Nasza galeria

galeria

Rozpoczynamy pre- zentację prac malar- skich lekarzy malują- cych w Kole Zajęć Plastycznych WIL.

Równocześnie zachę- camy wszystkie osoby malujące do pokaza- nia efektów swej pra- cy na naszych łamach.

Kontakt: Katarzyna Bartz-Dylewicz tel. 783 993 915.

W tym numerze Więcesława Poprawska.

Maluje od 2000 r.

Poza tym rzeźbi i rysuje. Uczestniczyła w kilkudziesięciu wy- stawach indywidual- nych i zbiorowych.

Jej prace znajdują się w zbiorach prywat- nych w Polsce i za granicą.

Autorką obrazu jest WIĘCESŁAWA POPRAWSKA. Tytuł: „Narodziny gwiazdy” – olej

www.termedia.pl www.termedia.pl www.termedia.pl

Termin:

14–15 czerwca 2013 r.

miejsce:

Sopot

Sheraton Sopot Hotel ul. Powstańców Warszawy 10

kierownik naukowy:

prof. dr hab. Tomasz Grodzicki

organizaTorzy:

oddział kliniczny

klinik chorób Wewnętrznych, Szpital Uniwersytecki w krakowie, wydawnictwo Termedia

SOPOT, 14–15 czerwca 2013 r.

SOPOT 14–15 czerwca 2013 r.

LOGO do materia³ów konferencyjnych

BANNER do zamieszczenia w internecie

KONGRES STARZENIA SIĘ

I OGÓLNOPOLSKI

KONGRES STARZENIA SIĘ

STARSZY PACJENT W CODZIENNEJ PRAKTYCE LEKARSKIEJ

I OGÓLNOPOLSKI Spotkanie z ekSpertami z wielu dziedzin, doświadczonymi w rozwiązywaniu problemów

najstarszych pacjentów

Termin: 16 lutego 2013 r.

miejsce: Warszawa

kierownik naukowy: prof.dr hab.med. Jan kUś organizaTorzy: I Klinika Chorób Płuc Instytutu Gruźlicy

i chorób Płuc w Warszawie • wydawnictwo Termedia

• Pozaszpitalne zakażenia układu oddechowego u dzieci • Wewnątrzszpitalne zapalenia płuc • Gruźlica – kiedy podejrzewać, jak rozpoznawać • Podstawy diagnostyki i różnicowania

śródmiąższowych chorób płuc • Śródmiąższowe włóknienie płuc • Sródmiąższowe zmiany w płucach w chorobach

reumatoidalnych • Alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych • Sarkoidoza • LAM, histiocytoza X i lipoproteinoza

pęcherzyków płucnych • Reakcje polekowe w płucach • Praktyczne problemy związane z nadciśnieniem płucnym w chorobach śródmiąższowych i obturacyjnych • Aktualny standard postępowania w przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc • Jak należy prawidłowo stosować leki rozszerzające oskrzela i glikosteroidy w leczeniu astmy oskrzelowej • Znaczenie odczulania i terapii anty-IgE

w leczeniu astmy oskrzelowej Janusz MIChALAK

Przewodniczący komiTeTu naukowego

Prezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Medycyny Rodzinnej prof. dr hab. Andrzej STECIWKo

Katedra i Zakład Medycyny Rodzinnej UM we Wrocławiu ul. Syrokomli 1, 51-141 Wrocław

tel. +48 71 325 51 26, faks +48 71 325 43 41, e-mail: zmr@am.wroc.pl organizaTorzy

Polskie Towarzystwo Medycyny Rodzinnej,

Katedra i Zakład Medycyny Rodzinnej Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu,

wydawnictwo Termedia

Diagnoza wstępna Spis treści

Na Japończyków nie ma siły…

Z

końcem świata nie wyszło. Japończycy przekupili Majów toyotami i ci rzecz odwołali. Zostajemy więc tutaj na nowy rok, w dodatku ze starą bidą. Z problemem recept, nowych warunków dla gabinetów, z elektroniczną dokumentacją, zasadami ochrony danych osobowych, z dziurą budżetową...

Dziura budżetowa w arodowym Funduszu Zdrowia sięga miliarda. Fundusz nie może podwyższyć kontraktów, np. dla szpitali, ani płacić za świadczenia ponad- limitowe. o bo z czego? Oczywiście nic nas to nie powinno obchodzić, bo my je- steśmy od leczenia. Ale światem rządzą pieniądze, a właściwie ci, co je dają lub nie.

Dysponent budżetu na ochronę zdrowia, czyli FZ, postanowił wreszcie z wydatka- mi zrobić porządek i dokładnie policzyć, ile kosztują poszczególne świadczenia.

Z FZ to w ogóle przedziwna sprawa. On sam szacuje wartość procedur i sam za nie płaci. Czyli wylicza wartość świadczeń, jak chce, jak mu wygodnie, a właści- wie na ile starcza mu pieniędzy. Przy czym nie zawraca sobie głowy takimi drobia- zgami, jak koszty rzeczywiste. Teraz ma się to zmienić.

Osobiście mam wątpliwości. ie wierzę w skuteczność tego zabiegu. Rzecz jasna można wykazać, że te same świadczenia kosztują w jednym szpitalu więcej, w innym mniej. To oczywiste. Różne są koszty własne szpitali. Wszyscy o tym wiemy.

Problem jest z policzeniem wszystkich kosztów świadczeń takimi, jakimi są w rze- czywistości. Jeżeli zrobimy to rzetelnie, to okaże się, że w FZ brakuje 20 czy 30 proc. I co wtedy? Albo ograniczymy zakres świadczeń, albo podniesiemy skład- kę. Kto jednak powie ludziom, że alternatywa dla nich to albo rezygnacja z części świadczeń ( i te będą pełnopłatne), albo więcej na ZUS. Oba rozwiązania są bardzo kłopotliwe dla polityków. A mogło być inaczej. Po wprowadzeniu ubezpieczeń były projekty, żeby składka wynosiła 11 proc. Ale jest jak jest.

Obawiam się, że nikomu nie będzie się spieszyć z przeprowadzaniem wyliczeń.

Będzie się opowiadać o trudnościach i kłopotach, o problemach z rachunkami – po to tylko, żeby oddalić publikację niekorzystnych wyników. Wątpię, czy w ogóle będą podane do publicznej wiadomości.

Koniec świata załatwiłby sprawę raz na zawsze. Musieli się jednak wtrącić Japończycy, a jak wiadomo, na nich nie ma siły…

Andrzej Baszkowski 17 XII 2012

Moim zdaniem

4

Omówienie posiedzenia ORL z 15 grudnia 2012 r.

5

Platforma internetowa WIL

5

Co słychać w izbie...

6

Wybory 2012–2013

6

Kasacja w postępowaniu w przedmiocie

odpowiedzialności zawodowej lekarzy i lekarzy dentystów

– ciąg dalszy

8

Prawo w pigułce

9

Postępowanie kontrolne

prowadzone przez NFZ

10

Silva rerum

11

Śladami „Trylogii”

i po Ukrainie Zachodniej

12

Konferencja strabologiczna

14

Co tam, panie, w polityce?

16

Pożegnania

18

Lekarze rodzinni rozszerzają

umiejętności

19

Prośba o pomoc

20

Kursy dla członków WIL

20

Mistrzostwa Polski Lekarzy

w Maratonie

21

Pilskie Eskulapy 2012

22

Dawka informacji

24

Nowe rozporządzenia

w sprawie wymogów

26

Pomóżmy naszemu koledze!

27

Spotkajmy się w filharmonii

28

Kalendarz z Długiej

28

Ukierunkowanie

molekularne

29

Wiersze

30

...nnoowwyy,, 22001133 rr.. zz rraaccjjii wwyyssttęęppuujjąącceejj ww nniim m ttrrzzyynnaassttkkii ddllaa jjeeddnnyycchh zz nnaass m moożżee ookkaazzaaćć ssiięę rrookkiieem m ppeecchhoowwyym m,, aa ddllaa iinnnnyycchh –– jjaa oossoobbiiśścciiee m maam m ssaam mee ddoobbrree sskkoojjaarrzzee-- nniiaa zz ttąą lliicczzbbąą –– m moożżee bbyyćć rrookkiieem m ddoobbrryym m..

O

statnie dni wydają się wskazywać, że moje kierowa- ne w ostatnim numerze „Biuletynu WIL” życzenia, by był rokiem nudnym, chyba się nie sprawdzą. Zadba o to nie- zawodne pod tym względem Ministerstwo Zdrowia (szczę- ścia i wszelakiej pomyślności), które potrafi nas jak zwykle zaskoczyć. Miałem wątpliwą przyjemność spędzić ponad dziewięć długich godzin w tejże instytucji na konferencji uzgodnieniowej dotyczącej projektu obecnie obowiązują- cego rozporządzenia w sprawie recept lekarskich, przeko- nując wraz z innymi uczestnikami tego spotkania stronę ministerialną, że nie jest to najlepszy projekt i wymaga licz- nych zmian. W wielu punktach byliśmy zgodni i uzyskali- śmy zapewnienie, że zostaną dokonane zmiany. Zado- wolony z mojej pracy o 2.00 wsiadłem do samochodu i wracałem do Poznania w sznurku innych aut jadących z meczu z Portugalią. Udało się ich przekonać. I co?

Następnego dnia minister podpisał rozporządzenie ani na jotę nieodbiegające od pierwotnego projektu. Chyba był to projekt genialny. Aż tu nagle pod koniec roku dostaję w trybie zwykłym, tj. kilka dni przed, zaproszenie na spo- tkanie do Ministerstwa Zdrowia poświęcone nowelizacji rozporządzenia w sprawie recept lekarskich. Ze słów wice- ministra dowiadujemy się, że rozporządzenie jednak nie jest

„genialne” i trzeba je szybko znowelizować do końca roku, a tak w ogóle to chyba trzeba je będzie napisać na nowo i to nawet do połowy 2013 r. I kolejne zaskoczenie – pro- ponowane zmiany uwzględniają to, o co walczyliśmy wcześniej. Tym razem nie zostało nic innego jak przykla- snąć projektowi. Główna korzystna zmiana to, moim zda- niem, możliwość zapisywania leków przy zastosowaniu nazw międzynarodowych. Dobrym pomysłem jest również możliwość uzyskiwania recept na środki narkotyczne przez lekarzy niemających kontraktu z NFZ, których pacjenci

takich specyfików potrzebują. Numery takich recept bę- dzie przydzielał nadzór farmaceutyczny. Znika również stygmatyzujący, zdaniem Fundacji Helsińskiej, różowy ko- lor recepty oraz konieczność wypisywania wtórnika.

