg ^ukarać

nie mógł, chociażby ^chciał!

^—

^zawołał gospo­

darz wśród śmiechu.

^-

Role i łąki ^{z wiatrem}

m i nie ulecą, ^a budynki, bydło ⁱ sprzęty ^tak wysoko są zabezpieczone, ^że chociażby się spa­

liły, ^grosza bym ^{nie stracił. K} apitały ^mam zabezpieczone ^na pewnych hipotekach. ^W idzi­

cie więc, że mogę być spokojnym ^{i o} gniew

naszego Boga ^curbować się ^nie potrzebuję.

-

Hm, ^hm! zauważył sąsiad, przerażony, taką ^niew iarą ⁱ zuchwałością, ^{zaraz też} zapła­

cił, ^co zjadł wypił ⁱ poszedł, ^ale już ^nie zaj­

rzał do tej gospody, gdzie taki mieszkał bluź- nierca.

Inny ^{m razem izba} gościnna pełna była gości, gdy ^wszedł ubogi ^{żebrak i} prosił ^{o kawałek}

ebleba i jaką resztkę ^{z obiadu.} Gospodarz ka­

zał mu wnijść ^do izby, ^na nieobsadzony ^stół

rzy piecu ^kazał wystawić wszystkie ^zapasy uehni, pomiędzy ^któremi niejeden był przy- smaczek, ⁱ zapytał głodnego ^z dobrodusznym

uśmiechem:

-

Co wolisz, czy kawałek kurczęcia ^na zimno, czy też kawałek zająca? ^W ybierz ^sobie

coś z tego, ^{na co} najlepszy ^masz apetyt.

Biedak posiadał ^daw niej ^własne gospo­

darstwo i kawałek polowania ⁱ niejednego za­

jączka już zjadł ^w swojem życiu, ale wskutek

poręczenia ^za drugich ^{i rozm} aitych nieszczęść

doszedł do kija żebraczego. Ślinka ^{mu do ust} szła, gdy ujrzał smaczną zwierzynę. Rumie­

niec pokrył wybladle policzki, ^{a oczv} zapłonęły ogniem.

Jeżeli mi pan pozwala wybierać, tobym prosił ^{o kawałeczek} zająca!

^-

^{rzekł z cicha.}

—

Spodziewałem się tego, ^{że nie w} ybie­

rzesz najgorszego! ^Tak, gdyby ^{to żebraków} zajęczą pieczenią częstowano, tob y się opłaciło żebrać, ^co?

^-

krzyknął gospodarz. ^Jeno się postaraj abyś ^znowu przyszedł do swego go­

spodarstwa, gdzie ^zw ierzyny jest podostatkiem,

to ta k smacznie będziesz ^{sobie m ó} gł zajadać, ja ^k ja ^teraz.

To powiedziawszy ^{usiadł i} począł zajadać

comber zajęczy, patrząc tryum fująco ^na gości, którym, jak sądził, zabawną ^{wypraw ił scenę.}

Tymczasem kn wielkiemu jego ^zdziwieniu

n ikt z gości się ^{nie śmiał.} Zgłodniały ^biedak bolesnym ^wzrokiem spojrzał ^na gospodarza zajadającego pieczeń ^{z widocznem} zadowolę niem, ^rzekł głośnym ^ale drżącym głosem:

,,Panie ^Boże zapłaćr* ⁱ chwiejnym ^krokiem wy­

szedł z izby.

Kilku z gości podążyło ^{za nim,} aby ^mu

dae jałmużnę. ^{In ni} wyrazili ^oburzenie swoje

na tego złośliwego nielitościw ego gospodarza

w ta k dosadni sposób, ^że czemprędzej ^z półm ^i-

'

skami schronić się ^{musiał do} kuchni, ^nie chcąc, iaby ^kufel ja ^{k i w} bliższą styczność ^wszedł

z jego głową.

Z obecnych gości ^żaden już odtąd ^do tej gospody ^nie wstąpił, ^{a w} miarę tego, jak ^zła

sława bluźniercy zaczęła się rozszerzać, go

spoda jego ^coraz więcej ^traciła gości. Żarty

i dowcipy gospodarza już ^nie miały ^dla weso­

łych gości powabu, ^bo zły ^humor zaprawiał

ie żółcią ^{i coraz} większemi bluźnierstwami, ak iż ostatecznie gospoda dniami i wieczorami mstkami świeciła.

