JAN STĘPIŃSKI, ANDRZEJ MĄDRALA, STEFAN ANGIELSKI
ZWIĘKSZENIE PRZEZ SULFONYLOMOCZNIK, SPC-703, POWINOWACTWA INSULINY DO JEJ RECEPTORÓW
W KANALIKACH NERKOWYCH SZCZURA
2 Zakładu Biochemii Klinicznej, Instytutu Patologii Akademii Medycznej w Gdańsku
1 Nowy preparat przeciwcukrzycowy z grupy sulfonylomoczników, SPC-703, podawany przez 5 dni szczurom normalnym, niegłodzonym, indukował hipoglikemię bez uchwytnych zmian w przebiegu insuline- mii. 2. SPC-703 dodany w stężeniu 1 mM do izolowanych kanalików ne- rek szczura nie miał wpływu na proces glukoneogenezy. 3. Izolowane
kanaliki kory nerek szczurów wykazują zdolność wiązania insuliny.
Stwierdzono dwa różne rodzaje miejsc wiązania insuliny, o wysokim
(receptory I) i niskim (receptory II) powinowactwie, których stałe wiązania są podobne do opisywanych dla innych narządów. 4. Izolowane kanaliki nerek szczurów, traktowanych przez 5 dni SPC-703 w dawce100 mg/kg ciężaru ciała, wykazywały zwiększoną zdolność wiązania in-
suliny do receptorów I. Stała powinowactwa K, dla insuliny wzrasta dwukrotnie z 6.9 X 108 M-! do 1.3 X 109 M-1 5. SPC-703 dodany in vitro do kanalików nerkowych nie miał wpływu na wiązanie insuliny. 6. Przy- puszcza się, że jednym z mechanizmów hipoglikemizującego działania SPC-703 może być stymulacja interakcji receptor—insulina.Hipoglikemizujące działanie doustnych leków przeciwcukrzycowych może być spowodowane z jednej strony stymulacją utylizacji glukozy przez tkanki obwodowe z drugiej zaś zahamowaniem procesu glukoneo- genezy w wątrobie i nerkach. Preparaty z grupy biguanidów hamują glu- koneogenezę, podczas gdy mechanizm działania przeciwcukrzycowego sulfonylomoczników jak dotąd nie został w pełni wyjaśniony. Stwierdzo- no, że tolbutamid, lek z grupy sulfonylomoczników powszechnie stoso- wany w leczeniu cukrzycy dorosłych, podany jednorazowo powoduje przejściowy wzrost stężenia insuliny w krwi (1, 2, 3). Podczas gdy poda- wany przewlekle zmniejsza zawartość insuliny w komórkach beta wyse- pek trzustki zwierząt doświadczalnych, prowadząc do zmniejszenia sekre- cji insuliny do krwiobiegu (3,5,6). Wynika, stąd że przy obniżonym poziomie insuliny w krwi sulfonylomoczniki wykazują właściwości hipo- glikemizujące. Fakty te wskazują na istnienie pozatrzustkowego mecha- nizmu działania sulfonylomoczników (7, 8), aczkolwiek do ich ujawnienia niezbędna jest obecność insuliny, której działanie mogą potęgować. Jed- nym z wielu ogniw, w którym mogą współdziałać z insuliną jest jej re- ceptor. Ostatnio wykazano, że przewlekłe podawanie sulfonylomoczników prowadzi do wzrostu ilości receptorów insuliny błon plazmatycznych wą- troby (11) oraz monocytach krwi ludzi z cukrzycą nieketonową (10). Obec- ność receptorów insuliny stwierdzono w wielu tkankach (26—29), m. inn.
też w komórkach kanalików nerkowych (22—25).
Celem obecnej pracy było zbadanie wpływu nowego preparatu prze- ciwcukrzycowego, SPC-703 [N-(p-toluenosulfonylo)-5-metylo-2-pirazoli-
2 — Diagn. Lab.
no-l-karbonamid] na kinetyke wiązania insuliny z izolowanymi kanali- kami kory nerki szczura. Preparat ten był przedmiotem licznych badań prowadzonych w naszym Zakładzie.
