Próba stosowania odczynu mikroprecypitacji do oznaczania larw nicieni rodzaju Strongylus

(1)

LESZEK GRZYWIŃ'SKI

PROBA STOSOWANIA ODCZYNU MIKROPRECYPITAOJI DO OZNACZANIA LARW NICIENI RODZAJU STRONGYLUS

Wobec

trudności,

a

częstokroć

nawet niemoimosc1, rozpo::nawania

młodych

larw niektórych nicieni

podjęto próbę różnicowania

ich

metodą immunologiczną, ściślej mówiąc,

CJdczymem mwoprecypi!ta- cji, który

znalazł już

szersze zastosowanie w parazytologii (Sar le s, 1938; Lawler, 1940; Otto, 1940; Mauss, 1940; Roth, 1941;

Oliver-Gonzalez, 1945; Kozar, 1948 i il11Ili).

Pierwszym obiekitem

doświadczaLnym były

larwy trrech igaitunków rodzaju Strongylus, a to: S. equinu.s, S. edentatus i S. vulgaris. Z cZJa- sem próby te

mi,ały lbyć

rozszerzone ,na dalsze rodzaje

¹

r'Odziny Strongy- lidae

pasożytujące

u konia.

Trudności jed:naikże

w zd:dbyciu odpowiednie- go

matertału

nie

pozwoliły

na

pełne

zrealioowainie planu.

Niniejsza notatka jest

więc

tylko doniesieniem na ,temat wykonanych

dotąd badań.

Do

badań użyto

antygenów

sporządzonych według

ogólnie

przyjętych

zasad.

D(jjrzałe

postaci oznaczonych gaitunków

pasożytów,

po

usunię

ciu ,z nich przewodu pokarmowego oraz

narządów

mzrodczych, podda- wano wysuszeniu w termostacie w temp. 37°C.

Następnie

rozcieraTIJO je na dTobny ,proszek, zaitapiano w fiolkach i 1prze~howywano w fodówce w temp. +4°C. Po uzyskaniu odpowiedniej

ilości

sproszkowanej substan- cji

sporządZIOilo

aintygen przez ekstrahowanie roztworem ,fizjologicmiym (w stosunku lg substancji na 100 ml roztworu) przez okres 8 dni,

często wstriząsając.

Uz~kany w ten sposób

wyciąg

·po prziefiltrowaniu zata- piano w

ampułkaoh

i po dwukrotnym

wyjałowieniu

w rtemp. 55°C przez 45 min. przechowywano w lodówce. Anty,geiny

sporządzano

w waru~ach

bezwzględnie jałowych,

co

zostało

stwierdzone bakteriologiczmie (1po- siewy).

,.Wiadomości Parazytologiczne", t. VI, nr 1, 1960.

(2)

28

^L. GRZYWIŃSKI

- - -· - - · ·

-

- - - -- -- - - -

Celem uzyskania sU'rowicy ze swoistymi

przeciwciałami

poszczegól- nych ga, tunków nicieni

przystąpiono

do uodparni, a1 nia rói1Ilymi aint~ge- nami króli!ków.

Każdemu

z 3 królików wstrzykiwano inny antygen prizez 3 dni po 2 ml

dożylnie

do vena auricularis lateraiis,

nas:tępnie,

'PO 7 dniach przerwy, dootrzewnowo przez 2 dni bardziej

rozcieńczony

antygen (1 ml antygenu na 1 ml roztworu fizj• ologicznego) i przez dalsze 3 dni pcmow- nie

ipo

2 ml an!tygenu

dożylnie.

Po 10 dniach przerwy ! badano surowice uodpa,rnianych królików,

stwierdzając

odczynem precypitacyjn~ obec-

ność przeciwciał

i brak reakcji w próbie kontvol, nej. Na gir:atnicy

zetknię

cia

się

r sur'Owicy i antygenu (1 : 400) t1WOrzyly

się

1po

upływie

2 - 3 godz.

pierścienie.

Odczyn

,był

jednak bardzo

słałby

i

wys'tępował

we wszystkich 3 surowicach bez

względu

na to, z k

¹

tórym antygenem nastawiono próby.

Po

¹

stwierdren~u

,obecności przeciwciał

króliki s!krwawiono, a surowi-

cę

ich po zakonserwowaniu fenolem

(stęż.

0,50/o) i zatopieniu w

ampuł

kach przechowywano w

¹

lodówce w temp. + 4 °C.

W ostatniej fazie

doświadczeń sporządzono hodowlę

l

¹

arw poswzegól- nych gai twnków I1odZ1aju Strongylus. Larwy hodowano z jaj wyiprepairo- wanych z

końcowych

odcinków

dojrzałych

' samic, które przenoszono do wywal'u z

kału końsikiego,

uprzednio

wyjałowionego,

i pozostawiano w temperaturze pokojowej. Uzyskane

tą drogą

lavwy I i Il stadium umieszczano

następnie

w surowicach, do :których, celem zneutralizowania szkodliwego

działania

fenolu, dodawano Na

₂

C0

₃. Doświadczenie

prze- prowadrono na

s~kiełkach

podstawowych w komorze

¹

wHg,otinej.

Po

upływie

5 - 8 godz. obserwowano · powstawanie najpierw przy otworze

gębowym,

a

następnie

przy odbytowym, ró:imie ZJgrupow:ainych

ziarni1stości

w postaci pasm, pióropuszy i innych tworów. Powstawanie precypita

¹

tów

wzdłuż

oskórka nie

zauważono.

Podobne obserwacje poczynili na larwach Roth (1940) i Ko z ar (1949).

W wy.ni:ku

do.świadczei1 okazało się, że

odczyn mikroprecypitacyj:ny jest odczynem grupowym dlia

całego

rodza, ju Strongylus.

Powstawał

on bowiem u wszystkich lanv bez

względu

na to, w j,akiej surowicy je umieszczano. U larw kontrolnych umieszczonych w roztworze fizjolo- gicznym nie obserwowano

żadnych

zmiain.

Podobny brak

różnic

immunologicznych

między

larwami Ascaris lum- bricoides v. humanum i A. lumbricoides v. suum

stwierdził

K o z a r (1948) .

Należy też zaznaczyć, że

konserwowanie surowicy feinolem, a na-

stępnie

•neutraHzowanie jej Na

₂

CO:i wywiera ujemny

wpływ

na

ży

wotność

larw.

Otrzymano 15 XII 1959

!

Z Katedry Parazytologii Chorób Inwazyjnych WSR

we

Wrocławiu

(3)

MIKROPRECYPITACJA Z LARWAMI STRONGYLUS

29

LITERATURA

1.

Koza r Z., Immunologi.cal relation,ship of

Ascaris lumbricoides var. huma- num

and

var. suum

studied in V'itr>o by the method of Hving larvae. BuE.

Inst. Mar. and Trop. Med.,

Med. Acad.

Gdańsk, 2, 1 - 2 : 61 - 70, 1949

oraz

M~- dycyna Wet., 4, 1 : 26 - 30, 1948.

2.

Roth

H.,

The in vitDo action of

Trichina

larvae ii.n immune serum

.

A n2v precipitin test in

trichinosis. Acta Path. Microb. Scand., 18: 160 - 167, 1941.

L. GRZYWIŃSKI

AN ATTEMPT AT APPLYING THE MICROPRECIPITATION REACTION FOR DETERMINATION OF NEMATODES OF THE GENUS STRONGYLUS

Adult forms of

Strongylus equinus, S. edentatus

a,nd

S. vulgaris

were used for

prepa

¹