Nr 9/2022
(17.02.2022)
Wirtualna szkoła i ciekawostki oraz wiele, wiele innych rzeczy
Pismo dla dzieci od 9 do 13 lat
Opracowuje klasa V b
ze Szkoły Podstawowej nr 1 im. Juliusza Słowackiego
w Krapkowicach
Autorzy i Autorki tekstów oraz materiałów graficznych:
Julia Bajko
Amelia Domżalska
Weronika Hałubiec
Martyna Micek
Estera Rogosz
Antonina Świstuń
Kalina Wierdak
Redakcja i opracowanie graficzne: Weronika Hałubiec Kontakt z redakcją – zespół Gazetka Klasowa – Teams V b lub mail: redakcja.sprawydzieci@interia.pl
Zapraszamy do lektury i kontaktu!
Opracowała: Weronika Hałubiec
21,22 stycznia – Dzień Babci i Dziadka – w Dzień Babci i Dziadka chcemy podziękować tym bliskim członkom rodziny za ich obecność, ciepło i dobroć. Dzieci często przygotowują własnoręcznie wykonane laurki, a w przedszkolach organizowane są przedstawienia. Specjalnie dla babć i dziadków powstają wierszyki i życzenia. Na stronie 18 podajemy, jakie prezenty możemy sprawić naszym dziadkom.
14 lutego – Walentynki – wyczerpująco o tym święcie miłości pisze Estera Rogosz na stronie 16 naszego pisma.
17 lutego – Dzień kota – mimo że koty zwykle chadzają własnymi ścieżkami, człowiek udomowił kota prawie 10 tysięcy lat temu, ale dopiero w 1990 roku we Włoszech koty doczekały się swojego
międzynarodowego święta. W Polsce pierwsze obchody miały miejsce w 2006 roku. Dzień Kota to jednak nie tylko docenienie tego domowego zwierzęcia na świecie, ale również inicjatywa mająca na celu uwrażliwienie społeczeństwa na problem bezdomnych i głodujących kotów.
24 lutego – Tłusty czwartek – dzień ten oznacza zakończenie karnawału i początek Wielkiego Postu. Można bez przeszkód zajadać pączki i faworki, na które przepis
publikujemy na 22 stronie smacznego i dużo słodkiego!!
Kalina Wierdak
Uważam, że niektóre osoby ubierają się nieadekwatnie do szkoły. Moim zdaniem nie powinno się ubierać wyzywająco, w zbyt krótkie spódniczki, szorty, topy. Jestem jednak
równocześnie za tym, aby ubierać się w to, na co ma się ochotę i w czym czujemy się dobrze. Jeśli chodzi o mundurki szkolne myślę, że byłoby to nawet ok, ponieważ zdarza się, że dzieci dokuczają sobie nawzajem z powodu odmiennego ubioru. A tak każdy nosiłby ten sam mundurek i nie byłoby niepotrzebnych
konfliktów.
Antonina Świstuń
Według mnie uczniowie powinni ubierać się według swojego własnego uznania, ale oczywiście bez przesady, czyli ubieranie koszulek, w których ma się odsłonięte pół brzucha, to niezbyt dobry pomysł.
Amelia Domżalska
Ja osobiście uważam, że każdy może ubierać się jak chce, ale są jakieś granice. Lubię się ubierać jak mi się podoba, w końcu każdy lubi robić różne rzeczy jak chce, jednak czasem wolałabym, abyśmy mieli mundurki szkolne, bo nawet byłoby ciekawie. Podsumowując, nie mam dokładnego zdania na temat ubioru do szkoły :/
Weronika Hałubiec
Ubranie do szkoły powinno być ładne i skromne, o czym coraz częściej młodzież zapomina. To co modne, nie zawsze jest adekwatne do szkoły. Szkoła to nie impreza.
Myślę, że rozwiązaniem tego problemu mogłyby być mundurki szkolne. Wielkim plusem byłoby to, że dzieci z biedniejszych rodzin nie miałyby problemu typu:
dokuczający koledzy/koleżanki. I PROBLEM: „w co się dzisiaj ubrać?” zostałby też usunięty z grafiku pobudki.
