OBLUBIENIEC WRĘCZYCA WIELKA. Tygodnik Parafii Świętego Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny. Nr 2020/

WRĘCZYCA WIELKA

OBLUBIENIEC

Nr 2020/42

11.10.2020

Święty Kościele we Wręczycy!

„Po wieczne czasy zamieszkam u Pana.”

(por. Ps 23, 6cd) W naszym codziennym życiu jest wiele trudu. Jednakże jest też tyle łask Bożych, z których największą jest sam Jezus, który jest Dobrym Pasterzem. Bądźmy zatem świadkami tej prawdy, bo tak wielu dziś

jest w rozpaczy i depresji. Pomóżmy im odnaleźć grunt pod nogami.

Przecież Bóg nikogo z nas nigdy nie opuści. To my tylko możemy Go opuścić, zapomnieć o Nim i odwrócić się od Niego.ks. Robert Grohs, Proboszcz

PAPIEŻ FRANCISZEK NA TWITTERZE:

„Wysiłek, aby zbudować bardziej sprawiedliwe społeczeństwo zakłada zdolność do braterstwa, ducha ludzkiej jedności.” „Przekazuję tę encykli- kę społeczną jako skromny wkład w refleksję, abyśmy w obliczu różno- rodnych i aktualnych sposobów eliminowania lub lekceważenia innych, potrafili odpowiedzieć nowym marzeniem o braterstwie i przyjaźni społecznej.”

(3.10) „Św. Franciszek z Asyżu, wierny Pismu Świętemu, proponuje nam uznanie przyrody za wspaniałą księgę, w której Bóg do nas mówi i przekazuje nam coś ze Swego nieskończonego piękna i dobroci.” „Troska o świat, który nas otacza i nas wspiera, oznacza zatroszczenie się o nas samych. Ale musimy stać się „nami”, zamieszkującymi wspólny dom.” (4.10) „Miłosierny Samarytanin swoimi gestami odzwierciedlał, że życie każdego z nas jest związane z życiem innych: życie nie jest czasem, który przemija, ale czasem spotkania.” (5.10) „Droga braterstwa ma także Matkę, której imię brzmi Maryja. Mocą Zmartwychwstałego pragnie zrodzić nowy świat, w którym wszyscy bylibyśmy braćmi, w którym byłoby miejsce dla każdego odrzuconego z naszych społeczeństw.” (7.10) „Drogą braterstwa, lokalną jak również uniwersalną, mogą podążać tylko osoby wolne i gotowe na prawdziwe spotkania.” (8.10) „Miłość do drugiego człowieka z powodu tego, kim jest, pobudza nas do poszukiwania tego, co najlepsze dla jego życia. Jedynie pielęgnując ten sposób nawiązywania relacji, umożliwimy przyjaźń społeczną, która nikogo nie wyklucza, oraz braterstwo otwarte na wszystkich” (9.10)

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE

1. Dziś, w 28. Niedzielę w Ciągu Roku, prosimy Ojca, aby wciąż pobudzał naszą gorliwość, byśmy z wdzięczności dla Niego, pełnili dobre czyny.

2. Dziś przeżywamy 20. Dzień Papieski pod hasłem „Totus Tuus”. Jak co roku składamy ofiary dla ubogiej zdolnej młodzieży, którą opiekuje się Fundacja

„Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Tym razem ze względów bezpieczeństwa do skarbony przy św. Antonim.

3. We wtorek będziemy obchodzili wspomnienie bł. Honorata Koźmińskiego, prezbi- tera, we czwartek – św. Teresy od Jezusa, dziewicy i doktora Kościoła, w piątek – św. Jadwigi Śląskiej, a w sobotę – św. Ignacego Antiocheńskiego, biskupa i męczennika.

4. Nabożeństwa różańcowe odbywają się w niedziele o 16:15, od poniedziałku do piątku o 17:15, a w najbliższą sobotę wyjątkowo o 9:00, ponieważ nie będzie Mszy św. porannej. Dzieci przychodzą na nabożeństwa różańcowe przeznaczone specjalnie dla nich w poniedziałki, wtorki i czwartki o 16:30.