Moim zdaniem, Ministerstwo Zdrowia musiało coś szyb- ko dla równowagi zepsuć. I okazało się pod tym względem jak zwykle niezawodne. Zdaniem ministra, lekarz to jednak odmienny rodzaj obywatela RP. W każdej instytucji rzą- dowej lub samorządowej obywatel załatwiający swoją spra- wę może przyjść i przynieść pismo lub też skorzystać z możliwości, jakie stwarza sieć komputerowa. A doktor musi być komputerowy – chyba jest to docenienie naszej genialności informatycznej. Lekarz, który będzie dokony- wał zmiany w rejestrze, polegającej choćby na zmianie nu- meru polisy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzial- ności cywilnej, od 31 marca 2013 r. będzie mógł to zrobić tylko w formie elektronicznej, bo tak to sobie Ministerstwo Zdrowia wymyśliło. Szukałem w przepisach prawa i nie znalazłem nigdzie zapisu nakazującego obywatelowi zna- jomość obsługi komputera i posiadanie podpisu elektro- nicznego lub tak zwanego profilu zaufanego w ePUAP-ie.

Domyślam się, że część czytających to zdanie nic z tego nie rozumie, ale dla ministerstwa to nie problem. Teraz po- ważnie. Są dwie możliwości. Pierwsza z nich to minister idzie po rozum do głowy i zmieni to bzdurne rozporządze- nie, a druga to wizyta w izbie lub telefon i pomoc naszych nieocenionych pań z rejestru praktyk lekarskich.

Co zrobić, żeby nie zwariować? Od zawsze twierdzono, że kultura łagodzi obyczaje. W tym miejscu chciałbym za- prosić wszystkich do udziału w koncercie charytatywnym organizowanym przez WIL wspólnie z Uniwersytetem Me- dycznym, który odbędzie się 13 stycznia 2013 r. o godzinie 17.00. Inicjatywa ta pod nazwą „Medycy dzieciom” jest włączeniem się naszego środowiska w Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy. Więcej informacji dotyczących kon- certu znajdziecie w dalszej części biuletynu.

I na koniec prośba o pomoc. Jeden z naszych kolegów dzielnie walczy z białaczką i potrzebuje naszego wsparcia finansowego, o które wszystkich serdecznie proszę. Szcze- góły znajdziecie również w dalszej części „Biuletynu WIL”.

Moim zdaniem...

KKrrzzyysszzttooff KKoorrddeell

pprreezzeess W Wiieellkkooppoollsskkiieejj IIzzbbyy LLeekkaarrsskkiieejj

O

dbyło się ostatnie w 2012 roku po- siedzenie Okręgowej Rady Lekarskiej.

Frekwencja dopisała i przebieg obrad można uznać za płynny i rzeczowy, mi- mo że program był obszerny i zawierał kilka istotnych uchwał. Najważniejszymi sprawami były ustalenie listy rejonów wyborczych oraz dokonanie przesunięć w budżecie na 2012 r. Przewodnicząca Okręgowej Komisji Wyborczej dr Karina Buxakowska przed- stawiła wyniki prac kierowanej przez siebie komisji, których efektem jest lista rejonów wyborczych w liczbie 70. Szczegó- łowo opisano to w innej części biuletynu. Oczywiście nie oby- ło się bez dyskusji, szczególnie w zakresie procedur formal- nych i ducha samorządności. Niemniej jednak rada spełniła swój obowiązek, z którego musiała się wywiązać do 31 grud- nia.

Druga sprawa to przesunięcia w budżecie. Skarbnik przed- stawił propozycje zmian z uwagi na fakt, że w niektórych po- zycjach pojawiły się nadwykonania, a w niektórych pozosta- ły rezerwy. Przeprogramować należało również przychody i koszty działalności, gdyż z uwagi na wzrost aktywności w dziedzinie szkoleniowej zwiększyły się zdecydowanie obroty. Przeprowadzono dwa istotne remonty w budynku w Poznaniu przy ul. Nowowiejskiego 51, a mianowicie wy- mieniono dach oraz wykonano izolację pionową budynku.

Tych prac nie planowano w zeszłym roku, ale z uwagi na do- brą sytuację finansową można było je zrealizować nawet mimo modernizacji parkingu, która miała pochłonąć środki na prace budowlane w 2012 r.

Prezes przedstawił również wyniki oceny pracowników biu- ra WIL. Przez cały rok nie wpłynęła ani jedna skarga na pra- cowników ze strony lekarzy, co najlepiej obrazuje starania wy- konywania swojej pracy jak najlepiej. Część obrad poświęcono również omówieniu sprawy refundacji kosztów za zadania przejęte od administracji państwowej, które de facto samorząd

„finansuje” ze składek swoich członków. Spowodowało to wy- stąpienie na drogę sądową przeciwko Skarbowi Państwa o zwrot należnych refundacji. Wielkopolska Izba Lekarska jest stroną takiego postępowania, a jednocześnie przystąpiła do partycypacji w kosztach sporządzenia opinii i ekspertyz praw- nych w tym zakresie.

Ustalono również program posiedzeń na 2013 r. oraz przy- spieszono o tydzień termin Okręgowego Zjazdu Lekarzy, któ- ry odbędzie się 16 marca 2013 r.

Przewodniczący Okręgowej Komisji Rewizyjnej zwrócił się również z wnioskiem o przeprowadzenie badania sprawozda- nia finansowego za 2012 r., gdyż w roku wyborczym będzie to wyjaśniało wiele kwestii.

Po zakończeniu części roboczej odbyło się spotkanie opłat- kowe. Do izby przybyli zaproszeni goście, m.in. wicemarsza- łek województwa wielkopolskiego Leszek Wojtasiak i repre- zentująca prezydenta Poznania Elżbieta Dybowska. Kilka słów refleksji wygłosił ks. prałat Jan Stanisławski, który reprezen- tował Jego Ekscelencję Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego.

Obecni byli także przedstawiciele innych samorządów, m.in.

Wojskowej Izby Lekarskiej – dr Konrad Maćkowiak, prezes Wielkopolskiej Okręgowej Rady Aptekarskiej dr Tadeusz Bą- belek, a także poprzedni prezesi WIL.

Na nowy rok 2013 przyjmijcie Państwo, proszę, życzenia zdrowia, pogody ducha i samych dobrych wiadomości. Do siego roku!

Omówienie posiedzenia ORL z 15 grudnia 2012 r.

SEKRETARZ ORL WIL IWONA JAKÓB

Platforma internetowa WIL

W

W ddoobbiiee ppoossttęęppuujjąącceejj ccyyffrryyzzaaccjjii,, kkttóórraa ooggaarrnniiaa ccaałłyy śśwwiiaatt XXXXII wwiieekkuu,, pprreezzeennttuujjeem myy cczzłłoonnkkoom m W Wiieellkkooppoollsskkiieejj IIzzbbyy LLeekkaarrsskkiieejj nnoowwee nnaarrzzęęddzziiee –– „„PPllaattffoorrm męę iinntteerrnneettoowwąą W WIILL””

ddoossttęęppnnąą nnaa ssttrroonniiee iizzbbyy:: wwwwww..wwiill..oorrgg..ppll ww zzaakkłłaaddccee

„„PPllaattffoorrm maa””..

Z

aczynamy od modułu „Rejestr”. Jest to pierwsza aplika- cja, która drogą elektroniczną pozwala lekarzom i lekarzom dentystom zmienić/zaktualizować swoje dane w rejestrze le- karzy. Wystarczy dokonać stosowanych wpisów w „Platfor- mie” i wybrać komendę „Zapisz”, co spowoduje przekazanie danych do WIL. Pozwoli to wszystkim zaoszczędzić wiele czasu.

„Platforma” ma rozwojowy charakter. Na razie oddajemy do użytkowania jedną z jej zakładek. Docelowo dzięki „Plat-

formie” będzie można pobierać niemal wypełnione wnioski, które będzie należało jedynie podpisać i również poprzez „Plat- formę” przekazać je do WIL. Będzie też możliwość podglądu najbliższych kursów i szkoleń, zgłoszenia w nich udziału, a w niedalekiej przyszłości skorzystania z e-learningu.

Aby zalogować się do systemu, wystarczy numer prawa wykonywania zawodu, który służy jako login, oraz PESEL, który jest pierwszym hasłem do logowania.

Zachęcamy do korzystania z „Platformy”, a także z bez- płatnego serwisu prawnego dla członków WIL „Prawo i zdro- wie”. Aby przeglądać obowiązujące akty prawne wraz z ko- mentarzami, czy zadać pytanie ekspertowi, wystarczy przesłać zgłoszenie oraz oświadczenie dostępne na stronie w zakładce

„ Serwis prawny dla lekarzy” na adres admin@wil.org.pl, a następnie dokończyć proces aktywacji. Później nie pozosta- je nic innego jak korzystać z programu.

KRZYSZTOF KORDEL PREZES WIL

OKRĘGOWA KOMISJA WYBORCZA WIELKOPOLSKIEJ IZBY LEKARSKIEJ WYBORY 2012-2013

N

a wniosek Okręgowej Komisji Wyborczej Okręgowa Rada Lekarska 15 grudnia 2012 r. podjęła uchwałę o podzia- le Wielkopolskiej Izby Lekarskiej na rejony wyborcze w licz- bie 70, które przedstawiamy poniżej.

Rejony wyborcze powstały w podstawowym podziale na le- karzy i lekarzy dentystów.

Rejony lekarzy dentystów powstały na bazie delegatur, w regionie poznańskim wyodrębniono jeden wspólny rejon oparty na powiatach, w mieście Poznaniu – cztery rejony le- karzy dentystów w tym osobny dla lekarzy dentystów emery- tów i rencistów.