Oczywiście, że każdy ma prawo ubierać się jak chce. Jednak mundurki nie są złe i nie mam zamiaru ich stawiać w złym świetle. Oczywiście, że wiele osób ma własny styl, który jest dla nich ważny i czuliby się w mundurku jak w klatce.
Jeśli twoi koledzy/koleżanki ze szkoły dokuczają Ci z tego powodu, że nie ubierasz się ich zdaniem modnie, to nie znaczy że jesteś gorszy. NIE! To właśnie świadczy o nich.
Miej swój styl!
Estera Rogosz
Według mnie mundurki są bezsensowne, ponieważ każdy ma swój styl. Nigdy nikomu nie dogodzisz, jedni wolą czerń a inni róż. Mimo, że niektóre mundurki wyglądają ładnie nie sądzę żeby dany wzór podszedł w gusta każdego ucznia. Za czasów naszych rodziców były mundurki. Granatowe fartuszki na guziczki. Mama wspomina to niezbyt dobrze
Moje argumenty przeciw mundurkom:
- lubię się wyróżniać strojem,
- mój ubiór oddaje moją osobowość i charakter, a nawet nastrój w danym dniu, - dzięki temu że każdy uczeń ubiera się inaczej ma korytarzach szkolnych jest bardziej kolorowo i optymistycznie; MUNDURKOM MÓWIĘ STANOWCZE NIE.
Martyna Micek
Uczniowski strój w szkole: zazwyczaj zależy on od gustów i stylów. Ja uważam, że ubiór w szkole powinien być dobrany według ucznia. Strój powinien być dobrany według stylu, lecz nie zbyt przesadnie. Sadzę, że mundurki szkolne byłyby z jednej strony dobre ponieważ, uczniowie bardziej zamożni i mniej zamożni mieliby taki sam strój, lecz z drugiej strony złe, bo wszyscy wyglądaliby tak samo. Ja natomiast
uważam, że uczniowie naszej szkoły ubierają się odpowiednio.
Estera Rogosz
Lata 50. W latach 50. dwudziestego wieku do powszechnego użycia weszły mundurki szkolne zwane potocznie fartuchami lub chałatami. Miało to związek z egalitarystycznymi założeniami ówczesnego systemu edukacyjnego.
Lata 70. Dla wielu szkół mundurki stały się tradycją, przedmiotem do dumy uczniów i rodziców z przynależności do pewnej wyróżnionej szkolnej wspólnoty. Kryzys w Polsce lat 70 i 80 XX w. przyniósł ze sobą nieestetyczne materiały typu “podszewka” i włókna syntetyczne typu
"nonajron”, z których szyte były mundurki dla dzieci.
Lata 80. Dziewczęcy mundurek był dłuższy, ściągnięty paskiem w talii. Wspólnym elementem był biały
kołnierzyk przypinany na guziczki. W pierwszych latach 80. XX wieku, z powodu kryzysu i trudności z nabyciem fartuchów, w wielu szkołach zaniechano wymagania jednolitego stroju szkolnego.
Lata 90. W latach 90 XX wieku w szkołach nie obowiązywały już mundurki. Nastała swoboda ubioru dla uczniów, z czego wszyscy z radością korzystali.
MODA W POLSKIEJ SZKOLE NA
PRZESTRZENI LAT
MUNDURKI W SZKOLE NA ŚWIECIE
Estera Rogosz
Brazylia - charakteryzuje się żółtymi koszulami z czarnymi spodniami.
Chiny - kolorem przewodnim jest niebieski. Luźne dresy i podobne fryzury.
Gwatemala - długie spódniczki we wzorki, białe koszule, czarne długie spodnie wraz z koszulami.
Indie - dziewczynki mają czerwone swetry, różowe spódniczki, warkoczyki i czarne plecaki.
Indonezja- wszyscy mają jednakowe kolory stroi i plecaków, dziewczynki mają zamiast spodni spódniczki.