5. We czwartek, jak co roku 15. dnia miesiąca przypada Dzień Dziecka Utraconego.

Wszystkich, a szczególnie rodziców, którzy przedwcześnie pożegnali swoje dziec- ko na skutek choroby, wypadku, poronienia lub aborcji, zachęcamy do udziału w specjalnych obchodach w kościele św. Józefa w Częstochowie przy ul. Okrzei.

Szczegółowy program możemy odnaleźć na tablicy ogłoszeń przy wejściu do kościoła. W naszej świątyni w intencji tych rodziców będziemy się modlić w tym dniu podczas nabożeństwa różańcowego.

6. W tym tygodniu odbędzie się kolejne spotkanie kandydatów do bierzmowania z klas pierwszych w piątek o 19:00.

7. Polecamy nowy numer Niedzieli, a szczególnie artykuł o cudzie w Fatimie oraz o niezwykłym nowym piętnastoletnim błogosławionym, którego obrazek dołą- czony jest do tygodnika.

8. W Oblubieńcu znajdziemy drugą część Listu Apostolskiego Papieża Franciszka wydanego w 1600-lecie śmierci św. Hieronima oraz wartościową katechezę o tym, jak łączyć modlitwę z życiem aktywnym.

9. Dziękujemy tym, którzy w ostatnim tygodniu ofiarowali dar serca. Krystyna Pach i Leon Staszczyk (na pomnik żołnierzy) złożyli w sumie 200 zł, a pewna rodzina na węgiel – 500 zł.

10. Dziękujemy p. Tomaszowi i p. Antoniemu za ofiarną pracę na cmentarzu.

11. Od dziś, podobnie jak w roku ubiegłym, możemy nabyć znicze podarowane przez producenta. Dochód ze sprzedaży będzie przeznaczony na fundusz wspólnotowy naszych młodych parafian.

12. Można już zgłaszać imiona zmarłych do modlitwy za nich: tzw. wypominków jednorazowych, omadlanych na cmentarzu przed Mszą św. i podczas Eucharystii 1. listopada; wypominków oktawalnych – codziennie do 8. listopada podczas różańca św. i Mszy św. oraz wypominków rocznych – w pierwsze niedziele miesiąca przed poranną Mszą św. i podczas niej.

13. Pamiętajmy w modlitwie osobistej, rodzinnej i podczas wspólnotowych modlitw różańcowych o rodzinach z naszej parafii, w których są chorzy na COVID-19.

14. W ostatnim tygodniu odeszła od nas do Domu Ojca śp. Zdzisława Duszyńska z ul. Mickiewicza, l. 82. Wieczny odpoczynek racz jej dać, Panie.

Jak łączyć modlitwę z życiem aktywnym

Katecheza Papieża Franciszka, 7.10.2020 Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

Powracamy dziś na nowo do cyklu katechez o modlitwie, który przerwaliśmy by przeprowadzić cykl katechez o trosce o świat stworzony. Obecnie podejmujemy na nowo cykl o modlitwie i spotykamy proroka Eliasza - jedną z najbardziej przykuwających uwagę postaci w całym Piśmie Świętym. Wykracza on poza granice swoich czasów i możemy zauważyć jego obecność także w niektórych wydarzeniach Ewangelii. Pojawia się u boku Jezusa, wraz z Mojżeszem, w chwili Przemienienia (por. Mt 17, 3). Sam Jezus powołuje się na jego postać, by potwierdzić świadectwo Jana Chrzciciela (por. Mt 17, 10-13).

W Biblii Eliasz pojawia się niespodziewanie, w tajemniczy sposób, pochodząc z małej, zupełnie nieznaczącej wioski (por. 1 Krl 17, 1). Na końcu odejdzie zaś na oczach swego ucznia Elizeusza, na ognistym rydwanie, który zabierze go do nieba (por. 2 Krl 2, 11-12). Jest on zatem człowiekiem pochodzącym nie wiadomo skąd, a przede wszystkim bez końca, porwany do nieba: z tego powodu jego powrót był oczekiwany przed nadejściem Mesjasza, jako zwiastuna – w ten sposób oczekiwano powrotu Eliasza.