Podział ponad 10-tysięcznej grupy lekarzy oparto na jed- nostkach podziału terytorialnego – powiatach i na dużych szpi- talach. W Poznaniu i powiecie poznańskim wyodrębniono dodatkowe rejony dla młodych lekarzy, dla lekarzy emerytów i rencistów oraz dla lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej.

Na pisemne wnioski grup lekarzy powstały 4 dodatkowe re- jony wyborcze. W Kaliszu wyodrębnił się rejon lekarzy pod- stawowej opieki zdrowotnej, w Pile grupy lekarzy. W Pozna- niu rejon utworzyli lekarze z przychodni przy ul. Słowackiego.

Lekarze dyrektorzy i ordynatorzy wielkopolskich szpitali utworzyli rejon menedżerów w Wielkopolsce.

Teraz Okręgowa Komisja Wyborcza przypisze każdego le- karza do powołanych rejonów wyborczych według stanu rejestru lekarzy na 31 grudnia 2012 r. Prawidłowe przypo- rządkowanie jest związane z aktualnością danych lekarzy w rejestrze lekarzy WIL. Stanowi to nadal duży problem. Ko- ledzy nie mają nawyku zgłaszania do izby zmian związanych ze swoimi danymi osobowymi czy wykonywaną pracą, pomi- mo że należy to do obowiązków lekarza. Do tego dochodzi jeszcze problem pracy w wielu miejscach i Komisji Wybor- czej trudno wybrać to miejsce, z którym lekarz w szczególno- ści się identyfikuje.

Do 19 stycznia 2013 r. Komisja Wyborcza opublikuje listy członków rejonów wyborczych w BIP (Biuletyn Informacji Publicznej) na stronie internetowej WIL i w siedzibie WIL.

Postaramy się wysłać również imienną informację wraz z ko- lejnym „Biuletynem WIL”. Każdy lekarz będzie miał możli- wość sprawdzenia, na jakiej liście został umieszczony. Jeżeli nie będzie zadowolony z takiego przyporządkowania i będzie chciał zmienić rejon wyborczy na inny, w ciągu 30 dni będzie mógł złożyć wniosek do Komisji Wyborczej o zmianę rejonu wyborczego. Komisja Wyborcza może odmówić przeniesie- nia do innego rejonu wyborczego tylko w wypadku, gdyby wiązało się to ze zmniejszeniem danego rejonu poniżej mini- malnej liczby członków rejonu wyborczego, czyli 35 lekarzy.

Do 28 lutego 2013 r. Komisja Wyborcza zamknie i opubli- kuje ostateczne listy członków rejonów wyborczych oraz okre- śli liczbę mandatów przypadających na dany rejon wyborczy

Co słychać w izbie...

G

rudzień jest ostatnim miesiącem 2012 r. obfitującego w wydarzenia, które odbywały się na wielu płaszczyznach:

administracyjnej, kulturowej, a przede wszystkim szkole- niowej. To w 2012 r. izba lekarska w samym Poznaniu prze- szkoliła niemal 300 osób, a należy podkreślić, że większość szkoleń organizowanych w siedzibie izby ma charakter warsz- tatowy, głównie z uwagi na ograniczone możliwości lokalo- we, ponieważ największa sala może pomieścić 70 osób. Nie zmienia to jednak faktu, że w czwartki w izbie zajęcia językowe odbywa 6 grup jednocześnie! Także grudzień w za- kresie szkoleń nie był pozostawiony bez aktywności. 7 grud- nia odbyły się warsztaty „Spotkanie ortopedy z lekarzem rodzinnym”. 12 grudnia odbył się kurs „Rozpoznawanie zgonu oraz interpretacja rodzaju zgonu ze szczególnym uwzględnieniem konieczności informowania organów ściga- nia”. 1 i 7 grudnia w Ostrowie Wielkopolskim zorganizowano kursy komputerowe, a 10 i 11 grudnia w Poznaniu. 13 grudnia w Kaliszu odbył się natomiast kurs w ramach cyklu „Zakaże- nia oddechowe”, a 6 grudnia w Lesznie. 11 grudnia w WIL odbyło się szkolenie zorganizowane przez firmę zewnętrzną, dotyczące metabolizmu i prawidłowego żywienia.

Aktywnie działały również komisje ORL WIL, a w szcze- gólności Komisja ds. Kształcenia (posiedzenie 14 grudnia) oraz Komisja Socjalna (posiedzenie 5 grudnia). Musiały one bowiem zmierzyć się tradycyjnie z wieloma wnioskami o re- fundację kosztów kształcenia oraz o pomoc materialną. Także Komisja Wyborcza miała bardzo napięty harmonogram prac, na swoim posiedzeniu 14 grudnia ustaliła bowiem listę rejo- nów wyborczych, którą następnie przedstawiła do zatwier- dzenia na posiedzeniu Okręgowej Rady Lekarskiej. Ponadto posiedzenia odbywały Komisja Etyki Lekarskiej (5 grudnia) Komisja ds. Emerytów i Rencistów (6 grudnia), Komisja ds.

Konkursów (11 grudnia), a także Okręgowa Komisja Rewi- zyjna (8 grudnia).

Aktywność Komisji ds. Emerytów i Rencistów nie przeja- wiała się jedynie poprzez spotkanie robocze. Zorganizowała ona bowiem spotkania z lekarzami seniorami w Lesznie (7 grudnia z pomocą Delegatury Leszczyńskiej) oraz w Nowym Tomyślu (18 grudnia). Na spotkaniach, w których uczestniczył również prezes WIL dr n. med. Krzysztof Kordel, była możliwość od- nowienia znajomości oraz złożenia sobie świątecznych życzeń.

Nie może być także miesiąca bez działalności stricte admi- nistracyjnej. Swoje posiedzenia odbyło Prezydium ORL WIL (4 i 15 grudnia) oraz Okręgowa Rada Lekarska – 15 grudnia (szersze omówienie w innej części biuletynu).

Na początku wspomniałem również o działalności kultural- nej. Tradycyjnie więc, niemal z kronikarskiego obowiązku, należy wspomnieć o spotkaniach i próbach Zespołu Kameral- nego WIL (każda środa) oraz Chóru Lekarzy WIL (środy i piątki). Nie zabrakło również zebrania koła plastycznego (11 grudnia).

Należy mieć nadzieję, że rok 2013 również będzie obfitował w wydarzenia, tak jak 2012.

MAREK SAJ ADMIN@WIL.ORG.PL LUB 783 993 939

Wybory 2012–2013

zgodnie z przyjętym parytetem: mandat delegata na Okręgowy Zjazd Lekarzy na 35 lekarzy.

Po ogłoszeniu list rejonów wyborczych lekarze chętni do kandydowania na delegatów na Okręgowy Zjazd Lekarzy będą mogli zgłaszać swoją kandydaturę do OKW. Kartę zgłoszenia kandydata będzie można pobrać ze strony internetowej WIL lub w biurze WIL. Prawidłowo wypełnioną i podpisaną trze- ba złożyć do Okręgowej Komisji Wyborczej najpóźniej do 1 kwietnia 2013 r.

Koleżanko i Kolego! Zastanów się, czy zamiast narzekać na nasz samorząd zawodowy, nie warto przystąpić do pra- cy w nim, jeszcze jest przecież tyle do zrobienia. Skorzystaj ze swoich praw, biorąc udział w wyborach jako kandydat, lub dokonując wyboru swoich najlepszych reprezentantów.

PRZEWODNICZĄCA OKRĘGOWEJ KOMISJI WYBORCZEJ WIELKOPOLSKIEJ IZBY LEKARSKIEJ LEK. KARINA BUXAKOWSKA

Wybory 2012–2013

Rejony wyborcze

Wielkopolskiej Izby Lekarskiej

1. Lekarze dentyści delegatury kaliskiej 2. Lekarze dentyści delegatury konińskiej 3. Lekarze dentyści delegatury leszczyńskiej

4. Lekarze dentyści delegatury ostrowsko-krotoszyńskiej 5. Lekarze dentyści delegatury pilskiej

6. Lekarze dentyści miasta Poznania

7. Lekarze dentyści indywidualni praktykujący

8. Lekarze dentyści powiatu gnieźnieńskiego, grodziskie- go, międzychodzkiego, nowotomyskiego, obornickiego, poznańskiego, szamotulskiego, średzkiego, śremskie- go, wolsztyńskiego

9. Lekarze dentyści Uniwersytetu Medycznego

10. Lekarze dentyści emeryci i renciści miasta Poznania i powiatu poznańskiego

11. Lekarze powiatu jarocińskiego

12. Lekarze powiatu kaliskiego, miasta Kalisza i powiatu ostrzeszowskiego

13. Wojewódzki Szpital Zespolony im. Ludwika Perzyny w Kaliszu

14. Grupa lekarzy Podstawowej Opieki Zdrowotnej miasta Kalisza i powiatu kaliskiego

15. Lekarze powiatu kępińskiego 16. Lekarze powiatu pleszewskiego 17. Lekarze powiatu kolskiego

18. Lekarze powiatu konińskiego i miasta Konina 19. Wojewódzki Szpital Zespolony w Koninie 20. Lekarze powiatu słupeckiego

21. Lekarze powiatu tureckiego 22. Lekarze powiatu gostyńskiego 23. Lekarze powiatu kościańskiego

24. Lekarze powiatu leszczyńskiego i miasta Leszna 25. Wojewódzki Szpital Zespolony w Lesznie 26. Lekarze powiatu rawickiego

27. Lekarze powiatu krotoszyńskiego 28. Lekarze powiatu ostrowskiego

29. Zespół Zakładów Opieki Zdrowotnej w Ostrowie Wiel- kopolskim

30. Lekarze emeryci i renciści powiatu ostrowskiego 31. Lekarze powiatu ostrzeszowskiego

32. Lekarze powiatu chodzieskiego

33. Lekarze powiatu czarnkowsko-trzcianeckiego 34. Lekarze powiatu pilskiego

35. Szpital Specjalistyczny im. Stanisława Staszica w Pile 36. Grupa lekarzy z Piły

37. Lekarze powiatu wągrowieckiego 38. Lekarze powiatu złotowskiego 39. Lekarze powiatu gnieźnieńskiego 40. Lekarze powiatu grodziskiego 41. Lekarze powiatu międzychodzkiego 42. Lekarze powiatu nowotomyskiego 43. Lekarze powiatu obornickiego 44. Lekarze powiatu szamotulskiego 45. Lekarze powiatu średzkiego 46. Lekarze powiatu śremskiego 47. Lekarze powiatu wolsztyńskiego 48. Lekarze powiatu wrzesińskiego

49. Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego 50. Szpital Kliniczny Przemienienia Pańskiego

51. Szpital Kliniczny im. Heliodora Święcickiego 52. Ginekologiczno-Położniczy Szpital Kliniczny 53. Ortopedyczno-Rehabilitacyjny Szpital Kliniczny im.