MATERIAŁ I METODY
Do doświadczeń użyto szczurów samców rasy Wistar, wagi 240—300 g, karmionych standardową dietą. Zwierzęta podzielono na dwie grupy.
Pierwsza grupa otrzymywała 29/0 kleik skrobiowy w ilości 20 ml/kg cię- żaru ciała codziennie przez 5 dni, między godziną 8 a 9 rano. Druga grupa otrzymywała w tym samym czasie SPC-703 w 2% kleiku skrobiowym w dawce 100 mg/kg ciężaru ciała. W dwie godziny po podaniu ostatniej dawki kleiku, szczury usypiano Nembutalem w dawce 50 mg/kg ciężaru ciała a następnie z aorty brzusznej pobierano krew w celu oznaczenia poziomu glukozy i insuliny w surowicy. Glukozę oznaczano przy pomocy apartu Glucose Analyzer f-my Beckman, natomiast insulinę metodą po- dwójnych przeciwciał (12).
Kanaliki kory nerki szczura izolowano według zmodyfikowanej metody Gudera (13). Nerki po jednominutowej perfuzji 20 ml zimnego buforu Krebsa-Ringera pH 7,4 bez wapnia, schładzano do temperatury + 4°
w zimmnym 0,99/o NaCl. Kore nerki oddzielona od rdzenia cieto na bardzo drobne kawaleczki i zawieszano w buforze wodoroweglanowym Krebsa- -Ringera pH 7,4 bez wapnia zawierającym 17/0 albuminę, 3 mM glukozę oraz 0,05%/6 kollagenazę. Zawiesinę inkubowano przez 80 min. w tempe- raturze 30C w atmosferze 50/0 CO; z 95% O,. Strawioną tkankę sączono przez nylonowe sitko do herbaty i wirowano w probówkach plastikowych przez 1 min. przy 50 x g w temperaturze 0-—4 C. Spurnatant odrzucano a osad kanalików delikatnie zawieszano w zimnym buforze wodorowęgla- nowym Krebsa-Ringera pH 7,4 i wirowano jak wyżej. Dwukrotnie prze- myte w ten sposób kanaliki zawieszano w buforze Kfebsa-Ringera zawie- rajacym 1%/ albuminę oraz 25 mM bufor HEPES o pH 7,4. Do jednego doświadczenia używano kanalików izolowanych od 3—4 szczurów. Bioło- giczną aktywność kanalików kontrolowano ich zdolnością do syntezy glukozy z 5 mM 1-mleczanu jako substratu. W tym celu kanaliki inku- bowano przez 20 min. w temperaturze 37”C w środowisku wodorowęgla- nowego buforu Krebsa-Ringera pH 7,4. Ilość powstającej glukozy ozna- czano metodą enzymatyczną używając zestawu GOD-Perid firmy Boehrin- ger (Mannheim, RFN).
Doświadczenia nad wiązanem insuliny z izolowanymi kanalikami kory nerki szczura przeprowadzano w środowisku 25 mM buforu wodorowę- glanowego Krebsa-Ringera zawierającego w objętości końcowej 0,6 ml dodatkowo 1 mM glukozę, 10/6 albuminę, natywną oraz znakowaną jodem J-125 insulinę w stężeniach wzrastających od 0,2 do 40000 ng/ml. Zawie- sinę kanalików dodawano w ilości 3—4 mg białka na próbę. Próby inku- bowano w silikonowanych naczynkach, w atmosferze 5% CO; z 95% О, przez 30 min. w temperatuze 30°C. Po inkubacji do prób dodawano po 4 ml zimnego buforu Krebsa-Ringera pH 7,4 z 1% albuminą i natych- miast wirowano przez 5 min. przy 1000 x g. Radioaktywność osadu po oddzieleniu supernatantu liczono w liczniku Ultrogamma firmy LKB.