Pismo Święte przedstawia Eliasza jako człowieka o krystalicznej wierze: w samym jego imieniu, które może oznaczać „Jahwe jest Bogiem”, zawarta jest tajemnica jego misji. Przez całe swe życie będzie człowie- kiem niezwykle uczciwym, niezdolnym do nędznych kompromisów. Jego symbolem jest ogień, obraz oczyszczającej mocy Boga.

Sam zostanie najpierw wystawiony na cięż- ką próbę, i pozostanie wierny. Jest wzorem wszystkich ludzi wiary, którzy doznają poku- sy i cierpienia, ale nieustannie żyją zgodnie

z ideałem, dla którego się urodzili. Rembrandt, Eliasz przy potoku Kerit Jego życie karmi się nieustannie modlitwą. Dlatego jest on jedną z postaci najdroższych dla tradycji monastycznej, do tego stopnia, że niektórzy wybrali go na duchowego ojca życia poświęconego Bogu. Eliasz jest człowiekiem Bożym, który jest obrońcą prymatu Najwyższego. Ale i on musi poradzić sobie z własnymi słabościami. Trudno powiedzieć, jakie doświadczenia były dla niego bardziej użyteczne: czy klęska fałszywych proroków na Górze Karmel (por. 1 Krl 18, 20-40), czy też zagubienie, kiedy stwierdza, że „nie jest lepszy od swoich ojców” (por. 1 Krl 19, 4). W duszy tych, którzy się modlą, poczucie własnej słabości jest cenniejsze niż momenty uniesienia, kiedy wydaje się, że życie jest kawalkadą zwycięstw i suk-

cesów. W modlitwie to ma zawsze miejsce: chwile modlitwy uniesienia, także entuzjazmu, a także chwile modlitwy cierpienia, oschłości, prób. Taka jest modlitwa.

Trzeba dać się prowadzić Panu, a także dać się źle potraktować przez sytuacje i pokusy. Spotykamy to w wielu innych powołaniach biblijnych, także w Nowym Testamencie, myśląc na przykład o świętych Piotrze i Pawle, że takie było ich życie, były w nim chwile uniesienia a także chwile uniżenia, cierpienia.

Eliasz jest człowiekiem życia kontemplacyjnego a jednocześnie życia czynnego, zajmującym się wydarzeniami swoich czasów, zdolnym zaatakować króla i królową po tym, jak zabili Nabota, by zawładnąć jego winnicą (por. 1 Krl 21, 1-24). Jakże bardzo potrzebujemy gorliwych wierzących, chrześcijan, którzy działają wobec osób posiadających odpowiedzialność kierowniczą z odwagą Eliasza, by powiedzieć: tak nie wolno czynić, to jest zabójstwo. Potrzebujemy ducha Eliasza. W ten sposób pokazuje on nam, że w życiu ludzi modlących się nie może być żadnego dualizmu:

staje się przed Panem i idzie na spotkanie z braćmi, do których On posyła. Modlitwa nie jest zamknięciem się z Panem, żeby zrobić sobie makijaż duszy. Nie, to nie jest modlitwa. To udawanie modlitwy. Modlitwa jest spotkaniem twarzą w twarz z Bogiem i zgodą, by być posłanym, by zbawić braci. Sprawdzianem modlitwy jest konkretna miłość bliźniego. I odwrotnie: ludzie wierzący działają w świecie najpierw milcząc i modląc się; w przeciwnym razie ich działanie jest impulsywne, pozbawione rozeznania, jest gorączkowym bieganiem bez celu. A gdy ludzie wierzący tak czynią dopuszczają się wielu niesprawiedliwości, bo nie udali się wcześniej do Pana na modlitwę, by rozeznać, co powinni czynić.