Wiktora Degi

54. Szpital Kliniczny im. Karola Jonschera 55. Szpital Wojewódzki w Poznaniu

56. ZOZ Poznań-Jeżyce Szpital im. Franciszka Raszei 57. Wielospecjalistyczny Szpital Miejski im. Józefa Strusia 58. Specjalistyczny Zespół Opieki Zdrowotnej nad Matką

i Dzieckiem

59. ZOZ MSWiA im. Prof. Ludwika Bierkowskiego 60. Wielkopolskie Centrum Onkologii w Poznaniu 61. Wielkopolskie Centrum Pulmonologii i Torakochirur- 62. NZOZ Centrum Medyczne HCP w Poznaniugii

63. NZOZ Szpital w Puszczykowie im. prof. Stefana Tytu- sa Dąbrowskiego

64. Lekarze emeryci i renciści miasta Poznania i powiatu poznańskiego

65. Młodzi lekarze powiatu poznańskiego i miasta Poznania 66. Lekarze podstawowej opieki zdrowotnej miasta Pozna-

nia i powiatu poznańskiego

67. Lekarze indywidualnie praktykujący

68. Lekarze miasta Poznania i powiatu poznańskiego 69. Grupa lekarzy i lekarzy dentystów – przychodnia przy

ul. Słowackiego 8 w Poznaniu

70. Grupa lekarzy menedżerów w Wielkopolsce

Z medycznej wokandy

W

poprzednim numerze próbowa- no wyjaśnić istotę kasacji w postępowa- niu w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej lekarzy. Warto teraz się przyjrzeć, jakie były decyzje Sądu Naj- wyższego w „sprawach lekarskich”, po- dejmowane w tym trybie. Pierwsze z pre- zentowanych orzeczeń odnosi się do kwestii proceduralnych, ale z uwagi na wagę problemu (rodzaje decyzji podej- mowanych przez sądy lekarskie) i zna- czenie zaprezentowanych wywodów wydaje się, że warto poświęcić trochę uwagi postanowieniu Sądu Najwyższe- go z 25 lutego 2011 r. (sygn. akt SDI 4/11). W sprawie tej ustalono następują- cy stan faktyczny. Otóż jeden z okręgo- wych rzeczników odpowiedzialności za- wodowej (OROZ) odmówił wszczęcia postępowania wyjaśniającego z wniosku grupy lekarzy. Zażalenie na to postano- wienie wniósł pełnomocnik skarżącego.

Postanowieniem z 21 grudnia 2009 r.

Naczelny Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej (NROZ) pozostawił bez roz- poznania to zażalenie, wskazując, iż śro-

dek odwoławczy został wniesiony przez osobę nieuprawnioną. Zażalenie na po- wyższe złożył pełnomocnik skarżącego, wnosząc o jego zmianę i kontynuację po- stępowania. Naczelny Sąd Lekarski (NSL) utrzymał jednak w mocy zaskar- żone postanowienie, na które z kolei peł- nomocnik skarżącego wniósł kasację do Sądu Najwyższego. Dokonując oceny tego środka zaskarżenia, Sąd Najwyż- szy podkreślił, że kasacja była niedo- puszczalna z mocy ustawy. W uzasad- nieniu wyjaśniono, że „ustawa wyróżnia w pierwszej kolejności postępowanie co do wszczęcia bądź odmowy wszczęcia postępowania w przedmiocie odpowie- dzialności zawodowej (art. 67 ust. 1 usta- wy z 2 grudnia 2009 r. o izbach le- karskich, w skrócie u.i.l.) oraz co do ewentualnego umorzenia już wszczęte- go postępowania (art. 73 ust. 1 u.i.l.). Na postanowienie OROZ o odmowie wsz- częcia postępowania wyjaśniającego oraz o umorzeniu takiego postępowania przysługuje zażalenie (art. 68 ust. 1 u.i.l.) wnoszone do właściwego sądu lekar- skiego, a w przypadku, gdy wydał je NROZ – do NSL (art. 68 ust. 2 u.i.l.). Co

warto szczególnie mocno podkreślić, jak zauważył Sąd Najwyższy, na tym etapie sprawy istotną czynnością sądu dyscy- plinarnego nie jest rozstrzyganie mery- toryczne w przedmiocie zasadności za- rzutu dotyczącego faktu popełnienia przez lekarza przewinienia zawodowe- go, objętego wydanym przez OROZ wnioskiem o ukaranie (odpowiednik aktu oskarżenia w postępowaniu karnym), lecz kontrola zasadności wydanego przez rzecznika postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania wyjaśniającego albo o umorzeniu postępowania wyja- śniającego. Rozstrzygnięcie sądu lekar- skiego, który uchyla lub utrzymuje za- skarżone postanowienie w mocy (art. 70 ust. 2 u.i.l.), przyjmuje formę postano- wienia i stanowi odpowiednik postano- wień wydanych przez sąd w trybie roz- działu 38 k.p.k., to jest po wykonaniu tzw. czynności sądowych w postępowa- niu przygotowawczym. Także formę po- stanowień mają wszystkie rozstrzygnięcia wydawane na tym etapie postępowania, toczącego się na podstawie przepisów rozdziału 5 u.i.l., które dotyczą kwestii incydentalnych, np. tymczasowego za-

Kasacja w postępowaniu w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej lekarzy i lekarzy dentystów – ciąg dalszy

Absolwenci Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Poznaniu, rocznik 1977–1983

Koleżanki i Koledzy! W związku ze zbliżającym się

30-leciem naszego dyplomatorium

planujemy zorganizowanie spotkania naszego roku 4 października 2013 r. w Green Hotelu w Komornikach.

Koszt spotkania wynosi 350 PLN od osoby (spotkanie grillowe, uroczysta kolacja).

Wpłaty prosimy dokonywać na konto:

Alior Bank SA, Al. Jerozolimskie 94, 00-807 Warszawa, Oddział w Poznaniu, ul. Hetmańska 91 04 2490 0005 0000 4600 5554 0517 (z dopiskiem: XXX-lecie studiów).

Jest to specjalny rachunek dla uczestników spotkania.

Prosimy o dokonywanie zgłoszeń i wpłat do 30 czerwca 2013 r.

Rezerwacja noclegów bezpośrednio w Green Hotelu Komorniki ul. Jeziorna 1a, 62-052 Komorniki

nr konta 80 9072 0002 2099 0007 7549 0001

z dopiskiem w tytule: uczestnik spotkania 04.10.2013 roku + imię i nazwisko osób będących uczestnikami imprezy.

Dokładny program spotkania w kolejnych komunikatach.

Do zobaczenia!

Ewa Wender-Ożegowska, e-mail ewaoz@post.pl, Ewa Koczorowska-Cieślak, e-mail: cieslak-ewa@wp.pl

Z medycznej wokandy

Prawo w pigułce

Kasacja w postępowaniu w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej lekarzy i lekarzy dentystów – ciąg dalszy

^{SKRZYPCZAKJĘDRZEJ}

wieszenia prawa wykonywania zawodu albo ograniczenia zakresu czynności w wykonywaniu zawodu (art. 77 ust. 1 i 2 u.i.l.), albo – tak jak w niniejszej sprawie – legitymacji określonego podmiotu do dokonywania określonej czynności pro- cesowej. Jednocześnie zauważono, że obecna ustawa o izbach lekarskich wy- różnia też wręcz „jakościowo” odmienne od wyżej omówionego postępowanie za- inicjowane wnioskiem o ukaranie (art.

74 ust. 6 u.i.l.), wnoszonym przez OROZ do okręgowego sądu lekarskiego (OSL).

Ten rodzaj postępowania odpowiada w postępowaniu karnym postępowaniu jurysdykcyjnemu, zainicjowanemu wnie- sieniem przez uprawnionego oskarży- ciela, aktu oskarżenia (w naszym postę- powaniu jest to wniosek o ukaranie).

Sprawa taka rozpoznawana jest na roz- prawie (art. 79 u.i.l.) i kończy się wyda- niem orzeczenia (art. 89 u. 1 u.i.l.). Od wydanego w tym trybie orzeczenia przy- sługuje stronom nie zażalenie, ale odwo- łanie do NSL (art. 90 ust. 1 u.i.l.), które to Sąd także rozstrzyga w formie orzecze- nia (arg. ex art. 94 ust. 1 u.i.l.), podej- mując jedną z trzech decyzji, a miano-

wicie utrzymania w mocy, uchylenia orzeczenia OSL i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I in- stancji lub zmiany zaskarżonego orze- czenia sądu lekarskiego (art. 92 ust. 1 u.i.l.). Zdaniem Sądu Najwyższego ana- liza przepisów rozdziału 5 u.i.l nakazuje przyjąć, że rozstrzygnięcia, dla których ustawa ta przewiduje formę orzeczeń, odpowiadają wydawanym w postępo- waniu karnym wyrokom, a rozstrzygnię- cia, dla których u.i.l. przewiduje formę postanowień, odpowiadają wydawanym w postępowaniu karnym postanowie- niom. Podkreślono jednocześnie, że orzeczenia zapadać mogą wyłącznie na drugim z wyżej omówionych etapów po- stępowania w przedmiocie odpowie- dzialności zawodowej, czyli po wniesie- niu przez rzecznika odpowiedzialności zawodowej wniosku o ukaranie (art. 75 ust. 1 u.i.l.). Z treści art. 95 pkt 1 u.i.l.

wynika, że kasacja do Sądu Najwyższe- go przysługuje wyłącznie od prawomoc- nego orzeczenia sądu lekarskiego koń- czącego postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej lekarzy.

