Tradycje
TRADYCJE BATALIONU
Na mocy Decyzji Nr 96/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 2 listopada 1992 r. 11. Batalion Łączności przyjął tradycje bojowe 1. Batalionu Łączności wchodzącego w skład 1. Dywizji Pancernej dowodzonej w okresie II wojny światowej przez gen. Stanisława Maczka. Obecnie wspomniane tradycje kontynuuje 11.
Batalion Dowodzenia im. gen. broni Zygmunta Sadowskiego 11. Dywizji Kawalerii Pancernej w Żaganiu.
1. Batalion Łączności wywodzi swój rodowód ze Szwadronu Łączności 10. Brygady Kawalerii Zmotoryzowanej sformowanego 1 października 1937 r. w Rzeszowie, w koszarach dyonu przeciwpancernego przy ul. Lwowskiej o stanie osobowym 1 oficer oraz 46 szeregowych64. Szwadron ten walczył w składzie tej brygady w kampanii wrześniowej 1939 r. 19 września 1939 r. jako zwarty pododdział przekroczył granicę polsko - węgierską. Jego żołnierze zostali rozbrojeni i internowani. Wielu z nich uciekło z obozów i różnymi drogami oraz środkami transportu przedostało się do Francji.
Pod koniec maja 1940 r. przystąpiono do organizacji Brygady Lekkiej Zmotoryzowanej, a w jej składzie szwadronu łączności. Wkrótce wspomniana brygada przemianowana została na 10. Brygadę Kawalerii Pancernej. Część szwadronu łączności weszła w skład I rzutu bojowego 10. BKPanc pod dowództwem gen.
bryg. Stanisława Maczka, która wzięła udział w kampanii francuskiej i 18 czerwca 1940 r. została rozwiązana.
Pozostała część szwadronu wraz z II rzutem 10. BKPanc pod dowództwem płk. dypl. Kazimierza Dworaka ewakuowana została 25 czerwca 1940 r. do portu Liverpool w Anglii, a stąd do rejonu Douglas w Szkocji.
5 lipca 1940 r. przystąpiono do formowania 2. Brygady Strzelców, a w jej składzie 2. Kompanii Łączności. 25 października 1940 r. zatwierdzono zmianęnazwy 2. BS na 10. Brygadę Kawalerii Pancernej. Równocześnie pododdziały wchodzące w skład brygady otrzymały nowe nazwy i numery m.in. 2. Kompania Łączności przemianowana została na 10. Szwadron Łączności.
25 lutego 1942 r. rozpoczęto formowanie 1. Dywizji Pancernej pod dowództwem gen. bryg. Stanisława Maczka. W składzie dywizji, zgodnie z brytyjskim etatem wojennym, przystąpiono do organizacji Oddziałów Łączności 1. Dywizji Pancernej. 28 sierpnia 1942 r. Oddziały Łączności 1. DPanc rozpoczęły funkcjonowanie w składzie:
- 1. Szwadron Łączności - kpt. Hieronim Kurek;
- 2. Szwadron Łączności - por. Ferdynad Bissinger;
- 10. Szwadron Łączności - por. Jan Kowal;
- 16. Szwadron Łączności - kpt. Wacław Woronowicz.
Na początku 1943 r. przeprowadzono reorganizację Oddziałów Łączności 1. DPanc, w efekcie której uległa zmianie ich struktura organizacyjna. Struktura ta przedstawiała się następująco:
- Dowództwo Łączności 1. DPanc;
- Dowództwo Łączności 10. BKPanc;
- Dowództwo Łączności 16. BPanc;
- Dowództwo Łączności Grupy Wojsk Wspierających;
- 1. Szwadron Łączności (Kwatera Główna 1. DPanc)65;
- 2. Szwadron Łączności (Grupa Wojsk Wspierających);
- 3. Szwadron Łączności (Dowództwo Służb i Tyłów);
- 10. Szwadron Łączności (10. BKPanc);
- 16. Szwadron Łączności (16. BPanc);
- Pluton Parkowy;
- Pluton Techniczny.
12 października 1943 r. rozpoczęto reorganizację 1. DPanc polegającą m. in. na likwidacji Grupy Wojsk Wspierających i Dowództwa Służb i Tyłów, wyłączenia z dywizji jednej skadrowanej brygady pancernej oraz utworzeniu brygady strzelców i artylerii dywizyjnej. Reorganizacją objęte zostały także Oddziały Łączności 1.
DPanc. Dotychczasowy 3. Szwadron Łączności przeformowany został w Szwadron Dowodzenia złożony z plutonu technicznego, plutonu materiałowego i czołówki naprawczej. 10. Szwadron Łączności przemianowany został na 3. Szwadron Łączności, natomiast 16. Szwadron Łączności na 10. Szwadron Łączności.
Z nadwyżek stanu osobowego utworzona została kadrowa 16. Kompania Łączności dla nowej 16. Brygady Pancernej. Po zakończeniu reorganizacji struktura Oddziałów Łączności przedstawiała się w sposób następujący:
- Dowództwo Łączności 1. DPanc;
- Dowództwo Łączności 10. BKPanc;
- Dowództwo Łączności 3. Brygady Strzelców;
- Dowództwo Łączności Artylerii Dywizyjnej;
Przedstawiona struktura nie uległa zmianom do 1947 r. 18 maja 1945 r. płk Jan Grajkowski przekazał obowiązki dowódcy Oddziałów Łączności 1. DPanc ppłk dypl. Zygmuntowi Chamskiemu.
