55. LITURGIA WIELKIEGO TYGODNIA – TRIDUUM PASCHALNE
Cel ogólny
Ukazanie liturgii Triduum Paschalnego.
Kształtowanie postawy wdzięczności Bogu za dar Odkupienia.
Cel szczegółowy Uczeń:
– definiuje pojęcia: „misterium paschalne”, „pascha”, „Triduum Paschalne”, – wyjaśnia liturgię i znaczenie Triduum Paschalnego w życiu Kościoła, – charakteryzuje wydarzenia zbawcze z ostatnich dni życia Jezusa, – analizuje fragmenty Pisma Świętego,
– wyraża wdzięczność Bogu za dar Odkupienia.
Metody
Pogadanka, praca w grupach, analiza tekstu źródłowego, autorefleksja.
Środki dydaktyczne
Pismo Święte, Katechizm Kościoła Katolickiego, czasopismo „Nasza Arka” – (2006), nr 4.
MODLITWA
Panie, Jezu Chryste,
napełnij nasze serca światłem Twojego ducha, abyśmy, naśladując Ciebie w Twej ostatniej drodze, poznali cenę naszego odkupienia
i stali się godnymi udziału
w owocach Twojej męki, śmierci i zmartwychwstania.
Który żyjesz i królujesz przez wszystkie wieki wieków. Amen.
(Jan Paweł II, Via Crucis, Warszawa 2001, s. 9)
X
WPROWADZENIE
Pogadanka na temat liturgii Triduum Paschalnego.
Kulminacyjnym wydarzeniem Wielkiego Postu jest celebracja liturgii Wielkiego Tygodnia. Prowadzi nas ona do zgłębiania tajemnic naszej wiary – Misterium Paschalnego.
Uczestnicząc w zbawczych wydarzeniach z życia Jezusa, odkrywa- my na nowo sens swojego chrześcijańskiego powołania.
Już pod koniec IV w. św. Ambroży pisał o świętym Triduum jako o dniach związanych ze wspomnieniem męki i zmartwychwstania Jezusa. Po Soborze Watykańskim II Kongregacja Kultu Bożego wyda- ła dokument, w którym stwierdza, że największe misteria ludzkiego Odkupienia sprawuje Kościół począwszy od Mszy Świętej wieczornej Wielkiego Czwartku aż do Nieszporów Niedzieli Zmartwychwstania i nazywa je „Triduum Paschalnym”.
Innym, często wypowiadanym, słowem jest misterium. Pochodzi ono od greckiego słowa „mysterion” – „zamykam usta, tajemnica”.
W sensie chrześcijańskim „misterium” oznacza niewidzialną zbawczą rzeczywistość Bożą, która w jakiś dostrzegalny sposób objawia się i udziela ludziom (por. Słownik Teologiczny, red. ks. A. Zuberbier, Katowice 1985, s. 316).
Misterium Paschalne ukazuje dzieło Odkupienia, którego Chrystus dokonał przez swą mękę śmierć i zmartwychwstanie. Słowo „pascha”
oznacza przejście, wyjście. Nawiązuje do święta pasterskiego obcho- dzonego przez żydów w starożytności, a później przekształconego w uroczystą żydowską wieczerzę, będącą pamiątką wyzwolenia z nie- woli egipskiej i przejścia przez Morze Czerwone. Do dziś Żydzi uroczy- ście obchodzą Paschę 14 Nizan (ostatni dzień przed pełnią księżyca), trwa ona 7 dni, to tzw. tydzień przaśników (por. Słownik Teologiczny, red. ks. A. Zuberbier, Katowice 1985, s. 60).
„Wychodząc od Triduum Paschalnego jakby od źródła światła, nowy czas Zmartwychwstania wypełnia swoją jasnością cały rok liturgiczny. Zbliżając się stopniowo, krok za krokiem, do tego źródła, rok zostaje przemieniony przez liturgię. Staje się on rzeczywiście
«rokiem łaski Pana». Ekonomia zbawienia działa w ramach czasu, +
ale od chwili jej wypełnienia w Misterium Paschalnym Jezusa i w wyla- niu Ducha Świętego jest uprzedzany koniec historii jako «przedsmak»
– królestwo Boże wchodzi w nasz czas” (KKK 1168).