W opinii Sądu Najwyższego „wykładnia

językowa nie pozwala na przyjęcie, że możliwe jest wniesienie kasacji od roz- strzygnięcia, które zapadło w formie po- stanowienia. Można byłoby teoretycznie rozważać, czy kasacja przysługuje od wydanego w toku postępowania regulo- wanego przepisami rozdziału 5 u.i.l. ta- kiego rozstrzygnięcia, które co prawda powinno być wydane w formie orzecze- nia, a jedynie omyłkowo nadano mu for- mę postanowienia”. Zdaniem Sądu Naj- wyższego na tak postawione pytanie należałoby udzielić odpowiedzi twier- dzącej, co prowadziłoby do wyrażenia poglądu o bardziej ogólnym charakterze, zgodnie z którym podmioty określone w art. 95 u. 1 u.i.l. mają prawo wnieść kasację od prawomocnego rozstrzygnię- cia sądu lekarskiego, kończącego postę- powanie w przedmiocie odpowiedzial- ności zawodowej lekarzy, które zostało wydane lub powinno było zostać wyda- ne, z uwagi na materię, której dotyczy, w formie orzeczenia (podkr. Sądu Naj- wyższego).

Zatem, a contrario, kasacja od posta- nowienia wydanego przez sąd lekarski nie będzie przysługiwać.

A

utorem komentarzy będzie radca prawny Bartosz Pawelczyk, który spe- cjalizuje się w problematyce prawa me- dycznego w swojej praktyce zawodo- wej, a także w ramach pracy naukowej na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza

w Poznaniu. Zapraszamy do sygnalizo- wania tematyki, której omówienie by- łoby interesujące i ważne dla środowi-

ska lekarskiego. Zachęcam koleżanki i kolegów do lektury nowej rubryki oraz do kontaktu z mec. Bartoszem Pawel- czykiem. Dobrze wiemy, że w dzisiej- szych czasach znajomość przepisów prawa – choćby w podstawowym za- kresie, w tym nieustająco wchodzących w życie nowelizacji, oraz umiejętność ich prawidłowej interpretacji, jest dla le- karzy nie tylko ułatwieniem pracy, lecz wręcz koniecznością.

E-MAIL: B.PAWELCZYK@KANCELARIA-PAWELCZYK.PL

PPoocczząąwwsszzyy oodd tteeggoo nnuum meerruu,, ww nnaasszzyym m bbiiuulleettyynniiee uukkaazzyywwaaćć ssiięę bbęęddzziiee rruubbrryykkaa zzaattyyttuułłoowwaannaa:: „„PPrraawwoo ww ppiigguułłccee””.. BBęęddąą ww nniieejj pprreezzeennttoowwaannee wwyybbrraannee wwcchhoo-- ddzząąccee ww żżyycciiee lluubb bbuuddzząąccee kkoonnttrroowweerrssjjee rreegguullaaccjjee pprraawwnnee wwrraazz zz pprraakkttyycczznnyym m kkoom meennttaarrzzeem m.. IInnffoorrm maaccjjee ttee aaddrreessoowwaannee bbęęddąą ddoo ddyyrreekkttoorróóww ii m meenneeddżżeerróóww ppooddm miioottóóww lleecczznniicczzyycchh,, ddoo lleekkaarrzzyy zzaattrruuddnniioonnyycchh ww ttyycchh ppooddm miioottaacchh,, jjaakk rróóww-- nniieeżż ddoo lleekkaarrzzyy pprroowwaaddzząąccyycchh wwłłaassnnee ggaabbiinneettyy..

P

rawo otacza dziś działalność lekarzy z każdej niemal stro- ny. Otacza, choć można odnieść wrażenie, że często wręcz osa- cza. Wiele jest kwestii, których omówienie wydaje się w tym kontekście celowe, gdyż przydatne dla lekarzy. Taki jest właśnie cel powstającej tu rubryki. Spotkania na łamach „Biuletynu WIL” zdecydowałem się rozpocząć zarysowaniem jednego z bardziej chyba budzących emocje zagadnień – postępowań kontrolnych prowadzonych przez Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ) wobec świadczeniodawców. Poniższy tekst ma charak- ter jedynie wprowadzający do tej złożonej problematyki, zaś sygnalizowano w nim zwłaszcza sposoby kwestionowania przez świadczeniodawców formy przeprowadzania kontroli i zasadności jej wyników. Chciałbym zachęcić i zaprosić pań- stwa do zwracania się do mnie z pytaniami dotyczącymi tego zagadnienia, ale także w innych kwestiach, których wyja- śnienie od strony prawnej jest dla Państwa ważne (e-mail:

b.pawelczyk@kancelaria-pawelczyk.pl). Zależy mi na tym, aby powstająca rubryka miała walor praktyczny, a zatem, by stano- wiła pomoc w rozwiązywaniu konkretnych problemów praw- nych pojawiających się w Państwa trudnej, złożonej działalno- ści.Regulacje dotyczące uprawnień kontrolnych NFZ znajdzie- my zarówno w aktach prawnych (ustawach, rozporządzeniach), jak i w zarządzeniach prezesa NFZ oraz umowach zawiera- nych przez NFZ ze świadczeniodawcami. Podstawowe z nich wymieniłem na końcu tego artykułu. Poniżej wybrane zagad- nienia.

1. Narodowy Fundusz Zdrowia może przeprowadzać zarówno kontrole wynikają- ce z przyjętych wcześniej planów, jak i kontrole doraźne. Kontrola może dotyczyć bardzo wielu aspektów funkcjonowania świadczeniodawców. Prowadzona jest pod względem legalności, rzetelności i celowości.

2. Rozpoczynając kontrolę, osoba ją przeprowadzająca ma obowiązek okazania upoważnienia do przeprowadzenia kontroli wraz z legitymacją służbową (albo wyjątkowo z dowodem osobistym w przypadku, gdy kontroler nie jest pracow- nikiem NFZ). Świadczeniodawca (lub osoba przez niego upoważniona) nie musi zatem prosić kontrolera o pokazanie upoważnienia i legitymacji – kontroler jest zobowiązany uczynić to sam z siebie. Oczywiście świadczeniodawca ma prawo dokładnie zapoznać się z treścią tych dokumentów.

3. W trakcie kontroli świadczeniodawca uprawniony jest do składania ustnych lub pisemnych oświadczeń dotyczących przedmiotu kontroli. Ważne, że kontroler nie może odmówić przyjęcia takich oświadczeń, co oznacza, że świadczenio- dawca może domagać się odnotowania ich w protokole.

4. Kontroler sporządza protokół z przebiegu kontroli. Musi on być szczegółowy, na- pisany w sposób jasny, logiczny i zawierać m.in. opis stanu faktycznego stwier- dzonego w toku kontroli oraz ustalenia kontroli, a także wnioski wynikające z kontroli. Protokół sporządza się w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, z których jeden otrzymuje podmiot kontrolowany. Protokół jest podpisywany przez kontrolera i świadczeniodawcę.

5. Jeżeli świadczeniodawca nie ma żadnych zastrzeżeń do treści protokołu, ma obo- wiązek go podpisać.

6. Jeżeli jednak świadczeniodawca nie zgadza się z ustaleniami zawartymi w pro- tokole, nie powinien go podpisywać, ale zgłosić zastrzeżenia do protokołu – na- leży to zrobić na piśmie, nie później niż w ciągu 7 dni od dnia otrzymania proto- kołu. Zastrzeżenia do protokołu rozpatrywane są przez kontrolera w terminie 14

dni. W przypadku stwierdzenia zasadności zastrzeżeń – kontroler zmienia lub uzupełnia odpowiednią część protokołu. W razie nieuwzględnienia zastrzeżeń – kontroler niezwłocznie przekazuje na piśmie swoje stanowisko świadczenio- dawcy.

7. Po przeprowadzeniu kontroli dyrektor oddziału NFZ sporządza w terminie 28 dni i przekazuje świadczeniodawcy wystąpienie pokontrolne zawierające ocenę działalności kontrolowanego świadczeniodawcy i zalecenia pokontrolne w razie stwierdzenia nieprawidłowości. Jeżeli kontrola wykaże, że świadczeniodawca nie wykonał zobowiązań wynikających z umowy zawartej z NFZ albo wykonał je niewłaściwie, w wystąpieniu pokontrolnym należy m.in. określić kwotowo wy- sokość należności świadczeniodawcy względem NFZ powstałej w wyniku tych nieprawidłowości (wezwanie do zapłaty) oraz wysokość nałożonej z tego tytu- łu kary umownej. Co zrobić, gdy świadczeniodawca nie zgadza się z treścią wy- stąpienia? Analogicznie jak w przypadku kwestionowania protokołu – świad- czeniodawca może zgłosić zastrzeżenia w terminie 7 dni od dnia otrzymania wystąpienia pokontrolnego, w piśmie skierowanym do dyrektora właściwego oddziału NFZ. Zastrzeżenia rozpatrywane są w terminie 14 dni. W przypadku nieuwzględnienia zastrzeżeń niezwłocznie informuje się o tym na piśmie świad- czeniodawcę. Świadczeniodawca jest obowiązany, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wystąpienia pokontrolnego (jeżeli nie wniósł zastrzeżeń) albo od dnia otrzymania informacji o nieuwzględnieniu zastrzeżeń, do poinformowania NFZ o sposobie wykonania zaleceń pokontrolnych oraz o podjętych działaniach lub przyczynach niepodjęcia tych działań.

8. Co zrobić, jeżeli – w przypadku nieuwzględnienia zastrzeżeń – w dalszym ciągu nie zgadzamy się z treścią wystąpienia pokontrolnego i nie uważamy za celowe jego wykonania? Świadczeniodawca może złożyć zażalenie na wezwanie go do zapłaty żądanej przez NFZ kwoty oraz na nałożenie kary umownej. Zażalenie ta- kie, koniecznie wraz z uzasadnieniem, należy złożyć w terminie 14 dni od dnia do- ręczenia wystąpienia pokontrolnego, do Prezesa NFZ, jednak za pośrednictwem dyrektora oddziału NFZ. Prezes NFZ ma 14 dni na rozpatrzenie zażalenia. Jeżeli zażalenie nie zostanie uwzględnione, świadczeniodawca może jeszcze złożyć do Prezesa NFZ – w terminie 14 dni – wniosek o ponowne rozpatrzenie zażalenia.

