Uniwersytet Łódzki
Archiwum Telewizji Łódzkiej
— na skrzyżowaniu kultury, techniki i komunikacji
Telewizja publiczna na świecie
Kształt systemów medialnych poszczególnych krajów nierozerwalnie łączy się z wa- runkami politycznymi, społecznymi i gospodarczymi państw oraz ich przeobraże- niami. Pojawienie się i rozwój elektronicznych środków komunikowania masowego doprowadzały niejednokrotnie do zawirowań na medialnych rynkach, uwikłanych w zależności polityczne czy skomplikowany kontekst historyczny. System medialny rozumieć będziemy za brytyjskim badaczem, Denisem McQuailem, jako „zespół mediów masowych działających w społeczeństwach narodowych, w różnych sekto- rach, jak prasa, radio, telewizja, telekomunikacja”1. W obrębie systemu funkcjonują różne typy nadawców. W swojej pracy Media masowe: władza, rozrywka i biznes Ma- ciejMrozowski wymienia trzy typy instytucji nadawczych: media komercyjne, media publiczne i media niekomercyjne (non profi t)2.
Zanim przejdziemy do zarysowania bardzo ogólnych ram czasowych pojawienia się prywatnych mediów elektronicznych w krajach europejskich, warto zwrócić uwagę na model amerykański. W 1928 roku w Stanach Zjednoczonych „rozpoczyna pracę pierwsza stacja telewizyjna nadająca wg »ramówki«”3. Już w 1941 roku wydano konce-
1 D. McQuail, McQuail’s Mass Communication Th eory, London 2000, s. 212. Cyt. za: B. Dobek- -Ostrowska, Współczesne systemy medialne: zewnętrzne ograniczenia rozwoju, [w:] Media masowe na świecie. Modele systemów medialnych i ich dynamika rozwojowa, red. B. Dobek-Ostrowska, Wrocław 2007, s. 18.
2 Zob. M. Mrozowski, Media masowe: władza, rozrywka i biznes, Warszawa 2001, s. 46–49.
3 Chronologiczna historia telewizji, http://www.telewizja.waskowiec.pl/poczatki-telewizji/51-chro- nologiczna-historia-telewizji.html [dostęp: 7 sierpnia 2013].
sje nadawcom komercyjnym: „Stacje CBS i NBC rozpoczynają nadawanie stałych, ko- mercyjnych programów telewizyjnych”4. Uchwalony przez Kongres z początkiem lat 60. XX wieku Educational Television Facilities Act daje początek programowi władz federalnych, mającemu wspierać stacje nadawców niekomercyjnych5. W drugiej poło- wie lat 60. powstaje Corporation for Public Broadcasting, która następnie tworzy sieć telewizji publicznej (Public Broadcasting Service) i radiowej (National Public Radio).
Pozycja telewizji publicznej na amerykańskim rynku medialnym jest słaba, co wynika z dużego rozproszenia: „W 1996 r. na podstawie 173 licencji działało w Stanach Zjed- noczonych 345 stacji niekomercyjnych należących do ok. 190 właścicieli”6.
Tak wczesne pojawienie się telewizji komercyjnej nie jest charakterystyczne dla europejskich rynków medialnych. „Do lat 80. XX w. europejski system telewizyjny opierał się na faworyzowaniu instytucji publicznych i eliminacji wszelkiej konkurencji z rynku telewizyjnego”7. W Wielkiej Brytanii początkowo rynek zmonopolizowany był przez BBC Television Service. Ofi cjalnie zapoczątkowana w 1936 roku telewizja publiczna opierała się na czterech zasadach funkcjonowania mediów, które wyznawał John Reith: „media publiczne powinny posiadać stabilne źródła fi nansowania, muszą kierować się interesem publicznym, powinny być monopolistą na scenie medialnej […], muszą kierować się przede wszystkim zasadami obiektywizmu i moralnej od- powiedzialności”8. Mimo prób zachowania monopolu nadawcy publicznego (choćby za sprawą pozytywnego wyniku raportu Komitetu Beveridge’a z 1950 roku) sytuacja na rynku telewizyjnym zmieniła się w połowie lat 50. wraz z powstaniem pierwszej stacji komercyjnej — ITV (Independent Television)9.
Zdecydowanie dłużej przed nadawcami komercyjnymi opierała się Austria, w któ- rej monopol telewizji publicznej prawnie został przełamany dopiero w 2001 roku.
