PRAWDA O ZMARTWYCHWSTANIU
Kolejne spotkanie uczniów ze zmartwychwstałym Panem. Jak zwykle to spotkanie jest poparte możliwością sprawdzenia z ich strony prawdziwości
Jego osoby, już w postaci zmartwychwstałej. Radość i bojaźń, jako reakcja na nowe nieznane dla nich wyzwanie, jest normalną postawą, która wymaga
większego zaufania Jezusowi. Tę lekcję przerabiali już uczniowie na innym miejscu w przypadku „niewiernego” Tomasza. Jezus cierpliwie wyjaśnia im wszystko, co miało się z Nim stać według proroctw, szczególnie wydarzenia
paschalne: Jego męka i śmierć, które mają przynieść ludziom uwolnienie z grzechów. Zmartwychwstanie staje się kluczem do zrozumienia sensu tego zbawienia i rozpoczęcia misji apostołów: „Tak jest napisane: Mesjasz będzie
cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego będzie głoszone
nawrócenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem.
Wy jesteście tego świadkami”. Wcześniej oświecił ich umysły do zrozumienia wszystkiego, co mówili prorocy, tak by mogli ugruntować się w wierze i podjąć dzieło misyjne głoszenia ewangelii, dla której zostali powołani, będąc przecież
wcześniej świadkami tych wszystkich wydarzeń. Świadectwo życia idącego za nauczaniem jest największym gwarantem prawdziwości głoszonego przez nich
orędzia Jezusowego. Od teraz zbawienie jest w ręku każdego, kto uwierzy w moc zbawczą Jezusa, tak jak tego przykład dali sami apostołowie. Wiemy z historii,
że wszyscy oni oddali za tę prawdę swoje życie, które z reguły nie oddaje się za jakąś wymyśloną baśń lub legendę. Życie zawsze oddaje się za prawdę.
Tak samo jest i z nami: „Po tym poznajemy, że znamy Jezusa, mówi Apostoł Jan, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: ‘Znam Go’, a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała”. Według Piotra, drogą do realizacji tej miłości jest pokuta i prawdziwe nawrócenie. Czytamy w Jego dzisiejszej
BIULETYN PARAFII PRZEMIENIENIA PAŃSKIEGO
W PŁOTACH
(nr 161) 18.04.2021 r.
III NIEDZIELA WIELKANOCNA
katechezie: „Teraz wiem, bracia, że działaliście w nieświadomości, tak samo jak zwierzchnicy wasi. A Bóg w ten sposób spełnił to, co zapowiedział przez usta proroków, że Jego Mesjasz będzie cierpiał. Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone”.
WCZYTAJMY SIĘ W SŁOWA DZISIEJSZEJ LITURGII:
Czytanie z Dziejów Apostolskich (Dz 3, 13-15. 17-19)
Piotr powiedział do ludu: «Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, Bóg ojców naszych wsławił Sługę swego, Jezusa, wy jednak wydaliście Go i zaparliście się Go przed Piłatem, gdy postanowił Go uwolnić. Zaparliście się Świętego i Sprawiedliwego, a wyprosiliście ułaskawienie dla zabójcy. Zabiliście Dawcę życia, ale Bóg wskrzesił Go z martwych, czego my jesteśmy świadkami. Lecz teraz wiem, bracia,
że działaliście w nieświadomości, tak samo jak zwierzchnicy wasi.
A Bóg w ten sposób spełnił to, co zapowiedział przez usta wszystkich proroków, że Jego Mesjasz będzie cierpiał. Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone».
Psalm responsoryjny (Ps 4, 2. 4 i 9)
Refren: Wznieś ponad nami światłość Twoją, Panie. albo: Alleluja.
Kiedy Cię wzywam, odpowiedz mi, Boże, który wymierzasz mi sprawiedliwość.
Tyś mnie wydźwignął z utrapienia,
zmiłuj się nade mną i wysłuchaj moją modlitwę. Ref.
Wiedzcie, że godnym podziwu czyni Pan swego wiernego, Pan mnie wysłucha, gdy będę Go wzywał.
Spokojnie zasypiam, kiedy się położę,
bo tylko Ty jeden, Panie, pozwalasz mi żyć bezpiecznie. Ref.
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Jana Apostoła (1 J 2, 1-5)
Dzieci moje, piszę do was, żebyście nie grzeszyli. Jeśliby nawet ktoś zgrzeszył, mamy Rzecznika u Ojca – Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko za nasze, lecz również za grzechy całego świata. Po tym zaś poznajemy, że Go znamy, jeżeli zachowujemy Jego przykazania.
Kto mówi: «Znam Go», a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała.
Aklamacja: Alleluja. Panie Jezu, daj nam zrozumieć Pisma, niech pała nasze serce, gdy do nas mówisz. Alleluja.
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza (Łk 24, 35-48)
Uczniowie opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak poznali Jezusa przy łamaniu chleba. A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich:
«Pokój wam!» Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha. Lecz On
rzekł do nich: «Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie Mnie
i przekonajcie się: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam».
Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi. Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: «Macie tu coś do jedzenia?»
Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i spożył przy nich. Potem rzekł do nich: «To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza,
u Proroków i w Psalmach». Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma.
I rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tego».