Iran - charakterystyczne niebieskie stroje, dziewczynki na głowach mają chusty.
Japonia-białe buty, długie czarne koszule, czarne spodnie. U dziewczyn biała bluzka, czarna spódniczka i chusta na ramionach.
Kuba- białe bluzeczki, chusta zawinięta wokół szyi i czerwone sukienki na szelkach.
Meksyk- czarne swetry pod nim koszula, granatowe spodnie, spódniczki.
Singapur- Niebieskie sukienki a pod nim biała koszula (koszulka).
23 stycznia obchodziliśmy Dzień Pisma Ręcznego
Samorząd Uczniowski przygotował okolicznościową dekorację. Gazetkę Samorządu ozdobiły starannie ręcznie zapisane zdania losowo wybrane ze szkolnego
podręcznika przez chętnych do zabawy uczniów i nauczycieli. Ponadto rozwiązano konkurs na najpiękniejszy inicjał. Zwyciężyły: Julia Uchmanowicz z kl. 4a (I miejsce), Judyta Gomółka z kl. 7d (II miejsce) oraz Aurelia Wójcik z kl. 4b (III miejsce).
Zwycięzcom gratulujemy.
Zachęcamy do obejrzenia galerii z pracami wszystkich uczestników.
http://psp1.krapkowice.pl/882/dzien-recznego-pisania.html
Kolejny wywiad z nauczycielem naszej szkoły prezentuje Julia Bajko.
Na pytania zgodziła się odpowiedzieć Pani Grażyna Kajzer.
Julia Bajko: Co Pani lubi robić w wolnym czasie?
Grażyna Kajzer: Czytać książki.
J.B.: Jaki kraj chciałaby Pani odwiedzić?
G.K.: Włochy.
J.B.: Czy zawsze chciała Pani być nauczycielką?
G.K.: Tak. Moja mama, tato i brat też byli nauczycielami.
J.B.: Jaki jest Pani ulubiony kolor?
G.K.: Wszystkie lubię.
J.B.: Czy utrzymuje Pani kontakty z byłymi uczniami?
G.K.: Oczywiście, że tak. Odwiedzają mnie, dzwonią.
J.B.: Woli Pani psy czy koty?
G.K.: Lubię i jedne, i drugie.
J.B.: Co Pani najbardziej lubi w swojej pracy?
G.K.: Kontakt z dziećmi.
J.B.: Co może Pani powiedzieć o naszej klasie (VB)?
G.K.: Bardzo miła, mądra klasa. Bardzo lubię mieć z nią lekcje.
J.B.: Jakich przedmiotów Pani uczy lub uczyła?
G.K.: Język polski, historia. Uczyłam: muzyki, plastyki, religii, WF-u, przyrody.
J.B.: Ile lat uczy Pani w szkole?
G.K.: 37 lat.
J.B.: Dziękuję za rozmowę.
G.K.: Dziękuję.
Weronika Hałubiec
Roksana Jędrzejewska-Wróbel, Stan splątania
Stan splątania to bardzo ciekawa powieść, która pokazuje jak młodzi ludzie i dużo starsi mogą sobie wzajemnie pomóc w swoich problemach związanych w wiekiem.
Bohaterowie Lena, Maria i Miłosz chodzą do ósmej klasy, przygotowują się do egzaminu i starają się o bardzo dobre oceny. W ramach wolontariatu idą do domu seniora i tam poznają szczególną trójkę starszych ludzi, którzy
odmieniają zupełnie ich życie. Pokazują, co jest w życiu ważne. Młodzi bohaterowie dają seniorom nadzieję,
ożywiają ich nudną i smutną codzienność. Wszyscy dostają od siebie coś dobrego. Rozwijają się przyjaźnie, znika samotność, wracają dobre wspomnienia i wiele radosnych spędzanych razem chwil. To bardzo pouczająca książka, czasem bardzo wzrusza, czasem bawi. Bardzo prawdziwa i ciekawa. Myślę, że wielu uczniów może
zainteresować, również dlatego, że jest w niej wiele problemów, które mamy w szkole i w domu.