„Wart zaznaczenia wydaje się fakt, że był to ostatni kraj na liście państw europejskich wprowadzający na rodzimy rynek medialny system dualny”10. Program pierwszej ogólnokrajowej telewizji prywatnej — ATV Plus 1 — zostaje nadany 1 czerwca 2003 roku. „Dla porównania w Luksemburgu nastąpiło to w 1969 r. (RTL-Tele-Letzeburg), we Włoszech w 1975 r. (TMC 1), w Niemczech Zachodnich w 1984 r. (również RTL), we Francji dwa lata później, w 1986 r. (TF 1), w Turcji w 1990 r. (Tele 5), w Polsce w 1993 r. (Polsat), w Szwajcarii i Irlandii w 1998 r. (Tele 24 i TV 3)”11.
4 Ibidem.
5 Zob. D. Miłoszewska, Amerykański system medialny, https://repozytorium.amu.edu.pl/jspui/bit- stream/10593/956/1/Ameryka%C5%84ski%20system%20medialny.pdf [dostęp: 8 sierpnia 2013].
6 Ibidem.
7 A. Węglińska, Zmiany na rynku radiowo-telewizyjnym w Wielkiej Brytanii, [w:] Media masowe…, s. 153.
8 Ibidem, s. 155.
9 Zob. ibidem, s. 156–159.
10 D. Lechański, Transformacja rynku telewizyjnego w Austrii po 2001 roku, [w:] Media masowe…, s. 220–221.
11 Ibidem, s. 219.
Misja mediów publicznych
Znajomość szerszego kontekstu pozwala się zastanawiać, jak na tym tle wygląda pol- ski rynek telewizyjny? „Za początek Telewizji Polskiej uważa się […] wyemitowanie półgodzinnego programu, które odbyło się 25 października 1952 roku”12. Dopiero w 1961 roku Program 1 rozpoczął codzienną emisję, kolejny kanał pojawił się dzie- więć lat później. Przemiany polityczne z przełomu lat 80. i 90. spowodowały upadek monopolu Telewizji Polskiej. „Tytuł pierwszej niepublicznej stacji TV — nie tylko w Polsce, ale w tej części Europy — przypadł Prywatnej Telewizji Echo, założonej w 1990 roku we Wrocławiu”13.
Przedmiotem tego tekstu jest ośrodek terenowy Telewizji Polskiej w Łodzi. Za- sadne staje się w tym miejscu zatem ograniczenie rozważań do polskich mediów publicznych. Celem tego typu nadawców jest pełnienie służby publicznej, czyli tak zwanej misji. Sięgając do rodowodu pojęcia „misja”, natrafi a się przede wszystkim na pozytywne skojarzenia — na misje do krajów Trzeciego Świata wyruszają misjonarze, misje pokojowe prowadzą dyplomaci. Misja to „słowo szlachetne, które ma w sobie zadanie do osiągnięcia, najczęściej zawierające oszacowanie niebezpieczeństw, for- mułę ich uniknięcia, aby cel był realnie wykonany”14. Czy można je jednak przenieść na grunt polskich mediów? Kiedyś polskim rynkiem medialnym rządziła polityka, dziś największy wpływ ma na niego ekonomia. Jak zauważa Joanna B. Hałaj:
Media w Polsce, podobnie jak i na całym świecie zostały dawno rozpoznane jako doskonałe narzę- dzie polityczne. Stąd też w przeszłości zapisane tak zwane misje mediów stały się pobożnym życzeniem, a samo słowo stało się patetyczne, czymś zapisanym i nie do końca wypełnianym. Przypominały one piękne obietnice przedwyborcze, które po wyborach realizowane są szczątkowo. Myślę, że zgodzę się z wieloma osobami, które obecnie często wypowiadają się na temat misji mediów, że słowo to utraciło swoją pierwotną wartość, stało się wręcz słowem niemodnym i wymagającym gruntownego przeanali- zowania i uściślenia15.
Postępująca obecnie komercjalizacja mediów publicznych zagraża realizacji podstawowego celu ich funkcjonowania, tj. zdefi niowanej w art. 21 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji misji:
Publiczna radiofonia i telewizja realizuje misję publiczną, oferując, na zasadach określonych w usta- wie, całemu społeczeństwu i poszczególnym jego częściom, zróżnicowane programy i inne usługi w zakresie informacji, publicystyki, kultury, rozrywki, edukacji i sportu, cechujące się pluralizmem,
12 Jak „Wiech” Polaków do telewizji przekonał, http://www.tvp.pl/retro/aktualnosci/jak-wiech-pola- kow-do-telewizji-przekonal/7505762 [dostęp: 10 sierpnia 2013].