Z ły ^{hum or} gospodarza ^coraz częściej ^{i co-}

az gwałtowniej wybuchał ^{i dawał} się ^we

inaki nie tylko domownikom, którzy ^uciekali domu, robiąc miejsce innym, ^m niej uczciwym

ugom, ale i sprzętom domowym, ^{które w} zło­

ści tłu k ł i niszczył, ^{tak że szklarze,} garncarze

|t stolarze świetne na n im r o b ili interesa, Gniew jego rozciągał się ^{także na} sąsia-

lów o to, ^że już ^do gospody jego ^nie uczęsz­

czali; aby się więc ^{na nich zemścić,} rozpoczął

śs nimi procesa, które wszystkie przegrywał

ho powody jego były naciągane, urojone ⁱ nie­

słuszne.

K a p ita ły ^tak bezpiecznie zahięotekowane

uż dawno pieniactwo zjadło ^a wciąż jeszcze wyszukiwał powody, aby się ^z nienawidzonymi sąsiadami włóczyć ^po sądach.

Wreszcie rozpoczął olbrzymi proces ^z kilku

ospodarzami ^{od razu. N a ten raz chciał ko-}

iecznie wygrać ⁱ pokazać ^{im, że} majątkiem

swoim ich przewyższa ⁱ wszystkiego ^dokazać potrafi. Wyszukał najsłynniejszych ^{adw oka} tów, wziął ^{ich kilku od razu, a role i} łąki

chociaż nie poszły ^{z wiatrem,} zostały ^sprze- dane, aby pokryć ogromne koszta tego procesu.

Biegli adwokaci zdołali proces przez kilka la t przeciągnąć, aż go ostatecznie p ^{rz e} g ^ra li;

stało się ^{to dla} tego, ^że już ^nie było ^{za co} przeciągać, ^bo gospodarz sprzedał ^ostatni do­

bytek swój ⁱ był goły jak ^bizun.

W ten sposób ^został włóczęgą. ^{N iera z} gdy ^{w stanie} opiłym zaczął ^w gospodach po dawnemu bluźnić, wyrzucano go ^na ulicę, ztąd

albo na nocleg ^{uciekał do boru, albo też} poli-

cya ^na nocleg zaprowadziła go do komórki.

Pewnego ^{dnia znaleziono} go,

^-

ale już

nie jego samego, tylko ^zwłoki jego wiszące

na drzewie, ^{na którem sam kres} położył nie­

wzruszonemu jego szczęściu

^-

^bez Boga.

Juanilla.

Dziwne, zaprawdę, ^zdarzenie opowiadała

nam stara donia (pani) Pepa ^{pewnego w} ie­

czora W ielkiego tygodnia ^{w Sewilii.}

Wieczora tego ^oba balkony ^doni Pepy

w yzierały ^na ciżbę ludu, przesuwającego się wężem nieskończonym ^{po u} licy wązkiej. ^B al­

kony ^{to stare, o} balustradach z żelaza kutego, pokryte plamami rdzy ^{i kwiatów} szkarłatnych.

Naprzeciwko ^{nas, na} innych ^balkonach, ozdo­

bionych draperyami ^z aksamitu purpurowego,

w idnia ły dziewczęta piękne, ^o oczach wielkich i ustach rozkosznie w yciętych, ^{ubrane czarno,}

w chusteczkach koronkowych, kokieteryjnie upiętych ^na szczycie główek, oczekując, ^tak ja k my, ^na procesyę.

Ruch gwałtowny ^{tłumu, wrzawa} przeciągła,

po której ^dał się słyszeć suchy ⁱ przygłuszony

łoskot bębnów, ^wreszcie szybkie uginanie ^kolan

—

zw iastow ały ^zbliżanie się procesyi.

Nagle gruchnęły dźwięki instrumentów

mosiężnych orkiestry wojskowej, ^{i ukazała} się

w obłokach dym ^u kadzidła tak bardzo czczona

przez Sewilan

^—

La Yirgen ^{de la} Esperanza.

(Najśw. ^Panna Hiszpańska).

Tłum rozentuzyazmowany krzyknął gło­

sem wielkim: Viva la Virgen! (Cześć dzie­

w icy!)

Za posągiem ^Matki Bozkiej wlokły się ^po

ważne i skupione ^{w sobie dwie} kobiety ^bardzo młode, ^{odziane w} długie ^{koszule białe, zam} ia­

tające ^bruk uliczny. ^{Twarze obu} okrywała

bladość śmiertelna, włosy rozpuszczone, zdawały się jeszcze czarniejsze ^{na tle białem koszul,} wychudłe ^{zaś ręce} dźwigały ciężkie gromnice płonące.