15 lipca 1945 r. Oddziały Łączności 1. Dywizji Pancernej otrzymały nazwę 1. Batalion Łączności, a w kwietniu 1946 r. 1. Batalion Łączności 1. Dywizji Pancernej, mając w swym składzie szwadron dowodzenia łączności oraz 1, 2. 3 i 10 Szwadron Łączności.
Dowódcą batalionu został ppłk dypl. Zygmunt Chamski. Sprawował on dowództwo do 10 czerwca 1947 r. 20 września 1947 r. rozwiązano 1. Batalion Łączności 1. Dywizji Pancernej.
Swoje święto obchodził on 29 czerwca w rocznicę święta Wojsk Łączności w II Rzeczypospolitej. Jego żołnierze nosili na kołnierzach mundurów czarnoniebieskie proporczyki.
(1949-92); 11. Batalionu Łączności 11. Dywizji Kawalerii Pancernej im. Króla Jana III Sobieskiego (1992-94). Na mocy tej samej decyzji na dzień 29 czerwca ustanowione zostało Święto 11. Batalionu Dowodzenia im. gen.
broni Zygmunta Sadowskiego 11. Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej.
PATRON 11 BATALIONU DOWODZENIA
generał broni Zygmunt Sadowski
Urodził się 20 kwietnia 1946 r. w Stawiskach, w ówczesnym województwie bialskopodlaskim. Zasadniczą służbę wojskową odbywał w latach 1964-1965 jako marynarz w Centrum Szkolenia Specjalistów Marynarki
Wojennej w Ustce. Po jej zakończeniu kontynuował służbę jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych w Poznaniu. W 1968 r. został jednym z jej wyróżniających absolwentów, promowany do stopnia
podporucznika przez gen. Józefa Urbanowicza.
Pierwszy przydział otrzymał do 13. Pułku Zmechanizowanego 5. Dywizji Pancernej w Kożuchowie, gdzie dowodził plutonem i kompanią oraz był szefem sztabu batalionu czołgów.W 1976 r. w drodze wyróżnienia został skierowany na studia w AkademiiWojsk Pancernych w Moskwie. Po ich ukończeniu, w 1979 r., został
wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 18. Pułku Czołgów 4. Dywizji Zmechanizowanej w Wędrzynie. W okresie 1981-1984 dowodził 12. Pułkiem Zmechanizowanym 4. Dywizji Zmechanizowanej w Gorzowie
Wielkopolskim. Dowodzony przez niego pułk uzyskał tytuł przodującej jednostki Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 1984 r. powierzono mu obowiązki szefa sztabu-zastępcy dowódcy 5. Dywizji Pancernej stacjonującej w Gubinie. Po ukończeniu w 1988 r. Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, w stopniu
pułkownika, objął 2-letnie dowodzenie 11. Dywizją Pancerną w Żaganiu.
W latach 1990-1996 pełnił funkcję szefa sztabu-zastępcy dowódcy ŚOW we Wrocławiu. Na tym stanowisku kierował w 1994 r. m.in. pierwszymi ćwiczeniami międzynarodowymi w ramach programu "Partnerstwo dla Pokoju" pk. "Most Współpracy" (CooperativeBrigde) w Biedrusku, w którym uczestniczyło 900 żołnierzy z 13
państw. W 1991 r. Prezydent RP nadał mu stopień generała brygady. W 1996 r. został szefem Zarządu Programowania Rozwoju Sił Zbrojnych Sztabu Generalnego WP. Kierował wówczas pracami Zarządu nad opracowaniem projektu Programu Integracji z Organizacją Traktatu Północnoatlantyckiego i Modernizacji Sił
Zbrojnych RP na lata 1998-2012" i "Kwestionariusza Planowania Obronnego" oraz wykorzystania
"ModeluZarządzania Zasobami Obronnymi". W latach 1998-2000 pełnił obowiązki dowódcy Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego w Krakowie.
W maju 1999 r. otrzymał stopień generała dywizji. W 2001 r. został pierwszym polskim dowódcą polsko-niemiecko-duńskiego Wielonarodowego Korpusu Północ-Wschód w Szczecinie. Dowodził lądowym komponentem podczas ćwiczeń pk. "StrongResolve 2002". Był laureatem prestiżowej nagrody "Buzdygany"
nadanej mu przez tygodnik "Polska Zbrojna" w 1995 r. W sierpniu 2001 r. awansowany został do stopnia generała broni.
W 2002 r. wpisano go do Honorowej Księgi Ministra Obrony Narodowej. Zmarł nagle, 17 grudnia 2003 r.
Został pochowany na wrocławskim Cmentarzu Grabiszyńskim. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Bundeswehry, a
pośmiertnie - Medalem Wielonarodowego Korpusu Północ - Wschód.
Decyzja Ministra Obrony Narodowej w sprawie nadania imienia patrona.