13 Historia prywatnej telewizji w Polsce, http://www.emsoft .strefa.pl/med10.htm [dostęp: 10 sierpnia 2013].
14 J.B. Hałaj, Kreowanie regionalnej odrębności, [w:] Współczesna rola oraz zadania mediów regional- nych i lokalnych. Pierwszy Dzień Mediów Rzeszów 2007, red. J.B. Hałaj, Rzeszów 2007, s. 75.
15 Ibidem.
bezstronnością, wyważeniem i niezależnością oraz innowacyjnością, wysoką jakością i integralnością przekazu16.
Szczegółowe zadania stawiane przed mediami publicznymi w Polsce zostają do- precyzowane w przywołanym dokumencie prawnym.
Za ważny element tak pojmowanych zadań mediów publicznych można uznać tworzenie i prowadzenie archiwów, w których magazynowane są medialne wytwory.
Jak zauważa Zbigniew Adamkiewicz, „Telewizja od początku swojego istnienia, jest także nierozerwalnie związana z tworzeniem, archiwizowaniem i magazynowaniem najpełniej, bo w formie obrazu i dźwięku, szeroko rozumianego materiału dokumen- tacyjnego”17. We Francji na przykład w 1974 powołano w tym celu Institut National de l’Audiovisuel (INA), którego jednym z podstawowych zadań jest utrzymanie ar- chiwów radia i telewizji. Na tym polu broni się także polska telewizja publiczna.
Archiwa TVP w swoich zasobach przechowują ogromny zbiór materiałów audiowizualnych. Około 125 tysięcy taśm fi lmowych (16 mm i 35 mm), ponad 420 tysięcy taśm magnetowidowych, w tym ok.
180 tysięcy taśm cyfrowych (także w standardach HD — ponad 6 tysięcy). Więcej niż połowa zbiorów to produkcja własna TVP S.A.18
Mająca znacznie dłuższy staż pracy niż komercyjne konkurentki, telewizja pu- bliczna poszczycić się może także większymi zbiorami archiwalnymi. Stąd też niejed- nokrotnie nadawcy prywatni kierują do Ośrodka Dokumentacji i Zbiorów Progra- mowych TVP SA swoje prośby o udostępnienie archiwaliów TVP.
Telewizja Polska SA poinformowała, iż w 2008 r. do Ośrodka Dokumentacji i Zbiorów Programo- wych TVP SA złożonych zostało 1415 wniosków o udostępnienie materiałów archiwalnych […]. Zna- czący odsetek wśród podmiotów wnioskujących o udostępnienie materiałów archiwalnych TVP SA stanowią nadawcy niepubliczni. W 2008 r. złożyli oni 104 wnioski, w tym 97 TVN SA, na rzecz której udostępniono na stanowisku przeglądowym 393 pozycje oraz przegrano 138 fragmentów materiałów bądź całych audycji. Ponadto w 2008 r. udzieliła nadawcom prywatnym 72 licencje na eksploatację należących do niej materiałów archiwalnych (23% wszystkich udzielonych przez telewizję publiczną licencji)19.
Oprócz zbiorów archiwalnych Telewizji Polskiej, za które odpowiedzialność po- nosi Ośrodek Dokumentacji i Zbiorów Programowych TVP, pamiętać należy także o archiwach mieszczących się przy ośrodkach regionalnych TVP, jak na przykład w Łodzi.
16 Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji. Dz.U. 1993 Nr 7, poz. 34.
17 Z. Adamkiewicz, Dokument telewizyjny — misja telewizji publicznej, [w:] Dokument fi lmowy i te- lewizyjny, red. M. Szczurowski, Warszawa 2005, s. 210.
18 Archiwa, http://www.tvp.pl/o-tvp/archiwa [dostęp: 12 sierpnia 2013].
19 Odpowiedź ministra kultury i dziedzictwa narodowego na zapytanie nr 4445 w sprawie udostępnia- nia materiałów archiwalnych Polskiego Radia i TVP, http://orka2.sejm.gov.pl/IZ6.nsf/main/13083CA2 [dostęp: 30 lipca 2013].
Archiwum Telewizji Łódzkiej
20Na pierwszym piętrze budynku mieszczącego się przy ulicy Narutowicza 13 znajduje się „wejście” do prawdziwej kopalni programów, krainy pamięci i magazynu dóbr kultury. Archiwum Łódzkiej Telewizji jest bardzo wyraźnym przejawem kulturo- twórczej działalności ośrodka.