– Jaką rolę pełni Triduum Paschalne w roku liturgicznym?
Szczególnym przypomnieniem i uobecnieniem tych wydarzeń jest liturgia Triduum Paschalnego.
ROZWINIĘCIE
Na dzisiejszej katechezie pogłębimy rozumienie liturgii Wielkiego Tygodnia.
Praca w grupach.
Dzielimy uczniów na pięć grup. Uczniowie czytają teksty i odpowia- dają na pytania. Czas pracy: 10 minut.
Grupa I
Niedziela Palmowa
„A ogromny tłum słał swe płaszcze na drodze, inni obcinali gałązki z drzew i ścielili na drodze. A tłumy, które Go poprzedzały i które szły za Nim, wołały głośno:
Hosanna Synowi Dawida!
Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie!
Hosanna na wysokościach!
Gdy wjechał do Jerozolimy, poruszyło się całe miasto, i pytano:
«Kto to jest?» A tłumy odpowiadały: «To jest prorok, Jezus z Nazaretu w Galilei»” (Mt 21,8-11).
– Za kogo ludzie uważali Jezusa?
– Jak reagowali na Jego przybycie?
„Zwyczaj święcenia gałązek palmowych lub oliwnych sięga IV wie- ku. Był on znany najpierw tylko w Jerozolimie, ale szybko przyjął się na terenie całego cesarstwa zachodniego. W Polsce tradycja ludowa zastępuje palmy gałązkami wierzbowymi z baziami. Wierzbową witkę
&
przyozdabia się bukietami z suszonych kwiatów i kolorowymi wstąż- kami. W wielu regionach Polski organizuje się konkursy na najpięk- niejszą i najwyższą palmę. Ze szczególnie okazałych palm znana jest ziemia łowicka i Podkarpacie. Procesja z palmami ma charakter reli- gijny i radosny. Palmy święcimy na pamiątkę uroczystego wjazdu Pana Jezusa do Jerozolimy. Uczestnicząc w procesji z palmami, wyrażamy pragnienie, by Jezus wjechał triumfalnie także do naszej miejscowości – jako nasz Król i Zbawiciel” (Palemki i Palmy, „Nasza Arka” 2006, nr 4, s. 3).
W czasie Mszy Świętej zostaje uroczyście odczytany opis Męki Pańskiej. Palemki suszy się i pali a popiół wykorzystuje się w Środę Popielcową do posypania głów wiernym.
– Jaka jest symbolika palm i procesji palmowej?
Grupa II
Wielki Czwartek
„Wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany. Pod- szedł więc do Szymona Piotra, a on rzekł do Niego: «Panie, Ty chcesz mi umyć nogi?» Jezus mu odpowiedział: «Tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale później będziesz to wiedział». Rzekł do Niego Piotr:
«Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał». Odpowiedział mu Jezus:
«Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną». Rzekł do Niego Szymon Piotr: «Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę!». Powie- dział do niego Jezus: «Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy». Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: «Nie wszyscy jesteście czyści»” (J 13,4-11).
– Jak Jezus przygotował uczniów do Ostatniej Wieczerzy?
„A gdy nadeszła pora, zajął miejsce u stołu i Apostołowie z Nim.
Wtedy rzekł do nich: «Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał. Albowiem powiadam wam: Już jej spożywać nie będę, aż się spełni w królestwie Bożym». (...)
Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał mówiąc: «To jest Ciało moje, które za was będzie wyda- ne: to czyńcie na moją pamiątkę!» Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc: «Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana»” (Łk 22,14-16.19-20).
– Jakie sakramenty ustanowił Chrystus podczas Ostatniej Wie- czerzy?