Amelia Domżalska
A.Mielech, M. Babińska, Emi i Tajny klub Super-dziewczyn
Bardzo chciałabym polecić książkę pt. „Emi i Tajny klub Super-dziewczyn”, która opowiada o koleżankach, które wspólnie tworzą swój własny tajny klub. Wymyślają również tajne kody i odznaki dla członków grupy. Jeżeli jesteś ciekawy/a przygód Emi i jej przyjaciółek, to zachęcam serdecznie do przeczytania tej książki :)
Martyna Micek
Bruce W. Cameron , O psie, który dał słowo
To kolejna wzruszająca opowieść z serii "Był sobie pies"
autorstwa Williama Bruce'a Camerona. Na Bailey'a czeka kolejna niezwykle ważna misja, która wymaga od psa sporego poświęcenia. Bailey musi zapomnieć wszystkie swoje wcielenia, aby dobrze wykonać swoją misję. Pod prośbą CJ i Ethana piesek trafia po raz kolejny do nowego domu. Jego szczenięce życie toczy się w metalowej norze.
Pewnego dnia szczenięta odnajduje dwójka mężczyzn, która zanosi pieski do schroniska, które prowadzi jeden z
mężczyzn o imieniu Sam. Podczas pobytu w schronisku piesek poznaje dziewczynkę o imieniu Ava. Ta opiekuje się nim i dba o niego. Nazywa go Bailey. Pewnego dnia Bailey poznaje suczkę o imieniu Lacey. Zakochuje się w niej od pierwszego obejrzenia. Czas oba pieski spędzają na beztroskich zabawach. Na pikniku adopcyjnym Bailey zostaje zabrany przez jedną rodzinę, a Lacey przez drugą, co wprawia szczeniaka w gorycz.
W końcu piesek poznaje swoje przeznaczenie: ma opiekować się chłopcem na wózku inwalidzkim o imieniu Burke. Wraz z jego rodziną trafia na farmę, na której przeżywa niezwykłe przygody. Obecnie jako Cooper. Reszty nie będę Wam opowiadać,
przeczytajcie sami.
Sposób na nudę
Julia Bajko
Moim zdaniem najlepszym sposobem na nudę są filmy i seriale. Przedstawię Wam kilka fascynujących filmów oraz seriali, które większości osób powinny przypaść do gustu.
Harry Potter – na pewno wszyscy znają ten niesamowity i bardzo ciekawy film o czarach. Głównym bohaterem jest Harry
Potter. Wraz ze swoimi przyjaciółmi Hermioną i Ronem przeżywają ekscytujące i najczęściej niebezpieczne przygody. Film jest od 12 lat i ma 7 części.
H₂O, wystarczy kropla – tym razem serial, który niektóre osoby mogą kojarzyć. Jest to serial, który ma trzy sezony po około 25 odcinków. Serial opowiada o trzech dziewczynach Cleo, Rikki oraz Emmie, które w niespodziewany sposób zmieniają się w syreny. Serial ma dużo wątków, więc nie da się o nim
opowiedzieć w skrócie. Film jest od 7 lat.
Zwierzogród – to propozycja dla młodszych fanów filmów. Chyba każdy zna ten kultowy film, w którym główne role grają królik Judy Hops i lis Nick Bajer. To film przygodowy, w którym ta nietypowa para szuka zaginionych w Zwierzogrodzie zwierząt.
Oczywiście istnieje wiele innych świetnych filmów i seriali, ale ja wybrałam te, które myślę, że spodobałyby się większości osób.
Przerwa na uśmiech
Pani od Biologii pyta Jasia:
-Wymień mi pięć zwierząt mieszkających w Afryce!
Na to Kazio:
-Dwie małpy i trzy słonie.
******************
- Dlaczego ciągle spóźniasz się do szkoły? - pyta nauczycielka Jasia.
- Bo nie mogę się obudzić na czas...
- Nie masz budzika?