Sformalizowane archiwum TVP Łódź ma od początku lat 90. XX wieku, wcześniej także zbierano taśmy fi lmowe (działanie to wiązało się między innymi z nazwiskiem łódzkiej dziennikarki Elżbiety Sokołowskiej), lecz działalność ta nie była zorgani- zowana na większą skalę. Na początku lat 90. Helena Ochocka wraz z grupą kilku osób nadała tej aktywności pewne organizacyjne ramy: „W 1991 roku powierzono jej zorganizowanie redakcji dokumentacji archiwalnej, którą kierowała do końca swojej pracy w telewizji (2003 r.)”21. Prekursorka archiwizowania zbiorów Łódzkiej Telewi- zji wspomina: „To archiwum to było moje dziecko. Oprócz bazy danych, którą sukce- sywnie tworzyłam, był taki katalog mechaniczny. Wielokrotnie się okazywało, że to potrzebne, bo na przykład wysiadł system”22.
Wspomnieniami dzieli się także Danuta Sędkiewicz, która obecnie pracuje w Ar- chiwum TVP Łódź:
Najpierw archiwum było na trzecim piętrze, pracowało tam 6 osób. To było naprawdę fajne, bo po- kój obok to był magazyn. Wtedy nie było problemu — należało wyjść z pokoju i wejść do następnego.
W tej chwili magazyn znajduje się na poziomie minus 1. Jest to nowoczesne pomieszczenie, klimatyzo- wane (temperatura: 15 stopni, wilgotność: 30%), wyposażone w profesjonalne regały. Teraz mamy coraz nowsze nośniki — zmienia się ich ciężar i objętość, ale ciągle przybywa tych materiałów23.
Archiwum gromadzi przede wszystkim materiały wytworzone przez dziennika- rzy ośrodka i współpracowników. Najstarsze nagranie fi lmowe — fi lm zrealizowany na zamówienie właścicieli pabianickiej fabryki wyrobów bawełnianych — pochodzi z 1926 roku. Kolejny materiał — o dziewięć lat starszy — to rejestracja pogrzebu Pił- sudskiego (1935 rok). Według danych z dnia 20 maja 2013 roku — przygotowanych w związku z opracowywaniem strategii udostępniania zasobów programowych — zasoby archiwalne obejmują w tej chwili cztery tysiące siedemset dwadzieścia trzy (18%) audycje ze zbiorów użyczonych (wyprodukowanych do 31 grudnia 1993 roku) oraz dwadzieścia jeden tysięcy pięćset pięćdziesiąt pięć (82%) audycje ze zbiorów telewizyjnych (od 1 stycznia 1994 roku)24.
20 W tej części wykorzystuję fragmenty swojego referatu: Kulturotwórcza funkcja telewizji regional- nej na przykładzie działalności TVP Łódź, przygotowanego na konferencję: „Rola Oddziałów Tereno- wych TVP S.A. w rozwoju społeczeństwa informacyjnego” (26 czerwca 2013, Łódź).
21 Leksykon dziennikarzy Ziemi Łódzkiej 1945–2005, Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej Oddział w Łodzi, Łódź 2013, s. 125.
22 Na podstawie wywiadu z Heleną Ochocką przeprowadzonego 30 lipca 2013 roku.
23 Na podstawie wywiadu przeprowadzonego z Danutą Sędkiewicz 11 czerwca 2013 roku.
24 Na podstawie zestawienia przygotowanego przez Danutę Sędkiewicz.
Zdecydowana większość zbiorów — 94,63% (czyli dwadzieścia cztery tysiące osiemset sześćdziesiąt sześć audycje) — to programy w zapisie analogowym (wśród nich znajduje się dwa tysiące trzysta dwadzieścia dziewięć audycji w kopiach cyfro- wych), pozostałe 5,37% (tysiąc czterysta dwanaście programów) to audycje zapisane cyfrowo25. Warto wspomnieć, że w zasobach łódzkiego Archiwum znajduje się po- nad tysiąc trzysta rolek materiałów zarejestrowanych na taśmie światłoczułej.