POPROŚ BOGA O PRAGNIENIE SŁUCHANIA JEGO SŁOWA, O DARY DUCHA ŚWIĘTEGO. PRZECZYTAJ KILKA RAZY POWYŻSZE SŁOWO.
ZASTANÓW SIĘ:
CO BÓG MÓWI O SOBIE W TYM TEKŚCIE?
CO BÓG CHCE CI POWIEDZIEĆ O TOBIE?
JAK BOGU ODPOWIESZ NA JEGO SŁOWO?
WYBIERZ CHOĆ JEDNO ZDANIE, KTÓRE ZATRZYMYWAŁO TWOJĄ UWAGĘ I CZĘSTO JE POWTARZAJ, PRZYPOMINAJ JE SOBIE
PODCZAS CAŁEGO TYGODNIA
POMÓŻ W ODNOWIENIU WNĘTRZA NASZEGO KOŚCIOŁA PARAFIALNEGO
BANK SPÓŁDZIELCZY W WOLINIE, ODDZIAŁ PŁOTY 71 9393 1023 0006 3340 0200 0001
NASZE ZMARTWYCHWSTANIE DO POKOJU
Życie Jezusa ma się nam udzielać. Gdy mówimy o Jego Zmartwychwstaniu
powinniśmy pytać o to, co w nas ma zostać ożywione mocą Pana.
Dzisiaj w Ewangelii jesteśmy świadkami, jak Chrystus mówi do swych uczniów:
Pokój wam. Możemy dostąpić upragnionego pokoju, zostać wyzwoleni do głębokiej, choć cichej radości. Jakie są źródła naszego niepokoju, który ma
zostać uciszony przez Pana? Pierwszym z nich jest nasze sumienie, wyrzucające brak miłości. Nasze serce oskarża nas jak mówi święty Jan. Grono ludzi, którym należy się nasza troska i odpowiedzialność jest dosyć ściśle określone.
Jeśli ignorujemy ich, nie dbamy o te relacje rodzi się w nas smutek i niepokój.
Jeśli ojciec, czy matka zaniedbuje kontakt z dorastającym dzieckiem nie może
zaznać ani psychicznego, ani duchowego komfortu. Serce oskarża ich, że podstawowa sprawa i odpowiedzialność jest zawalona. Podobnie dzieje się
odwrotnie. Jeśli nastolatek, mówiąc jego językiem olewa starych - rodzi się w nim rozdarcie. W rozmowach z młodzieżą często powraca ten właśnie wątek:
czują, że źle się stało, że trzeba by to zmienić. Gdy współmałżonek traci
wrażliwość na swą połowicę - przestaje się interesować jej problemami i nie próbuje zrozumieć i budować wzajemnej jedności skazuje się na niepokój.
Nie może być inaczej - ucieka bowiem od swojego najważniejszego powołania.
Ksiądz, który stał się obojętny na oczekiwania i potrzeby swoich wiernych, choćby był niewiarygodnym aktywistą i robił wiele, budował Kościoły, głosił dziesiątki serii rekolekcji nie będzie szczęśliwy. Zaniedbał miłość do konkretnych ludzi, stali mu się obojętni. Serce będzie go o to oskarżać. Chcąc uciszyć ten niepokój na własną rękę sięgamy często po jakieś usprawiedliwienie. Mówimy: oni są beznadziejni, nie mam już do nich siły i cierpliwości. Ile razy mam próbować, to bez sensu. Niech teraz on coś zrobi. Mówimy o utracie miłości w taki sposób jak kierowca, który by stwierdził, że: skończyła mi się benzyna i zostawił swój
samochód na poboczu na pastwę losu. Gdy doświadczamy naszych braków w miłości, powinno nas to zmobilizować do "napełnienia baku", a nie zostawienia
tej sytuacji samej sobie. Podobnie powinno być z naszą miłością i wiarą wobec Boga. Jeśli doświadczamy tu zaniedbań, powinniśmy szukać nawrócenia, a nie usprawiedliwień, które i tak nie przywrócą nam pokoju. Ratunek przychodzi poprzez pokorne przyznanie się do braków w naszej miłości i decyzję na jej ratowanie. Trud z tym związany: podejmowanie rozmów, znajdowanie okazji do wspólnego spędzania czasu, cierpliwe słuchanie, zaś w relacji z Bogiem powrót do modlitwy i sakramentów, które stały się już obce, jest lekkim ciężarem.
Wbrew pozorom ten wysiłek przywraca nam utracony pokój. A wtedy Bóg przychodzi z pomocą naszej słabości, wychodzi na przeciw i wspiera.
Rozdarcie i poczucie bezsensu zostają uleczone. Nasz niepokój rodzi się też z lęku
o przyszłość. Apostołowie czuli, że zostali sami, że Pan odszedł, zabity na krzyżu.
Ich lęk o przyszłość brał się właśnie z przekonania, że odtąd są skazani na łaskę losu, a nie łaskę Pana. Podobnie jest z nami. I tak jak w przypadku Apostołów.
Zmartwychwstały staje przed nami- pełnymi niepokoju o przyszłość i wypowiada swoje kojące słowa. Daje nadzieję, że to co przyniesie następny dzień będzie ogarnięte Jego bliskością, miłością i troską.