Jeśli nadal zażalenie nie zostanie uwzględnione, świadczeniodawcy pozostaje toczenie sporu z NFZ na drodze cywilnego postępowania sądowego w sprawie o zapłatę kwot żądanych przez NFZ.

W kolejnym numerze ciąg dalszy prawnych aspektów relacji z FZ.

Zasadnicze podstawy prawne:

lart. 64, 160 i 161 Ustawy z 27 sierpnia 2004 roku o świad- czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu- blicznych (t.j. Dz.U. z 2008 roku, Nr 164, poz. 1027, ze zm.);

lRozporządzenie Ministra Zdrowia z 15 grudnia 2004 r.

w sprawie określenia szczegółowego sposobu i trybu prze- prowadzania kontroli przez podmiot zobowiązany do finan- sowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicz- nych (Dz.U. z 2004 roku, Nr 274, poz. 2723);

lZarządzenie Nr 23/2009/DSOZ Prezesa Narodowego Fun- duszu Zdrowia z 13 maja 2009 r. w sprawie planowania, przygotowywania i prowadzenia postępowania kontrolnego oraz realizacji wyników kontroli (zmienione zarządzeniem Nr 25/2009/DSOZ Prezesa NFZ z 19 maja 2009 roku).

RADCA PRAWNY BARTOSZ PAWELCZYK E-MAIL: B.PAWELCZYK@KANCELARIA-PAWELCZYK.PL

Postępowania kontrolne prowadzone przez NFZ

S

ilva rerum (łac. las rzeczy) to zbiór wiadomości albo utworów różnego ro- dzaju. W Polsce XV i XVI w. była to księga domowa bądź rodzinna, w której zapisywano rozmaite zdarzenia, tak- że polityczne, wiadomości, dokumenty różnej treści, mowy sejmowe, weselne, pogrzebowe, wiersze, satyry, daty waż- niejszych wydarzeń, rachunki, anegdoty, sentencje, przepisy, porady domowe i cie- kawostki. Zachowane w rękopisach albo wydane drukiem stanowią bezcenne źró- dło informacji o życiu i obyczajach daw- nej Polski.

Profesor Andrzej Kierzek we wstępie do swej książeczki Silva rerum medica- rum veterum pisze „to wiele licznych i barwnych drobiazgów i ciekawostek z drugiej połowy tak niezmiernie cieka- wego XIX stulecia oraz z pierwszych dekad XX wieku. (…) Głównym celem wydania tego zbioru jest wzniecenie za- interesowania lekarzy i studentów me- dycyny historią własnej profesji. Może lektura Silva rerum medicarum veterum przyniesie im jakąś korzyść? (...) Może według zasady nie nudząc – uczyć, uda się połączyć utile cum dulci?”.

Dzisiaj kolejna część. ^AB

Silva rerum

Pewien lekarz w Bordeaux poszukiwał sądownie 1500 fr.

jako honorarium za wykonane sztuczne zapłodnienie. Pa- cyentka jego wprawdzie nie urodziła dziecka, lecz zaszła w ciążę, ale płód spędziła. Skarżący upominał się o umó- wione z mężem honorarium. Sąd oddalił skargę, ze wzglę- du na niemoralność samego faktu sztucznego zapłodnienia:

w akcie bowiem zapłodnienia nikt trzeci pomiędzy mężem a żoną pośredniczyć niepowinien. Oprócz tego Sąd surowo zganił lekarza za niedyskretne wyjawienie powierzonej mu tajemnicy i orzekł iż rozprzestrzenienie sztucznego za- płodnienia kobiety grozi prawdziwem niebezpieczeństwem społeczeństwu. Paryskie Towarzystwo medycyny sądowej w zupełności zrehabilitowało owego lekarza… Dowiadu- jemy się, (Note sur la fecondation artificielle par le Dr. A.

Leblond) iż zapłodnienie sztuczne w ten sposób się usku- tecznia, iż w godzinę po odbytem spółkowaniu w sposób normalny, zjawia się lekarz i ogrzaną strzykawką wciąga znajdujące się w pochwie nasienie, które przez otwór ma- cicy do tegoż organu wstrzykuje. Sposób w rzeczy samej bardzo prosty. Autor broni również owego lekarza z Bor- deaux i twierdzi iż czynność tę można śmiało powierzyć uczciwemu lekarzowi i niepojmuje niebezpieczeństwa, ja- kiem postępowanie to ma społeczeństwu zagrażać.

„Medycyna” 1884, XII, 204 Całowanie, jako zwyczaj rozpowszechniony, posiada już literaturę, która go oświetla z różnych punktów. Higiena pod tym względem wiele miała by do powiedzenia. Wła- śnie sprawę tę poruszono niedawno z tego stanowiska, mia- nowicie, całowanie omawianem było na jednem z posie- dzeń Miejskiej rady Zdrowia we Lwowie, a to z powodu zaszłego faktu „obsypania pocałunkami dziecka chorego na płonicę i to przez jedną z wybitnych wychowawczyń”.

Otóż, w sprawie całowania na początku r. szk. wydanem zostało przez fizykat miejski we Lwowie, zalecenie, aby zakazywać całowania się młodzieży, praktykowanego szczególnie w szkołach żeńskich. Jeszcze dawniej, bo w roku 1904 rada szkolna okręgowa miejska okólnikiem odnośnym zaleciła, ażeby grona nauczycielskie „starały się wykorzenić w stosowny sposób zwyczaj całowania się dzieci między sobą w szkole i po za szkołą, jakoteż zwyczaj całowania nauczyciela i nauczycielki po rękach, ażeby tak dzieci szkolne, jakoteż osoby stanu nauczycielskiego ochronić od wszelkich ewentualności, wyniknąć mogących na tej drodze.”

W Warszawie kwestya całowania mało była dotąd w ży- ciu szkolnem podnoszoną i dyskutowaną , nadmienić jed- nak należy, iż zakaz całowania już w r. 1904 wprowadzo- ny został do regulaminu wewnętrznego Ogrodów im.

Raua, gdzie odnośny paragraf (p. 28) o przewodnikach mówi: „Przewodnicy bezwarunkowo powinni się wy- strzegać wszelkiego rodzaju wyróżniania dzieci, a tem- bardziej obdarzania ich łakociami i jakiemikolwiek dara- mi; nie wolno im również dzieci całować ani być przez nie całowanymi”.

„Zdrowie” 1909, XXV, 50 Ofiara gorsetu. Wskutek ciśnienia gorsetu omdlała w tych dniach pewna panna na balu, poczem wkrótce umar- ła. Panna ta była zaręczona i miała za 3 dni stanąć przed ołtarzem. W dniu spodziewanego jej wesela, została zatem pochowaną”.

„Przewodnik Zdrowia” 1896, II, 15 EXCERPTA SELEGIT ANDRZEJ KIERZEK

Silva rerum medicarum veterum

K

K

o

o

n

n

t

t

y

y

n

n

u

u

u

u

j

j

e

e

m

m

y

y

c

c

y

y

k

k

l

l

a

a

r

r

t

t

y

y

k

k

u

u

ł

ł

ó

ó

w

w

Ś

Ś

l

l

a

a

d

d

a

a

m

m

i

i

„

„

T

T

r

r

y

y

l

l

o

o

g

g

i

i

i

i

”

”

i

i

p

p

o

o

U

U

k

k

r

r

a

a

i

i

-

-

n

n

i

i

e

e

Z

Z

a

a

c

c

h

h

o

o

d

d

n

n

i

i

e

e

j

j

p

p

r

r

z

z

y

y

g

g

o

o

t

t

o

o

w

w

a

a

n

n

y

y

p

p

r

r

z

z

e

e

z

z

k

k

o

o

l

l

e

e

ż

ż

a

a

n

n

k

k

ę

ę

E

E

l

l

ż

ż

b

b

i

i

e

e

t

t

ę

ę

D

D

ą

ą

b

b

r

r

o

o

w

w

s

s

k

k

ą

ą

.

.

S

S

ą

ą

t

t

o

o

r

r

e

e

f

f

l

l

e

e

k

k

s

s

j

j

e

e

z

z

w

w

y

y

p

p

r

r

a

a

w

w

y

y

z

z

o

o

r

r

g

g

a

a

n

n

i

i

z

z

o

o

w

w

a

a

n

n

e

e

j

j

p

p

r

r

z

z

e

e

z

z

W

W

i

i

e

e

l

l

k

k

o

o

p

p

o

o

l

l

s

s

k

k

ą

ą

I

I

z

z

b

b

ę

ę

L

L

e

e

k

k

a

a

r

r

s

s

k

k

ą

ą

.

.

T

o samo spotyka nas w Kołomyi – centrum huculszczyzny, gdzie dzięki gubernatorowi miasta stanęło jedyne w Europie i chy- ba w świecie muzeum pisanek wielkanocnych. Około 1600 eks- ponatów umieszczono w budowli w kształcie jajka. Z powodu święta religijnego ulice są pełne kobiet w kolorowych, pięknie ha- ftowanych strojach. Będzie w nim brał udział gubernator, więc podjechał i zaparkował pod muzeum swoje auto, witany przez przewodniczkę i przez nas entuzjastycznie.

Każdy kamień Chocimia i Kamieńca Podolskiego (przedmu- rze chrześcijaństwa) oraz Oleska przemawiają polską architektu-

rą, polskimi cmentarzami, polskim językiem i polską historią!

W Kamieńcu zginął główny bohater „Trylogii” Jerzy Wołody- jowski . W zamku oleskim urodzili się dwaj polscy królowie: Jan III Sobieski – przyszły zwycięzca bitwy pod Wiedniem z Turka- mi, i Korybut Wiśniowiecki. Poczajów to widoczne z daleka, nie- bywałe zjawisko Lawry Poczajowskiej – Częstochowy prawo- sławia, a w niej wspaniały barokowy Sobór Uspieński. W ciągu sześciu dni zobaczyliśmy zamki lub ich ruiny, twierdze, muzea, pałace, klasztory, kościoły i katedry różnych wyznań, cerkwie, po- mniki, baszty, rynki miejskie, parki, teatry, operę lwowską, liceum krzemienieckie, cmentarze (we Lwowie ten najważniejszy – Ły- czakowski). Zaglądaliśmy także do domów towarowych – tych mniejszych, jak nasze SAM-y, i dużych, jak Auchan – z powodu nie tylko drobnych bieżących zakupów, ale czysto ludzkiej potrzeby fi- zjologicznej – mieszczą sie w nich ogólnodostępne toalety o do- brym standardzie. W mniejszych miejscowościach mozna też sko- rzystać z toalet tylko z „dziurką”, na szczęście w miarę schludnych.