Ze zgromadzonych zbiorów mogą korzystać przede wszystkim: dziennikarze oraz sekretariat programowy, ale także osoby z zewnątrz (instytucje, muzea, osoby pry- watne). W wypadku tej drugiej grupy zainteresowanych konieczna jest jednak zgo- da dyrektora, poprzedzona stosowną pisemną prośbą26. Sama mogę potwierdzić, że Archiwum Telewizji Łódzkiej „żyje” — nie chodzi tylko o rosnącą liczbę materiałów, ale także — a może głównie — o zainteresowanie jego zasobami. Prawie każdej mojej wizycie towarzyszyły osoby, które zwracały się z prośbą do pracowników o pomoc w wyszukaniu materiału lub przygotowanie zestawienia programów. Osobami zgła- szającymi się do Archiwum kierują rożne motywacje — niektórzy szukają konkret- nego programu (który sami zrealizowali albo w którym występowali), innych intere- sują audycje z danym bohaterem (jako przykład niech posłużą osoby interesujące się twórczością Eleni czy Grażyny Świtały), zdarza się też, że kryteria wyszukiwania są bardzo szeroko zakreślone i przez to wymagające większego nakładu czasu i pracy — na przykład „powojenna Łódź”, „elektryfi kacja Łodzi” czy materiały z lat 70. lub 80., wykorzystywane w celach dokumentacyjnych do fi lmów dokumentalnych27.
Archiwum łódzkiego ośrodka przez długi czas wyróżniało się na tle zbiorów po- zostałych oddziałów TVP: „Oprócz archiwum kasetowo-taśmowego było archiwum fonografi czne, czyli taśmy magnetofonowe, płyty analogowe, płyty CD; było archi- wum fotografi czne; były książki. Także był to dział taki dość szeroki. Wszędzie Łódź była stawiana jako wzór”28 — zwraca uwagę Helena Ochocka.
Wpływ Internetu
Uchodzące za ostoję konserwatyzmu instytucje, wśród których mieszczą się także ar- chiwa, w przeświadczeniu wielu — pokryte kurzem i pajęczynami, mają szansę bycia odkrytymi na nowo — głównie za sprawą Internetu.
Początki Internetu łączą się z eksperymentem naukowców z Uniwersytetu Kalifor- nijskiego w Los Angeles, przeprowadzonym pod koniec 1969 roku, który dał począ-
25 Ibidem.
26 Na podstawie wywiadu przeprowadzonego 11 czerwca 2013 roku z Danutą Sędkiewicz.
27 Ibidem.
28 Na podstawie wywiadu z Heleną Ochocką przeprowadzonego 30 lipca 2013 roku.
tek poprzednikowi dzisiejszego Internetu, czyli sieci ARPANET29. Obecnie Internet traktowany jest jako odrębne medium, które — czemu w czasach dynamicznie po- stępującego rozwoju technologicznego i poszukiwania nowych kanałów medialnych dystrybuowania treści trudno się dziwić — wchodzi także w relacje z mediami trady- cyjnymi, na przykład przez stwarzanie im nowej platformy publikowania wyprodu- kowanych przekazów. W ten sposób globalna sieć umożliwia intensyfi kację kontaktu z tradycyjnie pojmowanym nadawcą medialnym, ale też między samymi odbiorcami (fora internetowe, czaty, komunikatory itp.).
Wszechobecna konwergencja mediów, pojmowana jako „postępujące wzajemne powiązanie i przenikanie się sieci telekomunikacyjnych, audiowizualnych i informa- tycznych. Podstawą, punktem wyjścia dla tych procesów jest technologia cyfrowa, wdrażana przez wyżej wymienione sektory, a konsekwencją stopniowe zacieranie się różnic między nimi”30, przyczynia się do rozmywania granic między starymi i no- wymi mediami. Internet zrewolucjonizował rynek mediów tradycyjnych, także te- lewizji.
Znaczenia Internetu nie można pominąć także przy rozpatrywaniu funkcjonowa- nia archiwów. Nie chodzi tutaj wyłącznie o istnienie internetowych katalogów, które ułatwiają wyszukiwanie interesujących nas danych, a które stają się standardowym elementem instytucji gromadzących dobra szeroko pojętej kultury, takich jak archi- wa czy biblioteki, ale przede wszystkim o możliwości zamieszczania i popularyzo- wania konkretnych przekazów medialnych, które bez tego nie trafi łyby do szerszego grona odbiorców.