- Mam, ale on zawsze dzwoni wtedy kiedy ja jeszcze śpię.
********************
-Co to jest nieskończoność - pyta nauczycielka?
-Na przykład rok szkolny - odpowiada Jasio.
WALENTYNKI - historia
Estera Rogosz
Historia powstania Walentynek związana jest z czasami pogańskimi – w Starożytnym Rzymie 14 lutego obchodzono wigilię Luperkaliów, na cześć Fauna, bożka płodności.
Urządzano wtedy huczne zabawy: młodzi mężczyźni losowali imiona dziewcząt, z którymi mieli tańczyć przez resztę wieczoru, a być może: przez resztę życia.Święto było na tyle popularne, że utrzymało się aż do końca V stulecia – dopiero papież Gelazy I zastąpił je świętem liturgicznym na część męczennika i patrona miłości, Walentego. Jaka jest jego historia? Rzymski cesarz Klaudiusz II Gocki zabronił mężczyznom wchodzić w związki małżeńskie, aby przekonać ich do uczestnictwa w wojnach. Walenty miał udzielać im ślubów w tajemnicy, za co został schwytany i stracony. Jeszcze w więzieniu zakochał się w niewidomej córce strażnika – przed egzekucją, siła ich miłości przywróciła dziewczynie wzrok. Okazuje się, że nawet historie świętych mogą mieć w sobie nutę romantyzmu!
Choć chrześcijańskie Walentynki początkowo miały formę obrzędów Kościelnych, szybko zaczęto obchodzić je w bardziej intymny sposób. Jaka jest krótka historia walentynek, czyli miłosnych liścików? Rozpowszechniono je dzięki Brytyjczykom i Francuzom: to oni już w XVII-XVIII wieku wysyłali ukochanym bogato zdobione listy miłosne. Część z nich miała wyniosłą formę, opartą na przemyślanej poezji – inne z nich były rubaszne, pełne onieśmielających jak na tamte czasy słów. Jak rozniesiono wieści o walentynkowych tradycjach na resztę Europy? To dzięki słowom sir Waltera Scotta – twierdził, że 14 lutego ptaki na całych Wyspach Brytyjskich łączą się w pary, a ludzie idą za ich przykładem. Podczas, gdy w Anglii słano listy miłosne, Szkoci zapatrywali się nieco inaczej na Walentynki. Historia święta w tym kraju opiera się na tradycji wróżenia – 14 luty był dla Szkotów tym samym, czym dla nas Andrzejki.
Podczas obrzędów, przyszłość młodych panien i kawalerów oddawano w siły losu:
wylosowane kartki z nazwiskami były podstawą do przepowiadania, kto i z kim
pobierze się w przeciągu najbliższego roku.Do Hiszpanii, typowe Walentynki przyszły z kolei stosunkowo późno – bo dopiero w połowie XX w. Symbolem święta stała się czerwona róża: mężczyźni obdarowują nimi wszystkie bliskie kobiety, a nie tylko
partnerkę. Obecnie, w Hiszpanii przed Walentynkami obchodzi się Dzień Singla – uroczystość dla wszystkich pewnych siebie osób, które czują się dobrze bez partnera.
Okazuje się, że nie wszystkie kraje europejskie obchodzą 14 lutego Walentynki – w Bułgarii, świętuje się wtedy dzień wina. W innych, święto występuje kilka razy w roku – w Czechach zakochani celebrują miłość także 1 maja.Tradycje walentynkowe.
Długa historia walentynek ciągnie ze sobą wiele zwyczajów: oto najstarsze jak i bardziej współczesne tradycje:
Gałązka rozmarynu pod poduszką – wierzy się, że sprawi, że w walentynkową noc ujrzymy we śnie przeznaczoną nam osobę.
Wieszanie kłódek na mostach – kłódka z wyrytymi imionami bądź inicjałami
zakochanych zawieszona na moście ma pomóc w utrzymaniu silnej, nieprzerwalnej miłości. W Polsce, tę tradycję praktykuje się głównie we Wrocławiu.