Karty Biblii pozwalają się domyślać, że również wiara Eliasza poczyniła postępy:

także on wzrastał w modlitwie, stopniowo ją udoskonalał. Oblicze Boga stało się dla niego wyraźniejsze podczas przebytej drogi. Aż po osiągnięcie swego szczytu w tym niezwykłym doświadczeniu, kiedy to Bóg objawił się Eliaszowi na górze (por. 1 Krl 19, 9-13). Objawia się On nie w szalejącej burzy, nie w trzęsieniu ziemi czy trawią- cym ogniu, ale w „szmerze łagodnego powiewu” (w. 12), lub lepiej oddaje to pewne tłumaczenie: „wątek dźwięcznego milczenia” – w ten sposób objawia się Bóg. To właśnie poprzez ten skromny znak Bóg komunikuje się z Eliaszem, będącym w tym momencie uciekającym prorokiem, który utracił pokój. Bóg wychodzi na spotkanie z człowiekiem zmęczonym, człowiekiem, który myślał, że zawiódł na wszystkich frontach, i poprzez ów łagodny powiew, ów „wątek dźwięcznego milczenia”, wprowadza na nowo do jego serca spokój i ciszę.

To jest historia Eliasza, ale wydaje się być napisana dla nas wszystkich. Czasami wieczorami możemy poczuć się bezużyteczni i samotni. Wtedy to właśnie przyjdzie modlitwa i zapuka do drzwi naszych serc. Każdy

z nas może podnieść kawałek płaszcza Eliasza, podobnie jak podniósł połowę płaszcza jego uczeń Elizeusz. I nawet jeśli uczyniliśmy coś złe- go, albo jeśli czujemy się zagrożeni i przestra- szeni, jeśli zwrócimy się do Boga z modlitwą, to jakby cudem powrócą także pogoda ducha i po- kój. Tego nas uczy przykład Eliasza. Dziękuję.

List Apostolski Papieża Franciszka Scripturae Sacrae affectus

w XVI stulecie śmierci św. Hieronima, cz. 2 Z Rzymu do Betlejem

Życie i osobisty szlak św. Hieronima przebiegają drogami Cesarstwa Rzymskiego, między Europą a Wschodem. Urodzony około 345 roku w Strydonie, na granicy Panonii z Dalmacją, na terenie dzisiejszej Chorwacji lub Słowenii, otrzymuje solidne wykształcenie w rodzinie chrześcijańskiej. Według ówczesnego zwyczaju zostaje ochrzczony jako dorosły, będąc studentem retoryki w Rzymie, w latach 358-364. To właśnie w tym okresie staje się nienasyconym czytelnikiem klasyki łacińskiej, studiującym pod okiem najwybitniejszych mistrzów ówczesnej retoryki.

Po ukończeniu studiów odbywa długą podróż do Galii, która prowadzi go do cesarskiego miasta Trewir, znajdującego się obecnie w Niemczech. To właśnie tam po raz pierwszy spotyka się ze wschodnim doświadczeniem monastycznym, szerzonym przez św. Atanazego. W ten sposób dojrzewa głębokie pragnienie, które towarzyszy mu w Aquilei, gdzie wraz z kilkoma przyjaciółmi inicjuje „chór błogosławionych”, okres życia wspólnego.

Około roku 374, przemierzając Antiochię, postanawia udać się na pustynię Chalkis, aby praktykować w coraz bardziej radykalny sposób życie ascetyczne, w którym wiele miejsca przeznacza na naukę języków biblijnych, najpierw greckiego, a następnie hebrajskiego. Powierza się pewnemu bratu pochodzenia żydowskiego, który został chrześcijaninem i wprowadza go w poznanie nowego języka hebrajskiego i dźwięków, które nazywa „syczącymi i przydechowymi”.