Na podstawie uzyskanych wyników obliczono całkowitą ilość związanej z kanalikami insuliny oraz wielkość wiązania niespecyficznego to znaczy w obecności wysokiego stężenia natywnej insuliny (40 ug/ml).
Z różnicy pomiędzy wiązanem całkowitym i niespecyficznym wyliczano
ilość insuliny związanej specyficznie. Uzyskane wyniki analizowano me- toda Scatcharda (14, 15, 16)) w celu określenia stałej powinowactwa insu- liny do receptora (K,„) oraz pojemność miejsc wiążących insulinę (R) z izolowanymi kanalikami kory nerki szczura. Prawdopodobieństwo róż- nie obliczono testem t-Studenta dla pomiarów niesparowanych.
Białko oznaczano metodą Lowrego (17) używając albuminy wołowej jako standardu.
Kollagenaza typ IV oraz albumina wołowa pochodziły z firmy SIGMA Chemical Co (St. Louis, USA), monokomponentna insulina wieprzowa z firmy NOVO (Copenhagen, Dania). Biologicznie aktywną insulinę zna- kowaną jodem J-125 o aktywnościach około 100 mCi/mg uzyskano od M. Dominiczaka (18). Pozostałe odczynniki pochodziły z P.O.Ch. Gli- wice. $PC-703 syntetyzowano w Zakładzie Technologii Środków Leczni- czym AM w Gdańsku.
WYNIKI
Poziom glukozy w osoczu krwi (tab. I) szczurów, które otrzymywały SPC-703 był niższy w porównaniu z grupą kontrolną o około 25/0.
W obu grupach zwierząt Średnie stężenie insuliny wynosiło 1,8 ng/ml, nie zaobserwowano różnie w poziomie insuliny w obu badanych grupach zwierząt. Nie wykazano również różnie w szybkości syntezy glukozy w izolowanych kanalikach kory nerki szczura. Wielkość glukoneoge- nezy z l-mleczanu wynosiła 35 i 34 nmole glukozy mg białka, odpo- wiednio dla kanalików izolowanych od szczurów kontrolnych i otrzymu- jących SPC-703. Jak widać z rye.1, ilość insuliny związnej z kanalikami w obecności 0,1 nM “I-insuliny zwiększa się w czasie i po 60 minutach inkubacji w temperaturze 30?C osiąga wartość około 12/6 całości dodanej insuliny. Wiązanie niespecyficzne, w obecności wysokich stężeń natyw- nej insuliny, rośnie od 1%/v w czasie zero do 50/6 całości dodanej insuliny po 60 minutach inkubacji.
Tabela I. Wpływ SPC-703 na stężenie glukozy, insuliny w osoczu krwi oraz szybkość syntezy glukozy z 5 mM 1-mleczanu przez izolowane kanaliki kory nerek
szczurów
Glukoza и бб Insulina Glukoneogeneza w kanalikach ali
20 min (mg/100 ml) (ng/ml) (amole glukozy/mg białka/
Kontrola 169 + 19 1,8 = 1,3 35 £ 10
(23) (18) (4)
+ SPC-703 198 = 23 1,8 + 1,0 34413
(40) (24) (6)
Pp. < 0,001 NS _NS_
Wyniki przedstawiono jako wartości średnie (X) £ odchylenie standardowe (SD), W nawiasach podano ilość badań.
Procent specyficznie wiązanej insuliny stopniowo obniża się wraz
ze wzrostem jej stężenia dając charakterystyczny obraz krzywej sig-
moidalnej (ryc. 2A). W obecności 0,04 nM insuliny wiązanie spe-
cyficzne wynosi około 8% i maleje do wartości poniżej 2% w obec-
ności 40 nM insuliny. Analiza tych wyników metodą Scatcharda (ryc. 2B)
W 42
1>
© ое&
3
© Bt3 R
= 6r
3 gł. 3 Ryc. 1. Wpływ czasu inkubacji na wiąza-
3 nie insuliny z izolowanymi kanalikami
+ kory nerki szczura.