W Wielki Czwartek wracamy myślą do takich miejsc, jak: Wieczer- nik, Ogród Oliwny, pałac najwyższego kapłana. W Wieczerniku, „sali położonej na górze”, Jezus spożył Ostatnią Wieczerzę. Eucharystię sprawowano w tym miejscu do XVI w. Później zajęli je muzułmanie, a dziś należy do żydów.
„Zgodnie ze starą tradycją, w Wielki Czwartek dokonuje się obrzędu święcenia olejów. Ceremonia ta odbywa się przed południem wyłącznie w kościołach katedralnych podczas Mszy Krzyżma Świę- tego, którą celebruje biskup wraz z grupą kapłanów z całej diecezji.
Wspólna celebra jest widocznym znakiem jedności kapłanów z ich biskupem. W trakcie tej uroczystej Mszy Świętej kapłani odnawiają przyrzeczenia złożone w dniu święceń. Ceremonii konsekracji oleju krzyżma oraz oleju używanego do namaszczenia chorych dokonu- je biskup. Krzyżmo przez poświęcenie i błogosławieństwo nabiera nadprzyrodzonej wartości i staje się znakiem wybraństwa. Używa się go przy sprawowaniu sakramentów chrztu, bierzmowania, namasz- czenia chorych, święceń kapłańskich, biskupich. Olejem krzyżma poświęca się także ołtarze i świątynie” (Msza krzyżma swiętego,
„Nasza Arka” 2006, nr 4, s. 7).
Ostatnia Wieczerza była pożegnaniem Mistrza ze swoimi ucznia- mi. W tym dniu rozpoczynało się żydowskie święto Paschy, obchodzo- ne na pamiątkę wyzwolenia Izraela z niewoli egipskiej i jego przejścia przez Morze Czerwone. Prawo żydowskie nakazywało w tym dniu wspólnie złożyć w ofierze baranka i spożyć go z chlebem przaśnym i gorzkimi ziołami. Pan Jezus nadał uczcie paschalnej nowy sens – była to pierwsza Msza Święta.
W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus umył nogi apostołom. Był to symbol miłości, pokory, służby wobec współbraci. Obrzęd ten spra- wowany jest w kościołach katedralnych, klasztorach i w świątyniach parafialnych. Kapłan, naśladując pokorny gest Jezusa, umywa nogi dwunastu starcom, klerykom lub ministrantom.
Po Mszy Świętej Najświętszy Sakrament przenoszony jest w pro- cesji ze świecami i kadzidłem do ołtarza zwanego ciemnicą. Zwyczaj ten istnieje od średniowiecza. Ciemnica ma przypominać miejsce poj- mania i uwięzienia Jezusa oraz cierpienia, których doznał w czasie przesłuchania.
Inną symboliczną czynność Jezusa stanowi zdjęcie z ołtarza obrusów. Jest to znak odarcia Chrystusa z szat podczas męki, wyszydzenia Go przez żołnierzy oraz opuszczenia przez najbliższych.
Do XI w. czynność tą wykonywano codziennie. Po Mszy Świętej zdej- mowano z ołtarzy obrusy, by przed następną Mszą znowu je nałożyć.
Od zakończenia liturgii Wielkiego Czwartku aż do wieczornej liturgii Wielkiej Soboty w kościołach nie brzmi muzyka, dzwonki, śpiew. Słyszymy tylko kołatki jako wyraz żałoby po Zbawicielu.
– Jaka jest symbolika liturgii Wielkiego Czwartku?
Grupa III Wielki Piątek
„Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: «Pragnę». Stało tam naczynie pełne octu.
Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano.
A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: «Wykonało się!» I skłoniwszy gło- wę oddał ducha. (...) Potem Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz ukrytym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. A Piłat zezwolił. Poszedł więc i zabrał Jego ciało. Przy- był również i Nikodem, ten, który po raz pierwszy przyszedł do Jezusa w nocy, i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu.
Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonno- ściami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania. A na miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób,
w którym jeszcze nie złożono nikogo. Tam to więc, ze względu na żydowski dzień Przygotowania, złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu”
(J 19,28-30.38-42).