Wraz z późniejszym życiem eremity, Hieronim wybiera pustynię w jej najgłęb- szym znaczeniu: jako miejsce fundamentalnych wyborów egzystencjalnych, intym- ności i spotkania z Bogiem, gdzie poprzez kontemplację, doświadczenia wewnę- trzne, walkę duchową dochodzi do poznania kruchości, z większą świadomością ograniczeń własnych i innych ludzi, doceniając znaczenie łez. Tak na pustyni dostrzega konkretną obecność Boga, konieczność relacji człowieka z Nim, Jego miłosierne pocieszenie. W tym kontekście chciałbym przypomnieć anegdotę z tradycji apokryficznej. Hieronim pyta Pana Boga: „Czego chcesz ode mnie?” – On odpowiada: „Jeszcze nie dałeś mi wszystkiego”. – „Ale Panie, dałem ci to, i to i tamto…” – „Czegoś brakuje”. – „Czego?” – „Daj mi twoje grzechy, abym mógł mieć radość przebaczenia ich na nowo”.

Odnajdujemy go w Antiochii, gdzie został wyświęcony na kapłana przez biskupa Paulina, następnie w Konstantynopolu, około 379 roku, gdzie poznaje Grzegorza z Nazjanzu i gdzie kontynuuje studia, poświęca się tłumaczeniu z języka greckiego na łacinę ważnych dzieł (Homilie Orygenesa i Kronikę Euzebiusza z Cezarei), oddy- cha atmosferą Soboru, który odbywał się w tym mieście w 381 roku. W tych latach, to właśnie w studium ujawniają się jego pasja i szczodrość. To błogosławiony niepokój, który prowadzi go i sprawia, że jest niestrudzony i pełen pasji w swoich badaniach: „Ile razy zwątpiłem, ile razy ustawałem i z gorącego pragnienia, żeby się

nauczyć, znów zaczynałem”, prowadzony przez „gorzkie nasienie” takich studiów do zbierania „słodkich owoców”.

W 382 roku Hieronim powraca do Rzymu, oddając się do dyspozycji papieża Damazego, który docenia jego wielkie zalety i czyni go swoim bliskim współpracownikiem. Hieronim prowadzi tu nieustanną działalność, nie zapominając o wymiarze duchowym: na Awentynie, dzięki wsparciu rzymskich arystokratek, takich jak Marcella, Paula i jej córka Eustochia, pragnących radykalnych wyborów ewangelicznych, tworzy krąg oparty na lekturze i dokładnym studiowaniu Pisma świętego. Hieronim jest egzegetą, nauczycielem, przewodnikiem duchowym. W tym okresie podejmuje się rewizji wcześniejszych łacińskich tłumaczeń Ewangelii, być może także innych części Nowego Testamentu; kontynuuje pracę jako tłumacz homilii i komentarzy biblijnych Orygenesa, prowadzi niezwykle żywą działalność epistolarną, toczy publiczne spory z autorami heretyckimi, czasami dopuszczając się przesady i nieumiarkowania, ale zawsze szczerze poruszony pragnieniem obrony prawdziwej wiary i depozytu Pisma świętego.

Ten intensywny i owocny okres zostaje przerwany przez śmierć papieża Damazego. Hieronim, zmuszony do opuszczenia Rzymu, w towarzystwie idących za nim przyjaciół i niektórych kobiet, pragnących kontynuować rozpoczęte przez niego doświadczenia duchowe i studia biblijne, wyjeżdża wpierw do Egiptu – gdzie spotyka wielkiego teologa Dydyma Aleksandryjskiego – a następnie do Palestyny, aby ostatecznie osiedlić się w Betlejem w 386 roku. Podejmuje na nowo studia filologiczne, zakotwiczone w konkretnych miejscach, które były scenerią studiowanych opowiadań.