A skorośmy zapytali ^doni Pepy, pełni

ciekawości niespokojnej, ^{co znaczą te panny,} odpowiedziała ^nam, westchnąwszy:

-

Są ^to amortajadas, dziewczęta, ^które zaprzysięgły ^{w czasie} choroby śmiertelnej, ^że

;leżeli ^za wstawiennictwem M atki Bozkiej ^od zyskają ^{zdrowie, to} pójdą ^za Jej ^procesyą

w koszulach śmiertelnych. ^Jak panowie widzą,

dotrzymały obietnicy, jakkolwiek są jeszcze

całkiem blade od śmierci, ^która się ^{o nie}

otarła.

—

Znałam jedną

^—

dodała po chwili gło

sem smutnym

^-

^{która nie} dotrzymała obie­

tnicy.

—

Któż to ta kil

^-

spytaliśmy.

—

Siostrzenica moja, ^{Juanilla, zmarła} przed

la ty dziesięciu. ^N ajpiękniejsza dziewczyna ^w

Sewilii i w całym kraju, którym opiekuje się

Maria Santissima. Nie przebaczyła jej ^Matka

Bożka!...

—

Straszne to było, ^straszne!

^—

szepnęła.

—

Juanilla rozpoczynała właśnie rok osiemna­

sty życia ^{i z dniem} każdym ^stawała się ^coraz piękniejsza. Powszechnie zwracano na nią

uwagę, gdy zaś wracała z kościoła lub z plaży (plac spacerowy nad morzem), przechodnie, ja ^k

to jest ^{u nas we} zwyczaju, widząc piękność jej,

wołali: Viva la grazia! ^{Viva tua} mądre!

(Cześć pięknej! ^Cześć jej matce!) ^{a nawet nie} jeden zachwycony ^rzucał jej ^sombrero (płaszcz) swoje pod nogi, aby ^{po nim} stąpała... ^{W zrostu} była wysokiego ⁱ posiadała włosy tak wspa niałe, ^{czarne i} długie, ^że możnaby ^{z nich utkać} płaszcz ^{dla M atki} Bozkiej.

Narzeczony jej, ^{Pedro, kochał} ją ^szalenie.

A le ponieważ zaręczyn nie ogłoszono jeszcze formalnie, mogła przeto ^{rozmawiać z nim} tylko

wieczorami przez okno zakratowane.

Na rozmowach tych spędzała godziny długie.

Pewnego poranka, pamiętam ^to, jak ^wczo raj, ^Juanilla rozgorączkowana ⁱ drżąca, ^{o oczach} mgłą przysłoniętych, ^nie mogła powstać ^{z łóżka.}

Przyznała się ^{nam, że wieczora} ubiegłego roz­

mawiała długo ^{przez okno z Pedrem, a noc} była ^w ilgotn ^{a i zimna.} Zaziębiła się ^widocznie.

Nastały ^{dni smutne i} męczące. Juanilla

m izerniała szybko, majacząc ^w gorączcę. Matka

jej ⁱ ja kryłyśmy się po kątach, płacząc ser­

decznie na w idok dziewczęcia, ^tak pięknego jeszcze ^{niedawno, teraz zaś} wychudzonego, majaczącego ⁱ zlewającego się potem fe b ry ­

cznym.

Lekarz _nasz, poczciwy ^{dr. Golondra, w} ie­

dział bez wątpienia, ^{co to za choroba, ale nie}

mówił nam tego, jeno ^kiwał głową ^{i za} każdą

w izytą zapisywał mnóstwo lekarstw. Juanilla zaś marniała i marniała w oczach naszych.

Wówczas to w całym ^domu rozległ się okrzyk jeden: ^La Virgen ^{de la} Esperanza

musi ją ^{uzdrowić, musi!}

Umieszczono tedy ^{na stoliku} okrągłym

^,

w pobliżu ^{łóżka Jua nilli} umierającej posążek malowany ^Matki Bozkiej, ^{wśród stosu kwiatów,} przyniesionych ^{przez Pedra, i otoczono stolik}

świecami płonąeemi.

Gdy wszystko było gotowe, ^{m atka} pode­

szła do chorej, ^dała jej gromnicę ^do ręki ⁱ ka­

zała powtórzyć ^za sobą trzy razy:

—

Matko święta, włosy ^{me są} długie

i ciężkie, ^ale jeżeli ^{mnie uzdrowisz,} ślubuję obciąć je ⁱ złożyć ^na ołtarzu Twoim.