= 2 Kanaliki inkubowano w temperaturze
Я 30%C w obecności 0,1 nM !5]-insuliny:
| | i р ; | wiązanie całkowite — O; wiązanie nie-
© 5 20 30 4 50 60 specyficzne — ©; wiązanie specyficz- Czas inkubacji (min.) ne — Ф
Z
5 в
Św 9 8 8 4
u с
Z Gg
38 Рыб
8 7
= : ``?SS
g >№ ŚW
NS 5 3 2
а Ś | |
S 01 0 100
= gp Insulina. (nM)
N 3 2|-
5 3 3 tr
5 o
01 |
Insulina związana. (pmole/mq bialka)
02 l 03 \ 04 1 05 06 07 08 |Ryc. 2. Wpływ stężenia insuliny na wielkość wiązania insuliny z izolowanymi ka- nalikami kory nerki szczura.
A — Zależność między stężeniem całkowitym insuliny a procentem jej specyficznego wiązania z kanalikami.
В — Krzywa Ścatcharda: zależność między stężeniem insuliny związanej a wiel- kością współczynnika insuliny związanej do wolnej. (B/F vs B).
wykazała istnienie dwóch rodzajów miejsc wiążących insulinę, różniących się zarówno powinowactwem do hormonu jak i pojemnością (czyli stęże- niem receptorów).
Pierwszy typ miejsc wiążących (tab. II) posiadał stałą powinowactwa
К. wynoszącą 6,9 X 10% M”. Ponad 20 niższe było powinowactwo insuliny
do drugiego typu miejsc wiążących (K, = 3 X 10' M). Jednak ich stę-
żenie było z kolei 20 wyższe (R, = 2,2 X 107* mola/mg białka) aniżeli
receptorów I typu (R, = 10,5 X 107% mola/mg białka). SPC-703 dodany
in vitro do środowiska inkubacyjnego w stężeniu I mM nie zmienił cha-
rakterystyki miejsc wiążących insulinę (dane nieprzedstawione). Wyraź-
nie zmieniła się charakterystyka receptorów insuliny w kanalikach izo-
lowanych od szczurów otrzymujących przez 5 dni SPC-703 (tab. II). Po-
Tabela II. Wpływ przewlekle podawanego SPC-703 na parametry kinetyczne wiązania insuliny z izolowanymi kanalikami kory nerki szczura.
Receptory I . Receptory II
НЫ Pojemność — Ro miej Pojemność — Ro (M-1) а _ (mole/mg białka) (M-1) a (mole/mg białka)
Kontrola 6,9* +: 0,9 (x 10%) 10,5: 1,3 (x 1075) 3,0::0,6 (x 107) 222404 ив (п == 8)
SPC-703 1,3 + 0,2 (х 10%) 9,2+0,7 (x 1075) 24+0,2 (x 10) 24+0,4 (x 10-85)
(nm = 11)
р < 0,025 NS b NS NS
a) Wyniki przedstawiono jako wartości średnie z „n*” doświadczeń (X) + średni
błąd średniej (SEM).b) NS oznacza brak statystycznie znamiennych różnie między wynikami.