Kartka walentynkowa... lub list miłosny – jeśli chcesz wyznać miłość ukochanej osobie, wyślij jej Walentynkę – ozdobną kartkę pełną ciepłych słów i uroczych rysunków. Według tradycji, taką kartkę podpisuje się ,,Twój Walenty" lub ,,Twoja Walentynka". Wolisz poważniejszą formę? Znakomitym rozwiązaniem jest list miłosny: bardziej od ozdób liczą się szczere słowa płynące z głębi serca. Niegdyś, kartki i listy walentynkowe wysyłano pocztą: obecnie, najlepiej po kryjomu włożyć kopertę do rzeczy partnera lub partnerki.
Kolacja przy świecach – to jeden z najpopularniejszych sposobów na świętowanie Walentynek. Jeśli jesteś przesądny, zwróć uwagę na płomień świecy: stały i jasny zapowiada trwałe uczucie, a chwiejny: rozłąkę. Płomień, który bardzo mocno iskrzy, może zapowiadać z kolei pojawienie się w waszym życiu osoby, która będzie chciała was rozdzielić.
Święto zaręczyn – dopiero się zaręczyliście i kochacie podróże? Wybierzcie się do Włoch do katedry w Terni – to tam, co roku 14 lutego zjeżdżają narzeczeni z całego świata, by przysięgnąć sobie miłość.
Wręczanie kwiatów – to jeden z najbardziej romantycznych gestów, związany z Walentynkami od wieków. Jeśli chcesz pozostać anonimowy, skorzystaj z usług poczty kwiatowej!
DZIEŃ BABCI I DZIADKA - POMYSŁY NA PREZENT
Estera Rogosz
Komplet poduszek z sympatycznymi nadrukami.
Plakat z własnymi zdjęciami i okolicznościowym podpisem
Zarówno damskie jak i męskie zestawy kosmetyków
Magnes na lodówkę ozdobiony własną fotografią
Kubeczki na poranną kawkę ze zdjęciem wnucząt
Fotoksiążka ze wspólnymi zdjęciami
Kwiaty
Własnoręcznie zrobiona laurka
Gadżety - od spersonalizowanych breloczków poprzez spinki do koszuli, fartuszek lub etui na okulary
Jednak zdecydowanie najlepszym i najbliższym sercu Babć i Dziadków będzie wspólnie spędzony dzień w towarzystwie ukochanych wnucząt.
Dzień pełen miłości, radości i zabawy.
Jak się skutecznie uczyć?
Opracowała: Weronika Hałubiec
Proponujemy wam nowy cykl, w którym będziemy pisać o technikach skutecznego uczenia się. Liczymy, że pomożemy Wam w owocnej nauce.
Zanim spróbujecie zastosować jakąś technikę nauki, powinniście sprawdzić, czy jesteście WZROKOWCAMI, SŁUCHOWCAMI,
DOTYKOWCAMI, CZY KINESTETYKAMI. WZROKOWIEC – musi widzieć – tekst, obraz – żeby zapamiętać – nie
powinien słuchać na przykład audiobooków.
Dobre metody to – notatki, wykresy, rysunki, mapy myśli, fiszki, karteczki samoprzylepne, podkreślanie tekstu, korzystanie z zakreślaczy.
SŁUCHOWIEC – utrwala wiedzę przez słuchanie, musi przegadać
temat. Może korzystać z audibooków, głośno powtarzać tekst.
Tworzyć własne nagrania, dyskutować w grupie. Może
korzystać z plików mp3 i korzystać ze słuchawek przy nauce.
DOTYKOWIEC – łączy naukę ze zmysłem dotyku i emocjami –
potrzebuje pomocy naukowych, które może dotknąć, zbudować coś samemu. W czasie nauki lubi się bawić jakimś przedmiotem, na przykład długopisem lub bazgrać po kartce. Pomocna jest muzyka przy nauce, która
przywołuje pozytywne emocje. Może również stosować
wizualizacje, wczuwać się w przeżycia omawianych postaci, na przykład z historii.