Pani Ada wyczerpująco odpowiadała na zadawane jej pytania dotyczące obecnej sytuacji politycznej, gospodarczej i życia co-

dziennego mieszkańców państwa nazywanego obecnie Ukrainą.

Mówiła o sytuacji służby zdrowia, sposobie leczenia i sytuacji w szpitalach (trzeba mieć swoje poduszki, kołdry, pościel i leki). Opo- wiedziała nam o zdarzeniu na poprzedniej wycieczce, kiedy to Polka dostała kolki nerkowej. Została zawieziona do szpitala i na drugi dzień (tak szybko wyzdrowiała) dzwoniła z prośbą o jak naj- szybsze zabranie jej ze względu na warunki higieniczne. Opowia- dała nam o emeryturach (najniższa – 800 hrywien), reformie i za- siłkach socjalnych (700 hrywien) „opiekuńczego” państwa, o dzieciach, szkolnictwie podstawowym (11 lat) ,„bezpłatnym” (to fikcja w praktyce) od 6. roku życia i o szkolnictwie wyższym – tu na bezpłatnych i na renomowanych studiach uczą się najlepsi lice- aliści przyjęci na podstawie punktów w testach egzaminacyjnych.

Student po ich ukończeniu ma zagwarantowane zatrudnienie na podstawie tzw. zamówień państwowych. Reszta to studia płatne.

Koledzy lekarze uczestniczący w wycieczce potwierdzili informa- cje, że Polacy studiują medycynę na Ukrainie ze względu na jej wysoki poziom. I vice versa – Polacy z Ukrainy i Ukraińcy wysy-

łają swoje dzieci na studia do Polski. Młodzież uczy się pilnie ję- zyków polskiego i angielskiego, a rodzice z pochodzeniem polskim starają się w jednostkach konsularnych (jest ich 8 na terenie całej Ukrainy) o obywatelstwo polskie i z takim paszportem z podwójnym obywatelstwem (bo w Polsce wyszła w sierpniu 2012 r. ustawa o podwójnym obywatelstwie) mają wstęp do Polski i dalej na za- chód. Cóż... tak zmieniają się z biegiem czasu układy polityczne i go- spodarcze na świecie. Dobrze, że mają one atmosferę pokojową!

W czasach komunizmu na wschodniej Ukrainie dynamitem wy- sadzano cerkwie. Na zachodzie świątynie różnych wyznań bez wyjątku, które zamieniano na muzea „ateizmu i sztuki nowocze- snej” lub kina czy kluby, ucierpiały najmniej, ale w tych, w których robiono magazyny, np. nawozów sztucznych i wszelkiej chemii budowlanej, lub lokowano wojsko, zostały doszczętnie pozba- wione swojego sakralnego wystroju i zdewastowane – z taką pie- czołowitością przez pokolenia budowane, odnawiane po najaz- dach mongolskich, tatarskich, tureckich, Moskali i po pożarach.

W prawosławiu jest bardzo dużo postów 2-tygodniowych, a przed Wielkanocą obowiązuje post 50-dniowy, więc nie można

Śladami „Trylogii”

i po Ukrainie Zachodniej

W czasach komunizmu na wschodniej Ukrainie dynamitem wysadzano cerk-

wie. Na zachodzie świątynie różnych wyznań bez wyjątku, które zamieniano

na muzea „ateizmu i sztuki nowoczesnej” lub kina czy kluby, ucierpiały

najmniej, ale w tych, w których robiono magazyny, np. nawozów sztucznych

i wszelkiej chemii budowlanej, lub lokowano wojsko, zostały doszczętnie

pozbawione swojego sakralnego wystroju i zdewastowane – z taką

pieczołowitością przez pokolenia budowane, odnawiane po najazdach

mongolskich, tatarskich, tureckich, Moskali i po pożarach.

urządzać wesel i wszelkiego obżarstwa. W literaturze archeolo- gicznej często opisywano niedostatek na przednówku, najczęściej z powodu gorszych plonów. Wielkie szkody i wyniszczenie ca- łych wiosek przyniósł okres stalinizmu – jak relacjonowali uczest- nicy wycieczki. W sytuacji, gdy sama natura wymuszała czasowe zdarzenia, w których brakowało żywności, religia łatwo wpisy- wała się w te okoliczności. Wszyscy solidarnie się temu podpo- rządkowywali i tak jest do dzisiaj.

Niebieski pas na fladze Ukrainy symbolizuje niebo, a żółty psze- niczne łany. Ten symbol państwowy tłumaczy filozofię Ukraińca rolnika. Polityka powojennej nacjonalizacji ziemi, a później roz- grabienia „wspólnej” własności kołchoźniczej, jak „sprywatyzo- wanie” traktorów i kombajnów przez będących u władzy, spowo- dowała emigrację biedniejszej ludności.

Ukraińskie rodziny są bardzo przywiązane do swoich zwycza- jów kulinarnych i regionalnych potraw. Czarnoziem stepowy to wspaniała ziemia, szczególnie ta na zachodniej Ukrainie, głęboka w wielu miejscach na kilka metrów, rodzi bez nawozów sztucz- nych (na które i tak rolników nie stać) i bez GMO, więc zdrową żywność. Urodzajną ziemię pokrywają pola kukurydziane, sło- necznikowe kwiaty dające olej i słonecznikową chałwę – słodki er- zac, przysmak dorosłych i dzieci. Arbuzy, kukurydziana mąka i kasza z utartymi jajkami, kasza jaglana na śmietanie okraszona ze skwareczkami z grubej słoniny lub barszcz ukraiński, zawiera- jący wszystko, co rośnie w ogrodzie, aż łyżka stoi w zupie, piero- gi z serem i „szkwarkami” z cebulą, kiszone ogórki, kapusta czy pomidory dla spracowanego męża przygotowane przez kochaną żonę na obiad – to najsmaczniejsze potrawy. Tu znów „ale”, mówi pani Ada: „kto choruje i się leczy – żona, kto umiera – mąż”. Śred- nia przeżycia mężczyzn to 60 lat, a kobiet – 67 lat.

Według mnie, nie można mówić o wszechogarniającej biedzie i ubóstwie ludności ukraińskiej. To prawda, że jedyną rzeczą, któ- rą permanentnie lekceważy „władza państwowa”, są drogi. Już Turcy zbudowali drogę między Lwowem a Kijowem, a za pie- niądze na Euro 2012 odrestaurowano ją i zbudowano drogę z Pol- ski do Lwowa. Nic poza tym. W Krzemieńcu podobno Polacy po- prawili ulice, ale reszta jest tak fatalna, że nasz autokar w drodze do Kołomyi uszkodził zawieszenie. Ruch na drogach jest tak mi- nimalny, że przez kilkadziesiąt kilometrów na wielu drogach nie minął nas ani jeden samochód; na to my wszyscy – polscy samo- chodziarze solidarnie zwróciliśmy uwagę. Ale... we Lwowie pod pięknymi, właśnie restaurowanymi secesyjnymi kamieniczkami, na wąskich uliczkach zaparkowane były „fury” czy „kolubryny”, do których wsiadali młodzi nowobogaccy właściciele i damy na bardzo wysokich obcasach. Pomyślałam sobie, że po tamtych dro- gach między miastami mogą jeździć tylko takie auta. Tu umiesz- czę trafny komentarz naszej przewodniczki, że jak wrócimy do siebie, docenimy polskie drogi. To prawda, bo po przekroczeniu w powrotnej drodze granicy poczułam się tak jak wtedy, gdy daw- no temu przekraczałam „maluchem” granicę niemiecką.

Serce moje na chwilę zamarło w Krzemieńcu, a to z dlatego, że zgubiłam się podczas kupowania folderu z listami Słowackiego do matki w polskim sklepiku. Wychodzę na ulicę i... uczestników wycieczki nie widać. Wracam do tegoż sklepiku i... już jestem po- informowana, że wycieczka musiała pójść do muzeum Juliusza Słowackiego, więc biegiem, z sercem na ramieniu pod górkę, do- padłam ich w muzeum, a mojej nieobecności nawet nie zauwa- żono. Muzeum Słowackiego zrobiło na mnie wrażenie z powodu porozwieszanych na ścianach listów syna do matki, pełnych wspo-

mnień, przywiązania i tęsknoty. To wszystko także odzwierciedla jego poezja. Z muzeum skierowaliśmy się do Liceum Krzemie- nieckiego, z którym związana była rodzina poety i miłe zasko- czenie: znajomy mi intensywny zapach kwiatów. Zaczynam ich szukać dookoła. Są! To smagliczki, drobniutkie kwiatuszki na klombie obok wielkiego podwórca, otoczone majestatycznymi zabudowaniami liceum. Młodzież zbierała się tam, aby wysłu- chać przemówień swoich wykładowców. Takie same fioletowo- niebieskie kwiatuszki rosną i rozsiewają woń wokoło na niewiel- kim klombie obok parkingu naszej WIL w Poznaniu. Teraz rozumiem, dlaczego Juliusz Słowacki podziwiał szczególnie te kwiaty, które spotykał jako małe dziecko i młodzieniec, biegając po okolicach pełnych pagórków i wąwozów. Takie wąwozy są w moim rodzinnym Nałęczowie koło Lublina.

Muszę wspomnieć o ważnym spostrzeżeniu poczynionym z okien autokaru. Większość mijanych wiejskich zabudowań oto- czona była pięknie ozdobionymi kutymi ogrodzeniami, w każ- dym ogródku od frontu musi rosnąć pełno kwiatów, a szczególnie malwy i obowiązkowo krzew kaliny czerwonej. Przed domem za- wsze znajdowała się też studnia przykryta kolorowym czepcem z niebywałej, błyszczącej z daleka blachy o bardzo różnorodnych kształtach i bogatej dekoracji, jeden niepodobny do drugiego. Na każdym kroku budowane są nowe domy, przypominające nasze budownictwo jednorodzinne – mam na to mnóstwo dowodów zdjęciowych. Starutkich zabudowań pozostało już niewiele.