– Co oznaczały słowa Jezusa wypowiedziane w momencie śmierci?
– Jak wyglądał pogrzeb Jezusa?
Prostratio – to szczególny akt pokuty, w którym kapłan, wycho- dząc przed ołtarz, pada przed nim twarzą do ziemi, a wierni klękają w ciszy. Symbol ten używany jest także podczas święceń kapłańskich.
„Po tym szczególnym akcie pokuty odczytywane jest proroctwo Izajasza odnoszące się do męki Mesjasza oraz odpowiedni fragment z Listu do Hebrajczyków. Najważniejszym czytaniem tego dnia jest Pasja według św. Jana. Święty Jan Ewangelista był naocznym świad- kiem śmierci Jezusa Chrystusa. Stał pod krzyżem razem z Jego Matką.
Podczas odczytywania (lub odśpiewywania) słów, mówiących o śmier- ci Ukrzyżowanego, wierni klękają w milczeniu.
Wielkopiątkową liturgię słowa kończy modlitwa powszechna obejmująca cały Kościół: papieża, duchowieństwo, wiernych i kate- chumenów oraz wszystkich ludzi: rządzących państwami, strapio- nych, cierpiących; chrześcijan, żydów, niewierzących – całą ludzkość, bo Jezus oddał życie za każdego człowieka” (Szczególny akt pokuty,
„Nasza Arka” 2006, nr 4, s. 10).
Adoracja Krzyża wywodzi się z Jerozolimy, w Rzymie znano ją już w VII wieku, a stąd trafiła do Frankonii, gdzie obrzęd udramaty- zowano: odsłaniając uroczyście krzyż, kapłan trzykrotnie śpiewa:
„Oto drzewo krzyża”, a wierni odpowiadają: „Pójdźmy z pokłonem”, klękają i przez chwilę pozostają w ciszy. Odsłonięty już krzyż jest ado- rowany przez ucałowanie przy śpiewie pieśni pasyjnych.
Wielki Piątek jest jedynym dniem w roku, kiedy kapłani przyjmu- ją Komunię Świętą tylko pod postacią chleba i gdy nie sprawuje się Eucharystii.
Najświętszy Sakrament, przykryty białym, przezroczystym welo- nem, symbolizujący całun, w uroczystej procesji zostaje przeniesiony do grobu. Wierni trwają na adoracji, śpiewają Gorzkie żale, uczestni-
Wielki Piątek jest dniem żałoby. Obowiązuje post ścisły – ograni- czenie jakościowe i ilościowe pokarmów.
– Jaka jest symbolika liturgii Wielkiego Piątku?
Grupa IV Wielka Sobota
„Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebni po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie – jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca. Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie. To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu. Kto bowiem umarł, stał się wol- ny od grzechu” (Rz 6,3-7).
– Kto wyjednał nam łaskę odpuszczenia grzechów?
– Jakie są owoce sakramentu chrztu świętego?
„W Wielką Sobotę błogosławi się pokarmy przeznaczone na świą- teczny stół. Ten piękny zwyczaj dawno już zanikł w większości krajów katolickich, ale w Polsce jest nadal kultywowany i na stałe zrósł się z Wielkanocą. Święcenie pokarmów odbywa się od rana do wczesne- go popołudnia w kościołach lub przed świątyniami oraz na głównych placach bądź rynkach miast i wsi. Kapłan odmawia modlitwę i kro- pi wodą święconą dary ziemi, które Bóg dał człowiekowi na pokarm.
Śniadanie wielkanocne, wspólne dla całej rodziny, rozpoczyna się od spożycia poświęconych pokarmów. (...) W «święconym» – oprócz chleba, soli, wędliny oraz chrzanu – nie może zabraknąć baranka z chorągiewką – symbolu Zmartwychwstałego. (...) drugim ważnym symbolem wielkanocnym jest jajko – symbol nowego życia. (...)