winowactwo tych kanalików do insuliny wzrastało prawie dwukrotnie (K, = 1,3 X 10” M”) przy niezmienionym stężeniu (R, = 9,2 X 10-% moli/
/mg białka). Nie ulegały zmianom parametry kinetyczne drugiego (o ni- skim powinowactwie) rodzaju miejsc wiążących insulinę. Efektem tych różnic w powinowactwie był wzrost wiązana insuliny z kanalikami po- chodzącymi od szczurów otrzymujących in vivo SPC-703, szczególnie
w T
A T
Ryc. 3. Wpływ SPC-703 na wiązanie specyficzne
1257 Insulina związana (% calości/mą bialka)
Roinsuliny z izolowanymi kanalikami kory nerki @ р<005
a. szczura. , b p<002
Kanaliki izołowano z nerek szczurów kontrol- k nych (©) oraz otrzymujących przez 5 dni SPC- © p<Q01
-703 (©) w dawce 100 mg/kg ciężaru ciała. ,
Punkty na wykresie przedstawiają wartości 07 7 0 700 średnie + średnie odchylenie średniej (SEM) ” li ( M)
z 4 do 11 oznaczeń.
РАВЕН |
ujawniający się przy niskich stężeniach insuliny (ryc. 3), W obecności 6,04 nM do 1 nM insuliny wiązanie specyficzne tego hormonu przez ka- naliki kory nerki szczurów, którym podano SPC-708, było o około 40%
wyższe aniżeli w grupie kontrolnej. Dalszy wzrost stężenia insuliny po-
ciąga za sobą zmniejszenie różnic w zdolności wiązania insuliny przez
kanaliki. Powyżej 10 nM insuliny, ilość związanego hormonu jest prak- tycznie jednakowa w obu grupach badanych zwierząt.
DYSKUSJA
SPC-703 jest nowym doustnym preparatem hipoglikemizującym o dość efektywnym i długotrwającym działaniu (3, 19). 5PC-703 podawany prze- wlekłe nie powoduje wzrostu stężenia insuliny we krwi przy utrzymu- jącej się w dalszym ciągu hipoglikemii (3). Spostrzeżenia te potwierdzają wyniki przedstawione w tej pracy. Wydaje się również, że kilkudniowe podawanie SPC-703 nie powoduje trwałych zmian czynności komórek nerkowych. Wskazuje na to brak różnie w szybkości syntezy glukozy z l-mleczanu. Niższe aniżeli u innych autorów (13, 20) wartości gluko- neogenezy przypuszczalnie spowodowane są faktem iż zwierzęta przed doświadczeniem nie były głodzone (13, 21).
Ostatnio stwierdzono obecność receptorów insulinowych w błonach plazmatycznych nerki (23—26). Kinetyka wiązania insuliny z izolowa- nymi kanalikami kory nerki szczura (ryc. 2) jak i z błonami komórko- wymi nerki psa (25) jest bardzo zbliżona do tej jaką obserwowano w in- nych tkankach (11, 15,27—30). Błony plazmatyczne tkanek zawierają prawdopodobnie przynajmniej dwie populacje receptorów różniących się znacznie powinowactwem do insuliny jak i pojemnością dla tego hor- monu. Uzyskane przez nas (tab. II) stałe powinowactwa są całkowicie zgodne z uzyskanymi przez innych autorów (11, 25, 27—80). K, dla miejsc o wysokim powinowactwie waha się między 10* a 10* M”, natomiast dla miejsc o niskim powinowactwie wynosi od 10% do 10% M*'. Stwierdzone różnice w pojemności miejsc wiążących spowodowane są przypuszczalnie różną czystością preparatów błon plazmatycznych. Uzyskane przez nas niższe wartości R, są prawdopodobnie uwarunkowane tym, że w obec- nych doświadczeniach jako źródła receptorów używaliśmy całych komó- rek.
Przedstawione wyniki nie wykluczają możliwości istnienia jednorodnej populacji receptorów insuliny, których powinowactwo maleje wraz ze wzrostem stężenia tego hormonu. Istnienie takiego ujemnego oddziały- wania insuliny na jej receptor zostało już poprzednio wykazane (31, 32).