Wszystkie mijane duże drzewa wzdłuż szosy mają pnie pomalo- wane na biało.

Miasto Lwów jest zachwycające. Bardzo dużo budowli jest od- restaurowanych, ich historia jest bliska sercu Polaków mieszka- jących przed I i II wojną światową na tych ziemiach, które cią- gnęły się „od morza do morza”. Historia ta sięga czasów Jana III Sobieskiego, znaczących wielkich polskich rodów, tych opisa- nych przez Sienkiewicza i tych znanych nam z kart historii.

Z tym miastem związana jest polska kultura, tradycja i nauka.

Na każdym kroku otaczają nas słynne polskie nazwiska. Na całym świecie znany jest twórca lwowskiej szkoły matematycznej – Polak Stefan Banach, prawdziwy geniusz matematyczny. Inni wybitni Polacy to Ulam, Mazur, Rubinowicz, Steinhaus, Auer- bach i wielu, wielu innych. Najgenialniejsze problemy matema- tyczne rozwiązywano w Kawiarni Szkockiej, ulubionej kawiarni matematyków we Lwowie. Wielu z nich spotkała tragiczna śmierć podczas hitlerowskiej okupacji Lwowa. Należy wymienić też Zdzisława Krygowskiego – inicjatora badań kryptologicznych nad Enigmą, rektora Politechniki Lwowskiej, prorektora i wykładow- cę Uniwersytetu Poznańskiego, zmarłego i pochowanego w Po- znaniu na Sołaczu.

Ulice Lwowa ubogacone są w wielkomiejskiego ducha, z wi- doczną na każdym kroku przytulnością bezpośrednich kontaktów staruszków grających na plantach w warcaby czy szachy, dzieci bezpiecznie szalejących na rolkach i zakochanych par podążają- cych w kierunku fontanny przed operą i... nas! A opera lwowska jest wspaniałym dziełem architektonicznym według projektu Po- laka – dyrektora lwowskiej Szkoły Przemysłowej – Zygmunta Gorgolewskiego. Kurtyna to unikatowe dzieło Henryka Siemi- radzkiego. Otwarcie jej odbyło się 4 października 1900 r., czyli 112 lat temu. Wyniosła i dumna stanęła w centrum miasta. To naj- cenniejsze polskie akcenty we Lwowie.

CDN.

Ja nusz Skow ro nek

(Do nie sie nia opra co wa ne na pod sta wie In ter ne tu z ser wi su – www.onet.pl) Szansa dla alkoholików?

Odkryto gen pijaństwa

Niektórzy ludzie mają genetyczne predyspozycje do nadużywania alko- holu. Pod jego wpływem wydzielają więcej substancji związanych z od- czuwaniem szczęścia – informuje pi- smo naukowe „Proceedings of the National Academy of Sciences”

(PNAS). Jak wykazały badania zespo- łu prof. Guntera Schumana z King’s College w Londynie, zwierzęta po- zbawione genu RASGRF-2 odczuwa- ją znacznie mniejszy apetyt na alko- hol w porównaniu z tymi, u których on występuje. Z kolei badania mózgu 663 nastoletnich chłopców wykazały, że konkretna wersja genu wiąże się wyższym wydzielaniem dopaminy pod wpływem podwyższających jej stężenie bodźców. Gdy chłopcy wy- konywali zadanie, po którego rozwią- zaniu spodziewali się nagrody, w ich mózgach rosła aktywność prążkowia brzusznego – „ośrodka nagrody”, zaangażowanego w wydzielanie do- paminy. Gdy później naukowcy skon- taktowali się z tymi samymi chłopca- mi (będącymi już w wieku 16 lat) i zapytali o ich nawyki związane z pi- ciem alkoholu, okazało się, że przy takiej zwiększającej wydzielanie do- paminy mutacji genu częściej spoży- wali oni alkohol.

Autorzy badań zastrzegają, że gen wpływający na przyjemne efekty spożycia alkoholu jest jednym z wie- lu mających związek z problemami z piciem, a duży wpływ mają także czynniki środowiskowe. Jeśli jednak picie sprawia komuś wyjątkową przyjemność, osoba ta będzie się sta- rała mieć do tego możliwie wiele okazji. Aby to doświadczalnie udo- wodnić, potrzebne będą badania obej- mujące także osoby dorosłe. Możli- we, że dzięki temu odkryciu pojawią się testy genetyczne wykrywające wrodzoną skłonność od alkoholu oraz leki blokujące zbytnią przyjemność z picia, stosowane w leczeniu osób uzależnionych.

Konferencja strabologiczna

1188––2200 ppaaźźddzziieerrnniikkaa 22001122 rr.. ooddbbyywwaałłaa ssiięę ww PPoozznnaanniiuu XXXXIIII KKoonnffeerreennccjjaa SSeekkccjjii SSttrraabboollooggiicczznneejj PPoollsskkiieeggoo TToowwaarrzzyyssttwwaa OOkkuulliissttyycczznneeggoo.. BByyłłaa ttoo jjuużż ddrruuggaa ii –– ccoo wwaarrttoo ppooddkkrreeśślliićć –– nnaassttęęppuujjąąccaa rrookk ppoo rrookkuu,, kkoonnffeerreennccjjaa sseekkccjjii,, zzoorrggaanniizzoowwaa-- nnaa ww PPoozznnaanniiuu pprrzzeezz „„nnaasszząą”” pprrzzeewwooddnniicczząąccąą –– ddrr hhaabb.. AAnnnnęę GGoottzz--W Wiięęcckkoowwsskkąą..

M

iejscem obrad były sale Kinepolis przy ul. Bolesława Krzywoustego. Za- uważyłem, że taka lokalizacja budziła początkowo pewne zdziwienie wśród nie- których uczestników konferencji. Ale okazało się (i to kolejny już raz), że w kinie też można zorganizować dobrą konferencję. To, że dobrą, widać było po frekwencji, uczestnicy byli na obradach od pierwszego kursu po zamknięcie obrad, mimo pięk- nej jesiennej pogody zachęcającej do spaceru i różnych atrakcji w okolicy.

Organizatorzy: Komitet Organizacyjny, w skład którego, poza przewodniczącą, wchodzili: prof. dr hab. Jarosław Kocięcki, dr Joanna Siwiec-Prościńska, dr Marta Pawlak i dr Andrzej Dmitriew oraz firma Agora, spisali się znakomicie, wszystko od początku do końca konferencji funkcjonowało sprawnie i bez zastrzeżeń.

W czwartek 18 października odbyły się trzy kursy prowadzone przez zaproszonych gości: pierwszy z znich „Pryzmaty – kiedy i jak je dobierać?” prowadziła dr Mał- gorzata Jarzębińska-Vecerova ze Specjalistycznego Ośrodka Okulistycznego we Wrocławiu. Kurs „Zaburzenia ruchomości oczu o charakterze restrykcyjnym (w tym orbitopatia tarczycowa)” prowadził prof. Jonathan M. Holmes z Mayo Clinic w USA. Prowadzącym kursu „Zez rozbieżny okresowy” miał być profesor David Granet, ale niestety, nie mógł uczestniczyć w konferencji. Kurs w jego zastępstwie poprowadził prof. Jonathan M. Holmes.

Po kursach, wieczorem o godz. 17.30 odbyło się uroczyste otwarcie Konferencji, którego dokonała dr hab. Anna Gotz-Więckowska, a uczestniczyli w nim zaprosze- ni goście: naczelnik Wydziału Zdrowia Publicznego Departamentu Ochrony Zdro- wia i Przeciwdziałania Uzależnieniom Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego Jarosław Cieszkiewicz, prorektor UM – prof. Grzegorz Oszkinis, prodziekan UM – prof. Maciej Krawczyński, przewodnicząca Komisji Zdrowia Publicznego WIL – dr Elżbieta Marcinkowska oraz kierownik Katedry Optometrii i Biologii Układu Wzrokowego – prof. Bogdan Miśkowiak

Wykład inauguracyjny prowadziła dr Ewa Wójcik: „Prof. Krystyna Krzystkowa – twórca polskiej szkoły strabologii. Wspomnienie w 10. rocznicę śmierci.” Na za- kończenie otwarcia odbył się koktajl powitalny przy akompaniamencie zespołu jaz- zowego Trio Mariusza Gregorowicza.

W piątek 19 października od godz. 8.00 rano zaczęły się sympozja poświęcone na początek tematom wolnym, oczopląsowi oraz orbitopatii tarczycowej. Przedpołu- dniowy wykład główny na temat „Postępowanie w porażeniu nerwu IV”, a po obie- dzie na temat „Niedomoga konwergencji – co wiemy, a czego nie” ponownie pro- wadził zaproszony z USA gość – prof. Jonathan M. Holmes. Dalszą część dnia wypełniło sympozjum na temat zezów.

Wieczorem po obradach, w Iglicy na terenie Międzynarodowych Targów Pozna- ńskich, mogliśmy się spotkać na kolacji koleżeńskiej. Do tańca grał zespół The Quest. Tu pozwolę sobie na podziękowania dla miłej osoby kierującej salą, w której mieliśmy spotkanie, gdyż dopiero dzięki jej interwencji udało się na tyle wy- ciszyć dźwięk, że mogliśmy siebie przy stołach nie tylko widzieć, ale i słyszeć.

Wcześniejsze próby rozmów z obsługą sali i z wokalistą zespołu nie przyniosły oczekiwanego efektu.

W sobotę 20 października o godz. 8.00 rano rozpoczęło się zebranie sprawozdaw- czo-wyborcze Sekcji Strabologicznej PTO, na którym m.in. wybraliśmy przewodni- czącą sekcji na kolejną kadencję – dr hab. Annę Gotz-Więckowską. Gratuluję i życzę dalszej aktywności! Zresztą z tego, co sikorki między sobą ostatnio ćwierkały, można przypuszczać, że w przyszłym roku jest duża szansa na kolejne zezowe spotkanie.