Znaczenie przypisywane miejscom świętym jest podkreślone nie tylko przez jego wybór życia w Palestynie, od 386 roku aż do śmierci, ale także przez posługę dla pielgrzymek. Właśnie w Betlejem, miejscu dla niego uprzywilejowanym, w pobliżu Groty Narodzenia Pańskiego, zakłada dwa „bliźniacze” klasztory, męski i żeński, z hospicjami dla pielgrzymów, którzy przybywają do miejsc świętych i okazuje tym samym swoją wielkoduszność w goszczeniu tych, którzy odwiedzali tę ziemię, by zobaczyć i dotknąć miejsc historii zbawienia, łącząc w ten sposób poszukiwania kulturowe i duchowe.

To właśnie wsłuchując się w Pismo święte, Hieronim odnajduje samego siebie, oblicze Boga i oblicze swoich braci, oraz udoskonala swoje upodobanie do życia wspólnotowego. Stąd jego pragnienie, by żyć z przyjaciółmi, jak za czasów Akwilei, i zakładać wspólnoty monastyczne, realizując cenobityczny ideał życia zakonnego, gdzie klasztor postrzega się jako „siłownię”, w której kształtuje się ludzi, „którzy ze wszystkich byli najmniejsi, aby mogli być ze wszystkich pierwszymi”, szczęśliwych w ubóstwie i zdolnych do nauczania swoim sposobem życia. Uważa, że życie

„poddane kierownictwu jednego ojca w towarzystwie wielu”, ma znaczenie formacyjne, aby nauczyć się pokory, cierpliwości, milczenia i łagodności, świadomości, że „prawda nie lubi kątów i nie szuka zauszników”. Wyznaje też, że

„tęskni za celami klasztoru, [...] pragnie naśladować gorliwość tych mrówek, gdzie pracuje się wspólnie i gdzie nie istnieje nic, co byłoby czyjąkolwiek własnością, lecz wszystko należy do wszystkich”.

INTENCJE MSZALNE

Niedziela 11.10 – XXVIII Niedziela w Ciągu Roku – Dzień Papieski 7:30 † Michała, Annę, Jana i Jerzego Kurzejów, Wandę Kurzeja-Piątczak, Jana

i Rozalię Pytlasów

10:00 † Andrzeja Magierę (4 r.), Janinę Kwiędacz (1 r.), Danutę i Tadeusza Magierów, Stanisławę i Bronisława Flaków, Józefa Blukacza 12:00 O Boże błogosławieństwo dla Igora Rakosza, jego rodziców i chrzestnych

z okazji chrztu św.

O Boże błogosławieństwo dla Marcela Kierata, jego rodziców i chrzestnych z okazji chrztu św.

O Boże błogosławieństwo dla Zofii Oziębały z okazji 1. urodzin O Boże błogosławieństwo i opiekę Maryi dla Marysi Matysiak z okazji

9. urodzin i dla rodziców Tomasza i Jadwigi z okazji 12. rocznicy zawarcia sakramentu małżeństwa

17:00 † Reginę (r.), Stefana, Ryszarda i Bogusława Pietrzaków Poniedziałek 12.10

16:00 † Adama Ściubidło (4 r.)

18:00 † Arkadiusza Rybaka od Małgorzaty i Andrzeja Fikierów

Wtorek 13.10 – wspomnienie bł. Honorata Koźmińskiego, prezbitera 17:00 † Edwarda Kałę w dniu imienin, Franciszka i Weronikę Kałów

Środa 14.10

18:00 Nowenna do św. Józefa i Msza św.

1.) W intencjach znajdujących się w skrzynce modlitewnej

2.) O oddalenie epidemii koronawirusa oraz za zarażonych, ich rodziny i Służbę Zdrowia

3.) O zdrowie i Boże błogosławieństwo dla Jacka i Marioli w 30 r. ślubu 4.) O powrót do zdrowia dla ks. Andrzeja Kuliberdy, Ireneusza, Stefana

i Marii

5.) O Boże błogosławieństwo i potrzebne łaski dla posługujących we wręczyckiej szkole i przedszkolu

6.) † Krzysztofa Kościelnego od Alfredy i Wiesława Skupniów 7.) † Józefa Paruzela (5 r.) i Krystynę Bronder

8.) † Martę Zawadzką (r.), Krzysztofa Zawadzkiego, Mariannę i Bolesława Marczyków

9.) † Małgorzatę Miderę (1 r.)