Zmiany charakterystyki wiązania insuliny z jej receptorem pod wpły- wem sulfonylomóczników jest jednym z licznych, postulowanych mecha- nizmów hypoglikemizującego działania tych leków (7-—9). Olefski i Rea- ven wykazali, że u pacjentów z cukrzycą dorosłych leczonych chlorpro- pamidem wzrasta około dwukrotnie ilość miejsc wiążących insulinę przez monocyty, czemu towarzyszy obniżenie poziomu glukozy w krwi. Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, że ilość receptorów monocytów krwi 2 ше- leczoną cukrzycą jest dwukrotnie niższa aniżeli u ludzi zdrowych. Wyka- zano ostatnio że glipizid indukuje podobne zmiany w błonach plazma- tycznych wątroby myszy (11). W obecnej pracy wykazalismy, ze SPC-703 powodował wzrost powinowactwa insuliny o wysokim powinowactwie do receptorów izolowanych kanalików kory nerki szczura (tab. II). Róż- nice pomiędzy wynikami naszymi a uzyskanymi przez innych autorów spowodowane są przypuszczalnie użyciem różnych leków przeciwcukrzy- cowych oraz odmiennych preparatów tkankowych.
Znaczenie obserwowanych zmian kinetyki wiązania insuliny z recepto-
rami należy przeanalizować z punktu widzenia możliwych fizjologicznych
stężeń tego hormonu w krwi. W osoczu krwi szczura poziom insuliny
waha sie od 0,1—1 nM. W tych warunkach dochodzi praktycznie tylko do interakcji pomiędzy hormonem a receptorami o wysokim powinowac- twie. Zwiększone powinowactwo receptorów do insuliny będzie prowa- dzić do zwiększonego wiązania tego hormonu w obecności bardzo niskich jego stężeń, co z kolei ujawni się jako wzmocniene działania biologicz- nego insuliny (ryc. 3). Wydaje się, że zarówno wzrost ilości receptorów jak i wzrost ich powinowactwa do insuliny pod wpływem długotrwałego podawania sulfonylomocznikéw moze tłumaczyć hypoglikemizujące dzia- łanie tych leków.
И. Стемпиньски, А. Моидраля, С. Аигельски
УВЕЛИЧЕНИЕ СУЛЬФОНИЛМОЧЕВИНОЙ, $РС-703, СРОДСТВА ИНСУЛИНА К ЕЁ РЕЦЕНТОРАМ В НОЧЕЧНЫХ КАНАЛЬЦАХ КРЫСЫ
Резюме
1. Новый противодиабетический препарат из групы сульфонилмочевины, 5РС- -703, подаваемый в течение 5 дней нормальным, не голодающим крысам, вызы- вал типогликемию без заметных изменений в инсулинемии. 2. 3РС-703 добавлен- ный к изолированным почечным канальцам крысы в концентрации 1 мм не сказывал влияния па глюкопеотенезу. 3. Изолированные канальцы коры почек крысы обладают свойством связывания инсулина. Установлены два разных типа ммст связывания инсулина, с высоким (рецепторы Г) (рецепторы П) сродетвом, KOTODL'X коистанты связывапия близки описываемым для других органов. 4. Изо- дированиые почечиые кавальцы крысы, подверженные действию 9РС-103 в те- чение 5 дией в коицентрации 100 мг/кг веса тела, обнаруживали повышенную способность связывания инсулина к рецепторам Т. Константа сродства К. для инсулина увеличивалась в два раза с 6,9108 М-? до 1,3X10 M. 5. 5PC-703 подлапный ш \Итбо в почечные канальцы пе оказывал влияния на связывание инсулина. 6. Полагается, что одним из механизмов гипогликемизирующего дей- ства $<РС-703 является стимуляция взаимодействия рецептор-инсулин.
