Karol Marcinkowski urodził się w 1800 roku w Poznaniu. W tym mieście wychował się i wykształcił. Naukę rozpoczął w początkowej szkółce ks. Weissa. W opinii swych nauczycieli
był "pojętnym, uważnym i bardzo pilnym uczniem". Później kontynuował naukę w gimnazjum pod wezwaniem św. Marii Magdaleny. Tam również należał do wzorowych uczniów. Po maturze kształcił się nadal w słynnych zagranicznych uczelniach: w Berlinie, w Paryżu i Londynie.
Do ojczyzny wrócił jako lekarz. Od tego momentu, chociaż sam nie posiadał dobrego zdrowia, nie szczędził sił, by pomagać chorym. Ofiarnie pracował w szpitalu i poza nim. Nigdy nie odmówił pomocy potrzebującym, nawet, gdy nie mieli czym zapłacić za leczenie.
Ponadto Karol Marcinkowski brał udział w powstaniu listopadowym. Walkę o odzyskanie niepodległości ojczyzny uważał za swój patriotyczny obowiązek.
Oprócz swej pracy lekarskiej, doktor Marcinkowski działał na rzecz postępu gospodarczego, rozwoju oświaty i nauki. Z jego to inicjatywy zawiązała się w Poznaniu spółka akcyjna dla budowy "Bazaru", czyli polskiego hotelu wraz ze sklepami i warsztatami rzemieślniczymi. To miejsce stanowiło wtedy dla Polaków ośrodek życia społecznego i towarzyskiego.
W 1841 roku Karol Marcinkowski założył Towarzystwo Pomocy Naukowej, które niosło pomoc materialną uczącej się młodzieży.
O tym, że Karol Marcinkowski to wybitna postać, świadczy jego popularność także wśród
Niemców. Jako jedyny z Polaków w 1841 roku został wybrany do Rady Miejskiej. Śmiało i odważnie uczestniczył w ważnych dla miasta sprawach: projektu szkoły realnej i opieki nad
ubogimi.
Wyczerpany ciężką pracą i chorobą zmarł w 1846 roku w Dąbrówce Ludomskiej koło Obornik.
Żył 200 lat temu, ale do dziś może być dla nas wzorem pracowitości, ofiarności i poświęcenia się dla drugiego człowieka i dla ojczystej ziemi.