Wigilię Paschalną rozpoczyna przepiękna Liturgia Światła. Wie- czorem przed kościołami rozpalane są ogniska. Odbywa się ceremo- nia święcenia ognia, który jest symbolem Bożej światłości. Od poświę- conego ognia kapłan zapala paschał – wielką, woskową świecę, która
symbolizuje Zmartwychwstałego Chrystusa. Na paschale wyryty jest krzyż, który oznacza odkupieńczą śmierć Chrystusa; na ramionach krzyża umieszcza się pięć ozdobnych czerwonych gwoździ lub zia- ren kadzidła – znaki pięciu ran Chrystusowych. Przy krzyżu wyryte są także pierwsza i ostatnia litera alfabetu greckiego: alfa i omega oraz cyfry bieżącego roku. Symbole te mają przypominać, że do Chry- stusa należy początek i koniec czasów. Uczestnicy procesji wchodzą do pogrążonej w ciemnościach świątyni. Światło świecy paschal- nej rozprasza mrok, tak jak Chrystus rozprasza ciemności grzechu.
Od paschału wierni zapalają przyniesione ze sobą świece. Następnie paschał zostaje ustawiony przy ołtarzu, a kapłan lub diakon śpiewa hymn Exultet ku czci Chrystusa – Światła świata” (Wielkosobotni zwy- czaj, „Nasza Arka” 2006 nr 4, s. 13, 18).
Liturgia słowa Wielkiej Soboty przywołuje najważniejsze momen- ty dziejów zbawienia, od stworzenia świata do Zmartwychwstania.
Po ostatnim czytaniu ze Starego Testamentu rozlega się śpiew: Chwała na wysokości Bogu... Na znak zakończenia żałoby odzywają się, milczą- ce od Wielkiego Czwartku, dzwony i organy. Przed czytaniem Ewange- lii kapłan trzykrotnie intonuje radosne Alleluja.
Liturgia chrzcielna rozpoczyna się Litanią do Wszystkich Świę- tych, po której następuje błogosławieństwo wody chrzcielnej. Potem odnawiane są przyrzeczenia chrzcielne i udziela się chrztu i bierzmo- wania katechumenom.
Ostatnią częścią Wigilii Paschalnej jest liturgia eucharystyczna, będąca wyrazem wdzięczności za mękę, śmierć i zmartwychwstanie Zbawiciela.
– Jaka jest symbolika liturgii Wielkiej Soboty?
Grupa V
Wielka Niedziela
„A pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z gro- bu i nie wiemy, gdzie Go położono». Wyszedł więc Piotr i ów drugi
wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zo- baczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu.
Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, (które mówi), że On ma powstać z martwych” (J 20,1-9).
– Kiedy Jezus zmartwychwstał ?
– Kto był pierwszym świadkiem zmartwychwstania?
Rankiem w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego, nazywaną Wielką Niedzielą, odbywają się procesje rezurekcyjne (łac. resurrec- tio – zmartwychwstanie). Kapłan, niosący Najświętszy Sakrament, przy biciu dzwonów i uroczystych śpiewach, trzykrotnie obchodzi kościół, głosząc, że Chrystus zmartwychwstał. Procesja jest uroczystym ogłoszeniem prawdy o zmartwychwstaniu i świadectwem naszej wia- ry. Jest również symbolem wędrówki Nowego Ludu Bożego ze swoim Panem do wieczności.
„Zmiany liturgiczne po II Soborze Watykańskim nakazują odpra- wienie procesji rezurekcyjnej po godzinie 24, w nocy z Wielkiej Sobo- ty na Wielką Niedzielę. Kościół w Polsce – dzięki staraniom Prymasa Tysiąclecia, kardynała Stefana Wyszyńskiego – ma dyspensę od tego ustalenia. W naszej Ojczyźnie zwyczaj świętowania rezurekcji w pora- nek Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego ma bardzo długą tradycję – wywodzi się bowiem z czasów zaborów, gdy nie wolno było odpra- wiać procesji w godzinach nocnych.
Po rezurekcji witamy się – starym pięknym zwyczajem – słowami:
„Chrystus zmartwychwstał! Alleluja!”. Zaś powitany powinien odpo- wiedzieć: „Zmartwychwstał prawdziwie! Alleluja!”.