J Stępiński, A. Mądrala, S. Angielski
SPC-703 SULPHONYLUREA INCREASES INSULIN AFFINITY FOR ITS RECEPTORS IN RAT RENAL TUBULES
Summary
A new antidiabetic drug from the group of sulphonylurea SPC-703 given for 5 days to normal, non-starved rats induced hypoglycaemia without significant chan- ges of insulinaemia. SPC-703 added in a i mM concentration to isolated renal tu- bules of rats had no effect on the process of gluconeogenesis. Isolated rat renal tubules show the ability of insulin binding. Two different sites of insulin. binding were found: with high affinity (receptors I) and with low affinity (receptors II) whose binding constants resembled those found in other organs. Isolated rat renal tubules treated for 5 days with SPC-703 100 mg/kg of body weight showed an increased ability of insulin binding by receptors I. The affinity constant K, for insulin increased twofold from 6.9 X10? M-! to 1.3 X 10° M71, SPC-703 added in vitro to renal tubules had no effect on insulin binding. It is supposed that one of the hypoglycaemic mechanisms of SPC-703 may be stimulation of the receptor-in- sulin interaction.
PISMIENNICTWO
1. Pfeiffer R.S., Pfeiffer M., Ditschuneit H., Ahn C.: Clinical and experimental studies of insulin secretion folowing tolbutamide and metahexamide admi- ristration. Ann. New York Acad. Sci., 82, 479-495, 1959.
2. Yalow R. S., Block H., Villozon M., Berson S. A.: Comparison of plasma insulin
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
1, 18.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
25.
26.
27.
levels following administration of tolbutamide and glucose. Diabetes, 9, 356—
362, 1960.
Wójcikowski Cz., Strzelecki T., Szłabowicz D.: Correlation among glucose, in- sulin and orally administred SPC-703 in blood-levels in rats and rabbits. Pol.
J. Pharmacol. Pharm., 27, 45—52, 1975.
Sodoyez J.C., Sodoyez-Goffaux F., Dunbar J. C., Foa P. P.: Reduction in the activity of the pamcreatic islets induced in normal rodents by prolonged treat- ment wtih derivatives of sulfonylurea. Diabetes, 19, 603—609, 1970.
Reaven G., Dray J.: Effect of chlorpropamide on serum glucose and immuno- reactive insulin concentratios in patients with maturity onset diabetes mellitus.
Diabetes, 16, 487—492, 1967.
Duckworth W.C. Solomon S.S., Kitabchi A.: Effect of chronic sulfonylurea
therapy on plasma insulin and proinsulin levels. J. Clin. Endocrinol. Metab., 35,585—591, 1972.
Feldman J. M. Lebowitz H.E.: Appraisal of the extrapancreatic actions of sulfonylureas. Arch. Intern. Med., 123, 314—322, 1969.
Levey G.S.: The efects of sulfonylureas on peripheral metabolic processes.
Fed. Proc., 36, 2720—2723, 1977.
Lebovitz H. E. Feinglos M.N. Harrey K., Bucholtz H. K., Lebovitz F. L.: Po- tentation of insulin action. A probable mechanizm for the antidiabetic action of sulfonylurea drugs. J. Clin. Endocrinol. Metab., 45, 601—604, 1977.
Olefsky J. M., Reaven G. M.: Effects of sulfonylurea therapy on insulin binding to mononuclear leucocytes of diabetie patients. Am. J. Med., 60, 89—95, 1976.
Feinglos M. N., Lebovitz H.E.: Sulfonylureas increase the number of insulin receptors. Nature, 276, 184—185, 1978.
Wójcikowski Cz., Zakolski W.: Radioimmunoassay of insulin by the double anti- body method evaluation of the technique in practice. Arch. Immunol. Ther.
Exp., 22, 355—368, 1974.
Guder W., Wiesner W., Stukowski B., Wieland O.: Metabolism of isolated kid-
ney tubules. Oxygen cosumption, gluconeogenesis and the effect of cyclic nu- cleotides in tubules from starwed rats. Hoppe-Seylers Z., Physiol. Chem., 352, 1319—1328, 1971.Scatchard G.: The attraction of proteins for small molecules and ions. Ann.
New York Acad. Sci., 51, 660—672, 1949.