Coraz wyraźniej funkcjonowanie każdego archiwum nierozerwalnie łączy się z techniką — zarówno przez gromadzenie oraz katalogowanie materiałów, jak i przez zmiany na poziomie samych nośników. Zmiany te wpływają również na komunikację z odbiorcą — Internet, a zwłaszcza serwisy społecznościowe, umożliwiły archiwal- nym materiałom przeżywanie „drugiej młodości”. Archiwum Telewizji Łódzkiej od niedawna funkcjonuje także w przestrzeni wirtualnej. Jego zbiory docierają do od- biorców dzięki dwom popularnym kanałom YouTube31 i Facebook32. Konto na YT:
29 Zob. http://www.internet-foundation.org/index.php/historia [dostęp: 20 lutego 2013].
30 L. Słupek, Konwergencja mediów, [hasło w:] Słownik terminologii medialnej, red. W. Pisarek, Kra- ków 2006, s. 105.
31 YouTube należy do najlepszych platform promocji w sieci: „Według badań przeprowadzonych przez fi rmę badawczą Gemius SA, 90% polskich internautów ogląda fi lmy w sieci, korzystając przede wszystkim z serwisu YouTube. Został on uruchomiony w 2005 roku i dziś jest jednym z najpopularniej- szych miejsc w sieci, odwiedzanym przez miliony ludzi na całym świecie”. Zob. M. Winiarska, E-fi lm jako najnowszy sposób percepcji sztuki fi lmowej, [w:] Internetowe gatunki dziennikarskie, red. K. Wolny- -Zmorzyński, W. Furman, Warszawa 2010, s. 220.
32 Jak donoszą wirtualnemedia.pl, w Polsce Facebooka używa obecnie (stan z 3 grudnia 2012 roku) ponad 9,6 mln internautów: „Z Facebooka korzysta 25,05 proc. mieszkańców i 40,44 proc. internautów z Polski. Największy odsetek członków portalu z naszego kraju ma od 18 do 24 lat, a następne grupy wiekowe to 25–34, 13–15, 35–44 i 16–17. 52 proc. użytkowników Facebooka z Polski stanowią kobiety,
tvplodzarchiwum, które istnieje od 19 kwietnia 2013 roku, do dzisiaj udostępniło siedemnaście plików wideo, mających łącznie dwieście dziewięćdziesiąt tysięcy sto siedemdziesiąt siedem wyświetleń33. Archiwalne nagrania pochodzą z różnych okre- sów, prezentują szeroki zakres tematyczny, bez wątpienia stanowią ciekawy przegląd
„perełek” zrealizowanych w Telewizji Łódzkiej. Z kontem w serwisie YT skorelowany jest facebookowy profi l: TVP Łódź Archiwum, założony 3 czerwca 2013 roku, który już zaledwie w ciągu jedenastu dni zdobył sto sześćdziesiąt trzy „lajki”!34
Jedną z najważniejszych zalet Internetu, który można już traktować jako dobro powszechne, jest znoszenie granic przestrzennych i czasowych. Nowe medium bez problemu pokonuje barierę, na jaką natrafi ają mające ograniczony zasięg stacje ra- diowe czy telewizyjne. Problemem nie jest także ograniczenie czasowe, gdyż materiał zamieszczony w serwisie YouTube czy „zalinkowany” na Facebooku każdy odbiorca może odtworzyć w dogodnym dla siebie czasie, przewinąć czy zatrzymać, obejrzeć wielokrotnie. Ta właściwość Internetu staje się szansą dla lokalnych i regionalnych stacji telewizyjnych, gdyż umożliwia oglądanie lokalnych materiałów nie tylko na obszarze całego kraju, ale i poza jego granicami, a także dla archiwalnych perełek, będących dokumentem dawnych czasów.
An archive of TVP Łódź — between culture, technology and communication
Summary
One of the manifestations of the cultural activities of media are functioning in their structures archives.
TVP Łódź has formalized archive since the early 90s of the twentieth century. Previously the tele- vision collected fi lm stocks, but this activity was not organized on a larger scale. Archive collects pro- grammes prepared by journalists. Th e oldest recording comes from 1926.
Th e functioning of the archive is greatly linked with the technique — both by collecting and cata- loging materials, as well as by changes of carriers (especially important are their weight and capacity).
Th ese changes also infl uence the communication with the customer — the Internet and social net- working sites have enabled archival materials experiencing of “second youth,” thereby improving the image of Polish Television.
48 proc. to mężczyźni”. Zob. Ponad 9,6 mln użytkowników Facebooka w Polsce. Demotywatory najpopu- larniejsze, http://www.wirtualnemedia.pl/artykul/ponad-9-6-mln-uzytkownikow-facebooka-w-polsce- demotywatory-najpopularniejsze [dostęp: 14 czerwca 2013].
33 Stan z 14 czerwca 2013 roku.
34 Stan z 14 czerwca 2013 roku.