10.) † Jerzego Drewniaka od znajomej syna 11.) † Ryszarda Sobczaka od przyjaciela Kamila

12.) † Waldemara Pawelaka od Dorożyńskich i Kaletów

Czwartek 15.10 – wsp. św. Teresy od Jezusa, dziewicy i doktora Kościoła 18:00 † Cecylię (1r.) i Władysława Paruzelów

Piątek 16.10 – wspomnienie św. Jadwigi Śląskiej 18:00 O Boże błogosławieństwo i zdrowie dla Marii Tubek

18:45 Adoracja Najświętszego Sakramentu w ciszy (do 21:30) 20:00 Adoracja prowadzona (do 21:00)

Sobota 17.10 – wsp. św. Ignacego Antiocheńskiego, biskupa i męczennika 18:00 † Ewę (30 r.) i Piotra Zająców, Edwarda, Katarzynę i Marcina Lamików,

Bolesława Kozieła, Leokadię Wojciechowską i zmarłych z ich rodzin Niedziela 18.10 – XXIX Niedziela w Ciągu Roku

7:30 † Mariannę, Franciszka, Tadeusza i Barbarę Kopaczów 10:00 † Franciszka Bugaja (4 r.)

12:00 O Boże błog. i potrzebne łaski dla Franciszka Kosmali z okazji 18. urodzin O Boże błog. dla Kacpra Kotyni, jego rodziców i chrzestnych z okazji

chrztu św.

17:00 † Stanisława Matusika (8r.) i Katarzynę Chmielowicz (8 r.)

Msze św. w niedziele i święta wolne od pracy 7:30, 10:00, 12:00, 17:00 Msze św. w dni powszednie

7:00, 17:00 (w niektóre dni, według intencji mszalnych), 9:00 (soboty), 18:00 (od poniedziałku do soboty)

Nowenna do św. Józefa w środy o 18:00

Nabożeństwa I-czwartkowe i I-piątkowe o 18:40; I-sobotnie o 9:40 Krąg biblijny w każdą środę o 19:15 w domu św. Józefa; wstęp wolny Adoracja Najświętszego Sakramentu piątek, 18:40 - 21:30

Próby chóru parafialnego czwartek, 20:00 – 21:30 Codzienna modlitwa różańcowa

W niedzielę o 6:50; od poniedziałku do piątku 7:30; w sobotę 9:40 Odwiedziny chorych z obrzędem Komunii św. poza Mszą św.

Pierwsze piątki i pierwsze soboty miesiąca oraz na żądanie

Grupy Ministranci – soboty o 11:00; lektorzy – czwartek o 19:00, Spotkania dla młodzieży – piątek o 19:00,

Akcja Katolicka – poniedziałek o 20:00,

Żywy Różaniec – pierwszy wtorek miesiąca, Dzieci Boże – sobota o 11:00, Koło misyjne dzieci – sobota o 11:00,

Diakonia miłosierdzia – pierwszy wtorek miesiąca o 16:30 (kontakt: 609136447), Diakonia wyzwolenia – drugi poniedziałek miesiąca o 19:00.

Biblioteka parafialna w domu św. Józefa, czynna od 17:00 do 17:45

Księgarnia parafialna w domu św. Józefa, czynna od poniedziałku do piątku na życzenie

Kancelaria parafialna

Poniedziałek, środa i piątek po wieczornej Mszy św.; pilne sprawy - tel. 504843975 Poradnia Życia Rodzinnego

Siedziba w „Domu św. Józefa”, umawiamy się indywidualnie – tel. 609136447 Kontakt ul. 3-Maja 4, 42-130 Wręczyca Wielka,

parafiawreczyca.pl, tel. 34 3170213, oblubieniec@parafiawreczyca.pl Konto parafialne

Parafia Katolicka św. Józefa, PKO Bank Polski 66 1020 1664 0000 3802 0331 2881