Roth J.: Peptide hormone binding to receptors: a review of direct studies in vitro. Metabolism, 22, 1059—1973, 1973.
Klotz I. M., Hunston D. L.: Properties of graphical representations of multiple classes of binding sites. Biochemistry, 10, 3065—3069, 1971.
Lowry О., Rosebrough N., Farr A., Randall R.: Protein measurement with the Folin phenol reagent. J. Biol. Chem., 193, 265—275, 1951.
Dominiczak M.: Otrzymanie jodoinsuliny z zachowaną aktywnością biologiczną.
Diagn. Lab., 14, 75, 75-83, 1978.
Brzozowski Z., Angielski S., Wéjcikowski Cz.: O nowych potaczeniach i reak- cjach sulfonamidów z aminami. XIV. Własności hypoglikemizujące niektórych
pochodnych N-(benzenosulfonylo)-A2-pirazolino-1-karbonamidu. Acta Polon.Pharm., 31, 601—606, 1974.
Friedrichs D., Schoner W.: Stimulation of renal gluconeogenesis by inhibition of the sodium pump. Biochim. Biophys. Acta, 304, 142—160, 1973.
Friedrichs D., Schoner W.: Stimulation of renal gluconeogenesis by l-alanine and AIB. in Biochemical Aspects of Renal Function (S. Angielski and U. C.
Dubach eds), str. 79—84. Hans Huber Publishers, Bern 1975.
Stępiński J., Mądrala A., Angielski S.: Biochemiczna charakterystyka recepto-
rów insulinowych w izolowanych kanalikach kory nerki szczura. Streszczenie
XV Zjazdu P. T. Bioch., Gdańsk, 279, 1977.Posner B.I., Kelly P. A., Shiu R. P. C., Friesen H. G.: Studies of insulin, growth
hormone and prolaction binding tissue distribution, species variation and cha-racterisation. Endocrinology, 95, 521—581, 1974.
Suzuki K., Ohsawa N., Kosada K.: Radioreceptor assay for insulin. J. Clin.
Endocrinol. Metab., 42, 399—402, 1976.
Blanchard R. F., Davis P. J., Blans S. D.: Physical characteristic of insulin re-
ceptors on renal cell membranes. Diabetes, 27, 88—95, 1978.
Duckworth W. C.: Insulin and glucagon binding and degradation by kidney cell membranes. Endocrinology, 102, 1766—1774, 1978.
Kahn C.R., Freychet P., Roth J., Neville D. M.: Quantitative aspects of the in-
sulni — receptor interaction in liver plasma membranes. J. Biol, Chem., 249,2249—2257, 1974.
28.
29.
30.
31.
32.
33.
w
Gavin J. R. UI, Gorden P., Roth J., Archer J. A., Buell D. N.: Characteristics of the human lymphocyte insulin receptor. J. Biol. Chem., 248, 2202—2207, 1973.
Olefsky J., Jen P., Reaven G.: Insulin binding to isolated human adipocytes.
Diabetes, 23, 565—571, 1974.
Kahn C. R.: Membrane receptors for hormones and neurotransmitters. J. Cell.
Biol., 70, 261—286, 1976.
De Meyts P., Roth J., Neville Jr. D. M., Gavin III J.R., Leśniak M. A.: Insulin
interaction with it's receptors: experimental evidence for negative cooperativity.Biochem. Biophys. Res. Commun., 55, 154—161, 1973.
De Meyts P., Bianco A.R., Roth J.: Site-site interactions among insulin re- ceptors: characterization of the negative cooperativity. J. Biol. Chem., 251,
1877—1888, 1976.
Skowroński R., Dominiczak M.: Receptor insulinowy. Diagonstyka Laboratoryj- na, 15, 1979 (w druku).
Adres Autora: Jan Stępień, Zakład Biochemii Klinicznej, Instytut Patologii AM Gdańsku, Dębinki 7, 80-211 Gdańsk.