Wielkanoc obchodzi się w pierwszą niedzielę po pełni księżyca następującej zaraz po wiosennym zrównaniu dnia z nocą. Najwcze- śniej może ona wypaść 22 marca, a najpóźniej – 25 kwietnia.
Okres Wielkanocy trwa 50 dni – od Wielkiej Niedzieli do niedzieli Zesłania Ducha Świętego” (Czy wiesz, że…, „Nasza Arka” 2006 nr 4, s. 19).
– Jaka jest symbolika procesji rezurekcyjnej?
Podsumowanie pracy w grupach.
Liturgię Triduum Paschalnego dokumenty Kościoła nazywa- ją „kulminacją życia liturgicznego”, bo dotyczy samej istoty chrze- ścijaństwa – zmartwychwstania Chrystusa i zwycięstwa życia.
Dlatego tak istotne jest właściwe przygotowanie i przeżycie tych szczególnych dni.
ZAKOŃCZENIE
Wielki Post to okres zbliżenia się do Boga i tajemnicy naszego odkupienia. Porządkujemy wtedy swoje pragnienia, uczucia, relacje z drugimi. Modlitwa, nabożeństwa Drogi krzyżowej i Gorzkich żali, sakramenty i post przybliżają nas do Jezusa i ludzi. Kościół podkreśla wagę spowiedzi i Komunii Świętej wielkanocnej w specjalnym przykazaniu. Bogactwo treści i symboli liturgicznych oraz modlitewny nastrój sprawiają, że nabożeństwa Wielkiego Tygodnia stają się cza- sem wyjątkowego przeżywania tajemnicy męki, śmierci i radosnego zmartwychwstania Chrystusa.
„Nasza liturgia zaczyna się od «Hosanna», a kończy na «Ukrzy- żuj Go!». Palma triumfu i krzyż męki: nie ma między nimi sprzecz- ności, ale zawiera się tu raczej sama istota tajemnicy, którą chcemy ogłosić. Jezus wydał się na mękę dobrowolnie, nie został zmiażdżony przez moce większe od Niego. Z własnej woli przyjął śmierć na krzy- żu i w śmierci odniósł zwycięstwo (...). Droga młodzieży, Jezus umarł i zmartwychwstał, teraz zaś żyje na wieki! Oddał własne życie, ale nikt Mu go nie odebrał: oddał je «za nas» (por. J 10,8). Za sprawą Jego krzyża przyszło do nas życie. Dzięki Jego śmierci i zmartwychwstaniu Ewangelia zwyciężyła i narodził się Kościół” (Jan Paweł II, Watykan, 8 kwietnia 2001 r.).
Liturgia Wielkiego Tygodnia prowadzi nas do uroczystej rezurek- cji, gdy rozpoczniemy Święta Zmartwychwstania Pańskiego.
J
Autorefleksja.
Pomyślmy:
– Jak staram się przeżyć Wielki Tydzień?
– Jakie płaszczyzny mojego życia wymagają uzdrowienia?
– W jaki sposób dziękuję Jezusowi za dar Odkupienia?
ZESZYT UCZNIA
Zapis stanowią wnioski z pracy w grupach.
PRACA DOMOWA
Dokonaj zestawienia (w tabeli) wydarzeń z ostatnich dni życia Jezusa z wydarzeniami dokonującymi się dziś w liturgii.
MODLITWA
Panie, Jezu Chryste,
którego Bóg Ojciec mocą Ducha Świętego wyprowadził z ciemności śmierci
do światłości nowego życia w chwale, spraw, aby znak pustego grobu
przemawiał do nas i do przyszłych pokoleń i stawał się źródłem żywej wiary,
ofiarnej miłości i niezachwianej nadziei.
Tobie, Jezu (...)
cześć i chwała przez wszystkie wieki wieków. Amen.
(Jan Paweł II, Via Crucis, Warszawa 2001, s. 65)
?
X
H