KINESTETYK – nawet, gdy się uczy, musi być w ruchu. Może
przygotowywać prezentacje, eksperymenty, pokazy.
W trakcie nauki w domu może spacerować po pokoju,
odbijać piłkę – na przykład przy nauce słówek.
Język angielski
Opracowała: Estera Rogosz
CHECK YOURSELF!
1. Koszykówka- _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 2. Żeglarstwo- _ _ _ _ _ _ _
3. Nudny- _ _ _ _ _ _
4. Niebezpieczny- _ _ _ _ _ _ _ _ _ 5. Drogi- _ _ _ _ _ _ _ _ _
6. Płetwy- _ _ _ _ _ _ _ _ 7. Kask- _ _ _ _ _ _
8. Narty- _ _ _ _
9. Dres- _ _ _ _ _ _ _ _ _
10.Przymiotnik- _ _ _ _ _ _ _ _ _
PASSWORD:
_ _ _ _ _ _ _
Język niemiecki – powtórzenie
Opracowała: Weronika Hałubiec
Wieviel Uhr ist es?
Kącik kulinarny
Propozycje na Tłusty czwartek
Opracowała: Weronika Hałubiec
Faworki!!! Ciasteczka wywodzą się z Litwy i Niemiec. Na przestrzeni lat ich wygląd zmieniał się - początkowo przygotowywano je z drożdżowego ciasta, które w żaden sposób nie przypominało lekkiego i łamliwego chrustu. Obecnie możemy cieszyć się doskonałym smakiem deseru, który wyglądem podobny jest do złożonej kokardki, skąd wzięła się jego polska nazwa, zapożyczona od francuskiego - faveur - oznaczającego wstążkę lub jedwabną tasiemkę.
SKŁADNIKI
OK. 60 SZTUK
2 szklanki mąki pszennej (320 g) 4 żółtka (temp. pokojowa) 1 łyżka cukru pudru
5 łyżek gęstej śmietany homogenizowanej 12%
lub 18%
mała szczypta soli ORAZ
1,5 kg smalcu lub 2 litry oleju cukier puder
PRZYGOTOWANIE
Mąkę przesiać na stolnicę i uformować kopczyk. Zrobić w nim dołek, wbić w środek żółtka, następnie dodać cukier puder, śmietanę, sól
Zagarniać mąkę do środka i mieszać składniki. Połączyć je ze sobą w kulę, a następnie wyrabiać aż będzie jednolite przez ok. 5 minut (ciasto będzie dość zwarte i sztywne).
Wałkować ciasto wałkiem, potem składać je na pół i znów rozwałkowywać (i tak przez ok. 10 - 15 minut). W międzyczasie tłuc ciasto wałkiem (w ten sposób wtłaczamy w ciasto jak najwięcej powietrza).
Ciasto podzielić na 2 części i kolejno rozwałkować na jak najcieńsze placki. Resztę ciasta trzymać zawinięte w folię spożywczą aby nie wysychało.
Nożem lub specjalnym radełkiem wycinać z ciasta paski szerokie na ok. 3 cm, a następnie kroić je na krótsze ok. 10 cm kawałki ścięte na ukos na końcach.
W środku każdego paska zrobić nacięcie, przez które przełożyć (przewlec) jeden koniec ciasta.
Złapać za końce i delikatnie potrząsnąć aby faworek miał ładny kształt. Odkładać na bok.
Rozgrzać olej do 180 stopni C w szerokim garnku i wkładać do niego po kilka faworków
jednocześnie (szybko urosną i pokryją się pęcherzami powietrza). Smażyć na złoty kolor, po około 30 - 60 sekund z każdej strony.
Faworki wyławiać łyżką cedzakową i układać na ręcznikach papierowych. Posypać cukrem pudrem.
WSKAZÓWKI
Ciasto można wałkować i uderzać tradycyjną metodą - wałkiem lub też wałkować kilkakrotnie przystawką do miksera planetarnego (jak do makaronu).