Wymówiwszy ^słowa przysięgi, ^Juanilla podniosła ^w łosy rozpuszczone ^w stronę posążku

Matki Boskiej, jakby ^pragnąc pokazać Jej

wielkość ofiary swojej, poezem opadła ^na po­

duszki wyczerpana.

Gdy przyszła ^{do siebie, czuła} się lepiej.

Nazajutrz gorączka ^zmalała, powoli wracały kolory ^{na twarz} chorej, ^{a po trzech} tygodniach

Juanilla mogła powstać ^{z łóżka. Tak,} pano­

wie, Matka Boska ją ^uzdrowiła.

Wyzdrowiawszy, ^{Juanilla znów stała} się piękną, piękniejszą ^{nawet, niż} poprzednio, ^cie r­

pienie ^bowiem, jak ogień, oczyściło ją ⁱ uszla­

chetniło jej postać. ^Ze spełnieniem jednak ślubu, złożonego podczas choroby, ^w ciąż się ociągała. Wydawał się jej ^snem chorobliwym,

a zdrowie powracające rozpraszało go ^w ucie cbach tysiącznych.

Gdy matka mawiała:

—

Jutro przyjdzie Migueł, fryzyer, ⁱ obe­

tnie ci włosy

^—

Juanilla wołała głosem czułym

i błagalnym:

Mameita mia (mateczko moja), ^{Pedro ma} przyjść ^właśnie jutro. ^{Pozwól niech mu} się ukażę ^w całej piękności włosów swoich!

1 cóż chcecie panowie. ^{M atka słaba, ko} ehająea córkę, ustępowała.

W głębi ^wszelako duszy siostrzenicy mo­

jej musiały odzywaesię wyrzuty sumienia, pe­

wnej ^bowiem nocy, podczas ^snu, krzyknęła przerażona. Włosy, jak węże, owinęły się jej

dokoła szyi, dusząc, ^a gdy ^usiłowała węzeł straszny ^rozluźnić rękoma, ^zdawało jej się, ^że słyszy głos jakiś ^w kącie pokoju.

Zerwała się tedy ^{z łóżka,} Włosy ciążyły

i paliły ^strasznie. Chciałaby ^{wyrw ać} wszyst­

kie jednym ^{zamachem, szukała} nożyczek po omacku i wreszcie, łkając, padła ^{znów na łóżko}

Skoro nadszedł poranek, ^biedna moja ^Ju

a n iłla nie m ogła powstać ^{z łóżka. Zanadto} ją zmęczyły przejścia ^nocne. Niemniej przy­

wołano Miguela. ^Ale gdy się zjawił, ^nie

chciała go przyjąć.

—

Już i tak jestem ^ukarana

^—

^wołała.

~-

Matka Boska przebaczy ^{mi, że nie} dotrzy­

małam Jej obietnicy, ^że chcę ^zachować pięk­

ność sw oją!

Widocznie jednak ślub musiał być dotrzy

many, bo włosy ciążyły ^{Jua nilii} okropnie ^i,

choć były ^{tak suche, że} trzeszczały ^przy czesa­

niu, ^zdawało się jej ^{że zmoczono} je wodą.

Ciężyły jej, jak wyrzuty ^{sumienia a} przy- tem nabrały ^czułości dziwnej, gdy ^bowiem do­

tykano się ^ich, skręcały się jak ^{od bólu.}

Na samą wszelako m yśl ^rozstania się

z nimi wzdrygała się dusza Juanilli.

—

Jakto, ^{za kilka} słów, które kazano w y­

mówić jej, gdy leżała niemal bez przytomności, miałby Miguel ^el Verdugo ściąć je nożycami, pozbawić ją ozdoby najpięknięjszej? ^Nie, nigdy!

I stał się

^—

szepnęła ^donia Pepa

^—

cud okropny... Pewnego poranka zastaliśmy Jaunillę ^{w łóżku} nieżywą! Bujne sploty ^wło

sów okryły jej ^twarz, wdzierały się ^{do ust,} okręcały szyję... ^{U m a} rła zaduszona... zaduszona włosami, ^nie należącemi ^do niej, bo ofiarowała

je była ^Matce Bozkiej...

Donia Pepa ^{umilkła, a oczy} jej wilgotne skierowały się ^ku posążkowi ^{M aiki} Bozkiej, przed którym migotało ^światełko lampki.

Drukiem i nakładem Jana Teski w Bydgoszczy. ^Bedaktor odpowiedzialny ^{Jan Szmańda w} Bydgoszczy.